ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : เพื่อนเลว
ผัวะ !!
ชายหนุ่มล้มตึงลงไปด้วยแรงกระแทก แว่นตากรอบสีดำกระเด็นไปอีกทาง เขาใช้มือปาดเลือดที่ไหลซึมออกมาจากมุมปาก นนท์จ้องมองชลด้วยแววตาอาฆาต ราวกับคนตรงหน้าคือศัตรูคู่อาฆาต เขายืนขึ้นพร้อมหยิบแว่นตามาใส่ เพื่อนร่วมห้องต่างลุกขึ้นมาดูเหตุการณ์ในทันที
“ไอ้ชล มึงจำแผลที่มึงฝากกูเอาไว้นะ แล้วถ้ามึงร้องไห้เสียใจเพราะความรัก แล้วกลับมาหาอดีตเพื่อนคนนี้ กูจะต่อยมึงคืน”
“แล้วอย่ามาเพิ่งเห็นคุณค่าของเพื่อนตอนนี้ล่ะ” พูดจบนนท์ก็วิ่งออกจากห้องไป
“เดี๋ยว ! ไอ้นนท์ กู.......!!” ไม่ทันเสียแล้ว เขาวิ่งออกไปก่อนที่จะรั้งเอาไว้
“ชล ! อย่าไปเลย ปล่อยเขาไปก่อนเถอะ รอให้เขาหายโกรธค่อยไปขอโทษก็ได้” เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งพูดปลอบ
“แต่....”
“อย่าเลยว่ะ เอ็งไปตอนนี้ เรื่องมันก็ยิ่งร้ายแรงไปกว่าเดิม” เพื่อนชายอีกคนพูด
“งั้น....ฉันจะไปดูนนท์นะ” มีนอาสา และวิ่งตามออกไป
ชายหนุ่มยืนล้างหน้า หยดน้ำไหลลงมาจากปลายผมร่วงลงในอ่างล้างหน้าทีละหยดสองหยด ขอบดวงตาแดงจนเห็นได้ชัด เสียงฝีเท้าใครบางคนเดินตรงเข้ามาหาเขา
“นนท์ เธอ.....โกรธชลมั้ย ?” มีนเอ่ยถาม
“เพื่อนเลวๆอย่างนั้นน่ะ ไม่มีค่าอะไรให้จดจำ”
“มันคิดว่า แฟน เป็นสิ่งที่น่าเชิดชูยกย่อง ส่วนเพื่อน เป็นแค่ต้นไม้แก่ๆที่ให้แค่ร่มเงาไว้ให้พักพิง พอพักผ่อนจนพอใจแล้วก็จากไป คนเรามันก็อย่างนี้แหละ”
“ไม่นะ บางคนอาจจะไม่ได้คิดแบบนั้นเสมอไป”
“เหมือนกับเธอ.....ใช่มั้ยล่ะ” มีนมองหน้านนท์
“มันก็จริงนี่ เธอ....ชอบไอ้ชลมันไม่ใช่เหรอ ?”
“นาย.....รู้.....”
“ใช่ ! อาการของเธอมันทำให้ฉันรู้ แม้เธอจะรักและเป็นห่วงพลอยขนาดไหน แต่ยังไง เธอก็คงอยากจะแย่งชลมาจากพลอยเพื่อนเธอก็ได้ แต่ฉันชื่นชมเธอนะ เพื่อนทิ้งเธอไปขนาดนั้น ยังทนได้อีก”
“ใครบอกว่า พลอยทิ้งฉัน พลอยไม่เคยลืมเพื่อน เขายังใส่ใจฉันเหมือนเดิมนั้นแหละ”
“แต่ความเห็นแก่ตัว มันไม่เข้าใครออกใครนะ พอคิดว่าคนๆนี้หมดประโยชน์ต่อเขาแล้ว ค่อยไปหาคนอื่น”
“ทำไมนายถึงชอบมองโลกในแง่ร้ายจังนะ หากใครรู้เรื่องราวพวกนี้ อาจจะคิดว่านายเป็นฝ่ายถูก แต่สำหรับฉัน นายเป็นฝ่ายผิดนะ”
“ก็เธอรักมันนี่ ! เลยเข้าข้างมันไง เรื่องมันก็แค่นี้”
“ก็นายมันเอาแต่ใจ ชลไม่เคยลืมนาย นายคิดไปเองทั้งนั้น พอไม่มีใครสนใจก็คิดว่าเขาลืมตัวเอง”
“ทำไมนายถึงไม่พอใจที่ชลไปอยู่กับแฟนขนาดนั้นล่ะ นาย.....รักชลเหรอ ?”
“เธอไม่เข้าใจฉันหรอก มันก็จริงหากเธอมองฉันกับไอ้ชลแบบนั้น เพราะมันคือเพื่อนคนเดียวที่ฉันสนิทมากที่สุด เป็นเพื่อนกัน.....ตั้งแต่เด็กๆแล้ว”
“แล้ว....แค่นี้ ทำไม ?”
“เพราะเราสนิทกันมากกว่าเพื่อนน่ะสิ” ชลพูดขึ้นขณะที่เดินเข้ามา
“มึงมาทำไม ?”
“แล้วไงล่ะ ก็กูเป็นเพื่อนมึงนี่”
“ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาตั้ง 10 กว่าปี ไม่เคยเห็นมึงโกรธกูขนาดนี้เลยนี่หว่า”
“ขอตัวก่อนนะ รำคาญ” พูดจบนนท์ก็เดินจากไป”
“เดี๋ยวสิวะ มึงฟังกูพูดก่อนได้มั้ย ? ถ้าไม่พอใจค่อยเดินหนี”
“กูรู้ว่า มึงไม่ชอบการถูกทิ้ง เพราะรู้สึกเจ็บและทรมานแค่ไหน ยิ่งเห็นคนที่เราเคยสนิทสนมกันมาก่อน ไปเดินกับคนอื่น ใครๆก็ต้องไม่พอใจ”
“มึงยังจำเรื่องนั้นอีกเหรอวะ มันผ่านมานานแล้วนะ เรื่องในอดีตมึงจะไปรื้อฟื้นมันทำไม ถ้ามันรู้สึกเจ็บปวด”
“คนที่ไม่เคยถูกทิ้งอย่างมึง มันไม่รู้หรอกว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน กูแค่ไม่อยากให้คนที่สนิทที่สุดจากเราไปนี่หว่า มันทำใจลำบากเวลาที่ไม่มีเขา”
“คนที่เคยเล่นด้วยกัน เคยหนีจากการถูกทำโทษ เคยทะเลาะกัน หรือแม้แต่เคยเกือบทำให้สวนผลไม้ถูกไฟไหม้ กูจะลืมลงได้เหรอวะ ?” น้ำตาเอ่อคลอเบ้าตาด้วยความซึ้งกินใจ นนท์ไม่เคยได้ยินคำเหล่านี้จากชลเลยสักครั้ง ปกติแล้วเขาไม่เคยที่จะรื้อฟื้นความทรงจำอะไรให้ฟัง ครั้งนี้เป็นครั้งแรก และสามารถทำให้สองสาวน้ำตาคลอไปด้วย
“เพื่อนตายอย่างมึงน่ะ กูลืมไม่ได้หรอก แค่....ขอให้กูได้มีเวลาเป็นส่วนตัวบ้าง”
“อีกอย่าง.....อย่าไปยึดติดเรื่องที่มันผ่านไปแล้ว เพราะเรื่องนั้นมันไม่มีประโยชน์อะไรให้น่าจดจำ”
ชลเห็นน้ำตาของนนท์ซึ่งเขาเองไม่เคยเห็นมาก่อน ตั้งแต่ขึ้นมาอยู่ระดับมัธยม ชายหนุ่มที่เคยเงียบขรึม แข็งกร้าวและเฉลียวฉลาดอย่างนนท์ ยังซ่อนบางมุมที่อ่อนไหวเอาไว้ เขาเดินมาหานนท์ที่ยืนนิ่งอยู่.........
ผัวะ !!
ชลล้มลงกับพื้นด้วยแรงกระแทก เลือดสีแดงสดค่อยๆซึมออกมาจากมุมปาก เขาเองไม่เข้าใจว่า เหตุใดนนท์ถึงทำเช่นนี้ นึกว่าตอนแรกจะหายโกรธแล้วเสียอีก
“ไอ้นนท์ มาต่อย......”
“เมื่อตอนนั้นกูบอกมึงว่าอะไร ?” ชลนึก
“ถ้ามึงกลับมาหากู กูจะต่อยมึงคืน”
นนท์ยื่นมือไปที่ชล ชลจับมือของนนท์ไว้แน่นก่อนที่จะพยุงตัวขึ้น ชลยิ้มให้กับเพื่อนซี้ตรงหน้าด้วยสีหน้าแปลกๆ เพราะความเจ็บปวดที่นนท์ฝากรอยแผลเอาไว้ นนท์กลับมาเป็นเช่นเดิมแล้ว เรื่องมิตรภาพของชลและนนท์ก็จบลงอย่างมีความสุข
เพราะนนท์มีปมอดีตที่ไม่น่าจดจำนัก เขามีชลเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กๆ ทำให้เขาติดชลมากและคอยช่วยเหลือชลอยู่เสมอ เพราะความหัวดีและไหวพริบเป็นเลิศซึ่งเป็นความสามารถน่าดึงดูด หลายคนที่เป็นเพื่อนกับนนท์ ไม่มีใครทนกับความเคร่งขรึม และนิ่งเงียบของเขาได้ มีแต่ชลเท่านั้นที่เขาสามารถปลดปล่อยความรู้สึกที่มีออกมาได้ เพราะเหตุนี้ ทำให้ความผูกพันของนนท์และชลมีมากขึ้น อาจจะกลายเป็นครอบครัวเดียวกันเลยก็ว่าได้
เพราะฉะนั้น ความรู้สึกของคนที่เรารักเราผูกพันจากไป หรือไปอยู่กับคนอื่น ก็ย่อมรู้สึกน้อยใจและเจ็บปวดเป็นธรรมดา หากใครไม่เคยเป็น ไม่รู้หรอกว่า มันเจ็บปวดมากสักแค่ไหน ?
เย็นวันนั้น ชลแต่งตัวไปงานศพของนก เขายืนรอนนท์ที่เพิ่งกำลังออกจากบ้านมา และเขาก็ชวนพลอยและมีนมางานศพของนกด้วย ขณะที่เขายืนรออยู่ป้ายรถเมล์อยู่นั้น กลับมีมือใครบางคนมาปิดตาของเขาเอาไว้ ชลพยายามจะขัดขืนให้หลุดจากการถูกทำร้ายแต่เขาก็หยุดลงเมื่อได้ยินเสียงบางอย่าง
“ทายสิ ใครเอ่ย ?” เสียงผู้หญิงเป็นคนพูด
“อืม....กลิ่นน้ำหอมแบบนี้ ยังไม่เปลี่ยนเลยแฮะ จิ๊บ” ชลเอ่ยชื่อออกมาด้วยคาวมมั่นใจ
“เก่งจัง สมกับเป็นคนที่เราแอบปลิ้มและแอบรัก” จิ๊บเปิดตาและยิ้มให้
จิ๊บ เป็นเพื่อนของชลสมัยอยู่ ม.ต้น เธอเป็นคนรูปร่างเล็ก ผิวขาว ตาหวาน และเสียงเล็กๆน่ารัก หลังจากที่จบ ม.3 ไปแล้ว เธอก็ไปเรียนต่อที่โรงเรียนหญิงล้วน ซึ่งห่างไกลจากโรงเรียนเก่ามาก จึงไม่ค่อยได้เห็นเธอไปเยี่ยมโรงเรียนสักเท่าไหร่ นอกจากช่วงวันเวลาที่สำคัญๆ
“ไง ตั้งแต่ไปอยู่ โรงเรียนหญิงล้วน นี่ มีแฟนเป็นผู้หญิงกี่คนล่ะ ?” ชลแซว
“บ้าน่า เราชอบผู้ชายย่ะ โดยเฉพาะ....คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า”
“จ้าๆ แล้วนี่มาคนเดียวเหรอ ?” จิ๊บหันซ้ายหันขวา “ก็เออน่ะสิ”
“แล้ว.....เธอล่ะ ? รอใครอยู่....นนท์ล่ะ”
“เดี๋ยวมันก็มา....บอกว่ากำลังออกจากบ้าน” จิ๊บทำหน้าเซ็งๆ
“อ้าวเฮ๊ย ! ถ้าไม่สังเกตไม่รู้นะเนี่ย ไปหาเรื่องใครมาเนี่ย !?”
“นี่ๆ ฉันไม่ใช่คนหาเรื่องนะ ก็ไอ้นนท์ตัวดีนั้นแหละ เป็นคนชกฉัน”
“จริงดิ ไม่น่าเชื่อนะ เห็นนิ่งๆเงียบๆแบบนั้น หมัดหนักเหมือนกันแฮะ”
“ถ้าจะซ้ำเติมล่ะก็ ไปไกลๆเลย” จิ๊บหัวเราะ
ในขณะนั้น พลอยและมีนก็เดินมาตรงที่ชลนัดพอดี พลอยเห็นชลยืนคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งอย่างสนิทสนม เธอหยุดเดินก่อนที่จะมองพฟติกรรมของทั้งสองอยู่ห่างๆ มีนหันมองพลอยพร้อมกับจะออกตัวเข้าไป แต่ถูกพลอยกักตัวเธอเอาไว้
“พลอย ! เธอไม่หึงบ้างเหรอ ? มีแฟนอยู่แล้ว ยังจะไปคุยกับผู้หญิงคนอื่นอีก”
“ไม่หรอก บางที....ผู้หญิงคนนั้นอาจจะเป็นเพื่อนเก่าของชลก็ได้ ดูสิ เขาใส่ชุดแบบนั้น ท่าทางจะไปงานศพแน่นอน คิดมากน่าชลเขาไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย”
“แต่.......”
“ขอบคุณนะ ที่เป็นห่วง อย่าเลยดีกว่า แฟนขี้หึงน่ะ ไม่มีใครเขาชอบหรอก”
มีนยืนนิ่งมองชลคุยกับหญิงสาวคนนั้น ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดหัวใจมากขึ้นไปอีก แต่การปกป้องสิทธิของเพื่อนรักของเธอเมื่อสักครู่นี้ มันดูเกินไปมากจริงๆ หากมากกว่านี้ล่ะก็ ความแตกแน่นอน
ขณะที่ชลยืนคุยอยู่นั้น เขาหันมาทางพลอยและมีนที่ยืนยู่ เขาตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะทักและเดินเข้ามาหาสองสาว ปล่อยให้จิ๊บยืนมองด้วยความแปลกใจ
“อ้าว ! ทำไมไม่เดินเข้าไปล่ะ จะให้รู้จักเพื่อนเรา”
“นั้น...เพื่อนเหรอ ?”
“ก็เออน่ะสิ มีอะไรรึเปล่าล่ะ ?”
มีนมองหน้าจิ๊บอย่างไม่พอใจ แค่มีพลอยมาขวางก็เกินพอแล้ว แต่ยังมีจิ๊บมาเป็นหนามแหลมขวางทางเธออีกชั้นหนึ่ง โชคยังดีของเธอที่นกซึ่งเคยชอบชลนั้นตายไปแล้ว ทำให้อุปสรรคความรักของเธอน้อยลง แต่อุปสรรคตรงหน้านี้ เธอจะจัดการยังไง ?
สาเหตุการตายของนก มีน....อยู่เบื้องหลังรึเปล่า ?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น