The Death Friendship มิตรภาพ แห่ง ความตาย

ลำดับตอนที่ #19 : เปิดใจ

         



         เสียงชายชราคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาหาพลอยและลุงผิง แววตาดูเจ้าเลห์และน่ากลัวในสายตาของพลอย เขาทั้งไว้ใจไม่ได้และไม่ควรอยู่ใกล้เป็นอย่างยิ่ง

 

         “เออ.....คุณผู้ชาย” ลุงผิงก้มหัวแสดงความเคารพ

 

         “เธอจะไปไหนไม่ได้ ถ้าฉันไม่อนุญาต ฉันเป็นผู้ปกครองของเธอนะ”

 

         “ผู้ปกครอง ฉันไม่เคยมีผู้ปกครองที่ทั้งชั่วและเจ้าเลห์อย่างคุณนะคะ” พลอยสวนกลับด้วยความโมโห

 

         “เจ้าเลห์” ชายชราหัวเราะ

 

         “ทำไมเธอ......ถึงคิดแบบนั้นล่ะ ?” ชายชราส่งสายตาที่น่ารังเกียจให้กับพลอย

 

         “ยังจะมีหน้ามาถามอีก คุณก็รู้อยู่แก่ใจ ยังมีอะไรอีกล่ะ ที่คุณยังไม่ได้จากบ้านหลังนี้” พลอยเริ่มรู้สึกถึงความโกรธที่ตนระเบิดออกมาเมื่อสักครู่

 

         “อืม.....คงจะเป็น ตัวเธอ ล่ะมั้ง” ชายชราพูดโดยไม่เกรงกลัวสายตาของใคร

 

         “เลว” พลอยหมดความอดทน

 

         “แค่ฉันไม่ไล่เธอออกไปขอทานใช้ชีวิตเหมือนหมาข้างถนนก็บุญแล้วนะ แถมยังใจดีอุตส่าห์แบ่งห้องเก็บของให้เธออาศัยอยู่ มันก็มากเกินพอแล้ว”

 

         “เพราะถ้าไม่มีฉัน พินัยกรรมก็คงจะเปิดไม่ได้สินะ” พลอยพูดดักทางจนชายชราทำตาโต

 

         “รอก่อนเถอะ ถ้าเธออายุครบ 20 เมื่อไหร่ ทุกสิ่งทุกอย่างในบ้านหลังนี้ รวมถึงตัวเธอ จะต้องเป็นของฉัน” ชายชราพูดจบก็เดินจากไปอย่างหัวเสีย หลายครั้งที่เขาเคยพูดจาลวนลวมพลอย แต่เธอไม่เคยที่จะตอบโต้ แต่ครั้งนี้มันคือที่สุดของที่สุด เธอจะยอมให้พ่อเลี้ยงและลูกสาวของเขา ยึดครองบ้านหลังนี้ได้

 

         “คุณหนู.....” พลอยปาดน้ำตาที่ไหลออกมาหลังจากระเบิดอารมณ์ไปเมื่อสักครู่

 

         “คนดีๆอย่างคุณหนูน่ะ ใครๆก็รักและเอ็นดู สักวันมันจะเป็นวันของคุณหนูครับ”

 

         “ค่ะ” เธอพยักหน้ารับ

 

         ชลพยายามเบียดเสียดผู้คนที่ยืนแน่นอยู่ตรงบอร์ดหน้าอาคาร เพื่อเข้าไปดูรายชื่อคนที่จะไปเข้าค่ายและกลุ่มที่ตนจะต้องอยู่ แต่กว่าจะได้เข้าไปดู ผู้คนต่างก็เดินออกจากที่ตรงนั้นเกือบหมดแล้ว

 

         “กลุ่ม 1 ว่ะ” ชลพูดพร้อมกับไล่รายชื่อลงมาอีกว่ามีคนรู้จักอยู่กลุ่มเดียวกับเขาไหม

 

         “อึ๊ย !!” ชลอุทานขึ้นมา

 

         “เป็นอะไรวะ ?” นนท์ที่ยืนอยู่ข้างๆเอ่ยถาม

 

         “มียัยบอดี้การ์ดอยู่ด้วยว่ะ !!” นนท์ทำหน้างง

 

         “ยัยมีนเหรอ ที่ว่า บอดี้การ์ด” ชลพยักหน้า

 

         “เคยเห็นมั้ยล่ะ ที่ยัยนี่จะออกห่างพลอยอ่ะ” นนท์พยักหน้าแทนคำว่า ไม่เคย

 

         “ถอยดิ๊ กูขอดูมั้ง” นนท์เดินตรงไปที่บอร์ดพร้อมไล่เรียงดูชื่อของตัวเอง

 

         “กลุ่ม 7 อ่ะ” ไกลลิบเลย

 

         “แล้วมีใครอยู่กลุ่มเดียวกับมึงบ้างวะ ?” นนท์ไล่เรียงหาอีกครั้ง

 

         “พลอย” เขาตอบ

 

         “สลับกันปนเปไปหมดเลย” ชลยืนกอดอก

 

         “มึงไม่เท่าไหร่อยู่กับพลอย กูนี่ดิ โนยัยนั้นเล่นแหงๆ ยิ่งไม่ชอบหน้ากูอยู่ด้วย”

 

         “ไม่แน่หรอก บางทีค่ายนี้ อาจจะทำให้มึงกับยัยมีนสนิทกันก็ได้”

 

         “ฮ่าๆๆ อย่างยัยนั่น รอชาติหน้าเหอะ” ชลเดินออกไปพร้อมกับทำหน้าเซ็ง

 

         ชลและนนท์เดินมาถึงห้องเรียน ชลมองหน้านนท์ราวกับส่งสัญญาณอะไรบางอย่าง เมื่อนนท์พยักหน้าเขาจึงเดินนำเข้าไปในห้อง

 

         “พลอย.......” ชลเอ่ยขึ้น

 

         “มีอะไรเหรอ ? ไปดูรายชื่อคนเข้าค่ายมาใช่มั้ย ?ไ ชลพยักหน้า

 

         “เรากับยัย.....เออ.....มีน อยู่กลุ่มเดียวกัน ส่วนพลอยอยู่กลุ่มเดียวกับไอ้นนท์มัน”

 

         “ซวยชะมัดเลย” มีนบ่นพึมพำ “โธ่ ! ถ้าเลือกได้คิดเหรอว่าจะอยู่อ่ะ !” ชลพูดขึ้นมาลอยๆ

 

         “เอาน่าๆ อย่างน้อยก็มีคนที่รู้จักอยู่กลุ่มเดียวกัน แบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ ถ้าชลอยู่กลุ่มเดียวกับบเรา คงจะแย่แน่ๆ”

 

         “โธ่ ! เราแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออกน่า”

 

         “เหรอ ?” มีนกล่าวลอยๆ “อะไร ?” ชลมองหน้ามีนด้วยความหมั่นไส้

 

         เย็นวันนั้น มีนและพลอยนั่งแปะงานอยู่ที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่เพียงสองคน ตั้งแต่เธอคบกับมีนมา ทุกครั้งที่เธอสองคนเจอหน้าชล มีนกลับไม่เคยทำท่าทางไม่ชอบหน้าใส่ แต่เมื่อพลอยคบกับชล เธอกลับทำท่าทางเป็นบอดี้การ์ดประกบพลอยไม่ห่างเหมือนจะกันท่า แต่สิ่งที่เธอทำ มันเหมือนกับการบังหน้า

 

         “มีน” พลอยเอ่ยขึ้นหลังจากที่เงียบมาระยะหนึ่ง

 

         “ฮึ !”

 

         “ทำไมเธอ.....ถึงไม่ชอบหน้าชลล่ะ” มีนมองหน้าพลอยและหลบสายตา

 

         “ก็.....เออ.....พูดแล้วอย่าโกรธกันนะ” พลอยยิ้มและพยักหน้า

 

         “ตานั่นน่ะ ขี้เก๊ก คิดว่าตัวเองหล่อมากนักรึไง แถมยังชอบวางมาด น่าหมั่นไส้ออก”

 

         “แล้ว.....เธอชอบให้เราอยู่ใกล้ชลรึเปล่า ?” มีนเริ่มทำสายตาลอกแลก

 

         “ก็ไม่นี่ พอเห็นเพื่อนมีความสุขเราก็มีความสุข จะไปกีดกันอะไรทำไมล่ะ”

 

         “เธอมีคนชอบอยู่รึเปล่า ?” คำถามนี้ทำให้เธอเริ่มจนมุม

 

         “ไม่มี ! อะไรกัน จู่ๆมาถามอะไรแบบนี้ฉันอายนะ จนป่านนี้ยังไม่มีผู้ชายคนไหนมาจีบเลย”

 

         “สมมุติว่า....ถ้าเพื่อนของเราแย่งแฟนเราไป เธอจะยังไง ?” แต่คำถามนี้กลับตอบยากกว่าคำถามที่แล้ว

 

         “เออ...........” มีนพยายามนึกคำพูดที่ไม่ให้กระทบระหว่างพลอย กับ ชล ให้มากที่สุด

 

         “คือว่า...........มันตอบยากนะ” มีนพยายามยื้อเวลา “เออน่า ตอบมาเถอะ ฉันอยากรู้”

 

         “คงจะฆ่าเพื่อนคนนั้นให้ตายไปเลยมั้ง ฮ่าๆๆๆๆ” มีนหัวเราะเพื่อให้บรรยากาศไม่ตึงเครียดไปกว่านี้

 

         “มัน.........ไม่โหดร้ายไปหน่อยเหรอ ?” พลอยพูดเสียงต่ำ

 

         “ฉันล้อเล่นน่า ใครจะบ้าฆ่าเพื่อนตัวเองเพราะแย่งแฟนกันล่ะ ฮ่ะๆๆ” มีนหัวเราะแห้งๆ

 

         “นั้นสินะ คนที่ทำคงจะบ้า หรือไม่ก็โรคจิตล่ะ” พลอยมองหน้ามีนและเน้นย้ำคำว่า บ้า กับ โรคจิต จนทำเอามีนรู้สึกกลัว

 

         “เอาเถอะๆ มาทำงานต่อดีกว่า เดี๋ยวไม่ได้กลับบ้านกันพอดี”

 

         พลอยล้มตัวลงนอนภายในห้องเก็บของที่เธอเรียกมันว่า ห้องพักผ่อน ของเธอ พลอยนึกถึงคำพูดที่ดูร้อนรนและหวาดกลัวของมีน มันสามารถจับโกหกได้อย่างง่ายดาย ทั้งการหลบสายตา การพูดติดขัดเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถพูดออกมาให้พลอยได้ยินได้

 

         เธอกำลังคิดอะไรอยู่.........มีน !!

 

         หากเดาดูเล่นๆ สิ่งที่มีนทำอยู่ตอนนี้ ทั้งการวางท่า ทำตัวเป็นบอดี้การ์ดคอยปกป้องเธอจากชล ทั้งๆที่มีนเองก็รู้ว่าชลนั้นไม่ได้มีพิษมีภัยอะไร อีกทั้งเหตุผลตื้นๆที่เธอไม่ชอบชล กับแค่ ขี้เก๊ก และชอบวางมาด ซึ่งมันเป็นนิสัยของคนหน้าตาดีทั่วไปเขาทำกัน (พลอยแอบหน้าแดง) แต่ว่าเหตุผลนี้มีนเองอาจจะไม่ชอบจริงๆ แต่เหตุผลอื่นๆน่ะสิ ที่มันบ่งชี้อย่างชัดเจน

 

         วันเข้าค่าย........ 



.................................................................................................................................................................................................................

*ขอโทษกับการทำ อัพนิยาย ช้าไปเกือบอาทิตย์ (เลยอาทิตย์แล้วมั้ง)
ตอนนั้นผมติด สอบ ครับ แต่ตอนนี้ก็ปิดเทอมแล้ว จะมาอัพเป็นประจำนะครับ
ขอบคุณ ท่านผู้อ่านทุกท่านที่แม้ผมจะไม่ได้ อัพ ช่วงนั้น ก็ยังเข้ามาให้กำลังใจ
                                                                                                                     นาe-แสuดี