ลำดับตอนที่ #18
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ความจริงของความฝัน
“ว่าไงนะ ! ฝัน.....ถึงนกกับจิ๊บเหรอ ?” ชลพูดเสียงดังด้วยความตกใจ
“ใช่ ! เรา......เออ....มันน่ากลัวมาก” พลอยกอดตัวเองราวกับกลัวอะไรบางอย่าง
“น่ากลัว ! ยังไงเหรอ ช่วยเล่าให้เราฟังหน่อยสิ”
“เออ...คือ” พลอยทำท่าลำบากใจ
“พวกเขากำลังจะฆ่าเรา เราจะทำยังไงดี” พลอยเขย่าแขนชลด้วยความตื่นกลัว
“เอาล่ะๆ เราพอเข้าใจแล้ว”
“ความจริง เราไม่เชื่อเรื่องภูตผีวิญญาณเท่าไหร่หรอกนะ แต่เราไม่ได้ลบหลู่นะ บางทีพวกนกกับจิ๊บ กำลังไม่พอใจพลอยในบางเรื่อง ก็เป็นได้” ชลมองหน้าพลอยพลางจะบอกอะไรบางอย่าง
“ไม่.....เราไม่เข้าใจ ทำไมเดี๋ยวนี้ชลถึงพูดอะไรวกไปวนมาล่ะ ชลแปลกไปนะ มีเรื่องอะไรรึเปล่า ?”
“เปล่า” เขาส่ายหน้า
“เราว่า ทั้งสองคนอาจจะกำลังมาบอกอะไรพลอยก็ได้ แบบว่าลางบอกเหตุ” พลอยทำหน้าตาเลิกลักเหมือนพยายามทำความเข้าใจกับการเล่าเรื่องที่วกวนไปมาของชล
“ลาง....บอกเหตุ งั้นเหรอ ?”
“เออ...มือคงหายเจ็บแล้วมั้ง งั้นนอนพักอีกหน่อย เดี๋ยวตอน....4 โมงครึ่งจะมาหานะ” ชลมองนาฬิกาแล้วลุกขึ้น
“จ๊ะ !” พลอยมองชลที่เดินออกไปข้างนอกห้องพยาบาล สายตาจ้องมองไปที่มือที่พันผ้าเอาไว้พลางพิจารณา เธอพลิกมือไปมาและลองขยับมือดู มันรู้สึกหายเจ็บมากกว่าเมื่อเช้า พลอยถอนหายใจออกมาพร้อมล้มตัวลงนอนบนเตียง เธอเหม่อมองบนเพดานที่มีหลอดไฟติดอยู่ และเลื่อนไปที่มุมเพดานทั้งสี่และมองต่ำลงมาที่เตียงนอนข้างๆ
ใครกำลังนอนอยู่ !!
พลอยสะดุ้งตัวลุกขึ้นมาทันที เธอจ้องมองเตียงที่บัดนี้มีใครบางคนมานอนโดยที่เธอไม่รู้ตัว ตั้งแต่เธอถูกปลุกตื่นขึ้นมา เธอสังเกตว่าไม่มีใครอยู่ในห้องพักนี้นอกจากเธอคนเดียว มือของเอสั่นโดยไร้สาเหตุ เหงื่อค่อยๆไหลลงมาที่ปลายคาง มือกำผ้าห่มแน่น สายตาจ้องมองไปที่ใครคนหนึ่ง ที่นอนหันหลังให้กับเธอ
พลอยรีบคลุมโปงอยู่ใต้ผ้าห่มผืนบาง ร่างของเธอสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว เท้าของเธอพยายามไม่ให้ออกจากผืนผ้าห่ม เพราะกลัวว่าจะมีใครมาจับขาเธอ แต่ถึงจะหลบอยู่ใต้ผ้าห่มอย่างไร ยังไงก็ไม่ปลอดภัยอยู่ดี
เวลาผ่านไปเกือบ 10 นาที พลอยรู้สึกถึงความเงียบสงบไร้ซึ่งเสียงลมหายใจ จากคนอื่นนอกจากเธอ พลอยค่อยๆเปิดผ้าห่มที่อยู่ระดับสายตาของเธอพอดี ดวงตาจ้องมองไปที่เตียงๆนั้น เตียงที่เคยมีคนนอนอยู่ เมื่อ 10 นาทีที่แล้ว
ว่างเปล่า.........
บางอย่างจับลงที่ข้อเท้าของเธอ พลอยสะดุ้งและกริ๊ดสุดเสียงพร้อมปัดป่ายเท้าไปมาเพื่อต้องการให้บางอย่างออกจากเท้าของเธอ แต่มันยังคงจับข้อเท้าเธออยู่ไม่ยอมปล่อย เมื่อเธอหมดแรงมันก็เหวี่ยงร่างของเธอล้มลงกับพื้น มือที่พันแผลเอาไว้กระแทกลงพื้นจนทำให้เกิดรอยช้ำ เลือดสีแดงสดค่อยๆทะลุผ่านผ้าพันแผลสีขาวออกมา ความเจ็บปวดพุ่งปริ๊ดขึ้นไปสู่สมอง พลอยกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ไม่มีใครเข้ามาช่วยเหลือเธอเลย
ราวกับว่า.....โรงเรียนนี้มีแต่เธอคนเดียว !!
พลอยสังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่ขดอยู่ใต้เตียงนอนของเธอ มันดูน่าขนลุกและสยดสยอง ร่างที่มีผ้าสีขาวเก่าๆสกปรกคลุมร่างเอาไว้ ราวกับศพที่ถูกห่อในผ้าดิบ คล้ายกับดักแด้ จู่ๆมันก็ขยับตัวและดิ้นไปมาอยู่ใต้เตียงเหมือนกับว่า พยายามจะออกมาจากผ้านั้น.............
พลอยรีบถอยหลังพิงกับประตูห้อง มือข้างขวาที่ยังใช้ได้พยายามคว้าลูกบิดประตูและออกไปข้างนอก แต่ไม่ทัน มือข้างหนึ่งโผล่ออกมาจากผ้าคว้าข้อเท้าเธออีกครั้ง และใช้แรงทั้งหมดลากเธอเข้าไปใต้เตียงให้ได้ พลอยพยายามตะโกนร้องขอความช่วยเหลือทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจะมีใครมาช่วยเธอรึเปล่า และขัดขืนไม่ให้ตัวเองถูกลากเข้าไปใต้เตียงเป็นอันขาด
แต่แล้ว ! ร่างที่ถูกห่ออยู่ในผ้าสีขาวผืนนั้นก็ค่อยๆเผยออกมาราวกับผีเสื้อที่ผ่านพ้นการเป็นดักแด้มา มืออีกข้างยันพื้นพร้อมโผล่ศีรษะที่มีผมยาวปรกใบหน้า ร่างที่พลอยคิดว่าผี (มันก็แหงอยู่แล้ว) คลานมาหาเธอทั้งๆที่มืออีกข้างยังคงจับขาเธอเอาไว้อยู่ พลอยพยายามปัดเท้าไปมาแต่ก็ไม่สำเร็จ เธอจึงหยิบแจกันที่วางอยู่บนตู้เก็บของเล็กๆปาไปที่ศีรษะของผีตนนั้น แล้วก็ได้ผล มันปล่อยขาเธอและกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด พลอยฉวยโอกาสคลานไปบิดลูกบิดประตูทันที
อีกเพียงแค่เอื้อมมือเท่านั้น พลอยพยายามใช้มือข้างขวาเพื่อไปเปิดประตู แต่ความเจ็บปวดที่มือข้างซ้ายกลับทำให้เธอเริ่มรู้สึกเหนื่อยแรง เลือดค่อยๆไหลซึมออกมาจากผ้าหยดลงพื้น
ทำไมโชคชะตาถึงกลั่นแกล้งกัน.....มือข้างนี้จะใช้ได้อีกไหมเนี่ย ?
แต่ไม่ทัน ผีตนนั้นขึ้นคร่อมร่างของเธอพร้อมแยกเขี้ยวอันแหลมคมและน่ากลัวใส่หน้าเธอ พลอยหลับตาปี๋และไม่มีทางลืมตาเด็กขาด มือยังคงปัดป่ายหาลูกบิดประตูที่อยู่ไม่ไกลจากร่างที่เธอนอนอยู่นัก พลอยพยายามฮึดสู้อีกครั้ง ต้านทานแรงอันมหาศาลของมันคว้าลูกบิดประตูและเปิดออก............
“ระวังตัวเอาไว้ !!!”
“อะไรกันเนี่ย ทำไมเธอถึงมานอนตรงนี้” ครูพยาบาลตรงเข้ามาพยุงร่างของหญิงสาวไปที่เตียง
“เลือดออกมากขนาดนี้เลยเหรอ ? สงสัยมือคงจะกระแทกกับพื้นแน่ๆ” ว่าแล้วครูพยาบาลก็ตรงไปหยิบยามาทำแผลให้เธอใหม่
เวลาผ่านไปเกือบ 5 โมงแล้ว ชลยืนรอพลอยอยู่หน้าห้องพยาบาลเพียงลำพัง ตอนนี้พลอยกำลังนอนหลับอยู่เขาจึงไม่ต้องการจะรบกวนเธอ จึงขอรออยู่ข้างนอกจะดีกว่า เขาถอนหายใจอยู่หลายครั้งแต่มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย ตั้งแต่เขารู้ความลับของสมุดเฟรนด์ชิพตัวดีของเขา พลอยเองก็เปลี่ยนไป เธอก็พบกับเรื่องที่น่าสยดสยองและวิญญาณของนกและจิ๊บที่ตายไปเพราะสมุดเฟรนด์ชิพเล่มนั้น ทั้งสองอาจจะกำลังมาบอกพลอยหรือเตือนอะไรบางอย่างให้พลอยระวังตัว
โดยเฉพาะ....มีน เพื่อนของเธอ !!
ส่วนมีนเอง เธอก็เปลี่ยนไปเช่นกัน แต่เท่าที่เขารู้สึก เธอเองก็ยังคงเหมือนเดิม แต่ที่เปลี่ยนคือ เขาเอง ใครจะไปกล้าคุยกับคนที่ขึ้นชื่อว่า ฆาตกร กันล่ะ จู่ๆไม่ก็เอามีดออกมาแทง หรือไม่ก็จับหัวโขกเสาตายจะว่ายังไง แน่นอนท่าทีของเขาจึงเปลี่ยนไป แต่ทำไมถึงเป็นผู้ร้ายที่ตีหน้าได้เก่งขนาดนี้นะ
“นี่ ! เพื่อนเธอตื่นแล้วนะ” ครูพยาบาลเอ่ยขึ้น
“อ่อ ครับๆ” ชลรีบตรงเข้าไปดูพลอยทันที
ชลเดินไปส่งพลอยที่บ้าน เขากลัวว่าอาจจะเกิดอันตรายกับพลอยได้ โดยเฉพาะยามโพล้เพล้เช่นนี้ ดวงอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้าไป ความมืดจะค่อยๆปกคลุมท้องฟ้านี้ให้กลายเป็นสีดำ
“ยังเจ็บอยู่มั้ย ?” ชลถามพลอย
“ไม่แล้วล่ะ แต่ตอนที่ตกเตียงเจ็บแทบตาย” พลอยหัวเราะ
“เออ.....นั้นสิ ทำไมพลอยถึงตกเตียงไปล่ะ มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ ?” พลอยหุบยิ้ม
“คือ.....เราเจอผีอีกแล้ว” ชลเริ่มไม่สบอารมณ์
“อะไรนะ ! เจออีกแล้วเหรอ ! มันอะไรกันนักหนาคนเจ็บคนป่วยก็ยังหลอกอยู่ได้ !!”
“แต่พลอยคิดว่า....เขาน่าจะมาบอกอะไรมากกว่า”
“บอก ?” ชลทำหน้าสงสัย
“บางที....เขาอาจจะให้พลอยระวังใครเอาไว้ก็ได้” ชลเริ่มพิจารณา
“บางที.....การที่เขามาหา เขาอาจจะมาบอกพลอยให้ระวังจริงๆก็ได้” ชลสรุป
“แล้ว......จะให้พลอยระวังใครล่ะ ?” ชลเริ่มเงียบ
แน่นอน ถ้าเขาบอกว่าต้องระวัง มีน เอาไว้ พลอยเองอาจจะไม่เชื่อแน่ๆ เธอกับมีนสนิทกันมากย่อมไม่เชื่อผู้ชายที่เธอคบกันมาเพียงไม่กี่ปีก็ได้ แต่ถ้าเธอเชื่อ ความสัมพันธ์ของพลอยและมีนจะแตกจากกันทันที และเขาคือสาเหตุ
“เราก็ไม่รู้สิ แต่ก็พยายามอย่าอยู่ตามลำพังนะ”
พลอยยืนมองบ้านหลังหนึ่งอยู่มากกว่า 10 นาทีแล้ว ยิ่งเธอมองน้ำตาเธอก็ค่อยๆไหลลงมา เธอรู้จักบ้านหลังนี้เป็นอย่างดี และรู้จักคนในบ้านอีกด้วย แต่กลับไม่ค้นพบความอบอุ่นเลย
พลอยเปิดประตูรั้วเข้าไปในบ้าน ไฟในบ้านเปิดสว่างจ้า แสดงว่ามีคนอยู่ในบ้าน แต่ที่ที่เธออาศัยกลับไม่ใช่บ้านหลังใหญ่ตรงหน้า แต่เป็นห้องพักเล็กๆที่อยู่ติดกับครัว สายตาจ้องมองไปในบ้านที่ได้ยินเสียงหัวเราะดังแว่วมา เธออยากจะเข้าไปข้างในเหลือเกิน แต่ก็ทำไม่ได้
ลอยปลีกตัวเดินหลบเข้าไปทางครัว เธอเห็นชายชราคนหนึ่งกำลังนั่งกินข้าวและคุยกับแม่ครัวอยู่ เมื่อเขาเห็นพลอยเขาก็ละจากจานข้าวและตรงมาหาเธอทันที
“อ้าว ! กลับมาแล้วเหรอครับ ลุงรอคุณหนูกลับมาตั้งแต่ 5 โมงแต่ก็ยังไม่กลับมาเสียที”
“พอดีมีอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ เลยกลับมาช้า” ชายชราทำท่าตกใจ
“ไหนๆครับ คุณหนูของผมบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า ?” ชายชรารีบเช็คร่องรอยบาดแผลของพลอยทันทีแต่ไม่เจอ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ลุง แค่มือที่เป็นแผลมันมีเลือดซึมแค่นั้นเอง”
“โธ๋ๆๆ ! แผลโดนน้ำมันหกใส่มือเมื่อเช้าใช่มั้ยครับ ?”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวก็หาย” พลอยพยายามปลอบตัวเอง
“แต่ถ้ามือของคุณหนูเป็นแผลเป็นขึ้นมา แบบนี้ใครจะมาจีบล่ะครับ” พลอยหัวเราะ
“ไม่หรอกค่ะ พลอยมีแฟนอยู่แล้ว”
“นี่ ตาผิง จะกินมั้ยข้าวน่ะ มัวแต่คุยอยู่นั้นแหละ ฉันจะเก็บจานไปล้างแล้วนะ” แม่ครัวรูปร่างใหญ่พูดด้วยถ้อยคำที่ประชดประชัน
“เออน่า.....ข้ากำลังดูแลคุณหนูอยู่ แล้วก็ช่วยหาข้าวให้คุณหนูกินด้วยล่ะ เธอเพิ่งกลับมาจากโรงเรียน” ลุงผิงสั่งแม่ครัว เธอก็ทำหน้าทำตาน่าหมั่นไส้และก้มหน้าก้มตาทำอาหารต่อ
“เออ....งั้นเดี๋ยวหนูขอไปพักก่อนนะคะ !” ว่าแล้วเธอก็เดินออกไป
“นี่ ! ทำไมแกต้องไปเอาใจยายเด็กกำพร้านั้นด้วย มันเป็นเด็กที่คุณผู้ชายเก็บมาเลี้ยงไม่ใช่เหรอ ? แล้วก็ทำไมต้องเรียกว่าคุณหนูด้วย”
“มันเรื่องของข้า ข้าสงสารเธอ ตอนนี้เธอไม่เหลือใครอีกแล้ว”
“แต่คุณผู้ชายเองก็ไม่ได้ให้ความสนใจกับเด็กคนนี้ ทำไมถึงยังให้อยู่บ้านหลังนี้ ทั้งที่ก็น่าจะไล่ออกจากบ้านไป อีกอย่างฉันขี้เกียจหาข้าวปลาให้กิน”
“หุบปากแกเอาไว้เลยนะ แล้วอย่าพูดเรื่องนี้ให้ข้าได้ยิน รำคาญ” ว่าแล้วลุงผิงก็เดินออกไปโดยไม่สนจานข้าวที่วางอยู่ตรงนั้น
พลอยนั่งอยู่ม้านั่งในสนามหญ้า เธอมองบนท้องฟ้าที่มีดวงดาวระยิบระยับเต็มฟ้า เธอนึกถึงเรื่องเก่าๆของเธอ และอดีตที่แสนเจ็บปวด
“อ้าว ! คุณหนู ทำไมมานั่งตากน้ำค้างแบบนี้ล่ะครับ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” ลุงผิงเดินตรงเข้ามา
“ก็.....นอนอยู่เฉยๆมันเบื่อน่ะค่ะ เลยออกมาตากอากาศข้างนอก เย็นดีค่ะ”
“เออ....คุณลุงคะ คือ....หนูมีจดหมายจากทางโรงเรียนมาค่ะ” เธอยื่นเอกสารสีน้ำตาลให้กับลุงผิง
“ไปเข้าค่ายเหรอครับ ดีจริงๆ” ลุงผิงร้องเสียงดัง “ดียังไงเหรอคะ ?”
“ก็.....บ้านหลังนี้คงเป็นขุมนรกของคุณหนูที่ต้องทนอยู่ ถ้าไม่ได้อยู่ที่นี่สักพักคุณหนูคงจะรู้สึกดีขึ้นล่ะมั้งครับ”
“ไม่หรอกค่ะ อย่างน้อยบ้านหลังนี้ก็ยังเคยเป็นบ้านของหนู” พลอยมองบ้านหลังนี้ด้วยความอาลัย
“เอาเถอะค่ะ ทุกอย่างมันผ่านมาแล้ว ตกลงคุณลุงจะอนุญาตให้หนูไปเข้าค่ายมั้ยคะ ? ความจริงถ้าคุณลุงไม่อยากให้ไปก็ไม่เป็นไรนะคะ”
“ได้ไงล่ะครับ คุณหนูคงอยากไปมากๆ งั้นลุงอุญาตแล้วกันครับ คุณหนูจะได้ไปเที่ยวกับเพื่อนๆด้วย” ว่าแล้วลุงผิงก็หยิบปากกาจากมือของพลอยมาเขียนตรงใบตอบรับทันที
“แต่ฉันไม่อนุญาต !!!!!”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น