ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตัวจริงของ คนสวมเสื้อโค๊ชสีดำ
ชลเดินวนไปมาอยู่รอบๆเตียงนอนของเขา พลางคิดหาวิธีที่จะป้องกันไม่ให้เฟรนด์ชิพของเขา สามารถไปทำร้ายคนอื่นๆในเฟรนด์ชิพได้ แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก ชลนั่งลงบนเตียงพร้อมกับใช้หมัดชกไปบนที่นอนเต็มแรง เขารู้สึกโกรธและโมโหตัวเอง ตอนนี้เขาอยากจะจับคอฆาตกรมาชกๆๆ จนตายคามือ แต่สิ่งที่คิดก็ไม่ใช่เรื่องจริง เขาจึงถอนหายใจออกมาด้วยความหนักใจ
เขาคิดว่า พลอย กำลังตกอยู่ในอันตราย ตอนนี้ มีน ได้สมุดเฟรนด์ชิพของเขาไปแล้ว หากคิดจะลงมือฆ่า ก็สามารถจะฆ่าเมื่อไหร่ก็ได้ แต่เขายังลังเลอยู่ว่า.....
มีนจะฆ่าพลอยได้จริงๆหรือ ?
ทุกครั้งที่เขาเห็นพลอย เขาจะเห็นมีนยืนอยู่ข้างๆด้วยเสมอ ทุกครั้งที่พลอยเสียใจ ก็มีมีนเป็นคนปลอบใจเธออยู่ตลอดเวลา เพื่อนที่สนิทสนมกันมากขนาดนี้ จะฆ่ากันได้ลงหรือ
ชลรีบโทรฯหาพลอยทันที เขารอสายนานมากกว่าเธอจะรับ ก่อนที่พลอยจะเอ่ยปากทัก เขารู้สึกว่าเธอกำลังหอบหายใจอยู่
“ฮัลโหล พลอย” ชลพูดขึ้น
“อือ มีอะไรเหรอ ?” พลอยตอบ
“เรา.....มีเรื่องจะบอก”
“มีอะไรเหรอ ?”
“เรา........ทำสมุดเฟรนด์ชิพหาย” พลอยทำหน้าตกใจ
“ว่าไงนะ มันไม่ได้ถูกเผาเหรอ ?” ชลส่ายหน้า
“เปล่า ! ตอนนั้นไม่รู้มีใครโทรฯมา พูดแล้วไม่รับ แต่พอกลับมา สมุดเฟรนด์ชิพก็หายไปไหนไม่รู้”
“ชลหาทั่วแล้วเหรอ บางทีมันอาจจะกลายเป็นตอตะโกแล้วก็ได้”
“ไม่มีทาง ตอนที่เราไปรับโทรศัพท์ใช้เวลาแค่ 5 นาทีเอง แล้วถ้าเป็นตอนนั้น สมุดเฟรนด์ชิพก็คงไหม้ไปแค่ขอบสมุดเท่านั้นแหละ”
“แล้ว.....ชลจะทำยังไงต่อไป”
“ไม่รู้สิ เออ.......พลอย”
“หือ ! มีอะไรเหรอ ?”
“พลอย......ระวังตัวนะ อย่าอยู่คนเดียว” พลอยขมวดคิ้ว
“ชล พูดอะไรน่ะ ไม่เห็นจะเข้าใจเลย”
“พยายามอยู่ใกล้ๆกลุ่มคนเอาไว้ อย่าอยู่ตามลำพัง”
“ชล เป็นอะไรไปรึเปล่า ทำไมถึง........”
“...................................” ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด !!!
เสียงโทรศัพท์ตัดไป พลอยวางโทรศัพท์ด้วยอาการแปลกใจ กับคำพูดที่ชลกำลังสื่อสารกับเธอ ทุกอย่างที่เขาพูดมันดูกำกวม เหมือนกับว่า จะพยายามหลีกเลี่ยง ‘คำบางคำ’ จึงทำให้มันรู้สึก งงงวย จนน่าสงสัย
ชลกำลังหลีกเลี่ยงคำว่าอะไร ?
คนใส่เสื้อโค๊ชสีดำ เดินตรงเข้าไปในซอกกำแพงซึ่งถูกทำเป็นช่องโดยเอาพุ่มไม้หนาปิดบังเอาไว้บ้านอย่างชำนาญ มันเดินตรงเข้าไปห้องๆหนึ่งพร้อมล้วงหยิบเอากุญแจพวงหนึ่งขึ้นมา เผยให้เห็นผิวขาวละเอียดของมือคู่นั้นที่โผล่ออกมาจากแขนเสื้อโค๊ชยาว มันตรงเข้าไปในห้องๆนั้นและปิดประตู ทุกสิ่งอยู่ในความเงียบสงบ
คนใส่เสื้อโค๊ชวางสมุดเฟรนด์ชิพลงบนที่นอน บรรยากาศภายในห้องทั้งมืดและอับ แทบจะไม่น่าเชื่อว่า จะมีคนอยู่ในที่แบบนี้ได้ มันค่อยๆรูดซิบเสื้อโค๊ชออกเผยให้เห็นเสื้อยืดสีขาวภายใน ก่อนที่จะเปิดหมวกฮู๊ดที่ปกคลุมศีรษะเอาไว้ออก
เสื้อโค๊ชตัวนั้นถูกพาดเอาไว้พนักพิงเก้าอี้ ส่วนคนก็เดินตรงไปยังห้องน้ำที่อยู่อีกฝั่งหนึ่ง ไฟห้องน้ำกระพริบอยู่ 2-3 ครั้งก่อนที่จะติด
ใบหน้าจริงของคนใส่เสื้อโค๊ชสีดำ ปรากฎบนกระจกบานใหญ่ในห้องน้ำ
เช้าวันจันทร์ที่แสนมืดครึ้ม วันนี้ไม่มีแสงแดดทำให้บรรยากาศยามเช้ารู้สึกเย็นๆ เสียงเพลงดังขึ้นก่อนที่นักเรียนทุกคนจะตรงเข้ามาในสนามหญ้าที่แสนกว้างใหญ่ ในเวลาไม่นานการทำพิธีหน้าเสาธงก็ได้เริ่มขึ้น
กิจกรรมช่วงเช้าผ่านไปอย่างรวดเร็วนัก ในเวลาไม่นาน นักเรียนต่างก็แยกย้ายกันขึ้นไปห้องเรียนของตนกันหมด เหลือเพียงชั้น ม.4 เท่านั้นที่ยังคงอยู่ในสนาม
“ครูมีเรื่องจะประกาศให้ ม.4 ทุกคนทราบ !!” อาจารย์หัวหน้าระดับประกาศเสียงดัง
“ประมาณต้นเดือนตุลาคม เราจะมีการเข้าค่ายคุณธรรมที่จังหวัด........” เสียงโฮ่ร้องด้วยความไม่พอใจดังขึ้นทันที
“เงียบๆหน่อย ครูจะแจกจดหมายถึงผู้ปกครองให้ แล้วส่งคืนที่ครูประจำชั้นในวันพุธ หลังจากสอบกลางภาควันสุดท้าย ครูจะนัดพบพวกเราอีกครั้งเพื่อเตรียมความพร้อมในการเข้าค่ายกัน”
นักเรียนหลายคนต่างหันหน้ามาปรึกษากัน บางคนอยากไปใจจะขาด แต่บางคนกลับทำหน้าเบื่อหน่าย ทั้งนั่งสมาธิ เดินจงกรม สวดมนต์ เป็นอะไรที่วัยรุ่นสมัยนี้ไม่ชอบเอาเสียเลย เมื่อปล่อยให้แยกย้ายเข้าห้องเรียน นักเรียนภายในห้องก็ตรงไปที่หัวหน้าห้องเพื่อรับจดหมายถึงผู้ปกครอง สร้างความอลหม่านมากไม่น้อยทีเดียว
“เฮ๊ย ! น่าสนุกว่ะ” ชลพูดพลางยิ้มด้วยความชอบใจ
“แล้วไงอ่ะ กูว่ามันเฉยๆนะ” นนท์พูดขึ้นพลางส่ายหน้า
“อ้าว ! มึงไม่ชอบเหรอวะ อย่างน้อยก็ได้ไปค้างคืน เบื่อที่บ้านจะตายห่า”
“ชอบก็ชอบ แต่มันน่าเบื่อนี่หว่า” นนท์พูดพร้อมพับจดหมายแบ่งครึ่ง
“เอาน่า ใครๆก็เป็นกันทั้งนั้น ยิ่งตอนกลางคืนได้เล่นปาหมอนกัน น่าจะสนุกว่ะ” นนท์เหล่ตาใส่ชลด้วยความเบื่อหน่าย
“ไม่กลัวบาปบ้างรึไงวะ ?”
“กลัวก็ไม่กล้าเล่นดิ” พูดจบเขาก็ตบบ่านนท์หนึ่งครั้งก่อนที่จะเดินนำไป
ในห้องเรียน ชลนั่งเหม่อมองไปหน้าประตูอยู่ตลอดเวลา เขาพยายามมองคนที่ผ่านไปมาว่า คนๆนั้นใช่พลอยรึเปล่า วันนี้เธอมาสายกว่าทุกวัน ทำให้ชลรู้สึกเป็นห่วงอยู่ลึกๆ เขาแอบโทรไปหลายครั้งแต่เธอก็ไม่รับสายเสียที
“ขอโทษค่ะ !” เสียงคุ้นเคยดังขึ้นอยู่หน้าประตู
“พลอย” ชลเอ่ยเบาๆ
ลอยเดินตรงเข้ามาในห้อง โดยผ่านสายตาของอาจารย์ที่ยืนสอนอยู่หน้าห้อง เธอค่อยๆนั่งลงพร้อมพยายามให้มือที่พันผ้าเอาไว้ไปถูกกับโต๊ะ โดยมีชลคอยช่วยถือกระเป๋าให้
“เป็นอะไรไปน่ะ ทำไมมือถึง.....”
“มือส๊นน่ะ เลยต้องพันแผลเอาไว้” ชลมองมือของพลอยอย่างสงสัย
“ไม่เจ็บใช่มั้ย อืม......ดันเป็นข้างซ้ายซะด้วย”
“อืม...เขียนลำบากแย่เลย” ชลมองที่แขนของพลอยด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเขียนข้างขวาไปก็ชินเอง” พลอยบอก
พลอยยืนอยู่หน้ากระจกห้องน้ำของโรงเรียน เธอมองร่างที่ยืนอยู่ตรงหน้าและเช็คความเรียบร้อย ก่อนจะมาลูบผ้าพันแผลที่แขนซ้ายตัวเอง เธอปักปอยผมที่ร่วงลงมาปรกสายตาของเธอไว้ข้างๆหู แต่แล้ว จู่ๆผ้าพันแผลสีขาวสะอาดก็ค่อยถูกย้อมกลายเป็นสีแดงสด มันขยายวงใหญ่ขึ้นเรื่อยๆจนเลือดค่อยไหลย้อยลงบนพื้นห้องน้ำ พลอยกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ ก่อนที่จะรีบออกจากห้องน้ำอย่างไว แต่ประตูกลับปิดเองดัง ปัง !!!
แต่แล้ว พนังห้องน้ำค่อยๆถูกย้อมเป็นสีดำคล้ายเขม่าควัน เพดานปรากฎรอยดำคล้ายๆกับถูกไฟไหม้อยู่หลายจุด กระจกบานใหญ่สะท้อนเห็นใครบางคนยืนหันหลังให้กับเธอ พลางส่งเสียงร้องไห้ กระซิกๆ
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!!!”
ร่างๆนั้นกรีดร้องลั่น พลอยถอยออกมาด้วยความกลัว มืออีกข้างพยายามบดลูกบิดประตูห้องน้ำแต่มันก็ไม่ยอมเปิดออกเสียที น้ำตาค่อยๆไหลออกมา ร่างกายเย็นเฉียบทันทีเมื่อข้อเท้าเธอสัมผัสกับอะไรบางอย่าง
เหมือนน้ำกระเซ็นใส่เท้าเธอ
พลอยค่อยๆก้มมองลงไปที่พื้น หัวใจเธอแทบจะจมดิ่งสู่เหวลึก เลือดแดงสดพร้อมกลิ่นเหม็นคาวคละคลุ้งไปทั่วห้องน้ำสาดกระเซ็นมาที่ขาของเธอ พลอยมองตรงไปที่ๆเลือดไหลออกมามากที่สุด
ร่างของคนใส่เสื้อโค๊ชสีดำ กำลังนั่งคร่อมร่างผู้หญิงคนหนึ่งและใช้มีดปลายแหลมข้างซ้ายแทงร่างนั้นจนพรุน เลือดพุ่งกระฉุดไปโดนขอบประตูห้องน้ำบ้าง อ่างล้างมือบ้าง และบริเวณเสื้อโค๊ชบ้าง ผู้หญิงคนนั้นอ้าปากค้าง ดวงตาจ้องมองที่พลอยตาไม่กระพริบ ผิวหนังที่ลอกเผยให้เห็นเนื้อแดงสด
นก เธอคือนกนั้นเอง !!
พลอยเอามือปิดปาก ทำไมเธอถึงต้องมาเจออะไรที่น่ากลัวแบบนี้ ร่างกายของพลอยสั่นโดยไม่รู้ตัวก่อนที่จะรู้สึกว่า ประตูด้านหลังของเธอค่อยๆเปิดออก
ไม่พูดพร่ำทำเพลง พลอยรีบหลับตาวิ่งออกไปโดยไม่ต้องคิด แสงสว่างตรงหน้า มันจะทำให้เธอรอดจากขุมนรกที่ล้วนมีแต่สิ่งที่น่ากลัวและสยดสยอง
“ไม่.......ไม่จริง”
พลอยมองไปรอบๆอย่างตื่นตระหนก เธอกลัว เธอไม่กล้าจะขยับตัวไปไหนเลย ทุกอย่างว่างเปล่า มีเพียงต้นไม้ที่เฉาตายคาต้น กับพื้นดินที่แห้งแล้งปราศจากสีเขียวของต้นไม้และสีฟ้าของท้องฟ้า ก้อนเมฆขนาดมหึมาลอยอยู่บนท้องฟ้า แสงกระพริบครั้งหนึ่งก่อนที่จะมีสายฟ้าฟาดพุ่งลงมาสู่พื้นดิน ดินตรงนั้นพังทลายด้วยอานุภาพของสายฟ้า พลอยยืนตัวสั่นจนขาไม่สามารถก้าวไปไหนได้
‘ระวังตัวเอาไว้ !!’ เสียงกระซิบจากด้านหลังของเธอ
พลอยกรีดร้องด้วยความตกใจสุดขีด ใบหน้าที่หายไปซีกหนึ่ง พร้อมกับร่างที่ไม่มีด้านหลังยืนแยกเขี้ยวแหลมคมให้กับเธอ ดวงตาจ้องร่างที่ถอยห่างออกไปเขม็งพร้อมพยายามขยับปากพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอกลับไม่ได้ยิน
พลอยพยายามมองปากที่แสนน่าเกลียดน่ากลัวของผีตนนั้นแต่ก็เดาไม่ออกเสียที เขากำลังจะบอกอะไรเธอ หรือว่ามันเป็นลางอะไรบางอย่าง
มันเป็นความฝันแน่ๆ
พลอยพยายามตบหน้าตัวเอง เธอไม่รู้เจ็บเลยสักนิด เธอฝัน เธอกำลังหลับ แต่ตอนนี้เธอหลับอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย ตื่นสิ รีบตื่นซะ เธออยากจะออกจากฝันพิลึกกึกกือนี้เต็มทนแล้ว ทำไมกันนะ ทำไมถึงออกไม่ได้ ตื่นสักทีสิ
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ผีตนนั้นโผเข้ามาและกัดไปที่คอของเธอ พลอยมั่นใจว่า ผีตนนี้คือ จิ๊บ ที่เกิดอุบัติเหตุโทรศัพท์ระเบิดและโดดตึกฆ่าตัวตาย ร่างกายจึงมีแค่ส่วนด้านหน้า แต่ด้านหลังนั้นแหลกเพราะถูกบดกับพื้นจากแรงกระแทก เลือดค่อยๆไหลลงมาเปื้อนเสื้อนักเรียนเธอ ผีตนนั้นนั้นค่อยๆถอนฟันอันแหลมคมออกจากคอของเธอและปล่อยให้เธอล้มลง
ดวงตาของพลอยพร่ามัว เธอเห็นร่างปีศาจที่เพิ่งสูบเลือดของเธอไปเมื่อสักครู่ เดินจากไปช้าๆ ความรู้สึกที่เริ่มอ่อนเพลียและความเหนื่อยล้า ทำให้เธอต้องหลับตาลง
“พลอย.....”
“พลอย.......เป็นไงบ้าง ?”
ดวงตาที่เพิ่งได้หลับเมื่อสักครู่ ต้องลืมตาขึ้นมาอีกครั้งตามเสียงเรียกของใครบางคน เมื่อพลอยเห็นใบหน้าของคนๆนั้น ทำให้เธอรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก
“ชล !” พลอยโอบกอดชลทันทีเมื่อเห็นเขา
“พลอย.....ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย ?” เธอส่ายหน้า
“นี่.....เรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงน่ะ ชล”
“เธอเป็นลมล้มลงไปในห้องน่ำน่ะ แผลของเธอมีเลือดซึมออกมาด้วย ตอนนี้อาจารย์พยาบาลทำแผลให้เธอเรียบร้อยแล้ว” มีนตอบขึ้นมาแทน
“นี่ ! ฉันขอถามอะไรหน่อยสิ” มีนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“ไหนบอกว่า เธอมือส๊นไง นี่มันแผลถูกไฟลวกนะ” พลอยหลบสายตาของมีนที่จ้องหน้าเธออยู่
“ช่างเถอะ เธอออกไปได้แล้ว พลอยเองก็คงอยากพักผ่อน” พูดจบชลก็ลุกขึ้นและเดินนำออกไปด้วยอาการไม่พอใจ
“เดี๋ยวชล !” พลอยเรียกชื่อเขา
“เรามีเรื่องจะคุยด้วย ชลพอจะว่างมั้ย ?” เขาหันไปมองมีน มีนเห็นดังนั้นเธอจึงเดินออกไปจากห้องด้วยสีหน้าไม่พอใจอย่างมาก
“ชล....ฉันฝันเห็น นก กับ จิ๊บ น่ะ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น