ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : คำสัญญา
“เธอไม่ทันได้มองรถ ที่วิ่งมาอย่างเร็ว สุดท้าย....เธอก็ ตาย !!”
ชลหยุดเล่าต่อ เขาพยายามกลั้นความรู้สึกเสียใจเอาไว้ มันสะเทือนจิตใจของเขาอย่างรุนแรง คำสัญญาที่เขาตกลงกับเธอในวันนั้น เขายังจำมันได้ มันจะเกี่ยวกันรึเปล่านะ ที่ดาวจะเป็นสาเหตุในการตายของพวกเพื่อนๆของชล เธอคงจะไม่ให้ชลมีคนอื่นนอกจากเธอ อีกอย่าง คนที่ตายคือคนที่บอกรักกับเขา..........
“ชล !” พลอยเขย่าตัวเขา
“ฮ๊ะ ! มีอะไรเหรอ ?”
“ทำไมจู่ๆก็เงียบไปล่ะ แล้ว...เรื่องราวเป็นไงต่อไป”
“ฉันก็เก็บกระดาษแผ่นที่เธอให้ฉันเอาไว้ ตั้งแต่งานศพของเธอ ฉันยังไม่มีเวลาเปิดมันอ่านเลย รอยเลือดแห้งกรังติดอยู่บนกระดาษซะนึกว่าเป็นขยะ แต่ว่า มันคือสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันรู้ว่า นอกจากคำพูดว่า รัก ของเธอ มีอะไรอีกในกระดาษแผ่นนั้น”
“วันต่อมา หลังจากเผาศพเธอไปแล้ว ฉันก็หยิบมันขึ้นมาอ่าน” ชลเงียบไปสักครู่
“มันเขียนไว้ว่า.....” เขาพยายามนึก เท่าที่จำได้
“ชล 4 ปีแล้วนะ ที่เราเป็นเพื่อนกันมา แม้วันที่เราสองคนพบกัน เธอจะให้ฉันเป็นแฟน แต่ฉันทำไม่ได้หรอก ตอนนั้นฉันยังเขินๆเลยต้องลอยตามน้ำไป แต่ตอนนี้ ฉันกลับรู้สึกว่า คำๆนั้นเป็นคำที่ฉันอยากให้เธอเรียกแทนคำว่าเพื่อน ในวันนี้ ฉันจะบอกเธอ ฉันรักเธอ”
“อีกไม่นาน....เธอคงจะต่อที่โรงเรียนมัธยมที่กรุงเทพฯแล้วสินะ ฉันคงต้องเหงาที่ไม่มีเธอคุยด้วยทุกเย็น ไม่มีเธอคอยให้คำปรึกษา ไม่มีเธอคอยทำให้ฉันหัวเราะ ฉันเสียใจจัง”
“ถ้าไปแล้ว....อย่าลืมมาเยี่ยมกันบ้างนะ ฉันจะรอเธออยู่ที่เดิม สัญญานะ...ว่าจะกลับมา”
น้ำตาของเขาค่อยๆไหลลงมา ขอบตาตอนนี้บวมแดง พลอยหยิบผ้าเช็ดหน้าของตนซับน้ำตาที่กำลังจะไหลให้เขา ชลมองหน้าพลอยด้วยความตื้นตันใจ แม้เขาจะเสียใจหรือทุกข์ทรามานแค่ไหน เขาก็มีพลอยที่อยู่เคียงข้างเขา เธอเองก็คงคิดเช่นเดียวกัน ผู้ชายคนนี้ คือลมหายใจที่เธอจะขาดไม่ได้ หากขาดเขาไป เธอก็จะตายด้วยเช่นกัน
“เอาล่ะ ! ฉันเข้าใจแล้ว อย่าเสียใจไปเลยนะ”
“แต่.....” ชลพยายามนึก “ฉันไปสัญญากับเขาเอาไว้น่ะสิ” พลอยทำท่านึก
“สัญญาว่า.....จะรักกันตลอดไป” เขาพูด
“มันเป็นคำสัญญาของเด็กประถมตัวเล็กๆคนหนึ่ง ที่อ่อนต่อเรื่องพวกนี้ แต่จะทำยังไงล่ะ คำสัญญานี้มันรุนแรงมากเลยนะ”
“อืม...งั้น ! ไปหาเธอกันมั้ย และไปถอนคำสัญญา” พลอยเสนอ
“ยังไงดาวก็ตายไปแล้ว สัญญาอย่างนั้น ยังไงมันก็เป็นไปไม่ได้ เพราะเธอกับดาว อยู่กันคนละโลกนะ”
ชลพยายามคิด คำสัญญาที่เขาเคยรับปากกับดาวเอาไว้ แม้จะเป็นคำสัญญาที่เด็กประถมที่อ่อนต่อเรื่องความรักจะพูดโดยไม่รู้ความหมายของมัน แต่หากสัญญาแบบนี้ หมายถึง จะรักเธอคนนั้นไปจนวันตาย
เขาไม่สามารถจะรักดาวได้อีกต่อไป เธอตายไปแล้วนี่นา
วันเสาร์ ชล พลอย นนท์ และมีน เดินทางไปบ้านเกิดของชลและนนท์ เพื่อไปถอนคำสัญญาของดาวที่เขาเคยรับปากเอาไว้ การทำเช่นนี้หลายคนที่ไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ อาจจะดูไร้เหตุผล แต่มันก็ทำให้คนๆกำลังเป็นต้นเหตุในการตายของคนรอบข้าง รู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง อย่างน้อย ชลก็จะไม่คิดมาก
เขาเดินทางไปที่วัด และตรงไปที่เก็บกระดูกตรงกำแพงวัด มีรูปภาพผู้เสียชีวิตหลายต่อหลายคนติดอยู่ ชลไล่มองไปทีละคนๆจนไปสะดุดตากับใครคนหนึ่ง
เขาเป็นผู้หญิง ตาโต น่ารัก ผมสั้น และเผยรอยยิ้มเล็กๆให้เห็น.......
ดาว เขาจำเธอได้ จำได้ไม่มีวันลืม เขาหยิบธูปจากมือนนท์มาและจุดไฟ ควันธูปลอยละล่องไปบนท้องฟ้า ชลหลับตาพร้อมกับนึกถึงใบหน้าของเธอที่เขาเคยเห็น
“ดาว.....เธอยังจำฉันได้มั้ย ? ฉัน ชล นะ ฉันมาเยี่ยมเธอแล้วนะ และพาเพื่อนๆของฉันที่กรุงเทพฯมาด้วย วันนี้ฉันมีเรื่องอยากจะขอร้องเธอ” ทุกคนต่างมองชลด้วยอาการหวาดกลัว
“เธอยังจำคำสัญญาของเราได้มั้ย ที่บอกว่า จะรักกันตลอดไป เธอคงรู้ว่า มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ตอนนั้นเรายังเด็กมาก การพูดออกมาแบบนั้นมันทำให้คนอื่นๆเดือดร้อน เพื่อนของฉันตาย เมื่อบอกรักฉัน หวังว่า...เธอคงจะไม่ใช่สาเหตุในการตายของพวกเขานะ เธอคงจะไม่ทำอะไรแบบนั้นใช่มั้ย ฉันขอถอนคำสัญญา”
เพล้ง !!
ทุกคนต่างสะดุ้งตามกันพร้อมมองไปที่ของสิ่งนั้นด้วยความกล้าๆกลัวๆ แผ่นกระเบื้องดินเผาเก่าๆ ร่วงลงมากระทบพื้นจนแตกเป็นเสี่ยงๆ ชลกลืนน้ำลายพร้อมกับปักธูปลงไปในกระถางธูปตรงหน้ารูปถ่ายของดาว ความรู้สึกของเขาตอนนี้ เหมือนยกภูเขาออกจากอก
ก่อนที่พวกเขาจะจากไป ชลหันหลังไปมองที่เก็บกระดูกของดาว รูปภาพที่เธอยิ้มยังติดตาเขาจนถึงบัดนี้ และแล้ว....
เขาเห็นดวงตาในรูป.......เธอกำลังร้องไห้ !!
แต่แล้ว ชลก็รู้สึกว่า ตัวเองลืมของเอาไว้ตรงที่เก็บกระดูกของดาว เขาจึงบอกให้พวกนนท์ไปรอเขาทางหน้าวัด และจะตามไปทีหลัง ชลรีบวิ่งมาหาของที่ลืมเอาไว้ตรงหน้าที่เก็บกระดูกของดาว แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอสักที เขาก้มหาด้วยความรีบร้อนก่อนที่จะชนใครคนหนึ่งเข้า !!!
“เอ่อ....ขอโทษ.....” ชลตาค้างด้วยความตกใจ
“ชะ.....ชล” หญิงสาวคนหนึ่งหันมามองเขา
ร่างกายขาวซีด ดวงตาขาวขุ่นเผยให้เห็นเส้นเลือดสีแดง ริมฝีปากเขียวและแห้งกรัง มือเหี่ยวและสีเล็บดำคล้ำอย่างน่าขนลุก เรียกได้ว่า ศพกำลังยืนอยู่ตรงหน้าของชล
ชลนั่งลุกเข่าลงด้วยความอ่อนแรง ตั้งแต่เกิดมา เขาไม่เคยเห็นผีตัวเป็นๆแบบนี้มาก่อน เขาพยายามละสายตาจากเธอ แต่กลับทำไม่ได้ ราวกับมีใครมาสะกดให้เขาต้องจ้องมองเธอ
“ชล.....เธอกลับมาหาฉัน” เธอยิ้มอย่างน่าขนลุก
“ชะ...ใช่ เธอ.....” ชลเสียงสั่น
“ฉันคิดถึงเธอ....ทุกๆวัน ฉันเฝ้ารอการกลับมาของเธอ ฉันยังไม่ได้ไปผุดไปเกิดเลย ฉันเหงา และหนาวอยู่เพียงลำพัง ทุกวัน” น้ำตาใสๆไหลออกมาจากดวงตา
“เธอ....คงได้ยินเรื่องที่ฉัน.....พูดเมื่อกี้แล้วใช่มั้ย ?” หญิงสาวพยักหน้า
“ฉันถอนคำสัญญา” คำพูดนั้น ทำให้ชลเริ่มยิ้มออก
“ธะ...เธอ เข้าใจฉันแล้วใช่มั้ย ?”
“อืม....ฉันก็คิดอยู่ว่า ฉันไปสัญญาอะไรบ้าๆแบบนั้นทำไมกันนะ ยังไงนายก็ไม่ได้ตายตามฉันไปนี่”
“กับเด็กจะเอาอะไรมาก.....” เธอยิ้มอีกครั้ง
“ขอบใจนะ....” ชลก้มหน้า
“อืม....ฉันคงต้องไปแล้วล่ะ !” ชลเงยน้าขึ้นมาพร้อมๆกับอาการตกใจ
“ฉันรอนายกลับมา เพื่อที่จะถอนคำสัญญานี้ ไม่อย่างนั้น ฉันคงต้องเป็นผีอยู่อย่างนี้ ตลอดไป...”
“รอ....เดี๋ยวนะ เธออยู่ที่นี่ตลอดเลยเหรอ ?” ผีสาวพยักหน้า
“งั้น....ใคร เป็นคนฆ่าสองคนนั้นล่ะ !?”
“เพื่อนเธอตายเหรอ ?” ดาวถาม “ใช่ พอเขาบอกรักฉัน พวกเขาก็ตาย”
“เรื่องนี้ฉันไม่เกี่ยวนะ อย่าบอกนะว่า....” ผีสาวทำท่าลังเล “นายคิดว่า...ฉันตามไปฆ่าพวกเขาเพราะหึงหวงใช่มั้ย ?”
“อืม” ผีสาวถอนหายใจ “ฉันจะไปทำแบบนั้นทำไม มันเข้าขั้นหึงแบบโรคจิตแล้ว”
“แล้วก็....ฉันไม่มีทางทำร้ายคนที่ฉันรักหรอก”
“ถ้าคิดอีกแง่ ก็ดีเหมือนกัน” ชลเกาหัว “ก็...เพราะนายคิดแบบนั้นไง ทำให้นายมาหาฉัน”
“เรื่องการตายของเพื่อนนาย ฉันไม่เกี่ยวนะ ตอนนี้ฉันไปก่อนล่ะ”ร่างของเธอค่อยๆสลายหายไป
ตื่น ! ตื่น ! ชลตื่น !! ชลตื่นเดี๋ยวนี้นะ เจ้าบ้า !!!!!!
ชลสะดุ้งตื่นขึ้นมา เขาเห็นหน้ามีนนั่งอยู่เบาะข้างๆเขา เธอพยายามปลุกให้เขาตื่นหลังจากที่เขามองไปรอบๆกาย เขาอยู่บนรถทัวร์ที่ไร้ซึ่งผู้คน ชลมองนาฬิกาข้อมืออย่างงัวเงียก่อนที่จะเอ่ยออกมา
“4 โมงครึ่ง”
“พลอยกับนนท์ไปไหนล่ะ ?” ชายหนุ่มเอ่ยถาม
“ไปซื้อน้ำข้างล่าง ตอนนี้มาถึงกรุงเทพฯแล้ว รีบๆลุกเร็ว อยากจะกลับบ้านเกิดอีกรึไง ?”
‘เป็นความฝัน....ซะงั้น’ ชลบ่นในใจก่อนที่จะลุกขึ้นเดินลงจากรถ
เขาเห็นนนท์กับพลอยยืนรอเขาทั้งสองอยู่ข้างๆรถแท็กซี่คันหนึ่งที่กำลังจอดรอพวกเขาอยู่ นนท์กวักมือเรียกก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปในรถก่อนเพื่อน
ความฝันเมื่อกี้นี้ คงเป็นเพราะการมาบอกลาของดาว ซึ่งเธอคงจะใช้วิธีเข้าฝันแทนการเดินมาบอกตรงๆ คงคิดว่าหากทำเช่นนั้นคงคุยกันไม่รู้เรื่อง (เพราะหนีก่อน) แต่คำพูดที่ว่า “ฉันไม่รู้เรื่อง” ยิ่งทำให้ชลเริ่มโล๊ะความคิดที่กำลังคิดอยู่ออกให้หมด และตั้งสมมุติฐานใหม่ ฆาตกรไม่ใช่ ดาว อย่างที่เขาคิดไว้ เขาคงคิดว่า เธอยังยึดมั่นสัญญากับคำสัญญาที่เขาเคยรับปากเธอเอาไว้ตอนเด็กๆ และตามฆ่าทุกคนที่เข้ามาในชีวิตของชล หากได้ยินผู้หญิงคนอื่นพูดกับเขาว่า “รักเขา” เธอคงจะฆ่าเพื่อกำจัดเสี้ยนหนามออกไป
แต่เธอไม่ใช่คนอำมหิตเช่นนั้น แล้วใครกันล่ะ ที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมด ใครกันที่ฆ่าพวกเขา
ชลกลับถึงบ้านด้วยอาการอ่อนแรง เขาวางกระเป๋าสะพายลงบนเตียงพร้อมกับกางแขนและล้มตัวลงนอน ความนุ่มของที่นอนทำให้ร่างกายของเขากระเด้งขึ้นมาครั้งสองครั้งก่อนที่จะยุบลงไป เขาปลดกระดุมเสื้อบนออกพร้อมหลับตาด้วยความเหนื่อยล้า ในหัวสมองตอนนี้ เขาคิดแต่เรื่องปริศนาการตายประหลาดของเพื่อน เขาค่อยๆปิดเปลือกตาลงเพื่อต้องการหลับสักตื่นหนึ่ง
‘ฉันเขียนความในใจลงใน เฟรนด์ชิพ แต่เธอยังไม่เคยเปิดอ่านเลยใช่มั้ย ?’
เสียงนั้นดังขึ้นมาในหัวเขาอย่างกระทันหัน ชลสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ พลางมองไปรอบๆห้อง แต่คำพูดนั้นทำให้เขานึกถึงอะไรบางอย่างได้ ชลลุกขึ้นจากที่นอนและตรงไปที่ลิ้นชักข้างเตียง เขาเปิดหาของบางอย่าง มันสำคัญกับเขามากในตอนนี้ และบางที มันอาจจะทำให้เขาไขปริศนาทั้งหมดออกมาก็เป็นได้............
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น