คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 เตรียมตัว (ไร้สาระมากมาย = =)
“คุซะ ไปซื้อชุดนักเรียนหญิงมาซัก...3 ตัวละกัน” ฮิบาริสั่งรองกรรมการคุมกฎที่ซื้อข้าวมาให้
“ครับ คุณฮิบาริ” (คุซะ แกพูดได้แค่นี้รึไงฟระ?!)
“เอ่อ..ชั้นไปเองก็ได้ค่ะ” ฮินะเอ่ยขึ้น
“ไม่ต้อง ให้คุซะไปแหละดีแล้ว” ฮิบาริหันกลับไปทำงานต่อ
“เอ่อ..แล้วคุณฮิบาริครับ ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันครับ น่ารักมากเลย -//////- ” คุซะ แกชอบฮิเบิร์ดเรอะ?!
ฮิบาริหยิบทอนฟาขึ้นมาพร้อมพูดว่า“ไม่ใช่ธุระของแก อย่ามายุ่ง!!!” รังสีอาฆาตของฮิบาริพุ่งขึ้นมา
“ครับ คุณฮิบาริ” คุซะตอบ “ขอโทษครับ T^T”
ผ่านไปซักพักหนึ่ง...
“เอ่อ..คุณฮิบาริครับ แล้วเอาไซส์อะไรครับ”
---ปิ๊ด---เส้นประสาทของฮิบาริขาด(PS: ฮิบาริถูกรบกวนเวลาทำงาน)
“นายเอาชุดไซส์ S แล้วก็รีบๆได้แล้ว ก่อนที่ชั้นจะขย้ำนาย!!”
“ขอโทษคร้าบบบบบบบ ToT”
“หยุดร้องครวญคราง ก่อนที่จะเป็นแบบไอ้คนแต่งฟิค”
---สภาพศพ และไม่มีชิ้นดี---(ถ้าและมันจะมาแต่งต่อได้ไง!)
“เอิ่ม ครับ ผมจะรีบไปซื้อ” แล้วคุซะก็วิ่งออกไปด้วยความเร็วสูง
“ส่วนฮินาตะ เธอมากับชั้น” ฮิบาริสั่ง
“ค่ะ รุ่นพี่”แล้วฮินะก็เดินตามฮิบาริไป
“ผ.อ.ครับ ผมพาเด็กคนนี้มาเข้าเรียนที่นี่”
“เอ่อ..ตามใจฮิบาริคุงเถอะ” ผ.อ.เหงื่อตกเล็กน้อย
“งั้นก็ได้ครับ เอาเข้า...ม.2ห้องAละกันนะครับ” ฮิบาริสั่ง
“งั้น ชั้นจะไปแจ้งแผนกธุรการนะ” ผ.อ.รีบละเลิกละลักออกไป
กลับมายังห้องรับแขก..
“คุณฮิบาริครับ ได้แล้วครับ ชุดนักเรียนหญิง” คุซะพูด
“”อืม~ฮินาตะ เธอลองใส่ซิ” ฮิบาริพูดอย่างน่าตาเฉย
“-///เอิ่ม ขณะที่รุ่นพี่กับคุณคุซะอยู่ด้วยหรอคะ?!///-” ฮินะจังหน้าแดง ซึ่งฮิบาริเองก็...ไม่แพ้กัน มีเพียงคุซะที่...
“ครับ ^^ เปลี่ยนเลย^^ ตรงนี้แหละครับ^^” คุซะ ไอ้หื่น!!!
“คุซาคาเบะ นายอยากถูกชั้นขย้ำตายใช่มั้ย?! ชั้นจัดให้!!” ฮิบาริแผ่จิตสังหารออกมาบังตัวฮินะไว้ ฮินะตัวสั่นเหมือนลูกนก (ก็เคยเป็นนกนี่หว่า!!)
ผัวะ! ตุบ! ตุบ! พลั่ก! อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
(และแล้ว คุซะก็กลายเป็นศพที่ 2 ต่อจากคนแต่ง <<ฮิบาริ)
(เฮ่ย! ถ้าชั้นกลายเป็นศพ แล้วจะแต่งให้แกอยู่ได้ไงฟระ?! <<ไรเตอร์)
และแล้ว ฮิบาริก็ลาก(ศพ)คุซะคาเบะ ออกไปจากห้อง
“อืม..ได้เวลาตรวจโรงเรียนแล้ว ทิ้งศพเจ้าสัตว์กินพืชจอมหื่นไว้ตรงนี้ละกัน”
ในห้อง
“อืม..แล้วมันใส่ยังไงเนี่ย” ฮินะคิดกลับตัวเองหลังจากที่ถอดเสื้อผ้าเหลือแต่ชุดชั้นในตัวสีเหลืองอ่อน(ฮินะ แกเป็นพันธมิตรเรอะ?!)
---ครืด---
“ขอโทษครับ คุณฮิบะ..o_o เอ่อ...อ่า...” สึนะเลือดกำเดากระฉูด
“กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” ฮินะร้อง
“เสียงอะไรน่ะ! ฮินาตะ หือ เจ้าปลาทูน่า แกบังอาจมาก!!!” รังสีอาฆาตแผ่ออกมาอีกแล้ว และมีฮินะหยิบชุดขึ้นมาปกปิดร่างกายไว้ มองอย่าสงสารปนสมเพช
ผัวะ! ตุบ! กึ้ง!
(และแล้ว เจ้าทูน่าก็กลายเป็นศพที่ 3 <<ฮิบาริ)
(แล้วศพที่ 1 คิอใครฟะ! << ไรเตอร์)
(ก็แกไง!! << ฮิบาริ)
(TwT << ไรเตอร์)
“แหงะ คุณฮิบาริ ผมแค่จะมาถามว่า... อ๊อก!!” สึนะโดนฮิบาริเสยคางไปอีกรอบ
“ฮินาตะ ใส่ไม่เป็นหรอ?” ฮิบาริถาม
“คะ...ค่ะ” ฮินะตอบสั้นๆถึงเจ้าตัวที่เคยเป็นนกจะเคยเห็นฮิบาริกระทืบ(?!)คนอยู่บ่อยๆ แต่เพราะเกาะไหล่ฮิบาริอยู่ ก็เลยไม่รู้สึกกลัว
แต่ตอนนี้เจ้าตัวพ้นคำสาป ไม่ได้เกาะฮิบาริอยู่ จึงกลัวจนตัวสั่น
“งั้น..ชั้นใส่ให้ -//////-” ฮิบาริเสนอความช่วยเหลือ
“เอิ่ม...ไม่ดีกว่าค่ะ-///////-” ฮินะตอบ
“หรอ = =” ฮิบาริทำหน้าโล่งใจ เพราะฮินาตะปฏิเสธ
“สึนะคุง ทำอะ... คุณฮิบาริ!!” เคียวโกะมาตามหาสึนะ ก็ต้แงตกใจมากเพราะในห้องมีฮินะ(ที่ถอดดเสื้อ+ถือชุดนักเรียนอยู่)กับฮิบาริ+ซากศพสึนะ
“คุณฮิบาริ คิดจะทำอะไรเด็กคนนี้คะ” เคียวโกะพูดอย่างโกรธๆพร้อมเข้าไปบังตัวฮินะ
“เธอมาก็ดี ช่วยแต่งตัวให้เด็กคนนี้หน่อย -_- ซาซางาวะ เคียวโกะ” แล้วฮิบาริก็หันไปทางอื่น พร้อมลาก(ซากศพ)สึนะไปด้วย
ผ่านไปซักแปบ...
“คุณฮิบาริ เสร็จแล้วค่ะ” เคียวโกะพูด “เด็กคนนี้เป็นใครหรือคะ ไม่คุ้นหน้าเลย แต่เคยเห็นสีผมแบบนี้ที่ไหนกันน้า~?” เคียวโกะพยายามนึก
“เอ่อ ค่อก! แค่ก!(สำลักเลือด) สีเหมือนขนของฮิเบิร์ดเลยนะคับ แค่กๆ” สึนะที่(ท่าจะ)กลายเป็น(ซาก)ศพพูดขึ้น
---อึ้ง--- สายตาอันครมกริบของฮิบาริหันไปหาซากศพผมฟูๆสีน้ำตาลปนแดง(จากเลือด)
“นาย...รู้ได้ไง ว่าฮินาตะ..คือฮิเบิร์ด”
“เอ่อ...ผม...แค่ก็เดาไปเรื่อยๆแหละครับ หรือว่าเด็กคนนี้คือฮิเบิร์ดจริงๆ!!” สึนะตกใจ
“ใช่”ฮิบาริตอบเสียงเรียบ
“หา!!!” สึนะกับเคียวโกะที่เข้าไปพยุงตัวสึนะร้องพร้อมกัน
---ครืด---
“รุ่นที่สิบคร้าบบบบ” โกคุเดระมือขวาผู้จงรักภักดี(+โครตหล่อ^^ <<ไรเตอร์ ไปแล้ว!!) ตามมาด้วย...
“โย่ว! สึนะ ^^” ยามาโมโตะที่อารมณ์ดีและ...
“ซาวาด่า~ เคียวโกะ >3<” นายสุดหูรูด
“กะ โกคุเดระคุง ยามาโมโตะ คุณพี่!!! มาทำอะไรที่นี่ครับ?” สึนะพยายามลุกขึ้นนั่งโดยมีเคียวโกะช่วยพยุง
“รุ่นที่สิบบบบบ ทำไมสภาพโทรมแบบนี้คร้าบบบบบบบบบบ?” โกคุเดระพูดขึ้นอย่างตกใจ
“เอ่อ...ขอโทษนะคะ” ฮินะพยายามขอโทษอย่างจริงใจสุดๆ
“เธอเป็นคนทำให้รุ่นที่สิบบาดเจ็บเรอะ?! ดับไปซะ!!!” โกคุเดระเอาระเบิดขึ้นมาเตรียมขว้างใส่ฮินะแต่...
“ชั้นขย้ำเจ้าปลาทูน่านั่นเอง = =” เสียงเรียบๆดังมาจากปากของอิบาริ
“แกเองเรอะที่ทำรุ่นที่สิบ!!!”
“ใช่! ก็มันดันโผล่มาตอนที่ฮินาตะเปลี่ยนชุดอยู่นี่ = =” ฮิบาริพูดอย่างเริ่มมีน้ำโห
“เฮอะ!! ก็ได้” โกคุเดระหันหน้าไปหาสึนะ “ว่าแต่...รุ่นที่สิบคร้าบบบบ เรามมาห้องของเจ้าฮิบาริทำไมคร้าบบบบบ” โกคุเดระถาม
“กะ กะ ก็คุณฮิบาริเค้าเรียกชั้นกับเคียวโกะจังมาน่ะซิ” สึนะตอบเสียงสั่น
“แล้ว..เจ้าปลาหมึกกล้วย เจ้าบอลยิ้มแฉ่ง และเจ้าบ้าสุดหูรูด พวกสัตว์กินพืชนี่จะมาทำไมกัน?!” ฮิบาริถามพร้อมด่าเรียงตัว (หมึกกล้วย? บอลยิ้ม? ฮิบาริเคยด่าอย่างนี้รึ?!)”
“ไอเจ้าฮิบาริ!”
“ฮะๆๆ”
“เจ็บสุดหูรูด!!”
“มีอะไร พวกสัตว์กินพืช = =” ฮิบาริตอบหน้าตาย
“ไอเมฆาบ้าโรงเรียนเอ๊ย!!,ฮิบาริ บอลมันไม่มีชีวิตนะ ^^,ไอหัวสีดำสุดหูรูด!!” 3 เสียงประสานกัน...
---เงียบ---
ซักพัก...
“ก๊ากกกๆๆ 5555+ โอ๊ย! ฮามากกก” ก็มีเสียงหัวเราะลั่นห้อง ทุกคนต่างหัวเราะ ยกเว้นฮิบาริที่...จิตสังหารแผ่ออกมา
“ชั้นจะขย้ำพวกแก!!!”
“เอ่อ...คุณฮิบาริ เรียกชั้นกับสึนะคุงมาทำไมคะ” เคียวโกะจังแสนแอ๊บแบ๊วถาม
“อ้อ! ใช่ ซาซางาวะที่ไม่บ้า กับ เจ้าปลาทูน่า ชั้นฝากฮินาตะด้วยนะ” ฮิบาริลดทอนฟาลงพร้อมพูดขึ้น
“เธอชื่ออะไร” สึนะถาม
“สุซุเมะ ฮินาตะค่ะ” ฮินาตะตอบ
‘สุซุเมะที่แปลว่านกกระจอกหรอ? ก็เหมาะกับฮิเบิร์ดดีนะ’ สึนะคิด
“เจ้าทูน่า แกรีบพาพวกสัตว์กินพืชออกไปจากห้องชั้นได้แล้ว” อิบาริสั่งขึ้นมา
“เอ่อ.. รุ่นพี่คะ ชั้นต้องไปด้วยรึปล่าวคะ” ฮินะถามเพราะเริ่มถูกใจเคียวโกะจังเข้าแล้ว
“อืม~ ไปเข้าเรียนได้เลยคาบต่อไป เดี๋ยวชั้นไปรับตอนกลับบ้านนะ” ฮิบาริยิ้มบางๆ
“ค่ะ รุ่นพี่” ฮินะยิ้มด้วยรอยยิ้มสดใส ดวงตากลมโตสีดำเป็นประกาย
‘-///////// จะน่ารักไปถึงไหน ฮินาตะ ///////-’ ฮิบาริคิด
By:The Crazy Wind
………………………………………………………………………………………………………………………………….
เสร็จซักที ยาวสุดๆ
ขอโทษที่ห่างหายไปนานนะค้า~ พอดีช่วงนี้ไม่ค่อยได้จับคอมเลยอ่า T^T
เข้ามาอัพ+แก้ไขนิดหน่อย
ตัวหนังสือน่ารักมั้ยค้า~ โหลดได้ที่ http://www.f0nt.com/release/5011_the_little_uki_noworry/ ค่า~
………………………………………………………………………………………………………………………………..
คอมเมนต์ของคุณ แรงใจในการอัพ
ความคิดเห็น