คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทที่ 11 ข้าวกล่อง Lovelove และ ปฏิบัติการห้ามใจไม่ให้ขย้ำ(หัวสัปปะรด)
ณ ห้องทำงานของฮิบาริ (หรือห้องกรรมการคุมกฎนั่นแหละ = =)
“รุ่นพี่คะ ชั้นมาแล้วค่ะ” ฮินะเปิดประตูห้องทำงานของฮิบาริอย่างไม่มีอาการสั่นเหมือนนักเรียนคนอื่น
“อืม~จะทานอะไรล่ะ คุซะไปซื้อมาให้เลือกน่ะ” ฮิบาริชี้ไปที่กองอาหารซึ่ง(คาดว่า)ใช้เงิน(ที่ได้รับจากการเก็บค่าที่)ซื้อมา
คุซาคาเบะ ซื้อข้าวกล่องมา 6 กล่อง อันได้แก่
1.ผัดกระเพราไก่ไข่ดาว(?! ญี่ปุ่นมีแบบนี้ด้วย?!)
2.ข้าวหน้าเป็ด (เริ่มไปและWriter = ____= )
3.ไก่เทอริยากิ (โอเค กลับมาสู่ญี่ปุ่นหน่อย)
4.ข้าวเหนียวไก่ย่าง( =____= อันนี้ท่าจะไปหนักแล้ว Writer)
5.เป็ดปักกิ่ง (ไปจีนซะแล้ว =___=)
6.แฮมเบอร์เกอร์ไส้ไก่ (อันนี้อาหารคลาสสิก พอใช้ได้)
.......ซึ่ง....แต่ละอัน....เป็น.....สัตว์ปีก.....
ฮินะเริ่มทำหน้าพะอืดพะอม วิงเวียนคล้ายจะเป็นลม ใช้ยาหม่องตาโป๊ยเซียน (ไปอีกแล้ว) ฮิบาริเห็นอย่างนั้นก็รีบผละจากงาน เดินมาหาฮินะ
“เป็นอะไรไป ฮินาตะ จริงสิ เธอไม่ชอบพวกอาหารของสัตว์ปีกนี่ แต่ มันไม่มีอะไรทานแล้วนี่ เธอก็ต้องจำใจกินไปนะ” ฮิบาริพูดอย่างเย็นชา
“งืออ อุ๊บ งืมมม” ฮินะผู้น่าสงสารครางออกมา แต่ฮิบาริก็ไร้ซึ่งความปรานีไม่เห็นใจฮินะผู้น่าสงสารแสนโมเอะของเรา เดินเข้าไปหาฮินะ ดันฮินะติดกำแพงห้องใช้ 2 มือปิดกั้นทางหนีของฮินะไว้พลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆแล้วพูดว่า
“วันนี้เธอถูกยามาโมโตะ ทาเคชิจูบที่ดาดฟ้าใช่มั้ย?” ฮิบาริถามเสียงแผ่วเบา ราวกับจะให้เสียงนั้นหายไปกับสายลม
“พี่ทาเคชิ? คะ ค่ะ” ฮินะตอบเสียงกุกกัก หลบหน้าฮิบาริ
“หืม งั้นหรอ ถึงว่า เธอกินอะไรไม่ค่อยลง”ฮิบาริยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฮินะมากขึ้นจนใบหน้าทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก จนได้ยินเสียงลมหายใจของอีกฝ่าย
“-//////-” ฮินะที่ถูกรุ่นพี่จ้องหน้าเริ่มจะทำอะไรไม่ถูกจนหน้าแดงซ่าน
ฮิบาริเลื่อนหน้าออกเล็กน้อยก่อนจะกระซิบอย่างแผ่วเบาที่หูแดงๆของฮินะว่า…..
“เธอ..คงอยากลิ้มรสจูบของชั้นมากกว่าจูบสั่วๆของเจ้ายามาโมโตะกับข้าวกล่องนั่นสินะ” ไม่ว่าเปล่า ริมฝีปากของฮิบาริเข้าประกบริมฝีปากชมพูอ่อนๆของฮินะทันที อย่างไม่รีรอ
.....รสจูบนั่น อ่อนหวาน แต่ว่าคงความแข็งแกร่งเหมือนกับเจ้าของ ริมฝีปากของร่างสูงยังคงประทับที่ริมฝีปากของร่างบางอย่างเนิ่นนานและนุ่มนวล จนร่างบางเริ่มหายใจไม่ออกแล้วร่างสูงจึงปล่อยออก........
“ไง ฮินะ” ฮิบาริยิ้มให้กับฮินะ ในกรงพันธนาการอ้อมแขนที่แข็งแกร่งนั่น
“รุ....รุ่นพี่ ทำอย่างนี้ทำไมคะ” ฮินะที่หายใจไม่ออกค่อยๆพูดออกมา
“เพื่อให้ริมฝีปากของเธอ...ยังคงเป็นของชั้น ไม่เป็นของใครยังไงล่ะ” ฮิบาริตอบฮินะ
“-//////- รุ่นพี่ไม่โกรธหรอคะที่พี่ทาเคชิจูบชั้น” ฮินะก้มหน้าถามฮิบาริ
“....ก็โกรธนะ....” ฮิบาริบอกฮินะ “แต่ที่ชั้นโกรธน่ะ ไม่ใช่เพราะยามาโมโตะรักเธอ”
“อ้าว แล้วเพราะอะไรล่ะคะ?” ฮินะถามอย่างสงสัย
“ก็เพราะ เธอประพฤติไม่ดี กฎของโรงเรียนน่ะห้ามพลอดรักกันบนดาดฟ้านะ” ฮิบาริตอบฮินะพลางคลายพันธนาการออก
‘ที่ชั้นโกรธเธอน่ะ ก็เพราะ ชั้นไม่ได้เป็นเจ้าของริมฝีปากของเธอคนแรกไงล่ะ’ พ่อหนุ่มจอมซึนคิดในใจ ปากว่าอย่างใจว่าอีกอย่างเนี่ย เป็นกับทุกคนใช่มั้ยคะท่านฮิบาริ (ฮิบาริ : ช่างชั้นเถอะน่า!!!)
“แต่รุ่นพี่....” ฮินะแย้งขึ้นมาแต่
“อ้อ อีกอย่าง ต่อไปเธอเรียกชั้นว่าพี่เคียวยะนะ เข้าใจไม๊” ฮิบาริสั่งฮินะ
“ค่ะรุ่นพี่...เอ้ย!!...พี่เคียวยะ งั้น พี่เคียวยะเรียกชั้นว่าฮินะ นะคะ^^” ฮินะพูดอย่างอารมณ์ดี
“ได้สิ ฮินะ มาทานข้าวกล่องกันเถอะ” ฮิบาริว่าพลางเดินไปนั่งที่โต๊ะ
“มะ มะ มะ มะ ไม่อ้าววววววววววววววววววววววววว T^T”ฮินะร้องครวญคราง
“หะ หะ ล้อเล่นน่า ชั้นเก็บข้าวกล่องที่เธอน่าจะกินได้ไว้แล้วล่ะ ข้าวปั้นรวมมิตรไง ^^” ฮิบาริพูดล้อเล่นกับฮินะจังเป็นด้วย?!
“เฮ้อออ พี่เคียวยะ อย่าล้อเล่นแบบนี้สิคะ ^^” ฮินะโล่งใจที่ไม่ต้องกินสัตว์ร่วมประเภทของตัวเอง
“ว่าแต่ วันนี้ต้องปฏิบัติภารกิจอะไรบ้างหรอคะ?!” ฮินะถามฮิบาริระหว่างทานข้าวปั้น
“อืม วันนี้หรอ ชั้นมีกำหนดการต้องไปที่โกคุโยแลนด์ เธอก็ไปทำภารกิจของเจ้าหัวสัปป้ากับยัยโคลมก็แล้วกันนะ ฮินะ” ฮิบาริตอบ ท่าทางหงุดหงิดที่ต้องพูดถึงหัวสัปป้า
“ค่ะ พี่เคียวยะ” ฮินะยิ้มตอบฮิบาริ
แตน แตน แตน แต๊น แต๊น แตน แตน แตน (เพลงซิมโฟนี่หมายเลข 9 ของบีโธเฟน) ดังขึ้นในหัวสมองของฮิบาริ เคียวยะ(เวอร์ไปมั้ย -w-) ผู้เป็นถึงหัวหน้ากรรมการคุมกฏแห่งนามิโมริ (ซึ่งคุมทั้งเมืองไปแล้ว) เสียงเพลงเปี่ยมด้วยความยินดีที่เด็กสาวพูดชื่อนั้นขึ้นมา เพราะที่ผ่านมา คนที่เรียกเขาว่าเคียวยะ ก้มีแค่ไอ้ม้าบ้า คุซะ และพ่อแม่ของเขาเท่านั้น คนอื่นๆไม่ค่อยได้เรียกนัก
“เอาล่ะ ไปเข้าเรียนได้แล้ว” ฮิบาริสั่งฮินะแก้เขิน “อ้อ เดี๋ยววันนี้ไม่ต้องกลับกับยามาโมโตะ ทาเคชินะ เดี๋ยวชั้นไปรับเธอเอง”
“ค่ะ พี่เคียวยะ”ฮินะตอบก่อนวิ่งออกไปจากห้อง
ณ ห้อง ม.2A
“วี้ดวิ้วววววว”เหล่าเพื่อนพ้องในห้องเรียนของฮินะต่างเข้ามารุมล้อมฮินะ พลางส่งเสียงล้อเลียน
“ว่าไง ยัยเด็กใหม่ เธอเปนถึงขวัญใจนายเย็นชาเลยนะ ว้าว ฉลองกันหน่อยยยย” นักเรียนคนหนึ่งในห้องพูดขึ้น
“หมะ หมายความว่าไงคะ” ฮินะถามอย่าง งงๆ
“ฮินะจัง คือว่า ปกติแล้ว ไม่ค่อยมีใครได้รับจูบคุณฮิบาริหรอก เพราะส่วนใหญ่เค้าก็จะทำงาน ไม่สนใจความรักหรอก ดังนั้น ทุกคนจึงรอลุ้นว่าใครจะได้ตำแหน่งขวัญใจนายเย็นชากันน่ะ ^^ ยินดีด้วยนะ ^^” เคียวโกะจังตอบ
“นี่..ทุกคน รู้เรื่องในห้องกรรมการคุมกฎกันทุกคนเลยหรอคะ?!” ฮินะถามอย่างตกใจ
“แน่นอน!!” ทุกคนตอบพร้อมเพรียงกัน
“เราติดตามเธอตั้งแต่ตอนที่อ.รีโบยามะประกาศว่าเธออยู่ในการดูแลของฮิบาริ” เพื่อนคนหนึ่งในห้องเรียนตอบ
“ว้า อย่างนี้ก็อดจีบสุซุเมะน่ะสิ” เพื่อนนักเรียนชายคนหนึ่งเปรยขึ้นมา
“แหงสิ ขืนนายจีบ เดี๋ยวก้เป็นเหมือนไอหื่นนั่นหรอก(ย้อนไปดูบทที่3)” เพื่อนอีกคนเตือนขึ้นมา
จากนั้นก็มีเสียงจ้อกแจ้กจอแจดังเต็มห้องม.2A
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง เสียงกระดิ่งที่เป็นเหมือนเสียงสวรรค์ของฮินะดังขึ้น
“ไปนั่งที่ได้แล้ว ไอพวกสวะเอ๊ย” ชายหนุ่มผมยาวสีเงินเดินเข้ามาตวาดลั่นห้อง
“คะ คะ ค่ะ/คร้าบ” นักเรียนทุกคนต่างตกตะลึงกับอาจารย์ใหม่คนนี้ เพราะไม่เคยมีใครได้เห็นนอกจาก พวกสึนะ…
“สควอลโล่!!!” ยามะร้องขึ้น
“จริงด้วย สควอลโล่นี่” สึนะร้องขึ้นบ้าง
“นายจะมายุ่งอะไรกับพวกชั้นอีก เจ้าฉลาม” โกคุเทระหยิบระเบิดขึ้นมา
“ชั้นถูกเจ้าหนูนี่เชิญมาต่างหากล่ะ” สควอลโล่พูด
“ชั้นเชิญเจ้าฉลามงี่เง่านี่มาเอง” อ.รีโบยามะหรือรีบอร์นพูดขึ้น
“เอาล่ะ วันนี้ชั้นจะมาสอนการแล่หลามที่ถูกวิธี” สควอลโล่เริ่มการเรียน นักเรียนทุกคนต่างตกใจกับเสียงอันทรงพลังของสควอลโล่
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง
“กลับบ้านนนนนน”นักเรียนคนหนึ่งในห้องร้องขึ้น
ทุกคนต่างตกตะลึง(อีกแล้ว?!)เมื่อเด็กหนุ่มกรรมการคุมกฎก้าวเข้ามาในห้องเรียนเพื่อรับขวัญใจนายเย็นชาอย่างฮินะ เสียงตะโกนบอกเวลาเลิกเรียนเงียบลง ทั้งห้องเริ่มเหมือนกับน้ำแข็งเริ่มเข้าปกคลุม บรรยากาศในห้องเงียบสนิท เด็กหนุ่มก้าวไปที่โต๊ะของฮินะและพูดขึ้นว่า
“ไปกันได้แล้ว ฮินะ”
“ค่ะ พี่เคียวยะ^_^” ฮินะตอบ ทั้งห้องอึ้งแต่ไม่มีใครกล้าส่งเสียงออกมาเพราะกลัวกรรมการคุมกฎจะได้ยิน
ครืดดดดดดดดด ปังงงงงงงงงง <<<<<<เสียงปิดประตู
เมื่อฮินะและฮิบาริเดินออกไปนอกห้องแล้ว เริ่มมีเสียงจ้อกแจ้กขึ้น
“เค้าเรียกกันว่าฮินะ กับ พี่เคียวยะด้วยแหละ!!!”
“ใช่ๆๆ ชั้นก็ได้ยิน ไม่มีใครเรียกชื่อคุณฮิบาริแบบนี้มานานแล้ว”
“แล้วปกติ คุณฮิบาริไม่เคยเรียกชื่อใครแบบเล่นๆแบบนี้ ปกติจะเรียกชื่อเต็มเสมอ”
“หนอยยย เจ็บใจ ยัยนั่นไปหว่านเสน่ห์อะไรใส่ท่านฮิบาริเข้านะ!!!”
------------------------------ฯลฯ--------------------------------
ณ โกคุโยแลนด์
เจ้าหัวสัปป้ายังถ่ายรายการ หัวสัปป้าทอล์กโชว์ ตอน ทำอย่างไรจึงจะรอดจากวัฏสงสาร โดยมีจิคุสะเป็นตากล้อง หนูโคลมเปนพิธีกร (หน้าที่เปิด-ปิดรายการ) เคนเปนคนตั้งคำถาม
“นี่เจ้าหัวสัปป้า -__-” ฮิบาริพูดขึ้น
“kufufu มีอะไรหรอครับ หัวหน้ากรรมการคุมกฏแห่งนามิโมริ” เจ้าหัวสัปป้าทักทายพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ชวนกวนส้งตีล
“นายมีความปรารถนาว่าจะเจอโคลมใช่ไม๊?!” ฮิบาริถาม พยายามระงับอารมณ์ข่มจิตใจไม่ให้ขย้ำเจ้าหัวสัปป้าจอมกวน
“kufufu ใช่แล้วครับ และโคลม มีความปรารถนาอยากจะเจอผมครับ kufufu” และเจ้าสัปป้าก็ยังกวนพระส้งไม่เลิก
“นายเลิกหัวเราะแบบปันยาควายได้แล้ว ก่อนที่ชั้นจะหมดความอดทน” ฮิบาริที่เริ่มคันพระส้งพูดระงับความโกรธ
“kufufu ต้องการให้ผมเซ็นยอมรับความปรารนาหรอครับ ได้สิครับ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะครับ kufufu ” หัวสัปป้า(เริ่มไม่เรียกชื่อจริงมันละ -_-)ยื่นข้อเสนอ
“ข้อแลกเปลี่ยนอะไรอีก?!” ฮิบาริถาม เริ่มระงับความโกรธไว้ไม่ไหวจนต้องคว้ามือฮินะมาจับไว้คลายความโกรธ
“ก็ไม่มีอะไรมาก...ก็แค่....คุณต้องเต้นเพลงkufufuของผมไงครับ!!!” เจ้าหัวสัปป้าบอกกับฮิบาริ
“มะ ไม่ล่ะ -____-”ฮิบาริตอบ ท่าทางกระอักกระอ่วนกับการเต้นเพลงประหลาดๆของเจ้าหัวสัปป้า
“ท่านมุคุโร่คะ อย่าไปแกล้งเค้าสิคะ เซ็นๆให้เค้าไปเถอะ จะได้ถ่ายต่อไงคะ รายการเราน่ะ เรตติ้งต่ำกว่าวาเรียอีกนะคะ ท่านมุคุโร่พนันกับเจ้าหนูอัลโกบาเลโน่จอมงกไว้ไม่ใช่หรอคะ ว่าเรตติ้งใครต่ำกว่าต้องจ่ายเงิน 100 เหรียญวองโกเล่(?!)” โคลมพูดกับเจ้ามุหรือหัวสัปป้า
“โคลมที่น่ารักของผม ไม่ได้หรอกครับ เหมือนสำนวนที่บอกว่า เห็นช้างขี้ให้รีบตัก(?!)ไงล่ะครับ^^” เจ้ามุพูดสำนวนผิดๆถูกๆออกมาดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
“เห็นน้ำขึ้นให้รีบตักหรอกค่ะ-______- ท่านมุคุโร่” โคลมแก้สำนวนของเจ้ามุให้
“โคลมที่น่ารักของผม ก็รู้ไม่ใช่หรอครับว่าผมต้องการจะสื่อแบบนั้น ว้า สงสัยโคลมที่น่ารักของผมจะสื่อใจกับผมไม่ได้แล้วสินะครับ งั้น ผมควรไปสินะครับ ขอโทษครับ”เจ้ามุทำตาละห้อยดูน่าสงสาร
“มะ ไม่ใช่นะค่ะ ท่านมุคุโร่ ชั้นน่ะ ยังอยากคุยกับท่านมุคุโร่อยู่ ชั้นรักท่านมุคุโร่นะคะ” โคลมรีบแก้ตัว
“โคลมที่น่ารักของผม ^^”
“ท่านมุคุโร่ ^^”
“อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” 3เสียงประสานพร้อมใจกันอ้วก มีเพียงฮินะที่ยังใสซื่ออยู่
“อ้วกทำไมหรอคะ?!” ฮินะถามพร้อมยิ้มอย่างใสซื่อ เล่นเอาเจ้าสัปป้าและฮิบาริหันไปมองเพราะ.........
.................... -________- เธอโมเอะมาก...................
“อั้ก ความแหลและมารยาของผม...พ่ายแพ้ต่อรอยยิ้มใสซื่อแบบนั้น ตกลงครับ ผมจะเซ็นให้ แต่ คุณ(ฮินะ)ต้องมาอยู่ที่โกคุโยแลนด์ และเป็นคู่หูคนที่2ของผม^^” เจ้ามุจอมเจ้าชู้(และกะล่อน)พ่ายแพ้ต่อรอยยิ้มอันบริสุทธิ์ที่แม้แต่โคลมก็สู้ไม่ได้
“ไม่เด็ดขาด!!!” ฮิบาริไม่ยอมเจ้ามุ
“kufufufu งั้นคุณจะต้องเสียใจ ^^” เจ้ามุหยิบสามง่ามขึ้นมา
“เข้ามาเลย เจ้าสัปปะรั่วจอมแหล” ฮิบาริเองก็หยิบทอนฟาขึ้นมาบ้าง ทั้งสองคนเตรียมจะสู้ แต่จู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้น!!
“คุณฮิบาริ มุคุโร่ อย่าสู้กันเลยคร้าบบบบบ >_<” เสียงนั้นคือเสียงของเจ้าทูน่า บอสแห่งวองโกเล่
“รุ่นที่10อุตส่าห์ตามมา อย่าทำให้เสียเปล่าได้มะ” โกคุเทระสุดหล่อของเราก็มาด้วย (Reader : writer ไปอีกแล้ว = =)
“ก็...ตามนั้นแหละนะ^^” จอมเนียนแห่งวองโกเล่อย่างยามะก็มา
“บอส คุณวายุ พี่ทาเคชิ ^^” ฮินะร้องขึ้น
“อย่าเข้ามาขวางการต่อสู้ได้มะ เจ้าพวกสัตว์กินพืช” ฮิบาริพูดอย่างหงุดหงิด
“ไม่ต้องแล้วล่ะครับ ผมว่า ผมสงบศึกก็ได้ และก็จะเซ็นให้ด้วย แต่ สึนะโยชิคุงจะต้องทำตามที่ผมต้องการก่อนนะครับ”
“ทำอะไรล่ะ”
“ก็แค่.....................”เคนและจิคุสะมาจับตัวสึนะไปท่ามกลางเหล่าสมาชิกของวองโกเล่ที่ยืนอึ้ง โกคุเทระก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเป็นความต้องการของบอสเอง
สึนะถูกพาไปเข้าห้องๆหนึ่ง เป็นห้องแคบๆ
---------------------5นาทีผ่านไป------------------------
“มะ มะ ไม่เอาได้มั้ย”เสียงสึนะดังมาจากในห้องๆนั้น
“ไม่ได้ครับ^^”เสียงเจ้ามุดังมาด้วย
“ฮือๆๆT^T”เสียงสึนะอีกแล้ว
----------------------10นาทีผ่านไป----------------------
“แง้ๆๆ มันเจ็บนะ!!”เสียงสึนะ
“อดทนครับ อีกนิดเดียว”เสียงเจ้าสัปป้า
“งืออออ”เสียงสึนะครวญคราง
--------------------15นาทีผ่านไป------------------------
“อีกนานมั้ยอ่ะ”สึนะร้องขึ้น
“แปปนึงครับ ผมกำลังเอาออกอยู่ครับ ^^” เสียงเจ้ามุดังออกมา
.....................................คำว่าเอาออกนั้น ทำให้เหล่าวองโกเล่ที่อยุ่ข้างนอกต่างพากันตกใจและ.....................................
“เจ้ามุคุโร่!! ถ้าแกทำอะไรรุ่นที่10!!! ชั้นไม่ไว้ชีวิตแกแน่!!!”โกคุเทระตะโกนเข้าไป
.......และแล้ว มุคุโร่กับสึนะก็ออกมา สึนะออกมาในสภาพตายซาก กับมุคุโร่ที่อารมณ์ดีสุดๆ.......
“แกทำอะไรรุ่นที่10!!!”โกคุเทระถาม เตรียมหยิบระเบิด ส่วนยามาโมโตะ ก็หยิบดาบชิงุเระโซเอ็นขึ้นมา
“เปล่าครับ ฮินะจัง เอาใบมาสิครับ ผมกับโคลมจะเซ็นให้ ^^”เจ้ามุยิ้มแย้มอารมณ์ดี
“ค่ะ”ฮินะยื่นใบไปให้
JJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJ
By: The Crazy Wind
......................................................................................
ท่านฮิ ซึนเดเระ!!!
ทำไมถึงให้ฮินะจังเรียกชื่อได้อ่า~ ทีคนอื่นยังไม่ให้เรียกเลย~
D: ช่าย~ๆ ทำไมเคียวยะไม่ยอมให้เค้าเรียกชื่ออ่า~
(แต่แกก็ยังเรียกไม่ใช่เรอะ!!!)
ประโยคชวนจิ้น 6927 มากๆ นี่มันฟิคนอร์มอลนะเฟ้ย!!!
ขอจบไว้ตรงนี้ละกัน ให้คาใจต่อปาย~
.........................................................................................
คอมเมนต์ของคุณ แรงใจในการอัพ
ความคิดเห็น