คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [Teaser]1st oneshot : Empty
Empty
เขานอนอยู่ตรงมานานเท่าไหร่แล้วนะ
เพียงเพราะประสาทสัมผัสที่สำคัญที่สุดอย่างดวงตาถูกพันปิดไว้ด้วยผ้าสีดำหนาทึบ จึงทำให้เขาไม่อาจล่วงรู้ได้ว่าตอนนี้เป็นกลางวัน กลางคืน
บางที ต่อให้ผ้าปิดตาถูกถอดออกก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดี
“นายยังยืนยันคำเดิมใช่มั้ย”
เขาจำเสียงของเธอได้ เสียงที่เยือกเย็น และไม่มีความรู้สึกใดๆเจอปนอยู่เลยแม้แต่นิดเดียว นับตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้รู้จัก ถึงรอยยิ้มของเธอจะตราตรึงใจเขาเพียงไหน ทว่าด้านมืดอันโหดร้ายที่ซุกซ่อนอยู่เบื้องหลังยิ้มแสนอ่อนหวานนั้นช่างเป็นสิ่งที่น่ากลัว
เขาไม่คิดว่าเธอจะเป็นคนที่ช็อตไฟฟ้าเขา แล้วลากเขามาที่นี่ เพื่อพิพากษาเขาด้วยศาลเตี้ยที่เธออุปโลกน์มันขึ้นมาเอง ก่อนจะทิ้งให้เขาตายโดยไม่มีสิทธิ์ได้พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเอง
“ฉัน…ไม่ใช่…ฆาตกร…”เขาตอบอย่างยากลำบาก กระแสไฟฟ้าจากเครื่องช็อตทำให้ร่างกายครึ่งล่างนับตั้งแต่ใต้ลิ้นปี่ลงไปเป็นอัมพาต แทบไม่มีความจำเป็นต้องมัดเขาเลยแต่เธอก็สั่งให้เพื่อนๆของเธอพันธนาการเขาไว้ด้วยเชือกเส้นหนา และไม่ว่าเขาอยากจะร้องตะโกนขนาดไหน เหมือนกับระบบหายใจของเขาถูกรบกวนด้วยกระแสไฟที่อาจจะทำให้เขาเค้นคำพูดได้ลำบากยิ่ง บางทีเขาคงไม่สามารถกลับไปเดินได้อีกแล้วกระมัง แต่นั่นไม่สำคัญหรอก เด็กพวกนี้ไม่คิดจะปล่อยให้เขารอดไปจากที่อยู่แล้ว
“ไม่สำคัญหรอกว่านายเป็นฆาตกรรึเปล่า”เธอพูด พลางใช้หัวรองเท้าหนังสีดำขลับลูบไล้ใบหน้าของเขา “แต่เอาเป็นว่าตอนนี้นายคือคนที่เราเลือกให้ออกจากเกม”
ก็จริง ความสำคัญของผู้แพ้ในเกมนี้คือการตกเป็นฆาตกรโดยไร้ซึ่งข้อโต้แย้งใดๆ
“ยินดีด้วย…”เขาเหยียดยิ้มทั้งๆที่ในใจกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง
เขาไม่ใช่ฆาตกร เขาเป็นเพียงพลเมืองบริสุทธิ์ที่ถูกโหวตให้ถูกฆ่าทิ้งในเกมบ้าๆนี่
“แด่เหยื่อที่ถูกนายสังเวย”
ของเหลวเหนียวข้นถูกรินรดลงบนใบหน้าของเขา มันหวาน เหมือนน้ำผึ้งผสมกับน้ำตาล ค่อนข้างเข้มข้นเลยทีเดียว
ไม่ต้องถามเขาก็รู้ได้เองว่าเด็กพวกนี้วิปริต ต้องการให้เขาตายช้าๆอย่างทรมานที่สุด
ถ้าให้เขาเดา เขาคิดว่าเขาอยู่ที่นี่มาสองวันแล้ว อาจจะมากกว่านั้นสักเล็กน้อย และตอนนี้คงเป็นกลางวัน อากาศที่ร้อนอบอ้าวทำให้แผ่นหลังที่แนบอยู่กับพื้นชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ ผสมปนเปไปกับกลิ่นเลือดที่มาจากแผลถูกหนูแทะ
เขาไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคือหนู อาจจะแมลงสาบ ทว่าแผลที่ถูกกรีดตามแขนขาน่าจะเป็นที่โปรดปรานของสัตว์จำพวกหนูเสียมากกว่า เขายังพอรู้สึกได้ยามที่ฟันคมๆของมันแทะลงบนเสื้อผ้าและผิวเนื้อของตัวเอง แม้จะไม่เจ็บจนทนไม่ได้ ความรู้สึกนั้นก็ยังน่าขยะแขยงจนเขาถึงกับหมดสติไปในทีแรก
น้ำตาลที่ถูกเทรดบนตัว เขานึกขอร้องให้เปลี่ยนเป็นน้ำเกลือเสียจะดีกว่า ที่ต่อให้เจ็บเจียนตาย แต่คงจะดีกว่าความรู้สึกน่าคลื่นไส้ยามที่ขาหลายสิบคู่ของแมลงสาบรุมไต่บนหน้า ไม่ว่าจะสะบัดพวกมันยังไง ดูเหมือนพวกมันยังคงสนใจเขาราวกับเศษอาหารอันโอชะ ไม่นับแมลงวันและมดที่ไต่ตอมทั่วตัวของเขาอยู่ตลอดเวลา
นี่สินะ สิ่งที่ถูกเรียกว่าตายทั้งเป็น
มาแล้วช็อทแรก ไม่มีการเปิดเผยว่าใครเป็นใคร
แลดูน่าอ้วกนิดๆไม่ว่ากันเนอะ แต่ช็อทต่อไปอาจจะเป็นลูกใครก็ได้
#คงเดาได้แหละว่าใครเป็นใคร
ปล ปั่นได้เพราะใกล้สอบแล้วสติแตก ฮ่าๆๆๆ
ความคิดเห็น