คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [Teaser]1st oneshot : Pinocchio
ห้ามจิ้น สัญญาก่อน!!!
Pinocchio
เรื่องจริงของพิน็อคคิโอ
เวลาที่โกหก มันไม่ได้มีจมูกงอกออกมาหรอก แต่พิน็อคคิโอถูกแขวนคอต่างหากเล่า
ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยเข้าห้อง ICU อาจะเพราะไม่เคยป่วย ไม่มีคนใกล้ชิดป่วย หรือเพราะไม่เคยสนใจก็ไม่รู้ หลังจากเปลี่ยนเป็นชุดสีเขียวสวมรองเท้าฆ่าเชื้อ เขาก็เดินแทรกตัวผ่านทางเดินกรุกระจก ที่พอมองเข้าไปในแต่ละห้องจะพบกับร่างของญาติใครบางคนนอนติดอยู่กับเตียง มีจอมอนิเตอร์แสดงค่าที่เขาอ่านไม่ออก ถึงต่อให้เข้าใจก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีในเมื่อเขาไม่ใช่หมอ
ห้องด้านในสุดริมทางเดินฝั่งซ้าย ร่างที่คุ้นเคยนอนอยู่บนเตียงโดยมีผ้าห่มผืนหนาคลุมมิดถึงคอ นอนนิ่งสนิทจนคิดว่าอาจจะกลายเป็นผักไปแล้ว
ข้างเตียงคือรุ่นพี่หน้าเดิมที่แวะเวียนมาหารูมเมทของเขาที่ห้องเกือบทุกวัน มือหนึ่งถือแทบเล็ท อีกมือหนึ่งกุมมือเพื่อนชายของเขาไม่ห่าง
“รุ่นพี่กัน สวัสดีครับ”เขาเอ่ยทักทายตามมารยาทเมื่อประตูอัตโนมัติยอมเปิดให้เขาเดินเข้าสู่ห้องพักฟื้นของเพื่อน ดวงตาสีดำสนิทของรุ่นพี่ปีสามปรายมองเขา ก่อนจะยิ้มให้ “มาเยี่ยมยูใช่มั้ย”
ยู … พี่คนนี้เรียกเมทของเขาว่ายูตลอด เป็นคนเดียวที่ได้รับอภิสิทธิ์ข้อนี้ แม้แต่เขายังถูกตีทุกครั้งที่แกล้งเรียกอีกฝ่ายด้วยชื่อเล่นนี้
“อาการเป็นไงครับ”
“ไข้เริ่มลงแล้ว ยังไม่รู้สึกตัว สมองติดเชื้อไวรัส ไม่รู้ว่าจะฟื้นเมื่อไหร่”
คนที่นอนนิ่งสนิทหายใจเป็นจังหวะช้าๆ ยาวๆ คล้ายกับหลับไปเฉยๆ แต่เมื่อมองให้ถี่ถ้วนก็จะพบกับเข็มเจาะเข้าตามส่วนต่างๆของร่างกาย ยิ่งไปกว่านั้นคือร่องรอยฟกช้ำปนไปกับรอยเหมือนถูกอะไรบางอย่างแทะ แม้จะถูกล้างแผลอย่างดีแต่เพียงแค่ระยะเวลาไม่กี่วันยังไม่ทำให้ร่องรอยนั้นสมานกันได้
“นี่เรารู้ข่าวเรื่องยูตั้งแต่เมื่อไหร่ ใครบอก…”
“อาจารย์ครับ บอกให้ผมกับรันมาเยี่ยม แต่รันไม่ว่าง ช่วยอาจารย์จัดการเรื่องของคนอื่นอยู่ พี่กันมาเฝ้าทุกวันเลยรึเปล่า”
ดูจากรอยคล้ำจางๆใต้ขอบตา เขาคิดว่ารุ่นพี่ไม่ได้แค่มาทุกวัน แต่อยู่โยงเฝ้าตลอดเวลาด้วยซ้ำไป
ความสัมพันธ์ของสองคนนี้นึกไปก็น่าแปลก
เป็นเพื่อน ต่างคนต่างก็มีแฟน แต่สนิทกันยิ่งกว่าแฟน ห่วงกันยิ่งกว่าคนรักเสียอีก
“ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้ก็ไม่รู้”
หลังจากที่ปล่อยให้ในห้องพักฟื้นเต็มไปด้วยบรรยากาศวังเวงชวนอึดอัด รุ่นพี่จึงเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ “ยูไม่เคยโกหก ทำไมเขาต้องโดนแบบนี้ด้วย”
เขาไม่รู้ว่ารูมเมทของตัวเองเคยโกหกมั้ย แต่เท่าที่รู้คือไม่
“เพราะทุกคนโกหกยังไงล่ะครับ…”
มีแต่คำโกหก หลอกลวง ข่าวลือ
เพราะฉันนั้น คนที่อ่อนโยนเกินไป ก็จะไม่สามารถรอดอยู่ได้
เขามองปลายนิ้วที่ถูกผ้าพันแผลไว้หนาเตอะ ไม่กล้าจินตนาการว่า ใต้ผ้าก๊อซขาวสะอาด คือรอยแผลฉกรรจ์รูปแบบไหน
เขาจำได้ว่าเขาเคยบอกเพื่อนคนนี้หลายครั้งว่า อย่าเชื่ออะไรง่ายนัก
“นายอย่าไปเชื่อมัน ทุกคนที่นี่โกหกหมดแหละ”
เวลาที่อีกฝ่ายเอาแต่ครุ่นคิดถึงเกมที่ไม่มีที่มาที่ไป เกมที่เพื่อนของเขาตกเป็นจำเลยโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลยแม้แต่น้อย ทุกครั้งที่อีกฝ่ายต้องโน้มน้าวให้คนอื่นเชื่อความจริง ต้องหาหลักฐานพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองก่อนที่จะมันจะถูกทำลายทิ้ง คอยทำเป็นเข้มแข็งทั้งๆที่ก็กลัวไม่ต่างจากคนอื่น หรือหวาดระแวงจนละเมออยู่ทุกคืน
เขาทำอะไรไม่ได้เลย แม้กระทั่งตอนนี้ เขาได้แต่มองเพื่อนของตัวเองหายใจรวยริน พูดอะไรไปก็ไม่มีทางได้ยิน
นิ้วของรุ่นพี่กันต์คลึงบนบาดแผลของคนบนเตียงอย่างเบามือ
“ถ้าเขารู้สึกตัวบ้างก็ยังดี”
เขารับคำเบาๆอย่างไม่เห็นด้วยนัก
“วันแรกที่เจอยังพอขยับได้ แต่พอออกมาจากห้องผ่าตัดก็ได้แต่นิ่งแบบนี้”
จากนั้นรุ่นพี่บีบมือเพื่อนเขาแน่นจนเขานึกกลัวว่ามือนั้นจะแตกร้าว
อย่างไรเสีย ตอนนี้คนบนเตียงคงไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่เจ็บปวด
“ฉันไม่น่าพาเขามาที่นี่เลย”
นายไม่เคยโกหกเลยสักครั้ง
ทำไมต้องถูกแขวนคอด้วย
ขณะที่พิน็อคคิโอตัวจริง จมูกยังไม่ยาวขึ้นมาเลยสักนิด
สองช็อทก่อนสอบ #คือระ
คือยังไม่เฉลยเหยื่ออยู่ดี เดากันต่อไปครับบบบบบ
ความคิดเห็น