คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 8 : ทีหลังอย่ากลับดึก
Chapter 9
ผมแวะไปกินเหล้ามื้อดึกกับไหน่ตี๋และลี่เสวียน เมื่อส่งสองคนข้ามฝากกลับฝั่งได้แล้ว ผมก็นั่งแท็กซี่กลับที่พัก
นาฬิกาเดินหน้าไปเรื่อยๆ จนเข็มสั้นของมันเดินเลยเลขสิบสองไปเล็กน้อย ผมถึงยืนอยู่หน้าลูกกรงเหล็ก เอาบาร์โค๊ดรูดเบาๆ
ปัง ปัง ปัง ปัง…. โครม
ผมรู้แล้วว่าที่รออยู่อีกฟากของประตูคืออะไร
มีหมวกกันน็อคอยู่แถวนี้มั้ย ร่ม เสื้อเกราะ หรืออะไรก็ได้
ผมสูดหายใจลึกๆ ภาวนาถึงป๊ะป๋า หม่าม๊าผู้ล่วงลับ เฮีย และเหล่าเพื่อนๆที่ผมยังไม่ได้บอกลาพวกมัน
“ไอ้คนนิสัยเสีย นี่แน่ะ”
ฝ่ายนั้นเป็นคนเปิดประตูก่อน และเอาอะไรไม่รู้แข็งๆฟาด ฟาด ฟาด บรรจงฟาดเข้าที่ตัวผมไม่ยั้งจนเจ็บไหล่ไปหมด พอผมเอี้ยวหน้าไปมองก็เห็นว่าเป็นม้วนกระดาษแข็งที่ไม่รู้ว่าเจ้าเด็กบ้านี้ไปเอามาจากไหน
“คนนิสัยไม่ดี ไอ้พี่บ้า ผิดสัญญา”
“เดี๋ยวเด้ ฮาโล…พี่เจ็บนะ”
เด็กนี่มือหนักแต่เกิด ผมได้แต่เอากระเป๋าเป้บังไว้ไม่ให้เขากระหน่ำฟาดลงมาได้ เท้าก็ก้าวมั่วๆพาตัวเองวิ่งหนีไปทั่วห้องพักแคบๆ
“พี่เลห์ใจร้าย ไหนบอกจะรีบกลับมากินข้าวบ้านไง”
“พี่รีบแล้วนะฮาโล อย่าตี … โอ๊ย เจ็บจริงๆนะเนี่ย”
ว่าแล้ว เราก็กลิ้งแบบสโลว์โมชั่นลงบนพื้นไม้ หัวของผมกระแทกอะไรบางอย่างเหมือนกองกระดาษยัดไส้ด้วยผ้า ส่วนเจ้าเด็กวัยกำลังโตล้มทับผมอีกที แต่แย่หน่อยที่จมูกของเขาชนเข้ากับของแข็งๆเข้า
“โอ๊ย ไอ้พี่บ้า”
ทำตัวเองแล้วมาโทษผมอีกแน่ะ
ผมผลักเขานอนหงาย จัดการปลดอาวุธแล้วโยนมันไปไกลๆ จากนั้นจึงสำรวจความเสียหายที่เกิดขึ้น
“เงยหน้าไว้เยอะๆ …”
เลือดสีแดงสดไหลซึมมาจากจมูกบาง เขาหอบหายใจด้วยปาก หลับตาปี๋
“ไง กลัวเลือดรึไง”
เด็กจอมโวยวายส่ายหน้า ขมวดคิ้วแน่น … ปากบอกไม่กลัว แต่จริงๆแล้วคงกลัวไม่น้อยแหละ ผมจับคางเรียวพลิกไปมาหาร่องรอยบาดเจ็บอย่างอื่น มีเพียงหน้าผากที่กระแทกพื้นจนเป็นรอยแดงเท่านั้น นอกจากนี้ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงอีก วันนี้เค้ารวบหน้าม้ามัดเป็นจุก เผยให้เห็นหน้าผากเนียนๆกับดวงตาคู่สวยได้ชัดเจนยิ่งขึ้น พอหลับตา ผมก็เพิ่งได้สังเกตว่าแม้แต่ขนตาหนายังเป็นสีน้ำตาลเข้มสวย
ผมหยิบผ้าเช็ดหน้ามาประกบเข้าที่จมูกเรียว ซับเลือดกำเดาที่ไหลเลอะแก้มใสอย่างเบามือ “จับไว้ดีๆ เดี๋ยวจะหยิบเจลเย็นมาให้”
ฮาโลหอบหายใจแรงกว่าเดิม ยกมือจับผ้าเช็ดหน้าอย่างว่าง่าย
เวลาที่เขาไม่พยศ ไม่ดื้อ ไม่โวยวาย เขาก็เหมือนเทวดาน้อยที่ผมเคยนึกถึงอยู่บ่อยๆว่า ถ้าเขาเติบโตขึ้นมา เขาจะยังเป็นเด็กชายที่น่ารักอยู่ไหม แล้วดวงตาคู่นั้น จะมองผมด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปไหม
ผมไม่กล้าจินตานาการ จนกระทั่งเขาอยู่ต่อหน้า มันก็เหมือนอยู่เหนือความฝันทั้งหมด
เขาอยู่ใกล้แค่นี้ แต่เอื้อมไปจนสุด ผมกับคว้าเพียงอากาศเท่านั้น
อะไรบางอย่างที่มองไม่เห็นกั้นเราเอาไว้ กำแพงใสที่ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร
“อื้อ …”
“พี่จะอุ้มไปไว้ที่โซฟานะ นอนเฉยๆอย่าซนล่ะ”
ผมช้อนร่างกายบอบบางขึ้นจากพื้น เขาซุกตัวเข้าหาผมโดยอัตโนมัต บวกกับการหลับตาไว้อย่างนั้น เจ้าตัวเหมือนเด็กตัวเล็กๆที่น่าปกป้อง เหมือนอะไรสักอย่างที่บอบบาง นอนอยู่ในอ้อมกอดผม
“เจ็บนะ…”
ผมอมยิ้มกับตัวเอง ทีผมบอกว่าเจ็บ เขาไม่เห็นจะฟังบ้างเลย เมื่อเปิดตู้เย็นหยิบเจลอเนกประสงค์ออกมา ผมจัดการวางไว้บนหน้าผากที่ชื้นเหงื่ออย่างเห็นได้ชัด ฮาโลขืนตัวหนีอยู่หลายครั้ง แต่ผมก็จับล็อกคอไว้จนขยับไม่ได้
“ดิ้นมากเมื่อไหร่จะหาย บอกเจ็บไม่ใช่เหรอไง”
“ก็มันเจ็บนี่ หายใจไม่ออกด้วย”เจ้าเด็กบ้าพูดเสียงอู้อี้ อ้าปากกว้างยิ่งขึ้นเพื่อกลืนเอาอากาศรอบตัวเข้าปอดให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะสามารถทำได้ ผมยกหัวเขาวางบนตัก เลื่อนมือไปจับผ้าเช็ดหน้าเปื้อนเลือดแทนทีมือเล็กๆ เขาไม่ดิ้น ไม่ขัดขืน ยอมให้ผมช่วยเช็ดเลือดที่จมูกให้อย่างว่าง่าย
เราค้างอยู่ท่านั้นราวๆห้านาทีได้
“ทำงานเหนื่อยมั้ย”ฮาโลยอมลืมตาขึ้นซะที เขาช้อนตาสีน้ำทะเลมองผม ตาคู่สวยรื้นน้ำที่ผมชอบมองอยู่เสมอ
“ก็นิดหน่อย แต่ตอนนี้หายเหนื่อยแล้ว…”
เขาแค่นยิ้มหยิ่งๆแบบที่ชอบทำ แต่แล้วก็หุบยิ้ม แกล้งทำหน้าดุ
“ไปอุ่นกับข้าวกินเองเลยนะ อยากมาช้า … วันหลังจะเทให้หมากิน”
“ที่นี่ห้ามเลี้ยงหมา”
มือเล็กที่ว่างอยู่เอื้อมมาบีบจมูกผม “ไม่รู้ล่ะ”
เขาพริ้มตาหลับ สงสัยคราวนี้จะหลับจริงๆ ผมรอจนเริ่มแน่ใจว่าเลือดหยุดไหลแล้วจึงอุ้มเขาไปนอนในห้อง จากนั้นจึงมาคุ้ยตู้เย็นหากับข้าวอร่อยๆมาอุ่นกินเอง ขาไก่ผัดขิง กับน้ำซุปร้อนๆที่ไม่รู้ว่าเป็นน้ำซุปอะไร แต่ซดคล่องคอดี ข้าวก็หุงสุกพอดีๆ ไม่เหมือนกับที่ผมหุงเอง อืดบ้างแข็งบ้าง
พรุ่งนี้เช้าเขาอาจจะตื่นไม่ไหว เล่นเสียเลือดขนาดนั้น เดิมทีก็ไม่แข็งแรงอยู่แล้วด้วย
ผมแปะโน้ตไว้หน้าตู้เย็น
กับข้าวอร่อยมากเลย พี่กินหมดแล้วนะ
พรุ่งนี้เช้าไม่ต้องตื่นมาทำอะไร เดี๋ยวพี่ทำเอง
พักผ่อนเยอะๆนะ
ปล. มีเรื่องอะไรโทรหาลี่เสวียน เหมือนเดิม
ปลอีกที … ช่วงนี้พี่งานยุ่ง กลับมาไม่ทันกินข้าว ก็เชิญเทให้หมากินเลย
ล้อเล่นน่ะ ^-^
อีกแล้ว สำหรับผู้สนับสนุนธีมของพวกเรา
© Tenpoints!
ขอบคุณธีมสวยๆจุงเบย
ด้วยปัญญาตัวเองคงมิสามารถทำได้อย่างแน่นอน
โค้งงามๆขรั๊บ...
Talk
เปิดเทอมวันแรก
โหดมหาประลัย
เจอวิชาภาคเข้าไปเจ็ดตัวรวด
ใส่กาวน์ราวน์วอร์ด (อันนี้ก็เวอร์ไป)
คงจะไม่สามารถกระหน่ำอัพได้แล้วนะ
(แต่บางคนก็สามารถอัพได้ ปล่อยมันไป มันเทพ)
แต่ก็ขอบคุณที่ยังติดตามกันนะคะ
ความคิดเห็น