ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4
เมื่อถึบ้านพ่อแม่อเธอ เธอสับสนเล็น้อยที่พวเาไม่มารับเธอที่สถานีรถไฟ เมื่อเธอเินเ้าไปในภายในบ้าน็มีลิ่นที่น่ารัเีย...ลิ่นเหมือนไ่เน่า, ไ่เน่าเ่าเ็บเป็นปีแน่
"แม่?...พ่อ?" เธอเรีย วาระเป๋าเินทาอเธอล เธอิถึบ้านเล็ๆที่แสนอบอุ่นหลันี้มา และวามินึเ้ามาในหัวเธอ สิ่เียวที่เธอิถึมาที่สุือรอยยิ้มอพ่อแม่อันเป็นที่รัอเธอ
เธอพบแม่อเธอ่อน เธออยู่ในห้อรัว มีปัอยู่ลาหลัมีหนอนลานออมายั้วเยี้ยาแผลเ็มไปหม พ่ออเธออยู่ในห้อนั่เล่น ร่าอเาอยู่บนโ๊ะาแฟ้วยภาพที่น่าลัวและสยสยอัวอเาลายเป็นสีฟ้าเป็นร่าที่ไร้วิาและมือที่หัอไปหม
เธอล้มลุเ่าและร้อไห้ัวเหมือนเ็ัวเล็ๆ นี่เป็นรั้แรที่เธอร้อไห้ฟูมฟายอยู่อย่านั้นนถึที่สุ ที่เธอไม่มีน้ำาให้ร้อ่อไปไ้อี
เธอไม่ิว่าพวเาะเอาอะไราเธอไปไ้อีแล้ว
พวเาเอาเพื่อนสนิทอเธอไป
เอาเวทมนร์อเธอไป
เอาอิสรภาพ...สิปัาอเธอไป
ถึแม้ระทั้อนนี้...พวเา็ยัพบอะไรบาอย่า ที่ะทำลายและนำมันไปาเธอ
นั่นเป็นวันแรที่เธอบอเาว่า เธอเลียเา เธอบอมัน ใส่หน้าอเา ่อหน้าเพื่อนๆอเา เาประหลาใมา นลืมที่ะโ้อบ ลืมที่ะสาปเธอ เธอไม่เยั้ำถามว่าทำไม เาถึไม่ทำมัน รหน้าลูน้ออเา เพราะมันเป็นโอาสที่ีที่ะสั่สอนเธอแบบที่พวเาอบทำ เธอไม่สนมันอี่อไป
แ่เารอนระทั่หลัเลิเรียน ในห้อพัประธานเพื่อเผิหน้าับเธอ เธอเินเ้าไป้าใน ิว่าบาทีเาอาะเลิยุ่ับเธอ แล้วเธอ็ิไ้ เาไม่เยเลิยุ่ับเธอ ไม่ใ่หลัานั้น วามภาภูมิใและศัิ์ศรีอเาถูเธอทำลาย และเา้อารที่ะำหนสิ่ที่ถู้อ...ารวา
สำหรับวีล่ามันือารูแลู่รออพวเา และเารู้สึอับอายที่้อมาเป็นหนึ่ในนั้น
"มีปัหาบ้าอะไรอเธอ?" เาระาเสียึ้น ว้าเธอที่ลำอ หนัสือลไปที่เท้าอเธอ เธอใับารระทำอย่าระทันหันอเา "ล้าียัไถึพูับันแบบนั้น อะไรที่ทำให้ิว่า เธอสามารถพูแบบนั้นับันไ้?"
"ันไม่เ้าใ ันแ่บอในสิ่ที่ันรู้สึ" เธออบอย่าไม่รู้สึทุ์ร้อนอะไร วาอเธอมอไปทั่วเา สายาอเธอว่าเปล่าและแแย ราวับว่าิใอเธออยู่ในัรวาลอื่น ะที่เปลือือร่าายอเธอยัอยู่บนโล ้วยวิธีนี้ ำพู ารระทำอเา ็ไม่สามารถส่ผลระทบ่อเธอไ้ เป็นลไอารเผิปัหา ที่เธอสร้าึ้นมาโยไม่รู้ัว
พ่นลมหายใออมา เาพู "รู้สึอย่าไร? ันไม่้อารให้เธอบอัน ว่าเธอเลียันมาแ่ไหน"
"ันไม่เยเลียนายมา่อน ันไม่เลีย่ายๆหรอ ันแ่ไม่อบ แ่ไม่เยเลีย เลียเป็นวามรู้สึที่มืมนและเลวร้าย" เธอพูแบบหุ่นยน์ มอ้ามไหล่อเาไป เธอพูราวับว่าเธอำลัมึน "แ่อนนี้นายทำให้ันรู้สึถึวามรู้สึที่เลวร้ายที่สุ่อนายไ้แล้ว ันเลียนาย ไ้ยินไหม เรโ มัลฟอย ันหวัว่าันไม่เยไ้พบเอนาย ันหวัให้นายายในสรามแทนที่ะเป็น แฮร์รี่ับรอน ผู้ที่สมวรมีีวิอยู่เพราะ, พวเาไม่เหมือนนาย พวเาไม่ใ่นี้ลา"
ารนำเรื่อแฮร์รี่ับรอนึ้นมาพูถือเป็นเรื่อผิพลา ในทันในั้นเา็ระแทเธอเ้าับำแพ วาอเาเ็มไป้วยวามโรธ เธอแทบล้มล แ่เธอยึัวเอ้วยมือที่สั่นเทาับำแพ
"ไ...ไม่เหมือนนาย พวเา...เป็นนี" เธอปิา้านึและเินหน้า่ออย่าไม่หยุยั้ เธอไม่สนใอี่อไปแล้ว "พวเาสู้ในสิ่ที่พวเาเื่อ พวเาเื่อใน...โลที่เสรีภาพเป็นอทุน โยไม่ำนึถึสถานะในสัมอพวเา เลือหรือื่อเสียรอบรัว พวเาเื่อในโลที่ทุนอาศัยอยู่ร่วมัน้วยวามสบสุ นายไม่มีวันเป็นเหมือนพวเา"
มัลฟอย ้อเม็ไปที่เธอ้วยสายาที่มืมน แ่เายืนนิ่และฟั
"ถ้าพวเายัอยู่ ไม่มีวามมื่อนอยู่ทุมุม ในโลที่รั้นึเยสใส" เธอระิบ ิถึารายอพ่อแม่เธอ มันน่าเศร้ามา แ่านศพ เธอยัไม่สามารถทำให้พวเาไ้เลย
"มันะยัมีวามมือยู่เสมอ หยุฝันถึโลในเทพนิยายอเธอไ้แล้ว เ็ายผู้แสนวิเศษอเธอหรือไอหน้าหม้อหัวแ ไม่ใ่นับุ ไม่ใ่ผู้อบู้โล" เาหัวเราะเยาะ และยไม้ายสิทธิ์ึ้น
"ันิว่า" เธอแ่อบลับไปอย่าไม่ใส่ใ
เาไม่อบลับในทันที...เาเริ่มหุหิมาึ้น
"เินรบ้าอะไรับเธอ?" เาะอและเ้ามาใล้ นหน้าอเาห่าออไปเพียไม่ี่นิ้ว "ันรู้ลอ ว่าเธอเป็นนััวีไร้อารม์ อะไรทำให้แสลายไ้?" ับใบหน้าอเธอึ้น้วยนิ้วที่าอเธอ เาพิาราเธอ สายาแห่วามโรธอเาระายไปทั่ว
เธอหัวเราะอย่าไม่มีอารม์ัน เธอไม่สามารถ่วยไ้แ่เธอทำมัน
มัลฟอยเลิิ้วึ้น บาทีเาิว่าเธอบ้าไปแล้ว บาทีเธออาะเป็นอย่านั้น เป็นเรื่อที่น่าเศร้าที่แม่มที่ลาที่สุในยุอเธอ ลายมาเป็นแ่รูปปั้นไร้วามรู้สึเย็นา ถูายและะถูโยนทิ้ไปเมื่อไม่มีวามำเป็นแล้ว
“ันยัไม่แสลาย ยัมีเสาสุท้ายยึันไว้อยู่ หนึ่รอยร้าวสุท้าย่อนที่ันะแสลาย นายเื่อไหมหละ" เธอล่าว้วยน้ำเสียที่เ็มไป้วยวามเศร้า "แ่ันใล้มาที่ะพัทลาย ใล้มาแล้ว"
เธอเิหน้าึ้น ทำให้เาสะุ้แปลใ "นายรู้ว่าทำไม หรือนายลืมำเือนที่เป็นประโยน์อนายไปแล้ว หรือว่านายไม่รู้ริๆว่าพ่อแม่อันายไปแล้ว นายล้าทำแบบนั้นไ้ไ?" เธอรีร้อ น้ำาไหลลมา้วยวามโรธแ้น เายั้อมอเธอเียบๆ ปล่อยให้เธอระบายวามโรธและวามุ่นเือออมา "นาย่าพวเา? นายไม่้อารให้ันเห็นว่านายเป็นารในแบบที่นายเป็น นั่นือเหุว่าทำไมนายถึไม่ให้ันลับไป, ทำไมนายถึถามันว่าอะไรทำให้ันแสลายไ้? ว่าอะไรทำให้ันเลียนายไ้มานานี้"
เสียอเธอเบาลไปเป็นเสียระิบ วาอเธอหลบ่ำ ร่าายรู้สึอ่อนเพลียและหมแร
"ันเลียนาย ันเลียนายมา" เป็นสิ่ที่น่าอับอาย เธอเริ่มร้อไห้ น้ำาไหลลสอแ้มอเธอ
มันมาเินไปที่เธอะสามารถัารและอทนไ้ ่อนที่อารม์อเธอะับหายไปและนั่นทำให้เธอแสลาย
มัลฟอย้าวเ้ามาะับเธอรวบไว้ในอ้อมแนอเา และเธอะโนลับไป "ไม่! อย่ามาแะ้อัวัน!"
เธอไม่้อารให้เา เป็นนที่ให้วามอบอุ่นแ่เธอ อเธอ ปลอบเธอ เธอ้อาร ินนี่ แฮร์รี่ รอน ลูน่า ทุๆนยเว้นเา เธอไม่เย้อารเา
เธอพยายามผลัเาออไป แ่ไร้ประโยน์ เาอเธอเ้าที่ออเา แนอเาพันรอบเอวอเธอ
มันเือบะูเหมือนเป็นารระทำออนที่รัและห่วใย
เาำลััารและเล่นับวามิอเธออีรั้ ทำให้เธอสับสน มัลฟอยที่เธอรู้ั ะไม่เยสัมผัสเธอ้วยวามห่วใย ปลอบเธอ หรือสนว่าเธอำลัเ็บปว เว้นแ่เาะเป็นนทำมันเอ
"ไ..ไ้โปร ปล่อยันไปเถอะนะ" เธออร้อ น้ำา่อยๆไหละที่้อมอเา แนอเารั้รอบัวเธอ และ้วยน้ำเสียที่ฟัูแสลายอเธอ, สายายอวามรู้สึผิและวามเสียใไหลผ่านสายาอเาออมา เธอไม่้อารเห็น้านนี้อเา
"ันไม่ไ้่าพ่อแม่เธอ...มันเป็นธีโอ" เาสารภาพ้วยใบหน้าทีุ่ัน้อารให้เธอเ้าใ "ไม่ใ่ัน"
เธอส่ายหัวไม่เื่อสายาัวเอ "ันไม่สน" เธอพู้วยวามเหนื่อยล้า
เธอรู้ัเามานานพอที่ะรู้ว่าเามีส่วนร่วมในารารรมพ่อแม่อเธอ ทำไมเาะพลาโอาสที่ะเอาสิ่สุท้ายที่เธอห่วใยไปหละ?
"ันไปไ้หรือยั?" เธอถามโยไม่มอเา ยัอยู่ในอ้อมแนอเา มันเป็นวามเ็บปวอวามภาภูมิใอเธอที่ะอร้อ สำหรับสิ่ที่่ายๆเ่นนี้ ถึแม้านส่วนให่เธอ็ยัไม่สามารถวบุมมันไ้
"ะเ้าไปร้อไห้ในห้ออีใ่ไหม?" มัลฟอยอบอย่าลัเล
"นี่ไม่ใ่รั้แร" เธอัฟันพู แ่สิ่ที่เธออยาะพูริๆือ ใ่ ทำไมนายถึสนใ?
"ถ้าั้น็ ไม่" เาโ้ลับอย่าแน่วแน่ โยไม่ละสายาาเธอ เายไม้ายสิทธิ์อเาและร่ายาถาล็อประูห้ออเธออย่ารวเร็ว "ถ้าเธอำลัะร้อไห้อย่าน่าสมเพอยู่นเียว ันิว่าอยู่้านอนี่นั่นแหละ"
เธอพยัหน้าผลัเาออไป และหยิบหนัสือที่ถูทิ้ไว้ที่พื้นอเธอึ้นมา เินไปนั่บนโฟาในห้อนั่เล่น เธอันเ่าไปที่หน้าออเธอ และวาาไว้บนเ่า สายาเหม่อลอยออไป
เวลาที่เหลือระหว่าวัน เธอเลือที่ะไม่สนใเา
ไม่พูอะไรเมื่อเบลสเ้ามา
ไม่พูอะไรเมื่อเ็สาวปี6 ผมบลอน์เินเ้ามา และเริ่มอูบลูบลำเาที่โฟา ่อหน้าเธอ
ไม่พูอะไรเมื่อมัลฟอยพยายามะพูับเธอ แล้เธอ เยาะเย้ยเธอ
นในที่สุเา็ยอมแพ้และ้อมอเธอ ในอนที่เานึว่าไม่มีใรสัเเห็น แ่เธอเห็นและเธอไม่อบมัน
แ่เธอ็ยั...ไม่พูอะไร
เธอเพียแ่รอ และในที่สุเธอ็หลับไปบนโฟา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น