คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 。 Just so you know - t h r e e
。 Just so you know แค่รู้ว่ารัก :: - chanbaek
#จซยนครวร
ตอนที่ 3 ♥
P a r t : B a e k h y u n
ก๊อกๆ!!!!!
" แบคฮยอนตื่นเร็วสิ สายแล้ว "
" เฮ้ ตื่นได้แล้วน่า นายจะทำตัวขี้เซาไปถึงไหนกัน "
เสียงโหวกเหวกดังเข้ามาในโสตประสาท ผมค่อยๆยันตัวขึ้นในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน
มือขวายกขึ้นขยี้ตาตัวเองเพื่อไล่ความง่วงในหัว
‘ ไอ้สูงหูกาง ‘ ผมด่ามันในใจ หน้ามุ่ยแสดงอารมณ์หงุดหงิดอย่างชัดเจน
แต่.. เหมือนไอ้คนตรงหน้ามันยังคงไม่รู้ตัวเนี่ยสิ
" ตื่นแล้วเหรอ " มันยิ้มกว้าง
ถามอะไรโง่ๆเนี่ย ฉันลืมตามองนายอยู่ นายคิดว่าฉันหลับในหรือไง
ผมไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เพราะขี้เกียจเถียงปนกับความมันงงจากการเพิ่งตื่นนอนยังไม่จางหายไปไหน
" อืม...ฮ้าวววว "
" ปิดปากหน่อยก็ดีนะ ไปอาบน้ำแปรงฟันไป
ฉันจะไปรอข้างล่างนะ คยองซูออกไปโรงเรียนแล้ว
ทำอาหารเช้าเรียบร้อยแล้วด้วย ถ้านายมาช้า
ฉันจะกินส่วนของนายแน่เจ้าเซ่อ "
มันไม่ได้พูดเพียงอย่างเดียวเนี่ยสิครับ ยังยิ้มทะเล้นมาให้เสริมความกวนเท้าในตัวอีกรอบ
ผมโบกมือปัดๆก่อนก้าวเท้าเดินเข้าห้องน้ำไป
ต้องเป็นเพราะผมเอาแต่คิดเรื่องที่จะทำตัวยังไงเมื่อเจอจงอินแน่ ผมเลยต้องมาปวดหัวแบบนี้
ช่างสิ ผมจะไปสนใจหมอนั่นทำไม ถึงจะเสียใจนิดหน่อยก็เถอะ
ผมเดินลงมาข้างล่าง พลางผูกเนคไทก์ให้เข้าที่ ตาเหลือบมองไอ้สูงที่นั่งยิ้มแป้น
รออยู่ที่โต๊ะอาหาร ข้างๆก็มีแม่นั่งรออยู่ด้วย
" อรุณสวัสดิ์ครับ " ผมว่าก่อนนั่งลงบนเก้าอี้
" นี่ แบคฮยอน แม่มีเรื่องจะวานลูกหน่อยน่ะ
พอดีชานยอลเค้าเพิ่งมา เลยยังไม่รู้ทางไปโรงเรียน
ลูกช่วยไปพร้อมกับเขาหน่อยนะลูก จนกว่าชานยอลจะจำทางได้ "
" ฝากด้วยนะแบคฮยอน ช่วยพาฉันไปจนกว่าฉันจะจำทางได้ล่ะ "
คนตัวสูงที่นั่งฝั่งตรงข้ามพูดย้ำ พลางหัวเราะร่วน
ผมควรจะดีใจที่มีคนเดินไปโรงเรียนเป็นเพื่อน หรือเสียใจที่เพื่อนร่วมทางเป็นหมอนี่ดีล่ะเนี่ย
ผมพยักหน้ารับก่อนก้มลงทานอาหารในจานจนหมด
" งั้นผมไปก่อนนะแม่ " ผมเอ่ย มือยกกระเป๋าขึ้นมาสะพายบ่นบ่า
" จ้า เดินทางดีๆนะลูก ฝากชานยอลเค้าด้วยล่ะ "
แม่หันมายิ้มให้ ก่อนเก็บจานทั้งหมดไปล้างที่อ่าง
ผมเดินออกมาจากบ้าน ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันปกติธรรมดาแท้ๆ แต่มันจะไม่ธรรมดาเพราะวันนี้มีคนมากับผมด้วยเนี่ยสิ
“ นี่…ใครผูกเน็กไทค์ให้นายไอ้หูกาง? “ ผมพึมพำเบาๆ จ้องมองชูนิ้วชี้ไปที่เน็กไทค์อีกคนด้วยความสงสัย
“ ฉันผูกเองน่ะ สวยใช่ไหม “ คนตรงหน้าตอบ ก่อนยิ้มอย่างโคตรมั่นอกมั่นใจในฝีมือตัวเอง
สวย..
สวยก็ผีนายสิไอ้บ้าหูกาง!
ผมสะบัดหัวไปมาเบาๆ
นึกแล้วขำอยู่เหมือนกันที่เห็นคนอายุปูนนี้ผูกเน็กไทค์ได้อุบาทว์ชาติที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมา
“ สวยอะไรล่ะ ดูไม่ได้ต่างหาก มานี่มา “
ผมพูดพลางเอื้อมมือขึ้นแก้เน็กไทค์ที่ไม่เป็นทรงนั่นออก ก่อนที่จะผูกให้ใหม่
“ ดีนะที่นายไม่บ้าจนผูกเงื่อนตายน่ะ ไอ้หูกาง “
ผมบ่นมันเบาๆ มันหัวเราะร่วน
“ อย่างน้อยฉันก็เห็นแล้วว่านายผูกเน็กไทค์ได้สวยน่ะนะ “
คนตรงหน้าพูดก่อนที่จะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ….
“ … “
“ … ”
“ นิ…พูดเฉยๆไม่ต้องเอาหน้าเข้ามาใกล้ก็ได้
รีบไปกันได้แล้ว เดี๋ยวก็สายหรอก! “
ผมรีบผูกเน็กไทค์ให้หมอนั่นแล้วเมินหน้าไปทางอื่นก่อนรีบก้าวเท้าออกมายาวๆ
โดยมีมันเดินยิ้มกรุ้มกริ่มตามมาติดๆ
" นี่ แบคฮยอน นายเดินไปโรงเรียนคนเดียวตลอดเลยเหรอ " ชานยอลเริ่มถาม
" อืม คยองซูเป็นหัวหน้าห้องทุกปี เลยต้องรีบไปน่ะ "
" แล้วนายไม่คิดจะเป็นหัวหน้าห้องกับเขาบ้างหรือไง "
" ฉันไม่ได้เรียบร้อย ดีไปซะทุกอย่างเหมือนน้องฉัน "
" งั้นเหรอ ก็จริงแฮะ เซ่ออย่างนายเนี่ยเป็นไปไม่ได้หรอก "
" ........ " ผมเงียบ
ให้ตายสิ สองคำก็เซ่อ สามคำก็เซ่อ ฉันมันแย่ขนาดนั้นเลยหรือไง
" เฮ้ นายเป็นอะไรหรือเปล่า "
" เปล่านี่ "
ยังมีหน้ามาถามอีก ก็นายพูดจาแย่ๆแบบนั้น
" แน่ใจเหรอ "
" อืม "
" ……. " เสียงของชานยอลเงียบลง
หรือมันจะรู้ว่าผมหงุดหงิด?
โอ๊ยยยย!!!!!!
เข่าผมทรุดฮวบ
ไอ้สูงหูกาง มันเอาเข่ามาแทงเข้าที่ด้านหลังเข่าผม
ไอ้บ้า ฉันเกลียดนาย ไอ้หูกาง
ผมกัดฟันกรอด มันหัวเราะชอบใจสุดๆ ก่อนวิ่งหนีเท้าผม ผมพบว่ามันวิ่งเร็วสุดยอดครับ
ไม่ทันไร มันก็ทิ้งห่างผมไปไกลเสียแล้ว
ผมหอบหายใจตัวโยน อย่าให้ฉันจับนายได้นะไอ้บ้าหูกาง ฉันจะเจาะยางนายให้กรี๊ดเป็นแต๋วแตกเลย
ผมเลิกวิ่งตามแล้ว กลับมาเดินเฉยๆ
ผมชักไม่แน่ใจว่า เพราะขามันยาว หรือขาผมสั้นกว่ามันกันแน่
" พี่แบคฮยอน "
เสียงหนึ่งดังขึ้น ผมรีบหันกลับไปมอง
" จงอิน.. "
ทำไมคยองซูถึงอยู่ที่นี่ล่ะ ทั้งๆที่ปกติน่าจะถึงโรงเรียนนานแล้ว
แล้วไหนจะ...
อยู่กับจงอินด้วย
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีก 40%
" เฮ้ มีอะไรกันเหรอ " ชานยอลถามทันทีที่โผล่มาข้างหลังผม
" เปล่าน่า ไม่มีอะไรหรอก ไปโรงเรียนกันต่อเถอะ "
ผมหันหลังกลับไปหาชานยอล มือคว้าเข้าที่แขนเสื้อของอีกคน ก่อนจะรีบดึงออกมาจากตรงนั้น
“ นี่นายเป็นไร เมื่อกี๊มีไรหรอ “
“ … “
นายนั่นถามผมแต่ผมเงียบไม่ได้ตอบอะไร ตลอดทางมานายนั่นมาแหย่ผมบ้าง หยอกผมบ้าง แต่ผมแค่มองหน้าและเดินเงียบมาตลอดทางไม่ได้คุยอะไร ผมรู้แค่ว่าตอนนี้ผมอยากอยู่เงียบๆคนเดียว
เมื่อคืนผมนอนคิดทั้งคืน ผมคิดว่าผมทำใจเรื่องจงอินได้....
แต่ผลที่ออกมาวันนี้ มันไม่ใช่....
ผมเดินคนเดียวโดยมีนายนั่นเดินตามหลังจนสุดท้ายก็ถึงโรงเรียน ผมเดินตรงไปยัง ชั้น 5 ห้อง A นั่นล่ะห้องของผม ผมอยู่ห้อง A ครับ ห้องเด็กเรียนดี พอผมเข้าไปก็พบว่าทุกคนเสียงดัง นั่งคุยกันเนื่องจากวันนี้มันเป็นวันเปิดเทอมวันแรก
แต่จู่ๆเสียงในห้องก็เงียบลง เมื่อ ชานยอล เดินตามหลังผมเข้ามา
“ กรี๊ด แกคนผมทองคนนั้นหล่อจังเลยน่ะ “
“ เด็กใหม่แน่เลยเธอ “
“ เค้าชื่ออะไรน่ะ “
“ เค้ามีแฟนหรือยังนะ ว๊าย “
เสียงกรี๊ดกร๊าดมากมายดังตามมาอีกหลายรอบ ไอ้หูกางข้างๆดันยิ้มให้อีก
เอาเข้าไป
ผมหน้ามุ่ย ในใจนึกหงุดหงิดไม่น้อย
อ่ะ.. แล้วทำไม..
ทำไมผมถึงต้องหงุดหงิดด้วยล่ะ มันจะเป็นยังไงก็ไม่ได้เกี่ยวกับผมสักหน่อย
สงสัยเพราะเสียงดังโหวกเหวกนั่นแน่ๆ
ไหนจะไม่ค่อยได้นอนเพราะเอาแต่คิดมากเรื่องจงอินอีก
ผมเดินเอากระเป๋าไปวางบนโต๊ะของตัวเอง หมอนี่ไม่มีที่นั่งซะด้วยแฮะ..
ออดดดดดดดดดดดดดดดดดดด..
เพื่อนร่วมชั้นของผมรีบเข้าไปนั่งที่ตามระเบียบของห้องคิง
ไม่ได้ผิดปกติอะไรหรอกครับ
นอกซะจากเจ้าสูงหูกางที่ยืนหัวโด่อยู่ท่ามกลางฝูงเพื่อนที่นั่งกันเรียบร้อย
“ เอ้า นักเรียนจ๊ะ เงียบๆกันหน่อยนะจ๊ะ “
ครูประจำชั้นเอ่ยขณะเดินมาที่หน้าชั้น
“ ครูมีเรื่องจะประกาศให้ทราบกันจ้ะ
วันนี้เรามีเด็กใหม่มานะเป็นเด็กนักเรียนแลกเปลี่ยนมาจากอเมริกาจ้ะ “
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
เสียงพวกผู้หญิงดังมาเพิ่มอีกระลอก
“ ปาร์ค ชานยอลจ๊ะ เดินมาแนะนำตัวให้เพื่อนๆรู้จักหน้าชั้นหน่อยจ้ะ “
หมอนั่นพยักหน้ารับยิ้มๆก่อนเดินออกไปหน้าชั้น
“ สวัสดี ฉันชื่อ ปาร์ค ชานยอล
เป็นคนเกาหลีแท้ๆ แต่ว่าไปอยู่อเมริกาตั้งแต่ 9 ขวบน่ะ
ตอนนี้มาอยู่ที่บ้านของแบคฮยอน ฝากตัวด้วยนะ “
“ เอ...แต่ห้องเราเก้าอี้ไม่พอสินะจ๊ะ
งั้นบยอน แบคฮยอนจ๊ะ พาเพื่อนไปถือโต๊ะกับเก้าอี้มาหน่อยนะจ๊ะ “
ผมได้แต่พยักหน้ารับ ใครจะไปกล้าขัดอาจารย์กันล่ะครับ
ผมลุกขึ้นก่อนเดินนำเจ้าชานยอลออกมาจากห้องแล้วพาไปเอาโต๊ะกับเก้าอี้ที่เหลือในห้องเก็บโต๊ะและเก้าอี้ชั้นล่าง
หมอนั่นแรงดีมากครับ ถือโต๊ะขึ้นมาชนิดที่เรียกว่าหิ้วได้ พอหมอนั่นถือโต๊ะเรียนมาแล้ว ผมเลยเดินนำหมอนั่นมาแล้วเดินกลับเข้ามาในห้อง
“ ชานยอล จะนั่งตรงไหนเลือกเลยจ้ะ “
หมอนั่นถือโต๊ะเรียน แล้วหันมองไปรอบๆห้องก่อนจะเดินตรงมายังผมแล้ววางโต๊ะลง
“ งั้น...ผมนั่งกับแบคฮยอนแล้วกันครับ “
ชานยอลตอบก่อนทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆผม
“ ฝากตัวด้วยครับบยอน แบคฮยอน “ มันหันมาพูดหยอก
“ หนวกหูน่า “ ผมบุ้ยปาก นั่งเท้าคางไม่สนใจนัก
ครืดดดดดดดดด..
เสียงประตูดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ นั่นทำให้ทุกคนในห้องหันไปมองกันเป็นตาเดียว
“ จงอินจ๊ะ ถึงจะเป็นวันแรก แต่ก็ไม่ควรจะมาสายนะจ๊ะ “
จงอินพยักหน้ารับก่อนเดินเข้ามาในห้องอย่างไม่ยี่หร่ะนัก
ผมลืมบอกไปครับ ถึงจะเป็นห้องเด็กเก่ง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีเด็กเกอยู่ด้วยนะครับ
“ จงอินมาสายอีกแล้วล่ะเธอ “
“ แหงล่ะย่ะ ก็เค้าเป็นแบดบอยนี่นา “
“ กรี๊ด “
ผมฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
บ้าชะมัด...เขามาแล้วผมจะทำตัวยังไงดีล่ะทีนี้
“ เอาล่ะทุกคน วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก
อาจารย์ปล่อยเต็มที่ แต่พรุ่งนี้ต้องเรียนนะจ้ะ “
“ คิมจงอิน....คนนั้นน่ะหรอแฟนนาย “
“ … “
“ นี่นาย ทำไมต้องเอาแต่ก้มหน้าล่ะ
วันนี้วันเปิดเทอม นายไม่ไปคุยกับเพื่อนกับแฟนสักหน่อยล่ะ “
หมอนั่นสะกิดตัวผมที่เอาแต่ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ก็อย่างที่หมอนั่นว่าล่ะวันนี้วันเปิดเทอมแท้ๆ ทำไมผมไม่มีความสุขเลย
“ เลิกยุ่งกับฉันสักทีเหอะน่า ฉันอยากอยู่คนเดียว!!! “
ผมเงยหน้าขึ้น หันไปตวาดคนข้างๆอย่างหัวเสีย
“ สวัสดี นักเรียนใหม่...ฉัน คิม จงอิน ยินดีที่ได้รู้จักนะ “
คนข้างๆผมหุบยิ้ม ละสายตาจากผมไปหาจงอิน
“ Hi , My name is Park Chanyeol “
หมอนั่นตอบเสียงเรียบ
มันหงุดหงิดที่ผมไม่เล่นกับมันหรือเปล่าน่ะ
ผมมองชานยอลกับจงอินสลับกัน
ทำไงดีล่ะ..
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ นายมาจากไหนน่ะ หัวทองเชียว “
“ United States of America “
“ แล้วแบคฮยอนล่ะ สบายดีไหม “
นายนั่นเมินจงอินแล้วหันมามองผม
จงอินเดินอ้อมชานยอลแล้วตรงมายังผมก่อนที่จะเอื้อมมือมาแตะบ่าผม
“ เอ่อ.. “
“ ขอโทษนะ แต่ฉันว่าตอนนี้แบคฮยอนไม่ว่างแล้วล่ะ “
ยังไม่ทันที่ผมจะตอบจงอินไป ชานยอลก็พูดขึ้นมาก่อนปัดมือจงอินออกจากบ่าผมแล้วลุกขึ้นมา คว้าข้อมือผมไว้
อีกมือหนึ่งรวบกระเป๋าของผมขึ้น ก่อนออกแรงพาผมออกนอกห้องไป
“ อ้ะ?! “
“ มากับฉัน...แบคฮยอน “
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จะได้มีกำลังใจอัพตอนต่อไป
บางทียอดวิว ยอดแฟนพันธุ์แท้ขึ้น
แต่ยอดเม้นมันน้อย ใจมันหดหู่น้า 55555
#จซยนครวร
twitter : nzkumaaugust
ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น