คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 。 Just so you know - o n e
。 Just so you know :: แค่รู้ว่ารัก ::
#จซยนครวร
ตอนที่ 1 ♥
P a r t : B a e k h y u n
" เพราะนายน่ะเซ่อเกินไป ถึงนายจะน่ารักก็จริงนะแบคฮยอน
แต่กับข้าวนายก็ทำไม่เป็น แถมยังซุ่มซ่าม นี่ยังไม่หมดนะ
ไหนจะขี้โวยวาย ขี้บ่น ขี้งอน ไหนจะมือเท้าหนักอีก "
โอ้ยยยย ทำไมคำพูดพวกนี้ถึงมาวนเวียนอยู่ในหัวผมนะ
นี่ผมชักจะสงสัยแล้วนะว่าเมื่อกี้มันคือการโดนแฟนบอกเลิก หรือ โดนพ่อเทศน์กันแน่
ถ้ามันคือการโดนบอกเลิก มันคงเป็นการโดนบอกเลิกที่เลวร้ายที่สุดในโลกแน่ๆ
ให้ตายเหอะ นี่ผมโดนด่าทางอ้อมอยู่หรือเปล่าเนี่ย
ผมยกมือขึ้นขยี้ผมตัวเองจนยุ่งไม่เป็นทรง ก้าวเท้ายาวๆเผื่อจะกลับบ้านได้เร็วขึ้น
ข้อเสียของผมมันเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ ผมว่าผมก็ไม่ได้เซ่ออะไรขนาดนั้นนะ
‘ แต่กับข้าวนายก็ทำไม่เป็น ‘
เหอะๆ....เอาอะไรมาพูดอย่างน้อยผมก็ทอดไข่เป็นนะ
เปลี่ยนคำพูดใหม่ซะด้วย คิมจงอิน
ผมเดินไปตามทางประโยคพวกนั้นมันวนเวียนอยู่ในหัวผมจนผมหัวเสีย
ยิ่งคิดมันก็ยิ่งหงุดหงิด วันนี้มันวันบ้าอะไรกันเนี่ย ไปเดินชนคนบ้าจนเสื้อผ้าตัวโปรดเลอะ
แถมยังมาโดนแฟนบอกเลิกอีก
ผมเดินคอตกมาตลอดทาง พอเงยหน้าดูอีกที ผมก็อยู่หน้าบ้านตัวเองแล้ว
ผมค่อยๆเปิดรั้วบ้านแล้วเปิดประตูเข้าไป
" คยองซู พี่กลับมาแล้ว.. "
ผมพูดอย่างเนือยๆ พลางก้มหน้าถอดรองเท้าเก็บเข้าที่แล้วเดินเข้าบ้าน อย่างเหนื่อยๆ
" อ๊ะ พี่แบคฮยอน กลับมาแล้ว "
เสียงหวานๆที่ผมคุ้นเคย นั่นแหละ เสียงนุ่มๆของน้องชายผม
" Who's come back? "
และนั่นก็ประโยคอังกฤษที่น้องชายผมพู.....
เดี๋ยวนะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ภาษาอังกฤษ!?????????????????
เมื่อผมได้ยินเสียงใหญ่ที่พูดออกมาเป็นภาษาอังกฤษ ผมจึงวิ่งพรวดเข้าไปในห้องนั่งเล่น ก่อนที่จะต้องอ้าปากค้าง
" เห้ยย นี่ น น นาย... " ผมขยี้ตาไปมา พระเจ้าครับ
ผมต้องตาฝาด ไม่ก็สติฟั่นเฟือนแน่ๆ คนที่ยืนอยู่กับน้องชายผมตรงหน้า...
คือคนเดียวกับคนที่ผมโวยวายใส่เมื่อตอนเช้า!!!!!!!!!
อะไรเนี่ยยยยยยยยยยยย!!!!
โดคยองซู นั่งยิ้มต้อนรับอีกคนที่พึ่งกลับบ้านอยู่บนโซฟา
และมีคนตัวสูงนั่งไขว่ห้างอยู่ข้างๆด้วย
ผู้ชายสองคนที่อยู่ตรงหน้าผมคือน้องชาย กับ อิคนบ้าเมื่อเช้านั่น ผมทำหน้าช็อคเหมือนโลกกำลังจะแตก ผมรีบวิ่งเข้าไปจับแขนคยองซูก่อนที่จะดึงมายืนอยู่ข้างๆผม
" คยองซู !!! นี่มันอะไรกันเนี่ย หมอนั่นมาอยู่ในบ้านเราได้ยังไง
แล้วคยองซูไปรู้จักกับมันตั้งแต่เมื่อไหร่ บอกพี่มาเดี๋ยวนี้นะ "
ผมยิงคำถามใส่น้องชายที่ยืนยิ้มเจื่อนๆให้
" ผมลืมบอกพี่ไปแน่ะ แต่พี่ชานยอลเค้าเป็นคนดีมากเลยนะ ใจดีมากด้วย "
คยองซูตอบก่อนหันไปยิ้มให้ไอ้สูงที่ยืนยิ้มหน้าตายอยู่ข้างๆ
" ทำไมหมอนี่ถึงมาอยู่บ้านเรา?!!! "
" ก็คุณน้าอาสาเป็นโฮสต์มัมรับนักเรียนทุนมาน่ะพี่ คุณน้าอยากให้พี่แบคฮยอนเก่งอังกฤษด้วย "
ผมช็อคมากกับเรื่องที่คยองซูเล่า เจ้าตัวสูงมันยืนมองผมพลางยิ้มกรุ้มกริ่มแถมยักคิ้วมาให้ นายมันน่าโมโหเป็นบ้า! ผมหน้ามุ่ย คิ้วขมวดจนแทบจะผูกเป็นเงื่อนตายได้รอมร่อ
" ยินดีที่ได้รู้จักนะแบคฮยอน " มันยื่นมือมาทักทายก่อนยิ้มกวน
" ฉันไม่ได้ยินดีที่ได้รู้จักกับนาย " ผมสวนกลับ ก่อนเมินหน้าหนี
น้องชาย โดคยองซู ที่ยืนอยู่ข้างๆผมยืนมองผมกับไอ้สูงนั่นทะเลาะเถียงกัน ก่อนที่จะหัวเราะแบบเจื่อนๆแล้วพูดออกมา
" แหะๆไหนก็รู้จักกันแล้ว
พี่แบคฮยอนช่วยพาพี่ชานยอลไปที่ห้องหน่อยนะ
คยองซูกับคุณน้าเตรียมห้องไว้ให้แล้ว
ห้องพี่ชานยอลติดกับห้องพี่แบคฮยอนนะครับ
เดี๋ยวคยองซูขอตัวไปซุปเปอร์มาร์เก็ตไปซื้อของมาทำอาหารเย็นก่อนนะครับ
ฝากด้วยน้าพี่แบคฮยอน ^^ "
ยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไร น้องชายผมก็เดินออกไปเรียบร้อย
ความเงียบกลับมาอีกครั้งครับ
มีแค่ผมกับหมอนี่อยู่ในบ้านเนี่ยนะ ผมยืนนิ่งอยู่กับที่ ผมฝันหรือเปล่าเนี่ย ฝันร้ายงั้นเหรอ ใครก็ได้ปลุกผมที ถีบผมก็ได้
"นี่ นายช่วยฉันเอาของขึ้นห้องหน่อยสิ"
หมอนั่นปริปากพูดทำลายความเงียบ ก่อนชี้นิ้วไปทางกองกระเป๋าที่วางอยู่ริมโซฟา
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยอมเดินไปถือกระเป๋าใบใหญ่ๆขึ้นมา นี่นายเป็นหมีควายใช่ไหม ทำไมถึงใช้กระเป๋าหนักขนาดนี้
" นี่ในกระเป๋านายหอบอะไรมาตั้งเยอะแยะกัน หนักชะมัดเลย แขนฉันจะหักไหมเนี่ย "
ผมบ่นพลางพยายามรวบรวมพละกำลัง ถือกระเป๋านายนั่นเดินขึ้นบันได ปากยังคงบ่นพึมพำหวังให้คนที่เดินขึ้นบันไดตามผมมาได้ยิน
" กางเกงใน "
ห๊ะ? ก..า..ง..เ..ก..ง..ใ..น !!!!!!!!
เดี๋ยวนะนี่นายจะใส่วันละตัวไม่คิดจะซักเลยใช่มะ คนอะไรซกมกจริงๆ
ทุเรศเป็นบ้าเลย ไอ้โรคจิต
"มองอะไร อยากรู้หรอว่ากางเกงในยี่ห้ออะไร" มันถามพลางยักคิ้วให้
" บ้าหรอ ฉันไม่ได้ลามกอะไรขนาดนั้น ขนมาทั้งบ้านเลยสินะ " ผมบ่นอุบ หน้ามุ่ย
" บ้าหรอฉันล้อเล่น นายเชื่อด้วยเหรอเนี่ย นายนิเซ่อแล้วยังเชื่อคนง่ายอีก " มันหัวเราะ
บ้าเอ้ย ถึงจะเป็นแบบนั้นก็เถอะ แต่มันหนักจริงๆนะเนี่ย
โอ้ยยยยยย ตึ้งงงง !!!
ผมหงายหลังตกบันไดเพราะกระเป๋าอันแสนหนักมหาหนักของหมอนั่น
" อูยยย.. " ผมหลับตาแน่น ครางเบาๆเพราะความเจ็บ แต่เอ๊ะ...ทำไมวันนี้พื้นนุ่ม
" เป็นอะไรหรือเปล่า "
มืออุ่นๆลูบหัวผมเบาๆ ผมลืมตาขึ้นมาก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าที่ตัวเองนอนทับอยู่
ไม่ใช่พื้นนิ่มๆที่ไหน แต่ผมนอนทับหมอนี่อยู่ต่างหาก ผมรีบลุกออกมาจากอ้อมแขนของหมอนั่น
ให้ตายเหอะ ทำไมผมถึงซุ่มซ่ามขนาดนี้นะ
" ขอบใจนะ.. " ผมพึมพำ คนที่โดนทับเบิกตากว้าง
" นายพูดดีๆเป็นด้วยเหรอเนี่ย " มันถามพลางทำหน้าตาตกใจเหมือนเห็นผี
" นายเห็นว่าฉันเป็นคนยังไงกัน ฉันก็มีมารยาทนะ "
ผมเบ้ปากใส่ อะไรกันนายนั่นเห็นผมเป็นคนยังไงกัน
ผมก็เป็นคนนะพูด ขอบใจ ไม่ได้หรือไง
คนตัวสูงยิ้มมุมปากเล็กน้อย แล้วลุกขึ้นหยิบกระเป๋าเดินขึ้นบันไดนำคนตัวเล็กไปก่อน
ผมอยู่ข้างล่างยืนดูหมอนั่นถือกระเป๋าเดินขึ้นบันไดไป
ว่าไป หมอนั่น...
ก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดแฮะ
" นี่นายยืนดูก้นฉันอยู่หรอ "
" เปล่าสักหน่อย "
" คนอะไรเซ่อแล้วยังโรคจิตอีก "
" จะบ้าหรอใครเขาอยากจะไปมองก้นนายกันล่ะ
อ้อ ไม่สิ คนวิตถารประเภทเดียวกับนายเท่านั้นนั่นล้ะที่อยากดูน่ะ "
" พาไปห้องหน่อย ไหนห้องของฉันน่ะ "
" ตามฉันมานี่มา " ผมพูดเหน็บ คนตัวสูงหัวเราะออกมาเบาๆ
ผมเดินนำหมอนั่นพลางเอากระเป๋าไปวางที่ประตูห้องข้างๆห้องของผม ผมเปิดประตูให้หมอนั่นเข้าไป ดูหมอนั่นวางกระเป๋าสัมภาระพื้น
" แล้วห้องนายอยู่ไหนหรอ "
" ห้องข้างๆนายนี่ล่ะ โชคดีพวก "
ผมตอบก่อนที่จะหันหลังเดินกลับห้องของตัวเอง
อ๊ะ !
ยังไม่ทันที่ผมจะได้ปิดประตูห้องของตัวเอง ก็มีมือใหญ่มากั้นประตูเอาไว้
" นี่นายฉันขอดูห้องนายบ้างสิ " ไอ้สูงพูดพลางโผล่หน้ามาก่อนยิ้มกว้าง
" ฝันไปเถอะ เรื่องอะไรล่ะจะต้องให้นายดู "
นายนั่นมาทำหน้าหงอยใส่ เดี๋ยวปั๊ดขู่ให้เป็นหมาป่วยเลยนิ เดี๋ยวเถอะ
"อ้ะ นี่นาย !! "
ยังไม่ทันที่ผมจะปิดประตู หมอนั่นก็ผลักประตูโถลงตัวเข้ามาอยู่ในห้อง แล้วเทตัวลงนอนบนเตียงของผม กลิ้งไปมาอย่างกับเป็นเตียงของตัวเอง
" นี่นายออกไปจากห้องของฉันเดี๋ยวนี้!! "
" ไม่ "
" ออก "
" ไม่ "
" นี่นาย!! "
" อ้ะ !!! "
หมอนั่นพุ่งตัวเข้ามา รวบข้อมือผมไว้แน่นก่อนดันลงเตียง
หมอนั่นคร่อมผมอยู่
ตาคมมองผมอย่างจริงจัง
" จงอิน "
ชานยอลก้มลงมากระซิบข้างหูผมเบาๆ
" ... "
จงอิน งั้นหรอ....หมอนั่นรู้จักจงอินได้ยังไงกัน
" จงอิน เมื่อเช้านี้........
ที่นายพูดตอนมีคนโทรมา.......
นั่นชื่อแฟนนายหรอ "
จะได้มีกำลังใจอัพตอนต่อไป
บางทียอดวิว ยอดแฟนพันธุ์แท้ขึ้น
แต่ยอดเม้นมันน้อย ใจมันหดหู่น้า 55555
#จซยนครวร
twitter : nzkumaaugust
ขอบคุณค่ะ
^____________________^
ความคิดเห็น