ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 。 Just so you know - i n t r o
。 Just so you know :: แค่รู้ว่ารัก ::
#จซยนครวร
I n t r o
" พี่แบคฮยอน "
เสียงเล็กๆพูดขึ้นมาทำให้ผมต้องหันไปตามเสียงเรียกนั้น
เจ้าของเสียงใสหน้าหวานซึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่เงยหน้ามองผมพลางคลี่ยิ้ม
" พี่จะไปไหนเหรอ แต่งตัวซะเนี๊ยบเชียว แถมเป็นตัวเก่งของพี่อีก "
คำถามนั่นทำเอาผมหน้าขึ้นสีจางๆ ก่อนยกมือขึ้นเกาท้ายทอยตัวเองแก้เขิน
" แฟนพี่นัดออกไปข้างนอกน่ะ "
คยองซูหัวเราะทันทีที่ได้ยินคำตอบ
" ผมไม่เคยเห็นหน้าแฟนพี่เลยนะ แนะนำให้ผมรู้จักบ้างสิ " ผมหัวเราะเบาๆ ยกมือขึ้นลูบผมนุ่มของเด็กน้อยตรงหน้าอย่างเอ็นดู
" ไว้พี่จะพามาหานะ แต่พี่ต้องไปแล้วล่ะ เดี๋ยวจะไปสาย "
" โชคดีนะพี่ อย่าไปนัดสายล่ะ " คนตัวเล็กกว่ายิ้มกว้างให้พลางโบกมือบ๊ายบายเบาๆ ผมพยักหน้ารับก่อนเดินออกจากบ้านอย่างเร่งรีบ
โชคดีเหรอ เรื่องแบบนั้นมันแน่อยู่แล้วล่ะเจ้าน้องชาย
จริงๆแล้วคยองซูไม่ใช่น้องชายของผมหรอกครับ เป็นญาติกันต่างหากล่ะเรียนก็เก่ง แถมยังเรียบร้อยอีกต่างหาก ต่างกับผมคนนี้โดยสิ้นเชิงเลยทีเดียวไหนจะหน้าตาที่ดูต่างกับคนละแนวนิสัย การกิน
สรุปได้แค่คำเดียวว่า น้องชายผมเป็นคนที่ดีมากจริงๆนั่นล่ะ
ผมเดินลัดเลาะไปตามถนน เดินผ่านผู้คนมากมายที่เดินกันขวักไขว่ วันนี้เขานัดผมออกไปข้างนอก มีอะไรจะพูดกับผมหรือเปล่านะ
ผมคิดก่อนก้มลงมองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง พระเจ้า! สิบโมง!? มันสายแล้ว!
ผมรีบวิ่งตรงไปยังสวนสาธารณะใกล้ๆ นี่มันก็สายแล้วเขาจะโกรธหรือเปล่านะ!?
พลั่ก!!!
" โอ๊ย! "
ผมล้มลงกับพื้นหลังจากชนใครบางคนเข้า ทำไมต้องซุ่มซ่ามในเวลาแบบนี้เนี่ย!?
ผมว่าตัวเองในใจก่อนที่จะเงยหน้ามองเจ้าตัวการที่ทำให้ผมล้ม….
ตะลึงครับ ไอ้ผู้ชายตรงหน้ามันหล่อเป็นบ้าเลย
ตาโต ปากพอดีได้รูป จมูกโด่งเป็นสัน ผมสีทอง แถมตัวสูงอีกต่างหาก แต่น่าเสียดาย.......
หูกางไปหน่อย
เดี๋ยวนะ...แต่นี่มันไม่ใช่ประเด็นสักหน่อย
" Hey, Are you okay? "
ห๊ะ อะไรโอเคๆนะ ให้ตายเหอะเกิดมาโง่อังกฤษนี่แย่ชะมัด
" โอเคกะผีนายน่ะสิ! "
ผมโวยวายใส่ผู้ชายผมสีทองตรงหน้า นิ้วผมชี้ให้ไอ้สูงเห็นว่ามีคราบกาแฟเลอะอยู่ที่เสื้อตัวเก่งของผม
" Sorry for that "
ไอ้ผมทองพูดพลางยิ้มแหยให้ ซอรี่? เดี๋ยวนะ หมอนี่ขอโทษผมเหรอ?
" ฉันเห็นว่านายขอโทษหรอกนะ "
" What? "
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ หมอนี่ฟังผมไม่รู้เรื่อง เหมือนที่ผมฟังไม่รู้เรื่องสินะ
" เมื่อกี้ I say I see you talk sorry ( เมื้อกี้ฉันพูดว่าฉันรู้แล้วว่าคุณพูดขอโทษ )"
ไอ้สูงตรงหน้ามองหน้าผมแล้วระเบิดหัวเราะออกมาทันทีที่ผมพูดจบ
" หัวเราะอะไร?! Are you with me? (เข้าใจสิ่งที่ฉันพูดไหม)
หรือสำเนียงฉันไม่แตกฉานพอ? เรื่องนี้นายเป็นคนผิดนะ
you pid I took you know? Okay? Get mai? "
" นี่นาย....ฉันฟังภาษาเกาหลีออกนะ แล้วที่นายพูดมาทั้งหมดฉันฟังออก
แล้วฉันก็รู้ว่านายพูดอะไรอยู่ นายคิดว่าฉันฟังไม่รู้เรื่องหรือไง? "
ว้าววววว นายนี่เก่งจัง เป็นคนต่างชาติพูดภาษาเกาหลีซะคล่องเชียว เป็นคนหูกางที่ยอดเยี่ยมจริงๆเลยแฮะ
" แล้วนายต่างหากล่ะทีผิดน่ะ ไม่ใช่ฉันสักหน่อยนึง
ฉันเดินอยู่เฉยๆแล้วนายก็วิ่งเข้ามาชนฉัน
คนอะไรภาษาอังกฤษก็แย่แถมยังเซ่อชะมัด "
ส ตั๊ น 3 วิ เดี๋ยวนะ.... ช็ อ ค แ ป ป
ผมยืนมองมันอึ้งๆ จนแมลงวันแทบจะบินเข้าปากผมได้ล่ะมั๊ง
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเริ่มมีเขางอกออกมานิดๆจริงๆนะเนี่ย ตั้งแต่ผมเกิดมายังไม่ใครด่าผมเจ็บเท่านี้มาก่อน พ่อแม่ผมยังไม่เคยว่าผมแบบนี้เลยแล้วไอ้หูกางนั่นเป็นใครมีสิทธิไรมาว่าผมแบบนี้
เจ้าคนตัวสูงเถียงอย่างไม่ยี่หร่ะ เรื่องอะไรผมต้องยอมด้วยล่ะ
“ นี่!!! อิตาบ้า!!!! กล้าดียังไงมาเรียกฉันว่าเซ่อ แถมยังหาว่าภาษาอังกฤษฉันแย่อีก?! ”
ผมตอบกลับทันที ไอ้หูกางมันก้มลงมองผมพลางหัวเราะชอบใจ
' ~ อือรือรอง อือรือรอง อือรือรอง เด ~ '
" จงอิน "
ผมเหลือบมองรายชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์ สายเรียกเข้า?
ให้ตายเหอะ ผมมาเสียเวลากับหมอนี่จนลืมเลยว่าผมมีนัดกับจงอิน
( ' ฮัลโหล พอดีมีปัญหานิดหน่อยน่ะใกล้ถึงแล้วล่ะ ' )
หมอนั่นยังไม่ทันจะได้พูดต่อ ผมรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้น
ผมหอบหายใจพลางยกมือขึ้นปาดเหงื่อ
" ขอโทษนะจงอิน เกิดเรื่องนิดหน่อยน่ะ "
" งั้นเหรอ ไม่เป็นไรหรอก "
จงอินยิ้มเล็กน้อย ผมยกมือขึ้นเกาท้ายทอย
ผมทำให้จงอินรอตั้งนาน ไม่เป็นอะไรเลยจริงๆเหรอ
" แหะๆ ขอโทษน้า ว่าแต่ จงอินมีไรหรอ "
ผมถามพลางยิ้มกว้างเหมือนที่เคยทำ
แต่เหมือนจงอินจะไม่ได้เป็นเหมือนที่เคยเนี่ยสิ
" จริงๆแล้วก็ไม่มีไรมากหรอก... " จงอินเว้นช่วงก่อนมองผมอย่างจริงจัง
" อะไรเหรอ..? "
“ เราเลิกกันเถอะ ... แบคฮยอน "
จะได้มีกำลังใจอัพตอนต่อไป
บางทียอดวิว ยอดแฟนพันธุ์แท้ขึ้น
แต่ยอดเม้นมันน้อย ใจมันหดหู่น้า 55555
#จซยนครวร
twitter : nzkumaaugust
ขอบคุณค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น