ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1
“ลูนะ”
“หืม” ผู้ถูกเรียกหันตามต้นเสียง
เธอเป็นเด็กหญิงหน้าตาออกคมเข้มนิดๆแต่ก็ดูน่ารัก เส้นผมสีน้ำตาลประกายแดงถูกมัดรวบเป็นหางม้า ใบหน้าสีนวลภายใต้กรอบผมม้ามีแววร่าเริงเมื่อเห็นผู้มาเยือน นัยน์ตาสีฟ้าใสราวน้ำทะเลดูมีประกายซุกซนอยู่ตลอดเวลา
“อ้าว..เจน”
“นี่อะไรเหรอ” ถามพลางทรุดตัวลงนั่งข้างๆเพี่อนรักก่อนจะคว้าเอาของที่วางเด่นอยู่บนโต๊ะมาดู “สวยจังลู เอามาจากไหนน่ะ”
เจนมองของในมือ ซึ่งเป็นหินที่มีรูปร่างคล้ายหยดน้ำมีสีฟ้าครามปะปนกับสีน้ำเงิน ทำให้ดูลึกลับและอ่อนโยนในเวลาเดียวกันอย่างน่าประหลาด.
“เก็บมาจากสวนหลังโรงเรียน” ลูนะตอบง่ายๆ “ก็เห็นมันแปลกดี หินแบบนี้ท่าทางจะหายากแล้วก็รู้สึกว่ามันมีพลังลึกลับชวนดึงดูดยังไงก็ไม่รู้”
“พูดอย่างกับเวทมนตร์” เจนหัวเราะเบาๆก่อนจะจับมือเพื่อนลุกขึ้น “ป่ะ ไปห้องสมุดกันดีกว่า”
“ไม่นะ” คนถูกดึงครางในลำคอ “ผู้ชายอีกแล้ว”
“หยาบคาย” เจนโวย “แค่ไปดูพี่คูลเอง พักเที่ยงต้องอยู่ห้องสมุดแน่ๆ พี่เขาแฟนคลับก็ออกจะเยอะ ลูแหละที่แปลก ผู้หญิงแท้ๆกลับไม่สนใจมั่ง”
“ก็เพราะชั้นเป็นคนนึงที่ยังปกติอยู่น่ะซิ” เด็กหญิงบ่นอุบอิบในลำคอ
~*~*~*~*~~*~*
หลังจากที่ถูกเพื่อนรักลากไปห้องสมุด ลูนะก็ได้แต่หาหนังสืออ่านโดยที่เจนก็เอาแต่ไปกริ๊ดกร๊าดอยู่กับเหล่า ’ แฟนคลับพี่คูลเวตน์ ‘
เด็กหญิงถอนหายใจก่อนจะลากเก้าอี้ข้างตัวมานั่งโดยไม่คิดจะมองผู้ร่วมโต๊ะเพราะใจมัวแต่รำคาญเสียงกริ๊ดทั้งหลาย
“วันนี้ก็หล่อเกิดร้อยอีกแล้ว กริ๊ด..พี่คูล”
“ว๊ายๆ พี่เขาเหม่อด้วยคิดถึงใครอยู่นะ”
“คิดถึงชั้นแน่ๆ พี่คูลขา…”
ลูนะยกมือขึ้นอุดหูหลังจากอดทนมานาน
โอ๊ย…อะไรนักหนาหนวกหูจะตาย แฟนคลับบ้าๆเนี่ย เพราะพี่..พี่อะไรนะ อ้อ..คูล ใช่ๆ...ที่อ่านหนังสือไม่รู้เรื่องก็เพราะเขาคนเดียวเลย!!
เธอไพล่โทษไปถึงตัวต้นเหตุและราวกับฟ้ารับรู้ความในใจเมื่อครูบรรณารักษ์เข้ามาแยกกลุ่มนักเรียนหญิงเหล่านั้นให้ออกจากห้องสมุดไปเนื่องจากส่งเสียงดังในห้องสมุด
เอ้อ..สงบได้ซะที เธอคิดพลางปิดหนังสือลงก่อนจะหันมามองรอบข้าง
…ไปหมดแล้วนี่นา..แฟนคลับกลุ่มนั้น…
พลันสายตาก็มาสะดุดกับบางสิ่งที่ส่องประกายอยู่บนหนังสือของผู้ร่วมโต๊ะฝั่งตรงข้าม
“เฮ้ย..!!”
“นี่พวกเธอ..!!” อีกเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมาพร้อมๆกัน เสียงที่ลูนะคุ้นหูเพราะพึ่งได้ยินเมื่อครู่ ครูบรรณารักษ์ !!
“ ส่งเสียงดังอีกแล้ว พึ่งจะไล่กลุ่มเมื้อกี้ไปเอง เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วทำโทษไปกวาดสวนหลังโรงเรียนทั้งคู่เลย...”
ลูนะหันขวับไปมองอีกฝ่ายซึ่งเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอโดนทำโทษ
เอ..หน้าคุ้นๆ อย่างที่เจนบอกเลยว่าเขามีเส้นผมสีทองเป็นประกายสวยราวกับเส้นไหม ดวงหน้าออกหวานหล่อให้ความรู้สึกราวกับอยู่ใกล้น้ำแข็ง และสำคัญที่สุด นัยน์ตาสีมรกตที่ดูยากจะหยั่งถึงเสมอ อย่าบอกนะ..อย่าบอกนะว่านี่..พี่คูล!!
เด็กหญิงยืนเงียบไปชั่วครู่
ก็..สาเหตุที่เธอร้องขึ้นเป็นเพราะของที่อยู่วางอยู่เหนือหนังสือของเขานี่นา หินรูปร่างคล้ายหยดน้ำสีฟ้าครามปะปนกับสีน้ำเงินที่เหมือนกับของเธอไม่ผิดเพี้ยน..!!
ไหงเจ้าของมันถึงเป็น คนป๊อปปูล่าอย่างพี่คูลกันล่ะเนี่ย แล้วทำไมเขาถึงมีมันได้นะ..โอ๊ย...
~*~*~*~*~*~*~
จนแล้วจนรอดในที่สุดลูนะก็ต้องมาทำความสะอาดที่สวนหลังโรงเรียนกับพี่คูลตามที่โดนครูบรรณารักษ์สั่งจนได้ ทั้งๆที่เจ้าตัวเตรียมพร้อมเต็มที่ที่จะโดดเวร แต่กลายเป็นว่าพี่คูลมายืนดักหน้าห้องตั้งแต่กริ่งเลิกเรียนดังซะนี่..
ถ้ายังไม่อยากมีเรื่องกับเขา จะทำไงได้นอกจากยอมโดนลากมาแต่โดยดี
\"นี่\" เด็กหญิงส่งเสียงเรียกอย่างไม่พอใจ \"ทำไมนายถึงมีหินนั่นได้\"
\"คุยกับรุ่นพี่ก็หัดเรียกพี่ซะบ้างสิ\" เขาตอบเรียบๆแต่กลับทำเอาเธอไม่พอใจ
…อยากเรียกพี่นักล่ะ..เก๊กชะมัด ไม่ได้อยากมาอยู่ด้วยเลย!!…
\"ตกลงได้หินนั่นมายังไงครับ รุ่นพี !! \" เธอประชดเข้าให้อย่างรำคาญเต็มทน
\"เก็บได้จากที่สวนนี่น่ะแหละ ก็เห็นว่ามันแปลกๆดีเลยเก็บไว้\"
\"ล้อเล่น..\" ลูนะว่าเสียงแผ่ว
ก็..เธอเอง เก็บได้จากที่สวนหลังโรงเรียนนี้เหมือนกันนี่นา แล้วหินแบบนี้ใช่ว่าจะหาเจอได้ง่ายๆซะเมื่อไหร่ บังเอิญเกินไปแล้ว..
\"ไม่ล้อเล่นแล้ว เอ้า..ทำงานเร็วๆเข้าจะได้กลับซะที\"
\"เฮอะ..\" เด็กหญิงสะบัดหน้าไปอีกทาง
พูดอย่างกับว่าจะอยากอยู่ใกล้นายนานนักล่ะ..คูลเวตน์..
เธอคิดพลางจับไม้กวาดมาปัดไปปัดมาราวกับกำลังระบายอารมณ์
\"นี่..ฝุ่นมันฟุ้งนะ\"
\"ช่างมันซิ !! \" ลูนะโต้กลับทันควันก่อนจะชะงักไป
เมื่อกี้นี้เสียงผู้หญิง..ไม่ใช่พี่คูลนี่นา..
\"เอ่อ..\" หันกลับมาจะขอโทษผู้เคราะห์ร้าย แต่เมื่อเห็นหน้าชัดๆก็ทำเอาดวงตาสีฟ้าใสเบิกกว้าง \"ว๊าก..!! \"
“หืม” ผู้ถูกเรียกหันตามต้นเสียง
เธอเป็นเด็กหญิงหน้าตาออกคมเข้มนิดๆแต่ก็ดูน่ารัก เส้นผมสีน้ำตาลประกายแดงถูกมัดรวบเป็นหางม้า ใบหน้าสีนวลภายใต้กรอบผมม้ามีแววร่าเริงเมื่อเห็นผู้มาเยือน นัยน์ตาสีฟ้าใสราวน้ำทะเลดูมีประกายซุกซนอยู่ตลอดเวลา
“อ้าว..เจน”
“นี่อะไรเหรอ” ถามพลางทรุดตัวลงนั่งข้างๆเพี่อนรักก่อนจะคว้าเอาของที่วางเด่นอยู่บนโต๊ะมาดู “สวยจังลู เอามาจากไหนน่ะ”
เจนมองของในมือ ซึ่งเป็นหินที่มีรูปร่างคล้ายหยดน้ำมีสีฟ้าครามปะปนกับสีน้ำเงิน ทำให้ดูลึกลับและอ่อนโยนในเวลาเดียวกันอย่างน่าประหลาด.
“เก็บมาจากสวนหลังโรงเรียน” ลูนะตอบง่ายๆ “ก็เห็นมันแปลกดี หินแบบนี้ท่าทางจะหายากแล้วก็รู้สึกว่ามันมีพลังลึกลับชวนดึงดูดยังไงก็ไม่รู้”
“พูดอย่างกับเวทมนตร์” เจนหัวเราะเบาๆก่อนจะจับมือเพื่อนลุกขึ้น “ป่ะ ไปห้องสมุดกันดีกว่า”
“ไม่นะ” คนถูกดึงครางในลำคอ “ผู้ชายอีกแล้ว”
“หยาบคาย” เจนโวย “แค่ไปดูพี่คูลเอง พักเที่ยงต้องอยู่ห้องสมุดแน่ๆ พี่เขาแฟนคลับก็ออกจะเยอะ ลูแหละที่แปลก ผู้หญิงแท้ๆกลับไม่สนใจมั่ง”
“ก็เพราะชั้นเป็นคนนึงที่ยังปกติอยู่น่ะซิ” เด็กหญิงบ่นอุบอิบในลำคอ
~*~*~*~*~~*~*
หลังจากที่ถูกเพื่อนรักลากไปห้องสมุด ลูนะก็ได้แต่หาหนังสืออ่านโดยที่เจนก็เอาแต่ไปกริ๊ดกร๊าดอยู่กับเหล่า ’ แฟนคลับพี่คูลเวตน์ ‘
เด็กหญิงถอนหายใจก่อนจะลากเก้าอี้ข้างตัวมานั่งโดยไม่คิดจะมองผู้ร่วมโต๊ะเพราะใจมัวแต่รำคาญเสียงกริ๊ดทั้งหลาย
“วันนี้ก็หล่อเกิดร้อยอีกแล้ว กริ๊ด..พี่คูล”
“ว๊ายๆ พี่เขาเหม่อด้วยคิดถึงใครอยู่นะ”
“คิดถึงชั้นแน่ๆ พี่คูลขา…”
ลูนะยกมือขึ้นอุดหูหลังจากอดทนมานาน
โอ๊ย…อะไรนักหนาหนวกหูจะตาย แฟนคลับบ้าๆเนี่ย เพราะพี่..พี่อะไรนะ อ้อ..คูล ใช่ๆ...ที่อ่านหนังสือไม่รู้เรื่องก็เพราะเขาคนเดียวเลย!!
เธอไพล่โทษไปถึงตัวต้นเหตุและราวกับฟ้ารับรู้ความในใจเมื่อครูบรรณารักษ์เข้ามาแยกกลุ่มนักเรียนหญิงเหล่านั้นให้ออกจากห้องสมุดไปเนื่องจากส่งเสียงดังในห้องสมุด
เอ้อ..สงบได้ซะที เธอคิดพลางปิดหนังสือลงก่อนจะหันมามองรอบข้าง
…ไปหมดแล้วนี่นา..แฟนคลับกลุ่มนั้น…
พลันสายตาก็มาสะดุดกับบางสิ่งที่ส่องประกายอยู่บนหนังสือของผู้ร่วมโต๊ะฝั่งตรงข้าม
“เฮ้ย..!!”
“นี่พวกเธอ..!!” อีกเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมาพร้อมๆกัน เสียงที่ลูนะคุ้นหูเพราะพึ่งได้ยินเมื่อครู่ ครูบรรณารักษ์ !!
“ ส่งเสียงดังอีกแล้ว พึ่งจะไล่กลุ่มเมื้อกี้ไปเอง เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วทำโทษไปกวาดสวนหลังโรงเรียนทั้งคู่เลย...”
ลูนะหันขวับไปมองอีกฝ่ายซึ่งเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอโดนทำโทษ
เอ..หน้าคุ้นๆ อย่างที่เจนบอกเลยว่าเขามีเส้นผมสีทองเป็นประกายสวยราวกับเส้นไหม ดวงหน้าออกหวานหล่อให้ความรู้สึกราวกับอยู่ใกล้น้ำแข็ง และสำคัญที่สุด นัยน์ตาสีมรกตที่ดูยากจะหยั่งถึงเสมอ อย่าบอกนะ..อย่าบอกนะว่านี่..พี่คูล!!
เด็กหญิงยืนเงียบไปชั่วครู่
ก็..สาเหตุที่เธอร้องขึ้นเป็นเพราะของที่อยู่วางอยู่เหนือหนังสือของเขานี่นา หินรูปร่างคล้ายหยดน้ำสีฟ้าครามปะปนกับสีน้ำเงินที่เหมือนกับของเธอไม่ผิดเพี้ยน..!!
ไหงเจ้าของมันถึงเป็น คนป๊อปปูล่าอย่างพี่คูลกันล่ะเนี่ย แล้วทำไมเขาถึงมีมันได้นะ..โอ๊ย...
~*~*~*~*~*~*~
จนแล้วจนรอดในที่สุดลูนะก็ต้องมาทำความสะอาดที่สวนหลังโรงเรียนกับพี่คูลตามที่โดนครูบรรณารักษ์สั่งจนได้ ทั้งๆที่เจ้าตัวเตรียมพร้อมเต็มที่ที่จะโดดเวร แต่กลายเป็นว่าพี่คูลมายืนดักหน้าห้องตั้งแต่กริ่งเลิกเรียนดังซะนี่..
ถ้ายังไม่อยากมีเรื่องกับเขา จะทำไงได้นอกจากยอมโดนลากมาแต่โดยดี
\"นี่\" เด็กหญิงส่งเสียงเรียกอย่างไม่พอใจ \"ทำไมนายถึงมีหินนั่นได้\"
\"คุยกับรุ่นพี่ก็หัดเรียกพี่ซะบ้างสิ\" เขาตอบเรียบๆแต่กลับทำเอาเธอไม่พอใจ
…อยากเรียกพี่นักล่ะ..เก๊กชะมัด ไม่ได้อยากมาอยู่ด้วยเลย!!…
\"ตกลงได้หินนั่นมายังไงครับ รุ่นพี !! \" เธอประชดเข้าให้อย่างรำคาญเต็มทน
\"เก็บได้จากที่สวนนี่น่ะแหละ ก็เห็นว่ามันแปลกๆดีเลยเก็บไว้\"
\"ล้อเล่น..\" ลูนะว่าเสียงแผ่ว
ก็..เธอเอง เก็บได้จากที่สวนหลังโรงเรียนนี้เหมือนกันนี่นา แล้วหินแบบนี้ใช่ว่าจะหาเจอได้ง่ายๆซะเมื่อไหร่ บังเอิญเกินไปแล้ว..
\"ไม่ล้อเล่นแล้ว เอ้า..ทำงานเร็วๆเข้าจะได้กลับซะที\"
\"เฮอะ..\" เด็กหญิงสะบัดหน้าไปอีกทาง
พูดอย่างกับว่าจะอยากอยู่ใกล้นายนานนักล่ะ..คูลเวตน์..
เธอคิดพลางจับไม้กวาดมาปัดไปปัดมาราวกับกำลังระบายอารมณ์
\"นี่..ฝุ่นมันฟุ้งนะ\"
\"ช่างมันซิ !! \" ลูนะโต้กลับทันควันก่อนจะชะงักไป
เมื่อกี้นี้เสียงผู้หญิง..ไม่ใช่พี่คูลนี่นา..
\"เอ่อ..\" หันกลับมาจะขอโทษผู้เคราะห์ร้าย แต่เมื่อเห็นหน้าชัดๆก็ทำเอาดวงตาสีฟ้าใสเบิกกว้าง \"ว๊าก..!! \"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น