คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : การลักลอบสังหาร
บทที่สอง การลักลอบสังหาร
เมื่อราตรีกาลมาเยือน ทุกสรรพสิ่งบริเวณของคฤหาสน์เงียบสงัด คงจะมีแต่เสียงของนกกลางคืนร้องอยู่เท่านั้น แต่ในคฤหาสน์นั้นมีทหารคอยเฝ้าเวรยามและหญิงสาวคนหนึ่งที่ตื่นอยู่!
"เรียบร้อย"อเลนตอนนี้กำลังใส่ชุดสีดำสนิทปิดทั้งร่างเพรียวของเธอและผ้าปิดปากสีดำที่ปิดปากอิ่ม
อเลนค่อยๆย่องด้วยฝีเท้าอันแสนเบาของเธอ เธอกำลังตามหาห้องของท่านเสนาบดีผู้เก่งกล้าแห่งคาโอริอยู่
'จะเก่งซักแค่ไหนเชียว'อเลนกระหยิ่มยิ้มย้องอยู่ในใจ ด้วยความประมาททำให้อเลนย่องไปเรื่อยๆโดยลืมหันไปมองรอบด้าน
"อยู่ไหนเนี่ย ให้ตาย ไม่น่าเผลอหลับไปก่อนเลย"อเลนพึมพำ นึกโทษตัวเองที่ผล็อยหลับไปโดยที่ไม่สำรวจคฤหาสน์แห่งนี้ให้ทั่วเสียก่อน
มาต่อแล้ว^w^
อเลนย่องเดินไปเรื่อยๆ เวลาผ่านไป ห้านาที สิบนาที สิบห้านาที ยี่สิบนาที ยิ่ยิบห้านาที...ครึ่งชั่วโมง
"อ่า..ห้องนี้มั้ง"อเลนพูดกับตัวเองเบาๆ ขณะที่เงยหน้ามองป้ายที่ถูกสลักอย่างประณีตตรงกลางของป้ายเขียนคำไว้ว่า'คันดะ ยู'ถึงแม้จะดูเรือนรางในความมืดแต่คนอย่างเธอก็ดูออกเพราะเธอทำงานในสาขานี้มานานมากแล้ว ถึงจะเป็นงานสังหารซึ่งหน้าๆก็เถอะนะ แต่ตอนฝึกใหม่ๆเธอก็ถูกฝึกด้านการมองเห็นในความมืดนี่นา
แอ้ด เสียงเปิดประตูดังขึ้นอย่างเบาๆพร้อมร่างเพรียวบางที่กำลังเข้ามา
"...!"อเลนเบิกตากว้างนิดๆเนื่องจากสภาพห้องของเสนาบดีที่เธอคิดไว้มันดันไม่ตรงกับสภาพความเป็นจริงที่เธอกำลังเห็นอยู่น่ะสิ
ห้องสีดำทะมึนๆหน้าต่างมีเพียงบานเดียว ด้านมุมซ้ายของห้องมีโต๊ะเล็กๆตัวหนึ่งตั้งอยู่และมีนาฬิกาทรายที่มีดอกบัวที่ไม่รู้ว่าเป็นสีอะไรอยู่ ด้านมุมขวาของห้องก็พบเตียงเล็กๆเตียงเดียว ตรงปลายเตียงทีเสื้อเชิ้ตที่ห้อยอยู่บนที่แขวนและ....บนเตียงก็มีร่างที่กำลังหลับใหลของคนที่อเลนต้องการพบอยู่
'เจอแล้วว'อเลนคิดอย่างดีใจ ในที่สุดความพยายามก็ไม่สูญเปล่า
อเลนค่อยๆหยิบมีดที่ซุกซ่อนไว้ข้างหลังออกมาแล้วตรงไปยังเตียง เมื่อไปถึงแล้วเธอยกมีดขึ้นสูงพร้อมจะจ้วงแทงร่างของเสนาบดีทันที!
"โอ้ย!!"อเลนร้องเบาๆพร้อมมือที่อเลนถือมีดอยู่ถูกมือของร่างบนเตียงบีบเพื่อปล่อยให้มีดร่วงลงไป
เคร้ง! เสียงมีกระทบกับพื้น ก้องกังวาลไปทั่วทั้งห้อง
"เจ้า...เป็นใคร"เสียงทุ้มที่ได้ยินเมื่อเย็นก็ได้ดังขึ้นมาอีกครั้ง
"...หึ..เก่งนี่"อเลนดัดเสียงของตนให้ดูทุ้มๆเล็กน้อย
"ข้าไม่สนว่าข้าเก่งหรือไม่ ข้าสนแต่ว่าเจ้า...เป็นใคร"เสียงทุ้มของคันดะถูกกดให้ต่ำลงราวกับข่มขู่ร่างที่กำลังจะฆ่าตนเมื่อกี้
".."อเลนไม่ตอบพร้อมสะบัดมือเพื่อที่จะหนีแต่ก็ไม่สำเร็จ
"ข้าขอถามครั้งสุดท้าย เจ้าเป็นใคร"คันดะประแทกเสียงและเพิ่มแรงบีบใส่ข้อมือของอเลน
"หึ..อยากรู้ก็ไปถามพ่อแม่ผมสิ..ครับ"อเลนดัดเสียงให้ทุ้มอีกครั้งเพื่อให้อีกฝ่ายเข้าใจว่าเธอเป็นผู้ชาย
ต่อๆๆๆ+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
'ผู้ชายรึเนี่ย แล้วทำไมข้อมือถึงเล็กอย่างกับผู้หญิงอย่างนี้'คันดะคิดอย่างฉงนเป็นยิ่งนักเพราะเขาไม่เคยเห็นว่าผู้ชายคนไหนจะข้อมือเล็กอย่างนี้
"เจ้า...เป็น..โอ้ย"คันดะยังไม่ได้พูดอะไรก็ถูกเจ้าของข้อมือเล็กนั่นเอามืออีกข้างฟาดลงที่มือของเขาแล้ว
นับว่าเป็นโชคอันดีของอเลนที่คันดะปล่อยมือไป เธอจึงรีบเร่งฝีเท้าเพื่อที่จะออกไปจากห้องนี้ได้อย่างปลอดภัย
"บ้าชิบ"คันดะสบถออกมาด้วยความไม่พอใจอย่างมากที่ปล่อยให้ผู้บุกรุกนั่นหนีไปอย่างง่ายดาย
"ฟู่ เกือบไปแล้วสิ ไม่น่าประมาทเลย บ้าจริง"อเลนบ่นเบาๆพลางนึกโทษตัวเองที่ไปดูถูกฝีมือเสนาบดีแห่งคาโอริ
เมื่ออเลนไปถึงห้อง เธอรีบเปลี่ยนจากชุดสีดำทมิฬไปเป็นชุดนอนแบบกระโปรงโทนสีอ่อนโปร่งสบายที่ทำจากผ้าฝ้าย
"เฮ้อ เอาเถอะ วันหน้ายังมีอีก คืนนี้ขอลา"อเลนฟุ่บลงบนที่นอนอย่างเหนื่อยอ่อนและหลับไปในเวลาอันรวดเร็ว
==============================================
ไม่เข้าใจว่าทำไมมันสั้นอย่างนี้..=_=
ความคิดเห็น