ยากูซ่าที่ว่าแน่ เจอฉันหน่อยม่ะ!!!!

ลำดับตอนที่ #2 : ~2~ การกลับมาของนายฝันร้าย -*-

            ไม่อยากเชื่อว่าวันที่ฉันไม่ต้องการให้เกิดขึ้นมันจะตามมาเร็วขนาดนี้ เมื่อคนที่ฉันไม่อยากเจอที่สุดกลับมายืนอยู่ตรงหน้าของฉันแล้วในเวลานี้

         "  ไม่เจอกันซะนานเลยนะ " น้ำเสียงที่ฟังดูทะเล้นแต่แฝงด้วยความโกรธ

        "   อื้ม  "  
 
              ฉันหันหลังหนีทันทีเพราะฉันเจ็บใจที่ทำอะไรไม่ได้เลยในตอนนี้มันไม่มีแรงที่จะพูดหรือทำอะไรทั้งนั้น

         " ยัยลูกปอกลับกันเถอะ ฉันปวดหัวมากเลย "  

             ฉันดึงยัยลูกปอให้เดินออกจากตรงนี้  ฉันอยากไปให้ไกลจากที่นี่ให้มากที่สุด

         " ไอ้มิคกี้แกเป็นไร  "  ยัยลูกปอดึงฉันให้หยุดเดิน

         " ป่าวหรอกน่า "  ฉันฝืนยิ้มแล้วส่ายหัวไปมา

         " ไอ้บ้านั่นใช่ไหมที่ทำให้แกกลับมาน่ะ "  ยัยลูกปอหันไปชี้หน้าแคนนอนที่ยืนจ้องฉันอยู่

                  ฉันได้แต่ส่ายหัวไปมาพร้อมกับน้ำตาของฉันที่กำลังจะไหลออกมาอยู่แล้ว ฉันกำลังจะลืมแต่ก็กลับมาจนได้ ไอ้อดีตที่ไม่น่าจะจดจำ

           " บอกสิ ไอ้มิคกี้ " ยัยลูกปอเขย่าฉันไปมา ฉันได้แต่เงยหอน้าเพื่อกลั้นน้ำตาที่จะไหลออกมา

           " กลับบ้านเหอะ...น่า  " ฉันหันไปดึงยัยลูกปอให้เดินตามทันทีถึงยัยลูกปอจะฝืนตัวแค่ไหนก็เถอะ

           " จะไม่ฟังฉันหน่อยหรอไง "  เสียงที่เอ่ยขึ้นทำเอาฉันชะงักที่จะฟังมันทันที  

                    ฉันหันกลับไปเผชิญหน้ากับความป็นจริงที่ฉันหนีมาตลอด 1 ปีเต็ม

           "  กว่าจะเจอเธอรู้ไหมว่ามันยากแค่ไหนกัน "  แคนนอนเดินเข้ามาใกล้ๆ

           " ........ "
           
           "  ฉันตามหาเธอแทบทุกที่ นึกจะเจอก็เจอง่ายอย่างนั้น  "   

           " แล้วถามฉันบางไหมว่าอยากให้ตามหาหรือเปล่า ฉันไม่ต้องการให้ใครมาตามหาฉันหรอกนะ  มันไม่ใช่ความต้องการของฉันรู้ไว้ซะ "  ฉันตะโกนออกไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา

            " ฮึ เธอโกรธฉันใช่ไหม " แคนนอนเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน

            " ใช่ ...ฮึก..... ฮือ  ๆ ๆ ๆ ๆ  "

           " ก็จะมาขอโทษนี่ไงล่ะ " 

           " ไม่ "  ฉันผลักแคนนอน พร้อมหันหลังเตรียมวิ่งออกจากตรงนี้

            " ฉันจะไม่ยอมให้เธอวิ่งหนีฉันอีกแล้ว พอทีอย่าทำให้มันเจ็บปวดไปมากกว่านี้เลย " 
      
                   แคนนอนกอดฉันเอาไว้แน่น พร้อมกับเอ่ยคำขอโทษตลอดเวลา

           " ฉันขอโทษ "  

           " ฮือ....ฮึก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ  "

                   ฉันได้แต่สะอื้นและปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา เสียงร้องฉันยิ่งดังขึ้นเหมือนจะขาดใจของฉัน ตอนนี้ฉันไม่สนใจว่าใครจะมองฉันยังไงก็ช่างเค้า ฉันไม่ไหวที่จะเก็บมันแล้วน่ะสิ มันเจ็บมากที่ต้องหนีมากลับความเจ็บปวด ความเข้าใจผิดที่ไม่การอธิบายอะไรซักอย่าง

            " ไอ้มิคกี้ " เสียงยัยลูกปอที่ดังมาจากข้างหลัง พร้อมกับมือที่คอยลูบหลังฉัน ปลอบโยนฉัน ยัยลูกปอถือเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลยล่ะไม่ว่าด้วยเรื่องอะไรก็ตาม
 
            " ฉันขอโทษที่ไม่ฟังเหตุผลของเธอ ขอโทษที่ทำให้เธอต้องร้องไห้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า " 

            " ฮึก ฮื่อ  " ยิ่งฉันได้ฟังน้ำเสียงที่รู้สึกผิดยิ่งทำให้ฉันเจ็บมากขึ้นกว่าเดิม

            " หยุดร้องเถอะน่าเดี๋ยวตาบวมหมด ไม่สวยนะ " แคนนอนยิ้มให้ฉัน ฉันได้แต่เงยหน้ามองรอยยิ้มบางๆๆ นั่น เค้าทำเหมือนว่าไม่โกรธฉันเหมือนกัน ทั้งที่ฉันกลับเค้าน่าจะมีความโกรธที่เท่าๆกัน ซะอีก
 
            " นายไม่โกรธฉันเหรอไงที่ทำให้นายกับยัยแฟนแปดหลอดของนายเลิกกันน่ะ "

            " ก็โกรธนะที่เธอทำแบบนั้น "   

            " งี่เง่า "  ฉันอุทานออกมา

            " ใช่ฉันงี่เง่ามากเลย ที่ไม่ฟังเหตุผลของเธอ ทั้งๆๆที่เธอก็เป็นเพื่อนของฉันเหมือนกัน " 

            " ใช่ แต่นายว่าฉันสาระพัดว่าไปใส่ร้ายยัยนั่น " ฉันเชิดหน้าใส่แคนนอนอย่างงอนๆๆ

             " ขอโทษ "  แคนนอนก้มหน้าอย่างสำนึก แต่ว่านี่ล่ะการเสแสร้งของนายนี่เค้าล่ะ

                   ฉันสะบัดหน้าหนีแคนนอนทันที

             " มุขนี้ฝืนล่ะ  เฮ้ยไอ้ลูกปอกลับบ้าน "  ฉันกระชากยัยลูกปอออกเดินทันที

             " อะไรของแกเนี้ยเค้าน่าสงสารออกอ่ะ "

             " มันก็แค่เสแสร้งหรอกน่า เชื่อเหอะ " ฉันบอกยัยลูกปอที่ยังหันไปมองแคนนอน

                       ฉันลากยัยลูกปอไปส่งบ้านเสร็จฉันก็รีบวิ่งกลับบ้านที่อยู่อีกซอยนึงทันทีเพราะนี้เกินเวลาที่จะต้องกลับบ้านแล้ว

             " เจ๊ กลับบ้านช้านะฮะ " ที่ฉันกลัวไม่ใช่อะไรก็เจ้าน้องชายตัวแสบนี่ล่ะสิจะต้องมายืนคอยหน้าบ้านได้ทุกวัน แล้วก็ต่อว่าฉันได้ทุกวันสิน่า

              " อื้มๆๆ โทษที "  ฉันเดินไปลูบหัวเจ้าตัวแสบพร้อมกับลากเข้าบ้าน

             " วันนี้มีเพื่อนเจ๊มากินข้าวด้วยล่ะ " 

            " เอ๋ ใครกัน ? " ฉันได้แต่ขมวดคิ้วเป็นปมกับเพื่อนของฉันที่เจ้าตัวแสบเอ่ยขึ้น

             









คอยปลอบใจในวันที่เธอเศร้า
ร้องเพลงให้เธอฟังยามเธอร้องไห้ 
แอบยิ้มห่างๆมื่อเห็นเธอสบายใจ
บอกเธอให้เริ่มใหม่เมื่อคนของใจมาบอกลา
อาจฟังเหมือนเศร้าแต่ฉันก็มีความสุขดี
อย่างน้อยทุกเรื่องที่มีก็ทำให้ฉันรู้ว่า
แค่คนสำคัญในวันที่เธอมีน้ำตา
มันคงดีกว่าไม่มีความหมายอะไร " ในใจเธอเลย "