คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 6 Diary NichKhun(เเก้ไข)
Chapter 6…
Diary NichKhun
……………………
..............
วันที่ 00/00/08
ผมกำลังนั่งอยู่ในห้องซ้อมของJYP เชื่อไหมทุกคนทั้ง6ที่ยืนอยู่ตรงผม พวกเขาน่าทึ่งมาก ผมนั่งมองพวกเขาวาดลีลาการเต้นออกมาได้อย่างเป็นธรรมชาติมาก และดูเหมือนพวกเขาจะมีความสุขที่ได้ทำอย่างนี้ เพราะความสุขนั้นเปี่ยมล้มออกมาจากใบหน้าถึงแม้จะเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อหากแต่ปากหยักกลับยิ้มออกมา
“ไปกันเถอะ พี่คุณกลับบ้านกัน”อูยองเดินมาหาผม เขายิ้มให้ผม น่ารักนะผมว่า เขาพูดกับผม ตอนนี้คิ้วของผมกำลังผูกกันเป็นโบว์ ไม่ได้สงสัยอะไร แต่เพียงแค่ไม่เข้าใจในสิ่งที่อูยองพูด
จะทำไงได้หละครับก็มันใช่ภาษาบ้านเกิดสะที่ไหน ขอเวลาเรียบเรียงแปปนึงนะ
“It's time to take a rest. We will then return home.”เสียงนี้แทคยอน ผมเงยหน้าขึ้นไป เขายิ้มมาให้ผมก่อนที่จะฉุดมือให้ลุกขึ้น เดินตามคนอื่นๆที่กำลังจะไปขึ้นรถ ผมเดินตามไปอย่างไม่ต้องสงสัย ถ้าภาษาอังกฤษละก็สบายมากสำหรับผม
ในรถ ผมยังคงนั่งเงียบเหมือนเดิม ไม่ใช่ไม่อยากพูดแต่แค่ไม่รู้จะพูดอย่างไร กลัวว่าเกิดพูดไป ทั้งพวกเขาไม่เข้าใจแล้วอาจจะหัวเราะได้ เฮ้อ เบื่อจัง ยังกับอยู่คนเดียวแหนะ
ผมทิ้งตัวลงกับเบาะนุ่ม ปิดตาลงฟังเสียงของทุกคนที่ดูจะหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน แต่ทำไมผมกลับรู้สึกเหงาขึ้นมาได้นะ
“นิคคุณ”เสียงนี้อีกแล้ว แทคยอนแน่นอนผมจำได้ ผมลืมตาขึ้น เขามองมายังผม แวบหนึ่งที่ผมมองสบตาเขาและเป็นผมเองที่หลบตาเขา อะไรกัน รู้สึกแปลกๆ
“ฉันจะช่วยสอนนายพูดเกาหลีเอง”เขาพูดภาษาเกาหลีมาอีกแล้ว แต่คำนี้ผมพอจะเดาออกเพราะว่าอาจารย์ที่สอนภาษาผมมักจะพูดคำนี่บ่อย
“ทำไม”ผมถามออกไป เห็นไหม ผมก็พูดได้นะ
“ก็นายชอบทำหน้าโดดเดี่ยว ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา เอาเป็นว่าฉัน..........”
“Calm down!”โอ้ว รั่วเป็นปืนกล แล้วคนอย่างนิชคุณจะฟังออกไหมเนี้ย ผมห้ามเขาแทบไม่ทัน
“บ๊องชะมัด ฮ่าๆๆๆๆ”เขาหัวเราะใหญ่เลย นั่นไง ว่าแล้วยังไงก็ต้องมีคนหัวเราะผม แต่ทำไมผมได้โกรธ หรือน้อยใจ กลับกันผมกลับยิ้มและเผลอหัวเราะตามเขาไปด้วย
แล้วก็เป็นที่น่าตลก ผมได้ครูสอนใหม่อย่าง อ๊ค แทคยอน
……………………….
00/00/09
“ไอแทค อย่ามายุ่งของฉันนะ”ผมแหกปากลั่นเมื่ออยู่ๆ เขาก็เอื้อมมือมาหยิบไข่ดาวในจานผม
“พูดกับผู้มีพระคุณอย่างนี้ได้ไง”เขาพูดแค่นั้นแล้วยัดไข่ดาวเข้าปากนั้นที ตอนนี้ภาษาเกาหลีผมแข็งแรงแล้วน่า ไม่ผิดถ้าส่วนหนึ่งจะเป็นเพราะแทคยอนก็ตาม
“พี่แจบอม ดูสิมันแย่งของผมอ่า”ผมหันไปบอกพี่แจบอม
“พูดเก่งก็เอาใหญ่เลยนะ รู้งี้ให้นั่งเงียบเหมือนแต่ก่อนดีกว่า เพิ่งรู้นะว่าปากจัด”แทคยอนก้มหน้าลงมาว่าผมจนใบหน้าเราห่างกันไม่กี่เซน บ้าจริง ใจผมกำลังเต้น ไม่แปลกใช่ไหมที่ใจผมจะเต้น แต่ที่แปลกคือมันเต้นรั่วและเร็วจนเกินลิมิต และเป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่ผมเข้าใกล้แทคยอนมากเกินไป
“ขอบคุณครับท่านอาจารย์”ผมพูดฮ่าๆ เพื่อบดบังอะไรบ้างอย่าง ใช่ ได้ผล เสียงหัวเราะของคนรอบข้างมันกลบเสียงหัวใจของผม ขอแค่เขาไม่ได้ยินก็พอ
“ดีมากๆๆ”เขาลูบผม ผมเบาๆ ให้ตายเถอะ อากาศมันร้อนเกินไปหรือไง ทำไมหน้าผมถึงได้ร้อนอย่างนี้ ทั้งที่นี้มันก็หน้าหนาว ก่อนที่อะไรมันจะเด่นชัดเกินไปกว่านี้ ผมปัดมือนั้นออกแล้วเดินตรงมายังห้องนั่งเล่น
ไม่มีใครสงสัยอะไร ก็ผมกับแทคมักจะเล่นกันแบบนี้เป็นประจำ
“เป็นอะไร ไม่สบายเหรอ”พี่แจบอมเดินมานั่งข้างผม พ่ชายคนนี้ทำให้ผมอบอุ่น ใช่ถึงแม้บ้างครั้งเขาจะทำตัว เอ่อ ปัญญาอ่อนไปบ้าง ปากจัดไปบ้าง แต่ทุกอยากก็แสดงออกมาด้วยความจริงใจ
“เปล่าครับ แค่รู้สึกปวดท้อง”ไม่ใช่ปวดครับ ผมแค่รู้สึกโหวงๆในน้องเวลาอยู่ใกล้ไอ้แมวแทคมันก็เท่านั้นเอง
อาการบ้าๆพวกนี้นี่มันอะไรกันเนี้ย
ถ้าไอแมวแทคมันเป็นผู้หญิง อาการที่เกิดกับผมมันอาจจะตอบง่ายขึ้น
นั้นคือ ผมกำลังชอบมันนั้นเอง โอ้ว เป็นไปไม่ได้ Impossible!
ผมสะบัดหัวไล่ความคิดทุเรศๆออกไป พี่แจบอมยิ้มกับท่าทางจัดความรู้สึกของตัวเองของผม
“ไงก็พักผ่อนเยอะๆนะ นายนี้มักทำตัวแปลกเสมอๆเลย”พี่แจบอมว่าแล้วเดินไป ไม่ทันที่ที่โซฟาที่ยุบตัวจะคลายตัวขึ้นมาแทตยอนก็โดดขึ้นมานั่งเบียดผมแทนพี่แจบอมทันที
“อะไรของนายออกไป ร้อน”ผมขยับตัวออกจากผม ใช้ตายเถอะ ขอเวลาแปปนึง กับตัวเองหน่อยได้ไหม
“พูดไรกับพี่แจบอมอ่ะ”แทคถามออกมา ไม่สนใจผมที่ขยับจนติดขอบโซฟา เขาก็ยังขยับตามจนผมหยุด
“ก็ไม่นิ แค่ถามฉันว่าไม่สบายเลย”ผมตอบมันออกไป น้ำเสียงแฝงคำงวยงง ทำไมเขาต้องสนใจ
“อ่า อิจฉาน่าจัง”แล้วแทคก็ยืดตัวไปพิงโซฟา
“อิจฉาฉัน?” ผมชี้มาที่ตัวเอง อิจฉากรูเพื่อ?
“ฉันมีความรับอย่างนึงจะมาบอกนาย และขอคำปรึกษาจากนาย”แทคยอนกลับมาเบียดผมอีกครั้ง คราวนี้ใกล้กว่าเดิมจนผมได้กลิ่นตัวของเขาอ่อนๆ ผมบ้าไปแล้วใช่ ก็ผมดันเผลอสูดกลิ่นนั้นเขาไปเต็มปอด โรคจิตอ่า
“อะไร”ผมถามออกไปอย่างขัดๆ ให้มันจบๆเร็วๆก่อนที่ผมจะหายใจไม่ออกได้เพราะกลั้นหายใจ ไม่อยากสูดดมมากๆ ไม่รู้เป็นอะไร ผมรู้สึกมึนๆ เคลิ้มๆยังไงก็ไม่รู้
“คือว่าฉันจะทำไงดีอะ.....”ลมหายใจอุ่นกำลังเป่ารดใบหูและต้นคอของผม ทั้งที่คนอื่นก็เคยใกล้ชิดอย่างนี้ แต่ทำไม เพราะอะไร ผมถึงได้รู้แปลกๆกับแทคยอนคนเดียว
“ฉันชอบ....พี่แจบอม”
ปึก!
ผมทิ้งรีโมททีวีลงกับพื้น เพียงวินาทีนั้นที่ผมได้ยินคำนั้น
เมื่อครู่ใจเต้นรั่วเร็ว แต่ตอนนี้มันกับเจ็บแปลบจนน้ำตาจะไหล
เมื่อครู่ผมหน้าร้อนผ่าวแต่ตอนนี้มันกับชาวาว
เมื่อครู่ผมหายใจติดขัดแต่ตอนนี้ผมกลับหายใจไม่ออก
เมื่อครู่ผมมีความสุขแต่ตอนนี้ผมเจ็บในอกซ้าย
อะไรกันนะ
ผมยิ้มให้เขา ถ้ามองดูดีๆจะรู้ได้เลยว่ามันฝืนชัดๆ
“จะ จริงเหรอ”สั่นไปไหมเสียง อย่าสั้นสิ ขอร้อง จะอะไรก็ได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้
“อื้อ ทำไงดีอ่ะ นายรู้คนเดียวนะเนี้ย”แล้วแทคก็ยืดตัวกลับไปเหมือนเดิม จะให้ผมพูดตอบเขาไปว่าอะไรหละ ผมคงบอกเขาได้เพียงอย่างเดียว
“ก็ไปบอกเขาสิ”ถูกแล้วนั่นเป็นสิ่งที่เพื่อนคนหนึ่งให้คำแนะนำไป ถูกแล้วใช่ไหม
“ว่าจะบอกเขาอยู่ แต่กลัวเขาไม่ชอบฉันจัง พอนายมาย้ำให้ฉันไปบอกไม่ลองก็ไม่รู้เนอะ คืนนี้ฉันบอกพี่เขา ขอบใจนะคุณ”แทคยอนยิ้มแล้วเดินหายเข้าไปในห้อง
ผมนึกโทษตัวเองก็ตอนนี้แหละ ทำไมถึงไม่ยอมพูดออกไปว่า
“ฉันก็ชอบนายเหมือนกัน”
…………………..
ผมมองออกไปนอกหน้าต่างยามค่ำคืน คืนนี้สวยมากอากาศก็กำลังดี อ่า ไปนั่งเล่นที่ระเบียงดีกว่า ว่าทันเท่าความคิดผมลุกขึ้นพร้อมหนังสือเล่มโปรดเพื่อไปอ่านเล่นที่ระเบียง ในเวลาที่เท้าของผมก้าวขึ้นมาถึงชั้นบนสุด ประตูที่ถูกเปิดค้างไว้ทำให้ผมเห็นถึงอย่างนี้อยู่ข้างหน้า
“พี่ครับ คบกับได้ไหม”เสียงนี้ทำไมผมจะจำไม่ได้หละ เสียงที่ค่อยช่วยผมมาตลอด ใบหน้าขาวออกสีแดงจางๆ ร่างที่เล็กกว่านั้นดูเข้ากับคนตัวสูงอย่าแทคยอนจริงๆ พี่แจบอมทำหน้าตกใจ
“ขอร้องหละ อย่าปฎิเสธผมเลย”แทคยอนทำหน้าจริงจังอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน พี่แจบอมเพียงพยักหน้ารับ แค่นั้นแหละแทคยอนก็ฉุดร่างที่เล็กกว่าเข้าอ้อมแขนทันที ถ้าเป็นผม ผมคงจะรับคบเหมือนกัน
อ่าทุเรศ นี่ผมกำลังยืนดูอะไรอยู่ แล้วทำไมผมต้องเอากลับมาเทียบกับตัวเอง อะไรทำไม เมื่อไรไม่รู้ที่อยู่ๆ น้ำใสก็ไหลออกมาจากตาของผม ผมร้องให้เหรอ ไม่เห็นจะรู้ตัวเลย แล้วร้องทำไม คงจะเจ็บมั้ง เจ็บที่อกด้านซ้าย
………………………….
ผมลืมตาหนักอึ้งของตัวเองขึ้นมาอย่างยากลำบาก ผมไม่รู้ว่าผมเดินออกมาจากประตูระเบียงตั้งแต่เมื่อไร รู้ตัวอีกที่ผมก็ทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วก็เอาแต่ร้องให้หน้าซุกหมอนจนหลับไป
“พี่คุณ ตาพี่”ชานซองทำหน้าตกใจมา ผมจับที่ขอบตาของตัวเอง ให้ตาย แค่จับยังรู้เลยว่ามันบวม
“คุณเป็นไร”แทคยอนทำหน้าจริงจังทั้งจับปลายคางของผมหันไปหาเขา เขาจับที่ขอบตาของผมเบาๆ ภาพเมื่อคืนยังคงเด่นชัด ก่อนที่น้ำตาจะให้อีกครั้ง ผมดึงมือของเขาออกแล้ว หันหลังเดินมานั่งที่โต๊ะอาหาร
“เมื่อคืนดูหนังเศร้าดึกอ่า ทั้งร้อง ทั้งนอนดึก มันเลยบวม”ตอบตัดบทไปแล้วยกนมของจุนโฮขึ้นมาดื่มหมดแก้ว จุนโฮอยากท้วงแต่ก็เท่านั้น มันลงไปในท้องผมหมดแล้ว รสชาติ ห่วย ไม่เห็นอร่อยเลย กินแล้วอยากร้องให้ อะไรเนี้ย ผมยื่นแก้วกลับให้จุนซูล้าง
“อ่า ทุกคนรู้ไหม พี่แจบอมเป็นแฟนกับพี่แทคยอนแล้ว”ชานซองประกาศลั่น ทุกคนยิ้มดีใจ ก็ทุกคนดูออกนิว่า แทคอ่ะรักพี่แจบอม และพี่แจบอมก็แอบมีใจให้ ดูง่ายจะตายคู่นี้ แสดงออกมาได้อย่างเด่นชัด แล้วผมหละ
“คุณ ทำอะไร น้ำยาล้างจานนะ”จุนซูเอามือผมออกจากตา เพราะอยู่ผมก็จุ่มมือลงในน้ำล้างจากแล้วมามาถูตาตัวเอง ก็มันกำลังจะไหลอะ น้ำตาผมกำลังจะไหล
ไม่อยากเห็น ไม่อยากรับฟังอะไรทั้งนั้น
“คุณ!”แทค ถึงจะปิดตาแต่ผมก็ได้ยินแล้วรู้ว่าเป็นใคร
“อูยอง พาพี่ขึ้นห้องที พี่มองทางไม่ค่อยเห็น”คว้ามือเรียกอูยอง
“ครับ”อูยองจับมือผมแล้วเดินไปส่งที่ห้อง
.....................
ผมเป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้หลังจากนั้น ผมก็เอาแต่หลบหน้าแทค ต้องทำตัวเหมือนเดิมสิ ด่าว่าตัวเองงี่เง่าตลอด
ตอนนี้พี่แจบอมไม่อยู่ไปอเมริกาได้ 2-3วันแล้วทั้งไม่ได้ติดต่อแทคเลย และดูท่าอีกหลายวันกว่าจะกลับมา นี้คงเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายสุดเพราะวันนี้ทั้งบ้านก็เหลือแค่ผมกับแทคยอนส่วนคนอื่นไปทำงานยังไม่กลับมาแถมกว่าจะกลับก็ต้องเช้าชัวร์
ผมนั่งเงียบดูโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่น อยู่ๆแทคยอนก็ลงมานั่งข้างผม ในมือถือเบียร์ไว้หนึ่งผมหันไปดูเขาแวบหนึ่ง ผมว่าเขาคงดื่มมาหลายกระป๋องแล้วด้วยก่อนจะมานั่งตรงนี้
ผมนั่งอยู่ครู่หนึ่งไม่ได้พูดอะไร อึดอัดเกินไป แต่เพราะนั้นผมทำตัวของผมเอง ผมไม่อยากที่จะนั่งอยู่อีกแล้ว ผมกำลังจะลุกขึ้น เสียงของแทคยอนก็ฉุดผมให้นั่งลงทีเดิม
“ทำไม คุณ นายเป็นอะไร”แทคยอนถามออกมา ในเสียงของเขาผมเดาไม่ออกว่ามันคืออะไร จริงจังหรือแค่เพ้อเพราะเมา
“เปล่า”ผมตอบออกไป
“นายหลบหน้าฉัน “เขาพูดแล้วจับแขนผมเห็นเชิงให้หันไปมองเขา แต่ผมก็ไม่ทำตาม
“ทำไม ฉันทำอะไรผิดเหรอ ฉันขอโทษ อย่าหลบได้ไหม ตอนที่พี่แจบอมอยู่ฉันยังพอทนได้ แต่ตอนนี้ฉันเหมือนขาดอ่ะ หายใจไม่ออก”เขาเอามือจับที่อกของตัวเอง บ้าจริง รู้ไหมว่าตอนนี้เขาทำสีหน้าเจ็บปวดออกมา แต่อยากให้นายรู้อย่าทำอย่างนั้น ฉันเจ็บกว่านายหลายเท่า
ผมคว้าเบียร์ในมือแทคที่เหลืออยู่เยอะพอควรมากินรวดเดียวหมด แทคมองผมอย่างงง ถ้าวันนี้ผมทำอะไรลงไป ขอให้โกหกผมด้วยว่าผมเมา
“ฉันเมาแล้ว”แล้วผมก็เอาผ้ามาผูกตาของแทคยอนเอาไว้ก่อนจะเคลื่อนตัวขึ้นไปนั่งอยู่บนตัวของเขา
“นิคคุณ”เขาเรียกผมเสียงเบา
ปิดตาเพื่อไม่เขาได้รู้ว่าผมกำลังร้องให้ แล้วผมควรจะทำไงนอกจากปิดหูของตัวเอง ไม่อยากได้ยินเสียงของเขาเลย
ผมโง่เกินไปให้ไหมที่รักคนนี้จนผมเรื่องทุเรศ จนเตลิด จนหยุดไม่อยู่ จนถึงตอนนี้ผมก็เลิกไม่ได้
ขอโทษทุกคน ผมจะถือว่าตัวของผมมันบ้าไปเอง
“ก็แค่สนุกนะ แก้เหงาไง ฉันก็เบื่ออยู่”ผมเสนอตัวเอง ผมคงไม่ทำอย่างนี้แน่นอน ถ้าเขาไม่ได้ทำหน้าต้องการผมขนาดนั้น ถึงเขาจะเมา ผมก็จะหลอกตัวเอง ว่าเขาต้องการผมจริงๆ
ผมปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามความรู้สึก ขึ้นมาบนห้องของแทคยอน ไร้ซึ่งสติ จนปลดปล่อย
เขานั่งลงที่ขอบเตียงราวกับคิดไม่ตกกับเรื่องที่เกิดขึ้นไปเมื่อรู้ ผมเดินไปใส่เสื้อผ้า แล้วกำลังจะเดินออกไป แต่เขากลับคว้าแขนของผมแล้วลากผมมายืนข้างเขา
เขายังคงนั่งอยู่บนเตียงส่วนตอนนี้ผมยืนอยู่ตรงหน้าเขา เขาโอบรวบเอวเข้าไปแล้วซบหน้าลงกับท้องผม
ผมกอดเขาตอบ
ผมโง่เองแหละครับ ผมยอมรับ โง่ที่ไปรักเขา จนเกิดเรื่องบ้าบอที่ไร้จุดสิ้นสุดอย่างนี้ ผมขุดหลุมฝังตัวเอง
ก็เพราะรัก..........แต่ผมก็ไม่เคยบอกเขา และไม่ได้อยากจะรั้งเขา แค่เขาต้องการผมอยู่ แค่นั้นก็พอแล้ว
ขอโทษทุกคน
ขอโทษพี่แจบอม
..................................................................................
จบแล้ว เห็นมีคนอยากรู้เบื้องหลัง อันเป็นอดีต อิอิ
เต็มที่เลยคร้า 555+ นี้ก็ปามา 6 ตอนแล้ว อ่า ไม่มีไรจะพูดนอกจาก
ขอบคุณที่ติดตาม และขอบคุณทุกคอมเม้น
ตอนนี้เหมือนจะแต่งบ่อยมากเลยอ่า ก็เห็นหลายคนชอบ เราก็อยากแต่ง
ไงก็ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ
ความคิดเห็น