คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter.5 120%
Chapter.5
แทคยอนยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง หายใจลึกระงับอารมณ์โกรธที่กำลังพุ่ง เดินขึ้นไปยังห้องนอนแต่ไม่ได้เข้าไปยังห้องตัวเอง ร่างสูงเปิดประตูเข้าไปในของของนิชคุณโดยไม่มีการเคาะขออนุญาต เพราะมันไม่ใช่สิ่งจำเป็นอะไร
เป็นขณะเดียวกับที่นิชคุณใส่กระดุมเสื้ออยู่ ร่างโปร่งหันหลังมาดูทางประตูเมื่อรู้สึกว่ามีคนเข้ามา
“แทคยอน”นิชคุณทักยิ้มร่าให้ไป วันนี้รู้สึกว่าอารมณ์ดีมาก รอยยิ้มที่ออกไปให้แทคยอน ทำให้ร่างสูงถึงกับสะอึก นั้นเป็นรอยยิ้มที่เขาไม่เคยเห็นเลย หมายความว่าอย่างไร
แต่ความโกรธ หึง หวง บดบังซึ่งทุกสิ่งทุกอย่าง
โกรธ ที่ไม่ใช่เขาที่ทำให้ร่างโปร่งยิ้มอย่างนี้
หึง ที่ร่างโปร่งไปใกล้ชิดกับคนอื่น
หวง กลัวว่าคนอื่นจะได้สัมผัสร่างที่นอกจากตัวเอง ยิ่งคิดก็ยิ่งคับแน่นใจอก
และทั้งหมด เขายอมรับเลยว่ามันเป็นเรื่องเห็นแก่ตัวมาก
ไม่รออะไร แทคยอนเดินไปคว้ามือของนิชคุณกระชากร่างโปร่งจนเซ แล้วโยนลงเตียงนุ่ม
“แทค ทำอะไร”ใบหน้าบูดเบี้ยวเจ็บข้อมืออย่างมากเพราะกำลังโดนร่างสูงบีบจนแน่นทั้ง2ข้าง แล้วกดลงจนมือกำลังจมหายลงไปในเตียงก็เป็นได้ มองร่างสูงขบกรามแข็งรู้ว่าโกรธแล้วเหตุผลหละ
“กับฉัน ไม่มีความสุขเหรอ”แทคยอนถามเสียงแข็ง จนนิชคุณขนลุกชัน ไม่เคยเห็นแทคยอนเป็นอย่างนี้มาก่อน แล้ว อะไรคือไม่มีความสุข ทุกคำพูดของแทคยอนไม่ได้ทำให้ร่างโปร่งได้คลายความสงสัยเลยสักนิด
“อะไร แทค ฉันเจ็บนะ ปล่อยสิ”นัยน์ตาใสเริ่มเอ่อคลอด้วยน้ำตา เจ็บราวข้อมือกับกระดูกกำลังจะแตก
ก๊อกๆๆๆ
“พี่คุณ เสร็จยังครับ”เสียงดังลอดออกมาจากด้านนอกของประตู เดาได้ไม่ยาก ก็อูยองนั้นเอง
“แทคปล่อย”เสียงของนิชคุณเบาลง ใบหน้าจากเจ็บปวดเสริมด้วยความหวาดหวั่น กลัวว่าอูยองจะรู้ว่าแทคยอนอยู่กับตน
“..............”ไม่มีการตอบจากแทคยอน ใบหน้าคมดูโกรธมากขึ้นยิ่งพอได้ยินเสียงของคนที่อยู่นอกประตู ปากหยักกดจูบบนซอกคอขาวทันที รุนแรง รวดเร็ว จนเกินตั้งตัว
“อ่ะ! ปล่อย แทค อย่า”ร่างโปร่งเริ่มดิ้น เพราะแทคยอนไม่ยอมปล่อย ทั้งรวบข้อมือขอตนไว้เพียงมือเดียว ทั้งอีกมือก็กำลังหายเข้าไปใต้สาบเสื้อ ไม่ ตอนนี้ไม่ได้ มันไม่สมควร
“แทค ปล่อยก่อน อูยองกำลังมา”นิชคุณพยายามเอียงตัวหลบสัมผัสร้อง แต่กลับเป็นการเปิดทางให้ร่างสูงสัมผัสได้มากขึ้น
แทคยอนสร้างรอยแดงทุกที่ที่ริมฝีปากลากผ่านคอขาว เด่นชัดทุกสัมผัส แต่ร่างโปร่งกับดิ้นให้หลุดจากการพันธนาการ
ก๊อกๆๆๆๆ
เสียงเคาะประตูดังอีกครั้ง ย้ำว่ามีคนรออยู่หลังบานประตูนั้น นิชคุณเม้มปากเน้น เมื่อสัมผัสจากแทคยอนเริ่มรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
“แทค ขอร้อง นายไม่อยากให้ใครรู้ไม่ใช่เหรอ ปล่อยก่อนเถอะ”เสียงนั้นพูดออกมาราวกับกำลังร้องให้อยู่ในใจ
“..............................”ไม่มีเสียงตอบจากแทคยอน
แทคยอนเลื่อนตัวขึ้นไปสบตากับนิชคุณ ความสับสนและหวาดกลัวบ่งออกออกมาจากนัยน์ตาใสอย่างเด่นชัดจนแทคยอนสัมผัสได้ เขาคลายมือออกจากการกอบกุม เคลื่อนตัวออกจากร่างโปร่ง นิชคุณรีบลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าให้เหมือนเดิม หลังมือปาดหยดน้ำตาที่กำลังไหลลงมาให้เหือดหายไป
ไม่หันไปมองร่างสูงแม้สักนิดเดียว ผิดกับร่างสูงที่จ้องมองทุกการกระทำของเขา นิชคุณรีบเดินไปเปิดประตูแล้วออกไปทันที เพื่อไม่ให้อูยองได้เห็นว่าเขาอยู่ในห้องกับใคร
“โธ่โว้ย!”สบทออกมา ก่อนจะขว้างหมอนนุ่มลงเตียง
อย่าทำให้ฉันโกรธไม่มากว่านี้ เพราะฉันกำลังจะควบคุมตัวเองไม่อยู่
............................
“ช้าจังเลย หลับรอผมรึเปล่า”อูยองถามพลางเดินตามร่างโปร่งที่รีบเดินนำเขาลงบันใดไป
“ฮ่าๆๆๆ นายรู้ได้ไง นายผิดนะ เพราะนายมากช้า”พยายามเค้นเสียงให้ใสเหมือนเดิม ทั้งที่หัวใจยังคงเต้นแรงรั่ว อยู่กลัวว่าอูยองจะรู้ กลัวการกระทำของแทคยอน กลัวไปทุกสิ่งทุกอย่าง
แต่ถึงจะเค้นเสียงใสยังไงอูยองก็จับได้อยู่ดีถึงความผิดปรกติ อูยองรีบเดินไปให้ทันนิชคุณ เดินไปดักหน้านิชคุณไว้ให้หยุดคุยกันเสียก่อน
“พี่เป็นอะไรเปล่า”ว่าพรางกำลังเอื้อมมือไปจับแก้มใส ที่ยังคงแดงระเรื่อทั้งชุ่มเหงื่อน้อยๆ นิชคุณเบี่ยงหลบ ทั้งกระชับคอเสื้อให้สูงขึ้น กลัวอูยองจากเห็นรอยสีแดงจางๆ
“ทำไม ทำไมนายถึงมาช้า”พูดออกไป ถ้าอูยองมาเร็วกว่านี้คงจะดี คงไม่ต้องเจอสีหน้าอย่างนั้นของแทคยอน มันน่ากลัวเพียงแค่คิดตัวเขาก็เริ่มสั่น เจ็บร้าวที่ข้อมืออย่ารุนแรง
อูยองมองข้อมือของนิชคุณ รอยแดงช้ำจนเกือบม่วงนั้นทำเอาเขาเกือบหยุดหายใจ คว้านิชคุณเขามากอด
“อ่า อย่าโกรธน่าขอโทษครับที่ผมมาช้า ผมสัญญาว่าผมจะไม่มาช้าอีกแล้ว”
และสัญญาว่าจะไม่ทำให้พี่เจ็บปวด และหวาดกลัวด้วย
“เป็นไรไปอูยอง พอเลยๆ ไปดูหนังเหอะ รอนายแค่นี้รอได้”ว่าแล้วก็ผลักออกจากกอดของอูยอง ขยี้หัวทุยของอูยองแล้วเดินนำไปนั่งรอดูหนังที่โซฟา
อูยองเดินไปเอากล่องยาในห้องครัว แล้วเดินกลับมานั่งข้างๆนิชคุณ หลังจากที่เปิดหนังเสร็จ ดึงมือของนิชคุณมาทำแผลที่ข้อมือ นิชคุณกำลังจะดึงกลับ ไม่อยากให้อูยองถามถึงที่มา แต่คำพูดของอูยองก็ทำให้เขาสบายใจขึ้นมานิดหน่อย
“ผมบอกพี่แล้ว ตีหัวตุ๋นเบาๆก็ได้ ค้อนมันหนัก ดูสิช้ำเลย”ว่าพรางลงน้ำยาแล้วนวดเบาๆที่ข้อมือ แกล้งโง่เพื่อไม่ให้นิชคุณคิดมาก
“เจ็บ เบาๆหน่อยสิ ก็อยากเล่นอ่า เอาให้มันไปเลย ฮ่าฮ่า”พูดเพียงแค่นั้นแล้วปล่อยให้รุ่นน้องนวดต่อไป ทั้งหันไปดูหนังที่เช่ามา
เวลาเริ่มดึกขึ้นไปเรื่อยๆ ทั้งเหนื่อยจากการเที่ยวเล่น นิชคุณก็หลับไปโดยไม่รู้ตัวทั้งที่หนังยังไม่จบ ไหล่กว้างของอูยองเป็นหมอนอย่างดี
“พี่คุณ”อูยองหันไปมอง เขย่าร่างโปร่งจนสั่นน้อย นิชคุณปัดมือของอูยองออกด้วยความรำคานแล้วหลับต่อ
“ขี้เซาจัง”ว่าแล้วหัวเราะเบาๆ ไม่รู้ว่ารักคนนี้ได้อย่างไรรู้เพียงว่ารักไปแล้ว กดจมูกลงบนกลุ่มผมนุ่ม สูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นรอยแดงจางๆตรงซอกคอขาว
อย่างนี้นี่เอง นั้นสิทำไมถึงได้กระชับปกคอเสื้อตลอดเวลา อูยองถูตรงรอยแดงเบาๆ ราวกับอยากให้มันสลายและหายไป อย่าได้เป็นรอยย้ำเตือนให้ร่างโปร่งได้เจ็บปวดเลย
“ทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ”พูดเบาทั้งเผลอเพิ่มแรงถูก จนร่างโปร่งนิ่วหน้าเจ็บ
“มากกว่านี้ก็ทำ”เสียงทุ้มดังขึ้นในความมืด อูยองเพ่งตามองอยู่ครู่หนึ่งและก็เป็นคนที่เขาคิด
“หึ! ว่าแล้ว ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ ต้องการให้คนอื่นเขารู้เหรอ”อูยองพูดเสียงเบา แต่หนักแน่นทุกคำพูด
“ดี จะได้รู้ไงว่าเขาเป็นของฉัน”ว่าแล้วก็เดินออกมาจากมุมมืด พรางเดินมาหาร่างโปร่งแล้วอุ้มร่างนั้นขึ้นมาให้อยู่ในอ้อมแขน อยากห้าม รั้ง ดึง ฉุด แต่ไม่อยากให้ร่างโปร่งตื่น จึงได้ปล่อยนิชคุณให้ไปอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง แต่ก่อนที่จะปล่อยให้แทคยอนได้เดินหายไป
“เป็นของพี่อย่างนั้นเหรอ”พูดเค้นราวเสียงเย้ยหยัน หัวเราะในคำที่ว่าร่างโปร่งเป็นของเขา
“ใช่”แทคยอนหันมาตอบอย่างหนักแน่น
“แล้วเป็นของพี่ในฐานะอะไรหละ ของเล่นแก้เหงาเหรอ ถ้าเห็นว่าพี่คุณมีค่าแค่นั้นก็ปล่อยเขาไปซ่ะ อย่าเห็นแกตัวเลย พี่คุณไม่คู่ควรกับพี่หรอก”อูยองว่าพรางจ้องเขม่งไม่วางตา
“หึ! ฉันจะเห็นเขาไปของเล่นแก้เหงาหรืออะไร มันก็เรื่องของฉัน เห็นแกตัวเหรอ ยอมรับว่ะ ก็นิคคุณออกจากเร้าใจขนาดนี้ ใครจะปล่อยได้”ตอบไปอย่างไม่ยอมแพ้เหมือนกัน แล้วเดินพาร่างโปร่งที่ยังคงหลับสนิทจากความเหนื่อยล้าขึ้นห้องไป
อูยองมองอย่างแค้นเคืองจนเสียงปิดประตูดังขึ้นในความเงียบ คำพูดของแทคยอนเล่นจนเขากำหมัดแน่น หายใจไม่ทั่วท้อง ถ้าเขาเป็นคนหุนหันพันแล่นเขาคงตรงไปเอามีดมากะซวกอกแกร่งของแทคยอนแล้วแหวกออกมาดูแล้วว่าหัวใจของร่างสูงนั้นทำด้วยอะไร
“แล้วผมจะทำให้พี่รู้ว่าความเจ็บปวดมันเป็นอย่างไร ผมสัญญา พี่แทคยอน”
....................................................................
แทคยอนวางนิชคุณไว้บนเตียง ทั้งห่มผ้าห่มให้ นั่งมองร่างโปร่งที่ยามหลับโดยไม่ทำอะไร กำลังคิดบางอย่างอยู่
“ฉันไม่ยอมยกนายให้ใครเป็นอันขาด ถึงจะว่าฉันเลวก็ยอม”ทั้งที่บอกไม่ได้ว่ารักหรือหลงแต่กลับจองจำร่างโปร่งไว้แต่เพียงผู้เดียว
.....................................................
“ตื่นได้แล้วชานซอง นายมีงานนะ”จุนซูเดินเข้าห้องของชานซองไป เขาทั้งแต่งตัวและอาบน้ำแล้วต่างจากอีกคนที่ยังคงนอนหลับอยู่ใต้ผ้าห่ม หนานุ่ม เสียงรบกวนจากจุนซูทำให้มักเน่ดึงผ้าขึ้นมาคลุมทั้งตัว เพื่อบังกั้นสิ่งกวนใจ
“บอกให้ตื่นไง ชายซอง นายโตแล้วนะ มีความรับผิดชอบสิ”จุนซูก็ไม่ยอมแพ้ กระชากผ้าห่มออกจากร่างใหญ่นั้น แล้วเขย่าแรงๆจนร่างของชานซองสั่นคลอน
“อื้อ พี่จุนซูผมจะนอน”พูดออกมาราวกับเด็กโดนขัดใจ ทั้งจับข้อมือทั้ง2ข้างของผู้ที่กำลังเขย่าไว้
“นอนไม่ได้แล้ว บอกแล้วไงว่าเช้านี้เรามีงาน ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้”ว่าพรางลุกขึ้นจากเตียง เพราะชานซองจับมือจุนซูแน่น นั้นทำให้เป็นว่าจุนซูกำลังฉุดชานซองให้ลุกขึ้นด้วย แต่แทนที่ชานซองจะลุกตาม มักเน่น้อยกลับปล่อยมือในขณะที่จุนซูยังไม่ทันได้ตั้งหลักยืนอย่างมั่นลง
“เฮ้ย!”ร่วงลงไปสู่อกแกร่งของน้องเล็ก พร้อมทั้งแขนแกร่งของน้องเล็กโอบรอบเอวของเขาไว้ แล้วพลิกตัวมาด้านข้าง รั้งร่างเล็กกว่าเข้ามาหาตัวแล้วกอดแน่น
“ชานซองปล่อย”ในใจเริ่มสั่นไหว ยิ่งเมื่อชานซองกอดแน่นขึ้น เขายิ่งหายใจไม่ออก ไม่ได้อึดอัดแต่ตื่นเต้น
ชานซองแอบลืมตาขึ้นมาดูคนในอ้อมกอด ใบหน้าที่ไม่ได้สวยแต่กลับดูดึงดูดอีกทั้งเป็นสีแดงระเรื่อ ยิ่งดูหน้าหยอกล้อ จมูกโด่งแกล้งคลอเคลียแถวแก้มใส ทั้งทำเสียงสูดหายใจดังๆ ดอมดมกลิ่นหอมหวานๆ
“พี่หอมจัง”แกล้งพูดขึ้น แล้วหลับตาลงทันทีที่จุนซูเงยหน้าขึ้นมาดูว่า ชานซองตื่นอยู่เปล่า
“อ่า นายละเมอเหรอ ตื่นๆ ปล่อยด้วย”จุนซูดิ้นไปมาให้หลุดจากอ้อมแขนแกร่ง แต่ชานซองกลับรวบร่างนั้นเข้าไปแนบแน่นอีก จนต้นขาของจุนซูที่ดิ้นไปมากำลังถูไถ่อยู่ตรงส่วนไวสัมผัสของเขา
“อื้อ เฮ้ย! พี่ หยุด”ได้สติขึ้น หลังจากที่เกือบจะครางเคลิ้ม จุนซูหยุดนิ่งก่อนที่ชานซองจะบอกด้วยซ้ำก็เพราะเสียงครางอื้อ ทั้งความแข็งขืนที่เขาสัมผัสได้ ชานซองเบิกตาโพลง ลุกขึ้นนั่ง สะบัดศีรษะ 2-3 ที
“ผมจะไปอาบน้ำ พี่ลงไปรอข้างล่างเดี๋ยวผมตามไป”ว่าแล้วก็ดีดตัวขึ้นจากเตียง ทั้งฉุดจุนซูให้ลุกขึ้นแล้วพาไปส่งหน้าประตูห้อง พร้อมกับปิดประตูลงทันที
“บ้าที่สุด”ว่าพรางเอาหลังพิงประตูห้องแล้วก้มลงมองส่วนไวสัมผัสของตัวเอง ที่แข็งจนตั้งชันขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด งง ที่เกิดอารมณ์ต่อพี่ชายในวงของตัวเอง และดูท่าจะไม่มีทางสงบได้ถ้าไม่ได้ปลดปล่อย
ว่าแล้วก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที
จุนซูเหรอ ยังคงยืนอยู่ที่เดิม หน้าประตูเหมือนเดิน นิ่งสนิท ไม่ไหวติง ราวกับรูปปั้นหินก็มิปาน หัวใจเต้นแรงราวกับจะระเบิดออกมาจากอก ยิ่งเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ใบหน้าใสก็แดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“พี่จุนซู”
“ห๊ะ!”ร่างทั้งร่างสะดุ้งราวเห็นผี เพียงแค่เสียงของจุนโฮที่เรียก
“เป็นอะไร ชานซองตื่นยัง”จุนโฮถาม พร้อมกับกำลังจะเปิดประตูเข้าไปปลุกชานซอง
“ชะ ชานซองตื้นแล้ว อาบน้ำอยู่ ไปรอข้างล่างกันเถอะ”แล้วก็ลากจุนโฮลงมาข้างล่างทันที จุนโฮก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร เพียงแค่เสียดายที่ตนเองไม่ได้มาปลุกชานซองก็เท่านั้นเอง
........................
ร่างสูงเดินออกมาจากห้องของตัวเอง เมื่อคืนกว่าจะข่มอารมณ์ให้หลับได้ก็ต้องกลับมานั่งที่ห้องอีกเป็นชั่วโมง แทคยอนหยุดอยู่ตรงหน้าประตูของนิชคุณ เปิดเข้าไป นึกว่าร่างโปร่งยังคงนอนอยู่บนเตียง แต่ผิดคาด เตียงว่างเปล่า นั้นก็ไม่จำเป็นที่เขาจะอยู่ในห้องนี้
แทคยอนเดินลงมาข้างล่าง กลิ่นหอมจากห้องครัวโชยขึ้นมา จนเขาต้องเดินตามไปดู นิชคุณนั่งอยู่บนโต๊ะอาหารโดยที่อูยองกำลังทอดเบคอนด้วยท่าทางเกๆกังๆอยู่ แทคยอนมองนิชคุณกำลังหัวเราะกับท่าทางของอูยอง หน้าอกก็รู้สึกคับแน่นขึ้นมาอีกครั้ง และถ้าเขายังรู้สึกอย่างนี้อีก เขาอาจจะระเบิดออกมาด้วยการทำอะไรบ้างอยางที่อาจจะไม่ดีต่อใครหลายๆคน
“อ้าว พี่แทคไม่เข้าไปกินอะไรหละ”จุนโฮถามก่อนที่จะเดินผ่านร่างสูงเข้าไปในห้องห้องครัว แต่ก็ไม่วายหันมายิ้มตาหยีให้แล้วกวักมือเรียกร่างที่ยังคงยืนอยู่ทางเข้าครัว
แล้วแทคยอนก็เดินตามมานั่งเหมือนเดิม ข้างนิชคุณ นิชคุณหันมาหาผู้ที่นั่งข้างๆ สายตาดูหวาดๆกลัวว่าจะต้องเจอสีหน้าที่น่ากลัวของแทคยอนอีก แต่เขากลับไม่เห็นเพราะแทคยอนไม่แม้แต่จะมองหน้าเขาเลย รู้ว่าทำไมแทคยอนถึงไม่มองหน้าเขา ถ้าอยู่รวมกับคนอื่น เขาก็มักจะเป็นอย่างนี้ ไม่มีร่างโปร่งในสายตา
ใจนึงก็โล่งอกที่ไม่ต้องอึดอัดและหวาดหวั่น แต่อีกใจกลับแปลบขึ้นมาจนต้องเม้มปากเน้นเมื่อนึกถึงเหตุผลที่ร่างสูงไม่มองหน้าเขาขึ้นมาได้
“เสร็จแล้วครับ”ว่าแล้วไข่ดาวและเบคอนร้อนๆ ทั้งไหม้ๆ และเกรียมๆก็เสริฟอยู่ตรงหน้าของนิชคุณ เสี่ยวหนึ่งหันไปมองนิชคุณ อีกแล้ว รอยยิ้มนั้น ยิ่งเห็นทำไมเขารู้ยิ่งโกรธมากขึ้น อยากดึงตัวของร่างโปร่งเข้ามาข้างกาย แล้วบอกว่า นายต้องยิ้มให้ฉันเพียงคนเดียว ถ้าเป็นอย่างนั้นมันคงจะนิทานไปมากเลย
“นิคคุณกินเร็ว ฉันไปรอนายที่รถ”ก่อนที่จะควบคุมตัวเองไม่อยู่ เขาเลือกที่จะออกมาจากตรงนั้น ทั้งๆที่ยังไม่ได้กินอะไรเลยสักคำ ถึงแม้จุนซูจะเอาอาหารส่วนของเขามาวางตรงหน้า ทั้งร้องท้วงว่าไม่กินอะไรก่อนเหรอ แต่ถ้าเขายังนั่งอยู่ตรงนี้ เขาอาจจะทำอะไรโง่ๆลงไปก็
ก็แค่บอกออกไปว่า นิชคุณนายเป็นของฉัน นั้นเป็นเรื่องโง่เหรอที่จะบอก
และคำตอบก็คือใช่ เพราะคนอย่างเขา คนที่มีตัวจริงที่คนทั้งวงรู้เห็นอยู่ข้างกายแล้ว ถ้าทำอย่างนั้นไปมันก็คงเรียกว่าโง่มาก
แต่สุดท้ายเขาเลือกที่จะเลวแทนโง่ เพราะยังไงซ่ะ เขาก็ไม่มีทางยกร่างโปร่งให้ใครเป็นอันขาด ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม
ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งในรถใหญ่
หลายครั้งที่รู้ว่าตัวเอง
นิสัยไม่ดี เห็นแก่ตัว ทำไมจะไม่รู้ว่าตังเองเลวแค่ไหน ง่ายนิดเดียว ทุกอย่างก็มันจบลงง่ายจะตาย ถ้าแค่เขาสามารถที่จะ ห้ามใจได้
และนั้นแหละคือสิ่งที่ทำให้เขาไม่สามารถเลิก นิสัยไม่ดี เห็นแกตัว และเลวๆได้ ก็เพราะเขาไม่สามารถห้ามใจได้
“มันยากเกินไป”บ่นออกมาเบาๆ ใครบอกว่าแทคยอนไม่รู้ว่าร่างโปร่งเจ็บปวดแค่ไหน ใครบอกว่าแทคยอนไม่กลัวแจบอมเจ็บปวดด้วยถ้าหากรู้เรื่องเลวๆของตัวเอง แต่เขาเลือกที่จะมองข้าม
มองข้ามทุกสิ่งทุกอย่าง เพียงแค่คำว่า ‘ห้ามใจไม่ได้’
รถกำลังเคลื่อนตัวออกไปเมื่อนิชคุณขึ้นรถมาได้
“ขอโทษที่ทำให้รอ”นิชคุณหันไปบอกแทคยอนที่เอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง เขาเลือกที่จะเว้นช่องว่างระหว่างเขากับแทคยอนโดยเว้นตรงกลางเอาไว้
“ทำไมถึงไม่มานั่งข้างฉัน”เสียงทุ่มแกมขู่ นิชคุณสะดุ้งนิด พร้อมกับขยับไปนั่งตรงกลางที่ว่างโดยไม่พูดอะไร
“กลัวฉันเหรอ”ถามออกไปพร้อมกับหันไปหานิชคุณ ตาคมเหลือบเห็นสิ่งที่ก่อความเจ็บให้แก่ร่างโปร่ง ข้อมือที่แดง เริ่มม่วงทั้งบวมนิดๆ นั้นเป็นสิ่งที่เขาทำ
แทคยอนดึงมือของนิชคุณเขาหา นิชคุณทำหน้าเจ็บนิดๆ แต่ก็ไม่ได้โวยวายอะไร ทั้งพยายามดึงมือกลับ
“ฉันตีตัวตุ๋นแรงไปเลยช้ำอะ”พูดตามที่ฟังจากอูยองมา โกหกออกไปก็เท่านั้น
“โกหก ฉัน.......เจ็บบ้างก็ดี จะได้รู้บ้างว่าอะไรควรอะไรไม่ควร อย่าทำให้ฉันโกรธ”กับแค่คำว่าฉันขอโทษมันพูดอยากเกินไปใช่ไหม สำหรับแทคยอน ถึงต้องเลือกคำพูดที่แงใจออกไปแทน
จะทำดีด้วย อ่อนโยนด้วย จนสุดท้ายนิชคุณรักเขาแต่เขากลับไม่สามารถรักตอบได้ ร่างโปร่งก็เจ็บปวด
จะทำตัวโหดร้ายใส่ จนนิชคุณหวาดกลัว ทั้งเจ็บกาย นั้นก็ทำให้ร่างโปร่งเจ็บปวด
ไม่ว่าอย่างไร มันก็เจ็บทุกทาง แล้วทางไหนเจ็บน้อยที่สุด เขาเลือกที่จะทำ ในเมื่อไม่สามารถห้ามใจได้
นิสัยไม่ดีอีกแล้ว หึหึ อยากจะหัวเราะตัวเองที่มักทำเรื่องบ้าๆอย่างนี้
นิชคุณพยักหน้ารับทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองทำอะไรลงไป เพื่อคลายความสงสัยเขาเลือกที่จะถามออกไปทั้งที่หวาดๆอยู่
“แล้วอะ อะไรที่ทำให้นายโกรธ”
“รอยยิ้ม”คำตอบไม่ได้ช่วยอะไรนิชคุณเลย แต่ก่อนที่จะถามต่อโทรศัพท์ของแทคยอนก็ดังขึ้น
แทคยอนใส่หูฟังบลูทูธไว้แล้วรับสาย
“ครับ แจบอม”
“อ่ะ!”แทคยอนนวดเบาๆที่ข้อมือของนิชคุณ ทั้งเอายาแก้เมื่อย ฟกช้ำ ที่พวกเขามักเก็บไว้ในรถเวลาเล่นคอนเสร็จก็จะเอามานวดกันเวลาใครเจ็บตรงไหน จากเบาะรถออกมา
“มาถึงแล้วเหรอ”แล้วก็พูดโทรศัพท์ไปด้วย
“แทค พอเถอะ เจ็บ”นิชคุณทำสีหน้าเจ็บปวดออกมาอย่างเห็นได้ชัด แต่กลับพูดเสียงเบาที่สุด ไม่อยากให้แจบอมได้ยินจนถึงต้องตั้งคำถาม แทคยอนไม่ปล่อยทั้งยังนวลไปเรื่อยๆ
“อื้อ กำลังรออูยองไปรับเหรอ”
“โอ้ย!”นิชคุณร้องเสียงหลงแล้วรีบเอามืออีกข้างมาปิดปากตัวเองทันทีที่แทคยอนเผลอบีบเขาแรงไปเพราะได้ยินชื่อของอูยอง แทคยอนจึงเบามือลง
“ครับ แล้วผมจะรอนะ บาย” วางสายไป แล้วหันไปดูหน้าของนิชคุณ
“ฉันโกรธ แค่ได้ยินก็โกรธ อย่าทำให้ฉันโกรธ”นิชคุณเม้มปากเน้น คิดว่าถ้าแทคยอนได้ยินเสียเขาร้องจะโกรธเลยไม่แม้แต่จะปริปากบอกว่าเจ็บอีกแม้แต่คำเดียว
...........................
หนุ่มผิวขาว ทั้งเสื้อที่ใส่ก็ขาว หมวกใบโปรดก็สีขาว นั้นเป็นที่สะดุดตาของทั้งหญิงชายมาก แต่แว่นสีดำอันใหญ่ที่เขาใส่ก็พอจะบดบังไม่ให้ใครรู้ว่าเขาเป็นใครได้ เพราะถึงแม้จะมีคนสงสัยแต่น้อยคนที่จะกล้าเข้ามาทักถาม ว่าเขาคือ ปาร์ค แจบอมหรือเปล่า
เขาสูดเอาอากาศโซลเข้าเต็มปอด กระโดดเบาๆที่ได้กลับมาเหยียบที่นี้อีกครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่าที่เขาเหยียบนั้นคือแผ่นดินของโซลจริงๆ คิดถึงเกินบรรยาย แต่เหนือสิ่งอื่นใด สิ่งที่เขาคิดถึงกว่าคือพวกน้องๆในวงทั้งหลาย ทั้งคนที่เขารักที่ สุดอย่าง อ๊ค แทคยอน
เขาเลิกทำตัวให้เป็นจุดสนใจมากขึ้นโดยการนั่งลงกับที่ ใส่หูฟังเพลง นั่งฮัมเพลงรอคนที่กำลังจะมารับเขา หลังจากที่โทรหาคนรักเสร็จ
“อ่ะ อูยอง”ตาใสภายใต้เลนแว่นสีชา มองเห็นชายร่างสูงกว่าเขากำลังยืนมองซ้ายมองขวา เสื้อโค๊ทสีน้ำตาลเข้ม กางเกงยืนสีซีดๆ ทั้งแว่นสีกาแฟที่อูยองใส่ ถึงพรางตัวยังไงเขาก็จำได้อยู่แล้วว่านั้นคือใคร
“อูยอง ทางนี้”ตะโกนออกไปโดยไม่สนใจใคร ทั้งลากกระเป๋าของตัวเองแล้วรีบวิ่งเข้าไปหาอูยองทันที
“พี่แจบอม ระวัง”
ปึก!
“โอ้ย! เจ็บๆๆๆๆๆ”ร่างเล็กถูหน้าผากของตัวเองไปมา พร้อมกับลุกขึ้นช้าๆ เขาชนเขากับกระจกใสอย่างจัง ก็นึกว่ามันเป็นทางโล่งอ่า
“พี่ไม่ดูอะไรเลยเหรอ นี้มันกระจกนะ”อูยองเดินอ้อมเข้าประตูด้านข้างไป เดินไปหยิบกระเป๋าของแจบอมไว้แล้วจับแขนของแจบอม เดินไปด้วยกันช้าๆ
“ก็มันใสอ่า ไม่เห็นนิ อีกอย่างนายก็ผิด”พอนั่งในรถได้แจบอมก็คาดโทษร่างใหญ่ทันที
“ผมผิดเหรอ”อูยองชี้ที่ตัวเอง
“ใช่ ก็ฉันคิดถึงนายอ่า พอเห็นนายฉันเลยวิ่งมาทันที นายผิด”พูดออกไป ทำเอาอูยองหัวเราะใหญ่ แล้วกลับมาทำสีหน้าเครียดอีกครั้ง ทั้งที่ขับรถอยู่ จนแจบอมจับได้เพราะอยู่ๆอูยองก็เงียบไปเลย
“เป็นไร มารับพี่มันลำบากใช่ไหม จอดเถอะ เดี๋ยวพี่ขับเองนายจะได้สบาย”อูยองหันมามองหลังจากที่แจบอมพูดจบแล้วหันไปสนใจถนนอีกครั้ง
“พี่ขับรถเป็นเหรอ”ถามออกไป
“ไม่เป็น”ตอบออกไปอย่างไม่ต้องคิด
“แล้วพี่จะขับให้ผมนั่งทำไมเนี้ย”เป็นอีกครั้งที่อูยองยิ้มขึ้นมาเสียเฉยๆ
“ไม่รู้ อยากทำเผื่อนายจะอารมณ์ดีขึ้น”พูดออกไป แล้วยืนกล่องไม้บางอย่างให้
“อะไร”อูยองมองแต่ไม่ถนัดนัก เพราะเขาต้องมองถนนไปด้วย ถึงอย่างนั้นก็พออ่านข้อความเกาหลีแปลกๆของแจบอมบนกล่องไม้นั้นได้
‘ของฝาก น้องรัก จาง อูยอง หน้าอูมมมมมมม ’
อูยองส่ายหน้าช้าๆ ทั้งยิ้มนิด
“นั้นแหละน้องฉัน ยิ้มเยอะๆนะ”ว่าแล้วก็หยิกแก้มของอูยองเบาๆ อย่างหมั่นเขี้ยว
“ส่วนอันนี้ของ ชานซอง จุนซู นิชคุณ จุนโฮ โอ๊ะ อันนี้แทคยอน ฮ่าฮ่า ของลุงผัก กับ2AMด้วย ”แจบอมเอาของฝากขอคนอื่นๆมาดูอย่างอารมณ์ดี
“ถ้าเมื่อกี่ที่ผมเงียบไป นั้นผมกำลังคิดจะทำร้ายพี่อยู่หละ”อยู่ๆอูยองก็ถามขึ้นมาแปลกๆ แจบอมหันไปมองแบบงง แต่ก็ตอบ คำตอบนั้นทำให้อูยองถึงกับคิดหนัก
“นายนี้บ้าไหม คิดอะไรไร้สาระ พี่ไม่เชื่อหรอกว่านายจะคิดอะไรแบบนั้น แต่ถ้านายทำร้ายพี่เหรอ อื้อ อาจจะโกรธนะ แต่ไม่เกลียดก็นายน้องของพี่นิ”
สุดท้าย
แล้วเขาจะทำอะไรกับคนนี้ได้ คนที่ไม่มีอะไรผิดเลย จะทำร้ายแจบอมได้อย่างไร................
..............................................
มาต่อแล้ว
กะว่าจะต่อ 20%แต่ท่าดูมันจะเยอะเกินเลยเป็น 120%ไปซ่ะเล้ว
เเล้วก็ได้เห็นอีกด้านหนึ่งของเเทคยอน ท่ไม่ค่อยมีคนลูก ไม่ใช่ว่าจบเรื่องเเบบนี้ไม่ได้
เเต่มันอยู่ที่คำว่าห้ามใจ คนเรามักจะมีทางเลือกเเต่สำหรับทางเลือกของเเทคยอน เฮ้อ มันก็ทำให้เเต่ละคนเจ็บทุกทาง งั้นมันก็ผิดตั้งเเต่เเรกเเล้วอ่าสิ
อูยองก็ด้วยใครจะไปทำลงอ่ะ เนอะ
ขอบคุณทุกกำลังใจที่มีให้นะคะ
ดีใจที่ยังอยู่ข้างๆเสมอ
พวกคุณคือคนที่จนทำให้เร่องนี้มีตอนจบ
ขอบคุณคะ
อิอิ แจบอมกลับมาแล้วนะคะ ใครคิดถึงแจบอมเม้นด้วยนะอิอิ
ความคิดเห็น