คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter.4 (แก้ไข)
Chapter.4
ในที่สุดฝนก็หยุดตก แต่ท้องฟ้าก็ยังไม่โปร่งใสเท่าไรนัก ในความเงียบยังได้ยินเสียงน้ำที่หยดย้อยจากปลายหลังคาลงพื้นเป็นระยะๆ ฟ้าที่ครึมฝนไม่อาจที่จะทำให้คาดเดาได้ว่ายามนี้เป็นตีเท่าไรแล้วกันแน่
ร่างโปร่งคลายแขนใหญ่ที่โอบเขาไว้เบาๆ ไม่อยากให้ร่างสูงที่นอนหลับสนิทอยู่ตื้นในตอนนี้ นั่งลงขอบเตียงสะบัดศีรษะขับไล่ความงัวเงียจากการตื้น คว้าโทรศัพท์บนโต๊ะข้างหัวเตียงมาเพื่อดูเวลา
15 สาย ไม่ได้รับ เจย์ (ที่รัก)
นั้นไม่ใช่โทรศัพท์เขาแต่เป็นโทรศัพท์ของคนที่นอนอยู่ เมื่อเห็นเบอร์ที่ไม่ได้รับก็รู้สึกแปลบขึ้นมาในอก เจย์(ที่รัก) นั้นก็เป็นแค่ส่วนหนึ่งที่ทำให้นิชคุณหายใจขัด ความรู้สึกผิดต่อพี่น้องร่วมวงมากกว่าที่ทำให้เขาแน่นหน้าอก
“ขอโทษนะครับ”บอกเจ้าของเบอร์ไป ใบหน้าใสหันกลับไปมองผู้ที่นอนหลับอยู่ ผู้ที่เขายอมทำผิดต่อศีลธรรม ก็เพียงแค่ได้อยู่ข้างๆเขา ขอโทษที่ไม่อาจจะห้ามใจได้ นิชคุณดูเวลานี่ก็เข้าไป ทุ่มกว่าแล้ว เขาวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม เดินเข้าไปอาบน้ำแล้วก็แต่งตัว เดินออกไปจากห้องโดยไม่คิดปลุกแทคยอนเลย
ร่างโปร่งเดินลงบันใดไปยังห้องนั่งเล่น ในยามนี้ดูเงียบลงไปมาก ถึงแม้สมาชิกยังคงนั่งอยู่ไงห้อง ก็ไม่ให้เงียบได้ไง จุนซูหลับบนโซฟาเดี่ยว ชานซองก็นิ่งสนิทบนตักนุ่มของจุนโฮที่เอาแต่ฟังเพลงจากmp3และเล่นเกมในโทรศัพท์มือถืออยู่ ดูท่าจะมีความสุข แต่คงไม่ใช่เพราะเพลงและเกมหรอก ก็เจ้าตัวมักจากแอบเหลือบก้มลงไปมองคนบนตักเป็นระยะๆ จนแพ้เกมไปหลายครั้ง เริ่มใหม่ไปหลายรอบ
จุนโฮเงยหน้าขึ้นมายิ้มทักแล้วกลับไปสนใจคนหนุนตักต่อ?
มีเพียงอูยองจนเดียวที่ดูโทรทัศน์อยู่ แต่นัยน์ตากลับดูเหม่อลอยราวกับคิดอะไรไม่จบ นิชคุณเดินไปนั่งข้างผู้ที่ดูมีสติที่สุดในตอนนี้ แต่ร่างใหญ่ก็ดูเหมือนยังไม่รับรู้การมาของนิชคุณ
“หลับในรึเปล่าว่ะ”นิชคุณพูดเบาๆ พร้อมทั้งยกมือปัดๆไปด้านหน้าของอูยอง ยังไม่มีกริยาตอบรับจากอูยอง นิชคุณยิ้มขำที่รุ่นน้องทำตัวราวกับหุ่นขี้ผึ้ง หดตัวกลับมาด้านข้างเหมือนเดิม แล้วพิงหลังลงไป แต่ไม่ได้พิงไปที่โซฟา เขากลับเอนตัวไปหาน้องชายแล้วซบศีรษะลงกับไหล่ของอูยอง
“เฮ้ย!”อูยองสะดุ้งตัวเล็กน้อยด้วยสติคืนกลับมาอย่างฉับพลัน
“ฮ่าๆๆๆๆ”นิชคุณหัวเราะร่ากับหน้าตาของอูยอง
“พี่คุณอ่ะ ตกใจหมดเลย”อูยองผ่อนลมหายใจออกมา เมื่อเห็นผู้ที่นั่งพิงตัวเองอยู่ แล้วนั่งนิ่งรับน้ำหนักจากนิชคุณมาอย่างเต็มใจ
“ก็นายนั่งเหม่อ คิดไรอยู่เหรอ”นิชคุณถามแล้วทิ้งน้ำหนังตัวลงไปจนหมด รู้สึกสบายเมื่อได้อยู่ใกล้น้องชายคนนี้
ไม่ได้ต่างกับอูยองหรอก อูยองแอบหันไปสูดดมกลิ่นหอมจากกลุ่มผมโดยไม่ให้เจ้าของมันรู้
“เปล่า เรื่อยๆอ่า”อูยองตอบออกไป
“อื้อ”ตอบรับแค่นั้นแล้วหลับตาลง
“พี่เหนื่อยเหรอ”อูยองถามออกไป อยากตบหน้าตัวเองจังที่พุดออกมา เพราะมันคงทำให้ร่างโปร่งคิดถึงเรื่องเจ็บปวดที่ผ่านมาและกำลังจะกลับด้วย
“นิดหน่อยนะ”อยากที่จะบอกออกไปถึงเรื่องที่อึดอัดใจเหมือนกัน แต่ถ้าบอกออกไปก้กลัวจะโดนรังเกียจ
“ผมพาพี่ไปเที่ยวเอามั้ย ฝนหยุดตกแล้ว”สักนิดที่จะทำให้ร่างโปร่งได้ลืมความเจ็บปวด เพียงแค่อยู่กับเขาก็ยังดี นิชคุณลุกขึ้นมานั่งตัวตรงหันไปทางอูยอง
“ไปไหน”อยากไปเหมือนกัน ไปเพื่ออย่าให้มีเวลาว่างคิดถึงเรื่องอะไรบางหลายอย่างที่ทำให้เจ็บปวดใจ
“ตามมาเลย แล้วพี่จะรู้เอง”อูยองลุกขึ้นแล้วยืนมือให้นิชคุณ นิชคุณคิดเล็กน้อย ก่อนยืนมือไปจับมือของอูยองไว้แล้วลุกขึ้น
“ไปไหนอ่ะ”จุนโฮถามขึ้น อูยองหันไปตอบ
“ไปกัน2ต่อ2”แล้วยิ้มจนแก้มอูม จุนโฮแอบหมั่นใส้อยากเดินไปเตะสักปาปถ้าไม่มีชานซองนั่งอยู่
“ไปหละ”ไม่รออะไร อูยองก็ลากนิชคุณออกมาจากบ้านโดยไม่ลืมเอาหมวกมาด้วย อูยองสวมหมวกให้นิชคุณทั้ง
“เสร็จแล้ว พี่เด่นจะตาย บังไว้บ้างก็ดีนะ”นิชคุณเพียงยิ้มตอบ แล้วทำท่าราวกับครุ่งคิดอะไรบางอย่าง จนอูยองอดถามไม่ได้
“ลืมอะไรเหรอ”
“อื้อ รู้สึกเหมือนลืมโทรศัพท์เลยอ่ะ”ว่าพร้อมกับหลังจากจะไปเอา แต่อูยองก็คว้ามือไว้ก่อน
“ไม่ต้องพาไปหรอกครับ เดี๋ยวเราก็กลับมาแล้ว ผมพาพี่ไปไม่ไกลหรอก”ว่าแล้วก็ลากร่างโปร่งให้เดินตามโปโดยไม่คิดที่จะปล่อยมือเลย เมื่อเห็นอย่างนั้นนิชคุณก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร เดินตามไปเรื่อยๆ
“แล้วเราจะเดินไปเหรอ”เมื่อเดินเท่าไรก็ไม่ถึงที่ๆ ร่างใหญ่จะพาไปซักที่ อากาศที่หนาวจากละอองฝนก็ทำให้เขาถามขึ้น พรางยกมืออีกข้างขึ้นมากอดอกตัวเอง
“ครับ ใกล้แล้ว”รู้ว่าร่างโปร่งกำลังหนาวถึงได้รีบเดินมากขึ้น
ในที่สุดอูยองก็มีหยุดตรงเต้นเล็กๆ
“ถึงแล้ว”
“???”นิชคุณทำหน้างง อูยองเดินนำเข้าไปในร้าน ก็แค่ร้านอูด้งเล็กๆข้างทาง
“นั่งสิครับ”
“อะไรของนายเนี้ย”ถามไปแต่ก็ลงบนเก้าอี้
“ลุงครับ ขออูด้งแบบเดิม 2 ที่ครับ”อูยองสั่งเป็นร้านประจำของเขา
“ก็พี่หนาวนิ มากินกันก่อนดีกว่า ร้านนี้อร่อยนะ”แล้วก็ยกนิ้วโป้งเป็นประกันให้นิชคุณ นิชคุณเพียงส่ายหน้าแล้วยิ้มๆให้ รออูด้ง
ควันร้อนจากถ้วยข้างหน้า พอที่จะทำให้ร่างโปร่งได้อุ่นขึ้นมาบ้าง ส่วนอูยองเมื่อรับถ้วยมากก็เอาเข้าปากโดยที่ไม่พูดไม่จาก ไม่รู้เหรอว่ามันร้อน
“อ้า ร้อนๆๆๆ”นั้นไงว่าแล้ว นิชคุณหัวเราะพรางยื่นแก้วทำให้คนตะกละ อูยองรับมาดื่มรวดเดียวหมดแก้ว แล้วกินต่อโดยไม่เข็ดหลาบต่อความร้อนจนลิ้นเกือบพองไปเมื่อครู่ นิชคุณมองอูยองที่กินดูท่าจะมีความสุขมาก เล่นซ่ะเขาก้อยากกินด้วยซ่ะแล้ว
“นี่เหรอที่นายจะพาพี่มา”ถามพรางกินอูด้งไปด้วย
“มีอีก พี่รีบกินสิเราจะได้รีบไป”ว่าแล้วก็เลื่อนชามเปล่าไปข้างหน้า เร็วเป็นบ้าเลยกิน อย่างกับทำเวลา
“นายกินเหรอ สูบเนี้ย”นิชคุณว่าแล้วก็รีบกินของตัวเองบาง ทำให้เพิ่งรู้ว่าอูด้ง ถ้าหากรีบกินตอนร้อนมากๆมันจะอร่อยจริงๆ
ก็ไม่มีอะไรนิ แค่รีบกินเพื่อที่จะมีเวลามองเขาก็เท่านั้น แม้แต่ตอนกินก็จะเก็บไว้ในความรู้สึก ราวกับคนบ้า อูยองว่าตัวเอง มองดูนิชคุณกินใบหน้าใสขึ้นสีแดงระเรื่อ เมื่อเจอความร้อนเขาไป น่ารัก ใช่ ขอแค่นี้แหละที่เขาจะทำขอให้ได้เห็นสีหน้าที่มีความสุขอย่างแท้จริง มิใช่ทุกข์ทนอยู่ในใจ
“อร่อยละสิ”เมื่อกินเสร็จร้องร่างก็เดินออกมาจากเต็นท์เล็กนั่น นิชคุณลูบท้องตัวเอง
“อื้อ อร่อยมากเลย อิ่มเป็นบ้าด้วย เพิ่งรู้นะเนี้ยว่าอูด้งเขาต้องรีบกินอย่างายถึงจะอร่อย”
“งั้นไปต่อกัน”อูยองว่าแล้วคว้ามือนิชคุณมาอีกครั้ง อ่า ได้แอบจับโดยที่เขาไม่สงสัย ดูเห็นแก่ตัว แต่ก็คงไม่ผิดอะไร ก็ไม่ได้ทำให้คนที่กุมมืออยู่รู้สึกทุกข์ใจนิน่า
“โอเค!”ไม่อยากสงสัยแล้วว่ากำลังจะไปไหน แค่ตอนนี้อยากตะโกนออกไปว่าสบายใจที่สุด อยากจะขอบคุณน้องชายคนนี้ ถึงแค่มาแค่กินอูด้งแต่ก็รู้สึกผ่อนคลายมากจนลืมเรื่องบ้างเรื่อง พอได้ให้มีเวลาทำใจบ้าง
เสียงข้างให้ดังมาก ผู้ชนเยอะแยะมากมาย ทั้งสนใจแต่เรื่องของตัวเองอยู่ นิชคุณและอูยองจึงไม่ได้เป็นจุดสนใจมากนัก นั้นเป็นเรื่องทีดี นิชคุณมองไปรอบๆ งงอีกรอบที่อูยองพามาในที่ๆ แบบนี้ ก็ที่นี่มัน เกมเซนเตอร์ที่ใหญ่ที่สุดในโซลนั้นเอง
“มาทำไมเนี้ย”นิชคุณหันไปถามคนที่ลากเขามา
“มาปลดปล่อย!”ว่าแล้วก็เดินไปยังตู้เกมผี ก่อนที่จะหยอดเหรียญเงินเข้าไปแล้วรั่วกระหน่ำยิงอย่างสะใจ นิชคุณไม่รอช้าเดินไปจองเครื่องเดียวกันแล้วยืนคู่อีกด้านหนึ่ง
“หน่วยรบเสริม นิชคุณพร้อม”ไม่จำเป็นต้องสนใจอะไร อยากพูดหรือทำอะไรก็จะทำ ในตอนนี้ ขอแค่นี้ดีกว่าดื่มแอลกอล์ฮอล์เสียอีก พูดแล้วหยอดเหรียญเข้าไปยกลำปืนใหญ่ กระแทกเข้ากระสูนอย่างแรงพร้อมรบ แล้ว
“ลุย/ลุย!”อูยองและนิชคุณพูดพร้อมกัน
เมื่อเล่นเครื่องนี้เสร็จก็ไปเล่นเครื่องอื่นต่อจนเกือบจะไม่มีเครื่องเล่นไหนเลยที่เข้า2คนไม่ได้สัมผัส ทั้งกีต้าร์ดนตรี ตีหัวเม่น ไปจนถึงเกมเต้น เกมรถแข่ง ทุกอย่าง ทั้งคู่สนุกกันมาก จนลืมเวลา
ทำไมคนที่พี่ยอมทุ่มทุกอย่างถึงไม่ใช่ผมนะ เพราะผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้พี่เจ็บปวดเป็นอันขาด
...............................................................
“อื้อ~~”ร่างสูงพลิกตัว พรางโอบร่างโปร่งเข้ามาหากาย แต่กลับคว้าได้เพียงแค่อากาศว่าง
“ไปไหนแล้ว”แทคยอนว่าพรางลุกขึ้นนั่ง คว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา
15 สายไม่ได้รับ เจย์(ที่รัก)
“แจบอม”ว่าแล้วก็รีบกดสายไปหาทันที รอเพียงครู่ปลายสายก็รับ
(ดีครับ ไอ้แมวขี้เซา)ปลายสายแซวว่าร่างสูง ยิ้มออกมานิดๆ เมื่อได้ยินเสียงของคนปลายสาย
“อ่า ขอโทษที หลับ ไม่ได้เปิดเสียงด้วย”ว่าแล้วก็แอบอ้อนไป
(อื้อ ไม่เป็นไร จะบอกว่าจะกลับพรุ่งนี้)
“จริงเหรอ”ความดีใจออกมาจากน้ำเสียงจนแจบอมเองก็รู้ได้และรู้สุกดีอีกด้วย
“เดี๋ยวไปรับนะ กลับมาไฟล์ทไหนเหรอ อ่ะ แต่... ”ดีใจมากแต่ก็นึกขึ้นมาได้ว่าเขาต้องไปถ่ายโฆษณากับนิชคุณพรุ่งนี้
(ไม่ว่างอะดิ....)แจบอมรู้ทัน
“ขอโทษ”ทำเสียงเสียใจเล็กๆ
(ไม่เป็นไร เดี๋ยวอูยองมารับ โทรไปหาจุนซูแล้ว แต่จุนซูก็ไม่ว่าง อูยองเลยจะมารับ อ่าไปแล้วนะ เก็บของก่อน จะเอาของฝากไปให้แมวที่เกาหลีด้วย)
“แมวที่นี่ไม่กินอะไรหรอก นอกจากพัค แจบอม”ว่าพรางยิ้มเจ้าเล่ห์คนเดียว
(ไปแมวโรคจิต แค่นี้แหละ บาย)แล้วสายก็โดนตัดไปทันที แทคยอนยิ้มเพ้อ แล้วก็หุบยิ้มทันที เมื่อนึกถึงคนที่นอนข้างกายขึ้นมาๆได้
ว่าแล้วก็อาบน้ำและแต่งตัวลงไปข้างล่าง จุนซูตื้นจากการนอนแล้ว พร้อมทุกคนอยู่ในชุดนอน นี้ก็ปาไปจะ5ทุ่มแล้ว ก็คงไม่แปลก
“จุนซู นิชคุณหละ”แทคยอนถามขึ้นเมื่อมองหาเจ้าคนที่เขาอยากเจอก็ไม่เจอ
“ไม่รู้สิ ไม่เห็นตั้งแต่ตื้นแล้ว”ว่าแล้วก็เดินผ่านร่างสูงไปห้องครัว แล้วเอานมเทใส่แก้ว
“เอาไปไหน”แทคยอนถามก็จุนซูดันพาเดินขึ้นไปชั้นบนแทนที่จะกินให้ที่นี้เลย
“เอาไปให้เด็กไม่รู้จักโต”ปากว่าแต่ตากับมีสุข เดาไม่ยากจริง แต่เด็กหนุ่มนั้นกลับดูไม่ออก น่าขำดี
“อื้อ ไปเหอะ”ไม่ขัด มองจนจุนซูหายไป ยังคาใจอยู่ แทคยอนทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ กดโทรศัพท์หาคนที่เขากำลังต้องการตัวในตอนนี้ อยากจับมานั่งถามมากเลยว่าหายไปไหนมา
เสียงรอสายดังแต่กลับไม่มีคนรับ แต่แทคยอนก็ไม่ละความพยายามที่จะโทรต่อ เมื่อสายถูกตัดเขาก็กดใหม่อีกครั้ง จนตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกอารมร์เสียมากแล้ว เพราะกดไปแล้ว เป็นครั้งที่ 30 ก็ยังไม่มีคนรับ
แทบจะคว้างโทรศัพท์ทิ้ง ความหงุดหงิดก่อตัวจนแสดงออกมาเด่นชัดจากสีหน้า
แทคยอนกระชากประตูตู้เย็นออกมาแล้วคว้าน้ำเย็นมาเดิมดับความร้อนใจ เป็นห่วงอย่างบอกไม่ถูก กลัวว่าจะหายไปเที่ยวที่ไม่สมควรอีก
“ไปไหนนะ”...
“ฮ่าๆๆ สนุกอะ เห็นตอนที่พี่ยิงมันไหน เลือดสาดเลย”เสียงใสหัวเราะดังมาจากหน้าประตูบ้านเป็นเสียงที่คุ้นเคย รู้ทันทีว่าเป็นใคร แทคยอนกำลังเดินไปเอาเรื่องกับคนที่ทำให้เป็นห่วง แต่ก็ต้องหยุดชะงัก มือนั้นทั้ง 2 ยังคงกุมกันไม่ปล่อย
“อื้อ ฮ่ามากเลย ตอนเต้นด้วย ท่าพี่อ่าโครตฮ่าเลย”และนั้นก็เสียงของอูยอง
“อ่ะ เดี๋ยวพี่ขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะครับ ลืมเก็บของในห้องนั่งเล่นอ่า”ว่าแล้วก็ปล่อยมือแล้วเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น
“โอเคครับ นายพลอูยอง เดี๋ยวไปอาบน้ำแล้วจะลงมาดูหนังที่เช่ามาต่อนะครับ”ว่าแล้วก็เดินขึ้นไปชั้นบน
อูยองยิ้มจนแก้มอูมมองจนร่างโปร่งหายเข้าไปในห้องแล้วเดินไปห้องนั่งเล่นแทคยอนไม่ได้เดินตามร่างโปร่งไป แต่เดินตามอูยองเข้าไปในห้องนั่งเล่น
มองดูอูยองด้วยสายตาไม่สบอารมณ์นัก รู้สึกเหมือนกำลังโดนแย่งอะไรบางอย่าง
ไป
“พี่ว่าอย่ามายุ่งกับพี่คุณดีกว่า”พูดเสียงแกมขู่ อูยองหันกลับเข้าไปหา อยู่กัน 2 คนไม่จำเป็นต้องปั้นหน้าดีใส่นิ กับคนที่ทำให้คนที่ตัวเองรักเจ็บ
“ทำไมเหรอครับ”อูยองถามกลับเสียงเย็นไม่ได้รู้สึกกลัว
“ไม่จำเป็นต้องรู้”ว่าเพียงแค่นั้น อยากเตือนร่างใหญ่ แต่ไม่อยากบอกถึงความสัมพันธ์
“งั้นก็ไม่จำเป็นที่ผมจะไม่ยุ่ง”ว่าแล้วก็กำลังจะเดินผ่านร่างสูงไป แต่ก็หยุดเดินเมื่อยืนเทียบตรงกับร่างสูง
“อย่านึกว่าจะไม่มีใครรู้ว่า ทำอะไรให้ใครเจ็บ ถึงคนอื่นไม่รู้แต่ผมรู้ดี พี่คุณไม่สมควรจะมาเจ็บเพราะคนอย่างพี่ และถ้าพี่แจบอมรู้ขึ้นมาแล้วพี่จะทำยังไงนะ”ทิ้งระเบิดเป็นชุดใหญ่ไว้ แล้วเดินขึ้นไปอาบน้ำ รอดูหนังที่เช่ามากับนิชคุณ
“นาย....”โกรธจัดแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ทุกคำพูดเหมือนอยากจะกระชากผู้พูดมากระแทกปากเสียให้เลือดไหล กำหมัดแน่นระงับอารมณ์
แต่ถ้ามาสติฟังดูในดีก็จะรู้ว่า ที่อูยองพูดมาเมื่อครู่นั้นเป็นเรื่องจริงทั้งหมด
แทคยอน ทำให้นิชคุณเจ็บปวด
แทคยอนกำลังจะทำให้แจบอมเจ็บปวด
นั้นคือสิ่งที่อูยองกำลังบอก คนที่รักแทคยอนถึง 2 คน กำลังจะเจ็บปวดเพราะเขา
...................................
ความคิดเห็น