คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter project ..[SF]Love you park jeabum.2/6 [Come back to me.]Khun x Jay
Title: Love you park jeabum.1/6
Author: KuKKuG
Couple: Taec x Jay
Rating: NC - 17
Note: SFเเรก เอ็นซีก็อื้อ ลองอ่านเองนะคะ ตอนจบอาจจะไม่เป็นอย่างที่หลายคนคิด ไงก็ฝากด้วยนะคะ
...............................
“อ้า เหนื่อยเป็นบ้าไปเลย”แทคยอนครางออกมาพร้อมกับแทรกตัวพาเข้าไปในบ้าน คนอื่นคงจะหลับนอนกันหมดแล้ว ตอนนี้ก็ตี 3แล้ว ก็ในเมื่อเขาต้องทำงานต่อจึงทำให้กลับบ้านหลังคนอื่นๆ
ร่างสูงเดินเขาไปในความมืดด้วยความเคยชิน ไม่จำเป็นต้องเปิดไฟ แต่เมื่อเดินผ่านห้องนั่งเล่นแสงจากโทรทัศน์ทำให้เขาต้องเดินเข้าไปดูว่าใครนั่งอยู่ อาจจะเป็นชานซองที่ลุกขึ้นมาหาของกินแล้วนั่งดูโทรทัศน์จนหลับไปก็ได้ แต่แบบนั้นคงไม่ดีชานซองอาจจะไม่สบายเอาก็ได้ เขาจึงกำลังเดินเข้าไปปลุก
“ชานซอง ขึ้นไปนอนข้างบนไป นอนตรงนี้ดะ.......”คำพูดถูกกลืนหายลงไปในลำคอ เมื่อผู้ที่นอนอยู่บนโซฟาหน้าโทรทัศน์นั้นไม่ใช่ชานซองอย่างที่เขาคิด แต่เป็นร่างเล็กที่มันดูเป็นไปไม่ได้ที่จะมานอนอยู่ที่นี้
“โกหก”พูดขึ้นมาเบาๆ ราวกับภาพที่เห็นเบื้องหน้าเป็นสิ่งลวงตาที่ตัวเองสร้างขึ้น อาจจะเพราะความเหนื่อยล้า ทั้งคิดถึงแทบขาดใจจนทำให้เขาเผลอมองผิดไปก็ได้ แต่ถึงอย่างนั้น ร่างสูงก็เดินไปยังร่างที่นอนหลับสนิทอยู่บนโซฟาตัวยาว
ร่างเล็กนอนขดตัวเนื่องจากอากาศหนาวภายนอกที่พัดลอดเข้ามาตามขอบหน้าต่าง
แทคยอนนั่งลงข้างๆโซฟาที่มีที่ว่างอยู่อย่างเบาที่สุด ตาคมสำรวจร่างเล็กนั้นไปจนถึงใบหน้าหวาน จ้องมองราวกับไม่เคยพบเจอ แต่ไม่กล้าสัมผัสเพราะกลัวเหลือเกินว่าหากตรงหน้าเป็นเพียงแค่ภาพลวงตาแล้ว เมื่อสัมผัสร่างเล็กนี้จะละลายหายไป
“แค่กๆๆ”ร่างเล็กไอออกมาเบาๆ แล้วขดตัวมากขึ้น
“แจบอม”แทคยอนเรียกคนตัวเล็กแต่เสียงดูท่าจะเบาไป มากเลย มือหนาเลื่อนตรงไปจะแตะแก้มใส แต่ก็รั้งๆรอๆด้วยความหวาดกลัว สุดท้ายเขาก็กล้าที่จะสัมผัส
แก้มใสเย็นจัดจนเขารู้สึกได้ แทคยอนลูบแก้มเนียนเบาๆ
“อื้อ~~”แจบอมครางต่ำเมื่อได้รับสัมผัสอุ่น จากมือของแทคยอน แจบอมถูแก้มเนียนไปมาในมือหนาของแทคยอนราวกับลูกแมว ทั้งที่ยังหลับอยู่ แทคยอนยิ้มออกมาช้า แทบจะไม่อยากเชื่อว่านั้นคือแจบอมจริง ไม่อยากที่จะเชื่อว่ามันไม่ใช่ภาพลวงตัว ไม่จะเชื่อว่าคนที่คิดถึงแทบขาดใจจะมาอยู่ตรงหน้าเขา
ในอกแน่นหัวใจเขากำลังเต้นแรงและพองโตขึ้นมา ราวกับเจอรักแรกพบ ไม่สนใจแล้วว่าแจบอมมาได้อย่างไร ขอเพียงแค่ตอนนี้เป็นแจบอมจริงๆก็พอ
“แจบอม อย่านอนตรงนี้สิ เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ”เสียงทุ้มเริ่มดังขึ้น แต่ไม่มีทีท่าว่าแจบอมจะตื้นขึ้นมา แทคยอนจึงก้มลงไปกระซิบข้างหูของคนตัวเล็ก
“แจบอม ตื้นเถอะ เดี๋ยวไปสบาย”พูดจบแต่ยังไม่ได้ลุงขึ้นไปนั่งเหมือนเดิน กลิ่นหอมที่โหยหาย กลิ่นที่เคยจากหายไปนานแต่ไม่เคยจางหายไปจากความรู้สึก ตอนนี้เขาได้กลิ่นนี้อีกครั้ง จมูกโด่งฝังลงใบที่กลุ่มผมของแจบอม สูดกลิ่นหอมจนติดจมูก แล้วเลื่อนจมูกมากที่แก้มใส ก็จะกดจูบลงไปอย่างหนักหน่วง
“จานอน”ร่างเล็กเริ่มรำคานเมื่อมีสิ่งมาก่อกวนตอนที่เขากำลังหลับ แทคยอนยืดตัวขึ้นมานั่งเหมือนเดิม มองแจบอมที่ดิ้นไปมาก่อนที่จะลืมตาตัวขึ้นมาช้าๆ
แจบอมกระพริบตาถี่เพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงในตอนนี้ และเมื่อปรับตาขึ้นมาได้ ร่างเล็กก็ชันตัวลุกขึ้นนั่งขัด พร้อมกับขยี้ตาอีก 2-3ครั้งแล้วลืมตาตี่ให้เต็มที่เท่าที่จะทำได้
“แทคยอน”เรียกชื่อคนตรงหน้าแล้วยิ้มออกมา
“ทำไมกลับมาช้าจังเลย รอนานแล้วรู้ไหม ปล่อยให้ระ...”พูดไม่ทันจบแทคยอนก็คว้าคนตัวเล็กเข้าไปกอดทันที กอดแน่นจนแจบอมหายใจไม่ค่อยออกแต่ก็ยอมให้กอดอยู่อย่างนั้น
“ทำไมไม่เข้าไปนอนในห้อง”แทคยอนถามทั้งๆที่กอดอยู่ เสียงของแจบอมที่พูดกับเขามันทำให้เขารู้สึกดีมาก ไม่ว่าคำถามที่ถามออกไปดูไร้สาระแค่ไหนเขาก็จะรอฟังคำตอบของแจบอม
“ก็รอนายไง ฉันกลับมาตั้งแต่เช้าแล้ว เห็นแต่จุนโฮกับจุนซู แล้วพอสักพักอูยอง ชานซอง แล้วก็นิชคุณก็กลับเข้ามา ทุกคนดีใจมากเลยที่ฉันกลับมาแต่ฉันไม่เห็นนาย เลยมารอ”แจบอมเล่าให้ฟังจนหมด แทคยอนซบหน้าลงกับไหล่ของคนตัวเล็ก ความใกล้ระดับนี้แม้แต่เสียงของลมหายใจของแจบอมเชายังรับรู้ได้เลย
“แล้วไงต่อ”พูดออกไป อยากฟังต่อ ฟังทุกอย่างที่เกี่ยวกับคนในอ้อมกอด แจบอมบมวดคิ้วยุ่ง ก็เล่าไปหมดแล้ว
“ก็เล่าไปหมดแล้ว”บอกคนตรงหน้าไป แล้วพยายามผลักตัวออก อยากจะมองหน้าบ้างไม่ใช่อยู่แต่ในอ้อมกอด มองหน้าก็ไม่เห็นอย่างนี้ แต่แทคยอนกลับกอดแน่นขึ้น แจบอมจึงปล่อยให้เลยตามเลย
“ยังไม่หมด เล่าต่อสิ”ยังดื้อดึงอยู่เหมือนเดิม แจบอมส่ายหน้าช้าๆแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“แล้วฉันก็คิดถึงนายมาก นั่งรออยู่ตั้งนาน นายก็ยังไม่หลับมา ฉันจะขึ้นไปนอนแต่ก็กลัวว่าจะไม่ได้เจอนาย ถึงแม้น้องๆจะบอกว่าเดี๋ยวนายมาจะไปปลุก ฉันก็ไม่ยอม ฉันพยายามอย่างมากในที่จะไม่หลับ เลยเปิดหนังดู แต่สุดท้ายฉันก็หลับ แล้วตอนนี้นายก็มา แล้วกอดฉันอยู่ ฉันดีใจมากที่ได้เจอนาย เพราะฉันคิดถึงนายจริงๆ อ๊ค แทคยอน”แจบอมพูดออกไปจนหมดทั้งความรู้สึกของตัวเอง เขารับรู้ได้ถึงความเปียกชื้นที่ไหล่ของเขา ที่แทคยอนซบหน้าลงไป
“แทคยอน”แจบอมเรียกเบาๆ แล้วลูบหลังร่างสูงปลอบ
ไม่เข้าใจทำไมตัวของเขาถึงได้อ่อนแอขนาดนี้ ยามอยู่บนเวที เขาคือผู้ที่ทรงพลังและน่ากลัวที่สุด แต่เมื่ออยู่กับคนนี้เขากลับเป็นแค่เด็กชายธรรมดาคนนึงเท่านั้น
“ คิดถึงเหมือนกัน คิดถึงมากๆ”แทคยอนยอมปล่อยออกแจบอมออกมาจากอ้อมกอด
“อื้อ รู้แล้วๆ”แจบอมรับรู้แล้วก็เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาของแทคยอน ตัวใหญ่ร้องให้เขาคงจะหัวเราะตายแล้วถ้าไม่ใช่เวลานี้ แทคยอมกุมมือตัวเองเขากับมือของแจบอมที่แนบแก้มเขาอยู่
ใบหน้าคมเลื่อนไปใกล้กับหน้าของแจบอมด้วยมีดวงตาคมล็อคไม่ให้แจบอมได้หันหน้าหนี จนลมหายใจรดกัน
“แทคยอน”แจบอมครางเรียกเบาๆ ก่อนที่ริมฝากปากหนาจะกดลงมาที่ริมฝีปากของตน แทคยอมจูบ กดย้ำลงไป เรื่อยๆ กัดริมฝีปากร่างเล็กเบาๆ แล้วผลักออกเล็กน้อยแล้วลงไม่ย้ำซ้ำใหม่ ไม่ได้ลุกลาน ร้อนรน ความนุ่มนวลที่ได้รับทำให้แจบอมเผลอเปิดริมฝีปากอย่างลืมตัว แล้วลิ้นร้อนก็แทรกเข้าไปช้าๆ ความรู้สึกที่ไม่ได้ลิ้มลองมานาน โหยหายแต่กลัวจางหาย อยากเก็บเกี่ยวให้มากที่สุด
“อื้อ~”ร่างเล็กครางต่ำ 2ลิ้นหยอกล้อสลับกับไป ไม่ยอมกัน จะร้องห้ามให้หยุดทำไม ในเมื่อทั้ง 2 ฝ่ายต้องการซึ่งกันและกัน มือเล็กเลื่อนลงมาจับที่เสื้อของร่างสูง แล้วขยับเข้าไปใกล้ๆอีก
แทคยอนยอมปล่อยให้ร่างเล็กได้หายใจบ้างแต่ก็เพียงชั่วอึดใจเท่านั้น ก็ประกบริมฝีปากลงไปต่อ ความร้อนแรงเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆจากอารมณ์ที่เริ่มคลุกลุ่น ร่างสูงจับเอวเล็กยกร่างแจบอมขึ้นมานั่งบนตักตัวเอง ขาเรียวแยกกันนั่งคร่อมร่างสูงแล้วเลื่อนกายมาให้แนบชิดกับมากขึ้น เพียงแค่อาภรณ์กั้น ทั้งที่ยังไม่ได้ถอนริมฝีปากออกจากกัน ลิ้นร้อนยังคงเกี่ยวกวัดโดยไม่สนใจว่าเวลาจะผ่านไปเท่าไรแล้ว แขนของแจนบอมโอบรอบคอของร่างสูง มือหนา2ข้างรวบเอวเล็กเข้ามาให้แนบกาย
(ctrl+a)>>>NC
“แทค อื้อ..”แทคยอนปล่อยถอนริมฝีกปากของตัวเองออกมาแล้วกดจูบลงไปที่ซอกคอขาว สูดดมกลิ่นหอมด้วยปลายจมูกรั้น ทำให้ร่างเล็กได้ยิ้มหัวเราะคิกคักด้วยความจักจี้ แต่ก็กลับมาครางอื้อเมื่อแทคยอนเริ่มฝากรอยสีแดงจางไว้ทุกที่ที่ริมฝีปากลากผ่าน
เสียงหัวใจเต้นรั่วเร็วจากทั้ง2ราวกับกำลังแข่งกัน หยาดเหงื่ออารมณ์เริ่มผุดพรายขึ้นมาตามไร้ผม บนใบหน้าใสของแจบอม แทคยอนเลื่อนมือหายเข้าไปในเสื้อยืดตัวบางของแจบอม ทั้งที่ยังขบเม้มที่ที่ซอกคอขาว ลูบไล้จากหน้าท้องแบนเรียบที่ขึ้นลงจากรั่วเร็วจากการหายใจของร่างเล็ก หน้าท้องหดเกร็งเมื่อมือหนาสัมผัสเข้าที่ยอดอก ปลายนิ้วบีบหลอกล้อเล่นจนร่างเล็กสั่นน้อยๆ
“อ้า แทค อย่าแกล้ง อ่ะ!”ร้องเสียงหลง ลิ้นร้อนเล้าเลียยอดอกอีกข้างผ่านเสื้อบางจนเปียกชุ่ม พร้อมกัดเบาๆเร้าอารมณ์ร่างเล็กให้กระตุกเป็นครั้งคราว การห่างหายไปจากบทรักร้อนแรงมานานทำให้ความรู้สึกตื้นตัวอย่างรวดเร็ว ความแข็งขืนของทั้ง 2 เริ่มตึงขึ้นมาจนพวกรู้สึกกันเองได้
ร่างเล็กปรือตาขึ้นมาสบตากับร่างสูง ยิ้มน้อยๆอย่างรู้กันว่ารู้สึกกันทั้งคู่แล้ว แล้วแทคยอนก็เปลี่ยนตายิ้มให้หยาดเยิ้ม มือหนาจัดการถอดเสื้อของตัวเองและตัวเล็กออก แจบอมลูบไล้ไปทั้วแผงบกหนา เป็นมัดๆของแทคยอน
“อื้อ...”ร่างสูงครางต่ำพอใจกับสัมผัสที่เจบอมกำลังทำให้ สะโพกมนเสียดสีกับความแข็งขืนกลางลำตัวของร่างสูงจน แทคยอนแทบคลั่ง มือหนาเลื่อนเข้าไปในกางเกงของแจบอม สัมผัสแก่นกายด้วยมือของเขา รูดขึ้นลงช้าๆ จนสะโพกมนลอยขึ้นมาด้วยความเสียวซ่าน
“อ้า แทค มันอึดอัด”พูดความรู้สึกออกมาอย่างไม่อาย ร่างสูงจัดการถอดกางเกงของร่างเล็กและตัวเองออก สัมผัสแก่นกายของคนตัวเล็กอีกคลั่ง แต่อย่างรุนแรง และรวดเร็วจะแจบอมไม่ทันได้ตั้งตัว ผวาเข้ากอดคอร่างสูงทันที
“อ้า พอ พอก่อน ไม่เอา อ่ะ!”ร้องห้ามเสียงหลง ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่แทคยอนก้ยอมที่จะหยุดให้ หน้าผากมนชนกับหน้าผากของแทคยอน
“ทำไมเหรอ แจบอม”มองดูก็รู้ว่าคนตัวเล็กทรมานกับการอดกลั้นแค่ไหน เลยถามออกไป แจบอมตอบกลับด้วยเสียงแหบพร่าจากอารมณ์ที่ยังไม่ถูกปลดปล่อย
“ไม่เอา ปะ ไป พร้อมกัน” พูดซ่ะขนาดนั้น การอดทนของร่างสูงก็เหมือนที่จะหมดไป ถ้าจะโทษก็ต้องโทษตัวเองแล้วหละแจบอม ร่างสูงยกสะโพกมนขึ้นมา ก่อนที่จะกดลงไปบนแก่นกายใหญ่ช้าๆ
“อ้า แทค มัน ใหญ่”ร่างเล็กพูดแทบไม่รู้เรื่อง ในขณะที่ความแข็งขืนใหญ่โตกำลังเคลื่อนเข้ามาในตัวเขาช้าๆ ทั้งที่อยู่ในท่านั่ง หมดเรี่ยวแรงอยากจะทิ้งตัวลงไปทีเดียว แต่มันก็เจ็บเกินไป
“แปปเดียว”แทคยอนพูดปลอบแล้วกดสะโพกมนลงมาจนมิด
“ฮึก!”แจบอมกัดริมฝีปากของตัวเองแน่น เจ็บแต่กลับรู้สึกดี แทคยอนปล่อยค้างไว้ครู่หนึ่งก่อนที่จะจับเอวบางแล้วเริ่มขยับช้าๆ
“อื้อ แจบอม พี่ต้องขยับนะ เพราะอยู่ในท่านี้”ท่าที่แจบอมนั่งอยู่บนตักแทคยอน ถ้าแจบอมไม่ขยับก็จะสร้างความทรมานกันทั้ง 2 ฝ่าย แจบอมยึดไหล่กว้างของแทคยอนไว้แล้วเริ่มขยับช้าๆ
“อื้อ อย่างนั้นแหละ”แทคยอนครางต่ำ สวนกายขึ้นมาทุกครั้งที่สะโพกมนกดลงมา
“อ้า แทค มันลึกอ่า”บทรักเริ่มร้อนแรงขึ้น แจบอมเร่งความเร็วในการขยับจนเข้าไปลึก แก่นกายร้อนกระแทกเข้าไปอย่างรุนแรงโดนจน จนหลายครั้งที่ร่างเล็กสั่นน้อยๆ ทั้งตอดรัดอย่างรุนแรงจนแทคยอนแทบคลั่ง
แทคยอนยกร่างเล็กให้นอนลงไปกับโซฟาทั้งๆที่ยังไม่ได้ถอนแกนกายแล้วเป็นคนเริ่มบทร้อนเสียเอง แรงกระแทกรุนแรงจนโซฟาสั่น
แทคยอนสอดแขนเข้าที่ใต้หัวเข่าของขาทั้ง 2 ข้างของแจบอมแล้วยกขึ้นเพื่อให้ขยับได้ถนัดมากขึ้น สองแขนของแจบอมโอบคอร่างสูงไว้ รั้งตัวเองขึ้นไปซบหน้ากับอกแกร่ง ร่างเล็กเกร่งจนหลังไม่อาจจะติดเบาะได้
“อื้อ แทค ไม่ไหวแล้ว แทค”ครางไม่เป็นภาษาเมื่อแก่นกายย้ำเข้าไปถี่รั่ว
“อิ้อ ครับ พร้อมกันนะ”แทคยอนกระแทกเข้าไปอีก ไม่กี่ครั้ง น้ำสีขุ่นข้นก็ทะลักเปอะหน้าของของตนและแจบอม พร้อมกับตนเองที่ปล่อยในช่องทางสีหวาน
ร่างสองร่างกระตุก 2-3ครั้งแล้วสงบนิ่งลง แทคยอนถอนแก่นกายออกมา แล้วทิ้งตัวลงบนร่างเล็ก หอบหายใจเหนื่อยกันทั้งคู่ก่อนที่แทคยอนจะทำลายความเงียบ
“จะกลับเมื่อไร”ถามไปทั้งที่กลัวคำตอบแต่ก็อยากจะทำใจ
“พรุ่งนี้”แจบอมพูดเสียงเบา แต่แทคยอนได้ยินขัดเจน สอดมือกอดร่างเล็กไว้
“ไม่อยากให้ไป”พูดออกไปแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ สุดท้าย ทำไมต้องมีแต่การจากลาเท่านั้นที่เป็นตอนจบของเรื่องนี้
“แทคยอน ฉันรักนายนะ”ร่างเล็กรู้ดีว่าแทคยอนเสียใจ เข้าเองก็เสียใจไม่แพ้กันแต่ก็ไม่อาจจะทำอะไรได้ไปมากกว่านี้
คำอ้อนวอนของทั้ง 2 เพียงแค่ให้ค่ำคืนนี้เป็นคืนที่ยาวนานที่สุด เพียงแค่นั้นที่อยากจะขอ ในเมื่อพวกเขาไม่สามารถที่จะอยู่ร่วมกันได้
...........................
v
ต่อโปรเจค 2/6
/v
v
v
v
v
.............
Title: Love you park jeabum.2/6 [Come back to me.]
Author: KuKKuG
Couple: Khun x Jay
Rating: NC - 17
Note: ต่อด้วย ที่ 2 คุณเจย์คร้า เข้ามาแล้วก็อ่านโลด อิอิ
...............
ร่างกายเคลื่อนไหวใต้เดินไปข้างหน้า เพียงแค่สมองสั่งเพราะจิตใจเขากำลังล่องลอย เหม่อมองออกไปข้างหน้าผู้คนที่คุ้นตา ความรู้สึกคุ้นเคย ไม่มีอะไรแค่ตอนนี้เขากลับมายืนที่จุดเดิมก็เท่านั้น กลับมาที่เดิมที่ บ้านเกิด อเมริกา แต่ทำไมกลับมาคราวเขากลับไม่ชิน
หลังจากที่เต้นบี-บอยเสร็จก็แยกออกมาจากเพื่อนในกลุ่ม จะขึ้นรถกลับบ้าน แต่ขายาวกลับเดินผ่านรถไป เดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย
“ให้ตายเถอะ เมื่อก่อนยังไม่เป็นแบบ”สบทออกมาอย่างหัวเสีย
ทั้งที่เมื่อก่อนอยู่คนเดียว
ทั้งที่เมื่อก่อนไม่จำเป็นต้องมีคนมากมายล้อมรอบ
ทั้งที่เมื่อก่อนเป็นเพียงคนธรรม
แต่ทำไมตอนนี้เขากลับไม่รู้สึกเหมือนเหมือนก่อน
ในอกรู้สึกโหวงเหวง ใบหน้ายิ้มเมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่น แต่เมื่อแยกตัวออกมาคนเดียวกลับเหงาจนจะขาดใจ
“อ่ะ! ขอโทษครับ”ร่างสูงขอโทษใหญ่เมื่อสะดุดไปชนเข้ากับแจบอม จนร่างเล็กกว่านั้นเซจวนจะล้ม แต่ร่างสูงนั้นก็คว้าไว้ทัน
“ชิส! ไอ้....”แจบอมหันไปมองผู้ชนและกำลังฉุดเขาไว้อยู่ เมื่อเห็นทุกคำพูดก็ถูกกลืนหายลงไปในลำคอแห้ง นัยน์ตาเบิกกว้างน้อยๆตกใจเมื่อเห็นใบหน้านั้นชัด
“นิช..นิชคุณ”อยากกระโดดกอด แต่ขากลับไม่ขยับเลยสักนิด งง และสับสนที่รุ่นน้องในวงจะมายืนอยู่ที่นี้ นิชคุณยิ้มยิงฟันไปให้
“อ่า หนาวจังเลย อยากดื่นอะไรร้อนๆจัง ไม่ทราบว่า พี่จะว่างไปนั่งดื่มกับผมไหมครับ”แกล้งแหย่ร่างตรงหน้าที่ยังคงยืนแข็งเล่น ทั้งที่ตัวเขาเองก็ดีใจจนบอกไม่ถูก
ไม่รอให้แจบอมตอบเพราะถ้ารอ ดูท่าจะไม่ได้กิน นิชคุณคว้ามือเล็กกว่ามากุมไว้แล้วพาเดินไปยังร้านกาแฟใกล้ๆ กุมแน่นราวกับกลัวว่าคนที่เขาจูงจะหายไป แจบอมเดินตามไปโดยดี สัมผัสได้ถึงแรงบีบที่มือเบา อุ่นแฮะ ว่าแล้วก็กุมมือหนาตอบ
ร้านกาแฟที่ไม่ได้ใหญ่มากนักแต่บรรยากาศกลับดีอย่างน่าเหลือเชื่อ อาจจะเป็นเพราะว่ามากับใครมากกว่ามั้ง
ไอน้ำร้อนขึ้นมาจากแก้วกาแฟที่ทั้ง2สั่ง
“นายมาได้ยังไง”แจบออมถามขึ้นทำลายความเงียบ ก่อนที่เขาจะบ้าตายเพราะรอยยิ้มของนิชคุณไปมากกว่านี้ ก็ตั้งแต่มานั่งไอ้นี่ไม่ทำอะไรเลย นอกจากยังไม่ปล่อยมือที่จับเขาไว้แล้ว ทั้งยังจ้อง มอง และยิ้มอยู่แค่นั้น
“ที่จริงผมว่าผมจะไปเยี่ยมเพื่อนที่อีกเมือง แต่ไม่รู้ทำไม ผมกลับต่อตั๋วเครื่องบินมาที่นี้”ว่าแล้วก็ยิ้มไปให้อีก
“ปัญญาอ่อน”ใบหน้าเริ่มแดงกล้ำ ตัวเองรู้เพราะความร้อนผ่าวที่เพิ่มขึ้นอย่างรู้สึกได้ ให้ตายเถอะ แจบอมคว้าแก้วกาแฟมาดื่มแก้เขิน
นิชคุณเห็นอย่างนั้นก็แอบหัวเราะ คิดถึงเป็นบ้าใบหน้าแดงกล้ำที่เขามักจะทำให้แจบอมเป็นแบบนั้น ที่จริงอยากฉุดร่างนั้นเขามากอดตั้งแต่เก็บแผ่นหลังเล็กกว่าเดินอยู่ตั้งนานแล้ว แต่สุดท้ายเขากลับเดินตามไปเรื่อยมากกว่าจะเรียกไว้
ทั้ง 2 คุยกันอย่างปรกติ เป็นครั้งแรกหลังจากที่เหยียบที่นี้เท่าเขารู้สึกผ่อนคลายมาก เสียงหัวเราะมาเป็นระยะเมื่อพวกเขาแต่พูดถึงเรื่องของกันและกัน ทั้งเรื่องของรุ่นน้องจนอื่นในวง ยังไม่มีใครเปลี่ยนไป ทุกตนยังเหมือนเดิม แม้แต่แจบอมก็เหมือนเดิม
เมื่อกินเสร็จพวกเขาก็ออกมาเดินเล่นต่อ เดินไปโดยไม่สนใจว่าที่ที่เขายืนอยู่คือที่ไหน เดินจนแสงตะวันเริ่มริบหรี่
“อ่า จะมืดแล้ว นายพักที่ไหนเหรอ”แจบอมยกมือขึ้นดูนาฬิกาแล้วหันไปถามนิชคุณ ไม่ต้องรอให้นิชคุณหันมาตอบ ดวงตาใสนั้นจ้องมองแขบอมอยู่ตลอดเวลา ราวกับกำลังเก็บรวบรวมภาพทุกอย่างของคนข้างกายไว้ให้ได้มากที่สุด
“ผมจองโรงแรมไว้แล้ว พี่จะไปส่งผมเหรอ”นิชคุณยิ้มถาม
“อื้อ”ตอบโดยไม่ต้องคิด ถึงไงเขาก็จะทำอย่างนั้นอยู่แล้ว ความซื่อตรงของแจบอมทำให้หัวใจนิชคุณพองโต จับมือเล็กมากุมไว้ และไม่จำเป็นที่แจบอมจะต้องโวยวายเมื่อเขาเองก็ต้องการความอบอุ่นจากร่างสูงเหมือนกัน
“ผมว่าเรานั้งแทคซี่กลับดี เราเดินออกมาไกลมากเลยนะ”นิชคุณว่าพรางเรียกแทคซี่
เมื่อขึ้นได้นิชคุณก็บอกสถานที่พักแล้วรถก็เคลื่อนตัวออกไป
“พี่แจบอม”นิชคุณเรียก เรียกแจบอมที่เอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง
“อื้อ”รับรู้ ขนรับแต่ไม่หันไปมอง กำลังทำใจอยู่ ขอเวลาหน่อย ทำใจที่ต้องไปส่งร่างสูงกลับที่พัก แล้วตนเองก็กลับบ้านคนเดียวเหมือนเดิม ดูเวอร์ว่าไหมทำไมถึงต้องมานั่งทำใจ แต่ทำไงได้ก็มันไม่อยากห่างไกลนิน่า
ไม่ได้พูดอะไร เงียบหายไปเหมือนกัน แต่ตาหวานก็ยังไม่เลิกจับจ้องคนข้างๆ มือที่ประสานกันก็ยังคงถ่ายเทความอบอุ่นให้กันไปเรื่อยๆ ตลอดทาง ในที่สุดรถก็จอดเมื่อถึงที่หมาย
“เร็วจัง”แจบอมครางเบาๆให้ตัวเองเท่านั้นได้ยิน มันเร็วเกินไป
“อื้อ”นิชคุณเห็นเพราะเองก็ได้ยินสิ่งที่แจบอมพูด
“อยู่ชั้นไหนเหรอ”ถามออกไปมองไปรอบๆโรงแรมใหญ่หรู
“20ครับ”ตอบกลับแล้วขึ้นลิฟต์กันไป ทั้ง2ด่าท้อตัวเองในใจทำไมถึงใช่เวลาอยู่ด้วยกันน้อยนิดนี้ได้สิ้นเปลื้องและเปล่าประโยชน์ที่สุด
ติ๊ง!
ลิฟต์บอกชั้นที่ทั้ง2จะมา แต่เสียงนั้นกลับทำให้หัวใจของทั้ง 2 หล่นวูบลงไปอยู่ชั้น 1อีกครั้ง ใกล้จะถึงเวลาจากอีกแล้วเหรอ
นิชคุณกุมมือของแจบอมแน่นขึ้นเมื่อก้าวออกจากลิฟต์ ไม่คิดที่จะปล่อยแต่เมื่ออยู่หน้าประตูห้องเขาจำเป็นต้องเปล่า มองหน้าแจบอมเหมือนส่องกระจกเงาสะท้อนถึงสีหน้าที่บ่งบอกว่าไม่อยากให้ไปของทั้งคู่
“ถ้าไง เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยไปเที่ยวที่อื่นกันนะ ฝันดีหละ”แจบอมตัดบทไปก่อน ไม่อยากให้อยู่นานกว่านี้ กลัวว่าเป็นเขาเองที่จะขออยู่กับร่างโปร่ง
นิชคุณก็เพียงพยักหน้า
“แล้วโทรหานะครับ”ว่าแล้วก็โบกมือลาแจบอมที่กำลังเดินไปเรื่อยๆ ห่างไปเรื่อยๆ พร้อมกับตัวเองที่เปิดประตูแล้วแทรกร่างเข้าไปในห้อง
อยู่ๆก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์หาผู้ที่เพิ่งมาส่งเขาที่ห้อง
(ว่าไง ลืมอะไรรึเปล่า)แจบอมรับสายในทันทีที่เห็นเบอร์นั้นขึ้น
“ครับ ผมลืมบอกพี่ตั้งหลายอย่างแหละ”นิชคุณพูดเรื่อยๆ
(ว่า?)แจบอมรอฟัง
“ผมไม่ได้จะไปเยี่ยมเพื่อนที่เมืองอื่น ผมตั้งใจจะมาหาพี่โดยเฉพาะ วันนี้พอผมเห็นพี่ผมก็เอาแต่เดินตามพี่ไปเรื่อยๆ ทำไมพี่ทำหน้าอย่างนั้นอะ รู้ไหมใบหน้าที่บอกว่าพี่โดดเดี่ยวมันทำให้ผมเจ็บปวด...”นิชคุณพูดเสียงงเริ่มสั่นเมื่อพยายามกลั้นน้ำตาที่จะไหลลงมาโดยไม่มีเหตุผล
“แต่ผมดันไม่ระวังตัว เดินชนคนอื่นแล้วเซไปโดนพี่ พี่เลยเห็นผม ผมดีใจมากเลย พี่รู้ไหมที่ผมได้ยินพี่เรียกชื่อของผมอีกครั้ง โดยที่พี่ก็ยินอยู่ตรงหน้าผม ผมอยากจะดึงพี่เขามากอด อ่า ผมคิดถึงพี่จังเลย คิดถึงมาก”
(ฮึก! ฮึกๆ)เสียงคล้ายสะอื้นของแจบอมทำให้นิชคุณรีบหันกลับไปยังประตู หัวใจหล่นวูบ
“พี่ร้องเหรอ พี่อยู่ไหน ผมขอโทษ ผมจะไปหาพี่เดี๋ยวนี้”ไม่รอช้านิชคุณก็ตรงไปเดินประตูทันที แต่ก็ต้องหยุดค้างไว้แค่นั้น
แจบอมยืนอยู่ตรงหน้าประตู ร่างเล็กสั่นน้อยจากแรงสะอื้น มือยังคงถือโทรศัพท์แนบหู เงยหน้าขึ้นมาหาร่างสูงช้าทั้งที่น้ำตายังคงไหล
“ไม่รู้เหมือน พี่ก็แค่เหงา แล้วก็คิดถึงทุกคน และก็คิดถึงนาย”แจบอมขับเสียงสะอื้นออกแล้วพูดกับคนตรงหน้า
นิชคุณยิ้มน้อยๆ ดึงคนตรงหน้าเขาหาตัว ผมหนาเช็ดหยาดน้ำตาที่ไหลลงมาของแจบอม ความอบอุ่นนี้แทนที่จะหยุดร้องกลับยิ่งร้องใหญ่เลย นิชคุณถึงกับหลุดขำ
“ฮึก หัว ฮึก เราะ อะ อะไร”พูดพรางสะอื้นน้อยๆ
นิชคุณจับปลายคางคนตัวเล็กกว่าไว้แล้วเชิดใบหน้าแจบอมขึ้นเล็กน้อย พร้อมกับเรื่อยหน้าตัวเองลงไป ริมฝีปากนุ่มสัมผัสกันครู่หนึ่ง แจบอมก็เปิดช่องทางให้ลิ้นร้อนได้แทรกเข้าไปชิมความหวานที่โหยหา
นิชคุณจับมือดึงแจบอมเขามาจนพ้นประตูแล้วปิดมันลงไป แล้วทาบตัวเขากับแจบอมเบียดเสียดจนไม่มีช่องทางให้ได้ดิ้นรน แต่ถึงนั้นแจบอมก็ไม่คิดหนีอยู่แล้ว ทั้งยังกดมือข้างซ้ายของแจบอมที่เขาใช้ดึงร่างนั้นเข้ามาในห้องกับประตูเหนือศีรษะของแจบอม อีกมือก็เรื่อยขึ้นไปรั้งท้ายทอยของแจบอมมารับจูบอย่างลึกซึ้งมากกว่าเดิม
“อื้อ!” แจบอมร้องท้วงเมื่อเริ่มหายใจไม่ออกเพราะร้องให้ด้วย ทุบอกแกร่งจนนิชคุณยอมถอนจูบออกมาอย่างเสียดาย
นิชคุณละออกจากริมฝีปากบางแต่ก็ไม่ได้หายไปใหน ยังคงจุมพิตแตะเบาๆไม่ห่าง แจบอมหอบหายใจเข้าออกอย่างรวดเร็วจากการขาดอากาศ
“หายใจไม่ออก”แจบอมบอกออกมาตรงๆ นิชคุณถึงกับยิ้มกว้าง
“ยิ้มอะไรนักหนา ไม่เบื่อเหรอ”แจบอมส่งสายตาดุถาม
“ก็เพราะพี่ไงผมถึงได้ยิ้ม พี่ผิดเองนะ”
“นิช ...อือ”ว่าแล้วก็กดจูบปากอิ่มเป็นการทำโทษอีกครั้ง โดยไม่ทันให้แจบบอมได้พูดอะไร ทั้งยังดึงแจบอมออกมาจากทางเดินประตูแต่ก็ยังไม่ยอมถอนริมฝีปากออก
เมื่อมาถึงในห้องนอนมีบางครั้งที่จะสะดุดล้มไปบ้าง แต่นิชคุณก็รีบประกบริมฝีปากกลับทันที จากหายมานาน โหยหาความหอมหวานนี้จนไม่อยากจะปล่อยไปให้เสียเวลา
นิชคุณว่างแจบอมลงบนเตีบงนุ่มเบาๆ ก่อนที่จะทาบทับตัวเองลงไปทันที ไม่มีคำพูดใดๆ มีเพียงสายตาที่มองกันและกัน ความหมายสืออกมาอย่างเด่นชัด เขารู้กันทั้งสองแล้วจำเป็นเหรอที่จะผลักออกเมื่อต้องการกันและกัน
“อือ~~~”เสียงครางเริ่มดังขึ้นเมื่อนิชคุณกำลังสร้างรอยสีแดงบนคอของแจบอม รอยแล้วรอยเล่า มือหนาสัมผัสไปทั่วร่าง ลูบไล้ผ่านเนื้อผ้าจนถึงยอดอกที่กับตั้งชัยขึ้นมาจากแรงอารมณ์ นิชคุณบดขยี้มันดัวยนิ้วผ่านถึงแม้จะมีผ้ากั้นอยู่แต่ก็ไม่อาจที่จะลดความเสียวส่านไปได้
(ctrl+a)>>>NC
“ฮึก....”แจบอมถึงกับกัดริมฝีปากของตัวเองไม่อยากส่งเสียงออกไปมากกว่านี้ แต่ดูเหมือนจะเป็นความต้องการของแจบอมเพียงคนเดียวเมื่อที่จริงแล้ว นิชคุณต้องรู้ว่าแจบอมต้องการเขาแค่ไหน และสิ่งที่บ่งบอกเขาได้คือเสียงคราง เมื่อเป็นอย่างอย่างนั้น นิชคุณก็จัดการกระชากเสื้อตัวบางของแจบอมออกอย่างไม่ใยดี
แล้วตรงเขาครอบครองยอดอกสีหวานด้วยลิ้นร้อนที่ไล้เลียอย่างรุนแรง จนในที่สุดแจบอมก็ทนไม่ได้
“ฮ่ะ อ่า นิค….ฮึก”ก่อนที่จะเอ่ยชื่อของครด้านบนตามที่ใจต้องการ ความอายยังมีอยู่มาก แจบอมถึงเลือกที่จะปิดปากเงียบ
ลิ้นร้อนไล้เลียอีก 2- 3 ครั้งก่อนที่จากลากลิ้นร้อนชิมรสหอมหวานของแจบอมจนมาถึงใบหู ทั้งมือหนาที่เลื่อนลงไปช้าแล้วหายเข้าไปในกางเกงของร่างข้างใต้
“เรียกชื่อผมสิครับ”นิชคุณพูดข้างหูด้วยเสียงแหบพร่า จนสติของแจบอมตะเลิดไปไกลคิดไม่จะกู้กลับ ให้อารมณ์พาชีวิตไปแทน
“นิค คุณ อ่ะ!”แจบอมสะดุงเล็กน้อยเมื่อเขาเรียกชื่อของร่างสูง มือหนาที่อยู่ในกางเกงของเขาก็จับแก่นกายความอ่อนไหวแล้วลูกขึ้นลงช้าๆ
เมื่อเห็นว่าแจบอมกำลังอึดอัดอย่างมาก นิชคุณก็รีบถอดสิ่งกีดขว้างออกอย่างรวดเร็ว รวมทั้งชั้นในออกในทันที
“เรียกชื่อผมเยอะนะครับ พี่แจบอม”เพียงแค่อยากรู้ว่าตอนนี้ ในช่วงเวลานี้แจบอมกำลังคิดถึงเขา ต้องการเขา จะได้รู้ว่าแจบอมจะไม่ได้โดเดี่ยว
นิชคุณเลื่อนตัวลงไป แล้วครอบครองแก่นกายด้วยริมฝีปากหนาของตัวเองทันที
“นิคคุณ! อื้อออออออออ”แจบอมเอ่ยออกมาด้วยความตกใจก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นเสียงคราง เมื่อนิชคุณกำลังใช้ลิ้นดุนดันและดูดกลืนแก่นกายของเขา
“อ๊า นิคคุณ ขอร้อง.....”สะโพกบางเคลื่อนไหวตามจังหวะที่ร่างสูงชักพา มือเรียวจับขย้ำกุมผมนุ่ม ขอแค่ผ่อนคลายความเสียวซ่านนี้สักนิด ทั้งยังขอร้องอย่างหน้าอายเมื่อกำลังถึงขีดสุดความอดกลั้น
เมื่อเป็นอย่างนั้น นิชคุณก็รีบเร่งความเร็วมากขึ้นจนในที่สุดแจบอมก็ปลดปล่อยออกมา นิชคุณก็กลืนมันลงไปอย่างไม่รังเกลียด
“อ้า~~~”แจบอมนอนหมดแรง หอบหายใจ
ช่องทางสีหน้ายั่วยวนเกินกว่าที่จะให้นิชคุณได้สงสาร นิ้วแรกถูกสอดเข้าไป
“อ่ะ!” เพียงนิ้วเดียวแต่ก็รู้สึกได้ แจบอมตกใจเล็กน้อย จากการที่ห่างหายกันไปนานทำให้ช่องทางนี้ถึงคับแน่นขึ้น ทั้งไวต่อสัมผัสมากกว่าเดิมอีกด้วย
“ให้ผมนะ”ขอแต่ไม่ต้องการคำตอบ นิชคุณสอดนิ้วเข้าไปที่เดียวสามนิ้ว หลับตาแน่น สัมผัสความรู้สึกคับแคบและอุ่นร้อนจนไม่อาจที่จะทนไหว แต่ก็กลัวที่แจบอมจะรับไม่ไหวดูได้จากสีหน้าที่บ่งออกได้ดีว่ากำลังเจ็บปวดเพียงใด ทั้งยังคำพูดแผ่วนั้นอีก
“เจ็บ~~~~ฮึก”น้ำตาแทบจะไหล แต่ถ้านิชคุณเขาเองก็ยินดี
ก่อนที่แจบอมจะเจ็บปวดไปมากว่านี้ สิ่งที่นิชคุณต้องทำคือหาจุดที่ทำให้แจบอมมีความสุขแทนความเจ็บปวด เขาหมุนนิ้วคว้านในช่องทางสีหวาน
“อ่ะ นิคคุณ เอาออกไป”เมื่อโดนจุดกระสัน แจบอมถึงกับตัวสั่นเทาความรู้สึกหลากหลายวิ่งเขามาปะปน นิชคุณชักนิ้วออกก่อนที่จะสอดเข้าไปใหม่ เพื่อความแน่นใจว่าจุดนี้ใช่แน่ๆ
“อ่ะ! คุณ อื้อออออ”ความเจ็บปวดเริ่มหายไป ความต้องการเข้ามทดแทน แจบอมเชิดหน้าสูงเมื่อนิชคุณยิ่งรั่วนิ้วเข้าไม่ยั้ง
เมื่อแน่ใจแล้วร่างสูงก็ถอดนิ้วออกจากช่องทางสีหวาน แล้วรีบถอดกางเกงตัวเองออก
“พี่แจบอมครับ อย่าเกร็งนะ”พูดอย่างนุ่มนวลและสอดแก่นกายของตัวเองเข้าช่องทางสีหวานช้าๆ เข้าไปได้เพียงครึ่ง แต่สัมผัสได้ถึงความรุมร้อนรุนแรง จนอย่างกระแทกไปอย่างไม่ยั้ง แต่ก็กลัวร่างเล็กกว่าจะรับไม่ไหว ขอเป็นคนทนทรมานเองก็แล้วกัน
แจบอมถึงจะเจ็บมากจนน้ำตาเอ่อล้น แต่เขาก็รู้ดีว่าตอนนี้นิชคุณกำลังต้องการเขามาแค่ไหนถ้างั้นเขาก็ยินดีจะเจ็บปวด
“รีบหน่อยสิ จะทนไม่ไหวแล้วนะ อ่ะ อ้า”. เขาตัดสินใจที่จะพูดยั่ว ถึงแม้จะรู้ดีว่าหลังจากนี้เขาอาจจะเดินไม่ได้หลายวันก็ตาม
และเมื่อพูดจบความอดทนก็หายไป นิชคุณกระแทกแก่นกายเข้าไปอย่างอารมณ์ของตัวเอง กระแทกอย่างรุนแรงด้วยความโหยหา รอคอยมานาน
“อ้า คุณ อ่ะ เร็วอีก....”แจบอมร้องขอ อย่างไม่นึกอายก็ในเมื่อเขาเองก็ต้องการ
“พี่แจบอม ซีด อ่า”ช่องทางร้อน คับแคบจนต้องเร่งความเร็ว
“อ่า อีกนิด คุณ อือออ” เสียงครางดังอย่างไม่คิดเก็บกลั่น ยิ่งทำให้นิชคุณกระเจิง
จนในสุดจบท้ายด้วยน้ำขุ่นข้นสีขาวที่ฉีดพุ่งเข้าไปในร่างกายของแจบอมจนไหลย้อนออกมาตามช่วงขาและแจบอมที่ปลดปล่อย ครั้งที่2 เต็มหน้าท้องของร่างสูง
นิชคุณถอดแก่นกายออกมาช้าๆ ลูบผมที่ปรกใบหน้าเนียนของแจบอมทั้งชื้นเหงื่อ แล้วจูบลงตรงหน้าผากเบาๆอย่างรักใคร่
เหมือนแจบอมจะเข้าสู่ห้วงนินทราไปแล้ว นิชคุณยิ้มบางที่เห็นคนนอนในอ้อมแขนหลับลงอย่างมีความสุข จนอยากให้เวลาหยุดลงเพียงแค่นี้
ขอบอกตอนนี้ได้ไหม ไม่ได้ยินก็ไม่เป็นไร
“ผมรักพี่ครับ ผมรักพี่แจบอม รักมาก ทุกคนก็รักพี่ พี่ไม่ได้โดดเดี่ยว พวกเรายังอยู่ข้างๆพี่ ผมสัญญา”แล้วจูบลงตรงริมฝีปากหยักอีกครั้งเบาๆ พร้อมทั้งโอบกอดร่างเล็กกว่านั้นแน่นขึ้น
แล้วหลับไปเช่นกัน
ทำไมจะไม่ได้ยินหละ เต็ม 2 หูเลย คำว่ารักจากนิชคุณเป็นดั่งบทเพลงที่กล่อมเขาในหลับฝันดีในคืนนี้
แจบอมซุกตัวเข้าไปในอกแกร่งมาขึ้น ซุกไซร้หาความอบอุ่น และจะจดจำ ตราตรึงไว้ยามต้องห่างไกล เขาสัญญาว่าจะไม่เหงาอีกแล้ว เพราะเขาเชื่อเสมอว่าทุกคนยังอยู่ข้างกาย และให้กำลังใจเขาเสมอ......
ขอบคุณ
............................
อ้าก กกกก
ขอบคุณที่อ่านจนจบคะ
สครีมอีกครั้ง คิดถึง ปาร์ค แจบอม ฮื่อๆๆๆๆๆ
......
ตอนแรกกะเอาชานซองก่อน แต่บทนี้ดูท่าคุณจะเหมาะเลยจิ้นเป็นคุณแทนคงไม่ว่ากันนะคะ แล้วจะมาต่ออีก 4โปรคร้า
ความคิดเห็น