Alzheimer's [Yaoi: 2PM ]

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3......

Chapter 3......

       บรรยากาศในโต๊ะอาหารยังดูคึกครืนเหมือนเดิม  หนุ่มทั้ง 6 รวมวงกันกินอาหาร ทั้งที่ยังมีที่ว่างเหลืออยู่อีกก็ ก็เพื่อรอใครบางคนกลับมา

“อ่า พรุ่งนี้ผมมีถ่ายรายการแหละ”เสียงน้องเล็กของวงดังขึ้นแล้วทำหน้าเป็นหมีหงอยนิดๆ จนคนที่นั่งข้าง ๆต้องสะกิดถาม แต่ออกแนวแซว

“อีกแหละ ข้าวติดคอหรอ ทำหน้าอย่างนี้อีกแล้ว ทำไมหละ”จุนซูถามแล้วหันหน้ากลับมากินข้าวต่อ มักจะทำอย่างนี้ทุกครั้ง แซวแล้วต้องหันหน้าหนี ก้เดี๋ยวเขาจะรู้ว่าเราแอบยิ้ม

“ ก็ไม่มีพี่ๆไปด้วยอ่า ไม่หนุก”คำตอบที่ไม่รู้จักโตเรียกรอยยิ้มให้กับทุกคนบนโต๊ะ ก็มันไม่ได้ดูเข้ากับรูปร่างและหน้าตาเกินเด็กของมักเน่เลยสักนิด

    แต่มันก็จริงถ้าสังเกตดูให้ดี ยามที่ไปถ่ายรายการเมื่อไม่มีรุ่นพี่ของตัวเองอยุ่ หนุ่มร่างยักษ์ก็จะไม่ค่อยแสดงความเป็นเด็กออกมา ถ้าลองได้พี่สักคนไปแล้วไปร่วมรายการด้วยก็จะแสดงนิสัยที่แท้จริงออกมาทันที และนั้นทุกคนก็รู้ดี

“ฉันไปด้วยเอาม่ะ”จุนโฮแกล้งถาม ชานซองทำตาลุกวาวแล้วหันไปทางจุนโฮ

“ล้อเล่นอ่า แต่อยากให้ฉันไปจริงๆเหรอ”เป็นจุนโฮเสียเองที่ทำหน้าตื้นเต้น แต่ก่อนที่ชานซองจะพูดเสียงเข้มของคนชอบแซวก็ดังขึ้นมาขัด

“แต่โทษทีนะ พอดีว่า รายการติดต่อพี่ไปแล้วซ่ะด้วยสิ”จุนซูพูดขึ้น  จุนโฮยิ้มแก้เก้อ ส่วนชานซงก็ทำหน้าไม่เชื่อ หันไปถามทางสายตาคาดคั้นเอาความจริง จุนซูเพียงพยักหน้า ชานซองยิ้มออกมาแล้วซบลงที่แขนของจุนซูด้วยความดีใจที่ไม่ไปคนเดียว

“เลิกอ้อนได้แล้ว โตแล้วนะ อย่าทำตัวเหมือนเด็กสิ”ว่าไปแต่ก้ไม่ได้ดึงแขนออก แถมถ้าจ้องมองให้ดีก็จะรู้อยู่ว่าจุนซูกำลังยิ้ม คงไม่ต้องสงสัยแล้วว่าจุนซูกำลังสนใจใครอยู่

............

เมื่อไม่สามารถออกไปข้างนอกได้ ทุกคนจึงทำกิจกรรมส่วนตัวของแต่ละคนที่อยากจะทำในยามว่าง ห้องนั่งเล่นถูกจับจองด้วยชานซอง จุนซู จุนโฮ และอูยอง

  น้องเล็กของวงนอนบนโซฟาตัวยาว ใช้หมอนมีชีวิตอย่างตักของจุนโฮลองหนุนอยู่ จุนซูขัดใจเล็กๆ เลยแอบกัด แอบแหย่ ชานซองกับจุนโฮว่าทำตัวราวกับแม่ลูก อูยองที่นั่งอยู่ล่างโซฟาหัวเราะร่าทุกครั้งที่เห็นด้วยกับสิ่งที่จุนซูพูด  จนสุดท้ายก็ปล่อยไว้อย่างนั้น เลยตัดสินใจนั่งดูโทรทัศน์แบบไม่สนอะไรแล้ว  

   ลืมอะไรไปหรือเปล่า ทุกคนมักจะมีโลกส่วนตัวเป็นของตัวเอง จึงไม่มีใครสนใจกันและกันเว้นแต่คนๆนั้นไม่ใช่คนสำคัญมากของตน  อูยองมองซ้ายมองขวา หาเท่าไรก็ไม่เจอเจ้าชายไทยในห้องนั่งเล่น อาจจะนอนอยู่มั้งก็มันเป็นเรื่องส่วนตัวของนิชคุณเขาก็ไม่อาจจะรู้ได้

  อูยองจึงตัดสินใจเดินไปตามหานิชคุณที่ห้อง โดยไม่มีใครในห้องนั่งเล่นร้องท้วงถาม อูยองเดินขึ้นไปถึงหน้าห้องของนิชคุณ

“อื้อ ~~”เสียงที่ดังลอดออกมา ถึงฟังไม่ชัดแต่ความเงียบของชั้นบนก็พอทำให้รู้ว่ามันเป็นเสียงอะไร มือสั่นเทาเอื้อมไปจับลูกบิดประตู แล้วค้างเอาไว้อย่างนั้น หน้าผากแนบประตูยืนนิ่ง มือค้าง ราวกับใช้ความคิด

อยากที่จะเปิดเข้าไปแต่อีกใจก็ขัดขึ้น เสียงหอบหายใจของสองร่างในห้องยิ่งเด่นชัดขึ้นเมื่ออยู่ใกล้ประตูขนาดนี้

“บ้าจริง ทำไมยังจะทำอีก”พูดออกมาเบาๆ อยากให้คนในห้องได้ยินแต่ทำไม่ได้ โดนโกหกยังดีเสียกว่าต้องมาเห็นด้วยตาอย่างนี้ โดนนิชโกหกไปว่าเมื่อคืนอยู่ห้อง ทั้งที่เมื่อคืนเขาต่างหากที่เป็นคนพานิชคุณกลับมาบ้าน

   เข้าใจว่านิชคุณไม่อยากให้ใครรู้เรื่องเขากับแทคยอนนั้นเลยที่ไม่อาจที่จะทำให้อูยองแสดงตัวออกมาได้ ก็ได้แต่เพียงมองห่างๆแล้วเจ็บใจก็เท่านั้น กลัวว่านิชคุณจะเจ็บปวดมากกว่าที่เป็นอยู่ กลัวต้องหวาดระแวงทนทุกข์มากกว่าที่ทนอยู่  โดยไม่ถามความรู้สึกตัวเองเลยว่ากำลังด้านชาต่อความรู้สึกเจ็บปวดของตนเองและคนอื่นขนาดไหน

“พี่แทคยอน ผมจะทำให้พี่ได้รู้สึกเหมือนพี่คุณ”พูดเพียงแค่นั้นแล้วผลักตัวออกมาจากประตู ก่อนจะลงไปนั่งที่เดิมในห้องนั่งเล่น

.........

     นี่เหรอกิจกรรมยามว่าของนิชคุณและแทคยอน มันดูจะไม่ใช่ มันก็เป็นเพียงแค่ยามที่ข้างตัวของแทคยอนไม่มีเขาคนนั้นก็เท่านั้นเอง  นี้คงเป็นช่วงเวลาที่ร่างโปร่งสามารถเติมเต็มให้แทคยอนได้ แต่เมื่อข้างกายของร่างสูงมีเขาคนนั้น นิชคุณก็คงเป็นเพียงแค่ส่วนที่ล้นออกมา

   อยากจะออกไปจากความโง่เง่านี้แต่นั้นก็เป็นเพียงแค่ความคิดเมื่อมันสวนทางกับความรู้สึกและร่างกาย นิชคุณครางกระเส่าจนร่างโปร่งอับอาย นึกคาดโทษตัวเองทำไมไม่บอกร้องห้ามไปอย่างที่คิด ทำไมกลับปล่อยความรู้สึก อารมณ์  ให้ออกไปเหนือเหตุผลทุกครั้งเมื่ออยู่ใต้ร่างสูงใหญ่

“เจ ฮึก!”ร่างสูงหยุดเสียงครางต่ำไว้แค่นั้นเมื่อรู้ตัวอยู่บ้างว่าร่างที่กำลังกอบโกยความสุขล้นอยู่ไม่ใช่คนที่เขาคิด  และนั้นเป็นดั่งสิ่งย้ำเตือนที่ค่อยทิ่มแทงนิชคุณอยู่ตลอด

 “เรียกเขาสิ ถ้านายต้องการ” บ้าถึงที่สุด นิชคุณด่าทอตัวเอง ยังเจ็บช้ำไม่พอ หรืออยากที่จะฝั่งตัวเองให้จมดิน นัยน์ตาคลอน้ำใสจนเอ้อล้นออกมา เล็บคมจิกแผนหลังกว้าง เสียวซ่านรับแรงกระแทกของแทคยอนจนปล่อยความรู้สึกออกมาทั้งสองคน

   แทคยอนทิ้งตัวเองลงมาข้างกายของนิชคุณ กดจูบที่ขมับชื้นเหงื่อ เลื่อนลงมายังแก้มใส และริมฝีปากหยักเบาๆ ราวกับอยากจะขอทากับเรื่องผ่านไปเมื่อครู่ นิชคุณได้เพียงแค่หลับตาสนิทแกล้งหลับไป ถ้าเพียงแค่เปิดตาขึ้นมาในตอนนี้ เขาคงจะร้องให้ออกมาในทันใด

สมเพสในความโง่เง่าของตัวเอง สิ่งที่ทำให้เขาสามารถซุกกายเปลือยเปล่าอยู่ข้างการ่างสูงได้ก็เป็นเพียงแค่ความทนเท่านั้น ทนต่อไปเพราะรักดูไม่ดีเลย

    ถ้าเกิดเจอหลายเรื่องราว ที่บาดใจ แล้วนิชคุณจะทนได้นานสักเท่าไร  หรือจนใจเจ็บช้ำปางตายถึงจะยอม.....

.........................

 ติ๊ดๆๆๆๆ

เสียงโทรศัพท์ของจุนซูดังขึ้น  แต่เจ้าตัวดูท่าจะไม่รู้สึกเลย เพราะยังคงปิดหู ปิดตา ดูโทรทัศน์อยู่ อูยองที่นั่งอยู่ข้างๆเลยคว้าโทรศัพท์บนโต๊ะมารับเสียเอง

“สวัสดีครับ ตอนนี้พี่จุนซูขังตัวเองแล้ว”ว่าไปทั้งที่ปลายสายไม่รู้ว่าใคร ไม่ทันได้อ่านชื่อ ก็แค่อารมณ์เสีย หงุดหงิด ไม่มีอารมณ์ รำคาน  เลยรับสาย

(อ่า นั้น อูยองเหรอ พี่เอง เจบอมอ่า)เสียงปลายฉุดเรียกอูยองให้สติคืนมา ร่างใหญ่ยืดตัวตรงรับฟังต่อ

“พี่เจบอมเหรอ  อื้อๆๆ  ว่าไงอ่า พี่จุนซู ดูทีวีอยู่”

(อื่อ ไม่เป็นไร พรุ่งนี้พี่จะกลับแล้วนะ  โทรหาแทคไม่ติดเลย แต่ไม่เป็นไร จุนซูว่างไหมอ่า ว่าจะให้มารับพี่หน่อย)

“อ่ะ  พี่แทคโทรไม่ติดเหรอ อื้อ ฮ่ะ พี่จุนซูมีถ่ายรายการกับชานซองพรุ่งนี้ แต่ไม่เป็ไร พรุ่งนี้ผมว่างเดี๋ยวผมไปรับเอง ครับพี่เจบอม”

(อื้อ ขอบใจ)

..............................

จบไปอีกตอน  ตอนหน้า  เจอกันอิอิ