คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 ..
Chapter 2…..
ห้องนั่งเลานบ้านพัก 2pm
“อ้า เซงจัง วันนี้หยุดทั้งที่ ไม่มีตารางงานเลย แต่กลับต้องมานั่งอยู่แต่ในบ้านอีกแล้ว โดนกักขังๆๆ”มักเน่น้อยบ่นเป็นหมีกินผึ้งทั้งๆที่เพิ่งจะตื่นจากที่นอนมาได้แค่ 10 นาที หมียักษ์ เอ่ออ มักเน่น้อยทอดสายตาทดท้อไปนอกหน้าต่าง ฝนชุดใหญ่กำลังตกลงมาโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ภาพภายนอกมืดราวกับเป็นเวลาค่ำคืนทั้งที่ตอนนี้ก็ 4 โมงเช้าแล้ว
“จะกินไอติมอ่าฮื่อๆๆๆ พี่แจบอมก็ไม่อยู่ จะกวนใครดี กักขังๆๆ”บ่นต่อพรางทำหน้าจะร้องให้ ยิ่งนึกถึงคนที่เลี้ยงไอติมตนเองตลอดเวลาขอยอมง่ายก็ยิ้งเศร้าสลด (มากไปไม่แก:ไรเตอร์) ปากแบนออกมาข้างนอกจนคนที่มองดูอยู่นึกขำ
“ปัญญาอ่อนไปแล้ว ก็แค่ฝนตกโลกไม่ได้แตกสักหน่อย”จุนซูพูดขึ้นแล้วหันกลับไปสนใจหนังสือพิมพ์ที่อยู่ในมือต่อ โดยไม่ทันสังเกตว่าชานซองแอบค้อนเขาแล้ว
“เลิกทำหน้าจะเป็นจะตายสักที ชานซอง บอกมาว่าจะเอาอะไรเดี๋ยวไปทำให้”เสียงสวรรค์ของชานซองดังขึ้น พร้อมกับมือนุ่มลูบหัวเขาเบาๆ ชานซองหันไปหา ใบหน้าเริ่มเปื้อนรอยยิ้มราวเด็ก
“จะกิน ไมโลกับขนมปังแยมครับ พี่จุนโฮ”สิ่งที่สั่งมานั้นดูไม่ได้จะทำยากเลย แต่จุนโฮก็เต็มใจที่จะทำ
“งั้นตามมา”ร่างเล็กเดินนำเข้าไปในห้องครัว พร้อมกับร่างหมียักษ์ที่เด้งตัวขึ้นแล้วเดินตามไปติดๆ
“จะน่ารักเกินไปรึเปล่า”จุนซูพูดขึ้นเบาๆ หนังสือพิมพ์ก็เป็นเพียงแค่ตัวประกอบเท่านั้น เมื่อมันมีค่าแค่ถือหลอกเอาไว้เฉยๆ เขาเอาแต่มองและฟัง คนที่เพิ่งออกไปจากห้องนั่งเล่นเมื่อครู่ แต่ก็ยากจะคาดเดาว่าผู้ที่เขาสนใจคือใครระหว่างชานซองกับจุนโฮ
…………………
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูปลุกให้ที่หลับใหลอยู่ได้ตื้นขึ้นมา
“อื้อ..ปวดหัวชิบ”ร่างโปร่งลุกขึ้นมาช้า หลับตาแน่นเมื่อเพียงแค่ขยับตัวกลับรู้สึกถึงอาการปวดหัวอย่างรุนแรง จากอาการแฮงค์เมื่อคืน
ก๊อกๆๆๆ
เสียงเคาะดังอีกครั้งทำให้เขาได้รู้ว่ามีคนรอเขาอยู่ข้างนอก แต่เรี่ยวแรงที่มีน้อยเกินจะก้าวเท้าไปยังประตู
“เข้ามา”เขาจะเลือกที่จะบอกอนุญาต ร่างสูงเปิดประตูเขามาช้าๆ
“ฟื้นแล้วเหรอ เป็นไงบ้างทำไมเมื่อคืนถึงได้ออกไปอย่างนั้น”แทตยอนว่าพรางเดินมานั่งบนเตียงข้างๆนิชคุณ ดวงตาคมอ่อนโยนมองร่างโปร่งอย่างเป็นห่วง
“ก็แค่อยากเมาอ่า ฮ่าๆๆ ที่จริงนายน่าจะไปด้วย ผู้หญิงสวยๆเพียบเลย”ร่างโปร่งก้มหน้าตอม พร้อมกับพูดติดตลกทั้งหัวเราะฝืดๆ ไม่อยากสบตาและมองหน้า กลัวว่าฝันร้ายเมื่อคืนจะเป็นความจริง ทั้งๆที่มันก็คือความจริง หัวใจของนิชคุณกำลังเต้นอย่างบ้าคลั่ง กลัวมากกว่าจะหวั่นไหว กลัวจนอยากจะร้องให้ออกมาเสียดังๆ แต่กลับดังแค่เพียงในใจ
“อย่าทำแบบนั้นอีกนะ”แทคยอนพูดเสียงอ่อน จับที่แก้มใสลูบไล้เบาๆ นิชตุณยอมที่จะเงยหน้าขึ้นมาสบตาคนๆนี้แล้ว ในตาคมจ้องมองเขาอยู่ตลอดเวลาอย่างไม่วางตาเช่นกัน ไม่อาจที่จะปล่อยคนข้างหน้าไปได้ ถึงแม้ว่าตัวเองจะมีใครอีกคนอยู่แล้ว จะบอกว่าแค่เป็นห่วงแต่ก็ไม่ใช่ มันมากกว่านั้น
“ทำไมถึงทำไม่ได้ นายเป็นห่วงฉันเหรอ”นิชคุณถามออกไป ไม่ว่าแทคยอนจะตอมอะไรก็ไม่แคร์แค่อยากถามเฉย นั้นมันเป็นเรื่องโกหก ถามออกไปแต่ที่จริงแล้วกลับคำตอบนั้นมาก
“ก็.....”
ครื่ดดดด ๆๆๆๆ
โทรศัพท์ของแทคยอนสั่นก่อนที่เขาจะได้ตอบไป เบอร์ที่ขึ้นอยู่บนจอทำให้เอาต้องหันกลับไปมองนิชคุณอีกครั้ง ราวกับกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะรับสายนั้นมากกว่า
“เดี๋ยวฉันมานะ”ลูบหัวเบาๆเป็นคำสัญญาแล้วเดินออกไป
“ครับ พี่เจบอม ทำอะไรอยู่”ถึงแม้ประตูจะปิดลงเสียงสนทนาของแทคยอนก็ยังคงลอดเขามาให้นิชคุณได้ยินอยู่ดี
อีกแล้วที่ต้องรู้สึกอย่างนี้ ราวกับหายใจไม่อยาก อยากจะให้หัวใจหยุดเต้นเสียงเวลานี้ให้ได้ อยากจะร้องให้แต่ก็ให้มันก่อเป็นผลึกอยู่ในใจอีก ยิ่งผลึกน้ำตาก่อตัวมากเท่าไร ก็ยิ่งทิ่มแมงหัวใจให้เจ็บราวกกับจะแตกสลายมากเท่านั้น แต่เขาก็เลือกที่จะทนอยู่อย่างนี้ต่อไป โกหกกับตัวเอง ว่าอย่างไรเสียก็ยังได้รับสัมผัสที่แสนอบอุ่นจากเขาคนนั้นอยู่ดี
มือเรียวทาบแก้มตัวเอง สัมผัสอุ่นยังคงอยู่ แต่ในใจกลับหนาวเหน็บจนลืมที่จะปวดหัว
“อื้อ ที่นี้ฝนตกหนักมากเลย ฮ่าๆๆ จริงเหรอ อ่า อยากให้รีบกลับมาจังอ่า รีบๆกลับมานะ ก็มันคิดถึง”...........
“ไม่ได้ยิน”ร่างโปร่งบอกกับตัวเองก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินไปเขาห้องน้ำ ไม่ได้ยินหรือว่าไม่อยากฟัง นิชคุณมองหน้าตัวเองในกระจก ใบหนน้าซีดได้ภายในคืนเดียว ดวงตาคล้ำ บวมน้อยๆจากการร้องให้ ไม่สมควรที่จะเป็นอย่างนี้ ต้องร่าเริงและยิ้มสิ ต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิน เพราะนั้นคือนิชคุณ
ร่างโปร่งฝืนรอยยิ้มของตัวเองให้เกิดขึ้น กระจกสะท้อนเงาของเขา ใบหน้าซูบ แสร้งยิ้ม แต่นัยน์ตากลับเศร้าเสียจนตนเองรู้และยอมรับว่ายังไงมันก็ไม่ใช่ความร่าเริง ไม่อยากที่จะฝืนทนทำอีกแล้ว
ร่างโปร่งเดินไปยังอ่างอาบ นิชคุณถอดเสื้อผ้าตัวเองออกก่อนที่จะปล่อยให้สายน้ำชำระล้างร่างกาย ร่างโปร่งยืนนิ่งหลับตาพร้อมกับเงยใบหน้ารับหยาดน้ำจากฝักบัว สายน้ำไหลเย็นเท่าไรแต่ความรู้สึกนิชคุณกลับไม่รับรู้ ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น ในตอนนี้
เขากำลังย้ำเตือนตัวอยู่ว่าอยู่ในฐานะอะไร ยืนอยู่ตรงไหนและมีสิทธิ์อะไรบางไหม อื้อ คำตอบคงเป็นสิ่งที่ไม่ว่าเขาหรือเราก็รู้กันดีอยู่แล้ว
เมื่ออาบน้ำเสร็จนิชคุณก็เดินออกมาออกมาด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียว เพราะคิดว่าร่างสูงจะไม่อยู่แล้ว แต่ผิดคาดแทคยอนนั่งอยู่บนเก้าอี้รอนิชคุณอยู่ นิชคุณหายในลึกก่อนจะเก็บซ้อนความตกใจเผยยิ้มให้ร่างสูง
“อ้าว ยังอยู่อีกเหรอ”นิชคุณยิ้มส่งไปไหน แล้วเดินไปหยิบกางเกงมาใส่ พร้อมกับสวมเสื้อ โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าร่างสูงกำลังเดินเข้าไปหาช้าๆ
“ผมยังเปียกอยู่”เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหู พร้อมกับผ้าผืนเล็กที่คลุมศีรษะของนิชคุณอยู่โดยมือของแทคยอน เช็ดหยาดน้ำช้าๆ
“ฮีก!”ร่างโปร่งสะดุ้งตกใจจนแทคยอนสัมผัสได้ รอยยิ้มน้อยๆเผยออกมาจากร่างสูง ยังไงเสียร่างโปร่งก็ยังคงน่ารักอยู่ดี
“พอเหอะน่า เดี๋ยวฉันทำเอง”ความรู้สึกตีกันอย่างรุนแรง จะดีใจหรือเสียใจดี ดีใจจากการได้รับแต่เสียใจที่กลับครอบครองไม่ได้
นิชคุณพยายามผลักตัวออกจากแทคยอน
“อยู่นิ่งๆ!”เสียงทุ้มต่ำราวกับข่มขู่ แต่การกระทำดันกลับกัน มือหนาข้างหนึ่งรวบเอวของนิชคุณให้เข้ามาหาตัว อีกข้างกอดคอของนิชคุณไว้แล้วดึงแผ่นหลังเล็กเข้ามาแนบอก ลมหายใจร้อนเป่าลดต้นคอ ยิ่มเมื่อร่างสูงโน้มตัวลงมาใกล้มากขึ้น
นิชคุณยืนนิ่งในใจเริ่มสั่นไหว ไม่ได้กลัวแต่ตอนนี้เขากำลังห้ามใจของตัวเองไม่ให้หลงใหลได้ปลื้มกับอ้อมกอดอบอุ่นตอนนี้
“ถ้าทำให้เจ็บ ขอโทษ”แทคยอนพูดออกมาเบาๆ แต่มันกลับดังจนแก้วหูของนิชคุณจะแตก แถมยังวนซ้ำไปมาจนเขาเริ่มจะมึนหัว
ขอจัดการกับตัวเองนิดนึง ความเงียบปลกคลุมไปได้ชั่วครู่หนึ่ง ก่อนที่จะมีเสียงหัวเราะเบาๆมาทำลาย
“ฮ่ะๆๆๆ นายเป็นอะไรแทคยอน เจ็บบ้าเจ็บบออะไร ฉันไม่ได้บาดเจ็บสักหน่อย ก็.......เราไม่ได้เป็นอะไรกันนิ ฉันสนุกแล้วนายมีความสุขก็แค่นั้น คิดมากไปได้ ในเมื่อนาย.......ก็มีพี่แจบอมอยู่แล้ว ฮ่ะๆๆๆ”พูดจบตบท้ายเสียงหัวเราะ หากฟังดูให้ดีจะรู้ได้ว่าเขากำลังหัวเราะเยาะตัวเอง
ตอบออกไปให้ร่างสูงสบายใจ แต่หากคำพูดคือมีดคมเลือดคงจะไหลอาบกายขาวของเขาไปแล้ว เพราะมันกำลังเสียดแทงบาดตัวเองจนระบมไปหมด แต่เขาก็เลือกที่จะทนรับทันเอาไว้ ใจสั่นเต้นรั่ว พยายามรั้งห้ามไม่ให้ความรู้สึกดีๆก่อไปมากกว่านี้
“จริงเหรอ นายพูดจริงใช่ไหม”ถามออกไปเพราะก็ไม่ได้แน่ใจในตัวเองเหมือนกัน ว่าแค่เขามีความสุขในความสนุกของร่างในอ้อมกอดรึเปล่า
“.....................”ไม่สามรถที่จะกลั้นคำพูดออกมาจากริมฝีปากได้แล้ว ฟันคมกัดริมฝีปากตัวเองจนเลือดจะออก กลั้นใจพยักตอบกลับไปแค่นั้นก็ทรมารสุดๆแล้ว
ทนต่อไป เพื่ออะไร ทำไม เฉลยสุดท้ายที่นิชคุณมีให้แทคยอนนั้นคือ รัก
“ดีแล้ว เข้าใจแล้ว”แทคยอนซบใบหน้าลงกับไหล่เล็ก แล้วกอดร่างของนิชคุณแน่นขึ้น เพื่อให้มั่นใจมากขึ้นว่าความรู้สึกที่มีให้กันมันก็แค่นั้น
โง่ไปรึเปล่า อ๊ค แทคยอน ที่เชื่อในคำพูดโกหกของร่างโปร่ง
เขาไม่ได้โง่ ก็แค่แกล้งโง่ ทำไมจะไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำผิด แต่มันเกินกว่าจะห้ามใจ จะให้เลิกรักแจบอม นั้นมันเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้แล้ว แต่จะให้ปล่อยมือจากนิชคุณนั้นก็ไม่สามารถ
ไม่เชื่อแต่ก็แกล้งเชื่อเพื่อให้สามารถที่จะดึงรั้งร่างนี้ได้อยู่ แยกกันไม่ออกว่าอันไหนอย่างไหนรัก อย่างไหนหลง จะว่ารักก็ไม่เต็มปาก จะเรียกหลงก็มิใช่แค่ความใคร่ที่เขาต้องการจากนิชคุณ
ก๊อกๆๆ
“พี่คุณ ตื้นยังกินข้าว”เสียงเคาะดังขึ้นตามด้วยเสียงใสร่า เรียกพี่ชายที่ตนรัก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครก็ จาง อูยองไง
ก่อนจะมีใครรู้ นิชคุณจับข้อมือของแทคยอนเป็นเชิงบอกให้รู้ว่าเขาสมควรที่จะปล่อยแล้ว แทคยอนยอมปล่อยนิชคุณออกมาอย่างเสียดาย แล้วลูบผมนุ่มกลิ่นหอมแชมพูอ่อนเบามือ ก่อนจะเดินไปประตู
“อ้าว พี่แทค อยู่นี้ด้วยเหรอ ดีเหมือนกันได้ไม่ต้องไปตามต่อ”อูยองว่าพร้อมกับยิ้มใสให้ แทตยอนยิ้มตอบเป็นเชิงรับรู้แล้วเดินลงไปข้างล่าง
นิชคุณสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะปั้นหน้ายิ้มแล้วหันมาหาอูยอง
“อื้อ ไปกันเถอะพี่หิวแล้ว”แล้วเดินไปคล้องคออูยองเดินมาข้างล่างด้วยกัน
“พี่คุณ...”อูยองเรียกขึ้นระหว่างเดินลงไป
“หืม?”ไม่ได้หันไปสบแต่แต่ก็ทำเสียงรับรู้
“เมื่อคืนพี่อยู่ที่ห้องรึเปล่า”อูยองถามออกไป นิชคุณหยุดเดินไปก้าวหนึ่ง แล้วหันไปหาอูยอง
“อยู่สิ ทำไมจะไม่อยู่ พี่อยู่ทั้งคืนเลย ถามทำไมหละเรา”โกหกไปคำโต ขอโทษที่ต้องทำอย่างนี้ ทั้งที่อูยองเป็นน้องชายและเพื่อนที่ดีที่สุด
“เปล่า แค่ผมว่าจะหาพี่ที่ห้องแกเรียกเท่าไรก็ไม่มาเปิด”
“เหรอ สงสัยเหนื่อยไปหน่อยเลยหลับลึก สงสัยอะไรนักหนา ไปกินข้าวไป”ตัดบทตัดความแค่นั้นแล้ว ไม่อยากตอบคำถามไปมากกว่า เพราะไม่อยากโกหกอูยองออกไปอีก
“อื้อ”อูยองยิ้มพยักหน้ารับ
........................................
ครบแล้ว อิอิ ขอโทษที่ลงช้านะ พอดีกว่าทำโปรเจค SF รักและคิดถึงพัต แจบอม(alljay)อยุ่ และโปรเสื่อม เพราะโลกมันร้อน ย้ำว่าเสื่อมมาก SF (NC) รออีกแปปนะคะ
อิเเทคคุณนี่เต็มปากเต็มคำเเล้วนะว่านัก
เเกนิเอาให้เเน่ดิ อิอิ พาสหน้ามาเซอร์ไพรส์
ความคิดเห็น