Alzheimer's [Yaoi: 2PM ]

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter1

    Chapter1….

     เสียงเพลงดังสนั่นไปทั่วทุกพื้นที่ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผู้ใดเกิดความรำคาญ ที่โล่งกว้างกลับแคบลง ถนัดตาเมื่อหลากหลายร่างลงมาโยกย้ายเต้นอย่างเมามันส์  แสงไฟสลัวๆเพิ่มอารมณ์ของบางคนที่ครึมๆเพราะแอลกอฮอล์ให้ลุกขึ้นมาวาดลีลาแข่งกัน จึงทำให้ไม่มีใครเป็นจุดสนใจมากในตอนนี้  แต่ถ้าได้ลองสังเกตดูให้ดี ในแสงไฟสลัวกลับเปร่งประกายด้วยผิวสีขาวราวหิมะ ของใครบางคน

     ความสับสน เจ็บปวด และเหนื่อยล้า แอลกอฮอล์คงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเขา เพื่อให้ลืมเรื่องบางอย่างเพียงแค่เสียววินาทีก็ดี แก้วใสบรรจุน้ำสีอำพัน เป็นกลิ่นที่แรงที่สุดของที่นี้ แต่คนดื่มไม่ได้สนใจสักนิดว่ามันจะแรงขนาดไหน แก้วแล้วแก้วเล่าที่ถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอแค่เพียงอึกเดียว รู้สึกเหมือนกับแก้วจะไม่ได้ทำให้พอใจขึ้น ร่างโปร่งคว้าขึ้นมาทั้งขวด ก่อนจะดื่มเข้าไปราวกับหน้าเปล่า

“เจ็บ~~~”เสียงครางอื้อออกมาเบาๆ เพียงตนเองเท่านั้นที่ได้ยิน กว่าครึ่งขวดที่เขาได้ดื่มเข้าไป แต่ถึงอย่างนั้นร่างโปร่งก็พยายามพยุงร่างของตัวเองลุกขึ้นอย่างโซซัดโซเซ แต่ก็ยังพอเดินได้ กินเข้าไปเพื่อให้ลืม หากแต่ความจริงมันกลับยิ่งตอกย้ำเป็นภาพซ้ำๆ จนไม่อาจที่จะทนรับไหว

“ก็เป็นได้แค่นี้”พรึบพร่ำอีกครั้ง แล้วเคลื่อนย้ายตัวเองไปตามจังหวะเพลงช้าๆ ทั้งๆที่เพลงนั้นทั้งเร็วและมันส์จนหัวเหวี่ยง

กี่ครั้งที่ต้องเจ็บแต่ทน

กี่ครั้งที่เสียใจแต่ไม่เคยร้องให้

กี่ครั้งที่อยากจะเช้าใจแต่ไม่ไถ่ถาม

กี่ครั้งที่ต้องทนมองในสิ่งที่ทิ่มแทงตัวเองแต่มันก็เลี่ยงไม่ได้

แล้วอีกกี่ครั้งที่จะต้องทนต่อเรื่องเจ็บปวดพวกนี้

ไม่อาจที่จะด้านชากับเรื่องพวกนี้ได้

เพราะหัวใจของเขาไม่ได้ไร้ความรู้สึก…….

ครื่ดดดดดดดด~~~~~~~~~

      เสียงโทรศัพท์ไม่อาจที่จะทำให้ร่างโปร่งได้ยินได้เมื่อเสียงเพลงกลบไปหมด แต่การสั่นของมันกลับทำให้เจ้าของรู้สึกตัว มือเรียวล้วงควานหาในกางเกง หยิบขึ้นมาดู  ชื่อที่ปรากฏอยู่หน้าจอทำให้ร่างโปร่งถึงกับสะอึก ยกยิ้มมุมปากเหย้าหยันตนเอง

“แทคยอน”อ่านชื่อผู้ที่โทรมาก่อนที่จะกดรับสาย

“ดี~~”เสียงยานครางนี้คงทำให้คนปลายสายรู้ดีว่าตอนนี้ผู้ที่เขาสนทนาด้วยกำลังอยู่ในสภาพไหน

(นายอยู่ที่ไหนอ่ะนิชคุณ ทำไมยังไม่กลับบ้าน)แทคยอนพูดแกมขู่

“ฉ~ฉัน~อยู่ที่ไหน~เหรอ”ใบหน้าแดงกล่ำ หมุนตัวไปรอบๆอย่างซวนเซใกล้จะล้ม ปากพล่ามทวนคำถามอยู่เพียงแค่นั้นสมองไม่สามารถที่จะสั่งการอะไรไปได้มากกว่านี้อีกแล้ว

(ใช่…อยู่ที่ไหน บอกมาเดียวฉันไปรับ)เสียงของแทคยอนเริ่มร้อนร้นเพราะรู้ว่านิชคุณต้องออกไปคนเดียวแน่นอนทั้งสภาพยังเป็นนี้อีกต่างหาก

“ทำไม~~สน~ใจ~อะไร”นิชคุณเริ่มเรียบเรียงคำไม่ถูก ความมึนงง เริ่มทวีคูณขึ้นเมื่อฤทธิ์แอลกอฮอล์ 

(ไม่ต้องพูดมาก บอกฉันมาก่อนเลยว่าอยู่ที่ไหน)แทคยอนเริ่มขึ้นเสียงเมื่อนิชคุณไม่ยอมบอกสักที

“ฉัน~อยู่~ที่~ไหน  ฮึก อยู่~ที่ไหน~”น้ำใสเริ่มไหลออกมาจากดวงตาสวย

(ก็บอกฉันมาสิ แล้วฉันจะรู้ไหมถ้านายไม่บอก บอกมาเดียวนี้นะ นิชคุณ)เสียงทุ้มเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆแข่งกับเสียงเพลงที่กำลังดังสนั่นอยู่

 “ฮึก~ฉันอยู่~ที่ไหน แทคยอนนนน  ฉัน~อยู่ที่~ไหนของ~นายยยยยย”พูดได้เพียงแค่นั้น มือเรียวก็ปล่อยโทรศัพท์ให้ตกสู่พื้น พร้อมกับสติสุดท้ายที่ดับวูบ

      ร่างโปร่งกำลังจะล่วงลงไปสู่พื้นเบื้องล่างหากไม่มีแข่นแกร่งมาคว้าเอวนั้นไว้  หนุ่มที่ดูน่ารักบอบบางแต่กลับดูแข็งแรงอย่างหน้าเหลือเชื่อ หากแม้ความสูงจากต่างกันแต่ก็ไม่ได้นับมาเป็นอุปสรรค์ แขนแกร่งรับร่างของนิชคุณไว้แล้วโอบขึ้นมาอยู่ข้างกาย คล้องแขนของนิชคุณไว้กับคอก่อนจะรั้งเอวของผู้ไร้สติเข้ามา แล้วพยุงออกไปช้าๆแต่ก็ไม่ได้ลำบากมากนั้น

“อื้อ~~”เสียงครางอื้อออกมาจากปากของนิชคุณ ก่อนจะปรับตัวขยับตนเองหาที่นอนให้สบายตัว เมื่อเขาถูกวางลงที่เบาะข้างคนขับ

  ประตูรถถูกปิดลงพร้อมกับร่างใหญ่เดินวนไปยังทางด้านคนขับ

  “พี่ครับ ผมจะไม่ทนมองพี่เป็นแบบนี้แล้วนะครับ”ว่าพรางวาดมือไปตามแก้มเนียนใสที่แดงระเรื่อ ใบหน้าใส่คล้ายจะร้องให้อยู่ตลอดเวลา จนไม่อาจจะโกหกได้เลยว่าเขาไม่ได้เจ็บปวดและทรมานอยู่

“แต่มันยังไม่ถึงเวลาที่ผมจะแสดงตัวให้พี่รู้ แต่สิ่งเดียวที่พี่ควรจะรู้ ผมรักพี่ที่สุด และสัญญาว่าผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้พี่มีความสุขไม่ว่าใครจะเจ็บปวดก็ตาม รวมถึงตัวผมเองด้วย”พูดไปแต่ดูเหมือนผู้ที่สนทนาด้วยจะไม่ได้รับรู้อะไร แต่ก็เพียงต้องการที่จะบอกให้ฟังถึงความรู้สึก ริมฝีปากหนากดจูบลงไปเบาๆที่แก้มใส เพียงเท่านั้นแล้วขับรถออกไปทันที

…………………………..

       รถออกไปตัวไป เรื่อยๆ การจารจรในเวลานี้ดูจะปรอดโปร่งที่สุดก็นี้มันป่านเขาไปตี3กว่าๆแล้ว ทำให้คนขับไม่สนใจที่จะลดความเร็วลงเลยแม้แต่นิดเดียว รถพุ่งตัวออกไปหากแม้ไฟแดงแต่กลับผ่านตลอดราวกับมันคือไฟเขียว จิตใจร้อนรุ่มเสียยิ่งกว่าจะมาคิดเรื่องอื่น

“นายอยู่ที่ไหนนะ”เสียงทุ้มดังแข่งกับเสียงขับเคลื่อนรถ แทคยอนหายใจแทบไม่ออกเมื่ออยู่ๆสายก็โดนตัดไปทั้งๆที่ยังคุยกันไม่ได้ความมาก รู้เพียงอย่างเดียวว่าในเวลานี้ คนคนนั้นต้องไร้ซึ่งสติที่จะดูแลและปกป้องตัวเอง

“บ้าชิบ  นายกำลังคิดบ้าอะไรอยู่นิคคุณ”ร่างสูงดูจะหัวเสียเป็นที่สุดเมื่อเขาออกตะเวนไปตามสถานที่ต่างๆที่คิดว่าผู้ที่เขาหาจะอยู่แต่สุดแล้ว นี่ก็ผ่านไปเป็นชั่วโมงอยู่แล้ว ไปหาก็ราวสิบที่ก็ยังไม่พบ  มือหนาคว้ามือถือขึ้นมาพร้อมกับกดเบอร์ของนิชคุณอีกครั้ง

       แต่ทำได้เพียงแค่ฝากข้อความไว้เท่านั้น อยากจะขว้างทิ้งลงกระทบพื้นทั้งๆที่โทรศัพท์ก็ไม่ได้มีความผิดอะไรเลย แต่อารมณ์มันเกินที่จะควบคุม ร่างสูงขึ้นรถไปอีกครั้งแล้วรีบขับกลับไปยังบ้านพักทันที เพียงพยายามภาวะนาให้ร่างโปร่งกลับมาแล้ว

รถจอดลงตรงหน้าบ้าน บ้านพัก แทคยอนรีบลงจากรถไปทันที ร่างสูงก้าวเท้ายาวไปอย่างรวดเร็ว จนถึงหน้าประตูบ้าน

“นิคคุณ!” แทคยอนขานเรียกชื่อผู้ที่นอนกองอยู่หน้าประตู ไร้การตอบสนอง ร่างโปร่งหลับคุดคู้อยู่ตรงหน้าประตู  แทคยอนแทบจะถลาเข้าไปเมื่อเห็น มือหนากุมหน้าใสให้หันมาหาเขา อุณหภูมิดูยังอุ่นอยู่แสดงว่าเพิ่งจะกลับมา ดีใจที่ร่างโปร่งไม่ได้มานอนหนาวอยู่ตรงนี้

“นายจะทำให้ฉันรู้สึกผิดนะ นิคคุณ อย่าทำร้ายตัวเองสิ”พูดพรางอุ้มร่างโปร่งขึ้นมาอย่างง่ายดาย แล้วพาเข้าไปในบ้าน

“อื้อ~~ไม่เอาแล้ว”ร่างโปร่งเริ่มระเมอขึ้นมาเรื่อยๆ ดิ้นไปมาอยู่บนแขนแกร่ง แต่ก็ไม่ได้กระทบกระเทือนแทคยอนเลย ร่างสูงกระชับร่างโปร่งให้มั่นคงมากขึ้นด้วยกลัวจะดิ้นจนตกไปจากแขน แล้วก็ถึงห้องของนิคคุณ แทคยอนวางร่างโปร่งลงอย่างเบาที่สุด  ร่างโปร่งกระสับกระส่ายคั้นเนื้อคั้นตัว แทคยอนยืนมองนิชคุณอยู่ ก่อนที่จะไปเอาน้ำอุ่นและผ้าขนหนูมาเช็ดตัวให้คนเมาได้สบายตัวขึ้นมา

“อื้อ~~อื้อ!”ถึงสบายตัวแต่ร่างโปร่งก็เลือกที่จะหนีสัมผัสเย็นนั้น คิ้วขมวดกันจนจะผูกเป็นโบว์ทุกคราที่ผ้าชื้นสัมผัสโดนผิวกาย จากใบหน้าเลื่อนลงไปสู่ซอกคอขาว

     แทคยอนแกะกระดุมเสื้อสีเข้มออกมา ผิวขาวเนียนอยู่เบื้องหน้า แทคยอนใช้ความอดทนทั้งหมดที่เหลืออยู่น้อยนิด ควบคุมตนเองไม่ให้ทำเรื่องที่ไม่ดีกับคนเมาในตอนนี้

“ฮื่อๆๆ”อยู่ๆนิชคุณก็ร้องออกมา พร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาเรื่อยๆ  

(“ฮึก~ฉันอยู่~ที่ไหน แทคยอนนนน  ฉัน~อยู่ที่~ไหนของ~นายยยยยย”) คำพูดของนิชคุณผุดขึ้นมาในความคิดของเขาอีกครั้ง

“นิคคุณ”แทคยอนเรียกเบาก่อนที่จะสัมผัสแก้มนิ่มด้วยมือของตัวเอง เช็ดหยดน้ำตาที่ไหลลงมาเรื่อยๆ สัมผัสอุ่นนั้นเริ่มทำให้ร่างโปร่งรับรู้บ้างแล้ว แต่เกินกว่าที่จะลืมตาขึ้นมามองผู้ที่กำลังสัมผัสเขาอยู่ แต่ก็รู้ดีทั้งน้ำเสียงและความอบอุ่นที่หนาวไปถึงขั้วหัวใจทุกครั้งที่โดนสัมผัสนั้นคือใคร

“แทคยอน”ครางชื่อออกมาเบาๆ ราวกับร่ำร้องเรียกหา แต่ร่างสูงกลับคิดว่านิชคุณแค่เพ้อเพราะเหล้า

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่านายอยู่ที่ไหน ฉันต้องการนาย ต้องการนาย  แต่…..”แทคยอนเว้นช่วงไว้ชั่งใจคิดทั้งทบทวนตัวเองว่าจะพูดออกไปดีไหม

“ต้องการนายแต่ แต่ในตอนที่ไม่มีเขา”พูดออกมาราวกับคนเห็นแก่ตัว แต่ตัวเองก็อัดอั้นเกินกว่าที่จะเก็บไว้เหมือนกัน พูดออกไปกับคนไร้สติ เขาคงไม่รู้อะไรหรอก นั้นแหละคือสิ่งที่เขาคิด แต่ผิดถนัด ถึงแม้เสียงของแทคยอนจะเบาเพียงใดแต่กลับกึกก้องดังกังวาลไปทั่วในหัวที่เมามึนของ
นิชคุณ ไม่มีเสียงใดจากนิชคุณตอบออกมา  

      คำพูดทุกคำถูกกลืนหายลงไปในลำคอ เสียงหอบหายใจดังขึ้นราวกับกำลังเก็บกลั้นความรู้สึก ไม่อยากให้น้ำตามันไหลตอนนี้ ไม่อยากให้เขารู้ว่าเราได้ยิน เพราะยังอยากหลอกตัวเองอีกว่า เขารักเรา....

     แทคยอนคิดว่านิชคุณคงหลับไปแล้วจึงรีบจัดการใส่เสื้อผ้าใหม่ให้ พร้อมกับห่มผ้าให้ใหม่แก่นิชคุณ มือหนาลูบพวงแก้มอีกครั้งแล้วกดจูบที่หน้าผากมนเบาๆ

“ฝันดีนะ”แล้วลุกขึ้นไป เพียงแค่ร่างสูงหันหลัง น้ำใสก็ไหลออกมาจากนัยน์ที่ปิดสนิทนั้นอีกครั้ง ขอเพียง

แค่ให้วันนี้เป็นเพียงแค่ฝันร้าย

คำพูดที่ได้ยินเป็นเพียงเสียงลมพายุที่ผ่านพัดเข้ามาอย่างรุนแรง

 ขอให้น้ำตาที่ไหลรินเป็นเพียงหยดน้ำฝนที่ไหลตกลงมาจากฟากฟ้าที่ครึ้มปกไปด้วยม่านเมฆสีเทาหม่นหมอง

เพียงแค่ตื่นขึ้นมาฝันร้ายก็จะจบ

เพียงพบท้องฟ้าที่สว่างไสวกับอากาศอบอุ่นเช่นเดิม 

เเต่จะรู้ไหมว่านั้นคือการหลอกตัวเอง

…………………

เย้ๆๆ  ครบ100เเล้ว

สงสารคุณน่า เเต่เรื่องยังไม่กระจ่างก็นี้มันเพิ่งเริ่มนี้น่า

ยังไงก็ขอบคุณที่อ่านเเล้วก็ขอบคุณคอมเม้นด้วยนะคะ

เเล้วจะรีบมาต่อทั้งตอนที่2เเละเรื่องMY LOVE IS YOU.

อิอิ ยังไงก็ขอกำลังใจเป็นยาว งามคนละเม้น 2เม้นน่าคร้า

จุ๊บๆๆๆ