รักวุ่น...จนได้เรื่องรัก

ลำดับตอนที่ #1 : แผนการของพี่ชาย

อริสา  พิพัตน์ธนะกุล ลูกสาวประธานกรรมการบริษัทสุรัตน์ชัย พิพัตน์ธนะกุลที่มีบริษัทหลายแห่งและมากที่สุดในประเทศไทยและเป็นสาวน้อยผู้แข็งแกร่งไม่ยอมใครเป็นที่หนึ่งและเธอเป็นที่ยอมรับในหมู่เพื่อนผู้หญิงทั้งหลายกันทั้งโรงเรียนเพราะเธออยู่โรงเรียนเอกชนหญิงล้วนและเธอยังเป็นนักกีฬาบาสเก็ตบอล เธอมีชื่อเล่นว่า เบล

"เบลไปทานข้าวกัน" สาวน้อยแพรเพื่อนของเธอที่สนิทที่สุดมาชวนไปทานข้าว

"เที่ยงแล้วเหรอ"

"ก้อเออนะสิ นี่แกมัวแต่ทำงานจนไม่ดูเวลาเลยเหรอจะขยันไปถึงไหนค่ะแม่คู้ณ"

"เออๆไปก้อไปดิ"

"พี่เบลค่ะสตรอเบอรี่ทำขนมเค้กมาให้พี่ค่ะ" รุ่นน้องที่แอบชื่นชอบฉันและยังมีแฟนคลับ

อีกหลายคน

"ขอบใจจ๊ะ เอาไปไว้ที่ห้องพี่นะ"

"ค่ะ"

"ฉันจะท้องเสียไหมเนี่ย"ฉันถามขึ้นขณะที่เดินกับแพร

"แล้วแกจะรับทำไมว่ะ" แพรถามอย่างสงสัย

"ก้อกลัวน้องเค้าเสียใจอ่ะ"

"แกนี่มันจริงๆเล้ย"

" เออ !เย็นนี้แกว่างไหม" ฉันถามขึ้นเพราะเพิ่งนึกออก

"ทำไมอ่ะ"

"ก้อจะชวนไปซื้อของขวัญให้พี่หน่อยอ่ะ"

"พี่แกเกิดวันไหนอ่ะ"

"พรุ่งนี้"

"จริงเหรอ" แพรถามอย่างตื่นเต้น

"นี่แกแอบชอบพี่ฉันยังไม่รู้วันเกิดพี่ชายชั้นเนี่ยนะ เฮ้อ! ฉันล่ะกลุ้ม"

"ก้อใครจะไปรู้ล่ะแกเคยบอกฉันที่ไหนอ่ะแล้ววันเกิดพี่แกวันที่เท่าไหร่อ่ะ"

"พรุ่งนี้"

"งั้นก้อวันที่ 13 กุภาอ่ะดิ โอ้โหเกิดก่อนวันวาเลนไทม์ดีจังเนอะมีทั้งของขวัญจากคนที่

ชอบแล้วก้อของขวัญวันเกิด" แพรทำตาลอยเพ้อฝันอะไรซักอย่าง

"แล้วว่างไหมอ่ะ"

"ว่างๆ"แพรรีบตอบรับทันที

          ถึงโรงอาหารพอดี

ฉันนั่งกินข้าวก้อไปนั่งทำงานที่ห้องต่อ

"เค้กก้อนเบ้อเร่อเลยแล้วจะกินไงหมดเนี่ย"

"จะไปรู้แกเหรอ"แพรตอบอย่างเซ็งๆ

"หึงอ่ะดิ" ฉันแซวแพรเล่น

"บ้านแกดิ ฉันจะไปหึงแกทำไม" แพรตอบอย่างเซ็งๆอีกแล้ว

"ฉันว่าเอาไปให้หมาหลังร.ร.กินเหอะ"

"จะบ้าเหรอเบล ไหนแกบอกว่ากลัวน้องเค้าเสียใจไม่ใช่"

"ก้อใช่ แต่ฉันไม่อยากกินนี่หว่า"

"ตามใจแกละกัน"

หลัง ร.ร.

"เอ้าเจ้าหมาน้อยทั้งหลายมากินค้กกันเร้ว"

"เฮ้ย ทำไมมันดูเฉยๆว่ะ ทำไมไม่มากินว่ะ"

"โอ้โห แกคิดถูกแล้วที่ไม่กินขนาดนี้หมายังไม่ แด-กเลยว่ะ ฮะๆๆๆๆ"

"อืม ไปกันเหอะ"

          ถึงเวลาเลิกเรียนซักที

"เลิกเรียนแล้วเย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" ฉันตะโกนออกมาซะเสียงดังเพราะดีใจที่ผ่านคาบคณิตมามาดๆ

"ไปกันเลยไหมเบล" แพรถามขึ้น

"อืม ไปก้อไปดิ"

"จะไปไหนกันเหรอจ๊ะ" เชอรี่คุณหนูสุดสวยที่หมู่ทอมหมายปองแต่กลับไม่สนแต่เธอมาสนฉันแทนเพราะเธอเป็นแฟนฉันแล้วนี่

"ไปซื้อของนิดหน่อยอ่ะ" ฉันตอบไปยิ้มไป

"เชอรี่ไปด้วยนะ"

"อืมไปสิ"

"เฮ้ยไอ่แพรงั้นแกไม่ต้องไปแล้วนะ ฉันจะไปกับแฟนนะเว้ย"ฉันตะโกนไปหลังห้องที่แพรกำลังทำเวร

"เออ อย่าลืมซื้อขนมมาฝากด้วยนะเว้ย เจอกันที่บ้านนะ"

"เออ ไปล่ะนะ"

"ป่ะเชอรี่" ฉันชวนเชอรี่

"ค่ะ"

          พอถึงสยาม

"เบลจะซื้ออะไรเหรอ" เชอรี่ถามขึ้น

"อ๋อ! ซื้อของขวัญน่ะ"

"งั้นเชอรี่ช่วยเลือกนะ ว่าแต่จะซื้อให้ใครล่ะ วันเกิดเชอรี่ยังไม่ถึงเลยนะ" เชอรี่ถามอย่างสงสัย

"อ๋อ ซื้อให้พี่น่ะ"

"พี่บอลน่ะเหรอ"

"จ๊ะ"

"งั้นเลือกเลยนะ"

          เชอรี่เลือกหุ่นโมเดลราคาค่อนข้างแพงเหมือนกันนะ แต่สวยมั๊กๆ ฉันยังอยากได้เลย ส่วนฉันเลือกโมเดลรถจักรยานยนต์ สวยกว่าของเชอรี่อีก

"ไปกินไอติมกัน" เชอรี่ชวน

"ไปดิ" เชอรี่เดินจูงมือฉันไปที่ร้านไอติม

"เดี๋ยวขอแวะซื้อน้ำแป๊ปนึงนะเชอรี่ หิวน้ำอ่ะ"

"จ๊ะ"

          เดินไปเรื่อยพอดีเป๊ะเลยที่มันเป็นช่วงโค้งมีคนๆนึงวิ่งมาด้วยความ(เรียบร้อย)รีบร้อน ต้องรีบร้อนดิเพราะเขาชนฉันเต็มๆและแรงมากๆด้วย เสื้อของฉันแดงไปด้วยน้ำแดง โอ้ มาย ก็อด what is it อะไรกันนี่

"นี่นายวิ่งปะสาไรไม่ดูเลย"

"โทด" ดูเค้าจะหนีไรมาซักอย่าง ฉันคิดไม่ผิด มีนักเลงพวกใหญ่วิ่งตามมาจิงๆด้วย

"เป็นเพราะเธอเห็นไหมพวกมันตามมาเลย"

"มาโทดฉันได้ไงก้อนายเป็นคนวิ่งมาชนฉันเองอ่ะ นายนั่นแหละที่ผิด"

"เธอนั่นแหละ"

"นายนั่นแหละ" ฉันตะโกนใส่หน้าเค้า

"จะเถียงกันอีกนานไหมเนี่ย" ไอ่พวกตัวโตถาม ดูจากเครื่องแบบก้อมันโรงเรียนเดียวกันมาหาเรื่องทำไมอ่ะ

"มันเรื่องของฉัน" ฉันตะโกนใส่หน้าไอ่พวกตัวโต

"อย่าหาเรื่องเลยนะเบลเชอรี่ขอร้อง" เชอรี่อ้อนวอน

"ไม่เปนไรน่าเชอรี่"

"พูดงี้ก้อหาเรื่องน่ะสิ"คนตัวโตทำท่าดุดัน

"ก้อเออสิว่ะ"ฉันตอบแบบกวน

          เวลาผ่านไปไม่อีกกี่อึดใจฉันชกหน้าไอ่ตัวโตก่อน ฉันใส่ไม่ยั้งมือจนมือฉันเต็มไปด้วยเลือดไอ่พวกรุ่นน้องก้อเข้ามารุม ตอนนี้ฉันสู้ไม่ได้จริงๆจึงตะโกนออกไปว่า

"เชอรี่เรียก ร.ป.ภ.ที"เชอรี่กระวนกระวายทำไรไม่ถูก

"จ๊ะๆๆจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ"

          ไอ่คนนั้นทำไรไม่ถูกเข้ามาช่วยฉันอีกทีแต่เค้ากลับดูไม่มีแรงเลย ตอนนี้ฉันเต็มไปด้วยกองเลือดเสื้อก้อเต็มไปด้วยน้ำแดง ร.ป.ภ เข้ามาห้ามจนเหตุชลมุนวุ่นวายจบลง ไอ่พวกนั้นก้อเจ็บฉันก้อเจ็บ

"เป็นไรไหมเบล" เชอรี่ถามอย่างเป็นห่วงพรางเอาผ้าเช็ดหน้ามาซับเลือดให้ฉัน

"ไม่เปนไรหรอก" ฉันตอบอย่างไม่มีแรง

"นายเป็นไงบ้างอ่ะ"ฉันถามอย่างที่คนคนเจ็บเหมือนกัน

"ไม่เปนไรหรอกเธอล่ะ"

"สบายดี จวนจะใกล้ตายแล้วรู้ไหมหา นายนี่หาเรื่องมาให้กันนี่นา"ฉันเริ่มจะหาเรื่องเค้าอีกทีที่เค้าทำน้ำฉันหก

"ก้อขอโทดไปแล้วนี่นา จะเอาไรอีกหา" เค้าก้อเริ่มรำคาญ เชอรี่เริ่มเห็นเรื่องไม่ค่อยดีจึงตัดบท

"ไปก่อนนะค่ะแล้วเจอกันใหม่"เชอรี่รีบพยุงฉันออกไปจากที่นี่ทันที

"เชอรี่พาเบลไปโรงพยาบาลนะ"เชอรี่บอกอย่างเป็นห่วง

"ไม่เป็นไรจ๊ะ ใส่ยาที่บ้านก้อหาย"

          เชอรี่พาฉันมาส่งที่บ้านแล้วก้อเข้าไปในบ้านด้วยกันเพราะเค้ายังเป็นห่วงฉันอยู่ เมื่อเข้าไปในบ้านทุกคนต่างพาตะลึงว่าทำไมฉันสภาพไม่ต่างจากศพอะไรประมาณนั้นมั้ง แม่และพ่อเริ่มถามเป็นคนแรกแต่ฉันยังไม่พร้อมที่จะตอบอะไรทั้งนั้นเพราะว่าเจ็บปากมากจนไม่อยากพูดอะไรเชอรี่พาฉันมาที่ห้อง

"เดี๋ยวเชอรี่เช็ดตัวให้นะแล้วก้อนอนเป็นเพื่อนเบลนะ"

"ตามใจจ๊ะ"ฉันตอบไป

          เชอรี่เช็ดตัวให้เสร็จก้อไปอาบน้ำแล้วมาป้อนข้าวฉันแล้วก้อมานอนข้างๆ

"ฝันดีนะจ๊ะ"เชอรี่บอกแล้วก้อนอนหลับไป

"จ๊ะ เช่นกันนะ"

          อีกด้านนึงของผู้ชายนั้นมีอะไรหลายอย่างที่ฉันไม่เคยรู้คุณเคยมองท้องฟ้าเวลาคุณนั่งมองดูดาวไหม คุณคิดว่าท้องฟ้าวันนี้จะสดใสมีดาวหรือว่ามีแต่ก้อนเมฆที่จับตัวหนาจนมองท้องฟ้าไม่เห็น เมื่อก่อนฉันคิดว่าการมีผู้ชายมาปกป้องดูแลแล้วจะได้รับความปลอดภัยแต่ไม่เป็นอย่างนั้นผู้ชายทุกคนขี้คลาดกันหมดไม่ได้ดั่งใจฉันเลย ฉันเลยไม่ต้องการผู้ชายที่มาเกาะแกะผู้หญิงให้ผู้หญิงเป็นเกาะกำบังให้ ฉันคิดว่าฉันมีแฟนเป็นผู้หญิงแล้วฉันจะเป็นผู้ชายในสายตาเธอที่สามารถปกป้องเธอได้ฉันจึงเลือกเธอ "เชอรี่"

"ตื่นได้แล้วนะเบล" เชอรี่เรียกฉันตื่นนอนเพราะว่าจะ 7 โมงเช้าแล้ว

"จะตื่นไม่ตื่น หา" เชอรี่เริ่มโมโหเพราะถ้าเชอรี่รู้ว่าฉันไม่ยอมตื่นเธอจะไม่ปลุกต่อไป

"ไม่ตื่นงอนด้วยนะ"เมื่อฉันได้ยินเชอรี่พูดปุ๊ปฉันรีบเด้งตัวขึ้นมาทันทีที่สมองไม่ต้องสั่งทำงาน

"ตื่นแล้วจ้า ที่ร้ากกกกกก" ฉันลุกจากที่นอนแล้วไปกอดเชอรี่ไว้

"ไปอาบน้ำได้แล้วนะมันสายมากแล้วด้วย"

"จ้า คุณนาย" ฉันแซวเชอรี่เล่นแล้วก้อเดินไปเข้าห้องน้ำ

          หลังจากรับประทานอาหารเช้าจากคุณแม่แสนสวยเตรียมให้จึงไปโรงเรียนพร้อมกับเชอรี่ ตอนนั่งรถไปด้วยกันฉันแอบมองหน้าพี่บอลทำไมวันนี้ดูพี่บอลซึมๆนะ เป็นอะไรของเค้า ฉันจึงถามเค้าไปขณะที่นั่งรถไปโรงเรียนด้วยกัน

"พี่บอลเป็นไรอ่ะ ทำไมวันนี้ซึมจัง"ฉันถามเพราะอยากรู้

"ไม่เป็นไรหรอกน่า" พี่บอลตอบอย่างเซ็งๆ

"แน่นะ" ฉันย้ำด้วยความั่นใจ

"อืม"

          ฉันคิดว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ ฉันจึงบอกคนขับรถว่าไปส่งเชอรี่ก่อนนะ คนขับรถพยักหน้า

"อ้าวทำไม ไม่ไปโรงเรียนล่ะ" พี่บอลถามอย่างสงสัย

"จริงด้วยเบลทำไมต้องให้เชอรี่ไปที่โรงเรียนก่อนล่ะ" ทุกคนสงสัยฉันกันหมด

"ไม่มีไรแค่อยากไปส่งพี่ก่อนน่ะ อยากเห็นโรงเรียนพี่อ่ะ" ฉันหาขอแก้ต้วได้แค่นี้ล่ะเพราะว่ารถเลี้ยวเข้าโรงเรียนชายล้วนของพี่บอลพอดีแปะเลย

"ตามใจล่ะกัน งั้นก้อตามลงมา"

"ไปก่อนนะเชอรี่แล้วเจอกันที่โรงเรียน บอกครูด้วยว่าเราหยุดครึ่งวันนะ"

"จ๊ะ" เชอรี่รับคำ

          พี่บอลลงรถแล้วก้อรีบเดินไปในตึกในเพราะจะไปหากลุ่มเพื่อนที่นั่งตอนเช้าด้วยกัน

"พี่บอลรอด้วยดิ" ฉันบอกให้พี่บอลรอแต่เค้ากลับไม่หันมาฉันรีบวิ่งตาม

"จะรีบไปไหนหา" ฉันถามเมื่อฉันเดินตามเค้าทัน

"ป่าว"พี่บอลตอบห้วนๆ

          ถึงโต๊ะพี่บอลซักที ผู้ชายที่ฉันเดินผ่านไปมีแต่คนมองก้อแน่ล่ะฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวนี่และน่ารักอีกต่างหากในโรงเรียนเนี่ย ก้อต้องเป็นที่น่าสนใจเป็นธรรมดา

"จะรีบไปตามควายที่ไหนเนี่ย หา" ฉันถามกึ่งไม่พอใจเมื่อถึงโต๊ะ

"ไม่พอใจไรบอกมาดิ" ฉันเริ่มไม่พอใจเพื่อนพี่บอลเริ่มมองหน้าฉัน

"ป่าวนี่ อย่ามายุ่งได้ไหม" พี่บอลก้อเริ่มรำคาญ

"ไรว่ะ"

"เฮ้ยบอลเอาการบ้านมาลอกเดะ"

          เพื่อนพี่บอลมีกันเป็นก๊ก ก๊กพี่บอลชื่อก๊ก "หมาน้อย" แสบกันทั้งนั้นแต่มีพี่บอลคนเดียวที่เรียนเก่งแถมยังเรียบร้อย ฉันก้อไม่เชื่อเหมือนกันว่าพี่บอลไปคบกับพวกนั้นได้ไง สงสั้ย สงสัย!!!!

"พี่ชาติพี่บอลเป็นไรอ่ะ" ฉันถามขึ้นเพราะว่าฉันรู้จักเพื่อนพี่บอลทุกคนเพราะว่าฉันมาเล่นบาสกับพวกพี่เสมอ

"ไม่รู้ดิ" พี่ชาติไม่สนใจมัวแต่ลอกการบ้านพี่บอลอยู่

พี่บอลนั่งซึมสักแปปก้อบอกว่าฉันว่า

"กลับไปโรงเรียนเธอได้แล้วน่า"

"ไม่ไปจนกว่าจะรู้ว่าพี่เป็นไร"

"ไม่ไปใช่ไหมได้ งั้นฉันไปเอง" พี่บอลอารมณ์เสียถือกระเป๋าเดินไปที่โรงอาหารแต่เดินไปครึ่งทางก้อเจอ เอ๊ะ!!!!! คนนี้หน้าคุ้นนนนน คุ้นมากเดี๋ยวขอนึกก่อนนะ ติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อก เฮ้ย!!!ไอ่คนนั้น พี่บอลเจอหน้าไอ่คนนั้นก้อรีบวิ่งไปหาทันทีสลัดกระเป๋ามาโดนฉันอีก

"โอ้ย!! ไอ่พี่บ้าโยยนมาได้ เจ็บนะโว้ย" ฉันร้องออกมา

พี่บอลวิ่งไปหาแล้วก้อเข้าไปกอดไอ่คนนั้นๆก้อกอดพี่บอลเฉย อ่าวนี่เปนหนังรักที่พระเอกไม่ได้เจอนางเอกมาสิบปีเลยเหรอพอเจอหน้าปุ๊บก้อวิ่งเข้ามากอด โอ้ โห ฉันรีบวิ่งไปหาพี่บอลทันที ตรงรี่ไปชกหน้าไอ่นั้น ทันทีพี่บอลเห็นฉันชกรีบห้ามฉันไม่ให้มีเรื่อง

"เบลทำไรน่ะ" พี่บอลตะโกนด้วยความโมโห

"ก้อไอ่คนเนี่ยแหละทำให้เบลเจ็บตัวแล้วพี่บอลไปกอดมันทำไม มันไม่ใช่แฟนพี่ซักหน่อย แฟนพี่ชื่อ จินไม่ใช่เหรออย่าบอกนะคนนี้ชื่อจินน่ะ" ฉันบอกพี่บอลไป

"ก้อใช่น่ะสิ"พี่บอลพูดแล้วผลักฉันออกไปไกลๆจากแฟนเค้าทันที

"เป็นไปไม่ได้ "ฉันบอกออกมาอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าพี่ชายที่แสนดีของฉันเป็นเกย์

"อย่ามายุ่งได้ไหมเบล พี่ขอร้องนะ"พี่บอลเริ่มขอร้องและหันไปหาจิน

"เมื่อวานฉันขอโทดนะที่ไม่ได้ไปหานายพอดีที่บ้านมีเรื่องนิดหน่อยนะ" พี่บอลแก้ตัวกับแฟนตัวเอง

"ไม่เปนไรจริงๆ" จินแก้ตัว

"เปนเพราะฉันนายถึงเจ็บตัว" พี่บอลเริ่มโทดตัวเอง

          ฉันยืนฟังแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าพี่ชายที่แสนดีของฉันจะเปนเกย์เพราะว่าเวลาเค้าอยู่บ้านเค้าจะไม่เคยแสดงให้ฉันรู้แม้แต่นิดเดียวว่าเป็นเกย์

"พี่บอลเบลกลับล่ะ" ฉันบอกพี่พร้อมกับวางกระเป๋าพี่บอลลง

"อืม" พี่บอลตอบแต่ไม่หันกลับมาหาฉันเลย

          ฉันเดินมาโรงเรียนตัวเองแต่มันยังไม่ถึงเวลาเที่ยงเลยนี่ฉันบอกเชอรี่ไปว่าจะเข้าเรียนตอนบ่ายโมงนี่ วันนี้ขอโดดซักวันละกันคงไม่เปนไรหรอกนะ ฉันเดินไปเรื่อยเปื่อยเต๊ะดิน เต๊ะทรายไปเรื่อยเปื่อยจนมาถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่งฉันเดินมานั่งที่เก้าอี้ยาวแล้วมานั่งนึกภาพเหตุการณ์ในวันนี้ว่าทำไมต้องเปนนายคนนั้นด้วยนะที่ต้องเปนแฟนพี่ชายของฉัน

"นั่งคิดไรอยู่เหรอหนู" คุณลุงคนกวาดขยะเอ่ยขึ้น

"ป่าวค่ะ" ฉันขยับตัวให้คุณลุงนั่ง

"มีเรื่องไม่สบายใจละซิ ขอโทดนะที่ลุงถามเซ้าซี้"

"ไม่เปนไรค่ะ"

"หนูก้อแค่สงสัยว่าทำไมพี่ชายกะหนูถึงเป็นเกย์ไปได้ทั้งๆที่เค้าไม่เคยแสดงท่าทางที่จะเป็นเกย์ให้หนูได้เหนเลยนะค่ะ" ฉันบอกคุณลุงไป

"เฮ้อ !! คนเรานะมันดีที่จิตใจไม่ใช่ภายนอก ถึงแม้ว่าพี่เค้าจะเป็นเกย์แต่หนูสามารถทำให้พี่หายจากการเป็นเกย์ได้นะ แต่ถึงแม้ว่าหนูจะทำให้พี่เค้าไม่หายได้ หนูก้อต้องยอมรับพี่เค้าเพราะว่าพี่เค้าเป็นพี่ของหนูนะ"

"แต่เค้าแคร์คนอื่นออกนอกหน้าเลยนะคะ แต่สำหรับหนูกลับไม่ใช่"

"หนูเอ้ยการที่เรามองแค่เพียงภายนอกว่าเค้าไม่แคร์เราแล้วก้อกลับมาคิดเล็กคิดน้อยซะแล้ว ยังงัยนะเค้าก้อเปนพี่ชายหนูนะเค้าจะไม่แคร์จะหนูในฐานะอะไรล่ะ ลุงต้องไปแล้วนะ" ลุงบอกฉันแล้วเดินไปทำงานของลุงต่อ

          การที่เรารักใครซักคนมันก้อไม่ต่างกะคนที่หนีเรื่องความรักไม่พ้นดูอย่างนายจินสิ หน้าตาก้อดี แต่นิสัยฉันยังไม่รู้ว่าเค้าจะเปนยังไงเค้าอาจจะเปนดีจริงๆก้อได้นี่ ไม่อย่างนั้นพี่ชายเราไม่เลือกหรอกเนอะ ฉันเริ่มคิดได้มากๆขึ้นเรื่อยๆจึงกลับไปเรียนหนังสือตามเดิม

"เบลกลับมาแล้วเหรอ"เชอรี่ถามขึ้นขณะที่ฉันเดินเข้าห้องมา

"อืม"

"ทำไมเบลดูหน้าเศร้าๆจังมีอะไรรึป่าว" เชอรี่สงสัยอีกแล้วคุณหนูคนนี้ขี้สงสัยจังเลยนะ

"ป่าวนี่สบายดี นี่เหนแพรไหม"ตอนนี้ฉันอยากเจอเพื่อนสุดเลิฟที่สุด

"อยู่ห้อง5น่ะไปหาบิ้ว"

"ขอบใจจ๊ะ" ฉันรีบเดินไปหาแพรทันที

แพรกะลังนั่งคุยจิ๊จ๋ากับแฟนอยู่ ไหนว่ารักพี่ชายฉันคนเดียวไงล่ะเฮ้อ

"แพรรรรรรรรร" ฉันแหกปากเรียกเพื่อนสุดเลิฟทันที

แพรสะดุ้ง "หา"แพรพวังหน้าพวังหลัง "อะไร" "ทำไม"

"อย่าเพิ่งมาสวีทกันตอนนี้ได้ไหม ฉันมีเรื่องจะคุยกับแกหน่อย" ฉันเดินเข้าไปลากตัวแพรออกมา

"มีอะไรก้อคุยตรงนี้ก้อได้นี้"แพรทำตัวขืน

"ไม่เอา ไปคุยข้างนอก" ฉันเริ่มไม่พอใจ

"ก้อได้" "รอแปปนะบิ้วจ๋า" แพรหันไปบอกบิ้ว

"อืม" บิ้วตอบ

"อะไรของแกวะ เข้ามาขัดจังหวะฉันอยู่เรื่อยเลย" แพรบอกอย่างเซ็ง

"เฮ้ย!!! หน้าแกไปโดนหมาฟัดที่ไหนมาวะ"

"เออ มีเรื่องนิดหน่อย"

"แกมีไรก้อว่ามา" แพรเริ่มรำคาญ

"จายเย็นเพื่อน ฉันขอโทดละกันนะ เดวตอนเยนฉันเลี้ยงติมนะ"

"ก้อได้" แพรตอบ

"ฉันไม่เข้าใจว่ะทำไมพี่ชายฉันถึงชอบผู้ชาย"

แพรหันขวับมาหาฉัน

"ว่าไงนะ"แพรถามเสียงใหญ่

"ฉันไม่เข้าใจว่ะทำไมพี่ชายฉันถึงชอบผู้ชาย ได้ยินรึยัง"

"ไม่จริงใช่ไหมแก" แพรเริ่มกระวนกระวาย

"จริง" ฉันจับแขนแพรแล้วพยายามให้แพรตั้งสติ

"ฟังฉันนะ วันนี้ฉันไปเจอแฟนเค้ามาแล้วไอ่คนนั้นมันก้อเอาเรื่องเดือนร้อนของมันมาให้ฉัน ฉันถึงเปนแบบนี้ไง"

"จริงเหรอ" แพรเริ่มทำใจได้

"ก้อเจงนะเดะ ฉันว่านะฉันไม่ค่อยชอบหน้าหมอนี้เลยว่ะมันยังไงก้อไม่รู้เอาไว้แกเจอหน้ามันเสาร์นี้ละกัน มีงานเลี้ยงวันเกิดพี่ชายชั้น ชั้นว่ามันต้องมางานนี้แน่"

"อืมได้ ชั้นจะคอยดู"แพรตอบอย่างมุ่งมั่นและเดินเข้าห้องไปหาบิ้ว ส่วนก้อฉันเดินเข้าห้องตัวเองไป

"เบลยังเจ็บแผลอยู่ไหม" เชอรี่ถามตอนที่ฉันเดินเข้าห้องมา

"ไม่แล้วละ"

          และแล้ววันเสาร์ก้อมาถึง ........

"พี่บอลแต่งตัวเสร็จยัง"ฉันเดินไปเคาะประตูห้องพี่บอล

"เสร็จแล้ว" พี่บอลตอบปุ๊บก้อเปิดประตูพอดีเดะ

"เข้าไปได้ไหม"

"เข้ามาสิ"ฉันมองพี่ชายฉันอย่างพิจารณา

"วันนี้พี่บอลแต่งตัวหล่อจัง"

"ของมันแน่อยู่แล้ว"

ก๊อก ก๊อก เสียงประตูดังขึ้นฉันหันไปเปิดประตู

"คุณหนูค่ะคุณพ่อ คุณแม่เรียกค่ะ"คนรับใช้บอกฉันกับพี่บอล

"ได้ เดี๋ยวฉันไป" ฉันตอบไป

"ค่ะ" สาวใช้พยักหน้ารับคำ

"วันนี้เธอก้อหล่อไม่เบานะเบล"

"จริงเหยอ" ฉันก้อไปยืนหน้ากระจกสำรวจตัวเองก่อนแล้วลงไปหาพ่อกับแม่ข้างล่างพร้อมกับพี่บอล

          ลงบันไดมาก้อเจอคุณพ่อกับคุณแม่นั่งรอพวกเราอยู่

"คุณพ่อกับคุณแม่มีอะไรหรือป่าวค่ะถึงได้เรียกเราสองคนลงมา"

"ไม่มีไรหรอกลูกแม่แค่อยากจะให้ของขวัญวันเกิดกับลูกหน่อยน่ะ"

"เหรอครับ แล้วไหนละครับ" พี่บอลมองหาของขวัญ

"นี่ไงจ๊ะ" พ่อยืนขึ้นพร้อมกับกุญแจรถ

"โอ้ โฮ พี่บอลได้รถด้วย"

"ขอบคุณครับพ่อ ขอบคุณครับแม่"พี่บอลตรงรี่ไปขอบคุณพร้อมทั้งเอากุญแจรถ

"ออกไปดูรถหน่อยไหมลูก"พ่อถามขึ้น

"ไปซิครับ"

"ไปซิ ไปซิ" ฉันตื่นเต้นมากอย่างกะได้รถเองยังงงัยอย่างงั้นแหละ

"โอ้ โฮ เบนส์สปอตร์ รุ่นเปิดประทุนด้วย เบลอยากได้จังค่ะ" พอฉันเหนรถก้ออยากจะได้บ้าง ก้อมันสวยนี่

"เอาไว้เบลโตกว่านี่ก่อนนะค่ะ แล้วเดี๋ยวแม่จะซื้อให้ใหม่เลยนะค่ะ"

"ก้อได้ค่ะ" ฉันทำหน้าจ๋อยไป

"ชอบไหมลูก"พ่อถามพี่บอล

"ชอบครับ ชอบมากๆด้วย" พี่บอลตอบไปด้วยพร้อมกับสำรวจรถไปด้วยพี่บอลไปนั่งตรงคนขับฉันรีบขึ้นไปนั่งบนรถทันที

"พี่บอลลองขับดูซิ" ฉันหยุให้พี่บอลขับลองรถดู

"งั้นผมขอลองรถหน่อยนะครับ"พี่บอลขออนุญาตพ่อกับแม่

"ตามสบายลูก" พ่ออนุญาติ

"พี่บอลเปิดประทุนด้วย"

"คร้าบคุณหญิง"

          พี่บอลขับรถออกไปนอกบ้าน

"งั้นพี่ไปรับจินดีกว่า"

"ไม่เอาอ่ะไปรับเชอรี่"ฉันแย้งขึ้น

"พี่จะไปรับจิน"

"ไม่เอาอ่ะ ไปรับเชอรี่เดี๋ยวนี้"ฉันเริ่มทำบูดใส่พี่บอล

"โอเค ไปรับเชอรี่ก่อนก้อได้จ้า"

"จริงนะ" ฉันยิ้มออกทันที

"อืม"

"วันนี้พี่บอลใจดีผิดปกติมีไรป่าวเนี่ย"

"ป่าวซักหน่อยไม่เหนมีไรเลย"

          15นาทีผ่านไปก้อถึงหน้าบ้านของเชอรี่ ฉันเดินเข้าไปรับเชอรี่ในบ้านแล้วก้อคุยโวว่าพ่อกับแม่ซื้อรถให้พี่บอลใหม่พอออกมานอกบ้าน

"สวยจังเลย" เชอรี่เหนปุ๊บก้อชอบรถพี่บอลทันที

"ขึ้นรถเหอะเดี๋ยวไปรับเพื่อนพี่ไม่ทัน" พี่ทำท่าเร่งรีบ

"ไปเหอะเชอรี่"

          พี่บอลขับเรวม้าก มาก ไปรับจิน15นาทีถึงบ้านจินพอดีเดะ

"เบลเดินเข้าไปรับจินสิ"พี่บอลสั่งฉัน

"ไม่เอาอ่ะไปรับเองดิ แฟนใครแฟนมัน"

"ฮืม แฟนใครเหรอค่ะ" เชอรี่ถามอย่างสงสัย

"อ๋อ แฟนพี่บอลน่ะ"

"ก้อไปรับแฟนพี่สิค่ะพี่บอล"

"จ๊ะ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ" ว่าแล้วพี่บอลก้อลงไปรถไปแล้วเดินเข้าไปในบ้านจินว่าแต่บ้านนายจอนก้อดูโตโอ่โถงเหมือนกันนะ ไม่ใช่บ้านสิต้องเป็นคฤหาสน์หลังโต พ่อแม่คงรวยน่าดูก้อ แน่ล่ะ ดูยังกะคุณหนูขนาดนั้นน่ะ

"เบลแพรมาหรือยังอ่ะ"เชอรี่เอ่ยขึ้น

"อ๋อ ยังไม่มาเลย"

"เหรอ"

"จ้า ว่าแต่วันนี้เชอรี่แต่งตัวสวยจังเลยนะมะขอหอมแก้มหน่อย" ฉันบอกเชอรี่พร้อมกับยื่นหน้าไปด้านหลังเพื่อจะหอมแก้มเชอรี่

"ไม่เอาอ่ะ" เชอรี่ทำตัวขืน

"ทำไมล่ะไม่มีใครเหนหรอก เหนก้อช่างมันดิ"

"ไม่เอาอ่ะ เอาไว้ตอนนอนละกันนะ"

"วันนี้เชอรี่จะนอนกับเราเหรอ"

"อืม ใช่"

"เย้ๆ ดีใจจัง" แต่ไม่ทันที่เชอรี่จะตั้งตัวฉันก้อเอี้ยวตัวไปหอมแก้มเชอรี่ซะแล้ว

จากนั้นพี่บอลเปิดประตูเข้ามานั่งในที่คนขับส่วนจินวันนี้ดูทำท่าจะดีใจมากๆล่ะซิ

"แหวะ !! ทำมาเป็นหน้าบาน"

"เธอว่าอะไรนะ" จินถามขึ้น

"ป่าวนี่" ฉันเลี่ยงๆไป

"เบลไปนั่งด้านหลังกับเชอรี่ป่ะ" พี่บอลไล่ซะแล้ว

"ก้อได้" ฉันทำเสียงไม่ค่อยพอใจเพราะอยู่ดีนายนี่ก้อมาแย่งที่นั่งเฉยเลย

          25 นาทีถึงบ้าน

"เบล" ฉันเปิดประตูออกมาก้อแล้วล่ะว่าเสียงใคร แพรนั่นเอง

"มีไร"

"ฉันรอแกตั้งนานแน่ะ"

"หวัดดีค่ะพี่บอล" แพรเอ่ยทักพี่บอล

"ดีครับ" พี่บอลทักตอบ

แพรสะกิด

"เฮ้ยแกนี่ใครอ่ะ" แพรทำเสียงกระซิบ

"อ๋อ แฟน…อู้อู้ อี้ อื้ม" พี่บอลมือเร็วเท่าความคิดรีบปิดปากฉันทันทีก่อนที่พ่อกับแม่จะได้ยิน ถ้าพ่อกับแม่รู้เข้าตายแน่ๆ ฉันพยายามแกะมือพี่บอลออก

"อะไรเล่ามาปิดปากเบลทำไม"

"พูดเบาหน่อยได้ไหมเดี๋ยวพ่อกับแม่ก้อรู้หมดสิ"

"อะไรแฟนใครกันจ๊ะ" เสียงแม่เดินออกมาจากห้องรับแขก

"ป่าวค่ะไม่มีไรค่ะ" ชั้นรีบแก้ตัว

"อ๋อ จ๊ะงั้นไปทานอาหารว่างกันนะแม่เตรียมไว้ให้แล้วจ๊ะ"

"ค่ะ เดี๋ยวตามไปนะค่ะ" ชั้นบอกไป

"จ๊ะ"

"เฮ้อ เกือบไปแล้วไหมล่ะยัยเบล" พี่บอลพูดพร้อมกับเอานิ้วชี้มาเฉดหัวชั้น

"เฮ้อ โล่งอกไปที"

          แต่ทำไมนายจินจากยิ้มแป้นหน้าบานเปนกระด้งแต่ตอนนี้หน้าหดเหลือสองนิ้วล่ะ

"จินเปนไร" ฉันถามขึ้นขณะที่เดินไปห้องอาหาร

"ป่าวนี่" จินบอกปัด

"ไม่เปนไรแน่นะ" พี่บอลถามขึ้น

"อืม"

"ทำมาเป็นสำออย เมื่อกี้ยังหน้าบานอยู่เลย"

"นี่ถ้าจะนินทาคนอื่นก้อหักพูดเบาๆบ้างนะ ไม่ต้องเผื่อแผ่คนอื่นเค้า"

"เชอะ!!! นึกว่าอยากให้ได้ยินหรือไง" แล้วฉันก้อเดินเข้าบ้านไป

          ถึงห้องอาหาร

"แม่ครับผมขอไม่ทานนะครับ" พี่บอลกับแม่

"ไปจินไปคุยกับชั้นข้างบนก่อน"

"อ่าวเหรอลูก"

"ครับ เดี๋ยวผมลงมาทานนะครับ"

"งั้นก้อได้จ๊ะ ตามสบายนะลูก" แม่พูดเสร็จพี่บอลก้อลากแขนจินขึ้นห้องพี่บอลทันที

          ห้องพี่บอล

"นายเปนอะไรน่ะจิน ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ"

"ป่าวนี่ ฉันก้อเหมือนเดิม"

"นายกำลังโกหกชั้นอยู่ ชั้นรู้นะว่านายต้องมีไม่สบายใจแน่นอน บอกชั้นมาได้ไหม"

"ได้ ชั้นจะบอกให้นายรู้นะ ทำไมเราต้องคบกันหลบๆซ่อนแบบนี้ด้วยนะชั้นไม่เข้าใจเลย ทำไมนายไม่บอกให้พ่อกับแม่นายรู้ละ ทำไม ทำไม ทำไม" จินเขย่าแขนพี่บอลแล้วก้อน้ำตาไหลออกมา

"เอาล่ะ โอเคก้อได้ ชั้นไม่อยากให้พ่อกับแม่ชั้นต้องเสียใจเพราะชั้น ถ้านายตกอยู่ในภาวะแบบนี้นายก้อต้องปิดพ่อแม่นายอยู่ดีเราสองคนน่ะเปนลูกคนมีเงินนะทำอะไรคิดถึงหน้าพ่อแม่บ้างสิ ถ้าสมมุติวันนึงนายได้รับมรดกทั้งและหุ้นส่วนจะมีบริษัทอื่นไหมที่เค้าเชื่อใจบริษัทเรา เค้าก้อมองว่าแค่กะไอ่เกย์จะไปทำไรได้ใช่ไหมหาจิน"

"ฉันเข้าใจแล้ว นายมันก้อห่วงแค่หน้าตาพ่อกับแม่ไม่เข้าใจความรู้ชั้นบ้างเลย"

"ป่าวนะจิน ชั้นไม่ได้ตั้งใจจะให้เปนแบบนี้หรือว่านายมีทางเลือกที่ดีกว่านี้แล้ว"

"มีสิ" ชั้นโผงขึ้นเพราะแอบฟังเรื่องราวหมดแล้ว

ชั้นนิสัยไม่ดีเลยเนอะไปแอบฟังชาวบ้านเค้าคุยกัน เอ!ว่าแต่ไอ่อาการแอบฟังนี้ชาวบ้านเค้าเรียกว่าไรน้า (เสือกโว้ย) <= เสียงจากชาวบ้านจ้า

"เบล มาแอบฟังพี่คุยกันทำไม" พี่บอลทำหน้าไปค่อยพอใจ

"เอาน่า ขอให้น้องคนนี้มีส่วนร่วมกับการตัดสินใจของพี่หน่อยนะ"

"ก้อได้ แต่เก็บเรื่องนี้เปนความลับให้สนิทเลยนะ" พี่บอลขอร้อง

"ได้ ว่าแต่เราจะทำอะไรที่ไม่ให้พ่อกับแม่รู้อ่ะ" ชั้นบอกไป

"นั่นสิ" พี่บอลทำท่าคิด

ปิ้ง ปิ้ง แว๊บ แวบ

"คิดออกแล้ว" พี่บอลคิดออกได้

"อะไรเหรอพี่บอล" ชั้นกระโดดไปเกาะแขนพี่บอล

"ชั้นก้อจะให้แกบอกพ่อกับแม่ว่าจินเปนแฟนของเธอ"

"เฮ้ย!!!!ได้ไงล่ะ ไม่เอาด้วยนะ เปนแฟนเชอรี่ยังง่ายกว่าอีกอ่ะ ไม่ขอร่วมด้วยนะ" ชั้นบอกปัดไป

"ไม่ได้แกเปนคนรู้ความลับของชั้นแล้วแกต้องทำตามที่ชั้นสั่ง" พี่บอลขู่

"จะดีเหรอบอล" จินออกความเหน ชั้นขออกความเหนหน่อยนะ(สำออยจัง ทำมาดัดเสียงแหวะ)

"นั่นดิ" ชั้นบอกไป

"ดีแล้วน่า แต่แกห้ามหลงรักแฟนพี่ก่อนล่ะ"

"ไม่หรอกหน้าแบบนี้เอาเปนแฟนไม่ลง"

"งั้นก้อตกลงตามนี้นะ เดี๋ยวประมาณ 5 โมงเย็นงานจะเริ่มแกลงไปพร้อมกันจินแล้วพาจินไปคุยพ่อกับแม่นะ แล้วค่อยบอกว่าจินเปนแฟนแก เข้าใจป่าว"

"อืม เข้าใจก้อด้าย แล้วนายล่ะ" ชั้นทำหน้าบูดเพราะไม่ค่อยชอบแผนการนี้ซักเท่าไหร่ถ้าเชอรี่รู้ตายแน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

"ยังงัยก้อได้" จินตอบ

"แล้วเมื่อไหร่พี่จะบอกความจริงพ่อกับแม่อ่ะ" ชั้นถามขึ้น

"คงอีกไม่นานนี้มั้ง" พี่บอลทำท่าไม่ค่อยมั่นใจ

"ลงไปข้างล่างเหอะ หิวแล้ว" ชั้นบอกไป

"อืมไปสิ" พี่บอลตอบ เราเดินลงมาข้างล่างเหนเชอรี่กะลังคุยกะแพรอย่างเมามันและได้ยินแว่วมีชื่อชั้นด้วยสองคนนั้นต้องนินทาชั้นแน่นอน

"นินทาใครอยู่เหรอจ๊ะเหนมีชื่อเบลด้วย"

----------------------------------------------------------------------- k_ik*
ฝากเรื่องใหม่ด้วน้าค้า ถ้าใครชอบก้อเม้นเยอะๆๆน้าค้าจาได้มีกะลังใจที่จาแต่งมาให้ผู้อ่านทุกท่านได้ติดตามกันน้าค้า ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยน้าค้า เรื่องนี้เปนเรื่องแรกอ่าค่ะก้ออย่าลืมเม้นให้เค้าด้วยน้า ขอบคุนค่ะ