คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : CHAPTER6 ถ้าเธอหายไป.
CHAPTER 6
ถ้าเธอหายไป.
"วันนี้ทำไมมืดขนาดนี้นะ" เสียงของหญิงสาวดังขึ้นถามกลางเส้นทางที่มืดมิดมีเพียงตะเกียงที่ถือนำทางมาคอยเป็นแสงสว่างให้ หญิงสาวเดินก้าวเท้าอย่างว่องไวเพื่อรีบไปหยิบของบางอย่างที่พ่อของตนต้องการนำมาช่วยชีวิตคน
....... ตุ๊บบบบบบ!!
"พวกนายเป็นใครน่ะ" หญิงสาวตะโกนขึ้นเมื่อเห็นชาย2คน ผลักตนเองลงไปกองกับพื้นด้วยความหวาดกลัว
"ถ้ารู้แล้วจะสนุกหรอจ๊ะ" ชายคนแรกเดินเขาไปหาหญิงสาวที่ล้มนอนอยู่กับพื้น ทำให้หญิงสาวขยับหนีเป็นผลทำให้กระโปรงของชุดถกขึ้นทำให้เห็นขาที่ขาวเนียน
"ตอนแรกข้าก็ว่าจะพาเจ้าไปสนุกกันที่บ้านข้านะ แต่ข้าว่าตรงนี้ก็น่าจะสนุกไม่แพ้กันนั้นแหละ" ชายที่ปิดหน้าปิดตาเริ่มเขยิบลงมาคร่อมที่ตัวของหญิงสาว
"ปล่อยยยนะ!! ฉันบอกให้ปล่อย" หญิงสาวตะโกนร้องไห้ออกมาด้วยความตกใจ เหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นกับเธอเป็นเรื่องร้ายแรงและน่าอับอายที่ของผู้หญิงเธอจึงดิ้นสุดชีวิตให้ชายหื่นกามออกไปจากร่างของตัวเธอ
เพียะ!!!
แรงตบกระทบไปที่หน้าของหญิงสาวอย่างรุนแรงเป็นผลทำให้ที่หมดฤทธิ์และสลบไป
"โอ้ยยากจริงเว้ยยกว่าจะสลบได้"
-2ชั่วโมงผ่านไป-
"คุณยองกวางได้กลับมาเอากล่องยาหรือเปล่า"
"ไม่นิก็เห็นออกไปกับคุณนะ"
"แย่ล่ะ ฉันไม่น่าให้ลูกกลับมาเอากล่องยาคนเดียวเลย"
"หมายความว่าอะไรนะยูชอน แล้วลูกหายไปไหนล่ะ!!
"เดี่ยวข้าจะให้คนออกไปช่วยตามหานะ เจ้ารอลูกอยู่ที่บ้านนี้ก่อนนะ"
"ยูชอนลูกคงไม่ได้เป็นอะไรไปนะ!!"
"ลูกเป็นคนดี ไม่มีใครทำร้ายได้หรอกนะดาร่า"
-เวลาผ่านไป-
"เจอไหมค่ะคุณ" ผู้เป็นแม่ถามหาลูกสาวด้วยความเป็นห่วง
"................." ผู้เป็นพ่อส่ายหน้าไม่กล่าวคำใดๆที่มือซ้ายถือรองเท้าของลูกสาวที่หล่นอยู่ข้างทางเอาไว้ ทั้งคู่กอดกันน้ำตาของผู้เป็นพ่อแม่รินไหลออกมา ทั้งคู้ไม่รู้โชคชะตาชีวิตของลูกสาวในตอนนี่้เลย
-เช้าวันรุ่งขึ้น-
"แม่ค่ะ จะเอาของไปไหนหรอค่ะ" หญิงสาวที่มีใบตากลมโตถามผู้เป็นแม่ด้วยความสงสัย
"เอาไปให้หนูทหารจงอินสิจ๊ะลูก" คำตอบของคนเป็นแม่ทำให้คยองซูหน้ามุ่ยกอดอกเดินไปนั่งข้างๆพี่ชายที่กอดอกหน้ามุ่ยอยู่เหมือนกัน
"พี่น้องสะจริงๆเลยนะ" คนเป็นแม่ยิ้มและส่ายหน้าไปมาที่พี่น้องคู่นี้เข้ากันดีสะจริงๆ ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจถึงแม้ลู่หานจะไม่ใช้ลูกแท้ๆของตน
"ทั้งสองคนไปพร้อมกับแม่ล่ะ"
"โน่วววววววววว" ทั้งสองคนประสานเสียงอย่างพร้อมเพรียง
-ณ ตำหนักองค์รัชทายาท-
เป็นอีกหนึ่งวันที่องค์ชายตื่นแต่เช้าแต่งตัวหล่อเซตผมเนียบ พร้อมกับชุดฮันบกตัวใหม่สุดโก้
"กระจกวิเศษจงบอกข้าเทอญใครหล่อเลิศในปฐพี"
"~อ้งค์รัชทาย๊าทเซฮุนครั๊บ~" เป็นฝีมือของขันทีซูโฮดัดเสียงเป็นกระจกวิเศษตอบกลับไป
"ปฐพีนี้ข้าหล่อที่สุด แล้วเนื้อคู่ของข้าชื่ออะไรล่ะ"
"~พร๊ะชาย๊าปาร์ย๊องกว๊าง~"
"บ้าไปแล้วข้ายังไม่ได้ไปขอนางเเต่งงานเลยนะ ฮาฮ่า" องค์รัชทายาทหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
"คึ คิกก" เสียงกลั้นหัวเราะของขันทีซูโฮหลุดออกมา เมื่อเห็นว่าองค์ชายของเขาตั้งแต่เริ่มมีความรักนับวันนี้ยิ่งบ้าเข้าไปใหญ่
"ท่านขันทีท่านขำอะไรน่ะ" องค์ชายทำหน้างงสงสัยเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะจากท่านขันที
"แลดูองค์รัชทายาทจะรักแม่นางยองกวางมากเลยนะขอรับ" ขันทีกล่าวกับองค์ชายที่หลงรักยองกวางจนหัวปักหัวปำ
"..........." องค์ชายไม่กล่าวประโยคใดๆนอกจากนั่งยิ้มแฉ่งอยู่หน้ากระจก
สักพักสติขององค์ชายก็กลับมา
"ถ้าเช่นนั้นข้าขอตัวไปหา...ว่าที่พระชายาของข้าแล้วกัน" องค์รัชทายาทลุกขึ้นแล้วหันไปบอกกล่าวกับขันที
"ขอรับองค์รัชทายาท" สำหรับขันทีซูโฮเป็นคนที่รู้ธาตุแท้ขององค์รัชทายาทดีที่สุด เขาเปรียบเสมือนเป็นทั้งพ่อและแม่ขององค์ชาย บ่อยครั้งองค์ชายจะไม่แสดงนิสัยหรืออาการแปลกให้สาธารณะชนได้รู้กัน แต่เมื่อองค์ชายอยู่กับขันทีจากเด็กที่แลดูเย็นชา สุขุมนุ่มลึก กลายเป็นเด็กที่บ้าบ่องอแงอยู่บ่อยครั้ง
.
.
ตลอดทางเดินเด็กหนุ่มที่มีนามว่าเซฮุนมองร้องฮัมเพลงมีความสุขตลอดทางเกือบตลอด1เดือนที่องค์ชายทำแบบนี้ตลอดทุกวัน
"คุณน้าคับเป็นอะไรหรือเปล่าครับทำไมสีหน้าไม่สู้ดีเลย" เซฮุนถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของว่าที่แม่ไม่ค่อยดี
"เซฮุนเมื่อคืนเจ้าเห็นยองกวางบ้างไหม" เป็นเสียงของพ่อตาที่สีหน้าเศร้าหมองถามขึ้น
"ไม่นะคับท่านหมอปาร์ค เกิดอะไรขึ้นกับยองกวางหรือเปล่าคับ" เซฮุนถามกับพ่อตาของตนด้วยความรู้สึกที่เป็นห่วงคุณมากๆ
"ยองกวางหายไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วจ๊ะเซฮุน ตอนนี้ชาวบ้านช่วยกันหาก็ยังไม่เจอเลย" เสียงของดาร่ากล่าวขึ้นพร้อมกับน้ำตาของคนเป็นแม่ที่เป็นหวงลูกสาวสุดที่รัก ยูชอนก็เป็นเช่นเดียวกัน
"............." เซฮุนยื่นนิ่งไม่รู้สึกตัว เหมือนมันมีอะไรมาทิ่มที่หัวใจของเข้าอย่างบอกไม่ถูก
เมื่อเขาเริ่มตั้งสติได้ไม่รอช้าเขารีบวิ่งออกไปตามหาคุณ ในที่ๆคุณชอบไปบ่อยๆ เซฮุนตามหาคุณในแบบไม่มีจุดมุ่งหมายความรู้สึกแปลกๆมันเริ่มเกิดขึ้นกับเขาอีกครั้ง
.
.
.
.
.
.
.
"...ถ้าเธอหายไปแล้วฉันจะทำยังไงล่ะยองกวาง..."
- ณ บ้านของไคบางคน-
"อันยองคับคุณน้าวันนี้มาหาผมมีเรื่องอะไรให้ผมรับใช้หรือเปล่าคับ" เสียงของทหารหนุ่มไฟแรงกล่าวทักทายเมื่อเห็นหญิงวัยชราที่ของเข้ามา
"เอาของมาให้นิดหน่อยน่ะจ๊ะพ่อหนุ่มจงอิน" หญิงวัยชราตอบกลับจงอิน
"ขอบคุณคุณน้ามากๆเลยนะคับ วันหลังถ้ามีอะไรให้ผมช่วยก็บอกได้นะคับ" จงอินกล่าวขอบคุณกับหญิงวัยชราเสร็จสายตาของเขาก็มองไปยังคู่สองพี่น้องสุดรัก
"ออมม่าเสร็จหรือยัง" เสียงอ้อนของบัณฑิตหน้าหวานออดอ้อนแม่ของตนให้รีบๆออกไปจากที่นี้กันสะ
"เสียมารยาทน่ะลู่หาน" หญิงวัยชราตีไปที่มือของลู่หาน ทำให้ลู่หานยั่งหน้ามุ่ยเช่นเดิม
"คยองซูเอาของให้พี่จงอินสิลูก" คำสั่งจากคนเป็นแม่ทำให้หญิงสาวตากลมโตหยิบของขึ้นมาวางที่โต๊ะ
"ขอบใจมากล่ะคยองซู" จงอินกล่าวคำขอบคุณให้คยองซูหัวใจของจงอินรู้สึกชุัมฉ่ำแต่เช้าเลย
"ไม่เป็นไรหรอกคะพี่จงอิน" คยองซูกัดฟันพูดตอบกลับไป
"จงอินอยู่บ้านหลังนี้คนเดี่ยวหรอลูก" เสียงของหญิงชราถาม
"ครับ ท่านพ่อท่านแม่ของผมเขาย้ายไปที่ปูซานคับท่านบอกว่าแถวนั้นสงบกว่าในเมืองนี้" จงอินตอบกลับหญิงวัยชรา
"อ้าว!! จงอินยังไม่ได้แต่งงานอีกหรอลูก" หญิงวัยชรารู้สึกตกใจเมื่อรู้ว่าทหารหนุ่มไฟแรงมียศทางการสูงหน้าตาหล่อเหล่าแต่ดันยังไม่มีภรรยา
"ครับ ก็รักเขาแต่เขาไม่รักผมก็เลยต้องอยู่คนเดียวแบบนี้ไงคับ" จงอินทำหน้าเศร้าใจและสายตาเหลือบไปมองคยองซูเล็กน้อย
"...สมน้ำหน้าล่ะไอ้ดำคิคิ..."คยองซูนั่งขำจงอินอยู่ในใจ
.ครื๊ดดดดดดดดดดด~.
เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับหญิงสาวสุดสวยที่ใบหน้าเปื้อนเต็มไปด้วยน้ำตา
จงอินมองไปที่คุณด้วยความตกใจแล้ว
"...อีเวรมึงตื่นมาทำห่าไรตอนนี้!!..." เขาสบถคุณอย่างอารมณ์เสียอยู่ในใจ
"อ้าว!!จงอินไหนบอกว่า ยังไม่ได้แต่งงานไงล่ะแล้วสาวสวยคนนี้ไปนอนในห้องได้ยังไง" หญิงชรารู้สึกตกใจเมื่อเห็นชายหญิงยังไม่แต่งงานกันอยู่นอนกินเรือนเดียวกันแบบนี้ทั้งคยองซู และลู่หานต่างตกใจเช่นกัน
"นาย ทำไมนายทำกับฉันแบบนี้~" หญิงสาวทุบไปที่ตัวของจงอินพร้อมกับร้องไห้อย่างน่าสงสาร
"คุณน้าครับคือมีเรื่องส่วนตัวนิดหน่อยน่ะคับผมขอโทษคุณน้าจริงๆนะคับ" จงอินรวบแขนคุณที่กำลังทุบเขาเอาไว้ก่อนจะหันไปบอกกับหญิงชรา
"จ๊ะ ถ้าเช่นนั้นน้าไปก่อนล่ะ" หญิงชราพยักหน้ารับพร้อมกับพาลูกๆเดินออกจากบ้านของจงอิน เพื่อปล่อยให้สามีและภรรยาแก้ปัญหาส่วนตัว
หญิงสาวได้แต่นั่งร้องไห้และทุบที่ตัวของจงอินไปมา
"เจ้ามานี้เลยนะ!!" จงอินลากคุณกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง
"นายจะทำอะไรฉันอีกล่ะ เมื่อคืนนายยังไม่พอใจอีกหรอ" หญิงสาวร้องไห้มองผู้ชายใจร้ายตรงข้างหน้าแม้ตัวเองจะไม่รู้สึกตัวว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
"เงียบสิเว้ย!! อย่างข้าน่ะหรอจะไปพิศวาสคนอย่างเจ้าน่ะ ตาก็ไม่โต ปากก็ไม่เห็นรูปหัวสักหน่อย !!" เมือสิ้นเสียงของจงอินคุณจึงหยุดร้องไห้
"นายหมายความว่ายังไง??" น้้ำเสียงที่สะอึกสะอืนถามไปยังจงอิน
"ก็ฉันผ่านไปตอนเจ้ากำลังจะโดนคนพวกนั้นปล่ำกลางทางน่ะสิ แต่แย่หน่อยนะดันจับพวกมันไม่ได้"
"แล้วนายจำได้ไหมว่าพวกมันเป็นใคร??"
"อย่าถามมากรอดมาได้ก็บุญแล้ว ถ้าฉันไปช้ากว่านี้นะฉันคงเห็นเจ้านอนแก้ผ้ากลางทางไปแล้วล่ะ ยึ้ยยยไม่อยากจะบอกว่าคงขนลุก"
"ขอบใจนายนะที่ช่วยฉันไว้"
"เอาหนาอย่างน้อยเจ้าก็เคยช่วยชีวิตฉันไว้เหมือนกัน" จงอินกล่าวกับคุณทำให้คุณมองไปที่เขาชัดๆอีกครั้ง
“นายจงอินนี้เองฉันจำได้แล้ว”
“ถ้าจำได้แล้ว ก็รีบกลับบ้านเถอะพ่อแม่เจ้าคงเป็นห่วงแย่แล้วล่ะ”
“ขอบคุณมากนะจงอิน”
“อืม ” จงอินตอบคุณเสร็จคุณจึงเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
.
“...คยองซูคงเข้าใจกูผิดหมดแน่เลย...” จงอินสบถอยู่ในใจเพราะสตรีผู้เป็นที่รักยิ่งของเขาดันมาเห็นหญิงอีกคนอยู่ในบ้านของตนจึงเกิดเรื่องเข้าใจผิดเป็นแน่
- ณ ราชสำนักเรียนในวัง-
องค์ชายที่วิตกกังวลเป็นอย่างมากถึงแม้เขาอยากจะตามหาคุณมากขนาดไหนแต่ถ้าโดดเรียนราชสำนักไปชาตินีเสด็จแม่คงไม่ให้พระองค์ออกจากนอกวังเป็นแน่
“...เธออยู่ที่ไหนนะ...” องค์ชายนั่งสบถวิตกกังวลเนื้อหาที่เรียนในตอนนี้ไม่เข้ามาในสมองของเขาแม้แต่นิด
“ขออภัยนะครับองค์รัชทายาท ท่านควรเปิดตำราเรียนได้แล้วนะขอรับท่าน” เสียงของคุณนางราชสำนักเรียนกล่าวขึ้นเมื่อเห็นองค์ชายนั่งก้มหน้าโดยไม่ใส่ใจการเรียน
“องค์รัชทายาท ขอรับ” ขุนนางเรียกอีกครั้งเมื่อปฏิกิริยาของรัชทายาทยังนิ่งเหมือนเดิม
“องค์รัชทายาท...”
“ข้าได้ยินแล้วหนา!!!” องค์รัชทายาทตะคอกด้วยน้ำเสียงที่โมโห ทำให้ทุกคนในราชสำนักต่างหันมององค์รัชทายาทที่อยู่ๆก็ตะคอกเสียงดังโดยไม่มีเหตุผล ก่อนที่องค์รัชทายาทจะหยิบตำราเรียนเปิดขึ้นมา
องค์ชายเรียกสติของตัวเองมาได้อีกครั้งก็ตั้งใจฟังเนื้อหาตำราที่เรียน แต่สติขันติของเขาก็ต้องถูกทำรายลงอีกครั้ง เมื่อสองหนุ่มเม้ามอยแห่งราชสำนักได้เริ่มแลกเปลี่ยนเรื่องราวประจำวันกัน
“หมินซอกเมื่อเช้าข้าไปบ้านไอ้จงอินมาด้วยล่ะ”
“ลู่หานเองพูดเองว่าจะไม่ไปเหยียบบ้านมันไม่ใช่หรอ”
“ก็แม่ข้าน่ะสิจะเอาของฝากไปให้มัน”
“เรื่องแค่นี้แล้วเองจะเล่าทำไม?? ”
“มันไม่ใช่แค่นี้เว้ย มันบอกตัวมันอ่ะโสดไม่มีเมีย”
“พวกเราก็เห็นท่านจงอินอยู่คนเดียวตลอดนิมันแปลกตรงไหน”
“มันแปลกตรงที่ว่า มันอยู่บ้านกับผู้หญิงสองคน และผู้หญิงคนนั้นยังอยู่ในห้องนอนมันน่ะสิ”
“แม่ของท่านจงอิน หรือเปล่าท่านลู่หาน”
“แม่อะไรล่ะ ข้าจำหน้าได้เลยว่าเป็นยองกวาง”
“ห๊ะยองกวางเนี่ยนะ ”
ตึ้งงงงงงง!!
เสียงทุบที่โต๊ะดังขึ้นพร้อมกับชายผู้มีบารมีและอำนาจที่สีหน้าแดงฉาดเหมือนภูเขาไฟที่กำลังปะทุ
เป็นรอบสองที่คนในราชสำนักต่างตกใจกันอีกครั้งที่องค์รัชทายาทแสดงพฤติกรรมก้าวร้าวแบบนี้
ก่อนที่ชายหนุ่มที่มีบารมีและอำนาจจะลุกดินออกไปจากที่แห่งนี้
ทั้งหมินซอกและลู่หานต่างมองหน้ากันด้วยความตกตะลึง!!
องค์ชายเดินกำหมัดไปยังตำหนักของตน โดยมีขันทีซูโฮเดินตามอย่างว่องไว
ณ ตำหนักองค์รัชทายาท
“ห้ามใครเข้ามายุ่งกับข้า รวมถึงท่านด้วย!!” องค์ชายหันไปบอกกับขันทีซูโฮ ก่อนที่จะปิดประตูเสียงดังใส่
ขันทีซูโฮยืนอึ้งกับพฤติกรรมก้าวร้าวขององค์ชายน้อยของเขา
“…เกิดอะไรขึ้นกับองค์รัชทายาทล่ะ...”
องค์ชายที่ยืนอยู่ในห้องเพียงคนเดียวเมื่อเขาสงบอารมณ์โกรธได้ น้ำตาของลูกผู้ชายก็ไหลออกมาเกือบหนึ่งเดือนเต็มแล้วที่เขาได้พบเจอกับเธอ ทุกวันทุกเวลาที่เขารู้สึกมีความหวัง ที่เขาออกไปเจอหน้าเธอตลอดทุกวันทุก อย่างมันสิ้นสุดลงเมื่อเธอกลับเป็นผู้หญิงเหลวไหลทำตัวแบบนี้ องค์ชายรู้สึกแย่ที่ไม่น่าไปห่วงเธอยามที่เธอคนนั้นไปมีความสุขกับผู้ชายคนอื่น
.
.
.
“ความผิดหวังกับความรักครั้งแรกมันเจ็บแบบนี้ใช่ไหม ?? ....ยองกวาง”
100% อันยองจ๊ะยองกวางทุกคน หลังจากที่ไรต์หายตัวไปนานอย่างลึกลับ
เนื่องมาจากเหตุผลอะไรไรท์ก็ไม่ทราบเช่นกัน55 //
โอเคเรื่องเข้าใจผิดเกิดขึ้นแล้วล่ะค่ะยองกวางทุกคน องค์ชายเริ่มจะขี้วีนขึ้นมานิดๆ ไม่นานคงได้้ห็นชากสู้ฟัดตอยหมัดกับนายใครบางคนไหมหนาา เหลือเวลาอีก2เดือนกับการเลือกพระชายา เอาล่ะสู้ๆล่ะยองกวางทุกคนยังไงเรื่องนี้เธอเป็นนางเอกต้องสมหวังอยู่แล้วล่ะ555
ความคิดเห็น