คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : CHAPTER5 ในคืนพระจันทร์เต็มดวง (100%)
CHAPTER 5
ในคืนพระจันทร์เต็มดวง
“อีกนานไหมห๊ะ อีอ้วนนน” เสียงบ่นของชายชาติทหารนามว่าปาร์คชานยอลดังขึ้นทามกลางร้านขายผัก
“มึงจะบ่นกูอีกนานไหม” เสียงของผู้ที่ถูกบ่นตอบกลับไปปยังปาร์ชานยอล
“มึงก็ช่วยเลือกเร็วๆหน่อยสิ กูหิว!!” ชานยอลบ่นด้วยความโมโหหิวเนื่องจากเมื่อคืนได้ใช้พลังงานมากไปหน่อย
“กูก็หิว!! ไอ้ยอลมึงหุบปากไปเลยนะ” บยอนหันกลับไปชี้หน้าสามีของตนเนื่องจากตนเองก็รู้สึกเหนื่อยจากภารกิจเมื่อคืนเช่นกัน
“เออ!!! ” ชานยอลหันกลับไปตอบแบคยอลอย่างหน้ามุ้ย
ไม่นานสองคู่รักข้าวใหม่ปลามันส์ก็เลือกจับจ่ายซื้อของในตลาดเสร็จ ระหว่างทางทั้งคู่ได้เดินทางกลับบ้านของตนก็เดินผ่านร้านน้ำชาเจ้าดังเจ้าเดียวของตลาด
“ไอ้ยอลยองกวางมากับใครน่ะ” บยอนสะกิดชานยอลที่เดินถือของหน้ามุ้ยให้หันไปดูน้องสาวของตน
“ไหน ว่ะ !! ” ชานยอลหันหน้าไปมาเพื่อมองหาน้องสาวสุดรักสุดหวงของตน
“อ่าวเห้ยยย!! นั้นมันไอ้เด็กขายกิมจิขวดนิ ” ชานยอลรู้สึกตกใจอย่างมาก ชานยอลไม่อยากให้น้องสาวของตนได้อยู่กับไอ้เด็กขายกิมจิเกิดคบกันขึ้นมาจะไม่สมกับความงามของน้องสาวตน
.
.
.
.
.
“…สวยระดับน้องกูต้ององค์รัชทายาทเท่านั้นเว้ยยย!!!...”
ชานยอลไม่รอช้ารีบเดินซอยเท้าเขาไปประจันหน้ากับไอ้เด็กขายกิมจิขวด ให้มันรู้สักหน่อยว่าปาร์คยองกวาง สมควรที่จะคู่ครองกับองค์รัชทายาทเท่านั้น
“ยองกวางสั่งชาอู่หลงให้พี่2ถ้วยหน่อยสิ” ชานยอลพูดพร้อมคว้าเก้าอี้มานั่ง และหันไปยิ้มให้น้องสาวของตัวเอง
“แล้วพี่บยอนล่ะคะ” คุณมองหาภรรยาของพี่ชายคุณเนื่องจากคิดว่าเขาสองคนทะเลาะกันอีกแล้ว
“พี่อยู่นี้จ๊ะยองกวาง” บยอนเดินยิ้มแหยๆเขามาพร้อมกับหยิบเก้าอี้มานั่งข้างๆสามีของตน
“มึงจะมาเผือกเรื่องของเด็กทำไม” บยอนกระซิบไปที่ข้างหูของชานยอลเพื่อเตือนสติไม่ให้เขาทำอะไรบ้าๆบอๆ
“ไม่ต้องยุ่งหนา” ชานยอลก็หันไปกระซิบบยอนอีกครั้ง
“เออ เซฮุนนี่พี่ชานยอลพี่ชายของฉัน ส่วนนี่พี่บยอนภรรยาของพี่ชานยอลน่ะ” คุณเห็นบรรยากาศเริ่มจะมาคุเนื่องจากพี่ชายของคุณกำลังมองเซฮุนอย่างกินเลือดกินเนื้อ จึงได้เริ่มประโยคสนทนาให้คนทั้งสี่คนได้คุยร่วมกัน
“อันยองคับพี่ชานยอลและคุณพี่บยอน” เซฮุนก้มหัวคำนับเป็นการเพื่อเป็นการผูกมิตรกับทางฝ่ายพี่ชาย
“แหม่เซฮุนนี่หล่อจังเลยเนอะ นิสัยก็น่ารักอีกตั้งหาก” บยอนกล่าวชมความน่ารักของเซฮุนจนออกนอกหน้า ทำให้ชานยอลมองตาขวางใส่บยอนด้วยความหึงหวง
“ไม่หรอกครับ คุณพี่บยอน” เซฮุนก็โค้งคำนับแล้วยิ้มไปให้บยอนอีกครั้งเป็นการขอบคุณคำชม
“…หม้อน้องกูไม่พอยังมาหม้อเมียกูอีก...”
ชานยอลมองพฤติกรรมของไอ้เด็กขายกิมจิด้วยสายตาอันน่ากลัว
“ยองกวาง พี่ให้เงินไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ตัวนี้มันดูเก่าแล้วนะ เหลืออีก2เดือน24วัน น้องพี่ต้องเขาไปอยู่ในวังให้ได้นะ” ชานยอลวางถุงเงินลงบนโต๊ะ พร้อมกับพูดให้คุณเขารับเลือกในพิธีให้ได้
“บยอนเธอก็ไปช่วยยองกวางหน่อยนะ เธออยากได้ชุดใหม่ก็ซื้อได้เลยนะ” ชานยอลบอกกับภรรยาของตนเพื่อตนเองจะได้อยู่กับเด็กขายกิมจิขวดสองคน
“ยองกวางจ๊ะเรารีบไปกันเถอะ” บยอนไม่รอช้าเมื่อสามียอมให้เงินมาซื้อชุดใหม่จึงรีบลากคุณออกไปซื้อด้วยกัน
เมื่อชานยอลเห็นบยอนกับคุณออกไปนอกร้านแล้วจึงเปิดประโยคคำถามกับเซฮุน
“นายรู้สึกยังไงกับน้องสาวฉัน” ชานยอลกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ดูกดดัน
“รักครับ ”
“หืม”
“ผมรักยองกวางคับ”
เมื่อสินเสียงของเซฮุนบรรยากาศรอบโต๊ะน้ำชาของทั้งสองคนก็เงียบสงัด ก่อนจะมีเสียงตบมือของชายชาติทหารดังขึ้นทำให้เซฮุนนั่งมองพฤติกรรมอันแปลกประหลาดของชานยอล ซึ่งด่านพี่ชายนี้คงยากกว่ากว่าด่านท่านพ่อยองกวางเป็นร้อยๆเท่า
“แปลกนะที่นายกล้าสารภาพมาตรงๆกับฉัน” ชานยอลพูดจบก็ยกน้ำชาขึ้นมาดื่ม
“แต่กับน้องสาวทำไมนายไม่กล้าสารภาพล่ะ” ชานยอลวางถ้วยน้ำชาลงและปรายตาจิกมองไปที่เซฮุน
“………………….” เซฮุนไมพูดอะไรเขายังคงก้มหน้าก้มตาหลบสายตาจากฝ่ายพี่ชาย
“เงียบทำไมล่ะ!! ใครบอกให้นายเงียบ” ชานยอลพูดกับพร้อมทุบโต๊ะจนเกิดเสียงดัง ทำให้เซฮุนสะดุ้งและเงยหน้าขึ้นมามองชานยอลด้วยความกลัว
“เธอมีคนที่เธอชอบแล้วไงล่ะ” สินเสียงของเซฮุนชานยอลก็มองเซฮุนด้วยความสงสัยน้องสาวตนไม่คิดจะมอบหัวใจให้ชายใดง่ายๆ
“เธอคิดกับผมเป็นแค่เพื่อน ผมไม่อยากให้ยองกวางลำบากใจ” เซฮุนพูดจบก็หายใจเฮือกใหญ่สีหน้าที่เคยดูสดใสก็ขุ่นหมองลง
“ศัตรูนายน่ะคงมีแค่คนเดียวล่ะ” ชานยอลพูดพลางเป็นกำลังใจแล้วตบไปที่บ่าของเซฮุน ชานยอลคงไม่อยากห้ามอะไรเรื่องความรักและดูเด็กขายกิมจินี่มันจะรักยองกวางเขาจริงๆแต่ถึงอย่างไรเขาก็อยากให้น้องสาวของตนมีคู่รักคู่ครองที่ดี
“แต่ฉันก็อยากให้น้องสาวของฉันได้คู่ครองที่ดีอย่าง...”
“อย่าง…” เซฮุนก็รอลุ้นรายชื่อศัตรูหมายเลข1ของเขา
“องค์รัชทายาทยังไงล่ะ” ชานยอลกระตุกยิ้มมุมปากเมื่อพูดจบ สำหรับชานยอลแล้วคิดว่าจะมีชายใดเหมาะสมกับน้องสาวที่เขาทั้งรักทั้งหวงได้ล่ะ
“องค์รัชทายาทกระนั้นหรอ” เซฮุนได้แต่พยักหน้ารับ ที่แท้ศัตรูหัวใจของเขาก็คือตัวของเขาเองในอีกฐานะนึ่งนั้นหรอ
“ข้าขอตัวไปก่อนนะ” ชานยอลพูดจบก็ลุกเดินออกไปจากร้านน้ำชา ชานยอลคิดว่านามขององค์รัชทายาทอาจทำให้เด็กขายกิมจินั้นมันท้อบ้างแหละ
เซฮุนที่นั่งมองแผ่นหลังของชานยอลที่เดินออกไป ก็นั่งนึกอยู่ในใจว่าความรักของชายธรรมดาที่ชื่อว่าเซฮุนกับอำนาจขององค์รัชทายาทเซฮุนสิ่งไหนกันแน่ที่จะทำให้ยองกวางมารักเขาได้
แป๊งๆๆๆๆๆ
เสียงเคาะระฆังจากทหารดังขึ้น ทำให้เซฮุนหลุดจากภวังค์
“สายแล้วหรอ!!!” เซฮุนไม่รอช้ารีบลุกจากโต๊ะเพื่อจะไปเขาเรียนในราชสำนัก
“ขอโทษนะครับ นี่เงินค่าน้ำชา” เซฮุนรีบหยิบถุงเงินให้เด็กในร้านก่อนจะรีบวิ่งออกไป
50%
ณ ห้องเรียนในราชสำนัก
“หมินซอกทำไมนายพึ่งมาล่ะ” ลู่หานถามเพื่อนรักเมื่อเห็นว่าเขาเข้าเรียนสาย
“ก็ไปกับท่านจงอินมาล่ะสิ เจออะไรเด็ดๆมาด้วย” หมินซอกตอบกับลู่หาน
“ไปกับไอ้ดำนั้นยังมีเรื่องเด็ดอีกหรอว่ะ เล่ามาเร็วเล่ามา”
“เองรู้จักมินอาลูกท่านบังยงกุกป่ะ” หมินซอกเริ่มเล่าเหตุการณ์ที่ตัวของเขาไปเจอมา ชื่อหญิงสาวในเรื่องทำให้องค์ชายเอียงหูไปแอบฟัง
“คนที่เขาบอกว่าสวยๆ แถมยังกิริยามารยาทดีอีกตั้งหากใช่เปล่า” ลู่หานกล่าวถาม
“สวยอ่ะสวยจริงนะ แต่ความเป็นกุลสตรีนี้ถดถอยมากเลยเว้ย” หมินซอกเล่าเรื่องต่อ
“ถดถอยยังไงว่ะ” ลู่หานถามด้วยความสงสัย
“ก็ข้ากับจงอินเห็นนางเปิดบ้านให้ชายแปลกหน้าที่ไหนก็ไม่รู้เข้าบ้านเว้ยย”
“ญาติกันหรือเปล่า”
“ต่อๆ พอเปิดประตูเสร็จนางนั้นก็กระโดดเข้ากอดอย่างกับสามีภรรยากันเลยนะเว้ยย”
“เห้ยจริงดิว่ะ ยังไงต่อว่ะ”
“จากนั้นก็เปิดประตูเขาบ้านไปเว้ย นายคิดว่าผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันสองคนเขาจะทำอะไรกันว่ะ”
“เป็นข้านะเดินไปแอบดูต่อแล้ว ฮ่าฮา”
องค์ชายที่นั่งฟังทั้งสองคุยกันก็อดนึกถึงหญิงงามที่ตัวเขาเห็นในคืนพระจันทร์เต็มดวงงานดอกไม่ได้
.
.
.
.
.
“...เธอเป็นผู้หญิงแบบนั้นหรอ...”
และเวลาก็ล่วงเลยมาถึงช่วงเที่ยงของวันองค์ชายที่เหนื่อยล้าจากการเรียนในราชสำนัก ก็เดินตามทางเพื่อกลับไปยังตำหนักของตน
ตุ๊บบบบบ
เสียงของกล่องอาหารร่วงหล่นพร้อมกับอาหารที่หล่นกระจายเต็มพื้น ตามมาด้วยหญิงสาวงดงามผู้ที่พึ่งถูกกล่าวหาว่ากุลสตรีถดถอยล้มลงไปด้วย
“ข้าขอโทษนะเจ้าเป็นอะไรไหม” องค์รัชทายาทเห็นหญิงสาวที่ถูกตนเองชนล้มลงไปกับพื้นจึงก้มหน้าและยื่นมือเขาไปช่วย
“ดิฉันไม่เป็นไร.......ค่ะ” เป็นจังหวะเดียวกันที่มินอาที่ล้มอยู่เงยหน้าขึ้นมา ก็พบกับใบหน้าขององค์รัชทายาทที่ตอนนี้ห่างกันเพียงคืบเดียว ใบหน้าของมินอาก่อนหน้านี้ดูสดใส กลายเป็นสีแดงระเรื่อ องค์รัชทายาทเองก็เป็นเช่นเดียวกัน ตอนนี้สายตาของทั้งคู่เหมือนพร้อมใจที่จะประสานกัน
.
.
.
.
..
“องค์รัชทายาทอยู่นี้เองหรอขอรับ” เสียงของขันทีผู้ที่รักและเป็นห่วงเซฮุนดังขึ้น ขัดจะหวะของคนทั้งสอง
“ครับ มีเรื่องล่ะท่านขันที” เซฮุนจึงรีบผละออกจากดวงตาของมินอา
“ตอนนี้ได้เวลาเสวยมื้อกลางวันแล้วกระหม่อมไม่เห็นองค์รัชทายาทจึงออกมาตามหาน่ะขอรับ”
“อ่าวแล้วสตรีผู้นั้นเป็นอะไรไปน่ะขอรับ” ซูโฮถามขึ้นเมื่อเห็นมินอากำลังล้มอยู่
“อ่อ เมื่อกี้ข้าเดินชนมินอาล้มลงไปน่ะ” เซฮุนหันไปตอบกับซูโฮ มินอาที่ได้ยินจึงเปลี่ยนท่านั่งมาเป็นการคำนับแทน
“มินอาเจ้าลุกขึ้นได้แล้วล่ะ ล้มลงไปขนาดนั้นเจ้ายังจะนั่งคำนับข้าอีกหรอ” เซฮุนยิ้มและหัวเราะ จากนั้นก็ยื่นมือเขาไปอีกครั้ง แต่มินก็ก็ไม่ได้จับแต่อย่างใดเธอลุกด้วยตัวเธอเองพร้อมกับหยิบกล่องข้าวที่หล่นอยู่ที่พื้น
“อาหารพวกนั้นเจ้าจะเอาไปให้ท่านบังยงกุกหรอ??” เซฮุนถามมินอา
“เพค่ะ”
“อาหารของเจ้าหกหมดแล้วสิ แล้วแบบนี้ท่านพ่อของเจ้าจะกินอะไรล่ะ” องค์ชายมองอาหารที่หกเต็มบนพื้น
“เดี่ยวดิฉันกลับไปทำมาให้ท่านพ่อใหม่คะ” มินอาก้มหน้าก้มตาเตรียมที่จะเดินก้าวออกไป
“ไม่ต้องหรอก เจ้าตามข้ามาทางนี้ล่ะ” เซฮุนกล่าวเสร็จทำให้มินอาหยุดชะงัก
“แต่ว่า”
“ไม่มีแต่นะ นี้เป็นคำสั่งขององค์รัชทายาท” เซฮุนจึงใช้อำนาจของตนให้มินอาตามมาแต่โดยดี
“เพค่ะ” มินอาจึงเดินตามองค์รัชทายาทไป โดยมีขันทีซูโฮเดินตามหลัง
ณ ห้องเครื่องในพระราชวัง
“องค์รัชทายาทเสด็จมาที่ห้องเครื่องมีเรื่องใดหรือเพค่ะ” ซังกุงแทยอนซังกุงสูงสุดของห้องเครื่องคำนับพร้อมกับกล่าวถามองค์รัชทายาท
“ไม่มีอะไรหรอกเจ้าช่วยไปทำอาหารใส่กล่องนี้มาให้ทีนะ” องค์รัชทายาทจึงยื่นกล่องอาหารให้กับซังกุงแทยอน
“เพค่ะ องค์รัชทายาท” ซังกุงแทยอนจึงรับกล่องอาหารแล้วเดินเขาไปยังห้องเครื่องเพื่อเตรียมอาหาร
“เป็นพระมหากรุณาอย่างยิ่ง เพค่ะองค์รัชทายาท” มินอาจึงก้มคำนับองค์รัชทายาทอีกครั้ง เป็นการขอบคุณ
“ไม่เป็นไรหรอก…”
.
.
.
.
.
.
.
.
“สำหรับหญิงงามอย่างเจ้า ข้าว่าเรื่องแค่นี้ไม่ลำบากข้าหรอก”
100%
100% ไม่เอาไม่กรี๊ดนะยองกวาง555+ อย่าลืมเรื่องนี้เธอเป็นนางเอก ตำแหน่งพระชายาต้องเป็นของเธอสิ พี่ชานยอลของเรานี่แลดูรักเรามากเลยนะ55 แต่ก็แหม่เซฮุนนี่ก็แมนได้ใจจริงๆ สารภาพกับท่านชานยอลสุดหล่อ คู่แข่งที่น่ากลัวก็คือตัวเองนั้นล่ะ เหลืออีก50% มาดูกันต่อเนอะ
ขอบคุณยองกวางทุกคนที่เป็นกำลังใจให้จ๊ะ ^_^
ความคิดเห็น