คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : CHAPTER4 เมื่อได้พบหน้าเธอ
CHAPTER 4
เมื่อได้พบหน้าเธอ
กลางดึกในวัง ณ ตำหนักขององค์รัชทายาท
“นี่ขันทีซูโฮข้าขอถามอะไรหน่อยสิ” เสียงของเด็กหนุ่มถามชายวัยกลางคนที่คอยรับใช้เขาอยู่เสมอตั้งแต่เขายังเด็กจนตอนนี้เขาก็โตเป็นชายหนุ่มที่หล่อเหล่า
“องค์ชายอยากทรงถามเรื่องใด กระหม่อมยินดีให้คำตอบขอรับ” ขันทีซูโฮกล่าวกับองค์รัชทายาทเซฮุนที่เขารักและเป็นห่วงดังลูกแท้ๆของตน
“ถ้าเกิดว่าท่านขันทีเกิดรักหญิงใดสักคนนึ่ง แต่หญิงผู้นั้นกลับมีชายที่เขารักแล้วล่ะท่านจะยังพยายามต่อไปไหม” องค์ชายถามด้วยความเหนื่อยใจในเรื่องของคุณเขาควรจะพยายามต่อไปหรือควรจะหยุดให้คุณเป็นแค่ความทรงจำของเขา
“………………..” ขันทีซูโฮเงียบไปเมื่อเจอคำถามจากองค์ชายน้อยของเขา ที่วันนี้องค์ชายของเขาได้เริ่มมีความรักเกิดขึ้นมาในหัวใจแล้ว ขันทีซูโฮก็ยิ้มดีอกดีใจ แต่คำถามเรื่องความรักเป็นคำถามที่ขันทีซูโฮไม่เคยตอบเนื่องจากเขาไม่สามารถรู้สึกรักหญิงใดได้ ซึ่งแน่นอนวันนี้เป็นวันแรกที่องค์ชายน้อยของเขาถามคำถามนี้ออกมา
“ท่านเงียบทำไมล่ะ หรือคำถามนี้มันยากไปสำหรับท่าน” องค์ชายถามขันทีอีกครั่งเมื่อไม่ได้รับคำตอบจากปลายทาง
“เรื่องนี้มันก็ยากสำหรับตัวกระหม่อมนะขอรับองค์รัชทายาท แต่ถ้าชายผู้โชคดีคนนั้นไม่ได้รักหญิงสาว กระหม่อมก็จะพยายามต่อไปให้หญิงสาวหันมารักกระหม่อมให้ได้ขอรับ” สิ้นคำตอบของขันที ก็ทำให้องค์ชายรู้ว่าจะทำยังไงต่อไปกับความรักครั้งนี้ องค์ชายพยักหน้ารับกับคำตอบที่ได้รับจากขันที และเอ่ยประโยคที่ทำให้ขันทีมั่นใจอีกครั้งว่าองค์ชายน้อยของเขากำลังมีความรัก
“ข้าควรพยายามต่อไปสินะ” องค์ชายพูดพร้อมกับสีหน้าที่มีความหวังขึ้นมา ใช่ล่ะเพราะตัวของเขาเองยังมีหวังที่จะทำให้คุณหันกลับมารักเขา
“ขอรับองค์รัชทายาท แต่ตอนนี้ก็ค่ำมืดมากแล้วกระหม่อมว่าท่านองค์รัชทายาทควรเขาบรรทมได้แล้วนะขอรับ” ขันทีบอกกับองค์ชายด้วยความเป็นห่วงเนื่องจากตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว แต่ถึงอย่างไรเขาก็ยังปริ่มกับองค์ชายของเขาที่รู้จักความรักสะที
“นั้นสินะ ข้าขอบคุณท่านขันทีมากนะที่ให้คำตอบกับข้า” องค์ชายกล่าวขอบคุณกับขันที่ให้คำตอบกับเขา
“เรื่องแค่นี้กระหม่อมยินดีรับใช้ขอรับองค์รัชทายาท” ซูโฮก้มหัวคำนับองค์รัชทายาทแล้วจึงออกจากห้องไปเพื่อให้องค์รัชทายาทได้เข้านอน
เซฮุนเมื่อเห็นเช่นนั้นก็เปลี่ยนชุดเพื่อเขานอน เมื่อหัวของเขาลงไปสัมผัสกับหมอนที่รู้สึกสบายเขาหลับตาลงเพื่อทบทวนเหตุการณ์ต่างๆในวันนี้ แล้วก็เขาสู่ห้วงนิทราไป
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“เซฮุน~” เสียงที่แผ่วเบาคล้ายกับเสียงของคุณเขามาในหัวองค์รัชทายาททำให้เซฮุนลืมตาขึ้นก็พบกับคุณที่นอนอยู่ข้างๆตัวของเขา
“ยองกวาง~” เซฮุนลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปที่ใบหน้าของคุณที่ส่งยิ้มมาให้เขา เซฮุนยื่นมือไปลูบที่คางและแก้มของคุณและยื่นหน้าส่งไปเพื่อประทับรอยจูบลงบนฝีปากของคุณ
“เซฮุน~ นายทำอะไรฉันน่ะ” เสียงอ่อนหวานของคุณถามเขาด้วยใบหน้าที่น่ารักดวงตาที่กลมโต
“ผมรักคุณนะยองกวาง” เซฮุนบอกความในใจกับคุณทำให้คุณยิ้มเขินอาย
“ฉันก็รักนายนะเซฮุน” คุณตอบกลับเขาด้วยสีหน้าทีแดง สายตาของเซฮุนประสานไปที่ดวงตากลมโตของคุณก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปคว้าเอวบางของคุณเข้ามากอด
“ไม่เอานะเซฮุน” คุณดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของเขา เซฮุนจึงเลื่อนหน้าไปที่ซอกคอขาวเนียนของคุณและจับคุณเอนตัวลงไปยังที่นอน...
“เอ้ก อี เอ้ก เอ้กกกกกก~ ” เสียงของไก่วังหลวงขันดังขึ้นทำให้เซฮุนที่หลับไปในห้วงนิทราตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ
“ยองกวาง!!” เซฮุนหันซ้ายหันขวาไปมาเพื่อหาคุณ ที่เมื่อไม่นานมานี้เราสองคนยังมีความสุขกันอยู่
“ฝันไปหรอเนี่ยย” พูดกับตัวเองอย่างเสียอารมณ์ เมื่อในฝันเขาอุตสาห์ได้คุณมาครอบครองทั้งหัวใจและร่างกาย เซฮุนส่ายหน้าไปมาเพื่อไล่ความง่วง และความเพ้อฝันให้หลุดออกจากร่างกาย เขาจึงลุกขึ้นและพบว่า
“...เปียกเต็มเลยกู...” เซฮุนสบถกับตัวเองเมื่อสัมผัสกับความชื้นบนที่นอนได้เขาส่ายหน้าอีกครั้งที่องค์ชายอย่างเขาคิดเรื่องแบบนี้อีกแล้วได้ยังไง
เซฮุนลุกขึ้นมาเพื่อเปลี่ยนชุดประจำตัวขององค์รัชทายาทแต่สายตาดันพาลไปเห็นชุดฮันบกสามัญชนที่ใส่ไปเมื่อวานนี้
“…ต้องพยายามต่อไป...” เซฮุนหยิบชุดฮันบกขึ้นเปลี่ยนอีกครั้ง แล้วจัดแต่งประทินผิวด้วยน้ำหอมจากตะวันตกที่ได้มา
“ชายใดจะหล่อสู้ข้าได้” องค์ชายพูดกับกระจกด้วยความหลงตัวเองวันนี้เขาแต่งตัวให้หล่อมากขึ้นเพื่อที่จะไปพบกับคุณ เขาส่องกระจกฝึกยิ้มเพื่อให้คุณละลายใจ จากนั้นเขาจึงลุกขึ้นด้วยความมั่นใจและหยิบถุงเงินที่เสด็จพ่อให้ไว้เมื่อวานนี้ขึ้นมาผูกกับตัวจากนั้นเซฮุนจึงเปิดประตูออกไป
“องค์รัชทายาทขอรับ นี้มันยังเช้าอยู่นะขอรับจะท่านจะเสด็จไปไหน” ซูโฮที่ยืนเฝ้าประตูเห็นเซฮุนใส่ชุดสามัญชนจึงรีบไปเข้าไปถาม
.”ก็ข้าจะพยายามต่อไปไงล่ะ” องค์ชายหันไปตอบกับขันทีซูโฮ ซูโฮก้มหน้ารับและยิ้มดีใจที่องค์ชายน้อยของเขาจะไม่ท้อ
“เดี่ยวกระหม่อมจะไปทูลบอกฝ่าบาทนะขอรับ” เซฮุนจึงพยักหน้าก้มรับ ซูโฮจึงรีบไปทูลบอกฝ่าบาท
เวลาผ่านไป
“กระหม่อมทูลบอกกับฝ่าบาทแล้วขอรับ เดี่ยวกระหม่อมจะพาไปส่งที่หน้าประตูนะขอรับ” ซูโฮบอกกับองค์ชายเนื่องจากเป็นห่วงองค์รัชทายาท ซูโฮพาเซฮุนเดินออกมาทางลัดที่ในวังที่ไม่ค่อยมีคนผ่าน
“ข้าขอบคุณท่านมากนะ” เซฮุนกล่าวขอบคุณขันทีซูโฮที่เป็นห่วงตน
“ดูแลตัวเองให้ดีด้วยนะขอรับองค์รัชทายาท” ซูโฮก้มคำนับบอกกล่าวกับเซฮุน เมื่อเห็นเช่นนั้นเซฮุนจึงรีบเดินออกไปเพื่อจะได้เจอคุณเร็วๆ
ยามเช้าของแก๊งเด็กหลังวัง
ณ บ้านไคบางคน
“ท่านจงอินทำอะไรอยู่หรอ” เสียงของเด็กหนุ่มผู้มีความเฉลี่ยวฉลาดที่เดินผ่านหน้าบ้านของชายชาติทหารคิมจงอินถามเจ้าของบ้านขึ้น เพื่อเป็นการทักทายในยามเช้า
“กวาดขี้หมาอยู่ไงครับถามได้” จงอินหันไปตอบกับมารหัวใจของเขา ด้วยคำตอบที่กวนประสาท
“...หมาที่ไหนมาขี้หน้าบ้านกูว่ะ...” จงอินสบถอยู่ในใจแล้วก้มหน้าก้มตากวาดกองขี้หมาต่อไป หมินซอกที่เห็นเช่นนั้นจึงก้าวเดินไปยังบ้านของลู่หาน จงอินที่เห็นเส้นทางของหมินซอกที่เดินไปทางบ้านของลู่หาน และในมือของหมินซอกยังถือห่อขนมอีก ส่งผลให้จงอินวางไม้กวาดแล้ววิ่งไปคว้าห่อขนมที่หมินซอกถืออยู่
“ท่านบัณฑิตหมินซอกนี้ขนมอะไรหรอขอชิมหน่อยนะ” จงอินไม่รอช้าเมื่อเขาหยิบห่อขนมมาได้จึงเปิดและหยิบขนมก้อนสีเขียวในนั้นขึ้นมากิน โดยที่เจ้าของยังไม่อนุญาต
“ท่านจงอิน!!!! ท่านทำอะไรลงไป” สิ้นเสียงของหมินซอกจงอินที่ได้รับรสขนมที่เขาทานไปเมื่อกี้ ก็รู้สึกฉุนจมูก มึนประสาท เผ็ดร้อนในทรวง จนต้องคายทิ้งสิ่งนั้นออกมา
“นี้มันขนมบ้าอะไรเนี่ยไอ้หมินซอก” จงอินบีบจมูกของตัวไปมาเนื่องจากความฉุนที่ได้รับจากขนมนั้น
“มันไม่ใช่ขนมนะท่านจงอิน มันคือวาซาบิ เป็นเครื่องปรุงรสจากแดนอุทัยทิพย์นะ” หมินซอกบอกกับจงอินคนแสนโง่ นี้คงเป็นผลกรรมของคนไม่มีมารยาทอย่างเขาสินะ
“ขอโทษนะครับ ทางไปบ้านขุนนางบังยงกุกไปทางไหนครับ” สิ้นเสียงของชายผู้นั้นทำให้หมินซอกและจงอินหันไปหาที่มาของเสียง
“ท่านเดินตรงไปทางตลาด แล้วออกไปทางโรงน้ำชาจะเจอทางแยกให้เลี้ยวขวา ข้างหน้าบ้านจะมีป้ายเขียนอยู่น่ะ” หมินซอกหันไปตอบชายที่มีสีผิวใกล้เคียงกับจงอินขอบตาเหมือนคนอดหลับอดนอน
“ขอบคุณนะครับ” ชายคนนนั้นกล่าวขอบคุณทั้งสองแล้วเดินจากไป ทำให้จงอินที่เห็นชายคนนนั้นและรู้สึกสงสัยบางอย่างจึงแอบเดินตามไป หมินซอกที่เห็นจงอินทำท่าทางแปลกๆจึงเดินตามจงอินไปเช่นกัน
“นี่จงอินนายเดินตามชายคนนั้นทำไมล่ะ” จงอินได้ยินเสียงกระซิบจากข้างหลังของตนจึงหันไปดู
“เห้ยยย ตามมาทำไมเนี่ย” จงอินที่เห็นมารหัวใจของตนมายืนอยู่ข้างหลังใกล้ตนแบบนี้ โดยที่หน้าห่างกันคืบเดียว
“ตกใจอะไร ข้าแค่ถามว่าท่านตามชายคนนั้นทำไม” หมินซอกถามจงอินอีกครั้งเมือ่เขาตอบไม่ตรงคำถาม
“มันไม่ใช่เรื่องของบัณฑิตอย่างเอง” จงอินหันไปตอบกับคนตัวเล็กอย่างหมินซอก
“ไม่เอาก็ข้าอยากรู้นิ ถ้าท่านไม่ยอมให้ข้าไปด้วย ข้าจะกอดท่านไว้อย่างงี้ล่ะ” หมินซอกกอดรัดตัวของจงอิน ทำให้จงอินถึงกับขนลุกขึ้นมาด้วยความตกใจ
“เห้ยยยย ปล่อยยยข้าเดี่ยวนี้นะ อยากตามมาก็ตามมาแต่ปล่อยข้าเถอะ” จงอินรู้สึกกลัวชายร่างเล็กตรงหน้าจึงต้องยอมให้ตามไปด้วย
เซฮุนเดินมายังที่ตลาดที่มีคนเดินไปมามากมาย เซฮุนเดินไปที่แผงขายของต่างๆในตลาดสายตาเขาก็ยังสอดส่องตามหาคุณ แต่แล้วเซฮุนก็เดินไปชนกับอะไรบางอย่าง
.
.
.
.
“โอ้ยยย”
“คุณเป็นไรไหมครับ”
เสียงของเซฮุนถามกับหญิงคนหนึ่งที่เขาเผลอชนจนล้มไปกองกับพื้น
“ไม่เป็นไรหรอก พ่อหนุ่ม โอ๊ยยยย” เสียงของหญิงวัยกลางคนร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อตนเองพยายามจะลุกขึ้นยื่น
“คุณน้าเป็นไรไหมคับ” เซฮุนถามหญิงวัยกลางคนด้วยความเป็นห่วง
“เจ็บขานิดหน่อยน่ะพ่อหนุ่ม”
“ผมขอโทษนะคับคุณน้า เดี่ยวผมช่วยพยุงนะคับ” เซฮุนพูดพร้อมกับพยุงหญิงวัยกลางคนและเอื้อมมือไปหยิบตะกร้าที่หล่นอยู่บนพื้น
“ขอบใจพ่อหนุ่มมากนะ โอ๊ยยย” หญิงวัยกลางเดินอย่างกะเผลก เซฮุนที่เห็นความผิดของตนที่ทำให้ผู้อื่นได้รับบาดเจ็บจึงต้องรับผิดชอบ
“เดี่ยวกระผมเดินไปส่งที่บ้านนะคับคุณน้า” เซฮุนบอกกับหญิงวัยกลางคนที่เจ็บข้าเนื่องจากความซุ่มซ่ามของตน
เซฮุนเดินพยุงหญิงวัยกลางคนที่เขาพึ่งทำให้เธอได้รับบาดเจ็บมาจนถึงหน้าบ้านจึงได้เจอสามีของหญิงวัยกลางคนที่โวกเวกโวยวายเมื่อได้เห็นชายหนุ่มวัยรุ่นกำลังจับมือถือแขนภรรยาของตน
“ดาร่าทำไมเจ้าทำกับข้าแบบนี้” สามีของหญิงวัยกลางคนกำลังโกรธมากที่เซฮุนกำลังโอบตัวของภรรยาเขา
“ยูชอนมันไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิดนะ” ดาร่าบอกกับสามีของตนที่โวยวายไม่รอฟังเหตุผลอะไร
“ใช่!! ข้ามันแก่แล้วนิใครจะมาสนใจข้า~ ” ยูชอนพูดอย่างน้อยใจเมื่อเห็นชายหนุ่มรูปงามที่ดูร้อนแรงกว่าตน จึงเดินเข้าไปกระชากที่คอชุดฮันบกของเซฮุน
“นี่เจ้าคิดดียังไงถึงมาแย่งเมียรักของปาร์ค ยูชอนอย่างข้าไปได้” ยูชอนส่งสายตาดุดันไปหาเซฮุนทำให้เซฮุนที่ได้ยินชื่อของยูชอนถึงกับยิ้มดีใจออกมา
“นี่เจ้ายิ้มเยาะเย้ยข้าหรอห๊ะ” ยูชอนที่เห็นรอยยิ้มของเซฮุนถึงกับเลือดขึ้นหน้ามากกว่าเดิม
“ยูชอนฉันหกล้มแล้วพ่อหนุ่มคนนี้เขาช่วยพยุงฉันมาส่ง” ดาร่าที่ยืนเกาะประตูเนื่องจากเจ็บข้าอยู่ บอกกับยูชอนที่กำลังโมโหไม่ฟังใคร
“อ่าว!! จริงหรอ” ยูชอนหันกลับมามองที่หน้าเซฮุนแล้วยกมือออกจากปกเสื้อแล้วจัดแต่งให้เรียบร้อย
“ไหนข้าเจ้าเป็นยังไงบ้างดาร่า” ยูชอนวิ่งไปพยุงดาร่าให้นั่งบนแคร่ไม้ แล้วดูอาการที่ข้าของดาร่าด้วยความเป็นห่วง เซฮุนที่ยืนดูอยู่จึงมองความรักของคนแก่ทั้งสองคนอย่างออิจฉา
“ท่านพ่อโวยวายอะไรอีกแล้วล่ะ” เสียงหวานของหญิงสาวดังขึ้นพร้อมกับเลื่อนประตูออกมาจากเรือนเพื่อมาดูเหตุการณ์ที่หน้าบ้าน ทำให้เซฮุนที่ได้ยินเสียงหันไปมอง
“ยองกวาง!!” เซฮุนยิ้มอย่างดีใจเเมื่อได้พบหน้าเธอคนนี้แล้วทุกอย่างบนโลกมันหยุดหมุน
“นายมาที่บ้านฉันทำไมหรอ” คุณเองก็ไม่ต่างจากเขาที่ได้เห็นหน้า แต่ต้องเก็บอาการเนื่องจากยูชอนกำลังมองมาที่คุณและเซฮุนสลับไปมา
.
.
.
.
.
.
.
.
“…รู้จักกันได้ไงว่ะ...” ยูชอนเริ่มสงสัยในความสัมพันธ์ของคุณและเซฮุน
“เขามาส่งแม่น่ะ พอดีแม่หกล้มที่ตลาด” ดาร่าบอกกับคุณทำให้คุณรีบวิ่งไปดูอาการของคนที่เป็นแม่
“ขอบใจนายนะเซฮุนที่ช่วยแม่ฉันน่ะ” คุณวิ่งมาดูอาการของแม่คุณเสร็จก็หันไปขอบคุณเซฮุนที่ช่วยแม่คุณไว้ โดยที่คุณและยูชอนไม่รู้ว่าเซฮุนเป็นคนชนแม่คุณจนล้ม
“เออคือว่าฉันนน...”
“พอดีแม่สะดุดข้าตนเองล้มน่ะ ” ดาร่าพูดขัดเซฮุนขึ้นมาเพื่อไม่ให้เซฮุนบอกว่าอุบัติเหตุเกิดขึ้นเพราะตน
“เดี่ยวฉันไปเอาน้ำมาให้นะเซฮุน” คุณจึงเดินไปตักน้ำให้เซฮุนดื่ม
“รู้จักกับลูกสาวฉันได้ยังไง” ยูชอนที่ยืนกระซิบอยู่ที่ข้างหลังเซฮุนถามด้วยความสงสัยทำให้เซฮุนหันไปตอบด้วยความตกใจ
“เออคือว่า เราเป็นเพื่อนกันน่ะครับ” เซฮุนหลบสายตาของยูชอนที่จ้องมายังดวงตาของเขา
“เป็นแค่เพื่อนเองหรอ” ยูชอนถามเซฮุนและสายตาก็ยังเพ่งไปที่ดวงตาของเซฮุน
“ครับเป็นเพื่อนกันครับ” เซฮุนพูดพร้อมก้มหน้าเนื่องจากไม่กล้ามองสายตาของยูชอน
“คิดอยากจะเป็นลูกเขยฉันหรือเปล่าน่ะ” ยูชอนถามคำถามที่เซฮุนถึงกับตะลึง เนื่องจากตัวยูชอนเองเห็นว่าเซฮุนก็เป็นคนดีแถมรูปหล่อเหมาะกับความสวยของลูกสาวของเขามาก
“คิดครับเฮ้ยยย ไม่ได้คิดครับ” เซฮุนเผลอหลุดคำตอบไปทำให้ยูชอนกดดันตัวเขามากขึ้น
“หืม.. เอาดีๆคิดยังไงกันแน่ ”
“ก็ถ้าท่านอนุญาตผมก็จะอยากจะเป็นครับ” เซฮุนก้มหน้าตอบด้วยความกลัวเขาต้องพยายามหน้าด้านสู้ต่อไปเพื่อให้หัวใจของคุณมาอยู่ที่เขา
“ฮ่าๆๆๆ…เยี่ยมเลย” ยูชอนตบไปที่บ่าของเซฮุน
“นี่ท่านหมออนุญาตกระผมจริงๆหรอครับ” เซฮุนรู้สึกดีใจที่ยูชอนเหมือนเปิดโอกาสให้เขาพิชิตหัวใจของคุณมาแล้ว
“เซฮุนนี้ฉันตักน้ำมาให้” เสียงของคุณเรียกเซฮุนให้ดื่มน้ำที่ตักมาให้
“พ่อว่าเดี่ยวเจ้าพาพ่อหนุ่มนี่ไปเลี้ยงน้ำชาเถอะเพื่อเป็นการขอบคุณที่เขาช่วยแม่เราไว้” ยูชอนเดินมาขัดคุณพร้อมกับยื่นถุงเงินให้ แล้วหันหลังไปกระพริบตาให้กับเซฮุน
“ค่ะท่านพ่อ” คุณตอบกลับยูชอนไปและรับเงินในถุง
“ท่านหมอไปด้วยกันสิครับ” เซฮุนกล่าวเชิญยูชอนด้วยความเกรงใจ
“ไม่หรอก ข้าต้องดูและดาร่าก่อนนะ” ยูชอนพูดจบก็พยุงดาร่าขึ้นไปที่บนเรือน คุณและเซฮุนก็มองหน้ากันสักพัก
“เดี่ยวฉันพานายไปเลี้ยงน้ำชานะเซฮุน” คุณบอกกับเซฮุนแล้วส่งยิ้มไปให้เขา
“ครับผม” เซฮุนเองก็ตอบกลับคุณพร้อมส่งยิ้มมาให้คุณเช่นกัน คุณทั้งคู่จึงเดินออกจากบ้านเพื่อไปยังโรงน้ำชา
“ท่านจงอิน ทำไมต้องมาปีนต้นไม้แบบนี้ด้วยล่ะ” เสียงของหมินซอกถามจงอินด้วยความสงสัยว่าทำไมต้องให้เขามาแอบดูชายผู้อดหลับอดนอนอยู่บนต้นไม้
“เจ้าเงียบๆไปเถอะ อยากตามข้ามาเองไม่ใช่หรอ” จงอินหันไปตอบกับมารหัวใจของเขาที่มาเหมือนเป็นตัวถ่วงในการปฏิบัติหน้าที่
“แล้วไอ้นั้นจะเจอกับท่านยงกุกไหม เห็นยื่นอยู่หน้าประตูบ้านนานและ” จงอินบ่นออกมาเมื่อชายผู้อดหลับอดนอนไม่ได้เข้าไปในเรือนสักที
“จะเจอได้ไงล่ะ ท่านยงกุกไม่ได้อยู่ที่เรือนสักหน่อย ยามนี้ขุนนางเข้าวังกันมดแล้ว” หมินซอกบอกกับจงอินผู้แสนโง่เขล่า
“เออ...ข้าลืมไปเลย” จงอินพึ่งรู้สึกจะฉลาดไดก็เตรียมลงจากต้นไม้
“ท่านจงอินดูนั้นสิ ใช่มินอาลูกสาวของท่านยงกุกที่เขาบอกกันว่าสวยชิบหายหรือเปล่าอ่ะ” หมินซอกชี้ให้จงอินดูมินอาที่กำลังเดินมาเปิดประตูให้ชายผู้อดหลับอดนอนเขาไปในเรือน
“ใช่ทำไมล่ะ ก็ไม่ได้เห็นสวยอะไรนิ” จงอินบอกกับหมินซอกเนื่องจากบนโลกนี้คงไม่มีใครสวยสู้คยองซูไปได้อีกแล้ว
“สตรีอยู่บ้านผู้เดียว แล้วยังเปิดประตูให้ชายผู้ไหนก็ไม่รู้นี้ท่านว่ามันแปลกไหม” หมินซอกถามจงอินที่เห็นมินอาเปิดประตูให้ชายนิรนามเข้าไปในเรือน
“เฮ้ยยยยยยย!!”
ทั้งสองตกใจขึ้นพร้อมกันที่เห็นมินอากับชายนิรนามผู้นั้นยืนกอดกันอย่างมีความสุข
“เบาๆหน่อยสิว่ะ เดี่ยวก็โดนจับได้หรอก” จงอินว่าหมินซอกที่ตกใจจนเสียงดัง
“ท่านก็เหมือนกันนั้นล่ะ ว่าแต่มินอากับชายผู้นั้นนี่แต่งงานกันแล้วหรือไงถึงได้กอดกันไม่อายฟ้าอายดินขนาดนี้”
“ข้าว่าคงไม่แค่กอดหรอก ดูสิ” จงอินชี้ให้หมินซอกเห็นว่าทั้งคู่กำลังเขาไปในเรือนด้วยกันสองคน
“ข้าว่าเราสองคนลงจากต้นไม้นี้กันเถอะ มาดูเรื่องคนได้กันนี้มันไร้สาระมากๆ” หมินซอกมองไปที่จงอินด้วยเหตุผลนี้ใช่ไหมที่จงอินถึงอยากแอบมาดู
“ก็ข้าคิดว่าจะได้เห็นอะไรเด็ดๆ กว่านี้น่ะสิ” จงอินตอบกลับหมินซอกเนื่องจากตนอยากรู้ว่าชายผู้นี้มีธุระอันใดกับท่านยงกุก
“เขาคงไม่แก้ผ้าได้กันหน้าบ้านหรอก ท่านจงอิน” หมินซอกตบไปที่บ่าของจงอิน แล้วรีบปีนต้นไม้ลงไป ทำให้จงอินงงกับคำพูดของหมินซอกเมื่อกี้
“ใครได้กันว่ะ??”
สายตาของชายหนุ่มสองคนกำลังจ้องมองคุณและเซฮุนที่เดินกันอย่างคู่รัก
“ท่านฮิมชานข้าว่าคงไม่เป็นแค่เพื่อนแล้วล่ะ ดูสิท่านหมอปาร์คก็ดูเปิดโอกาสด้วย” แดฮยอนบอกกับบัณฑิตเพื่อนรักของตนที่มองเซฮุนด้วยสายตาอันโกรธแค้น
“ข้ามาก่อนมัน มันไม่มีสิทธิ์แย่งยองกวางไปจากข้าได้หรอกเว้ยยย” ฮิมชานหันไปตอบกลับแดฮยอน
“แต่ถ้าเขาสองคนรักกัน ต่อให้ท่านหลงรักก่อนยังไงทุกอย่างมันก็จบ ” แดฮยอนกล่าวกับฮิมชานทำให้ฮิมชานกำมือหนาชกไปที่กำแพง
“หึ...ไม่นานหรอกเดี่ยวยองกวางก็ต้องมาเป็นของข้า”
“แล้วท่านจะทำยังไงล่ะฮ่าๆๆ”
“ก็ฉุดมานอนสักคืนแค่นี้ ก็ไปไหนไม่รอดแล้วล่ะ”
100%
ผ่านไปแล้วสำหรับอีกตอน องค์ชายรีบทำคะแนนเข้าล่ะท่านพ่อเปิดโอกาสให้แล้ว แล้วสรุปว่าไคหมินหรือไคโด้ล่ะเนี่ย5555+ ระวังตัวกันให้ดีนะยองกวางงตอนนี้จะมีชายมาฉุดเราเข้าสะแล้ว ตอนหน้าอย่าลืมติดตามกันล่ะ ขอบคุณยองกวางที่น่ารักเข้ามาอ่านและคอมเม้นทุกคนนะจ๊ะ ^3^
ความคิดเห็น