คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER3...ก็คือนาย... NC_(CHANBAEK)
CHAPTER 3
...ก็คือนาย...
ผมและยองกวางเดินหยุดอยู่ที่หน้าเพลิงไม้หลังนึ่ง ที่ดูสภาพทรุดโทรมเป็นอย่างมาก และข้างในนั้นก็มีสิ่งมีชีวิตที่ผมรู้สึกไม่ชอบเอามากๆ
สิ่งนั้นมันคือ.
.
.
.
.
.
.
.
เด็ก
เพียงแค่คนเดี่ยวผมก็รู้สึกไม่ไหวแล้วนี้จากการที่ใช้สายตามองน่าจะเกือบสิบคนได้ ผมนี่อึ้งไปเลยครับ
"พี่ยองกวางมาแล้วว!!" ไม่ทันใดเมื่อเด็กๆเห็นยองกวางก็วิ่งกันเข้ามากอดกันใหญ่เห็นแล้วอยากเดินเข้าไปกอดเธอแบบเด็กบ้างนะ แต่เหมือนมีมนุษย์เด็กคนนึ่งกำลังส่งสายตามาหาผมไอ้เด็กอ้วนนี้มันมองหน้าผมได้น่าถีบมาก
"จือไยหย๋อ" เด็กอ้วนถามผมด้วยภาษามนุษย์เด็ก
"โอ เซฮุนครับ" ผมพูดเสร็จก็ส่งยิ้มไปให้เด็กอ้วน แต่ด้วยความที่ฉีกยิ้มมากไปหน่อยจนทำให้หน้าผมเป็นแปะยิ้ม
" ฮึก ฮึกกก ฮรือออออ... แง่ๆๆๆๆ" เด็กอ้วนเริ่มส่งเสียงที่น่ารำคาญมา บางทีผมก็รู้สึกเกลียดเด็กขึ้นกว่าเดิมครับ นี้ฉันยิ้มน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือไง
"นี่เซฮุนนายอย่าแกล้งเด็กสิ เห็นไหมน้องร้องไห้ใหญ่แล้ว เคจินไม่ร้องนะคะหมูน้อย" ยองกวางหันมาว่าผมแล้วก็เดินเข้าไปปลอบไอ้หมูน้อย บางทีหมูน้อยนี้มันอาจเรียกร้องความสนใจจากยองกวางก็เป็นได้
"อ่าา เด็กนั่งประจำที่เลย วันนี้พี่เซฮุนจะมาเล่านิทานให้เราฟังกันนะ" ครับผมนี่อึ้งไปเลยเป็นครั้งที่สอง ยองกวางให้ผมมาช่วยนี่คือสิ่งนี้ใช่ไหม
"อ่าวเซฮุนมาแนะนำตัว หน่อยสิ" ยองกวางกวักมือเรียกผมผมจึงเดินยิ้มแหยๆเข้าไปยืนใกล้ๆเธอ
"อันยองครับ ข้าเออ พี่ชื่อเซฮุนนะ" ผมแนะนำตัวเองแล้วจากนั้นก็ได้ยินเสียงซุบซิบนินทาของเด็กน้อยเกิดขึ้น
"หนีหนี้มาหรือเปล่าอ่ะ"
"ปู๋จายแต้แน่หรอ"
"ม๊ะเกยเห็นหน้าเยย"
"นารักมาม่าโลย"
"เป็นไยกับปี๋ยองกวางอ่ะ"
"เปงตุ๊ดป่าวอ่ะ"
“…เด็กพวกนี้รู้จึกจะกวนปราสาทป๋มมาก…”
"วันนี้พี่จะมาเล่านิทานให้ฟังนะ" เซฮุนพูดเพื่อหยุดเสียงวิจารณ์ตัวของเขา
"เยัๆๆๆ" เสียงดีใจของเด็กราวเกือบสิบชีวิตร้องดีใจ
"พี่จะมาเล่าเรื่องกระต่ายกับเต่านะ" เซฮุนจึงบอกชื่อเรื่องนิทานออกไป
"โถ่ฟังหลายรอบและ " เด็กน้อยหน้าตากวนโอ๊ย บ่นเสียงดังทำให้เซฮุนถึงกับกลั่นอารมณ์โมโห เมื่อเซฮุนหันไปหาคุณเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่คุณก็เอาแต่หัวเราะเขาเหมือนกัน
"ถ้างั้นเรื่องราชสีกับหนู"
"เคยฟังแล้ว"
"เรื่องสุนัขกับเนื้อ"
"ตอนจบหมาตกน้ำตาย"
"เรื่องเด็กเลี้ยงแกะ"
"เราไม่ควรโกหกเป็นขอคิดของเรื่องนี้"
"เรื่องหนูน้อยขายไม้ขีด"
"ไม่ซื้ออ่ะที่บ้านพ่อป๋มจุดฝืนไว้ใช้หน้าหนาวเป็น"
เอาล่ะครับไอ้เด็กพวกนี้ดันฟังมาหมดแล้ว
"...แล้วตูจะเล่าอะไรให้มันฟังเนี่ย..." เซฮุนสบถกับตัวเองแล้วจึงหันหน้าไปถามคุณ
"ยองกวางผมควรทำไงดี" เซฮุนสงสายตาอ้อนวอนไปหาคุณ
"และนายทำไรเป็นนอกจากเล่านิทานไหมล่ะ " คุณจึงหันไปถามเขาว่าเขาทำอะไรได้นอกจากนี้
เซฮุนยืนเงียบไปสักพักแล้วถามหาของบางอย่างที่เขาต้องการขึ้น
"เธอมีกระดาษกับพู่กันไหมล่ะ"
"มีแต่อยู่ที่บ้านน่ะ ฉันขี้เกียจเดินไปเอา" คุณตอบกลับเขาไปผู้ชายคนนี้จะทำอะไรกันแน่
"งั้นไม่เป็นไร" เซฮุนหันมาตอบแล้วยิ้มให้คุณ เขาเดินออกไปข้างนอกแล้วหยิบเศษไม้มา เขาเดินกลับมาที่หน้ากองทรายบางๆ แล้วก็ใช้ไม่ทำบางสิ่งบางอย่างลงบนพื้น
"โห้ๆๆๆ !!! สวยมากเลย" เสียงของเด็กน้อยดังขึ้นเมื่อได้เห็นผลงานบนพื้นทรายของเซฮุน
"นายวาดสวยขนาดนี้เลยหรอ" คุณที่ยืนมองผลงานของเขาก็ไม่ต่างๆกับเด็กๆ
"แค่นี้เล็กน้อยน่ะสวยกว่านี้ก็เคยวาดมาแล้ว" เซฮุนยิ้มบอกคุณ เนื่องจากตั้งแต่ตอนเขาเด็กอยู่ในวังไม่ค่อยมีเพื่อน จึงนั่งวาดทรายเล่นอยู่หน้าตำหนักเสมอ
"ลูกพี่ครับข้าน้อยขอคาราวะ" เสียงของเด็กหน้าตากวนโอ๊ยคำนับเมื่อเห็นผลงานของเซฮุน
"เจ้าจะลองวาดดูไหมละ" เซฮุนหันไปยื่นเศษไม้ให้เด็กๆ ลองวาดแบบเขาดู
"พี่เซฮุนข้าอยากลองวาดต้นไม้ดู พี่เซฮุนช่วยสอนข้าหน่อยสิ" เสียงของหมูน้อยเรียกเซฮุนให้ช่วยสอน
"เคจิน วาดตามพี่แบบนี้นะ" เซฮุนเดินไปหาหมูน้อยและนั่งย่อตัวลงแล้ววาดต้นไม้ให้ดู โดยสายตาหันไปเห็นเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักอีกคนกำลังทำตาม
"นายวาดช้าๆได้ไหมฉันวาดตามนายไม่ทันนะ" คุณหันไปบอกเขาทำให้เขาหัวเราะขึ้นมา
"ยองกวางเธอดูสิเคจินเขาวาดได้แล้วนะ" เซฮุนชี้ให้คุณดูผลงานของหมูน้อย
"นายก็สอนฉันบ้างสิ" คุณทำหน้างอนตุ๊บป่องใส่เขาแล้วก็จับไม้วาดไปบนทรายเละๆ ทำให้เซฮุนหันมามองพฤติกรรมของคุณแล้วจับมือของคุณให้หยุดเนื่องจากฝุ่นทรายที่คุณทำลอยฟุ้งเต็มไปหมด
"ยองกวางเธอทำอะไรเนี่ยเล่นเป็นเด็กๆไปได้" ถึงแม้เขาจะว่าคุณแต่ก็ยังยิ้มและหัวเราะกับพฤติกรรมของคุณ ตาของคุณกับเซฮุนมองกันอยู่สักพัก โดยที่คุณไม่ได้สังเกตุว่าเขากำลังจับมือคุณอยู่
"...ทำไมหัวใจฉันเต้นแรงแบบนี้..." เซฮุนนึกอยู่ในใจ แต่สักพักก็รู้สึกสติกลับมาอีกครั้ง
"นายเอามือนายออกไปเดี่ยวนี้" เป็นเสียงของคุณที่กำลังหน้าแดงเตือนสติให้ชายผู้นี้เอามือออกไปสะ
"เออ ฉันขอโทษนะที่จับมือเธอเมื่อกี้" เซฮุนขอโทษคุณกับการที่เขาได้ล่วงเกินคุณเมื่อกี้ คุณและเซฮุนต่างเงียบไปสักพัก เวลาก็ล่วงมาจนเกือบจะเย็นแล้ว
"อ่าาา เด็กๆเย็นแล้วกลับบ้านกันได้แล้วนะทุกๆคน" คุณตะโกนบอกกับเด็กให้รีบกลับเนื่องจากเวลาก็เริ่มจะเย็นแล้ว
"เราก็กลับกันได้แล้วนะเซฮุน" คุณหันไปบอกกับเซฮุนที่ตอนนี้เขาก็ยังรู้สึกผิดอยู่ที่จับมือคุณ
คุณและเซฮุนเดินออกมาจนถึงที่ตลาด ก็เห็นทหารกำลังติดป้ายประกาศอยู่ ทำให้ผู้คนในตลาดต่างมุงดู ทำให้คุณและเซฮุนเดินไปดูป้ายประกาศ
"พีธีเลือกคู่พระชายาจะเริ่มขึ้นในอีก 2 เดือน 25วันข้างหน้า ขอให้มีสตรีที่มีอายุ15-17ปี เข้ารับเลือก " คุณยืนอ่านป้ายสักพักก็เงียบไป
เซฮุนที่มองคุณที่กำลังอ่านป้ายประกาศอยู่ก็ตกใจกับพฤติกรรมของคุณ
"ฮ่าๆๆๆ อะไรเนี่ยอายุก็ปาไปจะเกือบ20แล้วองค์รัชทายาทยังไม่มีพระชายาอีกหรอ???" คุณหัวเราะออกมาโดยที่ทำให้เซฮุนถึงกับยิ้มแหยๆ
"เธออายุเท่าไรล่ะยองกวาง" เซฮุนถามคำถามกับคุณ
"ฉันอายุ17ปีน่ะ" คุณหันไปตอบกับเซฮุน
"งั้นเธอก็เขาร่วมงานนี้ได้น่ะสิ" เซฮุนดีใจที่อายุของคุณสามารถเข้าเกณฑ์ที่กำหนดได้ เพราะจากนิสัยของคุณเขาเข้าใจว่าคุณอายุเยอะกว่าเขา
"ใครบอกว่าฉันจะไปร่วมงานนี้ล่ะ" ทำให้เซฮุนถึงกับหน้าถอดสีที่คุณไม่เต็มใจจะเข้าร่วมงานนี้
"ทำไมล่ะ ทำไมเธอถึงไม่อยากเข้าร่วม" เป็นอีกครั้งที่เขาใช้เสียงอ้อนวอนถามคำถามคุณ
"องค์รัชทายาทเป็นใครนิสัยใจคอเป็นไง ฉันยังไม่รู้เลยและจะให้ฉันเสนอหน้าไปเป็นพระชายาหรอ" คุณหันไปตอบเซฮุนเพื่อเขาจะรู้ๆบ้างว่าหัวใจของคุณไม่ได้ไปอยู่กับใครง่ายๆ
"แต่องค์รัชทายาทเขาเป็นคนดีน่ะ แล้วก็หล่อมากด้วย" เซฮุนบอกกับคุณเพื่อคุณจะเปลี่ยนใจบ้าง
"แล้วยังไงเขาจะดีมาจากไหน แต่ฉันไม่เคยรู้จักเขาเลยนิ" คุณตอบให้เซฮุนเลิกพยายามให้คุณเขาเลือกในพิธีสะ
"หรอถ้างั่นเธอมีคนที่เธอรักแล้วใช่ไหมล่ะ" เซฮุนถามคุณเพื่อความแน่ใจว่าผู้หญิงคนนี้ยังไม่ได้มอบหัวใจให้ใคร
"อืม ใช่ฉันมีคนที่ฉันชอบแล้วล่ะ" คำตอบของคุณเหมือนมีดที่ทิ่มลงไปในหัวใจของเซฮุน ถึงเซฮฮุนจะยังไม่มั่นใจกับรู้สึกที่มีให้กับคุณแต่มันก็เจ็บมากเลยล่ะ
"จริงหรอผู้ชายคนนั้นโชคร้ายจังเลยนะ ฮ่าๆ" เซฮุนพูดหยอกล้อคุณไปเหมือนหัวใจเขาไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นเลยทั้งๆที่เจ็บปวดมาก
"บ้าโชคดีตั้งหากล่ะ" คุณตอบกลับแล้วหัวเราะเหมือนกับเขา
"ถึงเวลาแล้วล่ะฉันต้องรีบไปเขาเวรต่อแล้ว เดี่ยวเจอกันใหม่นะยองกวาง" เซฮุนโบกมือให้คุณแล้วเดินกลับไปเพื่อรอคยูที่หน้าร้านขายผัก จริงๆเซฮุนไม่อยากรีบไปไหนหรอกแต่เมื่อเขาเห็นหน้าคุณ แล้วรู้ว่าหัวใจของคุณมอบให้คนอื่นแล้วมันเจ็บมาก เซฮุนเดินไปรู้สึกเหมือนน้ำตามันจะไหลออกมาแต่ต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้
คุณที่ยืนมองดูแผ่นหลังเขาเดินจากไปก็ยืนยิ้มอยู่คนเดียว
".... ก็คนที่ฉันชอบน่ะก็..."
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"...ก็นายไงล่ะ เซฮุน..."
50%
ผมเดินออกมาจากผู้หญิงใจร้ายคนนั้นได้สักพักก็กลับไปรอเสด็จพอที่หน้าร้านขายพักเช่นเดิม ผมนั่งลงบนแคร่ไม้หลับตาลงสักพักแล้วถอนหายใจกับความรู้สึกเหนื่อยใจ ความรู้สึกแบบนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นกับผมมาก่อนเลยตั้งแต่ได้พบกับยองกวาง มันมีหลายๆความรู้สึกที่ผมไม่เคยได้สัมผัสมาก่อนเกิดขึ้นกับตัวผม โดยที่ผมไม่รู้ว่าสาเหตุความเจ็บนี้มันมาจากอะไรและทางแก้ความเจ็บปวดนี้มันจะทำยังไง ผมนั่งหลับตาอยู่ได้สักพักก็มีเสียงของคนที่ผมรักและเป็นห่วงผมเสมอดังขึ้นทำให้ผมหลุดคิดจากภวังค์ความจิตตก
“มานั่งหลับอะไรตรงนี้ล่ะ ไปเถอะเรากลับกันได้และ” เสียงของเสด็จพ่อบอกกล่าวให้ผมหลุดจากภวังค์
“ครับเสด็จพ่อ ” ผมหันไปตอบกับเสด็จพ่อแล้วลุกจากแคร่ไม้นี้ ผมควรจะกลับไปในที่ ที่ของผมกลับไปเป็นองค์ชายแบบเดิม
.
.
.
.
.
.
“...นอกวังมันไม่ได้สนุกแบบที่คิด...”
“ เจ๊!! ฉันเอาปลาเข่งนั้นอ่ะ”
“นางชิงฉันจองก่อนนะย๊ะ”
“ก็ฉันสั่งก่อนนิย๊ะ นางอ้วน ”
“นางชิงแกหาว่าฉันอ้วนงั้นหรอ”
“ก็เออน่ะสิ เห็นไหมล่ะไอ้หูกางผัวแกฉันไม่เห็นมันกลับบ้านมาหาแกเลย”
“แหม่ทำอย่างกับไอ้เงิงมันมันกลับมาหาแกทุกวันงั้นหรอย๊ะ”
ทั้งอี้ชิงและบยอนตบตีกันที่หน้าร้านขายปลาแบบนี้ทุกวันก็เรื่องเดิมๆที่ล้อเรื่องของสามีตนเองเข้าเวรจนไม่ยอมกลับบ้านกันทั้งคู่
“ไอ้ยอลเมียกูกับเมียมึงเขาทำไรกันว่ะ” อี้ฟานที่หมดเวรออกมาจากวังพร้อมกับชานยอลถามด้วยความสงสัย
“ก็ตบกันไงไอ้ควาย” ชานยอลหันไปตอบอี้ฟาน
.
.
.
.
.
.
.
.
“เชี้ยยยยยยยย!!!”
ทั้งสองตะโกนขึ้นพร้อมกันแล้วก็วิ่งไปห้ามภรรยาของตนให้เลิกทะเลาะกัน
“ไอ้ยอลมึงไม่ต้องมาห้ามกู” บยอนหันไปด่าผัวอันเป็นที่รักของตน
“พี่ฟานมาห้ามชิงๆทำไมค่ะ” อี้ชิงก็หันไปถามสามีอันเป็นที่รักของตน
“โห้!!อีอ้วนมึงเรียกกูดีๆหน่อยสิ” ชานยอลหันไปบอกกับบยอน ต่างกับคู่ของเพื่อนรักของตนที่คนรักเจอหน้าแล้วพูดกันอย่างหวานมดขึ้น
“ชิงๆกลับบ้านเถอะตอนนี้มันเย็นมากแล้ว” อี้ฟานบอกกับศรีภรรยาของตน
“กลับก็ได้ค่ะพี่อู๋” ชิงๆตอบกับสามีของตน
“ไอ้ยอลกูกลับก่อนนะเว้ย” อี้ฟานตะโกนไปบอกกับเพื่อนรักของตน
“เออ โชคดีนะมึง” ชานยอลหันไปโบกมือลากับเพื่อนรักของตน ทั้งอี้ชิงและฟานก็เดินกระหนุงกระหนิงกันไปสองคน ทำให้บยอนที่เห็นคู่รักคู่อื่นๆมีความสุขกันต่างจากคู่ของตนจึงเกิดความรู้สึกอิจฉาขึ้นมา ชานยอลที่เห็นสีหน้าและอาการของบยอนก็รู้สึกเกิดความสงสัย
“อ่าวอีอ้วน มึงจะยืนทำตาโปนอีกนานไหนกลับบ้านดิ!!” บยอนเริ่มอารมณ์เสียกับสรรพนามของสามีที่ใช้เรียกตน
“กูอ้วนแล้วมันไปหนักหัวมึงหรอ” บยอนรีบเดินกระทืบเท้าฟึดฟัดใส่ชานยอลเพื่อกลับไปที่บ้านของตน ทำให้ชานยอลถือของที่บยอนซื้อไว้แล้วเดินตามไป
“ปั๊งงงงงงง”
“อ่าวมึงปิดเบาๆหน่อยดิ เดี่ยวประตูก็พังหมด ” ชานยอลบ่นเมียตัวเองเพราะตั้งแต่ที่ตลาดมานั้นบยอนทำฟึดฟัดใส่เขาหลายอย่าง และยังเดินเตะนู้นแตะนี้ทำหลายข้าวของไปทั่ว
“……………………….” บยอนไม่พูดอะไรแต่ก็เดินหยิบของที่ตนเองซื้อมาจากตะกร้า แล้วเดินไปที่ห้องครัวทำอาหาร
“เฮ้ออออออ ” ชานยอลยืนถอนหายใจสายตามองบยอนที่เดินเข้าไปในครัว ชานยอลเดินไปจัดของต่างๆภายในบ้านเพื่อรอ ศรีภรรยาให้ทำอาหารเสร็จ
เวลาล่วงเลยไปได้สักพักบยอนก็เปิดประตูยกเอาอาหารที่พึ่งทำเสร็จเข้ามาชานยอลที่นั่งอยู่เห็นจึงเดินไปช่วยบยอนจัดโต๊ะ ทั้งคู่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารด้วยความเงียบสงบ ชานยอลใช้ตะเกียบคีบไปหยิบกับข้าวที่บยอนทำก่อนจะกลั่นใจกินมันลงไป ถึงรู้ว่าฝีมือของศรีภรรยาตานั้นจะไม่ได้เรื่อง แต่อาหารที่กินพร้อมหน้าพร้อมตากับศรีภรรยาเป็นอาหารที่เลอค่ามากที่สุด
“กินได้ด้วยหรอ” บยอนที่ก้มหน้าทานข้าวถามชานยอล
“กินได้สิ” ชานยอลยิ้มแล้วตอบกับบยอน เป็นประโยคแรกที่บยอนพูดตั้งแต่กลับมาที่บ้าน
ทั้งคู่นั่งทานข้าวกันจนหมด บยอนจึงเดินเก็บถ้วยชามและไปล้างที่หลังบ้าน ชานยอลเก็บโต๊ะเสร็จก็เดินหยิบหาเพื่อไปล้างเนื้อตัวหลังจากที่ทำงานเหน็ดเหนื่อยมาหลายวัน
น้ำที่ใช้กะลาตักเทลงบนตัวของชายหนุ่มเลือดทหารที่หน้าตาหล่อเหลาไม่แพ้ชายใดในเมืองนี้ แต่ก็เป็นที่เสียดายของหญิงสาวทั้งหลายเมื่อเขาผู้นี้ได้ตกลงปลงใจแต่งงานกับหญิงที่เขารักแล้ว หยดน้ำที่เกาะอยู่บนกล้ามแขนมัดใหญ่ และกล้ามหน้าท้องที่น่าสัมผัสถูกมือหนาที่มีผ้าเช็ดตัวของเขาเองปาดเพื่อให้ร่างกายนั้นแห้งเร็วขึ้น และหยิบเสื้อขึ้นมาคลุมแล้วผูกเชือกไว้ ขาก้าวออกไปเพื่อกลับเข้าไปในตัวบ้านอีกครั้ง
ชานยอลเปิดประตูเขามาก็เจอกับบยอนที่กำลังเปลี่ยนชุดอยู่ ทำให้เห็นสัดส่วนด้านหลังของบยอน บยอนที่รู้สึกตัวได้ก็รีบหยิบผ้าขึ้นมาคลุมร่างกายของเขา
“จะเข้ามาทำไมไม่ให้ซุ่มให้เสียงก่อน” บยอนหันไปว่าชานยอลที่ยืนตัวเกรงอยู่หน้าประตู
“ถ้าข้าทำแบบนั้นจะได้เห็นของดีจากเจ้าหรอ” ชานยอลปิดประตู แล้วเดินเข้าไปใกล้บยอน ทำให้บยอนที่ตัวสั่นเดินถอยหลังหนี
“เจ้าแต่งงานกับข้าแล้วนะ จะยอมให้ข้าหน่อยไม่ได้หรอ” ชานยอลกระตุกยิ้มขึ้นแล้วคว้าแขนของบยอน และกดลงบนที่นอนสีขาวสะอาดที่บยอนปูเตรียมไว้
ดับโคมไฟ
***ผ่านไปสำหรับตอนที่3 ชานแบคผ่านไปแล้ว ฉากดับโคมไฟ เขาไปที่ไบโอทวิตของไรท์นะ @jxsehun20_ ลงไว้ให้แล้วจ๊ะ ตอนหน้าเจ้าชายจะสู้พิชิตหัวใจยองกวางต่อไหมติดตามได้น๊าาาาาา ***
ความคิดเห็น