คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER2 สงครามกำลังเกิดขึ้น!!
CHAPTER 2
สงครามกำลังเกิดขึ้น!!
ณ ท้องพระโรง
"จงอิน เจ้าหายดีแล้วใช่ไหม!!!"
"ขอรับฝ่าบาท มีคนช่วยกระผมไว้"
"แล้วชาวบ้านผู้นั้นเป็นใครล่ะ"
"กระผมก็มิทราบเหมือนกัน แต่น่าจะเป็นคนในสำนักจงแดมหาธรรมครับฝ่าบาท"
" อืมสำนักนั้นหรอ เดี่ยวข้าจะให้ขุนนางไปมอบรางวัลเป็นสินน้ำใจที่ช่วยทหารคนสำคัญของข้า"
"เป็นพระมหากรุณาธิคุณอย่างยิ่งขอรับฝ่าบาท"
"อืม..แล้วเรื่องที่ข้าให้ไปสืบเป็นไงบ้าง"
"เป็นไปตามที่ได้ทรงพิจารณาไว้ตั้งแต่ตอนแรกขอรับที่พวกนั้นสร้างกองกำลังกันทางตอนเหนือเพื่อก่อกบฏ "
"ดีมาก...ถ้าเช่นนั้นเราควรเรียกทหารทุกฝ่ายวางแผนกัน"
"เอิ่ม...กระผมว่าถ้าทำเช่นนั้นมันจะไม่ดีนะครับฝ่าบาท"
"จะเป็นไปได้เช่นไรเราควรปราบก่อนที่พวกมันจะแข็งแกร่งไปกว่านี้นะ"
"คือตอนนี้…..มีขุนนางชั้นผู้ใหญ่ค่อยสนับสนุนพวกมันอยู่ซึ่งถ้าหากเราทำอะไรดูกระตือรือร้นไปจะให้เป็นที่สังเกตุได้ง่าย"
"แล้วถ้ากองกำลังมันดันมีกำลังมากล่ะ เราจะจัดการกับพวกมันไม่ทันนะ"
"ฝ่าบาทอย่าทรงกังวลไปเลยครับจากที่ฟังมาชาวบ้านประชากรส่วนใหญ่พึ่งพอใจกับการบริหารบ้านเมืองของฝ่าบาทมา คงจะเป็นเรื่องยากที่ชาวบ้านจะร่วมมือกับพวกกบฏครับ"
"ถ้างั้นเจ้าพอจะรู้ไหมว่าขุนนางที่สนับสนุนพวกมันเป็นใคร"
"ตอนนี้ผมก็ยังไม่แน่ใจ ว่าใช่บุคคลที่ผมสงสัยไหมผมขอสืบให้แน่อีกครั้งขอรับฝาบาท"
"อืมขอบใจเจ้ามาก ได้เวลาที่ข้าต้องไปสำรวจความสุขประชาชนแล้ว"
"ขอให้ทรงปลอดภัยนะครับฝ่าบาท กระหม่อมขอตัวก่อนนะครับฝ่าบาท"
…….ในขณะที่จงอินกำลังเดินกลับไปจัดการกับแผนปราบกบฏเขาก็ได้พบกับสตรีผู้นึ่งที่เขาได้แอบมองเธอมานาน กำลังยืนเก็บดอกไม้อยู่ที่รั้วบ้านของเธอที่อยู่ทางด้านหลังวัง
"เด็ดมันทุกวัน เด็ดอยู่ได้มันจะขึ้นให้เธอเด็ดทันไหม" จงอินกล่าวกับหญิงสาว ทุกครั้งที่เขาได้เห็นเธอรู้สึกเหมือนโลกนี้มันมีแต่ทุ่งดอกไม้
"นี้แล้วพุ่มไม้มันไปงอกแท่งรากเข้าไปในสมองนายหรือไง ฉันร่ดน้ำมาทุกวันดูแลมันทุกวันนะ" หญิงสาวตอบกลับไปหาชายผู้น่ารำคาญ
"เธอจะพูดดีกับฉันสักวัน ไม่ได้เลยหรือไง" จงอินบอกกับหญิงที่เปรียบเสมือนดวงใจของเขาทุกครั้งที่ได้แกล้ง เธอมักจะทำท่าโกรธตาโตน่ารักครั้งนี้ก็เช่นเดี่ยวกัน
"ก็นายพูดจาแย่ๆกับฉันก่อนนิ" หญิงสาวเริ่มโมโหและวางตระกร้ากระแทกลงกับพื้นด้วยความรุนแรง
"นี้เป็นถึงลูกขุนนางชั้นผู้ใหญ่ กิริยามารยาทให้มันงดงามหน่อยสิครับ" จงอินยุแหย่ให้หญิงสาวโกรธมากขึ้น
"ผู้ใหญ่เขาสอนมาว่าให้มารยาทดีด้วยกับคนที่มารยาทดีกับเรา" หญิงสาวเริ่มทำตาโตและยืนเท้าสะเอวโต้ตอบกับชายคนข้างหน้า
"แม่ฉันก็สอนฉันว่าให้มารยาทดีกับสตรีที่งดงามเท่านั้น" จังหวะนี้ล่ะที่เขาจะได้แกล้งให้เธอโวยวายออกมา
"นี้ไอ้ดำ!!!" และมันก็สำเร็จหญิงสาวชี้หน้าตะโกนด่าเขาแล้ว
"เอาเลยกรี๊ดเลย เขาจะได้รู้ว่าตัวเธอแท้จริงมารยาทกุลสตรีแย่ขนาดไหน ฮ่าาาๆ"
"อร๊ายยยยยยยยย" หญิงสาวถึงกับทนไม่ไหวจึงกรี๊ดออกมา
"คยองซูเป็นอะไรรร!! ใครแกล้งน้องพี่!!!" เสียงตะโกนของพี่ชายผู้ที่รักและเป็นห่วงน้องสาวดังขึ้น
"พี่ไอ้ดำมันแกล้งหนูอีกแล้วอ่ะ มันว่าหนูไม่สวย" หญิงสาวฟ้องกับพี่ชายของตนที่วิ่งออกมาจากบ้านเมื่อได้ยินเสียงร้องของน้องสาว
"นี้ไอ้จงอิน เองกล้าว่าน้องข้าได้ไงว่ะ" พี่ชายที่แสนดีชี้หน้าผู้ที่มาว่าน้องสาวสุดรักของตน
"ก็มันจริงเปล่าล่ะครับ ท่านบัณฑิตลู่หานดูสิพี่ชายยังสวยกว่าน้องสาวเลย" จงอินไม่รอช้าแกล้งมันทั้งพี่ทั้งน้องนี้ล่ะสนุกดี
"คยองซูพี่สวยมากเลยหรอ!!~ ไหนขอกระจกลายแมวผูกโบว์ให้พี้หน่อย"
"พี่หาญให้มาช่วยน้องไม่ใช่มาเบี่ยงเบนแบบนี้ พี่หาญแมนนะ"
"เออว่ะข้าแมนนิหวา!!! ไอ้จงอินที่เองชมข้ามะกี้เองพิศวาทอะไรข้าหรือเปล่าว่ะ"
"หยึยยย~ ชายชาติทหารอย่างข้าไม่นิยมชนช้างกับพวกตุ๊ดบัณฑิตหรอกเว้ยย"
"พวกเองนี้ทะเลาะอะไรกันอีกเสียงดังโวยวายมันรำคาญคนอื่นเขานะ" เสียงของบัณฑิตหนุ่มอีกคนดังขึ้นท่ามกลางสถานะการณ์
"อ่าวท่านบัณฑิตหมินซอก มาที่บ้านลู่หานยามนี้มีอะไรหรอ" จงอินกล่าวถามบัณฑิตหนุ่มด้วยความสงสัย
"อ่อคือข้า..." หมินซอกพูดกระอึกกระอัก จากนั้นหมินซอกก็ตัดสินใจพูดประโยคนึ่งออกมาทำให้จงอินรู้สึกอารมณ์เสีย
"ข้าเอาขนมมาให้น้องคยองซูหนะ!!" พูดเสร็จก็นำขนมที่อยู่ในมือยื่นให้คยองซู
"ขอบคุณมากค่ะ ท่านพี่บัณฑิตหมินซอก" คยองซูยิ้มกล่าวขอบคุณหมินซอก
“…อิจฉาเว้ยยยยย..” จงอินได้แต่สบถอยู่ในใจที่คยองซูยิ้มเหมือนการทอดสะพานให้หมินซอก
"เสียเวลาข้าจริงๆเลย" …พูดเสร็จจงอินก็เดินหันหลังกลับไปแต่เมื่อได้ยินประโยคคำถามของหมินซอกเขาจึงหยุดชะงัก
"ท่านจงอินบ้านของท่านเดินไปทางนู้นไม่ใช้หรอ"หมินซอกถามด้วยความสงสัยเนื่องจากบ้านของจงอินอยู่ห่างออกไปจากทางสำนักจงแด ค่อนข้างมากแต่วันนี้เขาเลือกจะเดินไปอีกทาง
"อ่อข้าลืมบอกเพื่อนบ้านไป บ้านของข้าย้ายมาอยู่ใกล้ๆเนี่ยล่ะ" จงอินหันมาตอบหมินซอก แล้วเดินจากทั้งสามไป ทำให้ลู่หานถึงกับอารมณ์เสียยื่นกำมือกัดฟันที่รู้ว่าบ้านเขาตอนนี้กับบ้านของจงอินห่างกันไปไม่กี่หลัง
.
.
.
.
.
"...กูจะอุ้มหมาไปขี้ที่หน้าบ้านมึงไอ้จงอิน..."
ณ ตำหนักของพระเจ้าคยูฮยอน
"วันนี้ฝ่าบาทจะเสด็จไปทอดพระเนตรที่ไหนล่ะครับ" ขันทีซูโฮถามฝ่าบาท
"ก็คงที่ทางแถวตลาดล่ะ ที่นั้นชาวบ้านอยู่ค่อนข้างเยอะ คงจะได้แอบฟังเรื่องสาระทุกข์สุขดิบบ้าง" คยูฮยอนบอกกับขันที พร้อมกับทรงเปลี่ยนชุดเป็นสามัญชน
"เออนี้ขันที!!!ข้าลืมไปเลยเจ้าไปองค์รัชทายาทให้ข้าที"
"ขอรับฝ่าบาท" ขันทีซูโฮจึงเดินไปตามองค์รัชทายาท
ณ ตำหนักองค์รัชทายาท
ขณะที่เซฮุนกำลังนั่งท่องตำรานั้นอยู่
"องค์รัชทายาทครับ ฝ่าบาทให้ตามไปพบที่ตำหนักขอรับ" ทำให้เจ้าชายปิดตำราที่ท่องอยู่ ด้วยความที่รู้ว่าฝ่าบาทคงเรียกไปคุยเรื่องพระชายาอีกแน่เลย
"เฮ้อ~เดี่ยวข้าตามไปรอสักครู่" พูดไปพร้อมถอนหายใจสำหรับตัวองค์รัชทายาทแล้วยังสองจิตสองใจและสับส้นความรู้สึกที่มีให้ต่อยองกวางและมินอา
"มาแล้วหรอองค์รัชทายาท" ฝ่าบาทกล่าวเมื่อเห็นเจ้าชายเดินมา
"ครับเสด็จพ่อ เสด็จพ่อเรียกกระผมมามีเรื่องอะไรหรอครับ" เซฮุนพูดด้วยสีหน้าที่ดูไม่มีความสุขเลย
"วันนี้เจ้าอยากออกไปเดินเล่นนอกวังกับข้าไหมล่ะ" คำถามของคยูฮยอนทำให้เซฮุนรู้สึกยิ้มออกมา เพราะข้างนอกวังมีอะไรที่น่าสนุกกว่าในวังตั้งเยอะ
"จริงหรือครับเสด็จพ่อ เสด็จพ่อให้กระผมออกไปนอกวังได้จริงนะครับ" ถามเพื่อให้แน่ใจอีกทีว่าผู้เป็นพ่อของตนไม่ได้ล้อเล่น
"จริงสิ แต่เจ้าอย่าทำให้ผู้อื่นรู้ล่ะว่าเป็นองค์รัชทายาท" คยูฮยอนกล่าวพร้อมกับหยิบชุดฮันบกของสามัญชนขึ้นมายื่นให้เซฮุน
"เจ้ารีบไปเปลี่ยนสะ เดี่ยวข้าจะรออยู่ที่ประตูขนสินค้า"
"ขอบพระคุณครับเสด็จพ่อ" เซฮุนรับฮันบกที่คยูฮยอนยื่นให้แล้วกลับไปยังตำหนักของตน
คยูฮยอนยื่นรอเซฮุนอยู่ที่หน้าประตูข้นส่งสินค้า
ซึ่งมีทหารยามสองหนุ่มเช่นเดิมทหารทั้งสองทรงรู้ดีว่าบุคคลที่ยื่นอยู่ข้างๆทั้งสองคือฝ่าบาทเนื่องจากเหตุการณ์เมื่อหลายคืนก่อนหน้านี้ ซึ่งในตอนแรกทั้งสองได้ทำการคุกเข่าเมื่ออยู่ต่อหน้าพนะราชาตามธรรมเนียม แต่ฝ่าบาทเห็นว่าหากสองคนนั้นกระทำเช่นนั้นขุนนาง ทหาร นางกำนัลที่เดินผ่านไปมาจะสงสัยเอา
"ไอ้อู๋ กูเกร็งวะมึง" ชานยอลกระซิบข้างหูเพื่อนทหารคู่ใจ เนื่องจากคนที่ยื่นอยู่ไม่ห่างจากพวกเขาเป็นฝ่าบาทหากทำอะไรผิดพลาดอะไรไปให้เห็นคงไม่ดีเป็นแน่ และด้วยเกียรติของชานยอลที่มาเป็นทหารนี้ก็ต้องการที่จะได้รับตำแหน่งทางการทหารใหญ่เพื่อเป็นหน้าเป็นตาต่อตระกูลปาร์คเขาจึงอยากแสดงให้ฝ่าบาทเห็นในความสามารถของตัวเอง แทนที่จะมายื่นเป็นทหารเฝ้าประตูส่งของนี้ ที่หาความยั่งยืนหรือความเจริญทางด้านทหารไม่ได้เลย
"กูก็เป็นแบบมึงเหมือนกัน" อี๋ฟานก็คิดเช่นเดี่ยวกับชานยอล ค้องแสดงอะไรออกมาสักอย่างเพื่อให้ดีกว่าการมาเป็นทหารประตูข้นผักข้นปลา
"มีของมาส่งคราบบบบบบบบบ!!!!" และไม่นานก็มีเสียงของอาแปะเจ้าเดิมมาส่งสิ่งของทำให้ชานยอลและอี๋ฟานเตรียมงัดความสามารถในการทำหน้าที่ของตนออกมาโชว์
ทั้งคู่เปิดประตูไม้ให้อาแปะเข็นรถส่งของเข้ามา
"อันยองครับอาแปะ วันนี้เอาสินค้าอะไรมาส่งครับ"ชานยอลเปิดปากถามเพื่อเป็นการตรวจสอบสินค้าที่เข้ามาในวัง
"พวกผมขออนุญาติตรวจดูของข้างในหน่อยนะคราบเพื่อความปลอดภัย" อี๋ฟานขออนุญาติตรวจสินค้าเพื่อความปลอดภัย เขาจึงเปิดผ้าที่หุ้มของเอาไว้
พรึ้บบบบบบบบบบ!!!! ~
50%
"เห้ย!!นี้มันอะไรกันว่ะ" ทั้งสองพูดออกมาพร้อมกันเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ข้างหน้า
"นั๊นหน๊ะสิ ทำไมปลาบึกของข้ากลายเป็นไอ้โจรโมกสองคนนี้ป๊ายยด๊ายย" อาแปะที่ตกใจกว่าทั้งสองช๊อคล้มหมดสติไป
อี๋ฟานและชานยอลไม่รอช้าชักดาบขึ้นมาเตรียมป้องกันโจรทั้งสอง โดยเหตุการณ์ตรงข้างหน้าคยูฮยอนก็ตกใจไม่ใช่น้อย
อี๋ฟานและชานยอลต่อสู้กับโจรทั้งสองด้วยความสู่สี ก่อนที่โจรจะพลาดท่าแล้วมัดมือโจรทั้งสองไว้
"ใครส่งพวกแก่มา" ชานยอลจี้ดาบไปที่คอของโจรทั้งสอง
"หึ หึ ก็เปิดดูในกระเป๋าของข้าสิ "
โจรตะโกนบอกกับทั้งสองทำให้อี๋ฟานลื้อหาของสิ่งนั้นจึงเจอกับจดหมาย
"มันเขียนว่าอะไรว่ะไอ้อู๋" ชานยอลถามอี๋ฟานที่ยืนอ่านข้อความบนจดหมาย
"สงครามกำลังเกิดขึ้น!!!" ทั้งอี๋ฟานและชานยอลต่างตกใจกับข้อความในจดหมายรวมทั้งคยูฮยอนที่เห็นจึงวิ่งมาหยิบจดหมายมาดูในมือของอี๋ฟาน
"นี้เจ้าพวกนั้นคิดจะก่อกบฏกันจริงๆหรอเนี่ย" คยูฮยอนกำจดหมายในมือด้วยความโกรธ
"งั้นพวกข้าขอตัวไปก่อนนะ หึ"
พรึบบบบบบ~
โจรทั้งสองหายตัวไปแบบไรกลีบเมฆ
"พวกมันเป็นนินจานิ" อี๋ฟานตะโกนออกมาด้วยความตกใจ
คยูฮยอนที่กำลังกำจดหมายที่อยู่ในมืออย่างเสียอารมณ์ ทำให้ชานยอลและอี๋ฟานเกิดความสงสัย
"นี้พวกเจ้าทั้งสองรู้ความลับเรื่องนี้แล้วจงเก็บไว้ให้เงียบนะ"คยูฮยอนออกคำสั่งให้อี๋ฟานและชานยอลเพราะเรื่องนี้มีเพียง ตัวคยูฮยอนเองซูโฮและไค ที่รู้ถึงการก่อกบฏนี้
"ครับฝ่าบาท!!" ทหารทั้งสองตอบรับฝ่าบาท
"แต่ต่อไปนี้ข้าคงจะมีเรื่องให้พวกเจ้าสองคนช่วยนะ" คยูฮยอนเห็นฝีไม้ลายมือที่ทั้งสองต่อสู้กับนินจาเมื่อกี้จึงอยากมอบหน้าที่ที่สำคัญกว่าการเป็นยามเฝ้าประตู
"ฝ่าบาทมีอะไรให้พวกกระหม่อมรับใช้พวกข้ายินดีที่จะรับใช้ครับ” ด้วยความที่ทหารทั้งสองอยากมีตำแหน่งทางการทหารและเพื่อปกป้องสถาบัน
"ฝีไม้ลายมือพวกเจ้าจัดว่าใช้ได้เลยนิ ว่าแต่เจ้าพาอาแปะคนนั้นไปหาหมอหลวงเถอะเดี่ยวมาตายเอาหน้าประตูวังจะเป็นรางไม่ดี" คยูฮยอนชี้ไปทางอาแปะที่นอนหมดสติอยู่
"ชานยอลเด่ียวข้าพาอาแปะไปเอง เจ้าอยู่เฝ้าประตูวังไปก่อน" อี๋ฟานฝากฝั้งเพื่อนทหารคู่ใจเนื่องจากหากพวกมันมาอีกจะเป็นอันตรายต่อคยูฮยอน
"ฝ่าบาทแล้วเรื่องที่เกิดขึ้น เราจะทำยังไงดีครับ" ชานยอลถามฝ่าบาทด้วยความเป็นห่วง
"ข้ากำลังให้จงอินตามสืบเรื่องนี้อยู่ ส่วนพวกเจ้าอาจมีงานค่อยรับคำสั่งจากจงอิน "
"แล้วทำไมเราไม่รีบจัดการพวกมันล่ะขอรับ"
"ก็เรื่องการก่อกบฎนี้ มันมีขุนนางชั้นผู้ใหญ่เข้ามาเกี่ยวข้องด้วยไงล่ะ" คยูฮยอนบอกกับความลับของแผนการนี้
"ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ ใครกันครับที่ทำเรื่องแบบนี้" ชานยอลถามฝ่าบาทด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าจพะมีขุนนางชั้นผู้ใหญ่เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย
"ถ้าข้ารู้ข้าจะขอความช่วยเหลือจากพวกเจ้าไหมล่ะ" คยูฮยอนกุมขมับที่ทหารคนนี้มันชั้งซื่อกว่าที่คิด แต่ฟังจากคำพูดแล้วทหารคนนี้ก็ดูซื่อสัตย์ต่อตัวเขาเช่นกัน
"มาแล้วครับฝ่าบาท" เสียงของชายหนุ่มหล่อดังขึ้นเรียกผู้เป็นพ่อของตน
"เจ้านี้ช้าจังกว่าจะมาได้" ผู้เป็นพ่อบ่นลูกชายสุดหล่อของตนเอง
"ฝ่าบาทครับทหารผู้นี้ เป็นทหารคุ้มกันฝ่าบาทใช่ไหมครับ"ชานยอลถามฝ่าบาทด้วยความสงสัยชายหนุ่มทหารเมื่อหลายคืนมานี้
"อ่อ คือใช่ทหารผู้นี้เป็นทหารคุ้มกันของข้า " คยูฮยอนบอกกับชานยอลเพราะกลัวว่าชานยอลจะรู้เอาว่าบุคคลตรงนี้คือองค์รัชทายาท
"ข้าไปก่อนล่ะนะอย่าลืมบอกเรื่องนี้ให้ทหารคู่ใจเจ้าด้วยล่ะ" คยูฮยอนและเซฮุนจึงเดินออกมาจากวัง
ทั้งคู่เดินออกมาจนถึง หน้าร้านขายผักแห่งหนึ่ง
"เจ้าชายแยกทางกับเสด็จพ่อตรงนี้ก่อนก็ได้" คยูฮยอนบอกกับเซฮุน
"แล้วท่านพ่อจะเสด็จไปไหนหรือครับ"
"ข้าจะเดินไปสืบราชการหน่อยหนะ เจ้าเดินเล่นไปก่อน" คยูฮยอนพูดจบก็ยื่นถุงผ้าใบนึ่งให้เซฮุน เซฮุนรับถุงนั้นเอาไว้แล้วเปิดดู
"เงินนี้ครับเสด็จพ่อ"
"อืมก็เงินหนะสิอยู่นอกวังสิ่งนี้มันจำเป็นที่สุด นอกวังคนทุกคนต้องทำงานอย่างลำบากเพื่อมาแลกกับเงินเพื่อใช้ชีวิตให้อยู่รอด ไม่เหมือนในวังหรอกนะที่กินนอนอย่างสุขสบาย ชีวิตนอกวังมันมีอะไรให้เจ้าเรียนรู้เยอะกว่านี้นะ" คยูฮยอนบอกกับเซฮุนถึงความเป็นจริงของนอกวังให้รู้ถึงความลำบากของประชาชน
"ครับเสด็จพ่อ" เจ้าชายตอบรับ
"อืมงั้นข้าไปก่อนนะเจ้าดูและตัวเองให้ดีๆล่ะ เดี่ยวได้แผลมาอีกท่านแม่เจ้าจะไม่ให้ออกมาอีก" กล่าวเสร็จคยูฮยอนก็เดินจากไป
"...แล้วเราจะไปไหนดีเนี่ย..." เซฮุนสบถกับตัวเองอยู่ในใจ
เซฮุนจึงเดินไปอย่างไร้จุดมุ่งหมายจึงมาเจอกับร้านน้ำชาแห่งนึ่งจึงเดินเข้าไปนั้ง ด้วยท่าทีที่มึนงง และมีสายตาจากแก๊งบัณฑิตเฝ้ามองอยู่
"ยองแจนายเคยเห็นหน้าไอ้บื้อนี้ไหมว่ะ" เสียงของฮิมชานถามเพื่อนร่วมโต๊ะ
"ข้าไม่เคยว่ะ สงสัยมาจากนอกเมือง ดูดิบื้อสะขนาดนั้นฮ่าฮา" ยองแจตอบกับฮิมชานและมองไปที่เซฮุนด้วยสายตาเหยียดหยาม
"แดฮยอนกับจงออบไม่เคยเห็นมันใช่ไหมว่ะ" บัณฑิตจุนฮงถามเพื่อร่วมโต๊ะอีก
"พวกข้าก็ไม่เคยเห็นสังสัยคงเหมือนที่ยองแจมันว่า" แดฮยอนตอบกับจุนฮงด้วยท่าทีสนุกสนาน
"ไม่ทราบว่ารับอะไรดีครับ" เสียงของเด็กรินน้ำชาดังขึ้นถามองค์ชาย
"เออคือที่นี้มีอะไรบ้างล่ะ" เซฮุนรู้สึกมึนงงมากไม่รู้จะสั่งอะไร
"ก็โรงน้ำชาก็มีน้ำชาสิ" เสียงของแก๊งบัณฑิตหนุ่มอีกโต๊ะดังขึ้น พร้อมกับทุกคนบนโต๊ะหัวเราะอย่างสนุกสนาน
"...เขาหัวเราะอะไรว่ะ..." เซฮุนได้เเต่นึกอยู่ในใจเพราะถึงยังไงเซฮุนก็มีเรื่องบางอย่างที่ยังอ่อนต่อโลกภายนอกอยู่
"คือทางร้านเรามีน้ำชากับติ่มซำ จะรับอะไรดีล่ะครับ"เด็กรินน้ำชาบอกกับเซฮุน
"เจ้าเอามาทั้งสองอย่างเลยก็ได้นะ" เซฮุนสั่งกับเด็กรินน้ำชาไป
พั๊งงงงงงงงงงงง~
เสียงทุบโต๊ะดังขึ้น ซึ่งเกิดจากโต๊ะของเซฮุนเองทำให้เซฮุนตกใจอย่างมาก
"นี่เจ้าหนะ มาจากนอกเมืองใช่ไหม" เสียงของแดฮยอนถามกับเซฮุน
"เปล่าน่ะ ข้าเป็นคนในเมืองนี้ล่ะ" เซฮุนไปแบบกระอึกกนะอักเนื่องจากชายคนข้างหน้าดูมีพิษภัยอันตรายมาก
"หรองั้นบ้านของเจ้าอยู่ตรงที่ไหนหรือ" แดฮยอนถามไปอีกเนื่องจากไม่เคยเห็นหน้าชายผู้นี้เลย
"เออคือว่า...บ้านของข้า" เซฮุนรู้สึกสั่นไปทั้งตัวเนื่องจากยามนี้เขาไม่มีนางกำนัล ขุนนางหรือทหารอยู่ค่อยปกป้อง
"ตอบไม่ได้แบบนี้แสดงว่าเมื่อกี้เจ้าโกหกเพื่อนข้าสิหนะ ุ" ฮิมชานเดินมาแตะที่ไหล่ของเซฮุนแล้วพูดประโยคต่อไปว่า
"มาถึงเมืองใหม่ๆทั้งที่ก้มกราบผู้มีอิทธิพลหรือยังครับ??"
ทำให้เซฮุนตกใจเป็นอย่างมากบัณฑิตพวกนี้มีสิทธิอะไรมาให้องค์รัชทายาทอย่างเขาไปกราบพวกตน
"นี้พวกเจ้าจะมากไปแล้วนะ เป็นเพียงแค่บัณฑิตธรรมดาแต่ทำตัวข่มเหงข้าได้อย่างไร" เซฮุนลุกขึ้นแล้วตะโกนออกมาด้วยความโมโห
"โถ่ทำเป็นเก่งจริงเลยพวกบ้านนอกเนี่ย แล้วไหนล่ะบ้านของเจ้าหนะ" ฮิมชานตะโกนว่าเซฮุนกลับไปพร้อมกับคนในโต๊ะที่เหลือลุกมาล้อมรอบเซฮุน
"พวกนายเลิกทำตัวเป็นอันธพาลกันได้หรือยัง!!!" ไม่นานก็มีเสียงนางฟ้าจากสวรรค์ลอยมาทำให้แก๊งบัณฑิตหั้นไปมองที่มาของเสียง
"น้องยองกวางเรื่องนี้แม่นางคนสวยอย่าเขามายุ่งเลยดีกว่า" ฮิมชานบอกกับคุณพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้คุณทำให้คุณต้องเดินถอยหนี
"ทำไมฉันจะยุ่งไม่ได้ก็นายนั้นเขาเป็นเพื่อนฉันนิ" คุณตอบกลับกับฮิมชานไปทั้งๆที่ยังไม่เห็นหน้าบุคคลที่โดนกลั่นแกล้ง
"...ยองกวางชื่อนี้มัน..." เซฮุนหันหน้าไปหาคนที่มีชื่อนี้ และเมื่อเขาพบกับคุณ
"ยองกวาง!!!" เซฮุนเห็นคุณแล้วรู้สึกดีใจมาก เขาตะโกนชื่อคุณจนคุณต้องหั้นไปหาชายที่เรียกชื่อคุณ
"...ซวยแล้วนั้นมันไอ้กะล่อนนิ..." คุณตกใจมากเมื่อพบกับชายที่เมื่อคืนนั้นจเขาเกือบจะขโมยหัวใจของคุณไปแล้ว และวันนี้เขาก็ยังคงหล่อกระชากหัวใจคุณไปอีก
"อ่าว!! เซฮุนเป็นยังไงบ้างรอนานไหม!!" คุณกล่าวทักทายเซฮุน แล้วก็รีบเดินเข้าไปหาเซฮุนที่นั่งอยู่
"รออะไรหรอ??" คุณแทบจะกุมขมับเซฮุนผู้นี้มันช่างบื้อกว่าที่คิด
"รีบออกไปจากที่นี้กับฉันเดี่ยวนี้ ก่อนที่นายจะโดนพวกนั้นเล่นงานเอา" คุณกระซิบเบาๆที่หูของเซฮุนเพื่อให้เขาทำตาม
"เราไปกันเถอะเซฮุน" คุณลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วบอกเซฮุนให้ลุกตามคุณมา เซฮุนจึงลุกตามคุณไปด้วยท่าทางที่มึนงง และดูบื้อเหมือนเดิม
หลังจากที่คุณและเซฮุนออกไปนอกร้านแล้ว
"เป็นเพื่อนกันแน่หรอว่ะ" แดฮยอนพูดกับฮิมชานแล้วเดินไปตบบ่าบัณฑิตเพื่อนรักแล้วพูดประโยคต่อไปที่ทำให้ฮิมชานถึงกับเลือดขึ้นหน้า
"ท่านฮิมชานคงมีคู่แข่งแล้วล่ะ"
"ไอ้บื้อนั้นมันจะแย่งน้องยองกวางไปจากข้าได้ยังไงมันไม่ทางหรอก" ฮิมชานพูดได้น้ำเสียงที่โมโหมาก ตั้งแต่เขาเห็นหน้าของเซฮุนก็รู้สึกไม่ถูกชะตาเป็นอย่างมาก
"ท่านฮิมชานไอ้เซฮุนนั่นน่ะมันก็หน้าตาหล่อไม่ใช่เล่นเลยนะครับฮ่าๆ" จงออบพูดยุแยงให้ฮิมชานโมโหมากขึ้นกว่าเดิม
"ถึงมันจะหล่อมาจากไหนข้าก็ไม่มีวันยกน้องยองกวางให้หรอกเว้ย!!" ฮิมชานอารมณ์เสียเป็นอย่างมาก เขากำหมัดและกัดฟันแน่น
.
.
.
.
.
.
.
.
"...กูขอประกาศทำสงครามกับมึงไอ้เซฮุน..." ฮิมชานบ่นกับตัวเองอยู่ในใจจากนั้นเขาก็ทุบโต๊ะและเดินออกไปจากร้าน
ทางฝั่งของคุณ
"ยองกวางเธอจะเดินไปไหนหรอ" เซฮุนที่เดินตามหลังคุณมาเอ่ยคำถามกับคุณ
"นี่นายยังเดินตามหลังฉันอยู่หรอเนี่ย!!" คุณไม่คิดว่าเขาจะเดินตามคุณมาตลอดตั้งแต่ออกมาจากร้าน
"ก็เธอบอกให้ฉันเดินตามเธอมาไม่ใช่หรอ??" เซฮุนตอบกลับคุณทำไมผู้ชายคนนี้มันซื่อบื้อขนาดนี้
"ฉันแค่ช่วยนายให้ออกมาจากร้านน้ำชานั้น แล้ววันหลังนายก็อย่าไปเข้าใกล้ไอ้บัณฑิตพวกนั้นอีกล่ะ" คุณอธิบายให้ผู้ชายคนข้างหน้าฟัง
"แล้วทำไมฉันถึงเข้าใกล้พวกนั้นไม่ได้ล่ะ" เซฮุนถามคุณไปด้วยความสงสัย
"ก็นายจะโดนพวกนั้นแกล้งอีกไง" คำตอบของคุณทำให้เซฮุนอมยิ้มขึ้นมา
"คุณเป็นหวงผมหรอ" เรื่องที่ไม่ควรโง่เซฮุนก็ดันโง่พอเรื่องแบบนี้เขาก็ดันฉลาดขึ้นมา
ทำให้คุณส่ายหน้ากับผู้ชายข้างหน้าคุณ
"นายอยากจะไปไหนก็ไปเถอะเลิกเดินตามฉันได้แล้ว" คุณบอกกับเซฮุนให้เลิกเดินตามคุณและไปทำสิ่งที่อยากจะไปทำซะ เมื่อคุณบอกเขาเสร็จจึงเตรียมจะก้าวเดินต่อไปแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินประโยคจากปากของเขา
"คุณไล่ผมหรอ…" น้ำเสียงของเขาดูน่าสงสารเป็นเอามากเหมือนกับคนไม่มีที่ไปจริงๆทำให้คุณถึงกับใจอ่อนยอมหันกลับไปหาเขาเหมือนเดิม
ทางเซฮุน
"...นี้ยองกวางใจร้ายกวาที่ผมคิดไว้อีกนะเนี่ย ผมรู้ว่าเธอเห็นผมเป็นแค่เพื่อนที่เจอกันได้ไม่นานแต่ผมอยากให้เธอรู้ว่าผมไม่รู้จะไปไหนแล้วจริงๆ นอกวังนี้มันชั่งหน้ากลัวกว่าที่คิดองค์ชายอย่างผมจะไปไหนรอด..."
"นายก็ไปที่ ที่นายอยากไปสิจะมาตามฉันทำไม" ยองกวางก็ใจดีหันกลับมาบอกกับผมอีกครั้ง
"ก็ฉันอยากไปกับเธอนิยองกวาง" ผมตอบเธอไปตามความรู้สึกของผมจริงๆมันรู้สึกอยู่ขกับเธอแล้วมันปลอดภัยทั้งๆที่เธอก็เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ
"อืมอยากตามมาก็ตามมา กำลังหาคนช่วยอยู่พอดีเลย" ผมดีใจกับเชิญชวนที่ดูเหมือนจะเต็มใจของเธอ แต่เธอจะให้ผมช่วยอะไรละ
ผมเดินตามเธอไปที่ที่อยู่อีกทางของตลาดซึ่งอยู่ห่างจากวังไกลพอสมควร
"ยองกวางคุณจะไปไหนหรอ"
"เถอะหนารับลองว่าไปแล้วนายจะสนุกและมีความสุขแน่นอน"
นี่เธอจะพาผมไปสนุกที่ไหนกันเนี่ยและความสุขนี้คืออะไร หรือว่าเธอจะพาผมไปสนุกกันสองคนหรอเห้ยยย!! คงไม่ใช่มั้งฮ่าๆผมคิดเรื่องลามกพวกนั้นเขามาในหัวได้ไง สงสัยอยู่กับลู่หานและหมินซอกมากไปแน่เลย
****ผ่านไปสำหรับตอนที่2 นะค่ะยองกวางทุกคน ว่าแต่ยองกวางจะพาเซฮุนไปที่ไหนกันนะ จะเป็นอย่างที่องค์ชายคิดเอาไว้หรือเปล่า มาติดตามกันต่อได้นะ!!! % ^_^ และขอ ขอบคุณคอมเม้นยองกวางทุกคนมากค่ะ ****
ความคิดเห็น