คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Introduction !!
INTRO
ยามเช้าในพระราชวังคยองบก ในค.ศ1500
“เหอะ~ นี้ข้าต้องเข้าเรียนอีกแล้วหรือไรนี้ ”
“ครับ องค์ชาย” ขันทีซูโฮตอบรับคำถามจากองค์รัชทายาทเซฮุน พระโอรสของพระเจ้าคยูฮยอน กับพระมเหสีซอฮยอน
“ในวังนี้...ชั่งน่าเบื่อสะจริงๆเลย...” กล่าวกับขันทีซูโฮที่ก้มหน้ารับความรู้สึกจากตน
ณ ท้องพระโรง
“ขันที!! วันนี้องค์รัชทายาททรงเป็นอย่างไรบ้าง” พระเจ้าคยูฮยอนทรงถามด้วยความเป็นห่วงองค์รัชทายาท
“องค์รัชทายาททรงกล่าวเช่นเดิมขอรับ...ฝ่าบาท”
“นี้สงสัยองค์รัชทายาทคงเบื่อแย่เลยล่ะสินะ” พระองค์ทรงรู้ดีเนื่องจาก มีพระโอรส2องค์ พระธิดา1องค์ แต่ทรงสวรรค์ณคตไปเสียแล้วเนื่องจากพระวรกายไม่แข็งแรง เหลือเพียงแต่องค์รัชทายาท
“ฝ่าบาทเพค่ะ เราควรทำอย่างไรดี” มเหสีก็ทรงถามด้วยความเป็นห่วงรัชทายาทเหมือนกัน
“ข้าว่าเวลานี้เหมาะสมแล้วล่ะ !!! เราควรจัดการหาองค์พระชายาที่เหมาะสมให้องค์รัชทายาท!!”
“ไม่ได้นะเพค่ะ!! องรัชทายาทยังทรงพระเยาว์อยู่ข้าคิดว่าองค์รัชทายาทก็ยังทรงไม่คิดเรื่องนั้น” พระมเหสีกล่าวด้วยความห่วงลูกชายหัวแก้วหัวแหวน
“ข้าว่าเวลานี้เหมาะสมแล้ว องค์รัชทายาทก็อายุ17ปีแล้ว”
“หากเป็นเช่นนั้นก็ทรงถามตัวองค์รัชทายาทเองแล้วเพค่ะ” บ่อยครั้งนักที่พระเจ้าคยูฮยอนกับมเหสี ทะเลาะกันเนื่องจากการจัดหาพระชายาให้องค์รัชทายาท พระมเหสีทรงห่วงลูกชายมากกลัวจะอยู่กับพระชายาจนลืมตน แต่พระเจ้าคยูฮยอนก็ทรงไม่กริ้วโกรธแต่อย่างใดเนื่องจากรักพระมเหสีมาก
“ขันที!!!เจ้าไปตามองค์รัชทายาทมาให้ข้าหน่อย”
“ครับฝ่าบาท”
“หึ! ทีนี้ล่ะจะได้รู้กันว่ารัชทายาทคิดเช่นไร”
“องค์รัชทายาทต้องตอบว่า ไม่ อยู่แล้วเพค่ะ”
“แล้วถ้าองค์รัชทายาท ไม่ตอบเช่นนั้นล่ะเจ้าต้องโดนลงโทษ....” (กระซิบข้างหู) ด้วยการมีพระโอรสให้ข้านะ คำพูดนี้ทำให้พระมเหสีนั่งอมยิ้ม เนื่องจากทั้งสองก็มีอายุ40กว่าปีแล้ว นานเทาใดที่ไม่ได้คุยเล่นกันแบบนี้
AT สำนักเรียนแห่งพระราชวัง
ขณะที่มีลูกหลานขุนนางน้อยและใหญ่รวมถึงรัชทายาทกำลังศึกษาอยู่
“องค์รัชทายาทขอรับ ฝ่าบาททรงให้มาตามไปพบที่ท้องพระโรงครับ”
คำเชิญนี้ทำให้องค์รัชทายาท ผู้มีใบหน้าเรียวสวย ผิวขาวเนียน ตาคม ตัดกับสั้นจมูกโด่ง กับปากสีแดงชมพูสวย รูปร่างสูงสง่า หันใบหน้าไปทางขันที
“รอสักครู่ เดี่ยวข้าเก็บของตามไปเดี่ยวนี้ล่ะ” จากนั้นองค์รัชทายาทก็ทรงตามขันทีซูโฮไปยังท้องพระโรง
เมื่อฝ่าบาททรงเห็นรัชทายาท ก็ให้เสด็จมานั่งข้างๆ
“เสด็จพ่อเรียกกระผมมา มีอะ...”
“ข้าจะจัดหาพระชายาให้เจ้า” ไม่ทันที่องค์รัชทายาทพูดจบ ฝ่าบาทก็ทรงถามคำถาม
“เจ้าว่ายังไง ล่ะ” ถามองค์รัชทายาทเพื่อความมั่นใจ
“กระผมยังไม่ได้หมายปองหญิงใด เลย ครับเสด็จพ่อ”
ฝ่าบาทได้ยินเช่นนั้น ก็ตกใจที่รัชทายาทยังไม่ได้หมายปองหญิงใดเลย
“ถ้าเช่นนั้น ช้าให้เวลาเจ้า3เดือน ไม่เช่นนั้นข้าจะจัดหาให้เจ้าเอง” กล่าวเสร็จก็ทุบโต๊ะ ทำให้องค์รัชทายาทวิตกกังวลกับเรื่องนี้เป็นอย่างมาก
เมื่อเรื่องนี้แพร่ไปยังขุนนางชั้นผู้ใหญ่ที่ต่างมีบุตรสาวก็ทรงดีใจกันยกใหญ่ เนื่องจากองค์รัชทายาทเป็นผู้ที่ความสามารถในทุกๆด้าน และรูปลักษณ์ที่หล่อมาก
หญิงสาวใดที่จะได้คู่กับรัชทายาทนั้นต้องเพียบพร้อมทุกอย่าง
คงจะมีหญิงงาม ที่กิริยามารยาท และความสวยต้องพูดถึงหญิงสาวที่มีชื่อว่า
"บังมินอา"
ลูกสาวของขุนนาง บังยงกุก เป็นผู้มีสิทธิ์ถูกเลือกในการเป็นพระชายามากที่สุด
กลับมาที่ทางห้องเรียนในวัง ทางฝั่งองค์รัชทายาทที่กำลังวิตกกังวลอยู่นั้น
“นี้ๆ คิม มิน ซอก นายรู้ใช่ไหมว่าคืนนี้ มีงานดอกไม้ไฟ ที่แม่น้ำฮั่นอ่ะ”
“อืมรู้สิ เจ้า ลู่หาน ระดับข้าแล้ว จะไม่รู้ได้ยังไง ว่าแต่เจ้าจะไปกับข้าไหมล่ะ”
“ไปสิ งานสนุกอย่างงี้ ใครจะพลาดล่ะ" สองลูกขุนนางต่างคุยกัน อย่างสนุกสนาน แต่หารู้ไม่ว่ามีบุคคลที่สามแอบฟังอยู่
“...ดอกไม้ไฟที่แม่น้ำฮั่น นั้นหรอ น่าสนุกดีนะ ฮึฮึ...” นั่งสบถกับตัวเองในใจ แต่ก็อดยิ้มไม่ได้ที่คืนนี้
.
.
.
.
มีแผ่นแอบหนีออกนอกวัง
และในช่วงเวลากลางคืนก็มาถึงรัชทายาทได้ทำแผนตามที่วางไว้ ให้นางกำนัลเข้าใจว่าตนนั้นหลับแล้ว โดยการจับชุดตนเองใส่ในตุ๊กตาตัวใหญ่
“เย๊เฮด เจาเล่นเป็นข้าให้เนียนนะ ฮึฮึ” พูดกับเย๊เฮดเจ้าตุ๊กตาไม่มีชีวิตของตน จากนั้นก็ใส่ชุดทหารในวังที่แอบไปขโมยมาได้ แล้วเปิดประตูอีกฝั่งออกไป แต่
แอ๊ดดดดดดดดด~
ประตูเจ้ากรรมเกิดเสียงดังขึ้นมา ทำให้นางกำนัลที่อยู่ข้างนอกสะดุ้งตื่น แล้วแง้มประตูข้างหน้าดูองค์รัชทายาท ด้วยความมืดจึงเห็นเย๊เฮด เป็นองค์รัชทายาทนอนอยู่
“..เกือบไปแล้วเรา..” แล้วจากนั้นเซฮุนก็เดินทำเป็นเหมือนทหารในวัง ไปทางประตูขนสินค้าเนื่องจากมีทหารอยู่2คน
“ นี้เจ้าจะออกไปไหน!!! “
“ เออคือ... จะออกไปตะเวนยามข้างนอกอ่ะ”
“ เจ้านี้มันหน้าไม่คุ้นเลยนะชานยอล ”
“ ข้าก็ว่าเช่นนั้นล่ะ อี้ฟาน”
“ เออ..คือข้า พึ่งเข้ามาประจำการใหม่พอดีพ่อข้ามีลูก3คน พ่อข้าเลยมีสิทธิ์ปลดประจำการออกไป ข้าและพี่ชายจึงมาประจำการแทน เนื่องจากพ่อข้าต้องไปช่วยแม่ข้าทำกิมจิสำเร็จรูป โดยต้องเอาผักกาดขาว 1 หัว หนักประมาณ 1 กก. ดึงผักออกเป็นใบๆ โรยเกลือประมาณ 2 ช้อนโต๊ะ ไปให้ทั่ว เอามือขยำที่ผักให้ผักช้ำพร้อมคลุกเกลือไปให้ทั่ว ทิ้งไว้ 4 ช.ม. ผักจะคลายน้ำออกมาเยอะ จัดการเทใส่ตะแกรง เอามือบีบน้ำออกให้หมด แล้วทำการชิมผักดูก่อน....”
“ เห้ยๆ พอแล้วไม่ต้องบรรยาย ออกไปเร็วๆ เลยไป” ทำให้องค์รัชทายาทยิ้มละรีบปลีกตัวเดินอกมาจากทหารทั้งสองคนนั้น
“ อี้ฟานเองว่า น้ำกิมจิสำเร็จรูป มันอร่อยไหมว่ะ”
“ไม่รู้ว่ะ แต่ก็อยากลองว่ะเห็นมันพูดน่าจะอร่อยดี”
“เออ เมิงเจอมันวันไหน ฝากบอกมันด้วยว่าขอซื้อไห้นึ่ง เบื่อไอ้หมาที่บ้าน ผู้หญิงอะไรไม่รุ ทำกิมจิไม่อร่อยชิบหาย”
“ กิมจิข้าไม่กิน ข้ากินแต่นม” คำพูดของทหารอี้ฟานทำให้ทหารชานยอลถึงกับทรุด
“ เออเมียกูไม่เท่าเมียมึงนี้หวา”
“แย่แล้วแม่น้ำฮั่นไปทางไหนเนี่ย” ในขณะทีเดินมาตามทางโดยไม่รูเลยสักนิดว่าแม่น้ำฮั่นไปทางไหน แล้วสายตาก็จับไปที่ชายผู้หนึ่งกำลังนั่งสมาธิอยู่
“เอิ่ม.....ขอโทษนะครับคือว่าแม่น้ำฮั่นไปทางไหน” เสียงของหนุ่มหล่อทำให้ชายที่นั่งอยู่หลุดจากสมาธิ
“เจ้ากำลังเดินตามหา”
“เออครับ...คือผมกำลังเดินตามหาแม่น้ำฮั่น”
“เปล่า... เจ้ากำลังเดินตามหา รักแท้ ต่างหากล่ะ ข้าคือมหารู้หมดเห็นหมด”
“ เอิ่ม...ครับแล้วสรุปว่าแม่น้ำฮั่นมันไปทางไหนครับ” กล่าวไปแถมงงไปกับผู้ชายตรงข้างหน้าตน
“อ่อ...แม่น้ำฮั่นงั้นหรอ เจ้าเดินตามตรอกนี้ไปเจ้าก็จะพบกับทางสว่าง... แล้วอย่าลืมถ้าเจ้าเจออุปสรรคใดๆจงข้ามมันไป”
“ เอิ่มมม ขอบคุณครับ” ถึงแม้จะประสาทกินกับบุคคลข้างหน้าแต่ก็ทำตามที่บุคคลตรงหน้าบอก ในขณะที่เจ้าชายกำลังเดินอยู่ในตรอกนี้เพื่อไปหาแม่น้ำฮั่นด้วยระยะทางที่ค่อนข้างไกลอยู่พอสมควรและเหน็ดเหนื่อย เมื่อเข้าเห็นบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้เข้าหยุดชะงักมอง
ความคิดเห็น