Chuu .. ศิลป์ภาษาตัวร้ายกับนายวิทย์คณิต

ลำดับตอนที่ #4 : [OS] พี่น้อง JS

© Tenpoints!

พี่น้อง (จุนซึง)

 

ความรักในความสัมพันธ์ที่ไม่เหมาะสม
 

เกิดขึ้นกับหลายๆคนและหลายๆสถานะ
 

ส่วนตัวผมก็เช่นเดียวกัน
 

มันเป็นความรัก ระหว่าง

 

‘พี่น้อง’

 

จุ น ซึ ง

 

 

                “จุนอา !! อยู่ไหนออกมาเดี๋ยวนี้นะ”

 

                “คิกคิก”

 

                “ได้ยินแล้วนะ เสียงจุนอา !! อยู่ไหนบอกมาเลยนะ !!”

 

 

                ย้อนกลับไปในสมัยวัยเด็กของผมและเขา ในวันที่ครอบครัวของเรายังอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา ในวันนั้นเรายังเป็นแค่พี่น้องฝาแฝดสองคนที่รักกัน

 

 

                “เจอแล้ว !! โป้งจุนอา !! ตานี้จุนอาต้องเป็นฝ่ายหาเค้าบ้างนะ”

 

                “ไม่หาหรอก แบร่”

 

                “ขี้โกง !!”

 

                “โวยวายอะไรกันลูก หื้ม? จุนฮยองแกล้งอะไรน้องซึงของคุณแม่อีกรึเปล่าครับเนี่ย?”

 

 

                และแล้วคุณแม่ก็ต้องเป็นฝ่ายเดินเข้ามาห้ามปรามการถกเถียงของเด็กๆทั้งสองคน

 

 

                “จุนอาขี้โกรงครับคุณแม่ ไม่ยอมเป็นฝ่ายหาผมบ้าง ต้องให้ผมหาตลอดเลย !! เล่นซ่อนแอบประสาอะไรกัน ทำไมผมหาอยู่คนเดียวล่ะ ขี้โกง!!”

 

                “ก็ผมไม่อยากเป็นฝ่ายหานี่ครับ”

 

                “ไม่ได้นะเด็กๆ ไม่เอาอย่าทะเลาะกัน จุนอาก็ยอมๆให้น้องบ้างเถอะลูก เป็นฝ่ายหาน้องมั่งนะ มีกันอยู่ 2 คนพี่น้องต้องรักกันมากๆนะลูก ถ้าสักวันนึงพ่อกับแม่ไม่อยู่ขึ้นมาพวกลูกๆก็ต้องดูแลกันและกันน้า”

 

                “ผมไม่ดูแลหรอก”

 

                “คิดว่าเค้าจะดูแลจุนอารึไง เชอะ !!”

 

 

                เสียงทะเลาะเจี๊ยวจ๊าวของพวกผมในวัยเด็ก ... ที่คอยมีคนๆนึงมาห้ามอยู่เสมอนั่นก็คือผู้เป็นแม่ และคุณพ่อซึ่งเป็นคนพาพวกเราขับรถไปเที่ยวที่ไหนเสมอๆในวัยเด็กของผม แต่ตอนนี้

 

 

 

                ไม่มีแล้ว

 

 

 

                ไม่มีพวกท่านอีกแล้ว

 

 

 

                เหลือแค่ผม ... และน้องชายฝาแฝดเท่านั้น

 

 

 

                เหตุการณ์ครั้งนั้นไม่ได้พรากไปแค่ทรัพย์สินของพวกเรา

 

 

 

                นั่นรวมไปถึง .. บุคคลสำคัญด้วย

 

 

 

                ‘คุณคะ !! หน้าผา !!’

                เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!

                กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ..

               

 

 

                สิ่งเหล่นี้ยังคงอยู่ในความทรงจำของผมเสมอ และผมมั่นใจว่ามันต้องอยู่ในความทรงจำของน้องชายของผมเช่นกัน .. วันนั้นผมว่าพวกเราคงไม่เด็กเกินไปจนที่จะจำอะไรไม่ได้เลย

 

 

                จริงๆเรื่องมันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว ปัจจุบันผมอายุ 18 ปีเต็มตัว แต่เนื่องจากผมชอบทางด้านร้องเพลงจึงทุ่มเทให้กับสิ่งนี้และได้รับการทาบทามให้เข้าบริษัทเพลงตั้งแต่อายุ 15 ปี ปัจจุบันผมสามารถหาเงินส่งน้องชายตัวเองได้สบายๆ ผมกับฮยอนซึงเป็นพี่น้องฝาแฝดกัน ครับคุณฟังไม่ผิดอย่างแน่นอน เราเป็นพี่น้องฝาแฝดกัน เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้ผมต้องลำบากอยู่หน่อยๆแรกๆพวกเราก็ไปอยู่กับญาติๆแต่อย่างที่ใครๆเขาก็บอก จะให้เลี้ยงลูกคนอื่นมันก็ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ พอผมอายุ 15 ซึ่งเป็นช่วงที่ผมได้เข้าบริษัทไปทำงานพอดี ผมเลยพาฮยอนซึงออกมาหาที่อยู่กัน 2 คน

 

 

                ผลจากการที่ผมมีเพียงฮยอนซึงน้องชายฝาแฝดอยู่เคียงข้างเพียงคนเดียวเท่านั้น มันจึงทำให้ผมรู้สึกกับฮยอนซึงมากเกินกว่าพี่น้อง ...

 

 

                นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของความรักระหว่างผมและเขา ...

 

 

                ย้อนกลับไปสมัครวัยกรุบกริบของผมและเขา ...

 

 

                ร่างเล็กๆของเด็กผู้ชาย2คนที่กำลังขนของเครื่องใช้ต่างๆเข้าในหอพักห้องใหม่ที่ตนใช้เงินจากการแต่งเพลงและร้องเพลงในบริษัทเล็กๆแห่งหนึ่ง เพื่อเข้ามาอยุ่กับน้องชายของตนเอง หอพักที่ได้มาด้วยน้ำพักน้ำแรงและเงินเก็บของเขาเอง เงินมันมีค่าแบบนี้นี่เองสินะ

 

                “นี่จุนอา จะลาออกจริงๆเหรอ”

 

                “จริงดิ ซึงอ่ะเรียนคนเดียวพอแล้ว ฮยองมีงานทำแล้วล่ะไม่ต้องห่วง สบายมาก”

 

                “แต่จุนอาอายุแค่15ปี เค้าอาจจะหลอกจุนอาก็ได้ !!”

 

                “เป็นห่วงรึไง ?”

 

                “ใครจะไม่ห่วง พี่ชายทั้งคน”

 

                “อื้ม ไม่เป็นไรหรอก ก็ทำงานเอาเงินมาส่งซึงเรียนไง ไม่ดีเหรอ”

 

                “แต่เค้าอยากให้จุนอามาเรียนกับเค้าด้วย เพราะมันเป็นเงินจุนอานี่นา ..”

 

                “งั้นถ้ารู้แล้วว่าเป็นเงินของฮยองก็ตั้งใจเรียนเพื่อฮยองนะซึง ..”

 

                “ได้เลยเค้าจะตั้งใจเรียนเพื่อจุนอา โตขึ้นเค้าจะได้ช่วยจุนอาหาเงินน้า รักจุนอาที่สุดเลย”

 

 

                ฮยอนซึงไม่ว่าเปล่าเซเข้ามากอดพี่ชายฝาแฝดด้วยความรักและเคารพในตัวพี่ชาย ทำให้ร่างของผมที่ไม่ทันตั้งตัวถึงกับต้องเซไปด้านหลังและนั่นทำให้ผมล้มลงบนพื้นในที่สุด แต่ผมดันไม่ได้ล้มคนเดียวซะนี่ พาร่างเล็กของน้องชายลงมาด้วยซึ่งมันก็ทับอยู่บนตัวผมเต็มๆ ไม่พอ .. ปากมันยังมาหยุดอยู่ตรงที่แก้มผมพอดี ...

 

 

                “ย๊า !! ซึงนายลุกได้แล้วหนักนะเนี่ย !!” ว่าแล้วผมก็โวยวายแก้เขิน ทำไงได้ล่ะครับ .. น้องชายผมก็มีหัวใจนะ ทับนานๆเดี๋ยวมันจะตื่นซะก่อน

 

                “จุนอา !! เค้าไม่หนักสักหน่อย ร่างบางกว่าจุนอาอีก จุนอาอ่ะอ้วน !! กินแค่โค้กโค้กโค้ก กลิ้งได้แล้วมั้ง แบร่ !!” ฮยอนซึงก็ตอกผมกลับมาอย่างเจ้บแสบที่สุดไอเด็กบ้า

 

 

                และแล้วสงครามย่อมๆระหว่างพี่น้องก็ได้เกิดขึ้นอีกครั้ง อยอนซึงที่กำลังวิ่งหนีจุนฮยองเพราะดันไปว่าจุนอยองเอาไว้ ทั้ง2คนวิ่งเล่นกันอย่างเด็กๆทั่วไป จนกระทั่งฮยอนซึงดันพลาดวิ่งไปจนตู้หนังสือจนหนังสือมันเกือบจะหล่นลงมา

 

 

                “เห้ยซึงหนังสือจะหล่น !! ระวังหัว !!”

 

                “กรี๊ดดดดดดดดดดด”

 

 

                ปับ ! จุนฮยองที่รีบวิ่งไปคว้าหนังสือที่กำลังจะหล่นมาถือหัวฮยอนซึง หนังสือหนาซะด้วยแฮะ .. ขืนหล่นลงมามีหวังได้หัวแตกแน่ๆฮยอนซึงเอ้ย ไม่ระวังตัวเลย .. หนังสือที่กำลังจะตกใส่หัวฮยอนซึงอีกแค่คืบเดียวเท่านั้น .. แต่ตอนนี้ผมว่าผมควรจะระวังตัวเองก่อน .. มัวแต่ดูหนังสือหน้าของผมกับซึงเนี่ย .. แค่ลมหายใจเดียวเท่านั้น

 

 

                ไอเหี้ยยยยยยย .. ทำไมมันหน้าสวยขนาดนี้วะ แม่งหน้าโคตรขาวเลย ริมฝีปากบางสีชมพูอีกแม่ง นี่มันเป็นน้องชายกูจริงๆเหรอวะแล้วทำไมกูปากห้อย .. ดูตามันดิ โคตรหวานเลย .. ดวงตามันสั่นนิดๆ คงกลัวอยู่แน่เลย วิ่งไม่ระวังเองนี่นา .. ว่าแล้วมันก็หันขึ้นมาสบตากับผมที่ยืนห่างกับมันแค่จิ๋มมดเท่านั้น ...

 

 

                หน้าหวานๆของมันเหมือนมีแรงดึงดูดเลยวะ .. มันเลยทำให้ผมขยับเข้าไปใกล้หน้าสวยๆของมันเรื่อยๆจนในที่สุด ริมฝีปากของเราก็แตะกัน จูบแรกระหว่างผมกับซึง เป็นเพียงจูบครั้งแรกในวัยเด็กของผมกับซึง ริมฝีปากที่ค่อยๆแตะกันอย่างช้าๆและนุ่มนวล เป็นเพียงแค่การแตะปากค้างกันไว้เป็นเวลานานเท่านั้น ผมจะเรียกมันว่าจูบได้มั้ยนะ?  รสชาติที่หอมหวาน เหมือนกำลังฝันเลยละครับ รู้สึกหวงแหนริมฝีปากของคนตรงหน้าขึ้นมาแล้วล่ะ ..

 

 

                 และนั่นก็ทำให้มันเป็นจุดเริ่มต้นระหว่างความรักของผมและฮยอนซึง

 

 

                 แต่เหตุการณ์นั่นก็ไม่ได้ถึงขั้นเปลี่ยนแปลงในความสัมพันธ์ของเราเราอยู่ในสถานะ ‘พี่น้อง’ กันมาตลอดแต่นั่นเหมือนแค่เอามาบังหน้ามากกว่า เพราะอย่างที่ใครๆเขาก็พูดกัน การกระทำสำคัญกว่าคำพูด ตั้งแต่เหตุการณ์นั้นฮยอนซึงดูแลผมดีมาตลอด เรามีกู๊ดไนท์คิสกันทุกคืน .. มันมากกว่าพี่น้องมานานแล้วต่างหาก

 

 

                “จุนอา ฝันดีนะ”

 

                “อืม ฝันดี” ผมว่าพลางปิดตา อยากจะแกล้งคนที่นอนอยุ่ข้างๆซะแล้วล่ะ

 

                “ลืมอะไรรึเปล่า !!”

 

                “ลืมอะไรเหรอ !!”

 

 

                หลังจากที่ผมพูดจบฮยอนซึงก็ขึ้นมานั่งทับบนตัวผมทันที เห้ย ..

 

 

                “ทำอะไรซึง !!”

 

                “ก็จุนอาถามไม่ใช่หรือไงว่าลืมอะไร”

 

                “รู้แล้วน่า”

 

 

                ผมว่าพลางโน้มคอคนที่นั่งทับอยู่บนตัวของผมลงมาใกล้ๆ พร้อมจูบอย่างอ่อนโยนเหมือนทุกๆวัน เพียงแค่ริมฝีปากของเราที่แตะกันฮยอนซึงก็จะตอบรับจูบของผมได้เป็นอย่างดี ริมฝีปากที่เป็นของผม .. ของผมคนเดียว

 

 

                “อื้อ .. อืม ..”

 

                “นอนได้แล้วนะซึง ฝันดีนะครับ”

 

                “จุนอาก็นอนฝันดีน้า จุ้บ” แล้วฮยอนซึงก็โน้มตัวลงมาจุ้บที่ข้างแก้มของผมเบาๆ

 

                “ครับ”

 

 

                ความสัมพันธ์ของผมกับเขาก็ยังยืดเยื้อแบบนี้มาตลอด 3 ปี จนผมและฮยอนซีงอายุ 18 ในวันนั้นผมต้องช่วยพี่ๆที่บริษัทแต่งเพลง ส่งผมให้ผมกลับหอดึก ซึ่งโดยปกติแล้วผมไม่เคยกลับและหลังเลิกงานก็ดันไปฉลองกันเลยทำให้ผมเมา ...

 

 

                ผมค่อยๆเปิดประตูเข้ามาในหอพักช้าๆด้วยสติที่เลือนราง ในหัวของผมมีแต่ความสับสนเต็มไปหมด ผมนำเรื่องของอยอนซึงไปปรึกษาพี่ที่ทำงานคนนึง พี่เขาบอกว่าไม่ควรทำให้ความสัมพันธ์ยืดเยื้อมาได้ขนาดนี้ หึ ด้วยฤทธิ์ของสุราที่ทำให้ผมควบคุมตัวเองไม่อยู่

 

 

                “จุนอากลับมาแล้วเหรอ”

 

                “จ๋า ..” แล้วผมก็เซเข้าไปหาอยอนซึง

 

                “นี่เมาใช่ไหม !! ใครใช้ให้ดื่ม !!”

 

                “อยากดื่ม ดื่มไม่ได้เหรอ”

 

                “ไม่ชอบ !!”

 

                “แต่ฮยองชอบนะครับ ..”
 

 

- - - - -  - - - -- - -  - - - - - - - 

 

เนื้อหาส่วนนี้ถูกตัดออกไป
เข้าไปอ่านได้ที่ไบโอทวิตของไรท์นะครับ

- - - - -  - - - -- - -  - - - - - - - 


 

                แล้วผมก็อดไมได้ที่จะหันไปดูข้างๆ ร่างบางของฮยอนซึงคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นน้องชายฝาแฝดของผม .. เมื่อคืนผมพลั้งมือลงไปอย่างนั้นเหรอ ..

 

 

                “อื้อ ..” ฮยอนซึงขยับตัวไปมาเล็กน้อย .. นั่นทำให้ผมรู้ว่าเขา ตื่นแล้ว

 

                “ซึง เมื่อคืนฮยองทำอะไรซึง ..” ผมหันหน้าไปถามคำถามโง่ๆกับฮยอนซึง ทั้งๆที่สภาพเปลือยของเราทั้งคู่มันก็บ่งบอกถึง

กิจกรรมรักเมื่อคืนได้อย่างชัดเจนอยู่แล้ว ..

 

                “ฮยอง .. จำไม่ได้เหรอ”

 

                “ขอโทษนะซึง ฮยองขอโทษจริงๆ ถ้าเป็นไปได้ฮยองจะไม่ให้มันเกิดขึ้น”

 

                “... ฮยองจำไม่ได้สินะ ที่ทำไปนั่นเพราะอารมณ์ชั่ววูบ โอเคเข้าใจแล้วล่ะ” น้ำตาค่อยๆไหลลงมาอย่างช้าๆจากดวงตาคู่สวยของฮยอนซึง ผมอยากจะเอื้อมมือไปปาดน้ำตา แต่พาลคิดไปถึงเรื่องมันคืนมันก็ขี้ขลาดเสียนี่

 

                “เราเป็นพี่น้องกันนะซึง .. ฮยองขอโทษ”

 

                “พี่น้องงั้นเหรอ !!! งั้นตลอดเวลา 3 ปีที่ผ่านมาอยองคิดกับซึงแค่พี่น้องสินะ”

 

                “เปล่า .. ฮยองไม่ได้หมายความแบบนั้น”

 

                “งั้นฮยองหมายความว่าอะไร !! ทำไม พี่น้องที่ไหนเค้าจูบกันก่อนนอนแบบที่เราทำมั่งละฮยอง”

 

                “ก็ ... จูบแบบพี่น้อง ...”

 

                “งั้นเมื่อคืนเนี่ย .. เรียกว่า เอา แบบพี่น้องด้วยรึเปล่าล่ะฮยอง”

 

                “ฮยอนซึง ...”

 

                “ขอโทษนะฮยอง ซึงคงเพ้อไปหน่อย ... เห่อะ” น้ำตาของฮยอนซึงที่เคยแห้งหายไปแล้วกลับไหลลงมาอีกครั้ง ร่างบางที่นั่งสั่นระริก อยู่ข้างๆผมพร้อมเสียวครวญครางเบาๆ .. อยากจะเอื้อมมือไปปาดน้ำตา อยากจะคว้าตัวมากอด อยากจะบอกเหลือเกินว่ารัก .. รักน้องชายตัวเอง ผมผิดมากรึเปล่านะ

 

                “ฮยอง .. คือ”

 

                “ฮยองน่ะขี้ขลาดที่สุด ...”

 

                “แต่เราเป็นพี่น้องกันนะฮยอนซึง ฮยองขอโทษจริงๆ ขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ฮยองพลาดลงไป”

                

                “หึ .. ฮยองขอโทษแล้วฮยองทำให้ความรู้สึกเค้ามันเปลี่ยนได้มั้ยล่ะ ? ฮยองทำให้เค้ากลับไปคิดกับฮยองแค่พี่ชายได้รึเปล่าล่ะ บอกเค้าสิฮยอง เค้าจะรีบทำทุกทางเลย ทำให้เค้ากลับไปคิดกับอยองแค่พี่ชายที่ดีคนนึง แค่พี่ชายเท่านั้น .. ต่อให้เค้าจะต้องเดินทางข้ามโลกเค้าก็ยอม ดีกว่าให้เค้าอึดอัดอยุ่คนเดียวแบบนี้”

                

 

                 “...”

 

                “ฮยองไม่รู้เลยเหรอ เค้าคิดกับฮยองเกินพี่น้องมาตั้งแต่วันนั้น วันที่ฮยองจูบเค้าครั้งแรก ฮยองเป้นผู้ชายคนเดียวที่เค้าจะรัก ... ได้ยินรึเปล่า ... ฮะ” ฮยอนซึงร้องไห้หนังขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาของร่างบางแดงก่ำไปหมด เสียงที่สั่นเล็กน้อย

 

                “อืม เข้าใจแล้ว ...”

 

                “คนอย่างฮยองน่ะ ไม่มีทางเข้าใจเค้าหรอก ฮยองมันจะ .. อื้อ !!”

 

 

                แล้วผมก็คว้าร่างของอยอนซึงให้มานั่งบนตักและกอบโกยความหวานด้วยความละมุนอีกครั้ง จูบที่เต็มไปด้วยความรักของทั้ง 2 ฝ่าย จูบที่เต็มไปด้วยความรักและความจริงใจ ลิ้นที่หยอกล้อกันไปมาในโพรงปากหวานกันอย่างสนุกสนาน มือหนาที่ลูบไปทั่วเรือนร่างของร่างบาง .. เสียงครางต่ำในคอของฮยอนซึง ผมขมเม้มริมฝีปากของฮยอนซึงเล็กน้อย เมื่อรู้สึกได้ว่าร่างเล็กในอ้อมโกดเริ่มดิ้นเป็นสัญญาณว่าเริ่มหมดลมหายใจผมก็ถอนจูบออก

 

 

                “ฮยองขอโทษนะ”

 

                “...”

 

                “ให้โอกาสคนเลวๆอย่างฮยองได้รักฮยอนซึงคนนี้อีกสักครั้งได้รึเปล่าครับ ?”

 

 

                และแล้วร่างของทั้งสองคนก็เริ่มเข้าหากันอีกครั้ง พร้อมกับบทเพลงรักครั้งใหม่ที่กำลังจะเกิดขึ้น ...

 

               

                อ่า .. จบไปแล้วสินะกับเรื่องราวความรักของผม นึกถึงเรื่องนี้ทีไรก็พาลให้น้ำตาคลอทุกที ปัจจุบันผมอายุ 27 แล้วล่ะ ตอนนี้ทำงานเป็นนักแร็พและนักแต่งเพลงแนวหน้าของประเทศเกาหลี คิดถึงเรื่องนี้ทีไรแล้วมันก็นึกถึงเมียขึ้นมา โทษหาเมียสักหน่อยดีกว่า ..

 

                “ฮัลโหลที่รัก”

 

                ( ว่าไง )

 

                “ฮยองจะกลับจากที่ทำงานแล้ว กลับบ้านไปอยากเจอแมวสักตัว ..”

 

                ( จะให้เค้าใส่เมดแมวอีกแล้วเหรอ ไม่เอาหรอก )

 

                “เห็นใจคนอยากเด้าแมวหน่อยสิครับเมีย”

 

                ( หื่น !! )

               

---------------------------------------------- จบ --------------------------------------------

จริงๆเรื่องนี้เคยลงบล็อกไปแล้ว แต่ไม่ได้จริงจังอะไรกับมันมากมาย 
เลยเอามาลงให้อ่านกันเล่นๆ ~_~ เม้นผ่านแท็ก #ศภษตรกนวคณ ไปเลยละกัน
ลองแต่ง NC ดู คือนั่งงมอยู่เป็นชั่วโมงเลย ไม่รู้สิ่ แต่ไม่เป็น 5555555
 

อ่านให้สนุกนะขรั่บ