คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : กางร่ม
บทนำ
“เรื่องราวของเรามันเริ่มต้นขึ้นในวันที่ฝนตก”
บรรยากาศยามเย็นที่ออกจะมืดครึ้มไปสักหน่อยเนื่องจากเมฆฝนเริ่มตั้งเค้ามาอีกแล้วซึ่งมันไม่ได้ส่งผลดีต่อตัวผมเท่าไหร่ผมเป็นเพียงนักศึกษาปีสี่ที่กำลังจะเรียนจบในปีนี้เท่านั้น พลันย้อนกลับไปคิดในวันนั้นผมไม่น่าปฏิเสธแม่เรื่องที่ท่านจะซื้อรถให้ ไม่รู้เพราะความปากหนักหรือเกรงใจอะไร
แปะ แปะ แปะ
สายฝนเริ่มหลั่งลงมาจากเมฆฝนเมื่อครู่ ถ้าเป็นตอนเด็กๆผมคงต้องคิดว่าเทวดาบนฟ้าอาจจะกำลังฉี่อยู่แน่ๆ แต่ตอนนี้ผมไม่มีเวลามาคิดแบบนั้นแล้วล่ะ โชคดีที่ป้ายรถเมล์ไม่ได้อยู่ไกลเท่าไหร่จากหน้ามอถือเป็นโชคดีของผมแล้วกัน
แต่ว่านะ.. คนเยอะชะมัดเลย
ผมก็ไม่ได้เป็นคนตัวเล็กร่างอ้อนแอ้นขนาดผู้หญิงสักหน่อย และด้วยความที่ฝนตกแบบนี้ผู้คนเลยแห่กันมาหลบฝนหน้าป้ายรถเมล์นี่กันหมด ไปๆมาๆจากผมที่ยืนหลบอยู่ตรงกลางดันถูกเบียดมาอยู่ข้างๆเสียได้ น้ำฝนที่ไหลลงมาตามแนวของหลังคาป้ายรถเมล์ แล้วหล่นแหมะลงบนพื้นกระเซ็นไปทั่วและนั่นมันก็ทั่วถึงพอที่จะกระเซ็นมาถึงผม
เปียกหมดเลย
แต่จู่ๆผมก็รู้สึกได้ว่ามีเงาคนมาบังผมเอาไว้..
“ชานยอล?” เนื่องจากส่วนสูงของน้องเขาที่ออกจะสูงไปสักหน่อยและนั่นมันก็มากพอที่จะทำให้ผมต้องเงยหน้าเพื่อคุยกับน้องสูงขึ้นเยอะเลยน้าชานยอลเนี่ย..
“อืม ผมเอง” ชานยอลตอบออกมาเรียบๆไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรมากมาย
“เปียกหมดแล้วขยับเข้ามาสิ” ผมเอื้อมมือไปดึงแขนชานยอลให้ขยับเข้ามาอยู่ใต้หลังคาด้วยกันแต่นั่นก็ไม่ได้ส่งผลอะไรเลยเมื่อชานยอลดื้อดึงจะยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับเข้ามาตามความต้องการของผมสักนิด
“เปียกหมดแล้วนะชานยอลเดี๋ยวพี่ยูราด่าเอาพี่ไม่รู้ด้วยนะ” ผมอดไม่ได้ที่จะเอ็ดชานยอลออกไป ชานยอลเมื่อก่อนเป็นยังไงเดี๋ยวนี้ก็ยังเหมือนเดิม
ดื้อเหมือนเดิม..
ชานยอลไม่ได้โต้ตอบอะไรผมกลับมาแต่กลับหันไปคุ้ยของในกระเป๋าแล้วหยิบร่มพับออกมาหนึ่งคันพร้อมกับยัดร่มนั้นใส่ในมือผม
“อย่าเรื่องมากน่าแบคฮยอนแค่เดินกางร่มกลับบ้านไปก็พอ”
“แล้วนายละชานยอล?”
“ก็เดี๋ยวรอฝนหยุดไง อย่าโง่สิ”
“งั้นก็มาด้วยกันสิ” ผมพูดพร้อมกับยื่นแขนออกไปเพื่อกางร่มคันสีฟ้าของชานยอล
“อืม”
แล้วผมก็เดินกางร่มออกมาจากตรงป้ายรถเมล์พร้อมๆกับชานยอล ผมกับน้องไม่ได้เจอกันมา3ปีแล้วมั้งครับ.. ตั้งแต่ชานยอลไปเรียนไฮสกูลที่เมืองนอกวันนั้น ถึงผมจะได้ยินมาจากพี่ยูราบ้างว่าชานยอลจะกลับมาเรียนต่อมหาลัยที่เมืองไทยเพราะว่าอยู่ที่นู่นเหงา ก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะได้เจอกันตั้งแต่วันแรกของการเปิดเรียนแบบนี้..
ในขณะที่สองขาของผมกับชานยอลกำลังก้าวไปข้างหน้าเรื่อยๆ
ไม่ได้มีบทสนทนาเหมือนเมื่อก่อน..
ชานยอลที่เดินอยู่ข้างๆก็เอื้อมมือมาแย่งร่มในมือของแบคฮยอนพร้อมกับประโยคที่ว่า
“เอาร่มมาให้ผมถือดีกว่า พี่เตี้ยผมสงสาร” แล้วร่มคันสีฟ้าก็ตกไปอยู่ในมือของชานยอลเรียบร้อย
ระหว่างเราไม่ได้มีบทสนทนามากไปกว่านั้นผมไม่ได้ตอบอะไรชานยอลไปเพียงแต่หันหน้าไปมองเท่านั้นแต่ชานยอลก็ยังคงมองมาด้วยสายตาที่ไม่ได้ยินดียินร้ายอะไร
เราสองคนก็ยังคงเดินไปเรื่อยๆ
แต่ถ้าหากแบคฮยอนสังเกตสักนิดจะเห็นว่าไหล่อีกข้างของชานยอลเปียกฝนหมดแล้วเพราะว่ามัวแต่เอียงร่มไปทางพี่ชายที่เดินอยู่ข้างตัวเองมากกว่า..
น่าสงสารที่แบคฮยอนไม่ได้รับรู้ถึงความห่วงใยเหล่านั้นของชานยอล..
ｶﾞ━━Σ(ﾟДﾟ|||)━━ﾝ!!
กำใดใครก่อ กำดอชักwow
#ฟิคอบอุ่น
ความคิดเห็น