Hello Freshy ร้ายแบบนี้ขอรักเลย

ลำดับตอนที่ #2 : สายรหัส

1. 

                “สวัสดีเพื่อนๆและน้องใหม่การจัดการที่น่ารักทุกคนครับ
 วันนี้เป็นวันดีที่พวกเราจะได้รู้จักพี่รหัสและรู้จักน้องรหัสกัน เพื่อไม่ให้เป็นการ
เสียเวลา เชิญน้องๆเรียงแถวมาจับสลากในมือพี่ได้เลยครับ เสร็จแล้วให้เดินไป
ที่ไมโครโฟนแล้วบอกชื่อพี่ดังๆนะครับ ส่วนพี่ๆเมื่อได้ยินชื่อก็ให้เดินมาทำความ
รู้จักกับน้องนะครับ เอ้า เชิญน้องคนแรกเลย” นายโบโบ้ เฮดสาขาประกาศเสร็จ
น้องปีหนึ่งก็เริ่มเดินเรียงแถวกันเข้าไปจับสลากที่ข้างในนั้นมีชื่อพี่รหัสของพวก
เขาอยู่ โดยที่ชื่อในกระดาษแผ่นนั้นจะเป็นคนที่คอยดูและพวกเขาไปตลอดสี่ปีที่
เรียนอยู่ที่นี่

“ แกๆ น้องคนนั้นอ่ะ น้องที่สูงๆ แมนๆอ่ะแก สาธุจับโดนชื่อฉันทีเถอะ” 
กุกกุ๊กว่าพร้อมกับยกพนมมือขึ้นเหนือหัว ดูมันทำ ทำยังกะว่าไหว้เจ้าพ่อมออยู่
งั้นแหละ (.^.)

“พี่รหัส พี่กุกกุ๊กค่ะ “ เอร๊ย ! ศักดิ์สิทธ์                                                                                                   

 “เฮ้ย ไรว้า “ เสียงโอดครวญของยัยกุกกุ๊กดังขึ้น

แต่มันก็จำใจเดินเข้าไปทำความรู้จักกับน้องรหัสของมันแต่โดยดี ฮ่าๆ
 ฉันล่ะขำ สมน้ำหน้ามัน หลังจากนั้นก็ตามาด้วยปอร์ ที่ได้น้องผู้หญิงสมใจ 
แถมน่ารักซะด้วย อาร์มมี่ได้น้องผู้ชาย อืม อันนี้มันแอบผิดหวังนิดหน่อย 
กั้งได้น้องผู้หญิงอ้วนๆ ส่วนฉันว่าแต่ยัยกุกกุ๊กน้องฉันก็เป็นผู้หญิงคร่าคุณ 
แต่จะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง ในฐานะที่เราเป็นพี่รหัสก็ต้องดูแลเค้าอย่างเต็มที่

“น้องชื่ออะไรคะ เป็นน้องรหัสใครอ่ะ” เสียงเจื้อยแจ้ว เหมือนนกแก้วนกขุนทอง
ตอนเช้าดังอยู่ข้างหลังฉัน ฉันจึงหันหลังกลับไปดูก็เห็นกลุ่มเพื่อนผู้หญิงมารุม
ล้อมจนมองไม่เห็นคนที่ถูกตั้งคำถาม (‘ ‘ )                          
“น้องพี่กิ๊ฟซี่ ชื่อ เนม “กรี๊ด เสียงชะนีดังอีกระรอก                                                                                      
“ยัยกิ๊ฟซี่น่ะนะ น้องเนมเปลี่ยนมาเป็นน้องพี่ดีกว่ามั้ยคะ พี่รับรองจะดูแล
เทคแคร์อย่างดีเลย ยุงไม่ให้ไต่    ไรไม่ให้ตอม” นั่นมันชะนีจริงๆหรือแรดแม่
มะลิกันหว่า    @-@                                                                        
 “ไม่ดีกว่า ยังไงช่วยหลบหน่อยจะรีบกลับบ้าน” เสียงชายหนุ่มบอกแบบขอไปที
 แล้วเดินผ่านฝูงชะนีมาทางที่ฉันยืนอยู่

                    เฮ้ย.. o_o อะไร ทะ ทำไม ทำไมหล่ออ่ะ เรียวหน้าคมๆ ดวงตาสี
นิล ผมยาวระต้นคอสีน้ำตาลเข้มที่ซอยไล่ระดับเป็นทรง โห หลุดออกมาจาก
นิตยสารไหนเนี่ย ขณะที่ฉันกำลังอึ้งกับความหล่อของชายหนุ่มตรงหน้า เขาก็
ก้มลงมา เราสบตากัน แหม จะมาตกหลุมรักฉันหรือเปล่าเนี่ย ฉันยิ่งสวยๆอยู่  

 “ เอ่อ โทษนะ เธอยืนขวางประตูอยู่ ฉันออกไม่ได้” จบประโยคบอกเล่า 
เขาไม่ได้ตกหลุมรักฉัน ฉันแค่ยืนขวางทางเขาหรือเนี่ย เดี๋ยวนะ เมื่อกี้เขาเรียก
ฉันว่าไรนะ” เธอ” เลยเหรอ ป้าดดดด ฉันเป็นรุ่นพี่นะยะ ไอ้เด็กแก่แดด                                                                                                                                                   

“ นี่น้องคะ เรียกพี่ว่า พี่ สิ อย่าเรียกเธอ มันไม่เหมาะนะคะ” 
นี่ ให้มันรู้ซะมั่งไผเป็นไผ

“เหรอ งั้นช่วยหลบหน่อยสิ ฉันจะออก” น่านมันอ้อนทีนแล้วมั้ยล่ะ 
มันต้องสั่งสอนนังแตมป์ม่ายยอม>_<

“นี่น้อง ที่บ้านไม่ได้สั่งสอนรึไง หา ทำไมไม่มีสัมมาอาชีวะขนาดนี้ ห๊า ” 
ฉันฟิวส์เริ่มจะขาด เลยตะโกนเสียงดัง ทุกคนในห้องประชุมหันมามองทางฉัน
กะอีตาน้องใหม่เป็นตาเดียวกัน แล้วก็ขำออกมา มันจะขำทำซากอะไรกันฟะ 
ก็เห็นๆอยู่ว่าไอ้เด็กนี่มันกำลังปีนเกลียว แทนที่จะเข้าข้างฉัน ไอ้พวกบร้า 
ฮึ่ม ! อาร์มมี่เดินเข้ามาสะกิดถามว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ฉันไม่ตอบ เพราะโมโหอยู่
 กุกกุ๊กเลยกระซิบบอกมันแทน

 “นี่ป้า เค้าเรียกว่า ไม่มีสัมมาคารวะ ไม่ใช่อาชีวะ  พูดยังพูดไม่ถูกแล้วยังมาสั่ง
สอนคนอื่นอีกเหรอ หึ “       ไอ้เด็กบ้านั่นพูดพลางทำหน้ามีชัยเหนือกว่า ^-^  

“ย้อนไปอ่านบรรทัดข้างบนหลายบรรทัดอยู่อ่ะแก” อ้าวเหรอ เออจริงๆด้วย
 โอย อับอาย ขายขี้หน้าจริงจริ๊ง นังแตมป์เอ้ย T^T

“แต่ยังไงนายก็ไม่สมควรมาเรียกฉันว่าเธอ และเสียมารยาทกับรุ่นพี่แบบนี้ “ 
ฉันไม่ยอมหรอกไอ้เด็กแก่แดด “ไม่หลบดีๆใช่มะ” เขาพูดเสียงขรึม

“พูดกับฉันดีๆก่อนสิ พูดว่าพี่ครับ ช่วยหลีกทางให้ผมออกไปหน่อยสิ เอ้า พูด” 
ฉันพูดพลางเพยิดหน้าไปทางเขาที่กำลังกอดอกมองมาทางฉันอย่างสมเพช 

“หึ” หึอะไรของมันวะ เย้ย เฮ้ย.. เขาเดินชนไหล่ฉันออกไปจนเซติดกับเก้าอี้ข้าง
ประตู หนอย O0O                         “ฝากไว้ก่อนเหอะ น้องรหัสใครวะ”
 อารมณ์นี้ต้องหาคนรับผิดชอบ ฮึ้ม! ฉันหันไปมองรอบๆห้องเห็นยัยกิ๊ฟซี่ค่อยๆ
ยกมือขึ้นแล้วทำหน้าเจื่อนๆมาทางฉัน                                                                                        

 “น้องฉันเอง เฮ้ย แสตมป์ขอโทษแทนน้องฉันด้วยนะ” ยัยกิ๊ฟซี่ขอโทษขอโพย
ฉันยกใหญ่ *0*//

“ไม่เป็นไรอ่ะ ไม่ใช่ความผิดเธอ ฝากบอกเค้าด้วยนะว่า ถ้ายังทำนิสัยแบบนี้ไม่
ตายดีหรอก ถ้าไม่ตายแบบธรรมชาติ ก็อาจจะตายคาทีนฉันนี่แหละ” โมโหๆ ฉัน
เห็นเพื่อนคนอื่นๆส่ายหน้ากัน ทำเหมือนว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระแต่สำหรับฉันมันมี
สาระมาก คนอะไรหน้าตาก้ดี๊ดีแต่มารยาทโคตะระทราม ระหว่างที่ฉันแพล่ม
อะไรอยู่คนเดียวและกำลังจะเก็บของกลับ ยัยชะนีสามสาวที่กรี๊ดนายเนมเมื่อสี
กครู่นี้ก็เดินตรงปรี่เข้ามาหาฉัน

“นี่แสตมป์ ถ้าคิดจะมีเรื่องกับเนมก็ข้ามศพพวกเราไปก่อนเถอะ เธอรู้มั้ยว่าเนม
น่ะเค้าเป็นใคร เค้าเป็นถึงลูกเจ้าของห้างเซนทอลเชียวนะ ตอนนี่เราก็ดูๆกันอยู่
ด้วย แล้วเธอล่ะเป็นใคร ฉันว่าอย่ามาวุ่นวายกับเค้าจะดีกว่านะถ้าไม่อยากเดือด
ร้อน” ยัยพวกนี้มันเป็นองครักษ์พิทักษ์นายเนมตั้งแต่เมื่อไหร่ ใครเค้าแต่งตั้งหว่า                              
“นี่ พวกเธอไม่ต้องมาขู่ฉันหรอกนะ ฉันน่ะไม่กลัวพวกเธอหรอก นายนั่นเป็นลูก
เจ้าของห้างแล้วไง “ U.U

ปอร์เดินเข้ามาแล้วกระซิบข้างหูฉันให้รีบไปกันเพราะไม่อยากมีเรื่อง ฉันจึงเดิน
ตามเพื่อนๆไปก่อนที่จะได้เรื่องจริงๆ                                                                                                                                           

 “ อย่าให้ฉันรู้นะ ว่าเธอใช้แผนนี้มาตีสนิทเนมน่ะ ไม่งั้นฉันไม่เอาแธอไว้แน่ยัย
แสตมป์”

ยัยแมรี่หัวหน้าแกงค์สามชะนี (ฉันตั้งเองแหละ) พูดก่อนที่ฉันจะเดินออกประตู
ไป  ฉันหันมามองอย่างหงุดหงิด ว่าจะฉะกะยัยนี่สักยก แต่ไอ้เพื่อนตัวดีมันลาก
แขนฉันออกมาซะก่อนน่ะสิ มันเอาสมองส่วนไหนคิดว่าฉันมีผงมีแผนตีสนิทนาย
เนมขี้เก้กนั่น โหยแถมปลาร้าห้าไหยังไม่เอาเลยเหอะขอบอก