Hello Freshy ร้ายแบบนี้ขอรักเลย

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ จ้า

                    เช้าลืมตาขึ้นมาก็เจอแต่เรื่องเดิมๆ  ก็ม่ายมีคัยมาเติมชีวิตให้เป็น
เรื่องใหม่ ออกไปที่อื่น เจอะใครมากมาย หันมองไปทางใดก็เจอแต่คนรักกัน” 
เพลง I need somebody ของแฟนฉันเองแหละ พี่บี้The star ไง อิอิ 
จะว่าไปฉันก็เสียงดีเหมือนกันนะเนี่ย น่าไปสมัครประกวดร้องเพลงเผื่อจะได้เป็น
นักร้องกะใครเค้ามั่ง    เดี๋ยวขอแนะนำตัวกับคุณผู้อ่านก่อนแล้วกันนะคะ 
        ฉันมีชื่อที่พ่อกับแม่ตั้งให้ว่า    นางสาวอณิณฑิตา นามระบือ 
(ไม่ใช่นามกระบือนะ อย่าออกเสียงผิดเชียว งอนนะบอกให้ ^_^)    
ชื่อเล่นของฉันนั้นคือ  แสตมป์  เหตุผลที่ชื่อแสตมป์นั้นเพราะแม่ฉันชอบสะสม
แสตมป์ พวกท่านเลยเอาชื่อนั้นมาตั้งชื่อให้ลูกสาวคนแรกคนเดียวและคนสุด
ท้ายในชีวิตของพวกท่าน เอ่อ คือฉันเป็นลูกคนเดียวน่ะค่ะ พวกท่านรักฉันมาก
เลยล่ะ ฮ่าๆ (ไม่รักแกแล้วจะไปรักแมวที่ไหนเล่า มีลูกคนเดียว ยัยนี่ก็) ตั้งแต่
เด็กๆฉันมีความฝันว่าอยากเป็นนักร้อง หรือไม่ก็ดารา  นางแบบ  อะไรเทือกๆนี้ 
อยากเข้าวงการบันเทิงว่างั้นเถอะ  แต่พ่ออยากให้ฉันเรียนบริหารเพื่อที่ว่าจบ
ออกมาจะได้กลับมาช่วยท่านดูแลกิจการที่บ้านที่ไม่มีอะไรให้บริหาร นอกจาก
ข้าวในนา กับปลาในน้ำ จริงๆแล้วบ้านฉันก็เปิดร้านขายของชำเล็กๆอ่านะ 
ซึ่งฉันคิดว่าไม่ต้องเรียนบริหารก็น่าจะขายได้นะแค่พวกแฟ้บ สบู่ ยาสีฟัน 
ขนมเด็กน้อย เห้อ ! ถึงแม้ใจจะอยากขัดแต่ก็จำยอมจำนนฟ้าดิน ในที่สุดฉันจึง
ได้เข้าเรียนคณะบริหารธุรกิจ เอก การจัดการ ในมหาวิทยาลัยของรัฐที่ใหญ่ที่
สุดในภาคอีสาน เอ่อ ฉันบอกคุณๆหรือยังว่าฉันเป็นคนอีสาน แม้หน้าตาจะไป
ละม้ายคล้ายพอลล่า คริคริ ^3^

 มัวแต่แพล่มเหลือบไปมองนาฬิกาเป็นเวลาแปดโมงครึ่งแล้ว โอ้วม่าย! 
นี่ฉันสายอีกแล้วเรอะ ตายๆ วันนี้มีรายงานต้องนำเสนออาจารย์ด้วยง่ะ

“ก็มีแต่ใจให้ไปไม่คิดอาไร แค่อยากให้เธอเข้าใจและลองรักดู” เสียงริงโทน
เพลงใจให้ไปของพี่โอ้ที่สุดแสนจะไพเราะดังมาจากมือถือสีชมพูตัวน้อยของฉัน
 ฉันจึงเอื้อมมือกดรับสาย

“แตมป์ แกอยู่ไหนวะ วันนี้รายงานนะโว้ย อีกห้านาทีอาจารย์ฉวีแกจะเข้าและนะ
 เร็วๆหน่อยได้ม๊ายยยย”เสียงไอ้อาร์มมี่ดังลอดลำโพงจนฉันต้องเอาหูออกห่างๆ
ก่อนที่แก้วหูจะแตก -_-;

“เออๆ เสร็จแล้วๆ ฉันกำลังจะออกไป แกอย่าบ่นได้มะ อีกห้านาทีเจอกัน 
“ ตี๊ด ฉันกดวางสายจากเพื่อนชายแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำอาบน้ำสามขัน 
(เปลืองคร่า ช่วยชาติประหยัด อิอิ)รีบแต่งตัวแล้วบึ่งรถมอเตอร์ไซด์คู่ใจไปยัง
ตึกเรียนด้วยความเร็วคงที่ หกสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง ระยะทางจากหอพัก
ไปยังตึกคณะประมาณสามกิโลเมตร ระหว่างทางรถก็ติ๊ดติด ไม่รู้มันจะมาติด
อะไรตอนที่ฉันรีบๆก็ไม่รู้ และมหาวิทยาลัยจะใหญ่ไปไหนครับพี่น้องครับ 
ห้าพันกว่าไร่ สร้างเมืองได้ทั้งเมืองเลยมั้ง มาเรียนที่นี่ต้องมีรถมอเตอร์ไซด์ไว้
ใช้เพื่อความสะดวกสบาย ตึกเรียนแต่ละคณะก็ห่างกันเป็นกิโลๆ จริงๆทาง
มหาลัยก็มีรถเมย์ไว้บริการนะ แต่ฉันเป็นคนขี้เกียจน่ะ เลยเอารถมาขับดีกว่า 
ว่าแต่จะทันรึเปล่าเนี่ย อาจารย์ฉวีแกยิ่งไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่องเขา 
ถ้าเข้าช้านิดช้าหน่อยแกก็ล็อคห้องไม่ให้เข้าแล้วง่ะ ตายๆ 
นังแตมป์แกตายแน่ๆ T0T

                และแล้วฉันก็สามารถลากสังขารเข้าห้องเรียนได้ทันเวลาพอดี 
ที่ว่าทันพอดีคือตอนที่ฉันเข้าห้องฉันเข้าก่อนอาจารย์แค่วินาทีเดียว แฮ่ๆ 
เวอร์ไปๆ พอเข้าไปในห้องปุ๊ป ไอ้อาร์มมี่ก็ส่งสายตาพิฆาตมาทางฉันเป็น
สัญญาณบอกว่าถ้าฉันมาช้ากว่านี้ต้องโดนมันงับหัวเอาแน่ๆเลย
 ฉันเดินไปนั่งข้างๆอาร์มมี่ และเพื่อนๆเพื่อนในกลุ่มฉันมีผู้ชาย 4 คนคือ 
อาร์มมี่ ปอร์ หนุ่ม กั้ง และผู้หญิง 2 คน คือฉันและ ยัยกุกกุ๊ก 
ตอนนี้พวกเราก็อยู่ปีสองกันแล้ว ฉันยังจำวันแรกๆที่เข้ามาเรียนในรั้ว
มหาวิทยาลัยแห่งนี้ได้ดี เผอิญวันนั้นเป็นวันรายงานตัวและรุ่นพี่นัดเจอ
รุ่นน้องในสาขา ฉันไม่รู้จักใครเลย และคนที่มาชวนฉันคุยคนแรกคือ
 ยัยกุกกุ๊กและเนื่องมาจากมันเป็นคนคุยเก่งจึงรู้จักเพื่อนในสาขาภายในวันเดียว
 และหลังจากนั้นก็แนะนำให้รู้จักกับเพื่อนๆที่เหลือ เหอะ จากวันนั้นจนวันนี้พวก
มันก็ได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตฉันโดยปริยาย

ปึ้ง! เสียงทุบโต๊ะข้างๆดังขึ้น                                                                                                                             “นี่แกจะเหม่ออีกนานมะ อาจารย์เรียกให้ออกไปนำเสนองานแล้ว 
ไปเตรียม Powerpoint ดิ ไป๊”                    นังกุกกุ๊กสั่งเสียงดัง แหมๆ 
นังนี่ได้ทีมันขี่ช้างไล่เลยนะ เอ๊ะ หรือแพะกันหว่า สับสนๆ *0*

หลังจากที่เรียนวิชาอาจารย์ฉวีเสร็จตอนเที่ยงฉันและเพื่อนๆก็ย้ายก้นมา
นั่งที่โรงอาหารของคณะศึกษาศาสตร์ เพราะคณะฉันมันเล็กไม่มีโรงอาหาร อา
นาถาเนอะ ใครใจบุญมาบริจาคสร้างให้ทีเถอะค่ะ เรามักจะมานั่งทานข้าวที่นี่
เป็นประจำเพราะใกล้และที่สำคัญราคานักศึกษา 

“นี่ๆ พวกแกเย็นนี้เค้าจับสลากเลือกน้องรหัสนะ พวกแกจะไปกันรึเปล่า”
 กุกกุ๊กเปิดประเด็นเนื่องจากคณะเราคนน้อยจึงใช้การจับสลากเอาน้องรหัส
แทนการใช้รหัสเดียวกันเป็นตัวนับญาติ

“ไปดิวะ จับสลากน้องรหัสทั้งที พลาดได้ไง ปีนี้น้องๆผู้หญิงน่ารักๆทั้งนั้น 
ใช่มะไอ้ปอร์” หนุ่มสะกิด(*_*)V

“เออ ก็จริงนะ ฉันว่าไปลุ้นด้วยตัวเองก็ดีเหมือนกัน ปีที่แล้วพอฉันจับสลากเสร็จ
ถามหาพี่รหัส ไม่เจอ แมร่ง เสียความรู้สึกว่ะ ปีนี้ฉันจะไม่ทำให้น้องๆเสียความ
รู้สึกแน่นอน” โอ้ ไอ้พ่อพระ จริงๆแล้วฉันว่ามันมีแผนมากกว่า 

“แล้วแตมป์ว่าไง” 
                                                                                      
“ไปดิ พวกแกไปแล้วฉันจะอยู่กับใครอ่ะ” ฉันพูดพลางตักไข่พะโล้เข้าปาก
 -0-                                                         
 “แล้วเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมาพวกแกได้ไปดูน้องปีหนึ่งเข้าเชียร์กลางรึเปล่าวะ
 ฉันไปดูมาประทับใจว่ะ น้องมันได้ใจจริงๆ ปีนี้ “ เชียร์กลางเป็นประเพณี
ที่น้องปีหนึ่งที่เข้ามาใหม่ต้องไปนั่งบนอัฒจรรย์เพื่อร้องเพลงของมหาวิทยาลัย 
ตามการให้จังหวะของเชียร์ลีดเดอร์ เป็นการรับน้องที่สือบทอดกันมานานรุ่นต่อ
รุ่น ถ้าน้องร้องได้ตามจังหวะ รุ่นพี่ที่ไปดูก็จะปรบมือให้ แต่ถ้าร้องไม่ดี ร้องไม่ถูก
 ก็จะโดนโห่ไปตามระเบียบ ฉันเคยผ่านเวลาแห่งการทดสอบนั้นมาแล้ว 
มันเป็นอะไรที่ตื่นเต้น และภาคภูมิใจที่สุดเลยล่ะตอนที่พวกเราทั้ง 
หกพันกว่าคน ได้ธงประจำรุ่น นั่นหมายถึงเราทุกคน ที่มาจากร้อยพ่อพันแม่ได้
รวมเป็นหนึ่งเดียวกันด้วยความสามัคคีที่นำพวกเราไปสู่ความสำเร็จ

“เหรอ แล้วแกไปโห่น้องหรือไปเชียร์น้องวะไอ้อาร์มมี่ “ หนุ่มโพล่งถามขึ้นมา 
O_O

“ก็ไปเชียร์ดิวะ แกเห็นฉันเป็นคนยังไงกัน ไม่ใจร้ายใจดำขนาดนั้นหรอกเว้ย “ 
หน้าอย่างแกเนี่ยนะไอ้ลิงยักษ์ เหอะ ฉันนี่แหละคนนึงที่ไม่เชื่อ

                หลังจากทานข้าวกันเสร็จเรียบร้อย เราทั้งหกก็ขึ้นไปบนห้องที่
จะจับสลากน้องรหัสกัน ฉันเห็นน้องผู้หญิงหลายคนเห็นปอร์แล้วแอบหันหลังมา
ซุบซิบๆทำตาวิวับมีประกาย เหอะ ก็เข้าใจน่ะนะว่าไอ้ปอร์มันหน้าตาดี ตี๋ๆ ขาวๆ
 สูงๆ หุ่นมาตรฐานเลย แต่พอไอ้หนุ่มกะอาร์มมี่เดินผ่านน้องกลับพากันเงียบ
สงสัยไอ้สองคนนี้มันเถื่อนเกินไป ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้า