คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทเรียนที่ 2 ตกงาน/ได้งาน
"เฮ้อ " โปรดอย่าถามว่าผมเป็นใครที่มานั่งถอนหายใจอย่างนี้ เพราะผมกำลังจะบอก ผม ลี ฮยอกแจ หนุ่มหล่อ วัย 23 เพิ่งจบเลย เเละขอโทษผมเป็นถึงลูกหมา เฮ้ย มหาเศรษฐี 100 ล้านเลยนะ เเต่ตอนนี้ผมต้องนั่งถอนหายใจ เพราะหางานทำไม่ได้ ถ้ามีผมคงไม่มานั่งถอนหายใจอย่างนี้หรอก เฮ้อ เซ็งจิต ตั้งเเต่ออกจากบ้านมาก็ลำบากจะตาย ดีนะที่มีคอนโดกับรถ เเละบัตรเครดิตวงเงินก็ไม่กี่ 10 ล้านเอง ไม่ต้องห่วงผมเอามาเเค่เพื่อใช่ยามฉุกเฉินนะ รอบคอบคับ ต่อนี้ผมก็จับใส่หีบล็อคกุณเเจ 10 กว่าดอก พร้อมกับฝังไว้ใต้ดินเรีบยร้อยเเล้วเพราะผมต้องอยู่ด้วย หน้าเเข้งของตัวเองให้ได้ เฮ้อ มุขเเป้กอีก เเล้วผมจะรอดมั้ยเนี้ย อยากรู้ใช่มั้ยว่าเรื่องมันเป็นมาอย่างไร เดี๋ยวจะรื้อฟื้นเมื่อ 48 ชั่วโมงที่เเล้วให้ฟัง
เริ่มจากที่พ่อกับเเม่ผมกลับมาจากจีน ซึ้งไปอยู่กับปู่ที่ไกล้ตายเพื่อรอเอาสมบัติเป็นเวลา 4 - 5 ปีผมอยากเรียนที่เกาหลีเลยไม่ตามไปเเละตอนนี้ผมก็จบเเล้วเเต่ ผมไม่ได้เรียนที่พ่อหวัง
" ฮยอกแจ เรียนจบบริหารเเล้วใช่มั้ย ถ้าอย่างนั้นมาช่วยพ่อบริหารบริษัทหน่อยสิ " พ่อเดินมาหาผม
" เอ่อ...ป๊าคับ...คือผมไม่ได้เรียนบริหาร! "ผมกลั่นใจพูดเสียงหนักเเน่น
" อ้อไม่เป็นไร คงเรียนการตลาดสินะ " พ่อเดินมาจับไหล่ผม ซะ งั้น โอ้ย ผมจะตายมั้ยเนี้ย
" คือ การตลาดก็ไม่ได้เรียนคับ " ผมพูดพร่างเอามือพ่อออกจากไหล่ เเล้วเช็ดเหงื่อ
" เเล้วลูกจบอะไรเหรอ"
" คือว่าผมอย่างเป็นครูคับ " ผมบอกไป พ่อหน้าซีดก่อนที่หัวเหราะจนไหล่สั่น
" ลี ฮยอกเเจ นี่เเกใช้อะไรคิดเนี้ย ห๊ะ "โห่ สรรพนามเปลี่ยนทันที
" ก็ผมอยากเป็นครูอ่ะ " ผมตอบไปอย่างมั่นคง หวังว่าพ่อคงคิดเหมือนกัน เเต่คิดผิด
" ลี ฮยอกเเจ!!!!!!" นี่เป็นประโยชสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนที่จะหอบกระเป๋าเสื้อผ้าใบโตออกมาจากบ้าน หลังจากนั้นผมก็ไปอยู่ที่คอนโด รุ่งขึ้นผมก็ออกไปสมัครตาม ร.รต่าง หรือเเม้เเต่จะสอบเป็นครู ผมก็ทำไม่ได้ ผมว่าพ่อผมคงไปยัดเงินให้ไอ้พวกเห็นเเกเงินจนผมหางานทำไมได้เเล้วนะซิ เพราะที่ที่ผมไปผมมักจะเห็นคนของพ่ออยู่ด้วยทุกที สรุปทั้งวันผมก็ยังไม่มีงานทำ จนในที่สุดต้องมานั้งถอนหายใจเมื่อไม่กี่นาทีที่เเล้วนี่เอง เรื่องก็มีอยู่เท่านี้เเหละ
เฮ้อ หิวอะ ไปหาอะไรกินดีกว่า ฉันเปิดกนะเป๋าตั้งดู
" 50000 วอน " ผมมาติดกระเป๋าอยู่เเค่ 50000 วอน เนี้ยนะ เครดิตก็ฝังดินเเล้ว ผมต้องอยู่ให้ได้ ตอนนี้คงไปกิน ซีดเหรอ สเต็กชั้นดีไม่ได้เเล้วละ เพราะไม่รู้เลยว่าจะได้งานเมื่อไร ผมเลยลองเดินลงมาดูข้าง คอนโดว่ามีไรกินบ้าง ฉันเดินไปมาก็มาหยุดที่ร้านหนึ่ง
อาหารที่ผมสั่งมาทีเเรกก็ไม่เเน่ใจว่าจะกินได้หรือเปล่า เเต่พอผมยัดมันเขาปากปั๊ป
" =o= " ไม่อาหร่อยเลยอะ ผมเเลบลิ้นออกมาหวังว่าลมคงผัดเอารสชาติเเย่ๆออกจากลิ้นผมไปที เเต่ต้องกินเพื่อไม่ให้หิว ในที่สุดผมก็ทนได้ 4-5คำก็เลิก
ผมเดินออกมาจากร้านอย่างไร้จุดมุ่งหมา เฮ้ย หมายเเต่เเล้ว นรกก็มาโปรด
โป้ก
" ใครว่ะ "ผมตะโกนเมื่ออยู่ๆก็มีอะไรบางอย่างมากระเเทกหัว ผมเงยหน้าขึ้นดูเห็นผู้หญิงคนนึงวิ่งหายไปในซอยทั้งสะภาพผมยุ่งไปหมด ผมก้มลงไปหาว่าอะไรที่เธอคนนั้นสัดมา
" กระดาษ " ผมหยิบเเล้วเปิดออกดู
( รับสัมครครูสอนพิเศษ เดือนละ 60000 ที่XXX)
" ครูสอนพิเสษ " ขอบคุณพระเจ้าที่ให้ผมได้งานทำเเล้ว ถึงเเม้ว่าเดือนละเเค่ 600000 วอนเอง ( 600000 วอนนะโว้ยใช้คำว่าเเค่ )ผมรีบไปตามที่อยู่ทันที ผมมาหยุดอยู่หน้าประตูวังมั้ง เห็นใหญ่จังเเต่เล็กกว่าบ้านผมนิดหน่อย ผมเลยไม่ค่อยเเปลกใจ
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ผมกดกริ่ง เเล้วก็มาคนมาเปิดประตู
" มีไรคะ.." เด็กสาวน่ารักพูดทักฉันหลังประตู
" มาสมัครเป็นครูสอนพิเสษคับ "
" เชิญคะ "เธอเปิดประตูให้ผมเเล้วพาผมเข้าไปห้องรับเเขก ผมเห็นผู้หญิงวัยกลางคนนั่งอยู่ เขาหันมาเเล้วก็พูดว่า
" ครูสอนพิเศษเหรอคะ เชิญนั่งคะ "
"ขอบคุณคับ..."ผมนั่งลงเเล้วยื่นเอกสารที่เตรียมให้เขาดู
" คุณเหมาะกับด้านนี้มาก ฉันฝากลูกด้วยนะคะ คือเเกกำลังจะสอบเเล้วเเต่เเกไม่ค่อยตั้งใจเรียนนะคะ นี่คะ รูปเเละที่อยู่ของเเก " เขายื่นซ่องสีน้ำตาลให้ฉัน
" อ้าวเเล้วทำไมถึงไม่อยู่บ้านละคับ"
" เเกไม่ชอบอยู่บ้านนะคะ ฉันเลยซื้อคอนโดให้เเก ก็เชิญไปทำงานได้เลยนะคะ นี่เงิน 2 เดือนเเรก กรุณาสอนจนกว่าเขาจะเอ็นนะคะ เเกอยู่ ม.6 เเล้ว นี่ก็เป็นปีสุดท้ายเเล้ว ช่วยหน่อยนะคะ.." เขากุมมือผมไว้
" คับ ผมจะทำให้ดีที่สุด "ในที่สุดก็มีคนที่คิดว่าอาชีพนี่มีค่า พ่อคับ ผมมีงานทำเเล้ว
เมื่อผมรับงานเสร็จก็กลับมาที่คอนโด ชมเงินก้อนเเรกของฉัน 1200000 มันมีค่ามา คืนนี้มีฉลองเเน่ เเล้วผมก็เอารูปเด็กนั้นมาดู
" หล่อเป็นบ้า..." หล่อมากคับ น่าตาอย่างนี่ไม่น่าจะเกเรได้เลยอ่ะ เเต่ชั่งเหอะ พรุ่งนี้เราต้องทำให้ดีที่สุดตอนนี้ไปฉลองงานไหม่กลับเพื่อนก่อนดีกว่า
.............................................................
ความคิดเห็น