คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทเรียนที่ 6 การกลับมาของ.... 100%
ซีวอน
" ไอ้นี้ ท่าจะแปลก วันนี้มันกินไก่ใส่ยาเบื่อหรือเปล่าว่ะ ชวนไปไหนก็ไม่ไป ไปหาไอ้คยูที่ร้านกาแฟก็
ได้ " ผมซีวอนครับ ไม่รู้ไอ้เพื่อนหื่นของผมมันเป็นอะไร พอผมไปหามัน มันก็หายเข้าไปในห้อง พอ
ออกมานอกห้องมันก็พยายามเเล้ว พยายามเล่าที่จะไล่ผมออกมาให้ได้ ชวนไปเกะมันก็ไม่ไป ชวนไป
เที่ยวมันก็ไม่ไปอีก เเต่ชังเหอะคับ ชีวิตมันก็วิปริตขึ้นๆลงๆอย่างนี้เเหละชินเเล้วครับ ผมเลยตัดสินใจ
ไปหาไอ้คยูดีกว่า
ครืดดด ครืดดด
โทรศัพท์สั่นขึ้นในขณะที่ผมกำลังจะออกรถ ผมยกมันขึ้นมาดูเเละชื่อของคนที่โทรเข้ามาก็ทำให้
หัวใจผมเต้นเเรง ก่อนที่การเรียกจะถูกตัดไป ผมก็กดรับสาย
" ครับ "
(ซีวอนเหรอ พี่ฮันเองนะ ) ครับพี่ฮันถึงเเม้ว่าผมตาบอดได้ยินเพียงเสียงพี่ผมก็จำได้
" ครับ เเล้วอะไรดลใจให้พี่โทรหาผมหละเนี้ย " ชิ ปากพร่อยอีกเเล้วกรู
( แหม น้องรักของพี่ก็ รำคาญพี่เหรอ )พี่ฮันเสียงอ่อนตัดพ้อเล็กน้อย น้ำเสียงเเบบนี้มันทำให้ผมเเน่น
หน้าอกอย่างบอกไม่ถูก
" ปะ เปล่าครับพี่ "
( ฮิฮิ ล้อเล่นน่า ไม่ต้องทำเสียงสั่นเเบบนั้นก็ได้ ถึงเเม้ว่าซีวอนจะรำคาญจริงๆ พี่ก็ไม่ว่าหลอกเพราะ
ยังไง น้องชายของพี่ก็ต้องรำคาญพี่อีกนาน )
" หมายความว่างั้ยครับ "
( พี่จะไปทำงานที่เกาหลี ) จริงเหรอเนี้ย ดีใจเป็นบ้าเลย ผมเเถบจะตะโกนร้องออกมาเเต่ก็ต้องเก็บไว้
เมื่อเหตุผลถูกพูดตามมาที่หลัง
( พี่เคยสัญญาไว้กับฮยอกเเจนะว่าถ้าเรียนจบเเล้วจะไปทำงานที่เกาหลี อืม ใช่ ไม่ต้องบอกฮยอกเเจนะ )
" ครับ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมไปรับนะคับ "
( ขอบใจคับน้องรัก ) เเล้วสายก็ถูกตัดไป
ผมทิ้งตัวเอนหลังพิงเบาะ เฮ้อ พี่ฮันครับ ผมรูว่าพี่ฮันรักพี่ฮยอก เเต่พี่ไม่รู้เหรอว่าผมนะรักพี่
..................................................................................................................................................
ฮยอกเเจ
ในที่สุดผมก็ลากสังขารราวัดตะนะถารังกลับมายังห้องจนได้
ตุบ
เมื่อเข้ามาได้ผมก็ทิ้งตัวลงนอนทันที ข้าว เข้อ ไม่กงไม่กินมันเเล้วกินไม่ลงว่ะ โอ้ยยยยย ผมไม่
อยากจะไปสอนเเล้วนะ กลัวอ่ะ ดีนะเนี้ยที่ผมสอนเเค่เสาร์ - อาทิตย์ ท่าต้องสอนทั้งอาทิตย์ผมต้องตายๆ
ตายเเน่ๆ เฮ้อ ไปกินข้าวดีว่าเเล้วอารมณ์หิวผมก็ประทุขึ้นมา ก็อ่ะน่ะ ยังไม่ได้กินอะไรเลยอ่ะ
" อาหารยอดฮิต " ผมเดินเข้าไปในครัวเเล้วหยิบอาหารยอดฮิตออกมา นั้นคือ บะหมี่ ว่ะฮ่าฮ่าฮ่า (
เเล้วกรูจะขำทำไมเนี้ย) ช่วยมิได้เผื่ออนาคตยังงั้ยก็ลองฝึกไว้ก่อน ผมหยิมบะหมี่ฉีกถุงออกเเล้วก็ยัด
ใส่ปากจากนั้นก็ใส่น้ำร้อนตามลงไป เฮ้ย ไม่ใช่ เอาใบใส่ถ้วยเเล้วใส่น้ำร้อนรอ 3 นาที ท่านก็จะได้
อาหารที่อร่อยสูดดดดดดดดดดด ยอดมะพร้าวเลย ฮิฮิ
" ว้าว "ผมเปิดฝาที่ปิดขึ้นมา ควันโผยพุ่งออกมาน่ากินมาก ม่ำนะคับ ผมโซยไปจนหมดถ้วย มิน่าเชื่อ
ว่ามันจะอร่อยได้อย่างนี้ เมื่อมันหมดเเล้วผมคงไม่นั่งจ้องถ้วยอยู่หรอกน่า ผมเอาถ้วยไปล้างเก็บ
เเล้วลงมานอนที่เตียงเหมือนเดิน ก็เป็นอันว่า หนังท้องตึงหนังตาก็ต้องหยอนอะนะ ตาของผมค่อยปิด
ลงช้าๆๆๆ
ก๊อก ๆ ๆ ๆ ๆ
ใครมันมาเคาะประตูว่ะ คนจะหลับจะนอน ว่าเเล้วผมก็ต้องลากสังขารลงจากเตียง กลิ้งไปถึงหน้า
ประตู
" มาเเล้วคร้าบบบบบบบ" ผมเกาหัวตัวเองก่อนจะเปิดประตู
" ฮยอกเเจ ผมทนไม่ไหวเเล้ว " สิ้นเลยชายคนนั้นผมก็ถูกผลักมาจนล้มลงหน้าประตู
" โอ้ย (@_@;) "
ปัง กึก
เสียงปิดประตูเเละล๊อคประตูก็ดังขึ้น
"คะ คิ คิบอม นายจะทำอะไรน่ะ (@_@;) " คิบอมเดินมาหาผมช้าๆ ผมก็ได้เเต่ไถ่ไปกับพื้น
" ฮยอกเเจ ครั้งเเรกของเราที่นี้ก็เเล้วกัน " โอวไม่นะ
" อย่าาาาาาา "
ก๊อกๆๆๆๆ
" เฮือก !!!~"ผมลืมตาขึ้น เหงื่อผมไหลออกมายิ่งกว่าไปรบที่อิรักกับพวกอเมริกาอีกเเหละ ฝัน
" ฝันดีนะที่ฝัน "
ก๊อกๆๆๆๆ
เสียงประตูยังคงดังอยู่ ผมหันไปดูนาฬิกานี้ผมหลับถึง 4 ชั่วโมงเลยเหรอ เมื่อตั้งสติได้ดีเเล้วผมก็รีบ
วิ่งไปที่ประตู
" มาเเล้วคร้าบบบบบ" ผมเกาหัวตัวเองก่อนจะเปิดประตู เหมือนในฝันเลยเเฮะ
" ฮยอกเเจ ...."
ปัง !!
ผมปิดประตูทันที
ปึก!!
" โอ้ย "เเละนี่คือเสียงครางด้วยความเจ็บปวดของคิบอมเมื่อหัวเขาประสานงากับประตูอย่างเเรง
" คิบอม คิบอมมาเหมือนในฝันเลย "เเล้วภาพเเห่งความฝันของผมก็ผุดขึ้น อ้ากกกกกกกกกก ผมจะ
กระโดดลงทางระเบียงหนีเขาดีมั้ยเนี้ย เเต่คงไม่ดีมั้งตั้ง25ชั้นเเนะ ผมเลยเเก้ปัญหาด้วยการใส่เสื่อ
ทับๆๆๆกับรวม 10ตัวกางเกงอีก 11ตัว ฮิฮิ มีกรรไกรก็คงจะตัดยากว่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า ในความสะใจของผม
เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
ปังๆๆๆๆๆ
เสียงของคิบอมเคาะประตู อุ้ย ทุบต่างหาก ฮิฮิ อารมณ์ผมไม่กลัวเขาเเล้ว ว่ะ ฮ่าฮ่า ฮ่า ผมเปิดประตู
ออกไป
" (@+@!) ยะ อย่าเข้ามานะ "เขาถอยกรูไปข้างหลัง
โป้ก
" โอ้ย " หัวของเขาก็ไปชนกับกำเเพงอีกเเล้ว สมน้ำหน้า
" เป็นอะไร " ไม่ต้องสงสัยที่เขาจะตกใจขนาดนั้นเพราะตอนนี้ที่โผล่ออกมาจากเสื้อผ้าก็มีเเค่หัวเเละ
ใบหน้าของผมเท่านั้น
" เเก เเกกินฮยอกเเจเข้าไปเเล้วใช่มั้ย " ถามอะไรบ้าๆ
"ฉันเอง อาจารย์นายอ่ะ" เขาคลายโบว์ที่ผูกอยู่ระหว่างคิ้วของเขาออก
"เเล้วทำไมถึงมาใส่เเบบนี้เนี้ย "
" ฉันไม่ได้กลัวนายนะ เเค่หนาวอ่ะก็เลยใส่หลายชั้น " ตอบไปได้เนอะก็ได้อากาศปาเข้าไป 37 องศา
เซลเซสเเหละ ร้อนชิบ
" เหรอ ฉันเเค่จะมาบอกว่า พรุ่งนี้ไม่ต้องไปที่ห้องนะไม่ว่าง ไปเเล้ว ส่วนเรื่องชุดนะ จะบอกให้เอาป่ะ
ว่าใส่มากเเค่ใหนก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับฉันเเน่นอน "เขาพูดพลางเดินเข้ามาหาผม
"เออรู้เเล้ว "จากนั้นก็ปิดประตูทันที เฮ้อ โล่งอก สงสัยต้องปิดประเทศฉลองเเล้ว พรุ่งนี้ฉันไม่ต้องไป
หานายนั้นว่ะ อ่า ฮ่า ฮ่า ฮิฮิ ฮุฮุ 5555 6666 777 8888(กรูบ้าไปเเล้ว ฮิฮิ สะใจ)
55555 พอเเล้วมั้ง
..........................................................................
ซีวอน
" พ่อฮะ ผมไปรับพี่ฮันก่อนนะฮ่ะ " ผมตะโกนบอกพ่ออย่างไร้มารยาทที่กำลังนั่งดื่นกาเเฟตอนเช้า
เเบบผู้ดีอยู่
" เออ " เเต่คำพูดออกมาดูเป็นผู้ดีเหลือเกิน พ่อเรา
ณ สนามบิน
ผมนั่งลงรอผู้ที่กำลังมาด้วยใจระทึกราวกับกำลังเล่นเกมบางอย่างอยู่ เกมหัวใจมั้ง ผมเลือกที่จะไม่
บอกให้พี่ฮยอกเเจรู้ตามคำสั่งพี่ฮัน เเต่คำสั่งก็เป็นเพียงเเค่ขออ้างให้ตัวเองเท่านั้น อันที่จริงผมอยากมา
รับพี่ฮัน อยากเป็นคนเเรกที่พี่ฮันเห็นพอลงเครื่องถึงเเม้จะไม่ใช่คนเเรกที่พี่ฮันจะคิดถึงก็ตาม
" นี่ เราสรุปว่าจะมารับพี่หรือมานั่งเล่นเอ็มวีกันเเน่ เมอเชียวนะเรา " น้ำเสียงที่คุ้นเคยเเละคิดถึงจับ
ใจทำให้รีบเงิยหน้าขึ้นไปดูทันที เเละเมื่อได้เห็นใบหน้ายิ้มเเย้มที่น่ารัก น่าฟัดนั้นก็ทำเอาผมลืมหายใจ
" นี่ พี่มาเเล้วจะนั่งจ้องอีกนานมั้ย " มือเรียวที่เล็กกว่ามือผมขยี้หัวผมเบาๆ เป็นปกติที่พี่ฮันจะทำอย่างนี้
มันอบอุ่นมาก ผมเอื้อมมือไปคว้ามือนั้นไว้ เเล้วพยายามซ่อนใบหน้าเเดงกล่ำจากความอายเป็นโดย
เเกล้งเคืองน้อยๆ
" ผมเสียงทรงหมด " เเล้วผมก็กุมมือพี่ฮันเอาไว้ไม่ปล่อย ส่วนมืออีกข้างก็กระชากกระเป๋าพี่ฮันมาถือ
ไว้เเทน
" เเค่นี้ทำเป็นโกรธ เอามาเถอะพี่ถือเองได้ " พี่ฮันพยายามเอากระเป๋ากลับเเต่ผมก็ลากเขาเดินออกมา
อย่างไม่สนใจ
" ปล่อยมือพี่เถอะ " ผมไม่พูดอะไร นอกเสียจากบีบมือนั้นเเน่นขึ้น ไม่อยากปล่อยโว้ย พี่ฮันเองก็รู้ดีว่า
ถ้าหากผม(แกล้ง)โกรธเเล้วผมจะไม่ฟังใครทั้งนั้น อยากทำอะไรก็จะทำ ซึ่งเป็นเรื่องดีนิดหน่อยสำหรับ
ผมที่จะได้เเอบสัมผัสพี่ได้มากขึ้น ดูเห็นเเก่ตัว ว่ามั้ย เเต่ผมก็จะทำ
ในที่สุดก็ถึงรถ ผมกำลังจะยัดกระเป๋าใส่ในรถ เเต่เห็นพี่ฮันทำหน้าแปลกๆเหมือนมีเรื่องจะพูด
" พี่ฮันครับมีอะไรหรือเปล่า "
" คือ พี่ พี่ อยากเจอฮยอกเเจอ่ะ " ผมผิดเองที่ถามไป ทั้งที่ควรรู้ว่าคำตอบที่ได้มันจะเป็นเเบบนี้
" ครับ งั้นพี่เอารถผมไปสิ ไปที่ดอนโดเดิมนั้นเเหละพี่เขาอยู่ที่นั้น เดี๋ยวผมเอากระเป๋าไปเก็บที่บ้านให้ "
" บ้าน? "
" พอพี่บอกว่าจะมาผมเลยไปซื้อบ้านให้พี่ อย่าสนเลยเดี๋ยวผมจัดการเรื่องนี้เองพี่ไปหาพี่ฮยอกเถอะ "
" ขอบใจน้องร้ากกกกกกกกก " เเล้วพี่ฮันก็วิ่งเขามากอดผม ผมกำลังยกมือขึ้นเพื่อจะกอดตอบ
เเต่ก็ต้องลดมือลง ผมทำไม่ ได้ไม่ใช่ว่ารังเกียจเเต่ถ้าหากผมกอดตอบไป ผมอาจจะรั้งพี่ฮันไว้เเละอาจ
จะทำเรื่องที่พี่ฮันไม่ให้อภัยไปตลอดชีวิต เเค่นี้ก็ดีเเล้ว ซีวอน เเค่ได้เห็นว่าคนที่รักมีความสุขเเค่นี่ก็
พอเเล้ว ใช่มั้ย ผมถามตัวเองอีกครั้ง เเละคำตอบที่ได้ก็คือ ไม่ใช่
ผมมองจนไม่เห็นตัวรถ พี่ฮัน วันนี้ผมจะปล่อยพี่ไปอีกวัน เเต่หลังจากนี้ไป ผมจะไม่ปล่อยพี่ไปไหนอีกเเล้ว พี่ฮัน
.....................................................................................................................................
ฮยอกเเจ
ฮ้าววววววววววววววววว ผมอ้าปากหวอล่อเเมลงวันบินเขาปากก่อนที่จะใช้มือเรียวยาวสวยได้รูปของผมหยิบนาฬิกาใต้เตียงขึ้นมาดู เนื่องมาจากว่ามันดังมากจนผมรำคาญเลยจัดการโยนมันลงไปใต้เตียง
" อืม เพิ่งจะ 11โมงเอง" เช้าวันไหม่สดใสดั่งอะไรว่ะ คิดไม่ออกชั่งมันเหอะเนอะ (นี่เหรอ เช้าหะ!)
ผมเริ่มอาบน้ำเเละเเต่งตัวเสร็จก็เเค่ราวๆชั่วโมงหนึ่งเอง ไม่รีบไม่ร้อน ผมเดินออกไปนอกห้อง
" สวัสดีคร้า วันนี้ดูสดใสเป็นพิเศษนะคะ " ใครฟ่ะ เสียงนี้ไม่ชอบเลยหรือว่าจะเป็น เเล้วฉันก็หันไปดู
" คุณยูยอง ฮ่าๆๆ คุณยูยองนี่เอง " คุณยูยองเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ควรเขาไกล้เลยเป็นอันขาด เเม้เเต่เชียดผ่านก็ห้ามนะถ้าคุณไม่อยากให้ชีวิตของคุณทั้งหลายต้องย่อยยับสลบคาเท้าของเธอ
" ไปนะคับ มีธุระ " พูดจบผมก็รีบพุ่งปรี๊ดดดดดดดดดดวิ่งเข้าลิฟทันที
" บ้าจริง วันนี้เจอเรื่องซวยตั้งเเต่ออกจากบ้านเลยวุ่ย เซ็งจิต "ผมบ่นไปบ่นมาจนถึงชั้นหนึ่ง ก้าวออกจากลิฟอย่างสง่าเเละผ่าเผย ยืดอกหลังตรงรูปทรงก็เท่ โฮกเเมนอะไรจะปาน ผมเดินไป 3 ก้าวเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
" หยุดเดินทุเรศๆอย่างนั้นได้ไหม ( พูดเป็นภาษาจีน)" ไอ้เล็บสวย( สุ หมายถึง สวย เเละนัข หมายถึง เล็บ ว่าเเต่รู้ภาษาไทยได้งั้ยว่ะ )ตัวใหนที่กล้ามากมาด่า เเหมเป็นถึงชาวต่างชาติ จีนซะด้วย สงสัยจะไม่รู้จักฮยอกเเจผู้สูงส่งคนนี้ใช่มั้ย ยอมมิได้เเล้ว ผมรีบหันไปทางต้นเสียงทันที
" นะ นา หน้าคุ้นๆเเฮะ " อืม คุ้นมากเหมือนเคยเจอที่ไหน ที่ไหนนะ คิไม่ออก
" ไง ไก่น้อย " คำพูดก็คุ้นๆเเหะ อืม เออออ อืมมมม อ้ออออ คิออกเเล้ว
" มาเเล้วววววววววว มาเเล้ววววววว " ผมรีบวิ่งไปเเล้วกระโดดหาเขาทันที ผมกระโดดกอดเขาเเน่นเเล้วส่งเสียงร้องด้วยความดีใจอย่างรุนเเรงเเละบ้าคลั่ง
" นี่ ไม่อายคนเหรอ " ผมปล่อยเขาเเล้วมองหน้าเขา อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา
" ร้องทำไมเสียใจห๊ะ " เขาขึ้นเสียงเล็กน้อย
" ดีใจต่างหากละ เชอะ รู้งี้ไม่เสียน้ำตาหรอก " เขายิ้มออกมารอยยิ้มเเบบเดินผมจำได้ รอยยิ้มที่อ่อนโยนถึงเเม้จะอยู่บนหน้าของคนนี้ฉันก็รับรู้ได้ถึงความอบอุ่น ฉันจำได้เเละไม่มีวันลืม
" นายเนี้ยบ๊องเหมือนเดิมเลยนะ(พูดภาษาเกาหลี ทะเม่งทะเม่งด้วย ) "
" พี่ พี่ พูดเกาหลีได้ด้วยเหรอ "
" เเน่นอนเพราะพี่บอกนายเเล้วงั้ยว่าถ้าพี่เรียนจบเเล้วจะรีบมาหานายที่ประเทศเกาหลี เฮ้ย ไม่ใช่สิพี่ได้งานที่นี่มากกว่า ไม่ได้อยากมาหาเธอเลยนะ " พี่ฮันเนี้ยปากเเข็งจริงๆนะ
"ชั้งเหอะ ยังไงพี่ก็มาเเล้ว ดีจายจางงงง เเต่.... " ผมหยุดเเล้วจับมือเขา
" มีไรเหรอ " อ้ากกกก น่ารักอย่างทำหน้าอย่างนี้สิ เขาเอาคิ้วชนกันเเล้วทำหน้างงๆ
" หิวข้าวง่ะ ไปหาไรกินกันดีกว่า วันนี้ฉันจะพาไปกินที่อร่อยๆเอง " ว่าเเล้วผมก็ลากพี่ฮันออกมา
................................................................................................................................
เม้นด้วยนะคะ ขอ 30 คอมเม้น ได้มั้ยคะ
พี่ฮานนนนนนนนนน ของน้องฉ่อยกลับมาเเล้ว
เย่เย่ ดีจายเเทน
เเต่ก็สงสารนะเนี้ย
ความคิดเห็น