คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ความเจ็บปวด....100%
chapter 5
“อะไรนะ! คิบอมขอดงเฮเป็นแฟนเหรอ”อีทึกหนุ่มอาวุโสที่สุดถึงกับลุกขึ้นจากเก้าอี้สวยหน้าเคาเตอร์เมื่อฮยอกแจเล่าให้ฟัง แล้วเสมองไปทางคิบอมที่นั่งนิ่งไม่ไหวติง อีทึกเดินไปใกล้คิบอมแล้วนั่งลงข้างๆแสดงความยินดีด้วย
“ คนอย่างคิบอมก็มีหัวใจนะเนี้ย เห็นเงียบๆนึกว่าจะรักใครไม่เป็น” คิบอมเหลือบไปมองอีทึกนิดหน่อย
ใช่ คนอย่างคิม คิบอมมันไม่มีหัวใจ ให้ไปหมดแล้ว แต่ฮยอกแจก็ไม่รู้ ผมเลยต้องมีชีวิตอยู่เหมือนหุ่นที่แสดงความรู้สึกออกมาไม่ได้
“รักกันมากๆนะ”อีทึกอวยพร
“ครับ เพราะมันเป็นสิ่งที่ฮยอกแจต้องการ”คำตอบของคิบอมทำให้อีทึกเปลี่ยนสีหน้าทันที กำลังสงสัยว่าคิบอมกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
“ มานี่!!”อีทึกลากคิบอมออกมาสวนทางกับคยูฮยอนที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำ
“พี่อีทึกเป็นอะไรเหรอครับ ดูสีหน้าแปลกๆ” ฮยอกแจส่ายหน้าแทนคำตอบ
.......................................................
“ คิบอม นายบอกว่าอะไรนะ นายบอกว่าฮยอกแจต้องการเหรอ”อีทึกถามทันทีที่ถึงมุมอับ ทางที่ไม่ค่อยมีใครเดินผ่านนอกจากพนักงานในคลับ
“......................”แต่คิมองเงียบ ไม่มีเสียงตอบรับแล้วแกล้งมองไปทางอื่น
“ นายรักฮยอกแจใช่ไหม”อีทึกถามตรงๆ คิบอมหันไปหาอีทึกทันที
“ถ้านายรักฮยอกแจ นายก็ไม่ควรทำอย่างนี้กับดงเฮนะ มันจะทำให้ดงเฮเจ็บ ถ้านายกำลังคิดที่จะประชดฮยอกแจละก็ อย่างทำเลย ”อีทึกกล่าวขอร้อง
“ประชดเหรอ ผมไม่ได้ประชดฮยอกแจ ผมแค่ทำในสิ่งที่เขาต้องการ”คิบอมตอบเสียงเรียบ
“แต่นายก็รู้ดีไม่ใช่เหรอว่าเรื่องความรักมันบังคับกันไมได้ ”
“ผมรู้ ผมรู้ดี ผมถึงได้เจ็บปวดอย่างนี่ไงครับ ผมบังคับให้ฮยอกแจรักผมไม่ได้ แต่ผมก็แค่อยากยืนข้างๆเขา ผมแค่ต้องการหาทางที่จะได้อยู่ใกล้เขาให้นานที่สุด”คิบอมบอกกลั้นน้ำใสๆที่กำลังจะออกมาจากดวงตา
“แต่....”อีกทึกอึ้งเล็กน้อย เขาไม่เคยเห็นคิบอมเป็นแบบนี้มาก่อน
คิบอมเดินออกไปผ่านร่างอีทึก อีทึกคิดจะคว้าเอาไว้แล้วมาพูดให้รู้เรื่องแต่ก็ได้แค่คิด สมองมันไม่ยอมสั่งการ แล้วตอนนี้เขาควรจะสงสารใครละ คิบอม หรือ ดงเฮ
คิบอมกำลังจะเดินออกมาทำให้ดงเฮที่บังเอิญเดินผ่านมาได้ยินรีบหาที่หลบทันที ดงเฮหลบตรงซอกเล็กระหว่างเดินที่มีต้นใม้ใหญ่ในกระถางตั้งบังพอดีตัวเขาเมื่อนั่งลงข้างๆมัน ดงเฮนั่งแอบอยู่อย่างนั้น ถึงแม้ว่าร่างหนาของคิบอมจะหายลับไปแล้วเขาก็ยังไม่ลุกขึ้นจากที่เดิม ทุกการสนทนาเมื่อครู่เขาได้ยินหมดทุกอย่าง และไม่อาจจะกลั้นน้ำในตาได้
“คิบอมรักฮยอกแจ”เสียงพูดออกมาสั่นเครื่อทั้งยังเบาหวิว ดงเฮนั่งกอดเข่าเอาหน้าซุกอยู่ระหว่างเข่าวันนี้เขาได้รับทั้งเรื่องดีๆที่สุดในชีวิต และเรื่องที่โหดร้ายที่สุดในชีวิตเช่นกัน คนที่เขารักที่สุดมาของเขาเป็นแฟนและคนที่เขารักที่สุดไม่ได้รักเขา ร่างบางสั่นเทาตามแรงสะอื้น
................................................................................
“ พี่ฮัน พี่ซีวอน มาแล้วหรอกครับ”คยูฮยอนทักขึ้น ฮันกยองและซีวอนพยักหน้าตอบ แต่คนที่ฮันกยองสนใจสุดกลับเป็นร่างเล็กที่วุ่นอยู่กับการทำค็อกเทลให้ลูกค้าคนเดียวเพราะไม่รู้ดงเฮหายไปใหน
“ฮยอกแจ ทำไมไม่พักอีกสักวันละ”เมื่อฮยอกแจว่างก็รีบไปหาทันที ถึงแม้จะรักมากแค่ใหน ห่วงมากแค่ใหนแต่ก็ไม่อยากทำเหมือนเป็นการเอาเชือกมาผูกเงื้อนตายไม่ให้ร่างเล็กได้มีความคิดเห็นเป็นของตัวเอง กลัวว่าฮยอกแจจะรับไม่ได้แล้วจากไป
“ผมหายดีแล้วครับ พี่ฮันไม่ต้องเป็นห่วงนะ ผมแค่เป็นห่วงคลับอะครับ ”ฮยอกแจกุมมือฮันยองไว้ รู้ดีว่าฮันกยองเป็นห่วงแค่ใหน แต่ก็อยากที่จะขอบคุณที่เข้าใจเขา ขอบคุณที่ไม่ว่ากล่าวกับการตัดสินใจของเขา
“คยูคงดูแลดีนะ”ฮันกยองหันไปหาคยูฮยอนที่นั่งๆอยู่ข้างซีวอน คยูฮยอนยิ้มรับนิดๆแล้วหันไปมองทางอื่น หันไปมองทางที่ไม่เห็นภาพของร่างเล็กและพี่ชายตน เช่นเดียวกันกับซีวอน
“พี่ต่างหากละ วันนี้ดูสีหน้าไม่ดีเลยนะ”ฮยอกแจสังเกตตั้งแต่ฮันกยองเข้ามาแล้ว ใบหน้าดูเหนื่อยและต้องการการผักผ่อนถูกส่งออกมาจากใบหน้าหล่ออย่างเห็นได้ชัด
“ อื้ม เหนื่อยนิดหน่อยนะ วันนี้สอบเสร็จก็ซ้อมบาสทั้งวันเลย อีกไม่นานก็ต้องไปแข่งแล้ว”ฮันกยองดึงมือฮยอกแจที่กุมมือเขาไว้มานาบบนแก้มเนียนใสของตนราวกับขอกำลังใจ และก็ได้ผลเพียงแค่นี้เขาก็หายเหนื่อยไปกว่าครึ่ง แต่ความอ่อนล้ายังคงอยู่ ความอบอุ่นที่ได้รับจากฝ่ามือนิ่มนั้นถึงกับทำให้ฮันกยองเผลอหลับ
“พี่ฮันครับ.”ฮยอกแจเรียกฮันกยองเมื่อรู้สึกว่ามันจะเงียบหายไปแล้ว มืออีกข้างที่ว่างเอื้อมมาเชิดใบหน้าหล่อขึ้นและก็พบคำตอบ ฮยอกแจยิ้มกับคนรักของเขานึกไม่ถึงว่าเพียงแค่นี้ก็หลับไปได้ คงเหนื่อยมากสินะ
“คยู ผมว่าคยูพาพี่ฮันกลับไปก่อนเถอะ”ฮยอกแจหันไปบอกคยูฮยอนจึงต้องจำใจหันไปหาฮยอกแจ
“ครับ”คยูฮยอนรับคำสั่ง เดินตรงมายังพี่ชายของตน
“ พี่ครับกลับเถอะ”คยูฮยอนเป็นคนปลุก ฮันกยองเริ่มรู้สึกตัว ลืมตาขึ้นมาอย่างหนักหน่วงไม่อยากที่จะขยับตัว อยากนอนอยู่อย่างนี้ แต่ถ้าพูดถึงเรื่องกลับเขาก็ไม่ยอม
“ไม่เอา พี่จะกลับพร้อมฮยอกแจ”นานๆครั้งที่คนอย่างฮันกยองจะทำตัวเหมือนเด็กแต่ก็เป็นเพราะร่างเล็กคนเดียวเท่านั้นแหละ
“พี่ฮันครับ กว่าผมจะทำงานเสร็จก็อีก 2 ชั่วโมงพี่กลับไปก่อนนะครับ”ฮยอกแจอธิบายฮันกยองราวอธิบายเด็กงอแง 5 ขวบให้หยุดเล่นเกมส์แล้วกลับบ้านไปนอน
“ แล้วฮยอกแจจะกลับยังไงละครับ”ฮันกยองพยายามลืมตาถาม
“ อื้ม คิบอมไปส่งนะ”ฮยอกแจแสร้งตอบ รู้ดีอยู่แล้วก็วันนี้คิบอมเป้นแฟนกับดงเฮแล้ว คิบอมก็ต้องไปส่งดงเฮสิ แต่ที่บอกออกไปเพียงแค่ไม่อยากให้คนรักเป็นห่วง แต่กลับกันมันกลับยิ่งทำให้ฮันกยองเป็นห่วงขึ้นมาใหญ่ ฮยอกแจจึงต้องบอกออกไป
“ อย่าคิดมากสิครับ คิบอมเขามีแฟนแล้วนะ ดงเฮไง”
“ จะ จริงเหรอ”ฮันกยองโล่งใจไปเปราะใหญ่
“ครับ เอาเป็นว่าพี่กลับไปก่อนเถอะนะ”
“ครับ ไปกลับบ้านกันเถอะคยู”ฮันกยองพยักหน้างึกๆ ไม่เป็นกังวนอะไรแล้ว ถ้าคิบอมมีแฟนแล้วก็ปลอดภัย
“ผมกลับก่อนนะครับฮยอกแจ”คยูฮยอนบอกลา
“คยู ขอบคุณนะครับที่ช่วยดูแลผมวันนี้ วันหลังผมพาไปเลี้ยงไอศกรีมนะครับ”ฮยอกแจกล่าวขอบคุณ
“ผมจะรอครับ...”ตอบเพียงแค่นั้นแล้วก็เดินออกไป
“พี่ซีวอน พี่ยังไม่กลับเหรอครับ”เมื่อไม่มีใครแล้วฮยอกแจก็หันไปหาคนรู้จักอีก1คน
“ก็กำลังจะกลับ งั้นพี่กลับก่อนนะ เหนื่อยๆเหมือนกัน”ซีวอนตอบออกไปแค่นั้นแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินออกนอกร้านไป
“ เฮ้อ กลับกันหมดแล้วสินะ ทำไมรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวจัง”ฮยอกแจบ่นกับตัวเอง เมื่อมองไปรอบๆ ไม่มีใครเลย พี่อีทึก ดงเฮ คยูฮยอน ฮันกยอง ซีวอน หรือแม้แต่ คิบอมมันรู้สึกกลัวแปลกๆ
คลับปิด
“กลับกันดีๆนะ”อีทึกบอกน้อง 2 คนแล้วปิดประตูคลับ
“ดงเฮเป็นอะไรหรือเปล่า ดูตาแดงๆนะ”ฮยอกแจถามเพื่อนที่ยื่นอยู่ข้างๆ ดงเฮเอามือขึ้นมาขยี้ตาตัวเองแรงๆ ไม่ต้องการให้ฮยอกแจรู้ว่าได้ผ่านการร้องให้มา
“เปล่า ทรายคงเข้าตามั้ง”
“แล้วขยี้อย่างนั้นทำไม เดี๋ยวตาก็อักเสบหลอก”ฮยอกแจจับข้อมือของดงเฮให้หยุดขยี้ จ้องมองไปยังดวงตากลมแดงของดงเฮเพื่อค้นหาสิ่งที่ทำให้ตาของดงเฮระคายเคืองตา
“ไม่ขยี้แล้ว”ดงเฮดึงมือออกจากมือฮยอกแจแล้วหันหน้าหนี กลัวว่าสิ่งที่ฮยอกแจค้นเจอจะไม่ใช่สิ่งที่ทำให้ตาระคายเคืองแต่กลัวว่าจะพบสิ่งที่อยู่ในใจ ‘ความเจ็บปวด’
“ฮยอกแจกลับบ้าน…เองนะ ฉันต้องไปส่งดงเฮก่อน”คิบอมจำใจพูดออกไป ในเมื่อเขารับบทเป็นแฟนของดงเฮเขาก็ต้องเล่นให้มันเหมือนจริงหน่อย
ทำไมฉันต้องทำอย่างนี้ด้วยฮยอกแจ นี้เพียงก้าวแรกที่ฉันเดินเข้าหาดงเฮ แต่เหมือนฉันวิ่งออกมาจากตัวนายเป็นกิโล ฉันเลือกถูกรึเปล่าฮยอกแจ ฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าสิ่งที่ฉันเลือกจะทำให้ฉันได้อยู่ใกล้นายหรือเปล่า เพราะเพียงแค่จะไปส่งนายที่บ้านเหมือนทุกวันฉันก็ทำไม่ได้แล้ว
“ อื้ม ฉันกลับได้ บายดงเฮ”ฮยอกแจกึ่งผลักดงเฮให้ไปหาคิบอม ผลักดงเฮให้ไปหาสิ่งที่ทำให้เขาร้องให้ แต่ฮยอกแจไม่รู้นิ ดงเฮหันมายักมือลาแล้วเดินตามคิบอมที่เดินนำไปก่อน
ดงเฮไม่อยากให้คิบอมรู้ว่าเขารู้แล้วว่าคิบอมรักฮยอกแจ จึงได้ปั่นหน้ายิ้มเจ่มใสเวลาอยู่ต่อหน้าคิบอม
“คิบอมนายจะไปส่งฉันเหรอ”ดงเฮกลั้นใจถาม
“.................”ไม่มีเสียงตอบ คิบอมยังคงเดินต่อไป ดงเฮพยายามเว้นระยะห่างจากคิบอมเอาไว้ ระยะห่างที่จะทำให้คิบอมไม่ได้ยินเสียงสะอื้นของตน
อย่าเงียบได้ไหมคิบอม มันยิ่งทำให้ฉันมั่นใจมากขึ้นมาในหัวใจคิบอมไม่มีฉันเลย แม้แต่น้อย ฉันควรจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าคิบอมรักฮยอกแจเผื่อบางทีนายจะหันมาหาฉันหรือฉันควรตัดใจตั้งแต่นี้ดี คำตอบมันจะง่ายมากถ้าคนที่ฉันรักไม่ใช่นาย ถ้านายไม่ได้มาขอคบกับฉัน ถ้านายไม่ได้รักฮยอกแจ ถ้านายรักฉัน
ฮยอกแจยืนมองร่างของเพื่อนทั้ง 2 หายลับไปจนมองไม่เห็น อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา
“ทำไมไม่ดีใจละ เหมือนหาย หายไป”เหมือนมีบางสิ่งบางอย่างหายไป ไม่มีคิบอมยื่นข้างๆ เหมือนไม่มีคิบอมที่ค่อยเป็นห่วงเขา ไม่มีคิบอมอยู่ทำไมมันดูหน้ากลัวอย่างนี้ ทั้งๆที่มีพี่ฮัน แต่มันไม่เหมือนกัน
ฮยอกแจร้องออกมาไม่คิดที่จะกลั้นเอาไว้ ทั้งที่ทั้งหมดเขาเป็นคนคิด คิดผลักคิบอมออกไปแต่ทำไมมันถึงเจ็บปวด เจ็บปวดจนน่ากลัว
“ฮยอกแจ”เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้าง ฮยอกแจหันไปตามเสียงเรียก
“พะ พี่ซีวอน”ฮยอกแจรีบยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา ไม่อยากให้ใครเห็น
“เป็นอะไร อะไรหายเหรอ ให้พี่ช่วยหาไหม”ซีวอนบอกอย่างนิ่มนวล สองมือยกขึ้นเช็ดหยาดน้ำตาบนแก้มใสของฮยอกแจเบาๆ ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นไปมองซีวอน จ้องมองใบห้าหล่อนั้นโดยไม่คิดจะปัดมือหนาที่ลูบไล้แก้มใสของตัวเองออก
อบอุ่นจัง เหมือนคุ้นเคย เหมือนรู้จัก
ตั้งแต่จำความได้ฮยอกแจก็อยู่ในบ้านเด็กกำพร้า แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกคุ้นเคยกับสัมผัสนี้จัง
“ว่าไงให้พี่ช่วยไหม”ซีวอนดึงฮยอกแจเข้ามากอด ไม่มีที่ท่าว่าฮยอกแจจะดิ้นแต่ 2 แขนเล็กกลับยกขึ้นโอบกอดด้วย
“ช่วยผม ช่วยผมที”ฮยอกแจบอกออกไปอย่างไม่อาย เขาไม่รู้สึกว่าต้องปิดบังคนคนนี้ แค่ต้องการความอบอุ่นมากกว่า
ซีวอนกระชับอ้อมกอดมากขึ้น
ขอบใจที่ฮยอกแจไม่ผลักใสพี่ มันจะต้องมีวันนั้น วันที่นายจำพี่ได้ เหมือนกับที่พี่จำนายได้ พี่จำได้แล้วว่าพี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่ได้ถ้าไม่มีฮยอกแจ ขอโทษที่พี่เคยลืมมันไป ขอโทษ
“ทำไมถึงเพิ่งกลับบ้าน”อีทึกลุกขึ้นจากโซฟาตัวโปรดที่เขานั่งรอการกลับมาของใครคนหนึ่งอยู่ และเมื่อคนที่รอกลับมาเขาก็ตรงเข้าไปหาทันที
ผิดกับร่างบางผมแดง เขาเดินผ่านร่างอีทึกไปราวกับอีทึกเป็นเพียงธาตุอากาศ ไม่แม้แต่จะเหลือบตามามอง อีทึกคว้ามือเล็กไว้เจ้าของมือเล็กหันไปมองอีทึกด้วยความโกรธ
“ฮีชอล พี่ถามว่าทำไมถึงกลับบ้านดึก กว่าคลับพ่จะปิดก็ดึกแล้วทำไมถึงเพิ่งกลับ”อีกทึกขึ้นเสียงใส่ฮีชอลแต่ก็เพราะความเป็นห่วงเท่านั้น
ฮีชอลกระชากมือกลับมาอย่างแรง มองอีทึกด้วยสายตาว่างเปล่า
“แล้วมันธุระกงการอะไรของนายด้วย นายเป็นอะไรกับฉัน”อีทึกหน้าเสียกับคำพูดที่ตัดเยื้อใยของฮีชอล
“ทะ ทำไมพูดกับพี่อย่างนี้”
“หึ พี่เหรอ พี่ชายที่แสนดีของฉันตายไปนานแล้ว ตายไปตั้งแต่วันที่เขาทิ้งฉันให้ทนทรมานอยู่เพียงลำพังคนเดียวกับแม่เลี้ยงใจร้าย วันที่ผม...จึ๊ก”ฮีชอลหยุดคำพูดไว้แค่นั้น ไม่อยากพูดอะไรให้มากกว่านี้ ยิ่งพูเท่าไรก็ยิ่งแสดงให้เห็นถึงความอ่อนแอของตน ทั้งที่พยายามทำตัวให้เข้มแข็งจนผ่านคมหอกคมดาบมาได้ แต่ในจิตใจลึกๆแล้วเขาก็ยังเป็นน้องชายที่ต้องการการปกป้องจากพี่ชายอยู่ดี และไอ้ความอ่อนแอนี้เขาไม่อยากให้ใครรู้
อีทึกยื่นฟังนิ่ง ฮีชอลเลยตัดสินใจเดินออกไปนอกบ้านโดยโทรหาคังอินให้มารับ
“จะไปใหน”อีทึกถามเสียงเบาเมื่อร่างบางกำลังจะก้าวขึ้นรถโดยคังอินเป็นคนเปิดประตูให้ เหมือนเดิมไม่มีเสียงตอบรับ ร่างบางขึ้นไปนั่งในรถพร้อมกับประตูรถที่ปิดลง
“ ขอโทษด้วยนะครับคุณหนูใหญ่”คังอินก้มขอโทษผู้เป็นนายอีกคน
“คุณหนูเล็กนะตั้งแต่โดยคุณหนูใหญ่ทิ้งไปก็เปลี่ยนนิสัยเลย ดูเหมือนคุณหนูเล็กกำลังสร้างเกราะแห่งความแข็งแกร่งให้ตนเอง เพื่อให้ผ่านเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นแต่ที่จริงแล้วในใจของคุณหนูอ่อนแอมาก ผมขอเป็นคนดูแลคุณหนูเล็กเองนะครับ” คังอินพูดขออนุญาต
“ฝากดูแลด้วยนะ แค่คืนนี้....”แล้วเดินเข้าบ้านไปอย่างเหนื่อยอ่อน
ร่างสูงทุ่มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มของตนเองและก็หลับด้วยความเหนื่อยล้าทั้งทางกายและทางใจ
(พี่ครับ พี่จะไปใหนอย่างไปนะครับ)เด็กชายวัย 10ขวบดึงรั้งร่างเด็กชายอีกคนเอาไว้ ทั้งร้องให้ฟูมฟาย
(พี่ต้องไป พี่ต้องไปกับแม่ )เด็กชายที่กำลังโดนฉุดกระชากอยู่พูดน้ำตาคลอ เขาเป็นพี่น้องกันแต่ในขณะนี้พ่อแม่ต้องแยกทางกันไป ซึ่งได้แบ่งให้พ่อหนึ่งคนและแม่หนึ่งคน
(จะไปก็ไปเลย แล้วไม่ต้องกลับมาอีก มานี้ ฮีชอลถ้าแกไม่กลับมาฉันจะตีแกตรงนี้แหละ)ผู้ที่ได้ศักดิ์เป็นแม่เลี้ยงปรี่เข้ามาดึงเด็กน้อยฮีชอลเขามา พร้อมกับตีเข้าที่ลำแขนเล็กแรงเพื่อให้ปล่อยมือที่รั้งเด็กชายอีทึกไว้
(ไม่เอาพี่ พี่อย่าไป พี่คร้าบบบบบบบบ อย่าตีผมเจ็บ ฮื่อๆๆๆๆ)ทั้งร้องทั้งรั้งเด็กชายฮีชอลทำทั้ง2อย่าไปพร้อมกับความเจ็บปวด ในที่สุดก็หมดแรงจะรั้ง แขนเล็กแดงไปหมดด้วยแรงตี แต่เด็กชายอีทึกก็ทำอะไรไม่ได้
(ฮึก ๆๆ พี่อย่าทิ้งผมไป อย่าทิ้ง ฮื่อๆๆๆๆๆ)เสียงร้องยังคงดังขึ้น รเด็กชายอีทึดจำใจไม่ได้ยินเสียงร้องเรียกนั้น หันหลังกับมันแล้วขึ้นรถที่รอเขาอยู่
(พี่อีทึก!!!!) เด็กน้อยใช้แรงที่เหลือวิ่งตามรถที่แล่นออกมา
“ฮึก!!!”อีทึกสะดุ้งตื่นจากความฝันที่เคยเป็นความจริงมาก่อน ลุกขึ้นนั่ง แทนที่เหงื่อจะท่วมตัวกลับเป็นน้ำตาที่อาบท่วมใบหน้าสวย
“พี่ขอโทษฮีชอล จากนี้ไปพี่จะอยู่กับนาย แต่มันจะสายไปหรือเปล่า ฮีชอล…”
.............................................................100%
เย้ 100%แล้ว
ขอโทษที่ให้ค่อย เมื่อคืนทำเวปส่งครู
ถึงตี5เลยไม่ได้อัพ
วันนี้เอา 25%ไปก่อนนะคะ
ขอเม้นด้วยคะ คราวนี้มันน้อย
งั้นของเม้นตามอัธยาศัยก็แล้วกันนะคะ
ถ้าอยากพูดคุยอะไร เม้นบอกได้นะคะ
ความคิดเห็น