คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [SF]ขอโทษ EunHae
(สวัสดีครับ พี่ทึกกี้ )เสียงใสดังขึ้นทันทีที่อีทึกกดรับโทรศัพท์ เสียงที่ห่างหายไปเป็นเดือนเเต่ถึงห่างหายไปเป็นปีเขาก็จำได้ดีว่าเสียงนี้เป็นของใคร เพราะเสียงนี้เป็นเสียงของน้องชายที่รักในวงคนหนึ่ง เสียงนี้ยังเรียกรอยยิ้มให้อีทึกจนเกิดรอยบุ่มบนเเก้มเขาได้
" ดงเฮ สบายดีเหรอ คิดถึงนะเนี้ย " พูดออกมาจากใจจริง
( ผมก็คิดถึงพี่ครับ ผมมีวันหยุดงานด้วยนะ จะกลับไปเกาหลี )ปลายสายบอกเสียงใส
" จริงเหรอ เมื่อไรหละ บอกฮยอกเเจเเล้วยัง เเล้วคนอื่นๆกลับด้วยหรือเปล่า เล้ว " อีทึกดีใจมากที่น้องชายจะกลับ ถามรั่วเป็นปืนกล
(พอก่อนคับพี่ อันที่จริงตอนนี้ผมก็อยู่ที่เกาหลีเเล้ว ส่วนคนอื่นๆเดี๋ยวตามมาพรุ่งนี้ คือ เอ่อ คือ ผมคิดถึงฮยอกเเจนะคับ อิอิ )เสียงนั้นแฝงไปด้วยความเขินอายเล็กน้อย
" ครับ พี่รู้เเล้วว่าในใจอะมีเเค่ไอ้ไก่มันคนเดียว " อีทึกเเซวกลับ
( อืม พี่คับ พี่อย่าบอกฮยอกแจนะคับ ผมอยากให้เขาแปลกใจ )
" นายเนี้ยชอบเล่นอะไรแปลกๆ เฮ้อ "
( พี่คับ เเค่นี้ก่อนนะ ถึงบ้านเเล้ว ) สิ้นเสียงนั้นก็วางสายไปทันที อีทึกละโทรศัพท์ออกจากหูชื่อของคนโทรยังคงปรากฏอยู่บนจ่อ ใบหน้าสวยส่ายไปมาเล็กน้อยปรงๆไปกับน้องชาย เเล้วเขาเองก็ทำงานต่อไปเพื่อที่จะรีบกลับไปหาน้องชายของตนเองเช่นกัน
...ณ บ้านซูจู
ร่างสูงเดินมาหยุดหน้าประตูบ้าน ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ในที่สุดก็ได้กลับมาอีกครับ บ้านที่เราอยู่กัน 13 คน ภาพเมื่อก่อนใหลย้อนเข้ามาเห็นเเล้วก็อดยิ้มไม่ได้ เเต่สิ่งที่ทำให้หัวใจของดงเฮผู้นี้เต้นรั่วเเละผองโต นั้นคือร่างบางที่อยู่หลังบานประตูนี้เมากกว่า ดงเฮรู้สึกกระวนกระวายนิดหน่อยกำลังคิดว่า ถ้าร่างบางเห็นการกลับมาของเขาเเล้วจะรู้สึกอย่างไร ทำทำหน้ายังไง ต้องร้องให้เเละวิ่งเข้ามากอดเขาเเน่นอน เเละเขาเองก็จะอ้าเเขนรับด้วยความยินดี สัญญาเป็นคำสัตย์ว่าจะไม่มีวันปล่อยให้รางบางนี้ไปเด็ดขาด
หลังจากคิดไปต่างๆนานา มือหนาหยิบกุณเเจบ้านที่มีกันคนละดอกขึ้นมาเเละไขเข้าไปข้างใน เมื่อร่างสูงเเทรกตัวผ่านบานประตูเข้ามาได้เสียงประตูก็ถูกปิดลงไป มองไปยังรอบ ทุกอย่างยังเหมือนเดิมอาจจะมีการเปลี่ยนแปลงก็เเค่เล็กน้อยเท่านั้น คิดถึงมากคิดถึงบ้านหลังนี้จับใจ เเต่สิ่งที่คิดถึงสุดใจต้องรอเขาอยู่ทีห้องของเขาเเน่น่อน เท้ายาวรีบก้าวไปยังห้องของตัวเอง เเต่จะผ่านห้องตัวเองก็ต้องผ่านห้องรุ่นพี่อีกหลายคนเเละเสียงหนึ่ง ในห้องหน้าที่ประตูปิดไปสนิทก็ดังเล็ดรอดออกมา ทำให้ร่างสูงต้องเปลี่ยนเป้าหมายทันทีนัยตาใสมองผ่านช่องประตูด้วยเสียงอันเบาที่สุดเเล้วภาพที่เขาเห็นก็ถึงกับทำให้ตกตลึง
" ฮยอกเเจ พี่ฮันกยอง " ดงเฮครางชื่อคนรักขึ้นมาเบาๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ร่างบางที่เขารัก ร่างบางที่เขาคิดถึงเป็นคนเเรก ร่างบางที่ทำให้เขาเกือบกินไม่ได้นอนไม่หลับด้วยความเป็นห่วง ตอนนี้กำลังกกกอดอยู่กับรุ่นพี่ในวง เหมือนมีระเบิดมาปาใส่ หายใจไม่ออกจุกเเน่นอก งงไปหมดว่าทำไมร่างบางถึงทำกับเขาได้ขนาดนี้ น้ำตาใสกำลังจะใหลออกมาเเต่เขาเองก็กลั่นเอาไว้ ไม่ยากให้มันใหลออกมา จะรู้สึกเกลียดตัวเองมากถ้าหามันใหลออกมา
ร่างสูงไม่อดรนทนที่จะยื่นดูกิจกรรมที่คนรักของตนเเละพี่ชายของตนกำลังจะทำกันได้อีกต่อไป รีบสาวเท้ากลับเข้ามายังห้องตัวเองทันที เมื่อประตูปิดลง ร่างสูงหันหน้าเข้าไปในห้อง น้ำตาที่กลั่นไว้หลั่งใหลออกมา จากความเจ็บปวด ภาพความทรงจำแสนหวานในห้องนี้ชั่งต่างจากเห็นการณืที่เพิ่งเจอเมื่อครู๋นี้เอาเสียมากๆ มันควรจะเป็นอย่างที่เขาคิดสิ ฮยอกเเจต้องนั่งอยู่ที่โต๊ะสวยหน้าระเบียงที่เขากับฮยอกเเจชอบ เขาจะได้เดินไปโอบกอดจากด้านหลับ เเล้วกระซิบข้างหูว่า ฉันกลับมาเเล้ว หรืออะไรทำนองนี้
" ทุเรศ " เขาสบทออกมาด่าความคิดของตัวเอง หัวเราะเยาะตังเองคิดไปได้ยังไง เขาต่างหากที่กำลัง
ถูกสวมเขา หึ
กึก กึก
เสียงประตูกำลังจะถูกเปิดออก ดงเฮรีบหาที่หลบทันที่ เเต่ก็เห็นว่าร่างเข้ามานั้นคือใคร ยิ่งเห็นก็ยิ่งเจ็บปวด เมื่อร่างบางเดินเข้ามาถึงที่หลบตัวของดงเฮ ดงเฮก็จัดการรวบตัวจากข้างหลังเข้าหาตนทันที มือเรียวข้างหนึ่งปิดตาของฮยอกเเจ ร่างบางของฮยอกเเจสะดุ้งด้วยความตกใจเเละพยายามดิ้นไปมาเพื่อให้หลุดออกจากมือของผู้ชายนิรนามที่กอดเขาอยู่
" ปล่อยนะ เเกเป็นใครนะ " ร่างบางดิ้นไปมาอย่างไม่ยอมผ่อนเเรง เช่นกันร่างสู.ของดงเฮก็กอดรัดเหนือเเรงดิ้นตลอด ดงเฮดันร่างบางจนติดฝาผนังเเล้วพลิกตัวร่างบางมาทางเขาโดยที่ยังไม่เปิดตาให้เเกฮยอกเเจ
" จะทำอะ อุ๊บ " ก่อนที่จะผู้อะไรไปมากกว่านี้ ริมฝีปากของฮยอกเเจก็โดนปิดทันที พร้อมลิ้นร้อนที่ส่งตามไปติดๆ ในตอนเเรกฮยอกเเจเองก็กำลังจะขัดขืน หากเเต่ริมฝีปากนั้นกลับรู้สึกคุ้นเคยมาก ถึงเเม้จะไม่ได้รับมาเป็นเดิอนเเต่เขาก็จำได้ดี รสหวานจากริมผีปากหนา เสียงลมให้ที่ขาดห้วง กลิ่นกายอ่อน ฮยอกเเจเองก็จำได้ทุกอย่างเเละไม่คิดที่จะลืม
" อืม ....." ร่างบางครางเสียงสั่นเครื่อ จูบตอบรับอย่างอ่อนหวานจนดงเฮเองก็งง ถึงเเม้ยังไม่เห็นใบหน้า ไม่รู้ว่าใครที่กำลังกอดรัดตัวเองอยู่ ร่างบางที่ตอบสนองหมดเลย ตอบสนองทุกคนที่เข้าหาเลยเหรอ ไม่ใช่มีเพียงเขาคนเดียวเหรอ ความคิดนี้ทำให้ดงเฮ ถอนจูบออกมาด้วยความรวดเร็ว มืที่ปิดตาอยู่ปล่อยออกมา
ฮยอกเเจใช้มือขยี้เล็กน้อยเพื่อรวมภาพที่อยู่ตรงหน้า เเละเมื่อพบว่าคนตรงหน้าเป็นคนคนเดียวกันกับที่เขาคิดก็ยิ้มออกมาทันที ร่างบางกำลังโผ่เข้ากอดด้วยความคิดถึงเเต่ร่างสูงดันถอยตัวออกห่าง ฮยอกเเจหุบยิ้ม งงในปฏิกริยาของดงเฮทันที
" ดงเฮ " เสียงเรียกสั่นเครื่อเมื่อสายตาปะทะเข้ากับดวงตาที่เย็นชาของดงเฮ มันเกิดอะไรขึ้นกันเเน่
" ไม่ใช่ฉันนายก็รู้สึกใช่มั้ย " ดงเฮพูดขึ้นเสียงเรียบ
" อะไรดงเฮ ฉันไม่เข้าใจ ฉัน..."
" ไม่ใช่ฉันนายก็มีความสุขใช้มั้ย " ก่อนที่ฮยอกเเจจะได้พูด ดงเฮก็พูดขัดเเละเพิ่มน้ำเสียงดังขึ้นเรื่องๆ ฮยอกเเจยิ่งงงหนักกับท่าทางของดงเฮ ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรเพราะเขาเองก็ยังไม่รู้เหตุผล
" ไม่ใช่ฉันนายก็ชอบใช่มั้ย ไม่ใช่ฉันนายก็รักได้ใช่มั้ย ใช่มั้ย ลี ฮยอกเเจ !!! " ดวงตาเย็นชาที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวดจ้องมองไปยังดวงตาสวยที่กำลังเคล้าคลอด้วยหยาดน้ำตา จากเเรงบีบที่ตนเเขนของตัวเองทั้งสองข้าง
" นายเป็นอะไร " ฮยอกเเจถามน้ำตาใหล
" ฉันไม่อยู่นายคงจากเหงามาก อยากมาก จนต้องไประบายกับคนอื่นหละสิ " ร่างสูงพูดขึ้น ฮยอกเเจเองก็ยิ่งงงใหญ่ เเต่ไอ้คำที่ดงเฮพูดนั้นมันบาดใจกันเกินไป เขาเองไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นเเต่สิที่ดงเฮพูดนั้นก็เล่นทำให้จุกจนหายใจไม่ออก
" นายนี่มันร่าน "
เพี๊ยะ !!!
สิ้นคำพูดนั้น ฮยอกเเจก็ตบดงเฮ ใบหน้าใสหันไปตามเเรงตบ ดงเฮละมือขากใหล่เล็กข้าง 1 เเล้วเอาไปทาบนรอยตบเบาๆ มองร่างบางที่กำลังร้องให้ออกมากอยู่ตรงหน้า
" นายเป็นบ้าอะไรของนาย ฉันดีใจที่นายกลับมา เเต่อยู่นายก็มาพูดอะไรบ้าๆ ฉันทำอะไร หา!!!~" ฮยอกเเจตะโกนถามทั้งน้ำตา
" ทำอะไรก็รู้อยู่เเกใจ ลี ฮยอกเเจ " ดงเฮยังไมยอมตอบให้ตรงคำถาม
" ฉันไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้นายเป็นเเบบนี้ เเต่ถ้ามันทำให้นายเจ็บปวดมากนะ เราก็เลิกกันเถอะ " ถ้าไอ้การที่ฉันคิดถึงนายมันผิดมากนัก ก็คงไม่มีอะไรมาลดโทษที่ฉันจะได้รับได้เเล้วหละ เพราะฉันคิดถึงนาย ฮยอกเเจพยายามจะสื่อทุกสิ่งที่คิดทางสายตา เเต่ความโกรธที่ดงเฮมีก็ได้กลายเป็นม่านดพลิงปิดความรักไปเสียเเล้ว
" ง่ายเนอะ ไอ้คำนี้อะ คงอยากจะพูดมานานเเล้ว เเต่เสียดายฉัน พอฉันไม่อยู่ก็วิ่งไปหาคนอื่นว่างั้ย ไอ้คำว่ารักของนายที่เคยบอกฉัน นายก็เที่ยวไปเเหกปากตะโกนบอกใครไปทั่วเเล้วสินะ " ดงเฮยังคงพูดจากดูถูกความรักที่ฮยอกแจมีให้ต่อไป เเละทำต่อไปจนฮยอกแจเองเริ่มที่จะรับมันไม่ได้เเล้ว
เพี๊ยะ!!!
ตึงๆๆๆ
ปัง
ดงเฮโดนตบไปอีกฉาดใหญ่ พร้อมกับที่ร่างบางสลัดหลุดจากมือของตัวเองเเล้ววิ่งออกไปจากห้องทันที ดงเฮทรุดฮวบลงไปบนพื้น
" หนีเหรอสิ่งที่ฉันรอคอย เเละตั้งใจมาพบ นี้เหรอที่ฉันควรได้รับ ฮยอกเเจ "
ปัง!!!
เสียงกระชากประตูอย่างเเรง ทำให้ดงเฮที่กำลังนั่งอยู่ปลายเตียงรีบหันไปทางประตูทันที ร่างที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าก็คือฮันกยอง ดงเฮมองเพียงเเค่นั้น ไม่มีคำพูดไดๆมีเพียงสายตาเย็นชา เย็นจนคนที่โดนมองร้อนระอุด้วยอารมณ์โทสะ ใบหน้าเเดงกล้ำมิใช่เขิลอายเพียงเเต่เป็นคนโกรธล้วนๆ 2 เท้าก้าวมาหาดงเฮให้เร็วที่สุด มือถึงเเล้ว 2 มือก็กระชากคอเสื้อดงเฮขึ้นมา
" นายกำลังคิดอะไรของนาย ลี ดงเฮ " ฮันกยองตะโกนถามหน้าเเดง
" คิดอะไร ผมไม่ได้คิดก็ที่ผมเห็นมันเป็นความจริงไม่ใช่เหรอ ความจริงที่โดนคนรักสวมเขาโดยพี่ชายที่รัก "
ผลั๊ก
ฮันกยองผลักดงเฮลงบนเตียงอย่าเเรงจนร่างนั้นลอยไปกระทบจนเตียงสั่นหวั่นเลกน้อยตามเเรงที่ได้รับ
" นายเอาอะไรมาพูด ดงเฮ " ฮันกยองชี้หน้า
ดงเฮทำหน้าลอยไม่รับรู้ ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้น
" นายมันโง่ ดงเฮ กี่ครั้งเเล้วที่ฮยอกเเจร้องให้เพราะนาย ฉันไม่น่ายกฮยอกเเจให้นายเลย "
" เลยเก็บไว้กินเองซ่ะงั้น " ดงเฮเงิยหน้าถาม
ฮันกยองกำมือเเน่ ตัวสั่นเทาด้วยอาการเกร็งมันเป็นอาการที่ทุกคนในวงรู้ดีว่า หากคนอย่างฮันกยองโกรธจัดเเล้วจะควบคุมตัวเองไม่ได้ เกร็งจนหายใจไม่ออก ดงเฮเองก็เริ่มหวั่นว่าจะเป็นอะไรมากหรือเปล่าเพราะเขาก็เป็น 1 ในวงเหมือนกัน
คิบอมที่ตามมาทีหลัง เห็นฮันกยองยื่นตัวเกร็งก็รีบวิ่งไปหาทันที
" พี่ฮันครับ พี่ฮันใจเย็นๆนะ " คิบอมกุมหมัดฮันกยองไว้เเล้ว พยายามให้มันคลายออกเเต่ทำเท่าไรก็ไม่ได้ คิบอมเลยตัดสิ้นใจดึงฮันกยองมากอดไว้ พรางลูบหลังเบาๆ
" พี่ฮันครับ พี่ใจเย็นนะ หายใจเข้าลึกๆ " ฮันกยองทำตามช้าๆ
" ดีมากครับ พี่ฮัน ผมรักพี่นะ " เสียงกระซิบเบาๆที่หู เเต่ก็ไม่ลำบากเกินที่ดงเฮจะได้ยิน เเละยังเห็นว่าฮันยองผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด 2 เเขนเเกร่งเริ่มโอบกอดคิบอมตอบ ดงเฮงงมากนี่มันอะไรกัน ฮันบอมเหรอ
" อะไรเนี้ย "
คิบอมคลายกอดจากฮันยองที่ดูดีขึ้นเเล้ว เเต่มือยังไม่ปล่อยออกจากมือหนาทั้งยังบีบเเน่นประสานกัน ยิ่งทำให้ดงเฮงงใหญ่ เเล้วฮยอกเเจหละ
" ฟังนะดงเฮ ตั้งเเต่นายไป ฮยอกเเจก็คิดถึงนายมากเเละเขาก็ชอบที่จะมาหาพี่ฮันเพื่อระบายทุกข์เพราะพี่ฮันคือพี่ชายที่ดีของเขา เเละที่นายเห็นก็ไม่ได้เป็นอย่างที่นายคิด เพราะถ้าเป็นอย่างที่นายคิด ฉันก็คงฆ่าพี่ฮันไปนานเเล้ว "
" คิบอม " ฮันยองเรียก
" เเสดงว่านายกับพี่ฮัน " ดงเฮชี้ทั้ง 2 สลับกันไป
" เรารักกัน " คิบอมตอบหน้าเเดงเเต่ไม่ใช่ความโกรธ มันคือความเขิน
" เเล้ว เเล้ว ฮยอกเเจอยู่ใหน " เมื่อความจริงกระจางดงเฮก็คิดถึงฮยอกเเจขึ้นมาทันที วิ่ไปเขย่าฮันกยองเบาๆเอาคำตอบ
" ในห้อง " หมายถึงในห้องของฮันกยอง ดงเฮไม่รออะไรเเล้วรีบวิ่งไปยังห้องของฮันกยองทันที ความรู้สึกผิดเข้ามาเเทนที่ความงวยงง นี้เขาทำอะไรลงไป มำบ้าอะไรลงปาย
เอี๊ยด
ประตูถูกเปิดออกโดยไม่รอคำรับอนุญาติจากใครทั้งสิ้น สายตากวาดไปทั่วห้องเพื่อหาร่างบาง เเต่ก็พบเเต่ความว่างเปล่า
" ฮยอกเเจ "ดงเฮคิดหนัก ฮันฮกองบอกว่าอยู่ในห้องนี้นาเเล้วไปไหนหละ ดงเฮกำลังจะปิดประตูลงเพื่อนไปหาที่อื่นเเต่
" ฮึก ฮึก ฮื่อ " เสียงสะอึกสะอืนปนร้องให้ดังขึ้นทำให้เขารู้ทันทีว่าร่างบางอยู่ในห้องนี้จิง เขาก้าวเข้าไปในห้องให้เงียบที่สุด พยายามใช้หูฟังเสียงเเทนตาในการค้นหาที่อยู่ที่ร่างบางสิ่ง
" อยู่นี้เอง " ดงเฮมาหยุดอยู่ตรงตู้เสื้อผ้าใบใหญ่ของฮันกยอง ให้หูเเนบลงไปเพื่อให้เเน่ใจยิ่งขึ้น
" ฮึก ไอ้ปลาเน่า เเล้วไม่ได้ยินเหรอ ที่ฉันเรียกชื่อนายนะ ฮึก ไอ้ปลาไม่มีน้ำจิ้ม " เเต่ลพคำด่าที่ออกมาจากปากเชือดเฉือนจิตใจของดงเฮ จนต้องยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู (ด่าไปได้ ไอ้ปลาไม่มีน้ำจิ้ม )
" เรียกชื่อใครเหรอ " ดงเฮเเกล้งถามผ่านประตู
" ดงเฮงั้ยเหรอ " ร่างบางในตู้ตะโกนออกมาด้วยความรำคาญ อ่ะ เเต่นั้นไม่ใช่เสียงพี่ฮันนี่น่า หรือว่า
ปัง
" ดงเฮ " ดงเฮยิ้มหวานให้กับฮยอกเเจที่เปิดประตูตู้เสื้อผ้าออกมา เมื่อเห็นอย่างนั้นฮยอกเเจก็รีบปิดประตูทันทีเเต่ร่างสูงของดงเฮก็ขวางเอาไว้ก่อน
" ออกมาสิ " ดงเฮบอกเสียงอ่อนเชิงสำนึกผิด
" ไม่ "ฮยอกเเจเสียเเข็ง ดงเฮเองก็รู้ดีว่าถ้าได้คำว่าไม่ออกจากร่างบางเเล้วก้ไม่มีสิ่งใดที่จะทำให้ฮยอกเเจเปลี่ยนใจได้อีก สรุปง่ายคือมีสิทธิ์ที่ฮยอกเเจจะนอนมันในตู้เนี้ยเเหละ ดงเฮเลยดึงฮยอกเเจออกมาเเทน
" ปล่อยนะ ไอ้ปลาบ้า " ฮยอกเเจดิ้น ดิ้นมากนะ กอดซ่ะเลย ดงเฮกระชับอ้อมเเขนมากขึ้นเพื่อไม่ให้คนในอ้อมกอดหลุดออกจากเขา
" ฮึก ฮื่อ " เมื่อยิ่งดิ้นเท่าไรก็ไม่หลุด ฮยอกเเจจึงร้องออกมา ดงเฮเมื่อได้ยินเสียงร้องนั้นก็เจ็บจุกอกทันที ทั้งที่เคยสัญญาไว้เเล้วว่าจะไม่ทำร้ายจิตใจร่างบางอีก เเต่ที่ใหนได้ห่างกันตั้งเป็นเดือนยังจะมาทำให้เขาเสียใจหนักอีก ใบหน้าใสยื่นไปใกล้ใบหูเเล้วกระซิบๆ
" ฮยอกเเจ ฉันขอโทด " เมื่อได้ยินคำนั้น ฮยอกเเจก็ยิ่งร้องออกมาใหญ่เลย ทั้งๆที่คิดถึงเเทบขาดใจเเต่พอเจอกันเเทนที่จะร้องให้เพราะความดีใจกลับมาทำร้ายจิตใจกัน เเล้วก็มาขอโทด มันง่ายๆเอาเสียมากๆ
" ไม่ ฉันไม่ยกโทดให้นายหรอก เสียเเรงที่คิดถึง " ฮยออกเเจตัดพ้อเล้วดิ้นต่อ ดงเฮเริ่มต้านเเรงนั้นไม่ไหว ทำให้ทั้งสองตกลงไปบนพื้น โดยที่ฮยอกเเจทับดงเฮไว้
" ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ " ความใกล้กันมาขนาดนี้ทำให้ฮยอกเเจเริ่มใจหวั่น ไม่ได้นะเขาต้องใจเเข็งเข้าไว้
" ไม่ปล่อย คิดถึงฉันนะไม่เสียเเรงหรอก เเบบนี้เสียเเรงมากกว่า "
" อ่ะ " เเล้วเป็นร่างของดงเฮเองที่ทาบทับบนตัวฮยอกเเจ
" บะ บอกให้ลงไปงั้ย " ฮยอกเเจยังคงดิ้นตามเดิมเเต่ยากยิ่งขึ้น ดงเฮไม่พูดอะไร เอาเเต่จ้องฮยอกเเจ จ้องไปจนฮยอกเเจเริ่มร้อนขึ้นมาเเปลก ดงเฮเขาไม่อยากใช่ปากในการพูดเเต่อยากให้ใจเป็นตัวสื่อสารเเทน จ้องลงไปลงในดวงตาคู่สวย ความเงียบเริ่มปลกคลุม มือเรียวลูบเเก้มเนียนใสของคนข้างล่างเบาอย่างห่วงหา นิ้วปาดเอาน้ำตาออกอย่างเบาเมื่อ
" ฮยอกเเจ ฉันขอโทดจิงๆนะ ที่ไม่เชื่อใจนาย เเต่ที่เป็นเเบบนี้หนะ เพราะรักนะ ลี ดงเฮ รัก อี ฮยอกเเจ นะ รักมะ อ้าว เฮ้ย " ดงเฮทำอะไรไม่ถูกทันทีที่น้ำตาของฮยอกเเจใหลออกมาอย่างกับเขื่อนเเตก สองมือเช็ดเเล้วเช็ดอีก เเต่มันก็ยิ่งใหล นี้เขาทำอะไรผิด หรือว่าฮยอกเเจไม่ยกโทษให้จริงๆ ดงเฮรีบลุกขึ้นมานั่ง ฮยอกเเจยังคงนอนร้องอยู่เหมือนเดิม สองมือปิดใบหน้าใสไว้ไม่ให้ดงเฮได้เห็น
" ไอ้ปลากระป๋อง ฮึก ทีหลังอย่าทำให้ฉันร้องให้อีกนะ ฮื่อๆๆๆ " คำพูดที่ออกมาเเสดงให้เห็นว่าฮยอกเเจยกโทษให้เเล้ว ดงเฮยิ้มน้อย เเล้วดึงร่างบางเข้ามากอด
" รักดงเฮ ฮึก " ดงเฮกระชับอ้อมกอดเเน่ รักหมดใจสัญญาอีกครั้งว่าต่อให้ตัวเองต้องตายก็จะไม่มีทางปล่อยให้ร่างบางเสียใจอีกเเล้ว จะมอบเเต่สัมผัสที่อบอุ่น จะรักตลอดไป รักลีฮยอกเเจตลอดไป
" ฮึก เเน่นอีก "รู้สึกเหมือนความอบอุ่นที่ได้รับยังเติมเต็มไม่พอ ต้องการอีก ต้องการมากๆเเต่ต้องการจากนายเพียงคนเดียว ดงเฮ
2 ร่างกอดกันเเนบเเน่ด้วยความรู้สึก คิดถึง ห่วงหา เเละรัก เเละต้องการเพียงกันเเละกันเท่านั้น
" หาไปใหนกานนน หมดดดดเนี้ยยยยยยย "เสียงตะโกนจากคนคุ้นเคยดังลอดเข้ามาในห้อง ดงเฮผลักออกจากฮยอกเเจเล็กน้อย
" หิวเเล้วยัง ไปข้างนอกกันนะ "ดงเฮถาม
" (_ _) (-_-)...(_ _) (-_-) " ฮยอกเเจพยักหน้าตอบ ไม่ได้เห็นมานานเเล้ว น่ารักมาก
" งั้นก็หยุดร้องเถอะ ดูสิตาเเดงหมดเเล้ว " ดงเฮว่าพรางใช้นิ้วจิ้มไปที่ดวงตาสวยเบาๆ ฮอยกเเจใช้หลังมือเช็ดน้ำตาออกจนหมดเเล้วก็ลุกขึ้น พร้อมกันนั้นก็ยื่นมือให้ดงเฮที่นั่งอยู่ สองมือประสานกันนิ้วต่อนิ้ว ไม่มีวันหลุดออกจากกันเด็ดขาด
เมื่อประตูเปิดออกไป ก็พบกับความทรงจำ ไม่ใช่สิเพราะตอนนี้คือปัจจุบันมันจริงเป็นกิจวัตรเสียมากกว่า ในยามเย็นที่สมาชิกทุกคนอยู่พร้อมหน้า ดงเฮหันไปมองด้านข้างก็พบฮันกยอกที่เดินออกมาพร้อมๆกับคิบอมจากห้องของเขาเอง
" โห วันนี้ต้องทำอาหารมื้อใหญ่อีกเเน่เลย เฮ้อ คิบอมคร้าบบ ขอกำลังใจหน่อยสิ " ฮันกยองที่มองออกไปข้างหน้าถึงกับตะลึกเเต่ก็สุขใจ นานเเล้วนะที่ไม่ได้อยู๋รวมกันเเบบนี้
" กำลังอะไร ไปผมไปช่วยทำอาหารดี " ว่าเเล้วคิบอมก็ลากฮันกยองเข้าห้องครัวทันที
" อ้าว ดงเฮมานานเเล้วเหรอ ไอ้ซิมบ้า ไอ้ฉ่อยทำไมเเกเพิ่งมาหา เฮ้ยๆๆ เอามือออกจากเอวฉันเดี๋ยวนี้นะ ไอ้นี่กลับมาก็หื่นเชียวนะ "
" ก็มันคิดถึงนี่น่า เราเข้าห้องกันเถอะนะ " จากกันคุณซีวอนของเราก็ไม่ได้ตายดีอีกเลยด้วยน้ำมือของเจ๊ซินเอง สม!!
" อุกกี้คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบ คิดถึงจังเลย " เยซองไม่รอช้ารีบวิ่งไปอุ้มร่างเล็ฏเเล้วหมุนไปมาทันที
" เยเย่ปล่อยนะ กลัวอ่ะ " เรียววุคกอดคอเยซองเเน่ด้วยความหวาดเสียว
" พี่มินมินคร้าบบบ ปวดหัวจัง " คยูใช้หน้าซบกับใหล่เล็กซองมิน
" เป็นอะไรมากหรือเปล่า ไปหาหมอมั้ย "คนรักถามอย่างเป็นห่วงพร้อมปัดไปมาบนตัวร่างสูง ร่างสูงรวบมือคู่นั้นไว้ด้วยกัน
" ปวดใจนะ ก็เพราะคิดถึงพี่งั้ย คิดถึงพี่ทีไรใจมันจะขาดร่อนๆ เลยปวดนิดๆ "พร้องส่งสายตาปิ้งๆวิ้งๆให้
" เสี่ยวได้อีกนะไอ้หมาป่า"
" ทึกกี้คิดถึงจังเลย " คังอินหมัใหญ่เเห่งวงรีบวิ่งเข้าไปหาหัวหน้าวงหน้าสวยทันที
" หยุด "
เอี๊ยดดดดดดด(เสียงพ่อหมีเเบรก)
" ทำงานด้วยกันตลอดยังมาพูดอีก น่าเบื่อๆๆ ฉอดๆๆๆๆ แปดๆๆๆๆ ......" เเล้วก็เกิดบ่นเพลงรักใหม่อีกขึ้น
" หิวเเล้ว " ชินดงมองทุกคู่อย่างระอา ีบเข้าห้องครัวไปหาของกินรักเเท้ของเขาทันที
" ดงเฮ " ฮยอกเเจกระตุกมือร่างสูงเบาๆ เพื่อเรียกให้ดงเฮกลับมาสนใจตนบ้าง
" ครับ? "
" รักดงเฮนะ " เเล้วฮยอกเเจก็จุ๊บลงไปบนเเก้มเนียนขอดงเฮทันที
" อ้ากกกก กินฮยอกดีกว่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา "
เสียงเเห่งความสุขยังคงดังดึกก้องไปทั่วทุกมุมของบ้าน 13 คน พวกเขาคือ ซูจู คือ เอสเจ คือ ซูปเปอร์จูเนียตลอดไป
....................................................................................
อันนี้ไม่รู้ว่าเคยอ่านกันแล้วยัง แอบมีฮันบอมด้วย คู่แปลกและแหวกพอควร อิอิ
เป็นSF ในเรื่อง นักเรียน(หื่น)ซ่า ปะทะ ครูหน้าหวาน(แสบ)[y:sj] bumhyuk
แต่สงสัยว่ามีอีกหลายคนยังไม่อ่านเลยอยากเอามาเผยแพร่ขอเม้นคะ
ขอเม้นด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ความคิดเห็น