คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : อย่าไว้ใจได้ไหม/จุดเริ่มต้นความเจ็บปวดของดงเฮ100%)
เช้าแล้วถึงแม้จะไม่ต้องตื่นเช้าไปโรงเรียนตามปกติ แต่คยูฮยอนก็โดนฮันกยองปลุกขึ้นมาแทนแถมเช้ากว่าปกติเสียอีก คยูฮยอนลุกขึ้นนั่งปล่อยเท้าลงมาที่ขอบเตียง แต่ดูเหมือนเปลือกตายังคงไม่เปิดออก ส่วนหูก็ฟังพี่ชายตนสั่งงาน
“ถ้าฮยอกแจตื้นแล้ว คยู นายต้องทำกับข้าวให้ฮยอกแจ แล้วก็เอายาที่ตู้ยามาด้วย ใช่ ยานั้นกินหลังอาหารนะ แล้วก็ บ้าชิ! ทำไมต้องสอบวันนี้ด้วยอ่ะ”ฮันกยองหัวเสียเล็กน้อย
“ครับๆ ผมรู้แล้วพี่ไปได้แล้วเดี๋ยวสายนะ ถ้าอยากเห็นฮยอกแจพี่ก็รีบๆสอบแล้วโดดกำแพงออกมาเลยสิ”คยูฮยอนงัวเงียตอบด้วยความรำคาญ หน้าตาดูหลับไม่เต็มที จะหลับได้เต็มที่ได้งั้ย เพราะเมื่อคืนแค่หลับตาก็เห็นแต่ร่างเล็กของฮยอกแจเวียนว่ายตายเกิดอยู่ตรงหน้า กว่าจะนอนได้แทบที่จะเอาหัวโขกโต๊ะให้สลบจะได้หลับไปเลย
“เออ ความคิดดีแฮะ รีบสอบให้เสร็จแล้วโดดกำแพงออกมา งั้นพี่ไปนะ....”ฮันกยองรีบไปทันที แต่ก็ไม่ลืมที่จะไปล่ำลาคนที่รักในห้องตนก่อน
คยูสะบัดหน้าไปมาเอาความง่วงงัวเงียออกไป ร่างสูงลุกขึ้นเข้าไปเข้าห้องน้ำ หลังจากเข้าน้ำเขาก็ไปยังห้องของฮันกยองที่ฮยอกแจนอนอยู่ทันที
เสียงสูดหายใจยาวจากคยูฮยอนดังขึ้นก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออก ภาพแรกที่เห็นหลังประตูหนาใหญ่ คยูฮยอนถึงกับต้องกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ แสงแดดส่องผ่านตรงผ้าม่านที่ไหวตามแรงลม ร่างเล็กนอนราบบนเตียงใหญ่ ร่างขาวราวมุกสวยงามยามต้องแสงตะวัน ใบหน้าเนียนใส แพรขนตาปิดทับสนิทกัน จมูกคมสัน ริมฝีปากอวบอิ่มได้รูป ทุกอย่างนั้นมันสวยงามมาก สวยงามยิ่งกว่าผู้หญิงบ้างคนเสียงอีก
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ คยูฮยอน” เสียงปรามตัวเองดังขึ้น
เมื่อได้สติร่างสูงก็มานั่งลงตรงขอบเตียง ยื่นมือไปข้างหน้าเพื่อตรวจเช็คอาการป่วยของฮยอกแจ แต่มือที่ยื่นออกไปดันสั่นน้อยๆ เหมือนกลัวอะไรบ้างอย่าง กลัวใจตัวเองมั้ง
“อื้ม..”ฮยอกแจครางต่ำออกมา ก่อนที่ม่านตาจะเปิดเผยให้เห็นดวงตาใสสีน้ำตาลอ่อน คยูฮยอนรีบดึงมือกลับทันที ฮยอกแจลุกขึ้นนั่งบนเตียงเอียงหน้ามองคยูฮยอนที่ทำหน้าเหว่อ..ทำอะรไม่ถูก
“เออ คะ คือ ฉัน”คยูฮยอนดูจะพูดอะไรไม่ออก ก็ข้างหน้าเขามาน่ารักจนใจเต้นแรง
“คยูฮยอนใช่ไหม พี่ฮันบอกแล้ว ที่จริงก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่พี่ฮันเขาทำเป็นเรื่องใหญ่โตตนต้องรบกวนคยู ขอโทษด้วยนะ” ฮยอกแจพูดจากนอบน้อม จนคนที่มองอยู่ยิ้มกว้างหายตื้นเต้นไปครึ่งหนึ่ง
“ไม่เป็นไรหรอก แล้วเป็นยังไงบ้าง”คยูฮยอนยื่นมือไปอีกครั้งอย่างเกๆกังๆ คนฮยอกแจต้องจับมือหนานั้นไว้แล้วนาบบนหน้าผากตัวเอง
“ อ่ะ”คยูฮยอนสะดุ้งเล็กน้อย
อย่าแสดงอาการมากดิ อ้ากก พี่คร้าบบบ ทำอย่างนี้ถ้าผมทนไม่ไหวแล้วจับเขากดขึ้นมาทำไงอ่ะ ฮึก หายจายลึกๆไว้คยู
“ ผมไม่เป็นอะไรแล้วหละ ”
“อื้ม แต่ยังตัวฮยอกแจร้อนอยู่นิดๆนะ (ฉานว่าหน้าแกร้อนกว่านะ) กินยาหน่อยก็แล้วกัน” ฮยอกแจทำหน้าเหย่เล็กน้อยเมื่อพูดถึงยา แต่ก็พยักหน้างึกๆ คยูฮยอนยิ้มออกมา ฮยอกแจดูเหมือนเด็กที่กลัวยาเอามากๆ คยูฮยอนลุกขึ้นเพื่อจะไปทำอาหารและเอายามาให้
ควับ!!
ฮยอกแจจับปลายเสื้อของคยูฮยอนเอาไว้ ในใจก็คิดว่า
ช่วยปล่อยฉันไปจากตรงนี้ก่อนได้ไหม ก่อนที่ฉันจะอดใจไม่ไหว
“ ครับ?”พยายามทำสีหน้าให้ปกติที่สุด(ปิดบังความหื่น)
“ถ้ากินข้าวแล้ว กินยาแล้ว ช่วยพาผมไปที่ที่หนึ่งได้ไหม”ฮยอกแจถามเหมือนเด็กขอของเล่นแลกเปลี่ยนกับการกินยา
“แต่...อ่ะ ก็ได้” จะปฏิเสทอยู่แล้ว แต่พอเห็นใบหน้านั้นหมองก็ต้องเปลี่ยนใจทันที ฮยอกจึงยิงยิ้มให้
“ขอบใจ คยูน่ารักจัง”สิ้นคำชมคยูฮยอนก็หันหลังทันที กลัวฮยอกแจจะเห็นใบหน้าที่แดงกล่ำของตน และไม่นานอาหารก็เขามา ฮยอกแจรับและกำลังกินเข้าไป คยูฮยอนมองทุกย่างที่ฮยอกแจทำไม่ละสายตา ไม่เข้าใจเหมือนกันทั้งๆที่นิสัยของตัวเองมักจะเบื่ออะไรง่ายๆ แต่กับคนตรงหน้าดูเหมือนจะไม่ยอมเบื่อสักทีและไม่คิดที่จะเบื่อด้วย ความรู้สึกนี้เหรอที่เขาเรียกว่าอยากดูแลตลอดไป แต่ความรู้แบบนี้มันมีให้กับคนที่รักเท่านั้นไม่ใช่เหรอ?
เมื่อกินข้าวและยาเสร็จฮยอกแจก็ท้วงสัญญา
“ไปกันเลยนะ กินข้าวเสร็จแล้ว”
“ครับผม แต่แน่ใจนะว่าหายตะไม่เป็นไร”
“ผมดูเป็นคนอ่อนแอมากเลยเหรอ”คยูฮยอนอึ้งเล็กน้อยกับคำถามนี้ แต่ก็ไม่ตอบอะไรนอกจากรีบเดินไปที่รถโดยมีฮยอกแจเดินตามหลังมา
ไม่ใช่หรอกนายไม่ได้อ่อนแอ แต่นายเป็นคนที่ฉันอยากปกป้องมากต่างหาก
รถแล่นออกไปสู่ท้องถนนได้ไม่นาน ฮยอกแจก็หลับไปแล้วแต่ก่อนที่จะหลับฮยอกแจก็ไม่ลืมที่จะบอกถึงสถานที่ๆเขาจะไปให้แก่คยูฮยอน
ติ๊ดๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงโทรศัพท์ของคยูฮยอนดังขึ้น เขารีบรับทันทีเพราะกลัวเสียงนั้นจะไปทำให้ร่างเล็กตื้น
“ครับ”
( คยูเหรอ ฮยอกแจเป็นไงบ้าง)ฮันกยองโทรมาเช็คอาการ
“ดีขึ้นมากแล้วครับ”
(อื้มดีแล้ว ฝากด้วยนะ) คำนี้ทำให้คยูฮยอนคิดหนักทำไมดูเหมือนฮันกยองจะไม่หวงฮยอกแจเลยที่ปล่อยให้อยู่กับตนจึงถามออกไป
“พี่ครับ พี่ไม่กลัวเออ ....”
(ไม่กลัวหรอก นายเป็นคนที่พี่ไว้ใจที่สุด อย่าทำให้ความไว้ใจที่พี่มีให้หายไปนะ พี่คงทำใจไม่ได้ แค่นี้นะพี่ต้องไปสอบอีก 3 วิชา ) แล้วก็ตัดสายไปทันที
“เฮ้อ~~”คยูฮยอนถอนหายใจออกมาอย่างลำบากใจที่สุด หันไปมองร่างเล็กที่หลับอยู่ข้าง
เมื่อถึงที่หมายคยูฮยอนก็จอดรถลงมาเปิดประตูด้านของฮยอกแจและปลุกฮยอกแจ
“ฮยอกแจ ตื้นได้แล้วถึงแล้ว”
“ถึงแล้วเหรอ”ฮยอกแจหรี่ตามา พยายามปรับสายตารับแสง
ร่างเล็กเดินลงมาจากรถและกำลังจะเดินเข้าไปในคลับที่ตอนนี้กำลังปิดอยู่ คลับของอีทึก
“หนาวจัง”ร่างเล็กบ่นออกมาแล้วกอดอกตัวเอง คยูฮยอนหันไปมองก่อนจะยื่นมือไปนาบที่หน้าผากของฮยอกแจ
“ บ่นทำไม ยังไม่หายดียังดื้อจะออกมาอีก” ฮยอกแจทำเป็นไม่ได้ยินเสียงบ่นของคยูฮยอก แต่กลับดึงมือคยูฮยอนมากุมไว้
“มือคยูอุ่นจัง ขอจับหน่อยนะ”แล้วฮยอกแจก็จับมือนั้นไว้ตลอดทางเดินเข้ามาในคลับ
ขอโทษนะครับพี่ ดูเหมือนผมกำลังจะทำลายความไว้ใจที่พี่มีให้ขึ้นเรื่อยๆแล้วครับ ได้โปรดอย่าไว้ใจผมเลย เพราะผมเริ่มห้ามใจตัวเองไม่อยู่แล้ว
คยูฮยอนมองฮยอกแจพร่างคิดกล่าวขอโทษต่อพี่ชายตนที่ไม่สารถห้ามความรู้สึกอย่างที่พี่ชายตนคิด
“คังอินคนนั้นแหละที่ฉันต้องการ”หนุ่มผมแดงชี้ไปข้างหน้า
“ครับ?”คังอินร่างใหญ่มองตามนิ้มที่ชี้ไปแต่ก็ยังไม่แน่ใจ
“คนที่คุยโทรศัพท์อยู่อ่ะ ไอ้โง่”ร่างบางเริ่มอารมณ์เสีย
“อ้อครับ เจ้านายเจ้านายต้องการอะไรครับ”ในที่สุดคังอินก็เห็นฮันกยองที่คุยโทรศัพท์แต่ก็กำลังลุกไปจากเก้าอี้แล้ว
“ไปเอาประวัติและข้อมูลทุกๆอย่างที่เกี่ยวกับเขามา”ร่างบางบอกหน้านิ่ง
“ครับ” คังอินโค้งรับคำสั่งแล้วเดินจากไป
ร่างเล็กและร่างสูงเดินมาหยุดตรงหน้าประตูคลับ คยูฮยอนใช้มือข้างที่ว่างอยู่ผลักบานประตู เพราะมืออีกข้างถูกฮยอกแจครอบครองอยู่และคงอยากให้ครอบครองตลอดไป แต่ผลักเท่าไรก็เปิดไม่ออก
“มันล๊อคนี่น่า”คยูฮยอนบ่นเบาๆ
“แล้วใครบอกว่าจะเข้าทางนี้หละ มานี่ !!” ฮยอกแจลากคยูฮยอนมาทางหลังคลับ มาหยุดตรงหน้าประตูไม้สีขาว
“จะเข้าทางนี้เหรอ เดี๋ยวเขาก็คิดว่าเป็นขโมยหรอก”คยูฮยอนมองซ้ายมองขวาทำตัวมี
พิรุท ฮยอกแจมองหน้าคยูฮยอน
“ก็คยูทำตัวอย่างนี้ไงเขาถึงคิดว่าเป็นขโมย เฮ้อ!”ฮยอกแจถอนหายใจและเคาะที่ประตูไม้สีขาว
ก๊อกๆๆๆๆ
เอี๊ยด...
ประตูถูกเปิดโดยหนุ่มหน้าสวย ฮยอกแจก้าวเข้าไปหา
“พี่อีทึก”
“มาได้ยังไงไม่มีเรียนเหรอวันนี้”อีทึกยกมือขึ้นขยี้ผมฮยอกแจด้วยความเอ็นดู เขาเห็นฮยอกแจเป็นน้องชายของเขาและรักมากด้วย เพราะตั้งแต่เปิดคลับนี้มาก็มีฮยอกแจนี้แหละเป็นคนช่วยเขามาตลอด อ้อ! ลืมไปอีกคนหนึ่ง อีทึกก็รักเท่ากัน
“ฮยอกแจมาแล้ว”กล่าวปุบก็มาปับสำหรับหนุ่มหน้าหวาน
“ดงเฮ”ฮยอกแจหันไปทักอีกคนหนึ่งที่เดินมา
“จะยืนหนาวอยู่ข้างนอกหรอ มาแล้วก็เข้ามาสิ”อีทึกเดินนำเข้าไปข้างใน ดูเหมือนทุกคนจะลืมคยูฮยอนแต่ในที่สุดฮยอกแจก็จำไว้ว่าเขามากับเสาไฟฟ้า (?)
“ พี่อีทึก ดงเฮ นี้คยูฮยอนน้องชายพี่ฮันครับ”ฮยอกแจชี้ไปข้างๆ คยูฮยอนโค้งให้2คนข้างหน้าตามมารยาท
“ ตามสบายนะ เข้ามาสิ”เมื่อรู้จักกันแล้วทุกคนก็เดินเข้าไปในร้านเว้นแต่ดงแฮที่ยังคงยืนอยู่หน้าประตู สอดส่องหาอะไรบางอย่าง ฮยอกแจหันมาเห็นรู้ทันทีว่าเพื่อนรักกำลังมองหาใคร
“ดงเฮ คิบอมไม่มาหรอก”ฮยอกแจจับไหล่เล็กเบาๆ ดงเฮก้มหน้าเล็กน้อย ผิดหวังลึกๆ อยากเห็นหน้าสักหน่อยก็ยังดี ถึงแม้จะไม่พูดกันสักคำก็ได้
“ดงเฮชอบคิบอมช่ายป่ะ ฉันช่วยเอามั้ย”ฮยอกแจยกตัวเป็นพ่อสื่อ เขาเองก็มีแฟนแล้วเลยไม่ค่อยได้มีเวลาให้คิบอม หาแฟนให้สักคนจะเป็นไร ยิ่งเป็นดงเฮเขายิ่งสบายใจ ใช่ !เขาสบายใจแล้วคิบอมหละ
“จริงเหรอ ฮยอกแจนายพูดจริงๆเหรอ”ดงเฮยิ้มดีใจ ความฝันลึกๆเขากำลังจะเป็ยจริงเหรอ
“ อื้ม ฉันรับปากดงเฮ ยังไงคิบอมก็ต้องยอมรับดงเฮแน่”ฮยอกแจพยักหน้ามั่นใจสูง
“นี่ 2 คนนั้น ไปผัดข้าวอยู่ตรงนั้นหรืองั้ย เข้ามาได้แล้ว”อีทึกตะโกนมาจากข้างใน ดงเฮและฮยอกแจก็รีบเข้าไปตามเสียงเรียก มือไปถึงฮยอกแจก็เดินเข้าไปนั่งข้างอีทึกที่นั่งตรงข้ามกับคยูฮยอน
“ พีอีทึกครับ ผมขอโทษที่เมื่อคืนไม่ได้มาช่วยที่ร้าน”ฮยอกแจก้มหน้านิดๆ
“ พี่ให้แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ ถ้ามีครั้งต่อไปพี่จะไล่นายออก” คำขาดของอีทึกทำเอาฮยอกแจหน้าเหว่อ....
“ฮ่าๆๆ ล้อเล่นน่า เมื่อวานพี่ก็ไม่อยู่เหมือนกัน พี่เพิ่งไปรับน้องที่เพิ่งกลับมานะ เดี๋ยวค่อยมาแนะนำให้รู้จัก พี่เลยฝากดงเฮดูร้าน เหนื่อยหน่อยนะดงเฮ”ดงเฮส่ายหน้าลุกขึ้นเพื่อเอาน้ำมาบริการทุกคน
“ส่วนฮยอกแจนะคับ ว่างมากเลยไปยืนตากฝนเล่นจนไม่สบาย”คยูฮยอนฟ้องอีทึก
“ไม่จริงครับพี่ ! คยูอ่ะ ! ไม่คุยด้วยดีกว่าไปช่วยดงเฮดีกว่า”ฮยอกแจรีบเลี่ยงออกมาทันที กลัวว่าอีทึกจะถามต่อจากคยูฮยอน คยูฮยอนมองตามร่างเล็กและหัวเราะชอบใจ
เย็นแล้ว
หลังจากที่ฮยอกแจกับคยูฮยอนมาพวกเขาก็นั่งคุยกันไม่นาน อีทึกและคนอื่นๆก็กลับมาวุ่นกับการเตรียมเปิดคลับอีกครั้งโดยลากคยูฮยอนมาด้วย มันแปลกมากที่คนอย่างคยูฮยอนจะมาทำงานเช่นนี้ แต่คงเป็นเพราะฮยอกแจที่ทำให้เขาสามารถทำงานได้ ตอนนี้ฮยอกแจและดงเฮเปลี่ยนชุดเป็นชุดพนักงานของคลับเต็มตัวแล้ว ดงเฮและฮยอกแจมีหน้าที่เป็นบาร์เทนเดอร์ของคลับ
“ สนใจเป็นลูกค้าของผม คนแรกของวันนี้รึเปล่า”ฮยอกแจเอ่ยถามคยูฮยอนที่พอนั่งลงตรงเคาเตอร์บาร์ก็เอาแต่จ้องเขาไม่ละสายตา
“ อ่ะ! ก็ดีนะ”คยูฮยอนได้สติแล้วตอบรับ ฮยอกแจยิ้มให้ก่อนที่มือเรียวจะไปหยิบอุปกรณ์ต่างๆ ส่วนผสมต่างๆ ไม่นานนักแก้วทรงสูงพร้อมน้ำสีฟ้าก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าของคยูฮยอน คยูฮยอนมองแก้วใสที่บรรจุน้ำสีฟ้าสลับกับหน้าใสของฮยอกแจก่อนที่มือหนาจะจับแก้วนั้นขึ้นมา
“เขาเรียกว่า Blue Lagoon ลองดูสิ”ฮยอกแจเดินออกมาจากข้างหลังเคาเตอร์บาร์มานั่งข้างๆคยูฮยอน
คยูฮยอนจิบเข้าไปเล็กน้อย
“เป็นไงบ้าง”ฮยอกแจยื่นหน้าเขาไปถาม
“ก็อร่อยดี”คยูฮยอนยิ้มหน้าแดงไม่ใช่เพราะ Blue Lagoon แก้วนี้หรอกแต่เป็นเพราะฮยอกแจต่างหาก ใบหน้าที่ห่างกันไม่ถึงฟุตมันชวนให้หลงใหลเหลือเกินบรรยาย ดูเหมือนคยูฮยอนจะเมาคนตรงหน้าเสียมากกว่าค็อกเทลที่อยู่ในมือเสียอีก
“ฮยอกแจ” เสียงทุ้มต่ำคุ้นหูร่างเล็กดังขึ้นข้างหลังฮยอกแจ ฮยอกแจหันไปตาเสียงเรียกก็ยิ่งยิ้มออกมาทันที
“คิบอม คิบอมมาแล้ว”ฮยอกแจรีบลุกขึ้นมาหาคิบอม คิบอมจับฮยอกแจมายื่นข้างๆแล้วมองหน้าคยูฮยอนอย่างไม่เป็นมิตรนัก มีหรอที่เขาจะไม่รู้ว่าคยูฮยอนคิดอย่างไรกับฮยอกแจเพราะสายตาที่เขาเห็นคยูฮยอนมองฮยอกแจนั้นมันเป็นแบบเดียวกันกับเขา แบบที่รักแต่ไม่สามารถครอบครอง
“เป็นไงบ้าง”คิบอมหันมาเป็นห่วงร่างเล็กอีกครั้ง
“หายแล้ว อิอิ คยูเขาช่วยดูแลนะ เนอะคยู”ฮยอกแจหันไปยิ้มให้คยูฮยอน คยูฮยอนยิ้มตอบ คิบอมยื่นนิ่งไม่พูดอะไรสักอย่าง
“ ดงเฮ ” ฮยอกแจตะโกนเรียกดงเฮที่ออกมาจากหลังคลับ ดงเฮหันมามองทางฮยอกแจใบหน้าหวานก็เริ่มแดงขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ (ไม่ทราบได้ไงก็ คิบอมยื่นอยู่ตรงนั้นอ่ะ)
“ไปนั่งตรงโน้นดีกว่านะ”ฮยอกแจถือมือคิบอมลากมานั่งข้างๆคยูฮยอนหน้าเคาเตอร์บาร์ ดูเหมือนคิบอมจะไม่อยากนั่งเท่าไรแต่ก็เลี่ยงไม่ได้ เมื่ออีกข้างหนึ่งเป็นฮยอกแจที่นั่งอยู่ ถ้าเขาลุกไปฮยอกแจก็จะได้นั่งข้างคยูฮยอน ไม่ได้ ไม่ได้
“คิบอม ถามอะไรหน่อยสิ”ฮยอกแจกระซิบถามเบาๆเมื่อดงเฮหายเข้าไปหลังร้านอีกครั้ง
“ฮยอกแจ ผมขอไปห้องน้ำก่อนนะ”แล้วคยูฮยอนก็ลุกขึ้นไป บทสนทนาเล็กๆของคิบอมกับฮยอกแจก็เริ่มขึ้นต่อ
“อะไร”คิบอมหันไปถาม ฮยอกแจได้ทีเริ่มแผน
“ คิบอมว่าดงเฮน่ารักมั้ย”
คิบอมทำหน้าตาครุ่นคิด ไม่ได้คิดถึงหน้าดงเฮแต่คิดว่าฮยอกแจกำลังจะสื่อถึงอะไรกันแน่ แต่เขาก็ตอบไป
“ก็ดี”ดูเหมือนจะไม่ตรงคำถามสักหน่อยแต่ฮยอกแจก็พอเขาใจ(ก็นิสัยมันเป็นอย่างนี้)
“จริงเหรอ …ดงเฮนิสัยดีด้วยนะ”
“แล้วไง”คิบอมทำหน้าเฉย
“เอาเป็นว่าไม่อ้อมค้อมเลยก็แล้วกันนะคิบอม ดงเฮนะชอบคิบอม”
นายกำลังคิดอะไรฮยอกแจ นายกำลังจะให้ฉันทำอะไรอีก
คิบอมพยายามทำสีหน้าให้นิ่งที่สุดเหมือนจะเริ่มเข้าใจในสิ่งที่ฮยอกแจกำลังสื่อ แต่เขาไม่อยากได้ยินคำนั้น คำที่บอกให้ตนเองไปรักคนอื่นๆ แต่....
“ทำไมไม่ลองคบกับดงเฮดูละ”ฮยอกแจยิ้มให้ คิบอมเหมือนมีมีดมากรีดตรงหัวใจ กรีดเหรอ! ดูจะน้อยไปด้วยซ้ำ ราวกับใช้มีดมากระซวกจนหัวใจแหลกเหลวเสียมากกว่า มันจุกจนไม่อยากพูดอะไรต่อ ทั้งเจ็บทั้งโกรธที่ฮยอกแจมาพูดอย่างนี้กับเขา ทั้งๆที่รักฮยอกแจมากถึงแม้ฮยอกแจจะไม่รู้แต่ก็ไม่อยากถูกให้คนที่รักใช้ให้ไปรักคนอื่น
เพียงแค่นายไม่รักฉันมันก็เจ็บมากพอแล้ว ทำไมต้องหาวิธีให้ฉันหยุดรักนายด้วยฮยอกแจ รู้ไหมว่ามันเจ็บปวดยิ่งกว่า
“คิบอม”ฮยอกแจเรียกเมื่อเห็นว่าคิบอมนิ่งเงียบไป
“................”ไม่มีเสียงตอบรับ มีแต่ใบหน้าหล่อข่มน้ำตาของคิบอมที่หันไปทางฮยอกแจ คิบอมมองฮยอกแจราวกับอยากถ่ายทอดความคิดให้แก่ร่างเล็กรู้ว่ามันเจ็บปวดแค่ใหน
ฮยอกแจเห็นคิบอมแบบนั้นก็รู้ดีว่าคิบอมคงไม่มีทางยอมรับแน่ ฮยอกแจก้มหน้าหนีสายตารวดร้าวของคิบอม
“ ฉันขอโทษ ถะ ถ้านายไม่ต้องการก็ไม่เป็นไร ฉันขอโทษแต่นายอย่าทำสายตาอย่างนั้นได้ไหม ฉันแค่...ฉันแค่...”
“ได้สิ ถ้านายต้องการ”ฮยอกแจพยายามจะอธิบายถึงความหวังดีที่ตนเองอยากมอบให้เพื่อนที่รักที่สุด แต่คิบอมก็เอ่ยออกมาก่อน เอ่ยออกมาทั้งใบหน้าที่เย็นชา ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นไปมองคิบอม
คิบอมเลี่ยงหน้าไปทางอื่นเพื่อไม่ให้ฮยอกแจเห็นว่าสิ่งที่เขาพูดออกไปนั้นมันไม่ไช่สิ่งที่เขาต้องการ ไม่ใช่ ไม่ใช่เสียมากๆ เป็นขณะเดี๋ยวกันกับที่ดงเฮเดินออกมาอีกครั้ง
“คะ คิบอม”คิบอมหันไปมองฮยอกแจแวบเดียวแล้วหันกับทันที
ถ้ามันเป็นสิ่งที่นายต้องการและมันจะทำให้ฉันได้อยู่ข้างนาย ถึงแม้จะต้องฆ่าคนตายฉันก็จะทำ
เพียงแค่คำที่ฮยอกแจขอออกมาและความคิดเพียงแค่นั้น คิบอมก็ตรงไปหาหนุ่มหน้าหวานดงเฮแล้วเอ่ยออกไปทั้งหน้าตาเย็นชาเป็นคำพูดที่ดูบังคับเสียมากกว่าขอร้อง
“เป็นแฟนกับฉัน!!”
ดงเฮหน้าเหว๋อ...ทำอะไรไม่ถูกเมื่อคนที่แอบรักมานานอยู่ๆก็มาขอคบด้วยอย่างไม่ทันตั้งตัว
“คะ คิบอม”ดงเฮเรียกคนข้างหน้าราวกับฝันไป
“ฉันบอกว่าเป็นแฟนกับฉัน”คิบอมย้ำอีกครั้ง
มันไม่ได้โรแมนติกเลยสักนิด แต่มันก็เรียกน้ำตาให้มาออกันอยู่ตรงเบ้าตาของดงเฮได้ มันเป็นเพียงความรู้สึกตื้นตัน
“อ่ะ อื้ม”ดงเฮตอบรับคำขอที่คิบอมไม่ต้องการออกมา
ดงเฮหันไปหาฮยอกแจ
ขอบใจฮยอกแจ ฉันสัญญาว่าจะดูแลเขาให้ดีที่สุด เพราะฉันรักเขา
เป็นคิบอมบ้างที่หันไปหาฮยอกแจ
ฮยอกแจ นายได้สิ่งที่นายต้องการแล้วนะ จำไว้ทุกอย่างฉันทำเพื่อนาย แต่สิ่งที่ฉันทำให้นายไม่ได้คือการหยุดรักนายและรักคนอื่นแทน นายอยากให้ฉันคบกับดงเฮ ได้ฉันทำให้ แต่นายจะให้ฉันรักดงเฮ ฉันทำไมได้!!!
ฮยอกแจมองทั้ง2 เขาเองก็คิดไม่ตกว่าควรจะดีใจหรืออะไรดี คิบอมจะต้องการจริงหรือเปล่า แต่เขาก็ทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้วเพราะคิบอมได้เลือกออกไปแล้ว
คิบอมนายยอมรับดงเฮด้วยความเต็มใจใช่มั้ย
เป็นเพียงคำถามที่ค่อยถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาสำหรับฮยอกแจ
.................................................................................
เย้ๆๆๆๆ ครบ 100%แล้ว สงสารบอมนะเนี้ย
คุณยังไงหละ ถ้าคนที่คุณรักบอกให้ไปคบกับคนอื่น
ถ้าเป็นกั๊กนะ sad โฮกเลยอ่ะ อย่างว่าแค่เขาไม่รักเราก็เจ็บแล้ว
นี่ยังมาบอกให้ไปรักคนอื่นอีก เหอะๆๆๆ
ฮยอกจายร้ายอ่ะ
ตอนหน้าจะได้รู้ถึง อดีตที่ขมขื่นของซีวอน แล้วจะรู้ว่าเขาน่าสงสารแค่ใหน
อื้ม หัวข้อเดิม อยากแต่ [SF]
ช่วยคิหน่อยจิว่าคู่ใหนดี แต่ไม่เอาคู่ ฮันฮยอก วอนฮยอก
บอมฮยอก และคยูฮยอกนะ ไม่เอาคู่พวกนี้นะ
อีกอย่าง อย่าลืมเม้นนนนนนนนนนนนนนนนนนน ขอเม้นด้วยนะคะ ขอ 80เม้นนะ
ช่วยๆให้กำลังใจหน่อยนะ
ความคิดเห็น