คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : การปรากฏตัวของชายนิรนาม/สิ่งที่จะทำให้ฉันได้อยู่ข้างนาย 100%
(เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ ...)
เสียง operator สาว ดังขึ้นทุกครั้งที่ฮันกยองกดโทรหาฮยอกแจ
“ ทำไมโทรไม่ติดนะ” ฮันกยองโมโหจัดอยากที่จะขว้างโทรศัพท์ทิ้ง อาการต่างๆของพี่ชายอยู่ในสายตาของผู้เป็นน้องตลอดมาและตอนนี้มันก็เกินที่จะทนอีกแล้ว อยากรู้เหลือเกินว่าพี่ชายของตนเป็นอะไรจึงตัดสินใจถาม
“ พี่ฮัน พี่เป็นอะไรมากป่ะเนี้ย ยาที่หมอให้มาระงับประสาทยังกินอยู่ป่ะ”มันเป็นความขี้เล่นของน้องชาย นิสัยที่เป็นห่วงแต่ไม่เคยพูดตรงๆมันเป็นนิสัยของเขา แต่ตอนนี้คงไม่ใช่เวลาที่ฮันกยองจะมาเล่นด้วย ฮันกยองนั่งลงชนโซฟาอย่างอ่อนแรง เป็นห่วงฮยอกแจยังไงก็ไม่รู้
“ก็พี่โทรหาฮยอกแจไม่ติดนะ”ฮันกยองถอนหายใจแรงออกมา
“ฮยอกแจ?” เหมือนมีบ้างเรื่องที่คยูฮยอนยังไม่รู้ ร่างสูงละจากคอมพิวเตอร์สุดโปรดมานั่งข้างพี่ชายทันที ใบหน้ามีแต่เครื่องหมายคำถาม ฮยอกแจคือใคร?
“ดูทำหน้าเข้า ฮยอกแจเป็นแฟนพี่เอง เป็นรุ่นพี่นายปีหนึ่ง”ฮันกยองอธิบายไป
“แฟน?”ยังคงสงสัยได้อีก
ตี๊ดๆๆๆๆๆๆ
เสียงโทรศัพท์ในมือฮันกยองดังขึ้น เขารีบรับทันทีที่เห็น
“ฮยอกแจ” ฮันกยองตะโกนออกใส่โทรศัพท์มือถือ
(คุณเป็นเพื่อนเจ้าของโทรศัพท์เหรอครับ งั้นช่วยมาเอาด้วยนะครับ เพื่อนคุณทำโทรศัพท์ตกนะครับ) เสียงปลายสายเป็นเสียงที่ไม่คุณเคยเอาซ่ะเลย แต่นั้นก็เป็นข้อสงสัยเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เมื่อสิ่งที่แครงใจมากกว่าก็คือทำไมฮยอกแจถึงทำโทรศัพท์ตกใด้
“ที่ใหนครับ”ฮันกยองเลือกที่จะไป
(หน้าโรงเรียน) บทสนทนาจบลงเพียงแค่นั้น ตามมาด้วยฮันกยองที่รีบไปยังสถานที่ๆบุคคลนิรนามบอก
หน้าโรงเรียน
ฮันกยองเดินลงมาจากรถ เขาเห็นเพียงชายคนหนึ่งยืนอยู่หน้าโรงเรียน ตรงที่ๆเดียวกับที่ฮยอกแจมักที่จะยื่นบ่อยๆ แต่คนผู้นั้นจะไม่ใช่ฮยอกแจโดยสิ้นเชิง ดูได้จากสีผมสีแดงเด่นชัด
ฮันกยองสาวเท้าเข้าไปหา เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าทำให้ต้องเงยหน้าขึ้นดูว่าผู้มาเยือนเป็นใคร ดวงตากลมโตมองผู้มาเยือน เพียงแค่แวบเดียวก็ทำให้เขาเองตกใจไปได้เหมือนกันกับใบหน้าของคนต่างถิ่นคนนี้ ดูดีจนอยากได้เป็นเจ้าของ
“คุณเป็นเพื่อนของเจ้าของโทรศัพท์เหรอครับ ”เสียงใสถามขึ้น
ฮันกยองไม่ตอบเพียงแต่พยักหน้า รู้ว่ามันเป็นการเสียมารยาทแต่คงไม่มีอารมณ์อะไรแล้วในตอนนี้ ต้องการไปหาฮยอกแจที่สุด ร่างบางไม่ได้ถือสาอะไร ยื่นโทรศัพท์ให้ฮันกยองทันที
“ ขอบคุณครับ”ฮันกยองรับมา กล่าวขอบคุณเพียงแค่นั้นแล้วรีบออกไปจากที่นั้นและมุ่งหน้าไปยังสถานที่อื่นทันที
ร่างบางมองจนรถที่ฮันกยองขับมาหายไป ยกมือขึ้นกอดอก
“ไม่ได้เจอกันตั้งนานหล่อขึ้นเป็นกอง จนฉันเกือบละลายเลยนะ ฮันเกิง ไม่น่าเชื่อว่าจะบังเอิญเจอนาย พรมลิขิตเส้นขนานของเรามันได้บรรจบกันแล้ว แล้วเจอกัน” ร่างบางผมแดงก็ไม่ได้คิดที่จะนอนที่นั้น เมื่อภารกิจตัวเองจบก็รีบออกมาจากตรงนั้นเหมือนกัน
รถหรูจอดอยู่หน้าคลับใหญ่ ฮันกยองรีบเดินเข้าไปข้างในอย่างไม่ลังเล คลับที่นี้ไม่ใช่คลับที่เปิดเพลงเสียงดังลั่นแล้วโยกย้ายไปมา เปิดเพียงเสียงเพลงคลาสสิกนุ่มหู ฮันกยองไม่สนใจรอบๆข้าง สอดส่องสายตาหาฮยอกแจทันที
“อ้าวพี่ฮัน มาทำไรครับ” เยซองที่มาเที่ยวกับเรียววุคทักขึ้น
“พี่มาหาฮยอกแจนะ”ฮันกยองหันไปตอบ คู่รักมองหน้ากันก่อนคิ้วหน้าของทั้งคู่จะชนกันเอง เพราะวันนี้ตั้งแต่มาก็ไม่เห็นร่างของฮยอกแจเลย แต่นึกขึ้นมาได้ว่าเห็นเมื่อตอนเย็น
“วันนี้ผมยังไม่เห็นฮยอกแจเลยครับ แต่ถ้าเป็นตอนเย็นผมเห็นยืนรอคิบอมอยู่หน้าโรงเรียนอ่ะ” เรียววุคหนุ่มน้อยบอกออกไป
ฮันกยองตั้งหน้านิ่งคิดทบทวน หากฮยอกแจเจอกับคิบอมและคุยกันแล้ว ฮยอกแจก็ต้องมาทำงานตามปกติ แต่ท่าหากไม่เจอฮยอกแจก็คงยังยื่นรออยู่ที่เดิม แต่เขาเองก็เพิ่งมาจากตรงนั้น ฮยอกแจก็ไม่อยู่ สิ่งที่คิดทบทวนมายิ่งทำให้ฮันกยองเป็นห่วงฮยอกแจมากขึ้น ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจไปหาฮยอกแจที่บ้านของคิบอม หากแต่มีปัญหาอยู่ข้อ1 เขาไม่รู้จักบ้านของคิบอม เขาจึงต้องใช้ตัวช่วย
ฮันกยองหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรหาซีวอน
(ว่างั้ยฮัน )ซีวอนรับ
“ซีวอน แกรู้จักบ้านคิบอมป่ะว่ะ”
(ทำไมเหรอ)
“ฮยอกแจหายตัวไป”
(หายตัวไป!!!!)เสียงปลายสายดังขึ้น ดูรุกรนขึ้นมาทันตา
(แกอยู่ไหนรอที่นั้นนะเดี๋ยวฉันไปหา ) แล้วสายก็ถูกตัดทันที
........................................................................................................
ร่างเล็กถูกวางลงบนเตียงนุ่มอย่างเบามือ ราวกับกลัวว่าร่างนี้จะบอบช้ำ คิบอมจัดท่านอนให้ฮยอกแจแล้วนั่งลงข้างเตียง
“ขอโทษ” คิบอมกล่าวพร้อมน้ำตาที่ใหลออกมา ร่างเล็กหลับอยู่ไม่จำเป็นที่เขาต้องทนเก็บมันไว้ให้เจ็บปวดข้างใน ปล่อยให้มันได้ใหลออกมาบ้าง ให้มันชะล้างหัวใจบ้างเพื่อที่เขาจะได้มีแรงยืนข้างๆฮยอกแจต่อไป
มือหนาสัมผัสแก้มบางแผ่วเบา ความร้อนจากพิษไข้แผ่กระจายไปทั่วผ่ามือทันทีที่สัมผัส ใบหน้าแดงระเรื่อ ริมฝีปากเผยอออกนิดหน่อยเป่าลมร้อนจากลำคอออกมาเบาๆตามการหายใจ
คิบอมลุกขึ้นหายไปในห้องน้ำ แล้วกลับมาพร้อมกับกะละมังที่มีน้ำของครึ่งหนึ่งพร้อมผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก คิบอมนั่งลงบนขอบเตียง มองฮยอกแจ มองสิ่งที่เขารักที่สุดและจะไม่หยุดรัก สองมือบิดผ้าขนหนูที่ชุบน้ำพอหมาด ซับหยาดเหงื่อจากพิษไข้และละอองฝนออกจากใบหน้าใสเบาๆ ทุกจุดที่ผ้าขนหนูสัมผัส คิบอมเองก็มองตามตลอด ไม่ว่าจะเป็นหน้าผากมน แก้มเนียนใสน่าสัมผัส หรือริมฝีปากที่เผยอออกมาเชิญชวนเล็กน้อย
ถึงแม้จะใกล้ชิดกันมากเท่าไรแต่มันเหมือนยังไม่พอ อยากใกล้ชิดให้มากกว่านี้แต่คงติดอยู่แค่กำแพง กำแพงหนาจากคำว่าเพื่อน กำแพงที่ตัวเองและฮยอกแจเป็นคนสร้างขึ้น ถึงแม้ว่าจะอยากทำลายกำแพงนั้นเต็มที แต่ก็กลัวรับการเปลี่ยนแปลงไม่ไหว เมื่อความจริงถูกเปิดเผย ฮยอกแจอาจจะไม่แม้แต่มองหน้าเขาก็ได้
แต่ขอหน่อยได้ไหม ในยามที่นายไม่รู้ตัว มันอาจจะดูเห็นแก่ตัว แต่มันเป็นเพราะฉันรักนาย รักที่ไม่สมควรจะรัก...
คิบอมทนไม่ไหวกับความรู้สึกของตัวเองที่มันมีมากจนแทบจะล้นออกมา ใบหน้าคมเลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆ เป้าหมายคือหน้าผากมน ในที่สุดริมฝีปากหนาก็สัมผัสแผ่วเบาลงไปบนหน้าผากมนโดยที่คนโดนไม่รู้สึกตัว
อีกนิด ขอใกล้อีกนิด
คราวนี้เลื่อนต่ำลงมาที่แก้มเนียนใส กดริมฝีปากหนักลงไปอย่างโหยหา สูดดมกลิ่นแป้งที่ยังคงติดอยู่บนแก้มใสอย่างล่ำลึก
ใกล้อีกนะ
คิบอมเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่ ยิ่งริมฝีปากหนาของตัวเองกำลังสัมผัสกับริมฝีกบางบางอย่างนุ่มนวล เขาเองก็ลืมทุกอย่าง ลืมคิดไปว่าต้องห้ามใจ
ริมฝีปากหนากดลงไปบนริมฝีปากเล็กเบาๆ ย้ำๆกันหลายครั้งจนเริ่มหนักขึ้น นึกว่าแค่ได้ใกล้เพิ่มอีกนิดก็เพียงพอ แต่ผิดกันเมื่อยิ่งใกล้มากเท่าไรก็ยิ่งต้องการมากขึ้นกว่าเดิม จากการกดทับลงไป ริมฝีปากหนาก็เริ่มดูดดึงริมฝีปากเล็กเล่น ปากเล็กที่เผยอเล็กน้อยดูจะเป็นช่องทางให้ลิ้นร้อนได้เข้าไปค้นหาความหวานจากข้างใน ลิ้นหนาใล้สำรวจไปตามแนวฟันสวยแล้วเข้าไปหาลิ้นเล็กดูดดึงลึกล้ำ
“อื้อ….”ฮยอกแจถึงแม้จะหลับอยู่ แต่สัมผัสที่กำลังได้รับก็ทำให้ต้องเผยเสียงออกมาจากลำคอ เมื่อถูกลุกลานที่ไม่รู้ว่าคืออะไร ลิ้นเล็กก็ขยับหนีทันที
คิบอมถอนริมฝีปากออกมา มองใบหน้าใสก่อนที่จะกอบกุมใบหน้านั้นไว้ด้วยมือทั้ง 2 ข้างและก้มลงไปจูบอย่างเร้าร้อน ส่งลิ้นหน้าเข้าไปทันที เขาไปสำรวจด้านใน การตอบรับที่เชื่องช้าของจนป่วยทำให้บางครั้งฟันของเข้จะกระทบกับฟันของฮยอกแจ แต่มันก็ไม่ใช้ปัญหา ริมฝีปากหนาแนบชิดลงไปอย่างแนบแน่อีกครั้ง ความร้อนจากพิษไข้ของฮยอกแจยิ่งเพิ่มความต้องการให้แก่คิบอม
“ อื้อ...”ร่างเล็กครางอื้ออึ้ง ยิ่งทำให้คิบอมตะเลิด มือหนาละจากใบหน้าใสข้างหนึ่ง เรื่อนต่ำจะเข้าไปรุกรานหาความหอมหวานจากร่างเล็ก
ก๊อก ๆๆๆๆ
เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นทำให้ทุกอย่างหยุดชะงัก คิบอมผลักออกมาจากร่างเล็กของฮยอกแจ มองฮยอกแจที่นอนหอบหายใจเล็กน้อยเพราะรู้สึกเหมือนหายใจไม่ถนัด แล้วมันก็ทำให้คิบอมรู้ตัวว่าได้ทำเกินไปแล้ว ทำเกินไปมาก
ก๊อกๆๆๆๆ
เสียงเคาะประตูยังคงดังขึ้นอีกติดต่อกัน คิบอมจึงรีบไปเปิดประตู แล้วเปิดมันออกมา
ชาย 2 คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าห้องเมื่อประตูถูกเปิดออกก็แถบทลาเขามาในห้อง แต่คงดูเสียมารยาทเกินไปเลยใช้สายตาแทน
“คิบอม ฮยอกแจอยู่ที่นี้ไหม”ซีวอนพูดทำลายความเงียบ
“อยู่”ตอบเพียงแค่นั้น เพราะตอนนี้เขาต้องตั้งหน้าเย็นชาอีกครั้ง ทั้งที่ในใจร้อนหลุ่มเต็มทน
“อยู่ใหน!”ฮันกยองถามขึ้น คิบอมไม่ตอบอะไรแต่หลบให้ฮันกยองและซีวอนได้เข้ามาในห้อง แล้วชี้นิ้วไปยังห้องนอนของตนเอง
ฮันกยองเดินตามไปทางที่นิ้วของคิบอมชี้ สิ่งแรกที่เขาเห็นคือร่างเล็กที่นอนอยู่ ฮันกยองรีบวิ่งเข้าไปหาทันที แล้วคว้าฮยอกแจมากอดราวกับไม่ได้พบมาแรมปี กอดโดยไม่สนใจคนที่รักร่างเล็กอีก 2 คน
ใช่ มันเป็นสิทธิ์ของฮันกยอง สิทธิ์ที่จะได้ครอบครองร่างเล็กนั้น สิทธิ์ที่จะได้อยู่ข้างกายร่างเล็กนั้นในฐานะคนรัก แต่ เขา 2 คน ซีวอน และ คิบอม ไม่มีสิทธิ์นั้นจึงทำได้แค่เพียงมองด้วยความเจ็บปวด กล้ำกลืน และห้ามใจ
“อื้ม....”ฮยอกแจเริ่มอึดอัดเมื่อแรงกิดจากฮันกยองดูเหมือนจะมีมาขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาใสเปิดขึ้นมาช้าๆ ให้มั่นใจว่าผู้ที่กอดตนอยู่เป็นใครกันแน่
“พี่ฮัน...”ฮยอกแจเอ่ยเสียงเบา ฮันกยองรีบผลักออกมา
“ฮยอกแจ เป็นอะไรไหม บอกพี่มานะ บอกพี่มาให้หมด ”ใบหน้าจริงจังมากของฮันกยองทำให้ฮยอกแจยิ้มออกมา สองมือกุมใบหน้าเข้มเอาไว้ ฮันกยองตามมือตัวเองมาทับซ้อนลงบนมือเล็ก มองลึกเขาไปในดวงตาใสสื่อความในถึงความเป็นห่วงว่าห่วงมากเพียงใด มือเล็กเลื่อนไปโอบรอบคอฮันกยองแล้วโน้มลงมากระซิบข้างหูเบาๆ
“ ผมปวดหัวครับพี่ฮัน”แล้วใช้หน้าซบกับใหล่หนา
“ดีแล้ว บอกพี่ทุกอย่าง กลับบ้านกันเถอะ”พูดจบฮันกยองก็อุ้มฮยอกแจขึ้นแล้วเดินออกมา แต่ก่อนที่ร่างของตนและซีวอนจะผ่านประตูฮันกยองก็หันไปหาคิบอม
“ฉันจะดูแลฮยอกแจเอง เพราะฮยอกแจคือคนรักของฉัน”แล้วก็ออกไปจากห้องทันที
ปัง
คิบอมปิดประตูลง
เพราะฮยอกแจคือคนรักของฉัน
คำพูดนี้มันแทงใจดำเอาเสียมากๆ คิบอมหันหลังให้กับประตู แต่ขาตนดันไม่ยอมก้าวออกมาจากบริเวณทางเดิน คิบอมใช้หลังพิงประตู ร่างหนาใหลลื่นลงมาช้าๆจนนั่งลงราบกับพื้น มันอ่อนแรงอ่อนล้า เหนื่อยกายใดไม่เท่าเหนื่อยใจ ทุกภาพเมื่อครู่ ทุกคำพูดเมื่อกี้ ยังคงแสดงให้เขาเห็นเป็นฉากๆ แต่จะทำไงได้เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างเขาเป็นคนเลือกเอง เลือกที่จะเจ็บปวดไปกับมัน โดยการรักฮยอกแจ
..........................................................................................
แล้วมันจะต่างอะไรกันกับอีกคนที่แม้แต่จะเข้าใกล้ร่างเล็กยังไม่ได้เลย
ซีวอนเปิดประตูรถให้ฮันกยองทางด้านหลัง ฮันกยองเข้าไปข้างในนั่งเป็นเพื่อนฮยอกแจ ดังนั้นทางด้านข้างคนขับจึงไม่มีใครนั่ง ซีวอนนั่งอยู่โดดเดี่ยวแต่ก็อึดอัด ยิ่งเมื่อเห็นภาพผ่านกระจกมองไปยังข้างหลัง มองฮันกยองที่ลูบผมฮยอกแจอย่างเบามือ มองฮยอกแจที่นอนบนตักของฮันกยอง มองทุกอย่างที่มันบาดใจ (แล้วขะมองไหมอ่ะ)อยากเป็นคนนั้น คนที่ดูแลร่างเล็กนั้น
เอี๊ยด...
รถจอดลงที่หน้าบ้านของฮันกยอง
“ขอบใจนะซีวอน” ฮันกยองพูดจบก็อุ้มร่างเล็กที่หลับไประหว่างทางออกมาจากรถ
ซีวอนลดกระจกลง
“ไอ้ฮัน!!”ซีวอนตะโกนเรียกฮันกยองที่กำลังจะเข้าบ้าน ทำให้ฮันกยองต้องหันมามองทางซีวอนแทน แล้วตั้งหน้าฟังคำพูดต่อไป แต่ซีวอนกลับไม่พูดอะไร ได้แต่ส่ายหน้าเป็นการบอกว่าไม่มีอะไร แล้วเลื่อนกระจกรถขึ้นเหมือนเดิม
“ ถ้านายดูแลฮยอกจได้ไม่ดีนะ ฉันจะเป็นคนดูแลเขาเอง” ซีวอนพูดกับตัวเอง
แต่ฉันไม่ได้ตัดใจนะไอ้ฮัน นี่เพิ่งแค่จะเริ่มเท่านั้นเอง
.................................................................................
“ใครพี่ฮัน”คยูฮยอกถามขึ้นเมื่อเห็นฮันกยองอุ้มฮยอกแจมา
“ก็แฟนพี่งั้ย”ฮันกยองตอบพรางวางร่างเล็กบนเตียง เพียงแค่แววแรกที่เห็นหัวใจของคยูก็เต้นโครมครามขึ้นมาทันที
คนนี่เหรอแฟนพี่ฮัน น่ารักเป็นบ้าเลย ใบหน้าขาว ริมฝีปากอิ่ม ร่างเล็กน่านุถนอม เฮ้ย!!! คิดไรว่ะนั้น แฟนพี่นะโว้ย ไอ้คยู
ในขณะที่ความคิดของคยูฮยอนกำลังตีกันเองอยู่ ฮันกยองก็หลักน้องชายตัวเองออกจากห้อง
“กลับห้องตัวเองไปได้แล้ว พี่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฮยอกแจ”
“เปลี่ยนเสื้อผ้า?” งงได้อีกแล้ว ไม่รู้จักเหรอ ก็แก้ผ้าเก่าแล้วใส่ผ้าใหม่ก็แค่นั้น (เฮอะๆๆก็แค่นั้น)
คยูฮยอนเมื่อโดนผลักออกจากห้องนอนพี่ชายโดยพี่ชายก็กลับมายังห้องตัวเอง ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม แต่ทำไงก็ไม่หลับสักที
“ ฮยอกแจแฟนพี่ฮัน พี่ฮันแฟนฮยอกแจ แต่ฮยอกแจน่ารัก รักฮยอกแจ เฮ้ย !!! บ้าแล้วกรู”คยูฮยอนก็ยังพร่ามต่อไป ไม่นานเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น คยูฮยอนเลยรีบไปเปิดประตูแทน ใบหน้าแดงกล้ำและดูทรมานของพี่ชายทำให้คยูฮยอนสงสัยว่าสิ่งใดที่ทำให้ฮันกยองป็นแบบนี้
“พี่ฮันทำไมหน้าแดง เหงื่อออกอย่างนี้หละ”พร่างชี้นิ้วไปรอบๆใบหน้าของพี่ชายตน
“ห้ามใจ”ตอบแค่นั้นแล้วเดินผ่านร่างสูงตรงไปยังเตียงนอนของน้องชายแล้วคว่ำตัวนอนทันที
“ทำไรอะพี่ ทำไมไม่นอนห้องพี่อ่ะ”
“ห้ามใจ”
“....................”คยูฮยอนไม่ต่ออะไรดูดีแล้วว่าพี่ชายตัวเองกำลังห้ามใจจากอะไร
“พรุ่งนี้พี่มีสอบเกือบทั้งวัน แต่นายไม่มีสอบ ดั่งนั้นนายต้องดูแลฮยอกแจ เข้าใจ๋ แค่นี้แหละ นอนนะ ฟี้~~~~~”แล้วหลับไปทันที ปล่อยให้น้องชายตนเองอ้าปากค้าง
พี่จะบ้าเหรอ ในผมหยุดโรงเรียนไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ที่ใหญ่คือพี่จะให้ผมอยู่กับแฟนพี่น่ารัก จนผม เออ ....โอ้ยยยยยยย บ้าไปแล้ว อ้ายคยู้
..............................................................................................
จบไปแล้วอีกตอน
คิบอม นายก็ทำใจได้อีกนะ แต่สักกี่น้ำเนี้ย
คุณฉ่อยเปิดศึกแล้ว
ป๋าดีนะที่ห้ามใจไหว ไม่เหมือนบอมเลย แต่ไปห้ามใจในห้องน้องชาย (คยูนายควรระวังตัวโดน “กด” ไว้บ้างนะ :คำเตือน)
คยูหยุดเรียนมาดูแลพี่สะไภ้ อิอิ สู้ๆ แต่ดูคยูก็อยากจะกินไก่ด้วยแล้วสิ เอาเข้าไป
เฮ้อ!!!
ส่วนเรื่องที่ทายกันอยู่ว่าบุคคลนิรนามคือใคร ก็ทายต่อไปได้นะคะ
อาจจะเป็นเจ๊ หรือไม่ก็ได้ เเต่ขอบอกว่ามิได้มาดี มาร้ายเอามากๆ
อิอิ
ตอนหน้า ดงออกแล้ว
ตัวอย่าง
ถ้ามันเป็นสิ่งที่นายต้องการและมันจะทำให้ฉันได้อยู่ข้างนาย ถึงแม้จะต้องฆ่าคนตายฉันก็จะทำ
เพียงแค่คำที่ฮยอกแจเอ่ยออกมาและความคิดเพียงแค่นั้น ร่างหนาก็ตรงไปหาหนุ่มหน้าหวานแล้วเอ่ยออกไปทั้งหน้าตาเย็นชาเป็นคำพูดที่ดูบังคับเสียมากกว่าขอร้อง
“เป็นแฟนกับฉัน!!”
(ขอเม้นด้วยนะคะ )
ความคิดเห็น