คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [fic] eunhae { sorry } 1
อันนี้เป็นคู่ที่ชอบมากเหมือนกัน ดูน่ารักดี อิอิ
..................................................................
(สวัสดีครับ พี่ทึกกี้ )เสียงใสดังขึ้นทันทีที่อีทึกกดรับโทรศัพท์ เสียงที่ห่างหายไปเป็นเดือน
เเต่ถึงห่างหายไปเป็นปีเขาก็จำได้ดีว่าเสียงนี้เป็นของใคร เพราะเสียงนี้เป็นเสียงของน้องชายที่รักใน
วงคนหนึ่ง เสียงนี้ยังเรียกรอยยิ้มให้อีทึกจนเกิดรอยบุ่มบนเเก้มเขาได้
" ดงเฮ สบายดีเหรอ คิดถึงนะเนี้ย " พูดออกมาจากใจจริง
( ผมก็คิดถึงพี่ครับ ผมมีวันหยุดงานด้วยนะ จะกลับไปเกาหลี )ปลายสายบอกเสียงใส
" จริงเหรอ เมื่อไรหละ บอกฮยอกเเจเเล้วยัง เเล้วคนอื่นๆกลับด้วยหรือเปล่า เล้ว " อีทึกดีใจมากที่น้อง
ชายจะกลับ ถามรั่วเป็นปืนกล
(พอก่อนคับพี่ อันที่จริงตอนนี้ผมก็อยู่ที่เกาหลีเเล้ว ส่วนคนอื่นๆเดี๋ยวตามมาพรุ่งนี้ คือ เอ่อ คือ ผมคิด
ถึงฮยอกเเจนะคับ อิอิ )เสียงนั้นแฝงไปด้วยความเขินอายเล็กน้อย
" ครับ พี่รู้เเล้วว่าในใจอะมีเเค่ไอ้ไก่มันคนเดียว " อีทึกเเซวกลับ
( อืม พี่คับ พี่อย่าบอกฮยอกแจนะคับ ผมอยากให้เขาแปลกใจ )
" นายเนี้ยชอบเล่นอะไรแปลกๆ เฮ้อ "
( พี่คับ เเค่นี้ก่อนนะ ถึงบ้านเเล้ว ) สิ้นเสียงนั้นก็วางสายไปทันที อีทึกละโทรศัพท์ออกจากหูชื่อของคน
โทรยังคงปรากฏอยู่บนจ่อ ใบหน้าสวยส่ายไปมาเล็กน้อยปรงๆไปกับน้องชาย เเล้วเขาเองก็ทำงานต่อ
ไปเพื่อที่จะรีบกลับไปหาน้องชายของตนเองเช่นกัน
...ณ บ้านซูจู
ร่างสูงเดินมาหยุดหน้าประตูบ้าน ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ในที่สุดก็ได้กลับมาอีกครับ บ้านที่
เราอยู่กัน 13 คน ภาพเมื่อก่อนใหลย้อนเข้ามาเห็นเเล้วก็อดยิ้มไม่ได้ เเต่สิ่งที่ทำให้หัวใจของดงเฮผู้นี้
เต้นรั่วเเละผองโต นั้นคือร่างบางที่อยู่หลังบานประตูนี้เมากกว่า ดงเฮรู้สึกกระวนกระวายนิดหน่อย
กำลังคิดว่า ถ้าร่างบางเห็นการกลับมาของเขาเเล้วจะรู้สึกอย่างไร ทำทำหน้ายังไง ต้องร้องให้เเละวิ่ง
เข้ามากอดเขาเเน่นอน เเละเขาเองก็จะอ้าเเขนรับด้วยความยินดี สัญญาเป็นคำสัตย์ว่าจะไม่มีวัน
ปล่อยให้รางบางนี้ไปเด็ดขาด
หลังจากคิดไปต่างๆนานา มือหนาหยิบกุณเเจบ้านที่มีกันคนละดอกขึ้นมาเเละไขเข้าไปข้างใน
เมื่อร่างสูงเเทรกตัวผ่านบานประตูเข้ามาได้เสียงประตูก็ถูกปิดลงไป มองไปยังรอบ ทุกอย่างยังเหมือน
เดิมอาจจะมีการเปลี่ยนแปลงก็เเค่เล็กน้อยเท่านั้น คิดถึงมากคิดถึงบ้านหลังนี้จับใจ เเต่สิ่งที่คิดถึงสุด
ใจต้องรอเขาอยู่ทีห้องของเขาเเน่น่อน
เท้ายาวรีบก้าวไปยังห้องของตัวเอง เเต่จะผ่านห้องตัวเองก็ต้องผ่านห้องรุ่นพี่อีกหลายคนเเละ
เสียงหนึ่ง ในห้องหน้าที่ประตูปิดไปสนิทก็ดังเล็ดรอดออกมา ทำให้ร่างสูงต้องเปลี่ยนเป้าหมายทันที
นัยตาใสมองผ่านช่องประตูด้วยเสียงอันเบาที่สุดเเล้วภาพที่เขาเห็นก็ถึงกับทำให้ตกตลึง
" ฮยอกเเจ พี่ฮันกยอง " ดงเฮครางชื่อคนรักขึ้นมาเบาๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ร่างบางที่
เขารัก ร่างบางที่เขาคิดถึงเป็นคนเเรก ร่างบางที่ทำให้เขาเกือบกินไม่ได้นอนไม่หลับด้วยความเป็นห่วง
ตอนนี้กำลังกกกอดอยู่กับรุ่นพี่ในวง เหมือนมีระเบิดมาปาใส่ หายใจไม่ออกจุกเเน่นอก งงไปหมดว่า
ทำไมร่างบางถึงทำกับเขาได้ขนาดนี้ น้ำตาใสกำลังจะใหลออกมาเเต่เขาเองก็กลั่นเอาไว้ ไม่ยากให้มัน
ใหลออกมา จะรู้สึกเกลียดตัวเองมากถ้าหามันใหลออกมา
ร่างสูงไม่อดรนทนที่จะยื่นดูกิจกรรมที่คนรักของตนเเละพี่ชายของตนกำลังจะทำกันได้อีกต่อไป
รีบสาวเท้ากลับเข้ามายังห้องตัวเองทันที เมื่อประตูปิดลง ร่างสูงหันหน้าเข้าไปในห้อง น้ำตาที่กลั่นไว้
หลั่งใหลออกมา จากความเจ็บปวด ภาพความทรงจำแสนหวานในห้องนี้ชั่งต่างจากเห็นการณืที่เพิ่ง
เจอเมื่อครู๋นี้เอาเสียมากๆ มันควรจะเป็นอย่างที่เขาคิดสิ ฮยอกเเจต้องนั่งอยู่ที่โต๊ะสวยหน้าระเบียงที่
เขากับฮยอกเเจชอบ เขาจะได้เดินไปโอบกอดจากด้านหลับ เเล้วกระซิบข้างหูว่า ฉันกลับมาเเล้ว หรือ
อะไรทำนองนี้
" ทุเรศ " เขาสบทออกมาด่าความคิดของตัวเอง หัวเราะเยาะตังเองคิดไปได้ยังไง เขาต่างหากที่กำลัง
ถูกสวมเขา หึ
กึก กึก
เสียงประตูกำลังจะถูกเปิดออก ดงเฮรีบหาที่หลบทันที่ เเต่ก็เห็นว่าร่างเข้ามานั้นคือใคร ยิ่งเห็นก็ยิ่ง
เจ็บปวด เมื่อร่างบางเดินเข้ามาถึงที่หลบตัวของดงเฮ ดงเฮก็จัดการรวบตัวจากข้างหลังเข้าหาตนทันที
มือเรียวข้างหนึ่งปิดตาของฮยอกเเจ ร่างบางของฮยอกเเจสะดุ้งด้วยความตกใจเเละพยายามดิ้นไปมา
เพื่อให้หลุดออกจากมือของผู้ชายนิรนามที่กอดเขาอยู่
" ปล่อยนะ เเกเป็นใครนะ " ร่างบางดิ้นไปมาอย่างไม่ยอมผ่อนเเรง เช่นกันร่างสู.ของดงเฮก็กอดรัด
เหนือเเรงดิ้นตลอด ดงเฮดันร่างบางจนติดฝาผนังเเล้วพลิกตัวร่างบางมาทางเขาโดยที่ยังไม่เปิดตาให้
เเกฮยอกเเจ
" จะทำอะ อุ๊บ " ก่อนที่จะผู้อะไรไปมากกว่านี้ ริมฝีปากของฮยอกเเจก็โดนปิดทันที พร้อมลิ้นร้อนที่ส่ง
ตามไปติดๆ ในตอนเเรกฮยอกเเจเองก็กำลังจะขัดขืน หากเเต่ริมฝีปากนั้นกลับรู้สึกคุ้นเคยมาก ถึง
เเม้จะไม่ได้รับมาเป็นเดิอนเเต่เขาก็จำได้ดี รสหวานจากริมผีปากหนา เสียงลมให้ที่ขาดห้วง กลิ่นกาย
อ่อน ฮยอกเเจเองก็จำได้ทุกอย่างเเละไม่คิดที่จะลืม
" อืม ....." ร่างบางครางเสียงสั่นเครื่อ จูบตอบรับอย่างอ่อนหวานจนดงเฮเองก็งง ถึงเเม้ยังไม่เห็นใบหน้า
ไม่รู้ว่าใครที่กำลังกอดรัดตัวเองอยู่ ร่างบางที่ตอบสนองหมดเลย ตอบสนองทุกคนที่เข้าหาเลยเหรอ
ไม่ใช่มีเพียงเขาคนเดียวเหรอ ความคิดนี้ทำให้ดงเฮ ถอนจูบออกมาด้วยความรวดเร็ว มืที่ปิดตาอยู่
ปล่อยออกมา
ฮยอกเเจใช้มือขยี้เล็กน้อยเพื่อรวมภาพที่อยู่ตรงหน้า เเละเมื่อพบว่าคนตรงหน้าเป็นคนคนเดียวกัน
กับที่เขาคิดก็ยิ้มออกมาทันที ร่างบางกำลังโผ่เข้ากอดด้วยความคิดถึงเเต่ร่างสูงดันถอยตัวออกห่าง
ฮยอกเเจหุบยิ้ม งงในปฏิกริยาของดงเฮทันที
" ดงเฮ " เสียงเรียกสั่นเครื่อเมื่อสายตาปะทะเข้ากับดวงตาที่เย็นชาของดงเฮ มันเกิดอะไรขึ้นกันเเน่
" ไม่ใช่ฉันนายก็รู้สึกใช่มั้ย " ดงเฮพูดขึ้นเสียงเรียบ
" อะไรดงเฮ ฉันไม่เข้าใจ ฉัน..."
" ไม่ใช่ฉันนายก็มีความสุขใช้มั้ย " ก่อนที่ฮยอกเเจจะได้พูด ดงเฮก็พูดขัดเเละเพิ่มน้ำเสียงดังขึ้นเรื่องๆ
ฮยอกเเจยิ่งงงหนักกับท่าทางของดงเฮ ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรเพราะเขาเองก็ยังไม่รู้เหตุผล
" ไม่ใช่ฉันนายก็ชอบใช่มั้ย ไม่ใช่ฉันนายก็รักได้ใช่มั้ย ใช่มั้ย ลี ฮยอกเเจ !!! " ดวงตาเย็นชาที่แฝงไป
ด้วยความเจ็บปวดจ้องมองไปยังดวงตาสวยที่กำลังเคล้าคลอด้วยหยาดน้ำตา จากเเรงบีบที่ตนเเขน
ของตัวเองทั้งสองข้าง
" นายเป็นอะไร " ฮยอกเเจถามน้ำตาใหล
" ฉันไม่อยู่นายคงจากเหงามาก อยากมาก จนต้องไประบายกับคนอื่นหละสิ " ร่างสูงพูดขึ้น ฮยอกเเจเองก็ยิ่งงงใหญ่ เเต่ไอ้คำที่ดงเฮพูดนั้นมันบาดใจกันเกินไป เขาเองไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นเเต่สิที่ดงเฮพูดนั้นก็เล่นทำให้จุกจนหายใจไม่ออก
" นายนี่มันร่าน "
เพี๊ยะ !!!
สิ้นคำพูดนั้น ฮยอกเเจก็ตบดงเฮ ใบหน้าใสหันไปตามเเรงตบ ดงเฮละมือขากใหล่เล็กข้าง 1 เเล้วเอา
ไปทาบนรอยตบเบาๆ มองร่างบางที่กำลังร้องให้ออกมากอยู่ตรงหน้า
" นายเป็นบ้าอะไรของนาย ฉันดีใจที่นายกลับมา เเต่อยู่นายก็มาพูดอะไรบ้าๆ ฉันทำอะไร หา!!!~"
ฮยอกเเจตะโกนถามทั้งน้ำตา
" ทำอะไรก็รู้อยู่เเกใจ ลี ฮยอกเเจ " ดงเฮยังไมยอมตอบให้ตรงคำถาม
" ฉันไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้นายเป็นเเบบนี้ เเต่ถ้ามันทำให้นายเจ็บปวดมากนะ เราก็เลิกกันเถอะ " ถ้าไอ้
การที่ฉันคิดถึงนายมันผิดมากนัก ก็คงไม่มีอะไรมาลดโทษที่ฉันจะได้รับได้เเล้วหละ เพราะฉันคิดถึง
นาย ฮยอกเเจพยายามจะสื่อทุกสิ่งที่คิดทางสายตา เเต่ความโกรธที่ดงเฮมีก็ได้กลายเป็นม่านดพลิงปิด
ความรักไปเสียเเล้ว
" ง่ายเนอะ ไอ้คำนี้อะ คงอยากจะพูดมานานเเล้ว เเต่เสียดายฉัน พอฉันไม่อยู่ก็วิ่งไปหาคนอื่นว่างั้ย
ไอ้คำว่ารักของนายที่เคยบอกฉัน นายก็เที่ยวไปเเหกปากตะโกนบอกใครไปทั่วเเล้วสินะ " ดงเฮยังคง
พูดจากดูถูกความรักที่ฮยอกแจมีให้ต่อไป เเละทำต่อไปจนฮยอกแจเองเริ่มที่จะรับมันไม่ได้เเล้ว
เพี๊ยะ!!!
ตึงๆๆๆ
ปัง
ดงเฮโดนตบไปอีกฉาดใหญ่ พร้อมกับที่ร่างบางสลัดหลุดจากมือของตัวเองเเล้ววิ่งออกไปจากห้อง
ทันที ดงเฮทรุดฮวบลงไปบนพื้น
" หนีเหรอสิ่งที่ฉันรอคอย เเละตั้งใจมาพบ นี้เหรอที่ฉันควรได้รับ ฮยอกเเจ "
......................................................................................................................................
เม้นครบ 11 เมื่อไร สัญญาว่าตอนหน้า
อึนเฮ ........ เเน่ๆ
เร็วๆนะ ไรเตอร์อยากอัพเเล้ว
อยู่ที่คนเม้นเท่านั้นเเหละ
ความคิดเห็น