คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : รัก/ทำไมเปลี่ยนไป/หวั่นไหว 100%
ครั้งหนึ่งในชีวิตของผม ผมไม่เคยต้องการใคร แต่เมื่อผมได้มาเจอเขา เขาทำให้หัวใจผมเต้นอีกครั้ง ทำให้รู้จักเป็นห่วง รู้จักคิดถึง รู้จักความสุข รู้จักการรอคอย และรู้จักความรัก เขาเป็นมากกว่าชีวิตของผมเสียอีก
“กินเยอะๆนะ ตัวเล็กจนลมพัดก็ปลิวแล้ว”ฮันกยองพูดพรางตักกับข้าวใส่จานให้ฮยอกแจ ฮยอกแจไม่ตอบอะไรเพียงแต่พยักหน้า งึกงึก แล้วตักกับข้าวเข้าไปในปากอย่างเหม่อลอย ราวกับคิดอะไรที่ไม่มีจุดจบ
“ เป็นอะไรหรอ คิดมากเรื่องอะไรหละเรา ห๊ะ”ฮันยองวางช้อนซ้อมลงกับจากแล้วเอื้อมมือไปกุมมือเรียวเอาไว้
ทีแรกฮยอกแจยังคงไม่รับรู้ถึงมือหนาที่กอบกุม จนมือหนานั้นลูบไปมาบนหลังมือเล็กน้อย ฮยอกเเจก็สะดุ้งนิดหน่อยและสัญชาตญาณก็บอกให้ดึงมือกลับ
“ อ่ะ” มือบางกระชากกลับเข้าหาตัวเอง ฮันกยองมองตามด้วยความงงเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เลื่อนมือหนากลับมาจับช้อนซ้อมเหมือนเดิม
“ ขอโทษครับ พี่ฮัน”แล้วฮยอกแจก็รู้สึกตัวว่าทำผิดไปหน่อย ก็เขามากกินข้าวกับแฟนแต่ดันคิดมากเรื่องอาการที่แปลกไปของเพื่อน
เพราะตั้งแต่วันที่แข่งบาส คิบอมก็เอาแต่หลบหน้า ไม่น่าจะใช่ เรียกว่าหนีหน้าเขาเลยก็ได้ ไม่มายืนรอไปโรงเรียนพร้อมกัน ไม่กลับพร้อมกัน ทั้งยังไม่ค่อยพูดค่อยจาเหมือนแต่ก่อน ทั้งที่แต่ก่อนก็ไม่ค่อยพูดค่อยจาอยู่แล้ว ยิ่งทำให้ฮยอกแจคิดหนัก
“ ไม่เป็นไร”ฮันกยองตอบเฉย มองแต่จานข้าวไม่ได้หันไปมองหรือเหลือบไปหาฮยอกแจเลยสักนิด
“ พี่ฮันครับ”เป็นฮยอกแจบางที่กุมมือหนาไว้ ฮันกยองไม่พูดอะไรแค่เงยหน้าขึ้นไปมองฮยอกแจตามการเรียกเท่านั้น แต่เมื่อเห็นสีหน้าของฮยอกแจในตอนนี้ก็ถึงกับทำให้ฮันกยองใจหล่นวูบ รีบกุมมือนั้นไว้ทันที
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสับสน จนเหมือนจะพูดออกมาด้วยคำพูไม่ได้ แต่มันติดอยู่ในใจ
“ ครับ”ฮันกยองปั่นยิ้มเมื่อเดิม ไม่ยากเอาความทุกข์ใจด้วยเรื่องเล็กๆน้อยๆแค่นั้นมาให้ร่างบางต้องทุกข์เพิ่มขึ้นอีก มืออีกข้างยกขึ้นลูบผมฮยอกแจเบาๆ
“ พี่จะโกรธผมไหมถ้าตอนนี้ผมคิดถึงคนอื่น”ฮยอกแจบอกออกไปตรงๆ
“ใครหละที่ฮยอกแจคิดถึง”ฮันกยองถามออกไปทั้งพยายามทำสีหน้าให้เป็นปรกติที่สุด ถึงแม้ในใจเจ็บปวด รู้ดีว่าเวลาที่เรารักกันนั้นมายังไม่มากนัก ฮยอกแจอาจจะยังรักเขาไม่หมดใจ แต่ผิดกับเขาที่รักไปจนหมดใจ รักจนไม่อยากจะเสียฮยอกแจไป แล้วจะให้ทำอย่างไรนอกจากต้องรอคอย รอคอยวันที่ฮยอกแจก็รักเขาจนหมดใจเหมือนกัน
“ คือ ว่าคิดถึงคิบอมอ่ะ ดูเขาเปลี่ยนไปยังไงก็ไม่รู้ เห็นอย่างนี้ก็อดคิดไม่ได้ เพราะยังไงเขาก็เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของผม”ฮยอกแจอธิบายเรื่องต่างๆที่ติดอยู่ในใจ ไม่ใช่เพียงแค่ทำให้เขารู้สึกดีแต่ก็เป็นการอธิบายให้ฮันกยองเข้าใจหากเขาดูแปลกไปในช่วงนี้
“อื้ม พี่ก็นึกว่าอะไร ก็ลองไปคุยกับเขาดูสิ เป็นเพื่อนกันก็ควรที่จะคุยกันนะ”ฮันกยองให้คำแนะนำ อาจจะรู้สึกชื้นใจขึ้นบ้างกับคนที่ฮยอกแจคิดถึง ถึงอย่างนั้นก็รู้ยังสึกน้อยใจทำไมฮยอกแจถึงแคร์คิบอมได้ขนาดนี้ แต่ความน้อยใจก็หายไปเมื่อฮยอกแจพูดประโยคหลังออกมา
“ ผมกลัวว่าเขาจะไม่ยอมรับพี่ ไม่ยอมรับที่เรารักกัน”ฮยอกแจกระชับมือฮันกยองแน่น
“คิดมากไปได้ มีอะไรที่ทำให้เขาไม่ยอมรับเรา2คนหละ พี่ว่าไปคุยกับเขาให้ดีเลยดีกว่านะเย็นนี้จะได้ไม่ต้องมานั่งอมทุกข์อยู่ได้ เห็นแล้วอดเป็นห่วงไม่ได้” ฮยอกแจก้มหน้านิ่ง ที่ต้องทำให้คนรักมาทั้งเป็นห่วงตน
“ ขอโทษที่ทำให้พี่เป็นห่วง”
“ 555 อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ รู้ไหมว่าหน้าเวลาไก่หง่อยมันขำมาก 5555”ฮันกยองหัวเราะออกมากับท่าทางของฮยอกแจ หัวเราะไม่ใช่เพราะตลกแต่หัวเราะออกมาพียงเพราะอยากให้ฮยอกแจว่างใจ
“ ขำอะไรเล่าพี่อ่ะ”ฮยอกแจหน้าแดง ทำแก้มป่อง งอนน้อยๆ
“งอนเหรอ งั้นเดี๋ยวง้อนะ .....ฟอดดดดดดดด.....อ้า...ชื้นใจ”ฮันกยองหอมแก้มเนียนฟอดใหญ่ไม่สนใจสายตาคนในโรงอาหารเลยสักนิด ฮยอกแจตีแขนแกร่งเบาๆ แล้วกุมใบหน้าด้านที่ตนเองโดนขโมยหอม
“พี่ฮันอ่ะ”....................................
……………………………………………………………
หากข้างหน้าผมในตอนนี้เป็นเพียงการแสดงความรักกันของคนทั่วไป แต่ทำไมมันทำให้ผมเจ็บแปลบที่หัวใจได้ ทั้งที่2คนนั้น คนหนึ่งก็คือเพื่อนผมและอีกคนก็คือคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนของมัน
“เฮ้ย ไอ้ฮัน โค้ชเรียกว่ะ”หนุ่มร่างสูงนามว่าซีวอนเดินไปยังฮันกยองที่กำลังสนุกอยู่กับการแกล้งคนรัก
“ เหรอ หว๋าเซงเลย ต้องไปแล้วอ่ะ ฮยอกแจคับ”ฮันกยองทำหน้าเสียดายออกมาจนเห็นได้ชัด เห็นได้ชัดจนอีก2คนหมั่นใส้
“ก็ไปสิครับ เดี๋ยวผมก็จะไปห้องสมุดหน่อย”ฮยอกแจตอบหน้าแดงระเรื้อ มันน่ารักมาก จนคนที่มองถึงกับใจเต้นได้ หากแต่เป็นฮันกยองคงไม่เป็นไรแต่ซีวอนนะสิ อย่างนี้คิดหน่อยละกัน
“ อื้ม งั้นวันนี้ เออใช่ พี่คงไปรับกลับบ้านไม่ได้แล้วละ ยังไงก็ดูแลตัวเองด้วยนะ อย่าคุยกับคนแปลกหน้า ใครชวนไปใหนก็ไม่ต้องไป แล้วก็.....”ฮันกยองกล่าวเช่นฮยอกแจเป็นเด็ก5ขวบ
“ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะคับ”ฮยอกแจค้อนกลับ
“ล้อเล่นน่า อย่าคิดมากหละ คุยกันให้เข้าใจนะ พี่ไปแล้ว”ฮันกยองลูบผมนุ่มเบาๆมือก่อนเดินไปพร้อมกับซีวอน
“ ไอ้วอน แกว่าฮยอกแจน่รักไหมว่ะ”ฮันกยองถามถึงใบหน้าของคนที่กำลังลอยอยู่ตรงหน้าเขา
“ ไม่วะ หน้าอย่างกับไก่”ซีวอนกลั้นใจตอบ อยากยอมรับว่ามันน่ารักและสวยงามมาก แต่คงไม่ได้
“ดีแล้วที่แกคิดอย่างนั้น”ฮันกยองตอบเพียงแค่นั้น แล้วเดินต่อไป ซีวอนหยุด กึก!!
“เฮ้ย ไอ้ฮันฉันลืมทำรายงานว่ะ อาจารณ์เอาตายแน่เลย” ซีวอนนึกขึ้นมาได้กับรายงานที่อาจารณ์สั่งเป็นเดือนแต่ต้องส่งพรุ่งนี้และยังไม่ได้ทำ
“แกมันก็เป็นซ่ะอย่างนี้ รีบไปทำสิ เดี๋ยวฉันบอกโค้ชให้ว่าแก ปวดท้องมาประจำเดือนก็แล้วกัน55555”พูดจบก็หัวเราะลั่นแล้ววิ่งไปทันทีก่อนที่จะโดนซีวอนถีบ เพราะตอนนี้ตีนถูกยกขึ้นรอแล้ว
“ไอ้มังกือหลงบ้านเอ้ย” ซีวอนตะโกนด่า แต่ก็เกิดเซงขึ้นมาจับจิตเมื่อนึกถึงรายงานที่ต้องทำ
2 เท้าก้าวเข้าไปในห้องสมุดซึ่งนานแรมปีถึงจะเข้าสักทีสำหรับซีวอน เพราะในความคิดของซีวอนห้องนี้ก็เป็นเมื่อนรกของเขา
แต่ก็ช่วยไม่ได้ ซีวอนเดินไปยังชั้นหนังสือต่างๆเพื่อหาหนังสือที่จะต้องเอามาทำรายงาน หาไปหามาก็ต้องหยุดชะงัก เพราะคนที่ทำให้หัวใจเขาเต้นแรงก็อยู่ที่นี้
บ้าจริง!! ลืมไปว่าฮยอกแจก็จะมาห้องสมุดเหมือนกัน
ซีวอนยืนมองดูฮยอกแจที่กำลังพนานามสุดชีวิตเอื้อมเอาหนังสืออยู่ที่อยู่ชั้นบนสุด จนร่างเล็กไม่อาจจะเอื้อมถึง ซีวอนยิ้มออกมาน้อยๆกับท่าทางพยายามที่เหนือกำลังตนของฮยอกแจ
“บ้าจริงทำไมมันสูงอย่างนี้นะ ถ้าคิบอมอยู่ด้วยก็ดีสิ” ฮยอกแจบ่นอุบอิบ แต่ก็ยังพยายามต่อไป
ซีวอนที่แอบดูอยู่นาน เมื่อเก็บเกี่ยวภาพนั้นอย่างเต็มที่แล้วก็อยากใกล้ชิดบ้าง เลยตัดสินใจเดินไปข้างหน้าฮยอกแจ แล้วเอื้อมมือขึ้นไปหยิบให้อย่างง่ายดาย ในท่านั้นทำให้แผ่นหลังของฮยอกแจแนบชิดเข้ากับอกแกร่งอย่างหนีไม่ได้ หากมือที่ไปหยิบแต่ใบหน้าหล่อก็ก้มลงมองคนข้างล่างไม่ว่างตา สูดดมเอากลิ่งหอมอ่อนจากเส้นผมหนานุ่มของฮยกแจเบาไม่ให้อีกคนได้รับรู้ หัวใจเริ่มเต้นแรงหนักขึ้น อยากหยุดเวลาไว้เท่านี้
ฮยอกแจรู้สึกว่ามันนานเกินไปแล้วที่ชายนิรนามจะมายืนอยู่ข้างหลังเขา เขาเลยต้องผลิกตัวหันไปหา
“ อ้าว พี่ซีวอนเองเหรอ”ฮยอกแจเอ่ยทั้งอย่างเป็นมิตร แล้วยิ้มให้
หัวใจเต้นราวกับทะลุออกมาถ้าทำได้ ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นแปลกๆ ใบหน้าเนียนใสที่อยู่ห่างกับเขาที่หนึ่งฟุต เขามองไล้ตั้งแต่ดวงตาคมสวย ผ่านจมูกโด้ง ตามมาด้วยแก้มเนียนใน และริมฝีปากอมชมพูที่ทำให้อยากใช้ปากตัวเองสัมผัสและบดขยี้ลงไป
“พี่ซีวอน!!!” ฮยอกแจตะคอกเรียกสติของซีวอน
“ หะ หา!!” ซีวอนหลุดออกมาจากความคิด
“คือว่าผมต้องไปแล้ว ถ้าหากในมือของพี่ พี่หยิบมันมาให้ผมผมขอได้ไหม คือว่าผมรีบอะครับ”ฮยอกแจชี้ไปที่มือของซีวอน
“อะ เอาไปสิ”ซีวอนถอยหลังออกมาเล็กน้อยแล้วยื่นหนังสือให้ ฮยอกแจยิ้มรับ
“ขอบคุณคับ ผมไปก่อนนะคับ”กล่าวขอบคุณแล้วก็เดินจากไป
ซีวอนมองร่างเล็กนั้นที่เริ่มหายไปช้าๆ ใบหน้ายังคงร้อนผ่าว หัวใจยังคงเต้นแรงอยากได้
ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมเป็นไร แต่รู้อย่างเดียวว่าผมต้องการคนเมื่อกี้ ผมต้องการฮยอกแจ ผมต้องการแฟนของเพื่อน
.........................................................................................................................
ฮยอกแจเดินออกมาจากห้องสมุดเมื่อได้สิ่งที่เขาต้องการ เขามุ่งหน้าจะไปยังห้องเรียนและเขาก็พบเขากับคิบอมที่กำลังเดินสวนทางกับเขา คิบอมมีสีหน้าคิดหนักว่าควรจะเดินต่อไปดีไหม เลยหยุดเดินเสียดื้อๆ
“คิบอม”ฮยอกแจเรียกแล้วยิ้มออกมาก่อนจะรีบวิ่งไปหาคิบอม
ได้โปรดฮยอกแจอย่าวิ่งเข้ามาหาฉัน ฉันขอแค่เวลา เวลาที่จะลืมความรักที่มันมากเกินกว่าคำว่าเพื่อนออกจากตัวฉันไป
ยิ่งเห็นว่าร่างเล็กของฮยอกแจกำลังวิ่งมาถึง คิบอมเลยตัดสินใจหันหลังให้ แล้วก้าวเดินออกไปโดยไม่สนใจฮยอกแจ
“คิบอม เดี๋ยวก่อนสิ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย คิบอม ฉันจะรอนายกลับบ้านนะ”ฮยอกแจตะโกนออกไป เพราะคิบอมได้เพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆจนเขาตามไม่ทัน เขาจึงได้แต่ยืนอยู่กับที่ มองจนร่างหนาของคิบอมหายไป
“ ฮึก นายเป็นอะไรไป คิบอม” ฮยอกแจพยายามกลั้นน้ำตาแต่ที่ได้แทนมาคือเสียงสะอื้นเล็กน้อย เขาทำอะไรผิดกันแน่ถึงทำให้เพื่อนที่รักที่สุดเอาแต่หนีหน้าเขา
เย็นแล้ว
ฮยอกแจร่างเล็กยืนรอคิบอมอยู่หน้าโรงเรียน มองดูเพื่อนๆคนอื่นเดินออกไปทีละคนๆ
“อ้าวฮยอกแจยังไม่กลับอีกเหรอ รอคิบอมเหรอ”เยซองเพื่อนร่วมห้องถามขึ้น ฮยอกเจยิ้มแล้วพยักหน้าแทนคำตอบ
“ดูเหมือนฝนจะตกนะ รีบกลับเถอะ”เรียววุคแฟนของเยซองแนะนำ
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวคิบอมออกมาก็จะกลับแล้ว พอดีมีเรื่องคุยกับเขานะ”ฮยอกแจบอกอกไป ฝนตกยังงั้ยก็จะรอ รอจนกว่าคิบอมจะมา
“อื้ม งั้นก็แล้วแต่ พวกเราไปก่อนนะ” เยซองและเรียววุคยกมือโบกบอกลาแล้วเดินจากไป
ฮยอกแจยังคงยื่นอยู่ที่เดิม ยื่นอยู่ที่ประจำเพื่อรอ รอคิบอม แต่วันนี้ไม่เหมือนวันก่อนๆ ตั้งแต่รอมาไม่มีวีแววของคนที่รอเลยสักนิด ฮยอกแจรู้สึกเหนื่อยกับการยื่นนานจึงนั่งลงที่เก้าอี้พัก ถึงอย่างนั้นเมื่อมีคนกำลังเดินมาเขาก็มักจะรีบลุกขึ้นเพราะนึกว่าเป็นคิบอม แต่ก็ต้องแห้วทุกที จนเวลาล่วงเลยมาเป็นเวลานาน ฟ้าเริ่มมืดไม่ใช่เพียงเพราะเวลาที่ล่วงเลยเข้าพลบค่ำแต่เป็นเพราะเมฆฝนที่กำลังตั้งท่าจะตก
ซ่าๆๆๆๆๆ!!!!!
และในที่สุดฝนก็ตกลงมา
“ คิบอม” ฮยอกแจเอ่ยชื่อขึ้นมาหวังเพียงว่าให้บุคคลที่เอ่ยชื่อนั้นมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าสักที่ เพราะตอนนี้รู้สึกหนาวมาก และกำลังหวาดกลัว หากจะว่าเขาเป็นผู้ชายที่อ่อนแอก็ไม่ว่าเพราะสิ่งหนึ่งในสิบทีเขากลัวมากก็คือเสียงฟ้าร้อง
ฮยอกแจนั่งลงที่เก้าอี้พัก บริเวณนี้มีกันสาดยื่นออกมาเพื่อให้หลบฝน แต่ในวันนี้ดูเหมือนว่าประโยชน์ของมันดูจะมีค่าเพียงน้อยนิด มันไม่อาจจะปิดบังปัดป้องฮยอกแจให้รอดจากสายฝนได้ เพราะฝนตกลงมาหนักและลมก็แรง ฮยอกแจเริ่มตัวสั่นด้วยการหนาว เนื้อตัวเริ่มเปียกชื้นจากละอองฝนที่สาดเข้ามา เขาบรรเทาอาการหนาวของตัวเองด้วยการกอดอกไว้ให้แน่นๆเพียงเท่านั้น
ติ๊ด ๆๆ ติ๊ดๆๆ ติ๊ดๆๆ
เสียงโทรศัพท์ของฮยอกแจดังขึ้น ฮยอกแจควักมันออกจากกระเป๋ากางเกง ชื่อปราฏกอยู่บนหน้าจอนั้นก็ทำให้เขายิ้มออกมาได้ทั้งปากสั่นน้อยๆ
“ คิบอม”ฮยอกแจเรียกคนปลายสาย
( ฮยอกแจนายอยู่ที่ใหน )
“แล้วนายละ”ฮยอกแจพยายามที่จะไม่ทำให้เสียงสั่น
(ฉันอยู่บ้านแล้ว)คำตอบขอคิบอมถึงกับทำให้ฮยอกแจหุบยิ้มลงทันที
“เหรอ ฉันก็อยู่บ้านแล้ว แล้วค่อยคุยกันพรุ่งนี้นะ”ฮยอกแจเลือกที่จะโกหกออกไป ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยไปรอไปโรงเรียนพร้อมกันก็ได้ ไม่เป็นไร
(อยู่คนเดียวได้ใช่ไหม วันนี้ฝนตก แต่ฉันคงไปบ้านนาย
“อื้ม อยู่ได้ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้นะ”ฮยอกแจตอยจบก็วางสายไป
...................
“แน่ใจนะว่านายอยู่บ้านแล้ว”คิบอมก็อยากจะเชื่อที่ฮยอกแจพูดแต่ทำไมเสียงฝนมันถึงได้ยินชัดขนาดนั้น แล้วยังเสียงสั่นเครื่อเล็กน้อยอีก
“หรือว่านายยังรอฉันอยู่ที่โรงเรียน บ้าชิบ!!” สบถออกมาแล้วรีบวิ่งออกไปทันที่
คิบอมวิ่งจนมาถึงหน้าโรงเรียน และเป็นอย่างที่เขาคิดฮยอกแจยังนั่งอยู่ที่เดิม ชันเข่าขึ้นมากอดด้วยความหนาว นั่งอยู่คนเดียวใบหน้าซุกอยู่บนหัวเข่า น้ำตาคิบอมเกือบจะไหลกับภาพที่เห็น
“ไอ้โง่คิบอม”คิบอมด่าตัวเองแล้วรีบวิ่งไปหาฮยอกแจทันที
“ฮยอกแจ” คิบอมเรียกเสียงเบาแต่ดังกล่าวสายฝนนิดหน่อย ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นมองคนที่เรียกชื่อตนเอง
“คิบอม ฮึก ฮื่อๆๆ”เพียงแค่นั้นแล้วก็ร้องออกมาทันที ใบหน้าอาบไปด้วยน้ำตาใสคิบอมถลาเข้าไปหา คุกเข่าลงข้างหน้าฮยอกแจ
“คิบอมฉันขอโทษ นายอย่าโกรธฉันเลยนะ ฉันขอโทษทุกๆเรื่องเลย นายไม่พอใจอะไรฉันบอกฉันได้ ด่าฉันได้แต่อย่าหนีหน้าฉันได้ไหม”ฮยอกแจขอโทษออกมาทั้งๆทีก็ไม่ได้รู้เลยว่าผิดด้วยเรื่องอะไร ทำอะไรให้คิบอมโกรธ แต่เขาก็ยินดีที่จะขอโทษอยากให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิม
คิบอมถึงกับน้ำตาไหน เขากลั่นมันไม่ได้อีกแล้ว แต่เขาก็กลัวฮยอกแจจะรู้ว่ากำลังร้องให้ เลยดึงร่างเล็กที่สั่นเท่าลงมาโอบกอด แล้วลูบหลังเบาๆเป็นการปลอบ ฮยอกแจสะอื้นหนักบนอกแกร่ง
“ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษ ฉันขอโทษนะ มันจะไม่เป็นแบบนี้อีกแล้ว”คิบอมกระซิบบอกร่างเล็กเบาๆ ให้รู้กันเพียงแค่2คน กอดร่างเล็กแน่นขึ้น ฮยอกแจพยักหน้า งึกงึก กับอกแกร่งของคิบอมแล้วทิ้งน้ำหนังทั้งหมดลงบนตัวคิบอม
คิบอมรู้สึกว่าแปลกเลยผลักออกจากฮยอกแจเล็กน้อย
“ ฮยอกแจ !!”ฮยอกแจสลบไปแล้ว และเมื่อคิบอมสัมผัสบนใบหน้าใสก็พบว่าตัวร้อนมาก คิบอมรีบอุ้มฮยอกแจขึ้นแล้วเดินกลับไปยังบ้านตนทันที
พอแล้วกับไอ้ความคิดบ้าๆ ฉันจะไม่เลิกรักนายแล้วและจะไม่คิดที่จะเลิกรักด้วย ไอ้ความเจ็บปวดเหรอ ฉันยินดีที่จะจมอยู่กับมันทรมานอยู่กับมันถ้าหากมันจะทำให้ฉันได้อยู่ข้างนาย เพราะฉันไม่อาจจะทนเห็นนายอะไรได้อีกแล้วมันเจ็บปวดและทรมานกว่าร้อยเท่า ฮยอกแจฉันขอโทษ
.....................................................................................................
ตอนหน้าคยูออกด้วยนะคะ
รออ่านด้วยนะคะ
ความคิดเห็น