คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : The dear neighbor. ตอนที่ 8 เข็มขัดสั้น(คาดไม่ถึง)
“คุราจัง ไปมหาลัยกับชั้นมั้ย”
เสียงตะโกนเรียกของชายหนุ่มร่างสูงดังขึ้นมาจากหน้าบ้านของสาวน้อยผมสีทอง และเธอก็เดินออกบ้าน
“ก็ดีสิ นายเอาชั้นซ้อนไปได้ใช่มั้ย?”
เด็กสาวเอ่ยถาม
“สบายมาก เธอน่ะ เบาหยั่งกะอะไรดี ป่ะ เดี๋ยวไปสาย”
“ฮื่อ”
ว่าแล้วเธอก็นั่งซ้อนท้ายจักรยาน ของชายหนุ่ม จากนั้นทั้งสองก็มุ่งหน้าไปยังมหาวิทยาลัยเคียวเท็นชิ
“ชั้นสงสัยมานานแล้วนะ ว่าทำไมเธอถึงแต่งตัวไม่เหมือนปีหนึ่งล่ะ”
เลโอลีโอถามขึ้น(ด้วยความไม่รู้)
“ก็ชั้นเป็นนักศึกษาหลักสูตรพิเศษสิ เน็คไท้ก็เป็นสีดำ ปกติจะเป็นสีเทาอย่างของนาย ส่วนกระโปรงก็เป็นแบบกลีบ ถ้าเป็นนักศึกษาสาวทั่วไปจะเป็นกระโปรงไร้กลีบ ชั้นก็รู้สึกว่ามันสะดุดตาสิ”
“เหรอ..... แล้วไปติดต่อเลือกชุมนุมที่ฝ่ายกิจกรรมรึยัง เธอเข้าทีหลังเขาต้อนรับน้องใหม่เลยไม่ได้เลือกนี่”
“จริงด้วยๆ เกือบแย่แล้วแฮะ ขอบใจที่นายเตือนนะ”
คุราปิก้ากล่าวขอบคุณเพื่อนสนิทที่ขยันปั่นจักรยานในยามเช้า
“ไม่เป็นไร”
“เฮ้ยๆๆๆ ระวังข้างหน้า!!”
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก”
ทั้งสองตะโกนพร้อมกัน เมื่อรถสิบล้อวิ่งเฉี่ยวทั้งสอง แต่เลโอลีโอขับหักหลบได้ แต่ก็.....
“ว๊ากกกกกกกกกกกกก โครมมมมมมมมมมมมมมม”
และสองสหายก็ไปนอนกองเรี่ยราด ณ ริมถนน รถจักรยานโทรมๆก็ไปนอนเป็นศพที่เสาหลักกิโลเมตร(คูกะจัง/ไอ้เลโอ ขับรถให้มันดีๆหน่อยสิเฟ้ย!! เดี๋ยวคุราจังเป็นอะไรไป ใครจะรับผิดชอบ!!)
“อูย !!ไอ้บ้าขับรถประสาอะไรฟะ!! เออ อย่าเพิ่งเป็นศพนะ ชั้นขี้เกียจไปทำบุญอุทิศส่วนกุศลนะยะ!!”
คุราบ่นอุบอิบขณะประคองตัวเองขึ้น มือปัดเศษหญ้าตามร่างกายและเส้นผม ส่วนเลโอลีโอกำลังคลานขึ้นช้าๆ หน้ามีรอยถลอกที่ข้างแก้มสีเข้ม เขาทำหน้ามุ่ยเป็นอันมาก ทำเอาคุราถอนหายใจ
“ป่ะ ไปบ้าชั้น ไปทำแผล ถ้าไปสาย อาจารย์คงไม่ว่าหรอกนะ”
เด็กสาวพูด แล้วยื่นมือให้ชายหนุ่ม
“แต่อาจารย์เม็นจิจะสอบวันนี้นะ ขืนขาดสอบ แย่แน่ๆ”
เลโอลีโอแย้ง(คูกะจัง/แปลกแฮะ ปกติเป็นจอมอู้ไม่ใช่เหรอ)
“ก็จริงอ่ะนะ งั้นก็จูงจักรยานไปละกัน ส่วนหน้านายก็”
เธอมองไปรอบๆตัว ถนนนี้ค่อนข้างเปลี่ยว ไม่มีร้านขายของบ้างเลย... แล้วเธอก็ความหาของในกระเป๋าสะพายสีขาว
“อ๊ะ! เจอแล้ว”
คุราปิก้าหยิบปาสเตอร์ปะแผล แล้วลอกแถบออก
“นายเขยิบๆมาใกล้หน่อยสิ ชั้นจะแปะให้”
เธอสั่งเพื่อนเบาๆ เพื่อนตัวดีก็พยักหน้าแล้วทำตามแต่โดยดี (ในจิตใจที่แปลกประหลาดของเลโอลีโอ/คุราจังใจดีจางเลย สมกับเป็นนางในฝันเราเลย อิๆ)แล้วเธอก็แปะปาสเตอร์ตรงแก้มเพื่อนหนุ่ม
“ขอบใจ...ชั้นว่าเรารีบไปกันดีกว่า”
“นั่นสิ จะหกโมงแล้ว เดี๋ยวไม่ทัน”
ว่าแล้วทั้งสองก็รีบเดินไปยังมหาวิทยาลัย โดยเลโอลีโอจูงจักรยานที่เสียไปเรียบร้อยแล้วอีกด้วย
และทันใดนั้นเองสวรรค์(มั้ง)ก็มาโปรดทั้งสอง
“นี่ยัยบ้าบิ่น มีอะไรให้ชั้นช่วยรึเปล่า”
เสียงเย็นชาดังมาจากรถแวนสีบรอนด์เงิน เขาคืออาจารย์สำนักเคนโด้ยูกิยามะนี่เอง
“อ๊ะ อา........”
เธอเหลียวมองเพื่อนหนุ่ม แย่แล้ว ขืนความลับรั่วมีหวัง....
“คุณเรียวอิจิเหรอคะ”
เธอพูดมั่วๆแล้ววิ่งไปหาอาจารย์?ก่อนที่อาจารย์จะเอ่ยอะไร
“นี่อาจารย์ ช่วยแกล้งเป็นคนรู้จักได้มั้ย ขืนมีคนรู้มากกว่านี้ คอขาดแน่ๆ”
“มันก็ได้ แต่ทำไมต้องชื่อเรียวอิจิฟะ แฟนเก่าสมัยอนุบาลเรอะ”
อาจารย์เอ็ดตะโรเบาๆอย่างไม่พอใจ
“เออน่า ชื่อมาจากหนังสือวรรณกรรมที่อ่านเมื่อคืน เอาเหอะๆช่วยหนูหน่อยนะ”
“นี่คุรา เดี๋ยวสายแล้วนะ”
เลโอลีโอบอกเพื่อนสาว
“คุณเรียวอิจิบอกว่าเดี๋ยวไปส่ง นายเอาจักรยานไว้ในเบาะหลังสุดสิ”
“เฮ้ย!! แต่!!”
อาจารย์กำลังแย้ง แต่ลูกศิษย์จอมป่วนก็เอามือเรียวบางปิดปากไว้
“เอาน่าๆ ไหนๆก็เป็นศิษย์อาจารย์กันแล้ว ช่วยหน่อยนะคะ อาจารย์”
เธอขอร้องอาจารย์ จนเขาเริ่มอ่อนใจลงบ้าง
“อ้าว !!!ไอ้หนุ่ม มัวช้าอยู่ได้ รีบไม่ใช่เรอะ”
สายตาคมมองไปยังชายหนุ่มที่ท่าทางโทรมๆ เพราะเพิ่งไปนอนกองกับพื้นหญ้ารกๆเมื่อไม่นาน
“ครับผม”
จากนั้นเขาก็แบกจักรยานขึ้นรถ ตอนนี้เด็กสาวมานั่งใกล้ที่นั่งคนขับ เขาจึงมานั่งอยู่เบาะหลัง
“ถ้าไม่ได้คุณเรียวอิจิต้องแย่แน่ๆค่ะ”
เธอพูด(คูกะจัง/โกหกได้แนบเนียนจริงๆแฮะ)
“เรอะ เอาล่ะ ชั้นจะขับรถซิ่งแล้วนะ”
อาจารย์บอกทั้งสอง
“ครับ/ค่ะ”
ว่าแล้วรถแวนคันก็ทะยานไปยังข้างหน้าด้วยความเร็วสูง ไปพร้อมกับเสียง
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
*********************************************
“อ๊ะ นี่มันอะไรกันเนี่ย”
คุราปิก้าเอ่ยอย่างตกใจ(อย่างแรง)เพราะเมื่อเธอเปิดล็อคเกอร์เก็บของของเธอก็ได้เจอซองกระดาษสีต่างๆล้นทะลักมากองแทบเท้า(คูกะจัง/เวอร์ไปหน่อยมั้งคะ?)
“จะ ...จดหมายรัก เพียบเลย คุรา เธอนี่เสน่ห์แรงจริงๆ
เลโอลีโอชมเธอ หลังจากทีทั้งสองโผล่หัวมาจนถึงมหาวิทยาลัย ก็มาเก็บของในล็อคเกอร์
“เสน่ห์เถื่อนๆสิ มีทั้งของผู้ชายทั้งของผู้หญิงด้วย จากกระเทย อ๊ะ!!จากทอม จากดี้ อ๊ากกกกกกกกกกกก ไม่เจงง่า!!!”
เธออุทานอย่างตกใจสุดๆ เพื่อนหนุ่มหัวเราะก๊ากทันใด
“โห แม่คุณ อะไรจะเสน่ห์แรงปานนี้ อย่าบอกนะว่าเธอเล่นป้ายน้ำมันพรายที่ซื้อมาจากเมืองไทยใส่ชาวบ้านเขาน่ะ” (คูกะจัง/เออ คุราจังไม่นิสัยแบบนั้นเว้ย ที่สำคัญพี่เขาไปมีเวลาไปเมืองไทยที่ไหนเล่า)
ชายหนุ่มแซวเพื่อนสาวที่หน้าแดงด้วยความอาย
“บ้ารึไง ชั้นไม่เหมือนนายนี่นา ไม่หล่อ ไม่รวย ไม่ฉลาด มิน่าล่ะสาวๆถึงเมิน”
เธอพูดได้ตรงเผง จนชายหนุ่มโมโห
“เอ้อ ชั้นไม่เหมือนไอ้หัวหงอกข้างบ้านเธอนิ เห็นว่าหน้าตาดี รวยก็รวย เฮอะ ผู้หญิงมันก็เป็นอย่างนี้ทุกคนน่ะแหล่ะ” (คิลัว/ว่าตูเหรอ ไอ้แว่นดำหัวงู!!)
แค่คำพูดอันเดือดดาลของเลโอลีโอเพื่อนรัก มันก็กลายเป็นการจุดไฟโกรธาของคุราแล้ว!!
“ขอโทษทีนะ ทีว่าแบบนั่นมันผู้หญิงทั่วไป แต่ว่าที่ชั้นคบกับนาย นายก็รู้ว่ามันหมายความว่ายังไง ชั้นไม่ใช่คนที่คบคนที่หน้าตาหรอกนะ แล้วที่สำคัญ ที่ไม่มีใครมาอยากเป็นแฟนนายก็เพราะนายมันปากเสียอย่างนี้ไง เลิกพูดให้ร้ายคนอื่นซักทีได้มั้ย!!!”
คุราพูดอย่างเฉียบขาด ตอนนี้รู้สึกได้ถึงจิตสังหารของเธอ
“งั้นชั้นก็ไม่ต้องพูดอะไรกับคนเชิดหยิ่งอย่างเธอหรอก”
ว่าแล้วเลโอลีโอก็เดินหันหลังจากไป (งอน)
“เดี๋ยวก่อน ชั้นขอบอกนายไว้ก่อนนะว่า อย่ามาดูถูกคนอย่างชั้นจะได้มั้ย!!”
คุราปิก้าเอ่ยทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปห้องเรียน
**********************************************
“คูลท์ ข้อนี้แสดงวิธีทำให้ครูดูหน่อยซิ”
เสียงทุ้มของครูสอนคณิตดังขึ้นราวกับมีดกรีดดวงใจของเด็กหนุ่มตัวน้อยๆ กอร์นลุกขึ้นอย่างกังวลใจ แล้วก็เดินด้วยขาอันสั่นเทาไปยังกระดานดำ
เขาจ้องมองตัวเลขบรรทัดเล็กอย่างจดจ่อ แต่ไม่ว่าจะจ้องอย่างไรก็มิอาจจะเข้าใจโจทย์เลขนี้ได้เลย
“เอ่อ คุณครูครับ ผม ผมทำไม่ได้ครับ”
“เฮ่อ กอร์น คูลท์ผลการเรียนคณิตศาสตร์ของเธอต่ำมาก ที่บ้านมีพี่สาวเรียนหมอไม่ใช่เหรอ ทำไมเธอถึงทำไม่ได้ล่ะ”
ดวงตาสีนิลจ้องมองเด็กหนุ่มอย่างเป็นห่วง(ล่ะมั้ง)
“พี่ผมสอน แต่ว่า คุณครูสอนเข้าใจยากนี่ฮะ”
“เข้าใจล่ะ งั้นครูจะสอนพิเศษเธอ วัน อังคารคาบสุดท้ายว่างพอดี เธอต้องมาติวกับครู ถ้าเธอไม่มา ครูก็ไม่รับรองนะ ว่าเธอจะเรียนจบ”
“อ่ะ..ฮะ”
กอร์นเดินคอตกไปยังโต๊ะเรียน เพื่อนซึ่งได้ยินก็พากันซุบซิบ
“เอ้า.....มาเรียนต่อกัน....โจทย์ข้อนี้ให้โมริมาทำละกัน”
“ค่ะ”
**********************************************
“ขอโทษนะคะ คือหนูจะมาติดต่อเรื่องชมรมน่ะค่ะ”
คุราพูดอยู่กับอาจารย์ฝ่ายกิจกรรม เธอเป็นหญิงสาวร่างเล็ก
“อ๋อ คุราปิก้าจังนั่นเอง เอกสารนี้เธอลองไปอ่านดูนะ ในนี้มีชื่อชมรม หนูต้องเลือกชมรม แล้วบอกอาจารย์ก่อนวัน พุธนะจ๊ะ”
“ค่ะ แล้วคุณครูชื่ออะไรเหรอคะ”
“ครูชื่อ เซ็นริทซึจ๊ะ เป็นอาจารย์สอนดนตรีด้วยจ๊ะ”
“เหรอคะ งั้นหนูขอตัวก่อนค่ะ”
ว่าแล้วคนสวย(ของพวกเรา)ก็เดินออกจากห้องพลางดูรายชื่อชมรมและสมาชิก
“หือ ชมรมเทนนิส รองหัวหน้าชมรม เน...เนออน นอสทราดเหรอ รุ่นพี่ที่จับตัดผมเรานี่นา”
เธอคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“เวลาซ้อมของชมรม เวลา... บ่ายสองโมงวันจันทร์.....”
เธอมองนาฬิกาข้อมือสีเงิน เวลา บ่ายสองโมง สิบสี่นาที
“ยังทันอยู่แฮะ”
ว่าแล้วเธอก็วิ่งไปยังสนามเทนนิส ไม่มีใครรู้หรอกว่าเธอต้องการจะทำอะไรกันแน่!!!!(คูกะจัง/มีแต่เราที่รู้ อิๆ)
>To be continue<
ความคิดเห็น