คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : The dear neighbor. ตอนที่ 6 อุบัติเหตุ!!!!
“แอ้ด......”
ประตูสำนักยามะยูกิเปิดขึ้นเพราะการมาเยือนของเด็กสาวผมสีทอง เธอสูดลมหายใจลึกๆ นี่เป็นวันแรกที่เธอได้เข้าเป็นศิษย์ในสำนักนี้ ในฐานะของเด็กหนุ่ม ว่าที่อาจารย์ของเธอมายืนต้อนรับเธอด้วยตนเอง
“มาแล้วรึ วันนี้พวกหนุ่มๆเขามาอยู่ครบหน้าเชียว โชคดีนะ แล้วก็.....”
ชายหนุ่มกระซิบด้วยวาจาน่ากลัว
“อย่า-ทำ-แผน-แตก-ล่ะ”
“ครับ”
เธอตอบอย่างรู้สึกกดดัน
ว่าแล้วทั้งสองก็เดินไปยังระเบียงไม้ที่ขัดถูอย่างสะอาดเงางาม(ฝีมือลูกศิษย์เขาน่ะแหล่ะ โห เด็กดี๊ เด็กดีจริงๆ) อาจารย์เดินนำหน้าคุราปิก้าไปยังห้องโถงที่ใช้สำหรับฝึก
“เอ้าๆ พอก่อนๆ วันนี้จะแนะนำใครบางคนให้รู้จัก”
เสียงของชายหนุ่มทำให้ทุกคนหันมามอง
“โห......อาจารย์ครับ.....อย่าบอกนะว่าลูกของอาจารย์ สวยหยั่งกะนางฟ้า แต่เอ...หน้าไม่เห็นเหมือนอาจารย์เลยครับ”
เด็กหนุ่มผมสีเทาที่ดูยุ่งนิดๆถามขึ้น
“ใช่ซะที่ไหนกันเล่า ไอ้พ็อคเคิล อย่างอาจารย์น่ะยังไม่มีแฟนเว้ย”
เด็กหนุ่มร่างสูงหัวโล้นกล่าวขึ้น
“เฮ้ยๆ อย่าบอกนะว่าแฟนอาจารย์น่ะ โห.....”
เด็กหนุ่มที่ชื่อพ็อคเคิลถามกวนๆ แต่ก็แอบคิดนะ แฟนอาจารย์เหรอ เหลือเชื่อ.....
“เฮ้ย!!!! ไอ้ศิษย์เวร นี่มันสมาชิกใหม่โว้ย”
ผู้ที่เป็นอาจารย์ตะโกนด้วยความโมโห(ในความคิดของอาจารย์/มันว่าตูไม่มีปัญญาหาแฟนฟะ เจ็บใจโว้ย (คูกะจัง/ก็มันจริงๆไม่ใช่เหรอคะ คุณอาจารย์)
คำพูดประโยคนี้ทำให้สองหนุ่มอึ้ง...
“ห๊า.....อาจารย์รับผู้หญิงด้วยเหรอ”
“......................” เด็กสาวพูดไม่ออก ง่า ทำไงดี? (- -)
“อาจารย์รับศิษย์เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่”
เสียงเย็นๆดังมาจากประตูทางเข้า ชายหนุ่มสองคนเดินเข้ามาในห้อง
“อ้าว...พวกนายไปห้องน้ำมาใช่มั้ย จะแนะนำตัวเด็กใหม่ให้รู้จักซักหน่อย”
“เอ่อ........ เธอใช่คนที่ อั่ก!!!!”
หนึ่งในบรรดาชายหนุ่มร้องออกมาเมื่อคุราปิก้าใช้เท้าเหยียบหลังเท้าของเขาอย่างแรง
แน่นอนว่าต้องเป็น......
“ผมขอคุยกับพวกเขาสักประเดี๋ยวนึงนะครับ”
คุราปิก้าเอ่ยขึ้น สองหนุ่มอึ้งอีกแล้ว รวมทั้งคณาจารย์ผู้น่ารัก(ษา)อีกด้วย
“กว้าก.....เป็นชายเหยอ!!!!!! ไม่เจงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”
แล้วทั้งสองก็โดนไม้เคนโด้ฟาดเข้าที่หัวข้อหาปากมาก(คูกะจัง/สมน้ำหน้า อิๆ)
ขณะเดียวกันเด็กสาวก็ลากนายคนนั้นให้ออกไปในที่ไม่มีใครอยู่
“นี่นาย นายช่วยปิดเรื่องนี้เป็นความลับหน่อยได้มั้ย คือชั้นหาที่ฝึกพิเศษน่ะ”
ชายหนุ่มเกาหัวตัวเอง
“อ๋อ งั้นรึ ว่าแต่เธอจะฝึกไปทำไมล่ะ คุรา”
“ใช้ป้องกันตัวไงล่ะ ป่านนี้ชั้นยังไม่รู้จักชื่อของนายเลย นายชื่ออะไรล่ะ”
เด็กสาวถามต่อ
“เรียกชั้นว่า ฮิโซกะละกัน”
“แน่ใจนะว่าชื่อนาย”
เด็กสาวทำตาขวางๆ
“ว่าแต่ไอ้คุณคุโระอะไรนี่ อยู่ไหนแล้ว ตอนนี้คงกำลังไปออกเดทกับสาวๆอยู่มั้ง ท่าทางหมอนั่นไม่เท่าไหร่มั้ง ถึงไม่เคยเห็นหน้ามาก็เถอะ”
คุราปิก้าพูดจาส่งเดช โดยหารู้ไม่ว่าคนที่เธอกำลังพูดถึง เขากำลังเดินมาพอดี
“นี่นายกำลังพูดถึงใครอยู่”
เสียงเย็นชาเอ่ยขึ้นมาจากด้านหลังของเด็กสาว เธอหันหลังมามองก็ได้สบตากับชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา(คูกะจัง/แต่สำหรับเราหมอนี่ก็งั้นๆ ไม่รู้เป็นไงชั่วหล่อมันน่าฆ่าจริงๆ แอ้ก!!! โดนสาวกพี่(อามากกว่า)คุโระรุมตึ๊บอีกแล้ว อั่ก!!)เส้นผมและดวงตาสีนิลช่างดูลึกลับ(และน่าหมั่นไส้ในความเก๊ก) คุราปิก้าถึงกับคิดในใจ มิน่าล่ะ พวกสาวๆถึงได้ชอบนักหนา(คิดในใจ/ แต่ไม่ใช่ชั้นหรอกย่ะ!!!)
แต่แล้วเมื่อชายหนุ่มได้มองใบหน้าอันงดงามของเธอก็ถึงกับตกหลุมรักทันที(คูกะจัง/ชอบคนที่หน้าตารึไง อ้อก!!! โดนสาวกหมอนี่มันรัดคออีกแล้ว แอ้ก!!) ทั้งกิริยาที่ดูดื้อรั้น ใบหน้าที่งดงาม ตลอดจนความกล้าหาญ ใช่แล้ว!!!! สาวในฝันของชั้น(คูกะจัง/จริงเรอะ ? ใช่รึเปล่าอ่ะ เมื่อตอนที่4 ยังบ่นว่า“ที่นายพูดมันหมายความว่านายจะหาแฟนให้ชั้นเรอะ ยัยขาตะเกียบนั่น ชั้นคงเอาไม่ลงหรอกมั้ง ดูอ่อนแอจะตายไป”เหอๆๆๆ)
“เฮ้ยๆๆๆ จะฝันหวานกันไปถึงไหนหา....”
แล้วเจ้าฮิโซกะมันก็ทำลายบรรยากาศโรแมนติก(ของไอ้คุโระ)จนได้ เพราะเห็นเพื่อนจอมกวนประสาทที่เย็นชากับสาวๆ มาจ้องมองสาวน้อยคนนี้ตาไม่กระพริบ
“อ่า...เอ่อ....”
“เฮ้ย ไอ้ลูกศิษย์ทั้งหลายมาเข้าที่เดิมเฟ้ย ใครมาช้าชั้นจับปั่นจิ้งหรีดนะเฟ้ย (คูกะจัง/ทำหยั่งกะครูพละที่โรงเรียนเราอ่ะ)
“คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ”
(คูกะ/อะไรจะคร้าบปานนั้น?)
“สวัสดีครับ ผมชื่อคุราปิก้า คูลท์ ยินดีที่ได้รู้จัก”
เด็กสาวแนะนำตัว ซึ่งแน่นอนหนุ่มๆทั้งหลายก็ใจหาย....(ยกเว้นพี่ฮิโซกะน่ะแหล่ะ)
“อ๋อ มิน่าอาจารย์ถึงได้รับเขาเข้าสำนัก จริงสิ นายยังไม่รู้จักพวกชั้นเลยนี่ ชั้น ชื่อ อิรุมิ โซลดิ๊ก ยินดีที่ได้รู้จัก”
ชายหนุ่มผมสีดำยาวพูดขึ้น ดวงตาสีดำจดจ้องร่างบางอย่างเคลือบแครง(คูกะจัง/จะพูดให้ถูกคือไม่รู้ว่าพี่เขาคิดไรอยู่)
“อ่ะ...นายคือพี่ชายของคุณคิลัวเหรอ”
คุราปิก้าทักขึ้น ซวยจริงๆ ถ้าเกิดหมอนี่เกิดบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้ แผนแตกแน่
“ก็ใช่น่ะสิ อย่าบอกนะว่านายเพื่อนกับเจ้าคิลเป็นเพื่อนกันน่ะ”
“ก็แค่รู้จักกันเท่านั้นแหละ” (หางเสียงหายไปไหนเหรอ)
“อย่ามัวพูดกันสองคนสิฟะ ชั้นยังไม่ได้แนะนำตัวเรา ชั้นชื่อฮันโซ ยินดีที่ได้รู้จัก”
เด็กหนุ่ม(คูกะจัง/เขาว่าอายุ18 อ่ะนะ แต่ว่าดูแก่ๆไงไม่รุ)หัวโล้นพูด(คูกะจัง/ไปบวชเป็นพระซะจะเวิร์คกว่านา)
“ชั้นชื่อ พ็อคเคิล ยินดีที่ได้รู้จัก”
เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆเอ่ยขึ้น
“เฮ้ยๆๆ ไอ้หมาน้อยแกก็พูดอะไรบ้างสิเฟ้ย”
หนุ่มผมสีแดงทักเพื่อนของตัวเองที่นั่งนิ่งเหมือนวิญญาณออกจากร่าง(รู้นะว่าช็อคน่ะ)
“อ่า......เอ่อ ผะ ผมชะ....ชื่อ.......”
“เฮ่ย...... จะอ้ำอึ้งอะไรอยู่ล่ะ รึว่านายอัลไซเมอร์กำเริบฟะ ว้ากกกกกกกกก”
ฮิโซกะแขวะเพื่อนสนิทของตนเอง แต่ก็ถูกเพื่อนรัก(จอมโหด)ต่อยปากอย่างแรงจนปากเบี้ยว เอ้ย!!! ไม่ใช่จนเขาไปนอนกองฟื้น ทำเอาสาวน้อยตกใจใช่น้อย
“ผมชื่อ ..............”
ชายหนุ่มผู้ซึ่งเขินอายอึกอัก ก็มันหน้าเขินจริงๆที่นา อยู่ต่อเด็กหนุ่ม(?)หน้าหวานปานเทพธิดาอย่างงี้ ไม่ให้เขินก็บ้าแล้ว คุราปิก้าถอนหายใจ
“เฮ่อ........ ไม่ต้องแนะนำตัวให้มากพิธีหรอก ชื่อว่าคุโระเหรอ ชื่อเหมือนเจ้าคุโระ หมาพันธุ์ร็อคไวเลอร์ที่บ้านพอดี(บ้านหลังเก่า)”
“ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก”
เพื่อนๆทั้งหลายขำก๊ากกับคนพูดของคุราปิก้าเป็นอันมาก เล่นเอาเจ้าคุโระทั้งเขินทั้งโกรธ อยากฆ่า(ไอ้)พวกนี้จริงๆ
อาจารย์กระแอม
“เอาล่ะๆ เสวนาพอแล้วก็ไปฝึกซะ เดี๋ยว คุโระ นายเป็นไกด์นำเที่ยวเจ้าเด็กจอมกวนนี่ที แล้วนายอย่ากัดกันล่ะ แมวกับหมาไม่ใช่รึไง”
ชายหนุ่มอาวุโส(ที่สุดในที่นี้)สั่งสองลูกศิษย์ แล้วก็ถือดาบเคนโด้นำหน้าที่เหลือไปยังโรงฝึก
“จะบ้ารึไง ชั้นไม่ใช่แมวซักหน่อย”
สาวผมทองบ่นกับตัวเอง ในขณะที่หนุ่มข้างๆก็เอาแต่จ้อง ทำเอาเธอหันมามองอย่างรำคาญเต็มทน
“อะไรของนายฟะ มองชั้นทำไม หน้าชั้นมันผิดปกติตรงไหนฮึ”
เด็กสาวด่าชายหนุ่มอย่างไม่เกรงบารมีใดๆของชายร่างสูง (คูกะจัง/มีด้วยเหรอ บารมีไรเนี่ย)
“ก็นายผิดปกติจริงๆนี่นา เกิดมายังไม่เคยเห็นผู้ชายสวยขนาดนี้มาก่อนนี่นา”
สักพักเด็กสาวก็เดินไปยังสวนหน้าสำนัก โดยทำเป็นไม่สนใจคำพูดของชายหนุ่ม
“นายมันน่ารำคาญจริงๆ ทำหน้าที่ของนายไปสิ”
คุราปิก้าสั่ง แต่(ไอ้คุณ)คุโระก็ทำท่าทางเรียบเฉย(คูกะจัง/เอ๋ o_O เมื่อกี้ยังเขินอยู่เลย เล่นละครเรื่องอะไรอีกล่ะ)
“ก็ได้นะ แต่นายต้องมาดวลกับชั้นก่อนดีกว่า ดวลไม่ใช้เกราะหรอกนะ”
ร่างสูง(ที่สูงน้อยกว่าเลโอลีโอ)ท้าดวลเด็กสาว เล่นเอาเจ้าตัวโมโหซะแล้ว
“ก็ได้สิ มาเลย”
เด็กสาวโยนกระเป๋าที่ใส่อุปกรณ์ลงบนพื้น ขณะนี้เธอสวมชุดเคนโด้ของสำนักแล้ว มือถือดาบไม้ของตนเองไว้ ส่วนคุโระก็ทำแบบนั้นเช่นกัน ดวงตาดูเจ้าเล่ห์(คูกะจัง/คิดอะไรอยู่น่ะ) เขาทำท่าเตรียมพร้อมจะต่อสู้ได้ทุกเมื่อ
“เอาล่ะ 1 2 3!!!”
คุราปิก้าเริ่มด้วยการฟาดดาบเข้าที่หน้าของคุโระ แต่มีรึที่เขาจะโดนง่ายๆ ชายหนุ่มใช้ดาบในมือกันดาบของเด็กสาวได้ แล้วเขาก็ใช้ปลายดาบฟาดดาบไม้ขอเด็กสาวอย่างแรงจนเธอถือมันไม่ไหว ดาบจึงปลิวออกไป
“ฮึ่ม.....”
เด็กสาวเจ็บใจที่แพ้จนได้แต่เรื่องก็ไม่จบง่ายๆหรอก แต่แล้วทั้งสองก็ลื่นล้ม เพราะพื้นระเบียงอันเงางามที่ทั้งสองเหยียบระหว่างดวล และแล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น
“ว๊ากกกกกกกกกกก อะ...อุ๊บ!!!!!!!!!!!”
ชายหนุ่มประกบจูบกับเด็กสาวอย่างบังเอิญ(คูกะจัง/โอ้ พระเจ้ายอด มันจอร์ดมากกกกกกกกกกกกก อ้ากกกกกกกกกกกกกกก) อึ้งกันไปตามๆกัน
“หนึ่ง สอง หนึ่งสอง”
ทั้งอาจารย์และลูกศิษย์ต่างก็วิ่งรอบสำนักกันอย่างขะมักเขม้น และแล้วทั้งหลายก็ไปจ๊ะเอ๋กับสองผู้ไม่ยอมใครพอดี แล้วก็เห็นภาพนี้ก็
=[]= “ไอ้คุโระ !!!!!”
พวกเพื่อนๆส่งเสียง เจ้าตัวรู้สึกตัว(รู้นะว่าเสียดาย) แล้วก็รีบทำท่าทางให้มันปกติ เด็กสาวนอนหงายอย่างช็อคสุดๆก็ลุกขึ้น หน้าแดงยิ่งกว่าลูกตำลึงไปถึงใบหู
“เอ่อ.... ไม่ ไม่ใช่อย่างที่พวกนายคิดหรอกนะ”
เด็กสาวเริ่มพูดขึ้น พลางคิดในใจ ฮืออออออออออออ จูบแรกของช้าน โดยไอ้บ้ามันแย่งไปแล้วเหรอ ง่า!!
“คือ ว่า พวกชั้นลื่นล้ม เลย เลยเป็นอย่างที่เห็นไงล่ะ”
ชายหนุ่มแก้ตัว (ในห้วงคำนึงของเขา/ ได้กำไรเว้ย 5555555)ใบหน้าแดงก่ำอย่างรู้สึกเขิน
“เคี้ยกๆ จริงรึเปล่าฟะ ชั้นว่าทำไมแกไม่สนใจผู้หญิง ที่แท้แกก็เกย์ชัดๆ”
ฮิโซกะแซวเพื่อนตัวเอง จนโดนซัดเข้าที่ปากอีกที(ความคิดของคุโระ/ไอ้บ้านี่มันน่างัดหมาออกจากปากจริงๆ)
“บอกว่าบังเอิญก็บังเอิญซิเฟ้ย!!!!”
คุโระก็ยังปฏิเสธท่าเดียว เพื่อนๆทั้งสาม(ยกเว้นพี่อิรุมิ พี่เขาเงียบอย่างเดียว)ก็เอาแต่แซวเขาอยู่นั่นแหละ ส่วนคุราก็เริ่มมีอาการแปลกๆ เลือดสีแดงฉานไหลลงมาจากหน้าผากของเธอ อาจารย์สังเกตเห็น จึงรีบมาหา
“นี่นาย เป็นอะไรไป”
“อะ..อาจารย์...ผม....”
ไม่ทันไรเธอก็ลงไปนอนกองกับพื้น ทำเอาหนุ่มทั้งหลายช็อคไปตามๆกัน และคุโระซึ่งได้สติก่อนใครก็รีบอุ้มเด็กสาวทันใด
“อาจารย์ฮะ ผมว่าพาเขาไปโรงพยาบาลดีกว่า หัวฟาดพื้นอย่างนี้มันอันตรายนะครับ”
“งั้น พาไปคลินิกไกล้ๆก่อน คงไม่เป็นอะไรมากหรอก”
อาจารย์พูดเรียบๆ(ในใจของอาจารย์/ตูกลัวความจะแตกต่างหากเฟ้ย)
“แต่ว่าหัวฟาดพื้นนะครับ!!! อาจารย์จะปล่อยไว้อย่างนี้เหรอครับ!!!”
คุโระโวยใส่อาจารย์อย่างไม่เกรงกลัว(คูกะจัง/ออกนอกหน้าแล้ว!!)
“ไปเปลี่ยนชุดซะ แล้วฮิโซกะ นายไปสตาร์ทรถมาที อย่าลืมแต่งตัวซะล่ะ ส่วนคนอื่นๆรออยู่ที่สำนัก”
“ครับ”
และทุกคนก็ปฏิบัติงานตามหน้าที่ อาจารย์อุ้มร่างบางไปในห้องพักแล้วจับเธอถอดชุดฝึกออก(คูกะจัง/จะทำไรน่ะ!!) เผยให้เห็นเรือนร่างบอบบาง แต่กระนั้นเธอก็สวมเสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นสีขาว(คูกะจัง/ถ้าเป็นชุดชั้นในหมอนี่ก็เสร็จอย่างไอ้คุณพี่คิลไปแล้ว) แล้วเขาก็จับใส่เสื้อยืดกางเกงผ้าฝ้าย(ที่เจ้าตัวนำมาเปลี่ยน)แล้วจับอุ้มไปที่รถ (อาจารย์เขาสวมชุดธรรมดาอยู่แล้ว) คุโระก็พร้อมแล้ว ทั้งสามก็ขึ้นรถสปอร์ต(ของคุโระ)โดยอาจารย์ยังคงอุ้มคุราบนตัก มือใช้ผ้าสีขาวซับเลือดที่ไหล ยังไม่ทันได้เริ่มฝึกก็เจอเรื่องซะแล้ว ทั้งโดนจูบ ทั้งหัวฟาดพื้น โอย.... สารพัด แล้วชะตากรรมของคุราปิก้าจะเป็นเช่นไร
>To be continue<
ความคิดเห็น