คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : The dear neighbor. ตอนที่ 5 ยุทธการสลับขั้ว
“กริ๊ด!!!!!!!ม่าย!!!!!!!คูลหนีไป!!! ไม่ต้องห่วงแม่นะ!!!!!!!!!!!”
“แม่ค๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“พี่ฮะๆเป็นอะไรรึเปล่า”
เด็กชายผมสีดำเขย่าตัวเด็กสาวผมสีทองที่นอนละเมออยู่ข้างๆ
“อะ....แฮ่กๆ พี่.....พี่มะ ไม่เป็นไร แค่ฝันร้ายน่ะหลับต่อเถอะ”
เด็กสาวบอก เหงื่อจำนวนหนึ่งเกาะผิวกายอันบอบบาง ดวงตาของเธอเลอะไปด้วยคราบน้ำตา
“พี่ร้องไห้นี่นา”
เสียงเล็กๆเอ่ยขึ้นอย่างเป็นห่วง
“ไม่มีอะไรน่า...”
เด็กสาวแก้ตัวขุ่นๆ
“จริงๆนะฮะ”
“อื้อ”
และทั้งสองก็นอนลงบนเตียงอย่างอ่อนล้า
**********************************************
รุ่งเช้า
“พี่ฮะ ทำไมทำผมอย่างนี้!!!!”
กอร์นตะโกนโหวกเหวก(คูกะจัง/ตอนเย็นเมื่อวานคุราจังมัดผมอ่ะนะ เลยดูไม่ค่อยออก)
“ก็....พี่อยากเปลี่ยนบรรยากาศหน่อยน่ะ ก็ผมยาวมันรุงรังไปหน่อยน่ะ”
คุราปิก้าแก้ตัว แน่นอนว่า ตอนที่น้องชายหลับ เธอแอบใช้กรรไกรซอยผมซึ่งบัดนี้ผมสีทองของเธอก็ซอยสั้นยาวประบ่า ผมที่เคยไว้แสกก็ตัดหน้าม้าปรกหน้า ส่งผลให้น้องชายอึ้ง(อย่างแรง)
“เหรอ.......”
“เอาละ กินข้าวเร็วๆ ไหนว่าจะไปเล่นฟุตบอลกับโฮตารุคุงเค้าน่ะ”
“อ๊ะ จริงด้วย”
ว่าแล้วน้องชายตัวแสบก็รีบกินข้าวแล้ววิ่งจากบ้านไป
“เฮ้อ......เชื่อเค้าเลย”
คุราปิก้าเดินออกจากห้องครัวหลังกินข้าวเสร็จ เธอรีบแต่งตัวด้วยเสื้อยืดสีฟ้ากับกางเกงยีนต์ด้วยเหตุผลบางประการแม้ว่าวันนี้จะเป็นวันเสาร์ก็ตาม
**********************************************
“ติ๊งต่องๆๆๆ”
“ต้องการพบใครคะ”
“คือหนูต้องการพบคุณคิลัวค่ะ”
“ค่ะ เดี๋ยวไปตามให้นะคะ”
สิ้นเสียงแม่บ้าน เด็กสาวก็ชะเง้อคอเพื่อมองหาเด็กหนุ่มและแล้วเด็กหนุ่มก็เดินมาต้อนรับ
“เชิญเข้ามาก่อนสิครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
คุราปิก้าเดินตามคิลัวไปยังคฤหาสน์หลังงาม ภายในห้องรับแขกตกแต่งด้วยผืนผ้าสีเงินแถบลายสีทองอร่าม เฟอร์นิเจอร์ในบ้านล้วนแต่หรูหราราคาแพงทั้งสิ้น เด็กหนุ่มเชิญเธอมานั่งโซฟานุ่มๆสีเงิน
“ว่าแต่มีธุระอะไรเหรอครับ”
เด็กหนุ่มเริ่มต้นถามเด็กสาวที่ทำหน้าตะลึงในความงามของคฤหาสน์
“เอ่อ......คืออย่างนี้ค่ะ ..........”
**********************************************ร่างบางร่างหนึ่งเดินอย่างเร่งรีบไปยังถนนที่คับคั่งไปด้วยเหล่าผู้คนที่ต่างไปทำธุระ(คูกะจัง/ลืมบอกไปว่าเมืองฮันเตอร์ซิตี้มีส่วนที่เป็นเมืองและชนบทรวมกันที่พี่ๆเค้าอยู่กันคือหมู่บ้านตำรวจที่ออกแนวชนบทที่สงบ)
และเธอก็หยุดตรงที่บ้านสไตล์ญี่ปุ่นที่ดูเก่าแก่ มีป้ายติดว่า “สำนักยูกิยามะ” เด็กสาวสูดลมหายใจลึกๆแล้วเคาะประตูไม้ผุๆ (คูกะจัง/ถ้าเคาะแรงล่ะ จะพังมั้ยน๊า)
“ขอโทษนะค๊า มีใครอยู่มั้ยค๊า!!!”
เด็กสาวตะโกน 10 นาทีผ่านไป...................................
“โถ่โว้ย!!!! เปิดก็ไม่เปิด คนยิ่งมีธุระด้วย”
ริมฝีปากสีกุหลาบเม้มอย่างไม่พอใจ พลางพึมพำแช่ง
“หนอย........ไม่เปิดจะพังแล้วนะ”
เธอง้างเท้าเตรียมจะถีบประตู แต่แล้วก็มีบุรุษผู้หนึ่งเดินมาเปิดประตู เขาสวมชุดเคนโด้สีน้ำเงิน ทั้งเส้นผมและดวงตาเป็นสีดำสนิท ดูเหมือนว่าอายุจะราวๆรุ่นพ่อได้เลยทีเดียว(คูกะจัง/ครูสอนเน็นไง เห็นลุงเขาว่างไม่ค่อยถูกใครจับมาแต่งเลยลากมาด้วย)
“นี่นาย มีธุระอะไร”
เด็กสาวแปลกใจเล็ก เหอ......เราเป็นชายเหรอ....ลุงนี่บ้าเปล่า.......จริงเดะเราตัดผมแถมใส่กางเกงอีกนี่นา
(คูกะจัง/เออ...มันไงๆไม่รู้เนอะ ปกติเป็นชายแล้วโดนทักเป็นหญิง เหอๆๆ บ้าไปแล้วคูกะเอ๋ย)
“คือว่าที่นี่รับผู้หญิงเข้ารึเปล่าคะ”
“อ้าว...เป็นตุ๊ดเรอะ”
ชายหนุ่มกล่าววาจากวนประสาทเป็นอย่างยิ่ง
“เป็นผู้หญิงค่า”
คุราปิก้าพูดอย่างโมโห จะมายั่วโมโหชั้นเรอะ ตาลุงบ้า
“ฮ่าๆชั้นล้อเล่นน่าสาวน้อย แต่ไงๆก็ขอโทษด้วยนะ ที่นี่รับแต่ผู้ชายเท่านั้น”
ร่างบางครุ่นคิด
“มีสำนักเดียวของเมืองนี้อย่างที่คุณคิลัวพูดไว้แฮะ แล้วเอาไงดีล่ะ จะให้ถอยไปก็ไม่ได้ด้วย”
“แล้วถ้าหนูปลอมเป็นชายจะว่าไงล่ะ”
ประโยคเดียวก็ทำให้ชายหนุ่มตกใจ(คูกะจัง/อึ้งล่ะสิไม่ว่า)
“เฮ้ย จะบ้าเรอะ เธอรูปร่างหน้าตาแบบผู้หญิงจะตายไป ใครเห็นก็รู้ว่าเป็นหญิง รึเธอจะยอมเป็นไอ้หน้าตุ๊ดล่ะ”
“คืองี้....”
เด็กสาวเล่าเหตุผลที่ต้องทำเช่นนั้น ชายหนุ่มได้ฟังดังนั้นก็เกาหัว
“เออ...มันก็ได้อยู่หรอก เผอิญที่สมาชิกน้อยอยู่ด้วย ดีนะที่เธอน่ะ...”
เขาชำเลืองมองหน้าอกอันแบนราบของเด็กสาวแล้วเจอหมัดสวนเข้าให้
“ทะลึ่งน่า!!!!”
เด็กสาวเอ่ยอย่างมีน้ำโห เชอะ!!! ทำไมยะ ชั้นมันอกไข่ดาวมันผิดตรงไหนยะ ตาลุงโรคจิต!!!
“เออๆ แต่ว่าเธอเอ้ย...นายต้องทำให้แนบเนียนที่สุด ความแตกเมื่อไหร่เรื่องใหญ่นะโว้ย”
“คร้าบผม”
คุราปิก้าขานรับเสียงใส ฮี่ๆๆๆๆ ชั้นเป็นเด็กผู้ชาย(ในสำนัก)แล้วโว้ย!!!
“เอ้อ แล้วนายต้องซื้อชุดกับอุปกรณ์เสริมเองนะ ที่นี่ไม่ชุดขนาดกระดานโต้คลื่น เอ้ย ขนาดเล็กหรอก”
“ได้ครับ อาจารย์”
เธอยิ้มหวานให้ว่าที่อาจารย์ ทำเอาคนที่อยู่ข้างยิ้มตอบกลับ
“เด็กอะไรพิลึกแฮะ”
“กอร์น....ต่อไปพี่จะเข้มแข็งขึ้นแล้วนะ ไม่ต้องห่วงพี่นะ”
เด็กสาวคิดในใจอย่างมีความสุข ใช่!!!!ฝึกเคนโด้ ฝึกพิเศษของชั้น
เธอกระโจนลงบันไดสวนสาธารณะอย่างร่าเริง หนุ่มๆแถวๆทักขึ้น
“น้องสาวครับ...ไปเที่ยวกับพี่มั้ย”
“เชิญไปเถอะครับพี่ชาย”
ร่างบางหัวเราะในอาการช็อกของหนุ่มๆ
“(คิด) ผู้ชายเหรอวะ โห่ เสียความรู้สึกว่ะ”
**********************************************
“เฮ้ คุรา เธอไปไหนมาน่ะ”
ชายหนุ่มร่างสูงเพื่อนสนิททักขึ้นขณะที่เขากำลังเดินเล่นแล้วเจอเพื่อนสาวที่กลางสวนสาธารณะ
“อ๋อ...ไปทำธุระน่ะ”
ร่างบางตอบสั้น ผมสีทองส่องประกายล้อเลียนแสงแดด ทำให้ร่างสูงแปลกใจ
“เปลี่ยนทรงผมใหม่ล่ะสิ เท่ดีแฮะ”
เลโอลีโอชม ทำให้เพื่อนรักยิ้มกว้าง
“ขอบใจที่ชม”
ทั้งสองเดินตามกันกลับบ้าน พลางคุยกันอย่างออกรส และแล้วก็ไกล้ถึงบ้าน คุราปิก้าสังเกตเห็นหญิงสาวมหาวิทยาลัยหลายคนยืนด้อมๆมองๆอยู่หน้าคฤหาสน์หลังสีดำข้างๆ
“อะไรวะ พวกพี่ปีสองไปถ้ำมองใครน่ะ”
ร่างบางพูดเบาๆ พลางคิดในใจ ไอ้คุณชายบ้านนี้มันหล่อเหรอวะ น่ารำคาญจริงๆ พวกนี้ก็พอๆกัน
“นี่พวกพี่ๆปีสองใช่มั้ยคะ มองใครอยู่เหรอ”
เด็กสาวถามตรงๆ หญิงสาวคนหนึ่งมองงงๆ
“แล้วน้องเป็นใครเหรอจ๊ะ”
“อ้าว....พี่ฮิเมโกะคณะจิตแพทย์ปีสองไม่ใช่เหรอคะ หนูไง คุราปิก้า คูลท์ ที่หนูช่วยพี่ขนของที่โรงยิมไงคะ จำไม่ได้เหรอ”
“อ๋อ........คุราจังนี่เอง ตัดผมสั้นแล้วจำแทบไม่ได้เลย”
หญิงสาวผมสีน้ำเงินเข้ม ดวงตาสีน้ำเงินตอบอายๆ ก็จำไม่ได้จริงๆนี่นา
“แล้วพี่ๆมาทำอะไรที่นี่ล่ะคะ”
“อ๋อ พี่มาเยี่ยม (แอบมองมากกว่า) คุณคุโระ (คูกะจัง/หมาน้อยคุโระ กว๊าก!!!!อย่าฆ่าช้านนนน.......) น่ะ”
ร่างบางเริ่มงง
“แล้วเขาเป็นใครอ่ะ”
“คุณชายบ้านนี้ไง คนสวย”
ชายหนุ่มผมสีแดง ดวงตาคมจดจ้องหมู่สตรีเพศทั้งหลาย แม้ว่าเขาจะมีหน้าตาดี(คูกะจัง/งั้นๆแหละ) แต่เขาดูเหมือนจะเปล่งจิตสังหารตลอดเวลา เขาเดินออกมาจากประตูเอ่ยขึ้น ทำเอาสาวๆใจหาย(โห่นึกว่า.........)
“แล้วคุณคุโระอยู่ไหมคะ”
สาวๆ(ยกเว้นคุราจัง)เอ่ยขึ้นพร้อมกัน
“อยู่ครับ แต่งานยุ่ง ถ้าไม่มีธุระก็กลับไปกันได้แล้วครับ (คูกะจัง/ไล่ก็บอกตรงๆเหอะพี่ฮิจจี้)
“เชอะ!!!!”
สาวๆรีบเดินไปอย่างเสียอารมณ์ แน่ล่ะที่ชายหนุ่มพูดมันไล่ชัดๆ เด็กสาวผมทองมองชายหนุ่มแล้วยิ้ม
“พี่ชายนี่สุดยอดจริงๆ ไล่พวกพี่ๆปีสองได้ด้วย”
ทันใดนั้นชายหนุ่มก็มีท่าทางแปลกๆไป
“คุณใช่คุราปิก้า คูลท์ใช่ไหม”
“ค่ะ”
“คือว่าคุณรู้จักพันตรีฮาคุโจเพื่อนของพ่อของเธอรึเปล่าล่ะ”
“อ๋อ คุณฮาคุโจเพื่อนของคุณพ่อ แล้วมีอะไรเหรอ”
“อ๋อ...เปล่าครับ แล้วคุณจะอยู่ที่นี่อีกถึงเมื่อไหร่ครับ”
“ก็ไม่รู้สิคะ คุณถามทำไม”
เด็กสาวถามอย่างสงสัย แล้วเธอก็เดินเข้าบ้านของตัวเอง
“เฮ้อ ยัยนี่มารยาทแย่ว่ะ ท่าทางจะดื้อใช่ย่อยแฮะ เหมาะกับแกจริงๆ ไอ้คุโระ”
ชายหนุ่มพึมพำ ก่อนที่จะเดินเข้าบ้านของเพื่อนรัก(น่าจะใช่นะ) ทิ้งบรรดาสาวๆที่อึ้งอยู่หน้าบ้าน
**********************************************
“รู้สึกชักจะไม่ถูกชะตากับไอ้เพื่อนบ้านข้างๆซะแล้วแฮะ”
คุราปิก้าบ่นกับตัวเอง มือกำลังถอดเสื้อยืดเพื่อจะเตรียมอาบน้ำ ในขณะเดียวกันคิลัวก็กำลังจะเล่นส่องกล้อง(คูกะจัง/พูดง่ายๆว่าถ้ำมองน่ะแหล่ะ เจี๊ยก!!!! แฟนคลับหนูคิลตามมากระทืบ ในบรรดานั้นคือเพื่อนสนิทเราแอ้กๆๆ ตุบตับๆๆ )และก็หมุนคลื่นวิทยุ เอ้ย! หมุนกล้องไปทางบ้านหวานใจ(ข้างเดียว)และก็
“o[]oเฮือก!!!!!!!”
เด็กหนุ่มเห็นภาพของสาวที่ตัวเอง(แอบ)ชอบสวมชุดชั้นในสีขาว (ลืมปิดหน้าต่าง) เผยให้เห็นรูปร่างผิวพรรณที่เซ็กซี่ยิ่งกว่าที่เขาเคยเห็น!!!! เธอกำลังจะถอดชุดนั้นออกช้าๆ เด็กหนุ่มก็ถึงกับเลือดกำเดาไหลเป็นสายธาร(คูกะจัง/ไม่ไหลก็ให้มันรู้ไป หนอยแน่ ถ้ำมองพี่เราเรอะ!!!)
“ไอ้คิล!!!! แม่บอกมากินข้าว!!!!”
เสียงของพี่ชายดังขึ้น ทำให้เด็กหนุ่มสะดุ้งอย่างแรง
“เดี๋ยวเดะ!!!”
เด็กหนุ่มตะโกนตอบ และก็โฟกัสไปที่จุดเดิม และภาพที่เห็นก็คือ............................................................
คนสวยของเขาสวมเสื้อคลุมอาบน้ำทับไว้แล้ว
“(- _-) อะ.....โถ่....เสียดายจิ๊บเป๋งง่า!!!!”
เขาพูดพล่ามกับตัวเอง มือถือทิชชู่เช็ดเลือดตัวเอง ในใจนึกอยากลงโทษพี่ตัวเองข้อหาขัดจังหวะจริงๆ แค่คิดมันก็โคตรเสียดาย....โห่.....คุราจังของช้าน......
ง่า..............................................................................................................................
>To be continue<
ความคิดเห็น