คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : The dear neighbor. ตอนที่ 4 หนุ่มข้างบ้านและเพื่อนใหม่
“เอ้า!!! ซวยล่ะสิ ดันทำตังค์หายซะแล้ว”
เด็กสาวผมสีทองเอ่ยขึ้นอย่างกระวนกระวายใจ เธอค้นกระเป๋าไปทั่วขณะกำลังรอรถเมล์ที่หน้ามหาวิทยาลัยเคียวเท็นชิ
“กลับกับพี่ไหมน้องสาว”
ชายหนุ่มท่าทางโรคจิตถามขึ้นขณะขับรถเบ้นส์สีแดงสดข้างๆเด็กสาว
“ไม่ไปย่ะ”
เธอตอบตรงๆแล้วเดินฉับๆไปยังทางเท้า เชอะ......เดินกลับก็ได้ย่ะ
“คุราจังไม่กลับกับชั้นเหรอ”
เสียงอบอุ่นของชายหนุ่มร่างสูงถามขึ้นขณะจูงจักรยานคู่ใจ
“ฮึ.....พ่อสั่งไม่ให้กลับกับผู้ชายสองต่อสอง”(ประชดซะ)
“แล้วเธอจะเดินกลับคนเดียวเนี่ยนะ หมู่บ้านตำรวจมัน5กิโลเมตรเลยนา”
ร่างสูงถามอย่างห่วงใย(คูกะจัง/มันจะห่วงใยไปถึงไหนวะ)
“ก็......”
ร่างบางอึกอัก เอาไงดี..........เราไม่อยากกลับคนเดียวนะ
“เอ่อ เอางั้นก็ได้ แล้วบ้านนายอยู่ไหนน่ะ”
คุราปิก้าถามอย่างสงสัย
“หมู่บ้านตำรวจไง บ้านอยู่ตรงข้ามกับบ้านเธอพอดี”
“เหอ......ชั้นไม่ยักกะรู้เลยแฮะ”
ร่างบางพูดเกาหัวไปด้วย ร่างสูงสังเกตเห็นความผิดปกติของเด็กสาวได้
“นี่เธอ....ไปตัดผมที่ไหน เมื่อเช้ายังยาวกลางหลังอยู่เลย ตอนนี้แหว่งเป็นหนูแทะอย่างงี้ล่ะ”
“........... ถ้านายอยากรู้ ชั้นจะบอกให้ก็ได้”
เด็กสาวพูด แววตาเปลี่ยนไป เส้นผมสีทองยาวของเธอบัดนี้ยาวเพียงประบ่าเท่านั้นแถมยังแหว่งเหมือนหนูแทะ
สิ้นเสียงหวาน คุราปิก้าก็นั่งเบาะจักรยานของเพื่อนหนุ่ม(คูกะจัง/เหอๆพี่ชายซาเล้งจริงๆเลยอ่ะ สงสารจังเลย!!ประชดน่ะประชด....)
**********************************************
ทั้งสองหนุ่มสาวนักศึกษานั่งอยู่หน้าตู้ขายน้ำที่สวนสาธารณะ
“เอ้า น้ำโคล่า”
ชายหนุ่มยื่นกระป๋องน้ำโคล่าให้เด็กสาว
“ขอบใจนะพี่ชาย”
“ไม่ต้องเรียกพี่ชายก็ได้ เรียกชื่อชั้นสิ”
“งั้นเรียกเลโอได้รึเปล่า”
เลโอลีโอสำลักน้ำโคล่า
“เฮ้ย!!!!เล่นตัดชื่องี้เลยเรอะ”
“ก็นายชื่อยาวนี่ แถมยังเรียกชั้นว่าคุราจังอีก”
ร่างบางพูดตรงๆมือเล่นกระป๋องเปล่า
“ก็ได้ๆว่าแต่เกิดอะไรขึ้นกับผมของเธอล่ะ”
ร่างบางชะงัก ริมฝีปากบางสีกุหลาบยิ้มฝืนๆ
“เรื่องมีอยู่ว่า......”
“นี่เธอคนนั้นน่ะ หยุดก่อน”
เสียงแหลมสูงของหญิงสาวผมสีกุหลาบดังขึ้น คุราปิก้าหันขวับ
“ชั้นเหรอ”
“ใช่สิยะ”
“แล้วมีธุระอะไรก็ว่ามา”
ร่างบางเอ่ยขึ้น หญิงสาวคนนั้นเดินมาพร้อมเพื่อนสาวที่แต่ละคนจัดว่าแต่งตัวแรดมาก..........
แต่งหน้าเหมือนเล่นงิ้วจริงๆยายเจ๊...... เด็กสาวคิดในใจ
“หล่อนนี่ผมสะดุดตาดีนี่ ย้อมมาเหรอ”
หญิงสาวผู้นำกลุ่มประชดประชัน
“เปล่า....ชั้นก็มีผมสีนี้มาแต่เกิด ว่าแต่พี่เหอะ ผมสีชมพูเนี่ยไม่ค่อยสะดุดตามั้ง”
เด็กสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นๆแต่หนักแน่น
“เพียะ!!!!”
แก้มสีขาวของคุราปิก้าถูกตบด้วยน้ำมือเจ็แรดอย่างแรง
“อย่าคิดนะว่าชั้นจะโดนฝ่ายเดียวน่ะ”
เด็กสาวเอ็ดตะโรแล้วง้างมือจะชกแต่แล้วเธอก็ถูกหญิงสาวรุ่นพี่หลายคนจับกดแล้วใช้กรรไกรแหลมคมตัดเส้นผมสีทองยาวอย่างสะใจ
“ฮะๆๆๆๆ สมน้ำหน้า ต่อไปถ้ายังดัดจริตอีกเดี๋ยวพี่จัดให้นะจ๊ะน้องสาว”
หญิงสาวผมสีกุหลาบเยาะเย้ย
“ไม่นะ!!!!!”
เด็กสาวร้องออกมาอย่างวิตก
ระเบียงทางเดินที่ไร้คนพลุกพล่านตอนนี้กำลังเป็นสงครามขนาดย่อมไปเสียแล้ว
“เนออนๆอาจารย์มา!!!”(คูกะจัง/เนออนกลายเป็นสาวแสบไปได้)
เสียงเพื่อนสาวบอกหญิงสาวผมสีกุหลาบดังขึ้น ว่าแล้วพวกเจ็แรดทั้งหลายก็เผ่นไปหมดทิ้งคนสวยไว้อยู่คนเดียว เส้นผมสีทองหลายเส้นกองเรี่ยราดพื้น ร่างบางนั่งร้องไห้เบาๆมือสางผมที่แหว่งวิ่น
“นี่เธอ ใครเป็นคนทำเรื่องแบบนี่”
อาจารย์บิสเก็ตถามขณะมองลูกศิษย์ที่นั่งร้องไห้อยู่เดียวดาย
“รุ่นพี่ปี2ค่ะ นะ...หนูแค่มีผมสีบรอนด์ทองยาว พวกพี่ๆเขาก็หาว่าหนูดัดจริต”
“ไม่ต้องเป็นห่วงยังไงๆครูก็ต้องตามหาให้เจอ อย่าร้องไห้นะคูลท์ เธอต้องเข้มแข็ง”
“ขอบคุณค่ะคุณครู”
“ยัยปี2นี่แสบจริงๆแฮะ”
เลโอลีโอพูดอย่างโมโห หลังจากที่เด็กสาวเล่าให้ฟัง
“..............”
“ว่าแต่ทำไมเธอต้องไว้ผมยาวล่ะ”
ชายหนุ่มเผลอหลุดปากจนได้ เอาล่ะสิ ตูก็รู้อยู่แล้วว่าผมยาวมันคู่กับผู้หญิงนี่หว่า
แต่ปฏิกิริยาของเด็กสาวมันตรงกันข้าม เธอถอนหายใจ
“จริงๆแล้ว ที่ชั้นไว้ผมยาวเพราะว่ากอร์น น้องชายของชั้นชอบมาเล่นผมของแม่บ่อยๆ เขาบอกว่าผมของแม่ยาวนุ่ม น่าสัมผัสดี พอแม่เสียชั้นก็เลยเป็นตัวแทนของแม่ ชั้นรักน้องชายของชั้นมากเลยอยากทำอะไรให้เขาบ้าง”
เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างเศร้าๆ ทำให้ร่างสูงเข้าใจ
“งั้น....คุราจัง...ถ้าไม่รังเกียจเป็นเพื่อนกับชั้นไหมล่ะ”
ร่างสูงพูดอย่างประหม่า
“ไม่ละ”
“หา........ได้ไง”
ร่างสูงอุทานอย่างผิดหวัง
“อ้าว....แล้วที่เรามานั่งเสวนากันนี่มันหมายความว่าไง ฮึ เลโอ”
ร่างบางยิ้มอย่างอ่อนโยน ร่างสูงหัวเราะก๊ากทันใด
“จริงด้วย!!!!5555555” (คูกะจัง/ท่าจะบ้าแฮะ)
“แล้วเลิกเรียกว่าคุราจังได้มะ แล้วช่วยส่งให้ถึงบ้านหน่อย”
“คร้าบ....คุรา......”
เลโอลีโอพูดอย่างว่าง่ายและก็ปั่นจักรยานโดยที่ร่างบางซ้อนท้ายทั้งสองขี่จักรยานผ่านคฤหาสน์หลังสีดำข้างๆบ้านของเด็กสาว
“เคยได้ยินมาเหมือนกันว่าบ้านหลังนี้เป็นของตระกูลลูซิเฟอร์ แค่ชื่อก็หลอนแล้ว เขาว่าที่นี่มีแค่คนใช้ไม่กี่คนแถมเจ้าของบ้านก็เป็นตำรวจที่ทั้งชาติก็ไม่ค่อยได้เห็นหน้ากลางวันแสกๆ ตอนนี้เห็นมีแต่ลูกชายบ้านนี้ เห็นเป็นครูสอนโรงเรียนฮารุอีกด้วย หน้าตาก็งั้นๆไหงมีสาวแถวๆนี้มาชะเง้อคอมองดูรั้วบ้านทุกวันฟะ” (คูกะจัง/พี่เคยเห็นหน้าเขาเหรอ)
ร่างสูงเล่าให้เด็กสาวฟัง ขณะที่ทั้งสองมองคฤหาสน์หลังสีดำ ซึ่งตั้งแต่ย้ายมา คุราปิก้าก็ไม่ทราบความเป็นมาของคฤหาสน์หลังนี้เท่าไหร่ แต่เธอรู้แต่เพียงคฤหาสน์หลังสีเทาข้างๆบ้าน(หลังสีดำอยู่ฟากขวาหลังสีเทาอยู่ฟากซ้าย)
“แล้วนายพอรู้จักบ้านโซลดิ้กบ้างรึเปล่า”
เด็กสาวถามแล้วเก็บกระเป๋าของตนเอง
“โนเวย์เลยเพื่อน บ้านนี้ใครๆก็รู้ว่าโหดกันทั้งตระกูล บ้านตำรวจกองปราบเชียวนะเว้ย วิสามัญโจรมานัดต่อนัดแล้ว ชั้นว่าอย่าไปยุ่งกับพวกนั้นดีกว่า ถ้ามีอะไรก็ถามชั้นก็ได้นะ”
ชายหนุ่มแนะนำแล้วเดินไปส่งเด็กสาวที่หน้าบ้าน
“ขอบใจ แต่ชั้นว่าพวกเขาไม่เลวร้ายมากหรอกน่า”
คุราปิก้ายิ้มอย่างมั่นใจ แต่แล้ว.......
“พี่ฮะ!!!!! นี่มัน2ทุ่มแล้วนะ ทำไมเดินมากับผู้ชายสองต่อสองล่ะฮะ”
กอร์นเอ็ดตะโร ทำเอาชายหนุ่มอึ้งทีเดียว
“พี่ทำเงินหายเลยขึ้นรถเมล์ไม่ได้ เลยให้เพื่อนมาส่ง เออนี่ พี่ชายคนนี้ชื่อเลโอลีโอ เมดดิเคิลนะ แล้วนี่น้องชายชั้นเอง กอร์น”
เด็กสาวพูดแต่ว่าสองหนุ่มกำลังเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันกันอยู่(คูกะจัง/เปล่งจิตสังหาร บรื๋อ)
“เอาล่ะๆแยกย้ายกันกลับบ้านได้แล้ว”
ร่างบางรีบลากน้องชายเข้าบ้าน
“ลาก่อน พรุ่งนี้เจอกัน”
เธอลาเพื่อนหนุ่มแล้วปิดประตูรั้วบ้าน
“ราตรีสวัสดิ์ คนสวย”
ชายหนุ่มพูดแล้วจูงจักรยานเดินกลับบ้าน เป็นเพื่อนกับคนสวยอย่างเธอนี่เจ๋งจริงๆแฮะ
เขาไม่รู้หรอกว่าชายหนุ่มผมสีเงินที่นั่งส่องกล้องมองดูสาวที่ตัวเองแอบชอบกำลังแช่งอยู่ในใจ หนอย.....ไอ้หน้าหื่น...ดันเป็นเพื่อนแม่สาวคุราสุดที่รักไปได้......(คูกะจัง/เฮ้ย!!! ใครเป็นสุดที่รักของนาย)แล้วจะรู้อีกไหมว่ายังมีหนุ่มๆอีก1คน(ไม่ใช่1คนมั้ง)กำลังสังเกตการณ์อยู่ที่บ้านที่อยู่ด้านหลังของคนสวย
“เหอะๆไอ้ลูซิเฟอร์เอ๋ย แกอดดูของดีแน่ถ้าแกไม่สนใจงานน่ะ”
ชายหนุ่มผมสีแดงพูดอยู่คนเดียว ก็เพื่อนบ้างาน(รึเปล่า)นะสิ......ไม่เห็นสนน้องคุราเลย
ดูเหมือนว่าสงคราม(อะไรบางอย่าง)จะเกิดขึ้นในไม่ช้าแล้ว
>To be continue<
ความคิดเห็น