คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : The dear neighbor. ตอนที่ 2 สู่มหาวิทยาลัย
เสียงโครมครามของบ้านหลังสีขาวดังอย่างต่อเนื่อง เสียงโวยวายของเด็กสาวดังขึ้นมาจากห้องนอนเล็กๆ
“ตื่นๆๆๆๆๆ สายแล้วกอร์น”
“เดี๋ยวฮะพี่!!!!!”
“ไม่ได้ๆ”
“อือ..........”
“นับ1-10 ไม่ลุกพี่จับวิดพื้นแน่ 1... 2....”
“อะ.......คร้าบ.................................”
ว่าแล้วน้องชายของเธอก็กระโจนพรวดลงมาจากชั้นสองด้วยความเร็ว ตามมาด้วยเด็กสาวซึ่งเธอสวมเครื่องแบบนักศึกษาเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวกับเนคไทสีดำสนิทคลุมด้วยเสื้อสูทสีดำและสวมกระโปรงสีดำยาวประมาณหัวเข่า เธอคาบขนมปังเตรียมเผ่น เอ้ย! เตรียมตัวไปมหาวิทยาลัย และแล้วน้องชายก็เปลี่ยนเสื้อผ้าโดยไม่ได้อาบน้ำ(คูกะจัง/เหวอ กอร์นคุงต้องตัวเหม็นแน่ๆเลย) ในที่สุดทั้งสองก็รีบวิ่งไปยังป้ายรถเมล์โดยด่วน(เวลา 8.00น )
**********************************************
“นั่นไงๆเด็กอัจริยะที่มาเรียนมหาวิทยาลัยโครงการแลกเปลี่ยนนักศึกษาน่ะ”
“โห.....โคตรสวยเลยว่ะ นายห้ามชิงจีบก่อนเลย ชั้นขอจีบก่อนว่ะ”
“โห่....ไอ้เพื่อนทรยศ แล้วน้องมาเรีย แกไม่สนเหรอวะ”
“เชอะ หน้าตาก็งั้นๆ แค่อัจฉริยะหน่อยทำเป็น....”
“น้องคร้าบ...... มีแฟนรึยังคร้าบ....”
เสียงกระซิบกระซาบดังมาตลอดทางที่คุราปิก้าเดิน มีทั้งพวกผู้ชาย(หน้าหื่น)หรือพวกผู้หญิงที่ทำสายตาชิงชัง แต่เธอไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่ เพราะว่าไม่มีเหตุผลที่ต้องใส่ใจในเมื่อเธอมาที่นี่เพื่อร่ำเรียน(คูกะจัง/ถูกต้องนะคร้าบ!!!) จนกระทั่งเธอเดินไปหาอาจารย์ฝ่ายแนะแนวเพื่อตามหาห้องเรียน
“คือว่าอาจารย์คะ หนูอยากทราบว่านักศึกษาโครงการแลกเปลี่ยนต้องเรียนห้องไหนคะ”
เธอถามหญิงสาวร่างเล็กที่ดูเหมือนเด็กๆ ผมสีน้ำตาลของเธอดูเรียบร้อยเป็นระเบียบพอๆกับดวงตาสีม่วงๆกลมโตรับกับใบหน้าเล็กๆแลดูอ่อนเยาว์
“อ๋อเธอต้องไปเรียนกับคณะจิตแพทย์ห้องA ปีหนึ่งแล้วก็เรียนตามปกตินะ”
“ค่ะ เอ่อ.... อาจารย์น่ารักจังเลยนะคะ ดูอายุน้อยกว่าหนูซะอีก”
คุราปิก้าพูดซื่อๆทำเอาอาจารย์ที่นั่งประจันหน้ายิ้มอย่างมีความสุข
“โฮะๆๆๆๆ ไม่มากหรอกจ๊ะหนู อ้อ ลืมแนะนำตัวนะ อาจารย์ชื่อบิสเก็ต หนูชื่อคุราปิก้าใช่มั้ยจ๊ะ”
“เอ๋ อาจารย์ทำไมถึงรู้ล่ะคะ”
“นักศึกษาโครงการแลกเปลี่ยนปีนี้มีแต่หนูคนเดียวเท่านั้นจ๊ะ”
“เหรอคะ”
**********************************************
ห้อง A ปีหนึ่ง
“วันนี้ครูจะแนะนำนักศึกษาเข้าใหม่ เป็นเด็กอัจฉริยะจากโครงการแลกเปลี่ยนนักศึกษา เข้ามาสิคูลท์”
เด็กสาวผมสีทองเดินมาหน้าห้องเรียน
“สวัสดีค่ะ ดิชั้นชื่อ คุราปิก้า คูลท์ อายุ 16 ปี ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะพี่ๆทุกๆคน”
“น้องสาวคร้าบ มีแฟนอ๊ะยัง ไม่มีพี่ขอสมัครได้เปล่าคร้าบ”
“นายน่ะเงียบไปเลย เสียมารยาท”
“เอ่อ...... ไม่มีและก็ไม่รับสมัครด้วยค่ะ”
เพล้ง!!!! หัวใจสลาย........หนุ่มๆในห้องเกือบทุกคนกินแห้วไปอย่างดื้อๆ
“เอาล่ะๆเธอไปนั่งที่ได้แล้ว ข้างๆนายเมดดิเคิลตรงโน้น”
“อิจฉาโว้ย” ผู้ชายเกือบทั้งห้องโวยอย่างถ้วนหน้า
ครูชายผู้มีผมสีน้ำตาลเข้มเอ่ยขึ้นแล้วชี้ไปที่โต๊ะข้างๆชายหนุ่มผมสีน้ำตาลตัวสูงโย่งที่ยิ้มให้เธอ
“ไอ้บ้านี่หน้าหื่นจริงๆว่ะ”
เด็กสาวคิดในใจก่อนที่นั่งลง ชายหนุ่มยิ้มให้อย่างเป็นมิตรแต่มันทำให้เธอฉุนมากกว่า
“งั้นต่อไปเรามาเรียนเรื่องจิตวิตก เปิดไปที่หน้า12”
**********************************************
“นี่เธอๆ ใจจริงจะไม่พูดกับใครเลยเหรอ”
ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลกล่าวขณะเดินตามเพื่อนใหม่
“........”
“เดี๋ยวสิ!!!! คือว่า ชั้น...ชั้นชื่อเลโอลีโอ เมดดิเคิล(คูกะจัง/ไม่มีนามสกุลจัดให้เลย)”
ชายหนุ่มร่างสูงพูดกับร่างบางทีเดินไปยังห้องสมุด
“เหรอ ขอโทษนะพี่ชาย ชั้นไม่ว่างพอเสวนากับพี่หรอก”
สิ้นเสียงของร่างบาง ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างรู้สึกผิด เย็นชาชะมัดยัยเด็กรู้มาก เขาเดินจากไปเพื่อไปยังเรือนกระจกหลังโรงเรียน(ที่พักผ่อนยามว่างของพี่แก)
**********************************************
“กอร์น คูลท์” (อย่าลืมนะว่ากอร์นเป็นน้องบุญธรรมของพี่คุราเค้าน่ะ)
“ครับ”
“ข้อที่ 2 แก้สมการให้ครูดูหน่อยซิ”
“เอ่อ..........ผมทำไม่เป็นฮะ”
กอร์นพูดเสียงสั่นขณะที่เพื่อนๆหัวเราะลั่น หน้าของเด็กชายแดงระเรื่ออย่างรู้สึกอายๆ
“เธอต้องทำการบ้านเพิ่มนะกอร์น คูลท์ ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นเด็กใหม่ก็เถอะ”
คุณครูคณิตศาสตร์หนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด ทำเอาหนุ่มน้อยหน้าหงอยอย่างรู้สึกเสียใจ
**********************************************
“อาจารย์ไม่ยุติธรรมเลย!!!!” เด็กชายตะโกนดังๆใส่พี่สาว ทั้งสองนั่งคุยกันอยู่ที่หน้าบ้าน
“พูดเข้าท่านี่ พี่เองก็เจอสภาพแย่พอกัน ไอ้ผู้ชายก็หน้าหื่นจริงๆแถมยัยแรดทั้งหลายก็เปล่งรังสีอำมหิตจนหน้าหมั่นไส้จริงๆ พี่นะอยากฆ่ามัน”
ร่างบางด่าทออย่างเผ็ดร้อนพลางตักพาสต้าใส่ปาก มืออีกข้างเกาเส้นผมสีทองที่ยาวถึงกลางหลัง
“ผมไปทำการบ้านดีกว่าฮะ”
เด็กชายบอกพี่สาวแล้วกุลีกุจอวิ่งขึ้นบันได
“ระวังหน่อยสิ.....”
“ฮะ”
“ว้าก!!!!!!!”
“กอร์น เป็นอะไรรึเปล่า” ร่างบางถามอย่างหวั่นๆเมื่อได้ยินเสียงร้อง
“ผมไม่ได้เป็นอะไรฮะ” กอร์นตะโกนตอบ
“แล้วใครอ่ะ” เด็กสาวเกาหัวตัวเอง
“เหวอ!!!!” เสียงนั้นดังขึ้นอีกแล้ว เด็กสาวไม่รอช้ารีบวิ่งไปตามเสียงนั้น มันดังมาจากข้างบ้านนี่นา
และแล้วเธอก็ชะโงกไปยังกำแพงที่คั่นระหว่างสองบ้าน แล้วเห็นเด็กหนุ่มอายุราวๆ18 ปี นอนอยู่ที่สนามหญ้า ข้างๆมีบันไดที่ใช้ปีน ท่ามกลางแสงสลัวของโคมไฟนีออนหน้าบ้าน เธอพอมองเห็นรางๆ แต่ก็คิดว่าชายผู้นั้นคงต้องการความช่วยเหลือ เธอรีบปีนกำแพงแม้ว่าเธอจะสวมกางเกงขาสั้นสีขาวกับเสื้อกล้ามตัวเล็ก ซึ่งชุดของเธอเผยให้เห็นผิวขาวอมชมพูน่าสัมผัส(คูกะจัง/เซ็กซี่ไปหน่อยมั้งชุด นึกภาพแล้ว โอ้ พระเจ้าจอร์จ มันยอดมาก!!)
“คุณคะเป็นอะไรมากรึเปล่าคะ”
ร่างบางถามขณะก้มหน้าไปยังเด็กหนุ่มปริศนา เธอสังเกตได้ว่าเขามีเส้นผมสีเทาเงิน ดวงตาสีเทามองเธอด้วยสายตาแปลกๆ แก้มสีขาวแดงระเรื่อ
“อ่า......เอ่อ........คือ........มะ.........ม่าย............เป็น...........ราย...........คร้าบ...........”
เด็กหนุ่มพูดติดอ่างเพราะสงสัยว่านางฟ้ามาจากไหนไม่รู้ น่าร้าก.....ชะมัด
“เอ่อ คือขอโทษค่ะ เผลอปีนมาจนได้”
ร่างบางกล่าวขอโทษเด็กหนุ่มพยุงตัวเองขึ้นแล้วยิ้มเขินๆ
“เอ่อ...........คุณใช่คนที่....ที่ย้ายมาใหม่ใช่ไหมครับ”
“ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ชั้นชื่อคุราปิก้า คูลท์”
ร่างบางแนะนำตัวพลางยื่นมือมาจับ
“ผมชื่อคิลัว โซลดิ้ก ครับ”
“จริงสิ ที่นี่ บ้านตระกูลตำรวจชื่อดังนี่เอง” (คูกะจัง/เปลี่ยนตระกูลนักฆ่าเป็นตระกูลตำรวจไปซะงั้น)
“ตระกูลของคุณก็เก่งไม่ใช่เหรอครับ ว่าแต่คุณมีน้องชายไม่ใช่เหรอครับ ตอนนี้เขาคงรอคุณแย่”
คิลัวถามขณะชำเลืองมองร่างบางที่ยิ้มเบื่อๆ
“นั่นสินะคะ งั้นขอตัวก่อนนะคะ”
ว่าแล้วเด็กสาวก็ปีนกำแพงอย่างรวดเร็วราวมหาโจรปีนกำแพง ทำเอาเด็กหนุ่มทึ่งทีเดียว
“เฮ้อ......ถ้าใส่กระโปรงจะเจ๋งกว่านี้นา” เด็กหนุ่มพูดอย่างเสียดาย (คูกะจัง/พี่ชายๆความคิดไม่ทะลึ่งไปหน่อยเหรอ) แล้วเขาก็เดินเข้าบ้านพร้อมๆกับเสียงเอะอะของมารดาจอมบ่นประจำบ้าน
>To be continue<
ขออภัยค่ะ เกิดความผิดพลาดขึ้น ฟิคเลยซ้ำๆกันค่ะ
ความคิดเห็น