The dear neighbor(แฟนฟิคฮันเตอร์ฯค่ะ)

ลำดับตอนที่ #11 : The dear neighbor. ตอนที่ 11 ความจริง

The dear neighbor. ตอนที่ 11 ความจริง

*************************************************************************************

เสียงของการฝึกเคนโด้ดังขึ้นในโรงฝึก เสียงกระทบกันของดาบไม้และเสียงตะโกน ในตอนนี้ร่างบางของเด็กสาวในคราบเด็กหนุ่มกำลังหวดดาบไม้กับอากาศด้วยใบหน้าที่ตึงเครียด ไม่ไกลนักคืออาจารย์กับเพื่อนร่วมสำนักร่างสูงที่ฝึกต่อสู้กันอย่างขะมักเขม้น

“อึ๊ก!!!”

แล้วร่างบางก็ล้มลงทรุดกับพื้น อาจารย์จึงมาดูที่เกิดเหตุ

“เป็นอะไรไป”

“เอ่อ...คือ ผมปวดมือครับ”

ร่างบางพูด พลางชูมือที่พันผ้าพันแผลที่ซึมเลือด

“นิดเดียวน่า ฝึกไปเหอะ อีกหนึ่งชั่วโมงค่อยพัก”

อาจารย์สั่ง แล้วใช้ไม้เคนโด้พาดไหล่

“อาจารย์ครับ แบบนี้ไม่โหดไปหน่อยเหรอครับ”

เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นจากข้างหลัง เขาเดินมาหาอาจารย์ที่ทำหน้าจริงจัง

“ไม่นี่...นายก็ฝึกไปก่อนเหอะ”

“แต่ว่า!! อาจารย์ครับ คุราปิก้าเค้าแทบจะกำดาบเอาไว้ไม้ไหวแล้ว!! แล้วอาจารย์ยังจะให้เค้าฝึกอีก”

“คุโรโร่ นายเงียบไป ไม่งั้นชั้นจะให้นายฝึกหนักว่านี้อีก”

ผู้เป็นคุรุขู่ลูกศิษย์อย่างแฝงเหตุผลบางอย่างไว้

“เอางั้นก็ได้ครับ”

แต่ว่านายคุโระก็รับคำท้า เพียงเพื่อจะปกป้องว่าที่แฟนในอนาคต(เหรอ?) เรื่องนี้ชักจะยุ่งขึ้นเรื่อย แต่แล้วสาวน้อยก็เอ่ยขึ้น

“ไม่เป็นไร....นายไม่ต้องทำอะไรหรอก แค่นี้มันน้อยไป ชั้นยังอ่อนแอ ชั้นจำเป็นต้องเข้มแข็งนะ”

“แต่ว่าคุราจัง...” (คูกะจัง/ไหนว่าจะเลิกเรียกแล้วไง)

ชายหนุ่มแย้ง แต่กลับได้รับทำตอบด้วยรอยยิ้มและแววตาที่เป็นประกายของร่างบาง

“ไม่เป็นไร ชั้นยังไหวนะ”

คุราพูด แล้วชูมือทั้งสองข้าง

“งั้นก็ฝึกต่อ ชั้นจะออกไปธุระข้างนอก นายทั้งสองคนฝึกต่อไปเรื่อย อย่าคิดหนีล่ะ”

“ครับ...”

*****************************************************************************************

และแล้วหนึ่งชั่วโมงราวกับขุมนรกก็ได้พ้นผ่านไป โดยท่านอาจารย์สุดโหดก็ยังคงไม่ได้โผล่ศีรษะมาแต่อย่างใด

ช่วงเวลาว่างนี้ ชายหนุ่มและเด็กสาวก็มานั่งพักเหนื่อยและคุยไปพลาง

“คุราปิก้า ถามจริงทำไมนายถึงเรียกชั้นว่านายล่ะ”

ร่างสูงเริ่มถามก่อน ในขณะที่ร่างบางยังคงดึงผ้าพันแผลออก

“ก็ คิดว่านายอายุราวๆ17-18น่ะ ก็เลยเรียก (คูกะจัง/ตาถั่วอ๊ะปล่าว เอ้ย!! ไม่ตาถั่วค่ะๆ(แก้ให้ก่อนจะถูกลงทันธ์)จริงของเค้าแฮะ)อ่ะ ขอโทษทีนะ”

เธอพูด แล้วก็มองร่างสูงที่หัวเราะในลำคอ

“หึๆ จะบ้ารึไง ชั้น26ปีแล้วนะ”

0[]0“ห๊า!!!! ยะ....ยี่สิบโหก....ปะปี!!!!!! ไม่เจงง่า!!!!”

คุราตะโกนโหวกเหวกอย่างไม่เชื่อหู นายคนนี่เนี่ยนะ 26ปีแล้ว อ๊ากกกกกกกกกก ชั้นมองคนผิดดดดดดดดดด

(คูกะจัง/เวอร์น่าๆ)

“จริงสิ ตอนนี้ชั้นทำงานเป็นตำรวจน่ะ”

“เหรอฮะ งั้นเรียกว่าคุโระซัง....คง....ไม่ว่ากันนะฮะ”

ร่างบางถาม แล้วก้มมองพื้นอย่างอายๆ

“ก็ได้สิ ว่าแต่ที่มือหายรึยัง”

ร่างสูงจับข้อมือของร่างบาง แล้วมองฝ่ามือที่เต็มไปด้วยรอยแผล

“ก็....ยังเจ็บอยู่เลย”

คุราปิก้าบอก แล้วชักมือออกด้วยใบหน้าที่แดงกล่ำ จะแต๊ะอั๋งชั้นรึยังไงยะ!!

“งั้นพันแผลใหม่ก็ได้นะ เดี๋ยวชั้นช่วย”

คุโรโร่พูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม จนคุราอดหน้าเบ้ไม่ได้

“คุโระซังไม่ต้องช่วยผมหรอกฮะ เดี๋ยวผมทำเองได้”

แล้วเธอก็เดินหนี แต่นายคุโระก็ยังเดินตามอีกเพื่อจะช่วยอีก(คูกะจัง/ตื้อจริงวุ้ย!)

“ไม่ได้น่า ใช้ชั้นช่วยเหอะ”

“ไม่เป็นไรฮะ....”

“แต่ว่านาย....”

“เดี๋ยวผมทำเองฮะ!!”

สาวน้อยตะโกน แล้ววิ่งหนีซะงั้น สร้างความงงให้แก่ชายหนุ่มเป็นอันมาก

แต่แล้วข้อมือเล็กก็ถูกกำรวบด้วยมือหนา เด็กสาวตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

“อย่าดื้อสิ....”

ว่าแล้วร่างบางก็ถูกอุ้มในท่าอุ้มเจ้าสาวเสียแล้ว(คูกะจัง/จะทำไรวะ?)

“อ๊ะ!!คุโระซังจะทำอะไรผมน่ะ?”

“ก็ทายดูสิ”

เสียงกระซิบที่ข้างหูดังขึ้น.......  นี่มันหมายความว่าไง?

“อ๊ะ....ไม่นะ!!”
เสียงหวานร้องระงมเพื่อหวังให้ใครช่วยเหลือ ร่างก็ดิ้นไปดิ้นมาหวังให้คนที่อุ้มวางเธอลงซะที

“อย่าดิ้นสิ”

“ไม่อ๊าวววววววววว”

*****************************************************************************************

“อือ.....”

คุราปิก้าตื่นขึ้นมาในห้องแห่งหนึ่ง ผ้าห่มนุ่มสีดำคลุมอยู่บนตัว ดวงตามองไปรอบๆ พบว่าห้องถูกตกแต่งด้วยสีดำกับขาวอย่างลงตัว ชั้นหนังสือขนาดใหญ่ที่เรียงรายไปด้วยหนังสือเล่มหนา อีกทั้งเฟอร์นิเจอร์ราคาแพง นาฬิกาที่สลักอักษรไว้ว่า ตระกูลลูซิเฟอร์ เด่นชัดอยู่ตรงหน้าปัด เวลา สี่ทุ่มตรงได้มาเยือนช้าๆ เธอมองดูเสื้อผ้าที่สวมอยู่ยังคงเป็นชุดเคนโด้ แต่ทว่ามือทั้งสองข้างถูกพันด้วยผ้าสีขาว ความเจ็บปวดเริ่มจางหาย แต่กลับแทนที่ด้วยความสงสัย เธอจำได้ว่าคุโรโร่พาเธอนั่งรถมาแล้วก็ไม่ได้สติ พอตื่นขึ้นมาเลยพบว่าตัวเองมานอนอยู่ในสถานที่แห่งนี้ และแล้วก็ปรากฏชายหนุ่มร่างสูงที่มาพร้อมกับถังไม้บรรจุน้ำอยู่เต็ม

“ตื่นแล้วเหรอ คุราจัง”

ร่างนั้นเอ่ยขึ้นแล้วก้าวมาหา

“อื้อ....”

คุรายังคงค้างคาใจอยู่ ในขณะที่อีกคนยังทำหน้าสบายๆแล้ววางถังลงข้างตัว

“ไม่ต้องกลัวนะ ที่นี่บ้านชั้นเอง ทำตัวตามสบายนะ”

เขายิ้มให้จนสาวน้อยต้องหลบตา ทั้งที่ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าต้องเขินอีตาคนนี้ทำไม?

“อือ...แต่ว่าอาจารย์เค้าไม่ว่าเหรอ”

“ชั้นโทรไปบอกเค้าแล้ว แต่ว่านายรู้สึกไข้จะสูงนะ”

มือหยาบกร้านแตะหน้าผากของร่างบาง

“ก็...ชั้นเพิ่งหายไข้มาได้ไม่นานเอง ไม่นึกว่าจะกำเริบขึ้นอีก”

เธอกล่าว ใบหน้านี้แดงระเรื่อด้วยความเขินอาย

“เหรอ”

“เออ.....งั้นชั้นขออาบน้ำนะ!”

พอพูดจบคนดื้อรั้นก็กำลังลุกพรวดพราดขึ้นเตรียมเผ่น แต่ถูกเพื่อนร่วมสำนักรั้งเอาไว้

“ไม่ได้ นายยังมีไข้ งั้นชั้นเช็ดตัวให้เอามั้ย?”

แล้วนายช่างตื้อก็ทำหน้าเอาจริง เล่นเอาสาวเจ้าหน้าแดงยิ่งกว่าลูกตำลึงเสียอีก

“ไม่เอา...ชั้น...ชั้นเช็ดเองก็ได้อ่ะ”

คุราปิก้าลุกขึ้นพรวดแล้ววิ่งหนี แต่ไม่วายคุโรโร่ก็จัดการรวบหัวรวบหาง เอ้ย! จัดการอุ้มเธอให้มานอนบนเตียง

“นี่นาย บอกแล้วไงว่าอย่าดื้อ ผู้ชายด้วยกันจะอายทำไม? ฮึ!”

“แต่ว่าชั้น...”

เด็กสาวพยายามดิ้นรน เธอไม่อยากถูกจับถอดชุดนะ(คูกะจัง/เวรกรรม ต่อให้คุราจังเป็นชาย ไงๆพี่เค้าก็ไม่ยอมอยู่ดี)

“แต่ว่าอะไร?”

พูดไปก็ใช้มือถอดเสื้อของร่างบางไปด้วย(คูกะจัง/นายจะเช็ดตัวให้ รึว่านายจะเขมือบคุรา ห๊า!!)

“ชั้นจะอาบน้ำ ไปให้พ้น!!”

ว่าแล้วคุราก็ให้ศอกกระทุ้งเข้าที่หน้าท้องของคุโระ จนเขาปล่อยมือด้วยความตกใจ

สาวน้อยวิ่งหนีเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ภายในห้อง

“ล้อเล่นก็ไม่ได้.....”(คูกะจัง/จริงรึเปล่า?)

ชายหนุ่มพูดเบาๆ

*****************************************************************************************

“ไม่มากวนใจก็ดีแล้ว เชอะ!! คนอะไรทะลึ่งชะมัด”

ร่างบางบ่นอุบอิบ ในขณะที่ร่างกายที่สะอาดแล้วแช่อ่างอาบน้ำ สายน้ำอุ่นทำให้เธอสงบใจไม่น้อยทีเดียว

หลังจากที่ชำระกายเสร็จ เธอก็แต่งตัวด้วยชุดเคนโด้ตามเดิม แล้วก็เดินออกจากห้องน้ำแล้วมองหาบางคนเพื่อหวังให้เขาใช้ชุดที่พอใส่ได้ เพราะชุดเคนโด้ชักจะส่งกลิ่นเหม็นขึ้นเต็มที

“เน่ คุโระซัง อยู่ไหน”

ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก เอ้ย! ดูเหมือนว่าคุโรโร่จะไม่อยู่

“ได้การละ กลับบ้านดีกว่า”

แล้วเท้าบางก็ก่ายเข้าที่ขอบหน้าต่างหวังที่จะเป็นมหาโจรขึ้นบ้านอีกรอบ(คูกะจัง/อิๆ....คุรา/นี่คูกะ ชั้นไม่ใช่โจรนา....คูกะ/ก็นะ เรื่องปีนนายเก่งอยู่แล้วนี่.....คุรา/แต่ว่า ชั้นไม่ใช่โจร! –“-)

แต่แล้วตำรวจก็ตามมารวบตัวจนได้!

ชายหนุ่มที่หลบอยู่ในมุมตึก เอ้ย!หลังชั้นหนังสือก็จัดการเข้ามาจับตัวจนเด็กสาวพ้นซึ่งอิสรภาพ (คูกะจัง/เขียนหยั่งกะหนังสืบสวนแฮะเรา)

“อ๊ะ! จะทำอะ!”

แล้วเธอก็เจอเหตุการณ์ไม่คาดฝัน เมื่อเธอถูกจับโยนใส่เตียง ส่งผลให้เตียงส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด แล้วร่างสูงเจ้าของบ้านก็ขึ้นคร่อม (คูกะจัง/เฮ้ยๆ จะทำไรน่ะ?)

“นี่ นะ....นายจะทำอะไรน่ะ”(คูกะ/ประโยคสุดฮิทของคุราจัง ก็อยู่แล้วนี่ว่าเฮียจะทำอะไร ยังจะมาถามอีก!!!)

“ถามจริงเหอะ นายเป็นผู้ชายจริงรึเปล่า?”

ชายหนุ่มถามเธอ ในขณะที่ยื่นใบหน้าอันหล่อเหลา(คูกะจัง/โทษๆคนพิมพ์คลื่นไส้ ขอตัวไปอาเจียนก่อน โอ้กกกกกกกก)

เข้ามาใกล้ใบหน้าเธอ ทำให้สาวน้อยหน้าแดงระเรื่อ

“ก็จริงเดะ”

“ถ้าจริง นายคงไม่ว่านะถ้าชั้นจะ...”

พูดเว้นวรรค แล้วก็จูบซอกคอร่างบางเบาๆ ทำให้ร่างข้างใต้สะดุ้งสุดตัว

“อะ...ไร?”

เสียงที่ออกมาจากลำคอของคุราเริ่มจะสั่นเครือ อย่าได้เป็นอย่างที่ชั้นคิดนะ!!

“งั้นชั้นจะถอดเสื้อผ้าของนายเดี๋ยวนี้แหละ”

“หยุดนะ!”

สาวน้อยกู่ตะโกนใส่อย่างเกรงกลัว เหงื่อกายไหลหยดเป็นจำนวนมากด้วยความกังวล

“ทำไมชั้นต้องหยุดด้วยล่ะ”

พูดแล้วก็ใช้มือค่อยๆถอดเสื้อของร่างบางออก

“ก็ชั้น.....ก็ชั้นเป็นผู้หญิงนี่!!”

เสียงตะโกนทำให้ชายหนุ่มหยุดครู่หนึ่ง

“อย่างที่คิดเอาไว้เลยแฮะ เธอคือคุราปิก้า คูลท์ เด็กผู้หญิงที่อยู่ข้างบ้าน แถมเป็นลูกสาวของพันตรีคุเระ เพื่อนของพ่อชั้น ที่สำคัญกว่านั้นในเมื่อเธอเป็นผู้หญิง แล้วทำไมถึงฝึกในสำนักชายล้วนล่ะ? คิดจะจับผู้ชายมาเป็นแฟนรึไง สำนักเคนโด้ไม่ใช่ที่ทดสอบเสน่ห์หรือที่จัดหาคู่ให้เธอหรอกนะ”

“ชั้นไม่ได้มีจุดประสงค์ของชั้นนะ!”

“แล้วอะไรเล่า!”

คุโรโร่บีบแขนเล็กของเธอจนเธอรู้สึกเจ็บ สมองของเธอดูเหมือนจะไม่ยอมสั่งการอะไรทั้งนั้น

“ชั้นมีเหตุผลของชั้น ชั้นไม่จำเป็นต้องบอกนาย!”

“ได้...ถ้าเธอไม่บอก ชั้นจะทำให้เธอบอกชั้นเอง!”

“ไม่นะ!! กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดด”

ฉับพลัน!ชุดเคนโด้ของเธอก็ถูกฉีกจนขาดวิ่น เผยให้เห็นร่างกายทุกสัดส่วน เด็กสาวพยายามดิ้นรนแต่ก็ไม่เป็นผล จนเธอต้องจำยอมให้เขากระทำชั่วช้าบนร่างกายเธออย่างไม่ปราณี สิ่งสุดท้ายที่เธอได้รู้สึกคือความเจ็บปวดทั้งร่างกายอันบอบบางของเธอและจิตใจที่บอบช้ำ น้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่าที่มันหลั่งไหลจากดวงตาสีมรกต เสียงสะอื้นกลับไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มหยุดกระทำแต่อย่างใด ทั้งๆไม่ได้มีความแค้นอะไร แต่ทำไมเขาต้องทำแบบนี้

แล้วความเหนื่อยล้าก็ได้ครอบคลุม คืนนี้คงเป็นคืนที่เจ็บปวดที่สุดของเธอไม่แพ้คืนนั้นที่สิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิต มารดาของเธอต้องมาจากไปโดยที่ท่านเองก็ประสบเหตุการณ์ดังเช่นเธอในคืนนี้ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงต้องทรมานขนาดนี้ อาจเป็นเพราะสิ่งที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดมีแค่ครั้งเดียว เมื่อเสียไปแล้วก็ไม่อาจจะกลับมาเป็นดังเดิม...........

>To be continue<