The dear neighbor(แฟนฟิคฮันเตอร์ฯค่ะ)

ลำดับตอนที่ #10 : The dear neighbor. ตอนที่ 10 เพื่อนรัก

The dear neighbor. ตอนที่ 10 เพื่อนรัก

 “ยัยคุราอยู่ไหนวะ?”

ชายหนุ่มหน้าแก่บ่น ตามองหาเด็กสาวซึ่งเป็นเพื่อนรัก อย่างกระวนกระวายใจ ร้านพิงค์ ฟรุ้ตตี้ ซึ่งมีลูกค้าวัยรุ่นเข้าเป็นจำนวนมาก เขาคิดมากเรื่องที่รุ่นพี่ เนออน นอดทราด ซึ่งเป็นเลสเบี้ยน จะจับกดเพื่อนสาวที่เขาหมายปองเอาไว้ ความคิดที่ว่าคุราปิก้าจะถูกผู้หญิงเขมือบผุดจากสองอย่างดอกเห็ด ยิ่งคิดร่างเปลือยเปล่าโชกเหงื่อที่เต็มไปด้วยรอยจูบ และเสียงครางหวานๆที่ดังเล็ดลอดจากริมฝีปากงามนั้น ยิ่งทำให้เลโอลีโอโมโหตัวเองมาทันใด

“ฮึ้ย! คิดอะไรไม่เป็นมงคลเลยตู....”

พูดไปพลางทำตัวเป็นสับปะรด(หลายตา) และ!! ในที่สุดก็พบ!!!!

คุราปิก้านั่งอยู่บนเก้าอี้ยาว ใบหน้าแดงระเรื่อเพราะดื่มเบียร์ไปมาก ดวงตาปิดลงเผยให้เห็นแพขนตางอนงาม ข้างกายที่นิทราอยู่นั้นคือหญิงสาวผมสีกุหลาบที่นั่งเหมือนรอคอยอะไรบางอย่าง ไม่ทันไร ชายหนุ่มวิ่งไปหาที่เกิดเหตุทันที

“นี่ยัยวิปริต เธอทำอะไรคุราปิก้า”

“หือ....นายเป็นเพื่อนคุราจังสินะ....ก็เค้าดื่มมากไปหน่อยน่ะ”

ร่างระหงกล่าวตอบ มือเรียวลูบแก้มเนียนของร่างข้าง แต่ก็ถูกมือหนาปัด จนเกิดรอยแดง

“อย่ามายุ่งกับเพื่อนชั้น! ชั้นรู้นะว่าหล่อนจะพาคุราไปฟันที่บ้านล่ะสิ เร็วไปร้อยปีนะเฟ้ย! ยัยเลสเบี้ยนโรคจิต!”

 “หึๆ ไม่ต้องห่วงหรอก ตอนนี้ชั้นไม่คิดจะหม่ำเค้าหรอกนะ เอาตอนไม่มีสติไม่หนุกหรอก ต้องเป็นตอนที่เค้ารักชั้นซะก่อน ถึงจะสนุก”

เนออนพูด แล้วยิ้มเย็นๆก่อนยืนขึ้น

“อีกอย่าง.....คุราจังเนี่ย...ชั้นก็ทำอะไรนิดหน่อยๆนะ....คงแอบอิจฉาล่ะสิ...นายอย่าหวังเลยว่าคุราจังของชั้นจะรักนายนะ...บ๊ายบาย”

แล้วสาวสวยก็เดินจากไป นายเฉิ่มอุ้มสาวน้อยผมทองไปนั่งที่เดิม เขาเรียกแท็กซี่ แล้วก็พาคุราส่งกลับบ้านด้วยความอ่อนล้า

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

“พี่เนี่ยใช่ไม่ได้เลยจริงๆ”

หนุ่มน้อยผมดำพูด แล้วมองพี่สาวที่นอนสลบเพราะเบียร์ แล้วเกาหัวแกรกๆ ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สาว

“โทษนะพี่ ผมถอดเสื้อที่เหม็นเหล้าของพี่ได้ แต่ผมใส่เสื้อผ้าให้ไม่ได้ ตื่นมาห้ามโวยวายละกัน”

กอร์นพูดกับร่างบางที่ไม่มีสติ แล้วมือน้อยๆก็จัดการถอดอาภรณ์เหม็นกลิ่นแอลกอฮอล จนในที่สุดร่างก็เปลือยเปล่า(คูกะจัง/ อยากเป็นกอร์นแฮะ อ๊างงงงงงง เค้าอยากเห็นนนนนนน) จากนั้นเขาใช้ผ้าห่มคลุมกายพี่สาว แล้วล้มตัวลงนอนโซฟาข้างเตียง หลอดไฟสีเหลืองปิดลงท่ามกลางความเงียบ(คูกะจัง/ถ้าเป็นคนอื่นคงเขมือบพี่คุราไปนานเลี้ยว!)

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

ยามเช้าที่แสนสบายได้มาเยือน แสงสีอ่อนส่องกระทบหน้าต่างบานเล็ก แสงลอดส่องภายในห้องเล็กๆ ร่างบอบบางของเด็กสาวนอนหลับอยู่บนเตียงสะอาด ผิวสีขาวอมชมพูเนียนของเรือนร่างระหงที่ทอดกาย ผ้าห่มสีฟ้ากองยุ่งอยู่ข้างกาย แล้วดวงตาสีมรกตก็ลืมขึ้น

“อือ.......ที่บ้านเหรอนี่.....เสื้อผ้าหายไปไหนหมดเนี่ย.....”

เธอมองไปรอบๆห้อง ดูเหมือนว่าน้องชายจะถอดเสื้อผ้าให้ เมื่อคืนดื่มเบียร์มากไป น้องเป็นคนที่เกลียดกลิ่นแอลกอฮอลจึงทนไม่ไหว มือเรียวสัมผัสหน้าผากตัวเอง อุณหภูมิในร่างกายสูงกว่าปกติ แต่คุราปิก้าก็ยันกายลุกขึ้น แต่แล้ว ร่างบางก็ลงไปซบนอนกับพื้น รอบๆห้องดูเหมือนจะบิดเบี้ยว  เธอจะต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว!

เธอพยุงกายขึ้นบนเตียง ร่างที่ไร้อาภรณ์นอนหอบอยู่บนเตียง มือพยายามคว้าโทรศัพท์ที่ข้างเตียง แล้วก็กดหมายเลข

“กอร์น.......น้องอยู่ข้างล่างใช่มั้ย? ขึ้นมาหาพี่ทีสิ...”

เธอพูดโทรศัพท์กับน้องชาย ซึ่งสายถูกรับที่ห้องครัว

“ครับ....แล้วพี่เป็นไรเหรอฮะ”

“พี่รู้สึกว่าจะเป็นไข้น่ะ”

“เข้าใจแล้วฮะ”

ว่าแล้วน้องชายสุดที่รักก็วิ่งมาดูอาการ

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

“ติ่งต่องๆๆๆๆๆๆ”

เสียงรัวเร็วดังขึ้นจากหน้าบ้านของคุราปิก้า ผู้กดกริ่งคือนายเลโอที่ยืนทำหน้านิ่ว

“ใครฮะ”

เสียงตอบรับดังจาห้องครัว

“คุราปิก้าอยู่ไหน กอร์นคุง”

“พี่ผมไม่สบายฮะ อยู่บนห้องฮะ ผมกำลังจะเอาผ้าชุบน้ำไปเช็ดตัวพอดี”

กอร์นตะโกนผ่านห้องครัว

“ชั้นไปหาเค้าได้รึเปล่า”

ร่างสูงเอ่ยถาม

“ได้ฮะ แต่ว่าพี่จะไปมหาลัยสายนะฮะ”

“ไม่เป็นไรๆ วันนี้ชั้นหยุดก็ได้ ถ้ากอร์นงานหนัก เดี๋ยวพี่ช่วยก็ได้”

“เอ่อ....งั้นก็ได้ครับ”

ว่าแล้วกอร์นก็ไปเปิดประตูรั้ว

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

“ไข้สูงมากเลยแฮะ...”

เลโอลีโอบอกกอร์น มือหยาบกร้านจับหน้าผากร่างบางเบาๆ ร่างที่สวมเพียงชุดนอนบางๆ(ซึ่งหนูกอร์นใส่ให้ เมื่อพี่ตัวเองตื่น)เปียกเหงื่อชุ่ม แก้มแดงระเรื่อ กระสับกระส่ายไปทั่วร่าง กอร์นใช้ผ้าชุบน้ำแล้วบิด จากนั้นก็นำมาวางลงบนหน้าผากมนของร่างบาง

“ฮะ ไม่รู้ว่าเป็นอะไร...”

เด็กชายกล่าวหงอย ตาสีน้ำตาลมองพี่สาวอย่างห่วงใย ชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆยิ้มอย่างอ่อนโยน

“ท่าทางจะห่วงพี่มากสินะ”

“ก็ พี่น่ะ ทำอะไรชอบเก็บเอาไว้คนเดียว แถมคบคนได้หลายประเภท พวกเรามาเมืองนี้ได้ไม่นานก็เจอเรื่องยุ่ง แถมพี่ชอบไปก่อความเดือดร้อนให้คนอื่นอีก ที่สำคัญคบแต่ผู้ชายทั้งนั้น พี่ไม่เคยคบผู้หญิงเป็นเพื่อนเลยซักคน”

“หือ ทำไมเหรอ?”

“ก็พวกผู้หญิงที่โรงเรียนตอนพี่อยู่ม.ปลาย ไม่ชอบพี่ ผมว่าอาจเพราะพี่สวยแถมเก่งไปซะทุกเรื่อง มีผู้ชายเขียนจดหมายรักมาไม่เว้น.... แต่ว่าพี่ก็คบพวกผู้ชายเป็นเพื่อนเสมอ แต่ก็มีเพื่อนไม่กี่คนเองฮะ”

กอร์นเล่าเรื่องราวต่างๆด้วยใบหน้าที่เศร้า ก่อนจะใช้มือเล็กสัมผัสหน้าผากพี่สาวเบาๆ

“นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้ยัยนี่ไม่มีเพื่อนนี่เอง”

เลโอลีโอคิดในใจ

“แล้วเพื่อนของเค้า ป่านนี้อยู่ไหนล่ะ?”

“ตายหมด....ทุกคน”

จู่ๆรังสีแห่งความกลัวก็แผ่ซ่านไปทั่วห้อง จนเลโอลีโอสันหลังวาบ

“ทุกคนตายเพราะอุบัติเหตุ บางคนก็ถูกรถชน บางคนก็ถูกไฟดูด พี่เค้าว่าเพื่อนๆเหมือนถูกฆาตกรรม ไม่ว่าใครก็ตามที่เป็นเพื่อนกับพี่ ทุกคนจะถูก...ปองร้าย”

เด็กชายยังคงเล่าต่อไป

“พี่ต้องทนกับคำวิจารณ์จากคนอื่น หาว่าพี่เป็นตัวต้นเหตุ เป็นลางร้าย บางทีพี่เค้าจะนั่งร้องไห้.... ถามก็ไม่ยอมตอบ”

“แล้วมันหมายความว่าไงล่ะ”

ชายหนุ่มถามอย่างสงสัย ครอบครัวนี้มันแปลกๆแฮะ

“ผมคิดว่าพี่เห็น...เห็นวิญญาณได้ เค้าคงเห็นยมทูต....หรือไม่ก็เห็นบางคนที่กำลังจะตาย....”

ร่างสูงถอนหายใจ มือหยาบบิดผ้าสีขาว แล้วโปะลงบนหน้าผากของเด็กสาว

“แต่ว่า....สำหรับชั้น....ไม่ว่าคุราปิก้าจะเป็นยังไง เค้าก็บริสุทธิ์ เค้าไม่ได้ไปทำอะไรที่ทำให้คนอื่นต้องตาย นายน่ะไม่ต้องห่วง ยังไงชั้นจะไม่ทิ้งพี่นายหรอก ก็ชั้นเป็นเพื่อนเค้านี่”

พูดจบ ร่างสูงก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน จนร่างเล็กยิ้มต่อ

“เน่...พี่เลโอฮะ...ถ้า...ว่างๆก็มาที่นี่ได้บ่อยๆก็ได้นะฮะ”

เขากล่าวอย่างเคอะเขิน

“ฮื่อ.....”

แล้วทั้งสองก็ดูอาการของคุราปิก้า  ดูเหมือนสองหนุ่มจะสนิทสนมกันมากขึ้นแล้ว(คูกะจัง/เลโอ นายจะใช้กอร์นเป็นสะพานเชียวเรอะ)

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

สามวันผ่านไป สาวน้อยคุราปิก้าก็ได้หายจากไข้แล้ว เธอวิ่งอย่างสบายอารมณ์กับเพื่อนคู่หู ตอนกลางวันแล้วจู่ๆเสียงหวานแหววก็ดังขึ้นที่ข้างสนาม

“คุราจังๆ”

แล้วก็ปรากฏสาวสวยเนออน เธอเดินเข้ามาหา แล้วถือผ้าชุบน้ำกับขวดน้ำดื่มมาด้วย

“พี่เนออนเหรอ”

คุราปิก้าเดินไปหา ด้วยใบหน้าที่ชุ่มเหงื่อ เลโอลีโอเบะปากแล้วเดินตาม

“จ้า....แหม ชอบกีฬาจังนะ เหงื่อชุ่มหมดเลย”

ว่าแล้วก็ใช้มือลูบแก้มเนียนของสาวน้อยเบาๆ จนเลโอเริ่มหมั่นไส้

“ค่ะ....”

คุรายังไม่รู้ตัวอีก แถมยังหยิบผ้าเช็ดหน้าจากเนออน แล้วซับหน้า

“ขอบคุณนะคะ”

เธอดื่มน้ำในขวด แล้ววางลงที่นั่งข้างๆ

“เหงื่อเยอะแบบนี้ไม่คิดอาบน้ำบ้างเลยเหรอ”

หญิงสาวถาม แล้วยิ้ม

“ก็...เดี๋ยวจะไปค่ะ แล้วพี่เนออนทานข้าวรึยังคะ?”
 “กินแล้วจ๊ะ”

แล้วการสนทนาก็ยังคงดำเนินต่อไป โดยมีนายเฉิ่มนั่งทำหน้าเหมือนมีของเหม็นๆอยู่ข้างๆ

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

“คุณพ่อ...เลิกสั่งผมซักทีสิ ผมบอกแล้วไงว่าจะไม่แต่งกับผู้หญิงที่พ่อเลือกให้!!!”

เสียงทุ้มที่ฟังดูอารมณ์เสียดังขึ้นในสำนักงานตำรวจ เพื่อนที่อยู่ข้างๆมองอย่างไม่แปลกใจ

“เอาอีกละ ท่านพันตรีฮาคุโจ นายนี่โชคร้ายแฮะ แฟนยังไม่มี พ่อก็จับคลุมถุงชนซะละ”

ฮิโซกะจัดการแซวเพื่อนหนุ่ม หลังจากที่อดแขวะมานานแสนนาน

“คุโรโร่ แกอย่าดื้อ ถ้าแกไม่ทำตามพ่อ พ่อจะให้แกเลิกเป็นตำรวจซะ”

เปรี้ยง!!!!

แล้วโทรศัพท์มือถือก็กระทบกับพื้น จนหักพัง ทำเอาคนอื่นตกใจไปตามๆกัน

“หะ...หัวหน้า”

“วันนี้ชั้นขอลาวันนึง ขอตัว”

แล้วหัวหน้าของเหล่าเงามายาก็ได้เดินออกไปจากสำนักด้วยอารมณ์ที่บูดบึ้ง

- - - - - - - - - - - - - - - - - - -  

และแล้ววันเสาร์(ที่รอคอย)ก็มาถึง สาวน้อยผมสีทองในคราบเด็กหนุ่มก็ได้มายืนอยู่หน้าประตูสำนักยูกิยามะ เพื่อรออาจารย์เปิดประตูให้(กลัวทำประตูพัง)

“รีบๆเข้ามา อย่ามัวเซ่อ ป่านนี้เค้าฝึกมานานแล้ว”

อาจารย์หน้าเฉื่อยเอ่ย แล้วลูกศิษย์ที่ทำหน้ามุ่ยก็เดินตามหลัง

“วันนี้ทุกคนมากันหมดเหรอครับ?”

ร่างบางถามไถ่เพื่อเป็นมารยาท

“ไม่...วันนี้มีแต่เจ้าคุโรโร่น่ะ ไงๆวันนี้ชั้นจะเคี่ยวนายให้เละเลยละ”

“อ๋อ เหรอ”

แล้วการสนทนาก็จบลง เมื่อร่างบางเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องและเดินออกมาพร้อมไม้เคนโด้

“เอาไม้เก็บไว้ เดี๋ยวไปวิ่งอบอุ่นร่างกายก่อน”

“ครับ”

ว่าแล้วทั้งสองศิษย์อาจารย์ก็วิ่งห้อไปรอบๆสำนัก โดยคุราเองก็ไม่รู้ว่าต้องวิ่งไปถึงไหน

- - - - - - - - - - - - - - - - - - -  

“แฮ่ก...แฮ่ก”

ร่างบางยืนหอบ หลังจากที่วิ่งรอบสำนักห้าสิบกว่ารอบ(คูกะจัง/โห...โหดฟ่ะ....อาจารย์)

“อย่าเพิ่งปอดแหกสิฟะ เดี๋ยวไปหาบน้ำต่อ”

“หา? หาบน้ำเหรอ”

เด็กสาวถามงงๆ แต่อาจารย์ตัวดีก็ยังชี้มือไปทางถังไม้กับคานหาบ(คูกะจัง/เผอิญใช้บ่อน้ำ โบราณเหมือนบ้านเราแฮะ แต่มันตระหนี่แฮะ ทำไมไม่ใช้ปั๊มน้ำฟะ?..อาจารย์/บ่นไรฟะ เดี๋ยวเลิกเล่นฟิคเลยดีมั้ย ...คูกะจัง/ไม่พูดก็ได้ เชอะ!)

“เที่ยงแล้ว พักได้”

เสียงเฉื่อยดังขึ้นท่ามกลางแสงแดดที่ร้อนระอุ คุราปิก้านั่งหอบอยู่กับบ่อน้ำ หลังจากที่หาบน้ำได้เป็นรอบที่สิบกว่าๆ มือเรียวยาวขาวเนียนบัดนี้กลับเป็นบาดแผลของการเสียดสีกับไม้คาน เลือดหยดเล็กไหลซึมปากแผลที่เปื้อนหยดน้ำ เหงื่อ ชุ่มกายไปทั่ว

“ครับ”

เธอตอบรับอย่างเนือยๆ แล้วก็เดินไปหาที่ระเบียงที่มีอาจารย์กับเพื่อนร่วมสำนักนั่งทำหน้าซึมมาตั้งแต่เข้าฝึก

“นี่....นาย...เป็นอะไรไป เห็นไม่ร่าเริงมาตั้งแต่เช้าแล้วนี่”

ร่างบางซักไซ้ร่างสูงที่นั่งยานคาง ทำให้เจ้าตัวสะดุ้งเล็กน้อย

“เรื่องงานนิดหน่อยน่ะ”

“ดูเหมือนว่านายจะเป็นไข้นะ”

เด็กสาวในคราบเด็กหนุ่มถาม แล้วใช้มือสัมผัสหน้าผากชายหนุ่มเบาๆ เล่นเอาเขาหน้าแดงจนแทบจะเท่าลูกตำลึงสุกงอมเลยทีเดียว

“อะ...ไม่..เป็นไรมากหรอก”

“เหรอ? แต่หน้านายแดงมากเลยรู้ไหม?”

“ห่วงตัวเองก่อนเถอะ มือของนายเละหมดแล้ว ให้ชั้นช่วยทำแผลให้เอามั้ย?”

ชายหนุ่มพูดแล้วจับข้อมือของเด็กสาว ความเจ็บปวดที่บาดแผลส่งผลให้เธอมือกระตุกเล็กน้อย

“เจ็บมากมั้ย?”

“อื้อ...”

ร่างบางพยักหน้า น้ำตาคลอด้วยความเจ็บ จากนั้นกล่องปฐมพยาบาลก็มาอยู่ข้างๆเธอ พร้อมกับร่างสูงนั่งข้างกาย

“ยื่นมือมาสิ”

ร่างบางยื่นมือมาหา แล้วมือหยาบก็หยิบสำลีที่ชุ่มไปด้วยแอลกอฮอล จากนั้นก็ป้ายลงบนแผล

“อูย...”

ร่างบางสบถ น้ำตาอาบแก้มเพราะมือนั้นแสบชาไปหมด

“เจ็บมากรึเปล่า”

“อือ....ไม่ ไม่เจ็บหรอก”

คุราปิก้าปฏิเสธเสียงแข็ง ทั้งๆที่น้ำตาไหลไม่หยุด จนคนที่อยู่ตรงหน้าอดไม่ได้ที่จะใช้มือของเขาซับน้ำตาให้(คูกะจัง/เห....นายทำไรน่ะ? อยากเดธรึไง แต่ว่า...เราจะเดธก่อนแฮะ(สาวกคุโระทำตาขวางใส่)น่ากลัวชะมัด)

“ไม่เอาน่า เดี๋ยวก็หายแล้วนะ งั้นเดี๋ยวจะพันแผลให้ก็แล้วกัน”

“ขอบใจนายนะ อันที่จริงนายเองก็ไม่ได้เลวร้ายซักหน่อย”

“หือ?”

“จริงๆชั้นคิดว่านายโรคจิตซะอีก ขอโทษนะแหะๆ”

“.......”

ร่างสูงพูดไม่ออก  ชั้นเหมือนคนโรคจิตขนาดนั้นเลยเหรอ?...

และแล้วมือเรียวบางทั้งสองก็ถูกพันด้วยผ้าพันแผลสีขาว

“อิจฉาคนหนุ่มสาวแฮะ จู๋จี๋กันอยู่ได้ ข้าวน่ะ ! จะกินม้ายยยยยยยย”

เสียงอาจารย์ตัวแสบดังขึ้น ส่งผลให้ทั้งสองหันมามอง

“ผมเป็นผู้ชายนะฮะอาจารย์”

คุราปิก้ากร่นด่าอาจารย์ แก้มขาวใสเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ

“ผมว่าไม่ต้องไปว่าเค้าดีกว่านะครับ”

คุโรโร่เอ่ย แล้วยิ้ม จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน

“คุราจัง ไปกินข้าวกันเหอะ”

เขายื่นมือให้ร่างบาง จนเจ้าตัวหน้าแดงอย่างหาสาเหตุไม่ได้

“อื้อ...แล้วก็เรียกชั้นว่าคุราปิก้าได้มั้ย ห้ามเรียกคุราจังล่ะ”

“ได้สิ”

ทั้งสองมองตากัน(คูกะจัง/แค่3วินาทีนะ)ครู่หนึ่งก่อนที่ท่านอาจารย์ที่รัก(ตายเลย)จะสวนคำพูดเสียดแทงลงไป

“เฮ้ย!จะมองตากันหาพระแสงไรเล่า ไปกินข้าว ถ้าช้าเดี๋ยวใช้ถูพื้นซักห้าสิบรอบเลยดีมะ?”

“อ่ะ...ครับไปก็ไป”

แล้วสองศิษย์ก็รีบเผ่นก่อนที่อาจารย์จะขวิด เอ้ย! ก่อนที่อาจารย์จะลงโทษ

- - - - - - - - - - - - - - - - - - -  

>To be continue<

- - - - - - - - - - - - - - - - - - -  

 ขอโทษค่ะ คือว่าเกิดความผิดพลาดขึ้น ลงแล้วมันซำกันค่ะ....